“กลับมาแล้วคร๊าบบบ~” ฮิโรชิทักทายเสียงดังทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านพร้อมเป้อาวุธบนหลัง ผมเดินตามเข้าไปทีหลังก่อนจะวางตะกร้าเสบียงอาหารลงข้างคาร่า

“ปลอดภัยดีสินะทั้งสองคน” น้ำปั่นถามก่อนจะเดินไปนั่งข้างตะกร้าเสบียง “อาหารสำเร็จรูปอีกล่ะ หูววว! มีสลัดทูน่าด้วยนี่”

“อ่ะ นี่ให้เธอ” ผมยื่นมีดสั้นที่ได้มาจากค่ายทหารให้น้ำปั่น เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะรับเอาไว้พร้อมรอยยิ้มขอบคุณ น้ำปั่นเป็นนักสู้ที่ถนัดการต่อสู้ระยะประชิด การมีมีดพกคู่เอาไว้จึงเหมาะกับเธอมากกว่า

“วันนี้น่ะ กินกันให้อิ่ม พักผ่อนให้เต็มที่เถอะ พรุ่งนี้เช้าเราจะออกเดินทางกัน คืนนี้ฉันกับน้ำปั่นจะคอยอยู่เวรยามให้เอง” คาร่าว่า ผมรีบแย้งทันที

“ได้ไงล่ะ เธอสองคนไม่ไหวหรอก”

“พวกนายเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้วไม่ใช่หรอ พวกฉันพักมาทั้งวันแล้ว นอนหลับกันให้สบายเหอะ” คาร่าพูด แต่ประโยคสุดท้ายนี่ฟังแปร่งๆ แหะ

“นี่ๆ เจมส์คุง” ฮิโรชิสะกิดผมจากด้านหลัง ผมหันหน้าเอียงไปเล็กน้อยก่อนที่ฮิโรชิจะกระซิบข้างหูผม “ไม่ต้องห่วงสองสาวนี่หรอก ขนาดซอมบี้เป็นฝูงยังล้มได้เลย หญิงไทยสมัยนี้อึด ถึกและบึกบึนจะตายครับ”

“อะแฮ่ม! ได้ยินนะ” น้ำปั่นตวัดสายตามองฮิโรชิจนหมอนั่นสะดุ้งก่อนจะหัวเราะแห้ง

“เอาล่ะๆ ตกลงตามนี้แล้วกัน พรุ่งนี้จะเป็นศึกสุดท้ายของเรา” คาร่ามองหน้าแต่ละคนก่อนจะตัดบทออกมา นั่นสินะ! พรุ่งนี้เราจะเดินทางไปที่นั่น จุดเริ่มต้นแรกของเชื้อไวรัสนรกนี้

มหาลัยซากศพ!

วันที่ห้าหลังจากเชื้อไวรัสระบาดที่เมืองอัญบุรี

~น้ำปั่น~

พวกเราออกเดินทางแต่เช้าตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้น ด้วยการเดินเท้าออกมาจากบ้านเกือบกิโล เพราะรถที่สองคนนี้เอามาไม่สามารถเอาเข้ามาได้จึงจอดทิ้งไว้ที่ชายป่าด้านนอก แต่พอทันทีที่เดินทางมาถึงเราต่างต้องตะลึงกับรถตรงหน้า

รถถัง!!

มันคือรถถังของทหารแบบแท้ๆ เลย สีเขียวลายพรางคันใหญ่เบิ้ม จนหายสงสัยไปเลยว่าทำไมถึงเอาเข้าไปไม่ได้

“พวกนายสติดีหรือเปล่า?” คาร่าถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง หลังจากเห็นรถที่จะพาเราไปที่มหาลัย

“เฮ้ๆ อย่าเหมารวมฉัน นู้น! ไอ้ฮิคนเดียวเลย” เจมส์บอร์นว่าแต่คาร่าทำหน้าไม่เชื่อ

“ผมน่ะคิดดีสุดๆ แล้ว ถ้าไม่ใช่รถถังแต่เป็นรถยนต์ธรรมดา เราจะฝ่าฝูงซอมบี้มากมายไปได้ยังไงล่ะ” ฮิโรชิบอก ถึงมันจะดูมีเหตุผลแต่ฉันว่าก็ดูไม่ค่อยปกติอยู่ดี

“ตกลงไปคันนี้ใช่มั้ย ฉันง่วงขอเข้าไปนอนต่อก่อนนะ” เรนจิหาวหวอดๆ ก่อนจะเดินหลับตาตรงไปยังรถถังก่อนจะขึ้นไปด้านบนแล้วเปิดฝารถถังออกก่อนจะเข้าไปด้านในทันที

“เราไปกันเถอะ” เมล่อนว่าก่อนจะคว้ามือฉันเดินไปที่รถถังด้วยกัน ไม่นานนักทั้งสามคนที่เหลือจึงได้เดินตามมาด้วย

ด้านในรถถังไม่กว้างมากนักแต่ก็พอจุพวกเราหกคนได้ เรนจิที่ลงมาก่อนเลือกที่จะไปนั่งหลับตรงมุมเล็กๆ ของรถ ภายในมีเครื่องอะไรหลายๆ อย่างมากมายที่ฉันไม่รู้จักค่อนข้างเยอะ แน่นอนคนขับต้องเป็นฮิโรชิ เขาปิดฝาเครื่องรถถังจากด้านบนก่อนจะลงนั่งบนที่นั่งคนขับก่อนจะหมุนปุ่ม โยกคันรถก่อนที่รถจะเริ่มสั่นและเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ

“นอนพักกันก่อนเลยก็ได้นะ เธอสองคนเฝ้ายามมาทั้งคืนแล้ว กว่าจะถึงมหาลัยก็อีกหลายชั่วโมง” ฮิโรชิพูดแล้วหันมายิ้มให้ “ที่เหลือผมกับเจมส์คุงจะดูแลจนกว่าจะถึงที่หมายเอง”

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ ฉันและทุกคนที่นอนหลับกันมาภายในรถถังต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อเสียงตึงตังสนั่นดังเข้ามาจากด้านนอก แรงกระแทกอย่างแรงทำให้รถถังคันใหญ่สั่นสะเทือนรุนแรงจนต้องหาที่ยึดเอาไว้

“เรามาถึงที่หมายแล้วล่ะ” เจมส์บอร์นหันมาบอก “ข้างนอกนั่นมีแต่พวกมันเต็มไปหมด”

“ซอมบี้น่ะหรอ?” ฉันถาม

“เปล่า ไดโนเสาร์ต่างหาก”

โป๊ก!

“โอ๊ย!” เจมส์บอร์นร้องขึ้นทันทีก่อนจะหันมาโวยฉัน “อะไรล่ะ!”

“กวน**” ฉันด่า

“เอ้า! ฮ่าๆๆ” เจมส์บอร์นหัวเราะลั่นก่อนจะยึดเกาะข้างรถโยกไปมามาแรงเหวี่ยง

“พวกมันเยอะมากครับ ผมกลัวว่าเราจะเข้าไปไม่ถึงด้านใน” ฮิโรชิพูดขึ้นในขณะที่สายตายังมองทางตรงหน้า พร้อมบังคับรถไปพร้อมๆ กัน

“ออกไปตอนนี้ก็ซี้แหง!” เจมส์บอร์นบ่น “นี่ไม่ใช่ฝูงซอมบี้แล้ว มันกองทัพนรกเลยชัดๆ”

“ยิงปืนใหญ่ไม่ได้รึไง” เรนจิพูดขึ้นหลังจากตื่นขึ้นมาเมื่อครู่

“ผมยิงไปหมดแล้วครับ ตั้งแต่เจอกลุ่มพวกมันที่หน้ามหาลัย ตอนนี้กระสุนปืนใหญ่หมดแล้วครับ” ฮิโรชิว่า “เหลือแต่อาวุธของเรากับรถที่ไม่น่าจะเข้าไปได้ไกลกว่านี้มากนัก”

“ถ้างั้นทุกคนก็เตรียมตัวกันเลยแล้วกัน ได้เวลาพวกเราประจัญบานแล้ว!” คาร่าว่า

“เดี๋ยว!” เจมส์บอร์นแย้งขึ้น “รู้แล้วหรอว่าต้องไปที่ไหน”

“นั่นสิ!” เมล่อนว่า

“ตึกแพทยศาสตร์ ตึกที่ฉันเจอพวกเธอครั้งแรกน่ะ จำได้ใช่มั้ย?” เจมส์บอร์นว่า “วันนั้นฉันไม่ได้เข้าไป เพราะเจอเมล่อนซะก่อน”

“โอเค!” ฉันรับคำ “แต่คาร่ากับเรนจิอาจจะยังไม่รู้ทาง ถ้างั้น...”

“คาร่าจังไปกับผม แล้วเรนจิคุงไปกับเมจัง ส่วนเจมส์คุงไปกับมิสุจังนะครับ แยกแบบสองคนน่าจะช่วยกันง่ายกว่า” ฮิโรชิจัดเองแบบเสร็จสรรพ ซึ่งฉันเองก็เห็นด้วยตามนั้น “และก็...”

ฮิโรชิหยุดรถลงแล้วคว่ำมือยื่นมาด้านหน้าพวกเรา สายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ความเชื่อมั่นปรากฏขึ้นเต็มเปี่ยมในดวงตาคู่นั้น “สัญญานะครับว่าทุกคนจะปลอดภัย”

ฉันคว่ำมือลงไปจับกับฮิโรชิเอาไว้ก่อนที่เมล่อน คาร่า เจมส์บอร์นและเรนจิจะพร้อมใจกันวางมือของตนไว้ด้านหน้า

ดวงตาที่ฉายไปด้วยความเชื่อใจ และความพร้อมในการต่อสู้ครั้งนี้มากมายจนแทบเอ่อล้นออกมา ความรู้สึกที่จุกแน่นขึ้นมาในอกคอยบอกให้พวกเราสู้เพื่อเอาตัวรอดและจัดการกับพวกมันให้ได้เท่านั้น

“สู้!!!”

ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายก่อนจะชูมือขึ้นอย่างเข้มแข็ง

สำหรับศึกนี้ จะเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้าย!

 

 

ส่งอิมเมจท่านเจมส์ไปทักทายแปบ -.,-

 

 

มาแล้วเด้อ! หายไปนานนิดนึง 55555

รร.ใกล้เปิดแล้วต้องรีบปั่นก่อน พยายามจะลงให้อีกสองสามตอนก่อน รร.เปิด เพราะรู้ว่าตัวเองงานเยอะมากเว่อร์ขนาดไหน

ตอนนี้ไปติดเหรียญนะฮ่ะ ตอนหน้าติดแน่นอน จุ๊ฟฟฟฟ!