Vampire Yaoi Boy’s Love (3P)

“อันตรายรักร้ายฉบับนายแวมไพร์ตัวแสบ”

ตอนที่ 8

...กัด...

            หลังจากที่คารอสออกมาจากโรงพยาบาลก็ตรงดิ่งไปยังบ้านของตนเอง เมื่อมาถึงบ้านร่างสูงของคารอสก็รีบเดินเข้าไปในบ้าน กลิ่นหอมๆของครีมอาบน้ำลอยมาติดจมูก ร่างสูงของคารอสจึงเดินตามกลิ่นไปยังห้องน้ำพร้อมกับเปิดประตูออกนิดๆก็พบว่าเดม่อนกำลังเล่นน้ำในอ่างอาบน้ำอยู่

            “เดม่อน” คารอสเรียกชื่อร่างเล็กที่ตอนนี้อยู่ในร่างของครึ่งมนุษย์ครึ่งแมว

            “อ๊ะ! คารอส มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมข้าไม่ได้กลิ่นเจ้า” เดม่อนพูดขึ้น หางสีดำเล็กๆที่เปียกโชกสะบัดไปมาแสดงอารมณ์ดีใจของเดม่อนที่คารอสกลับมา

            “คงเป็นเพราะกลิ่นสบู่กับแชมพูสระผมละมั่งที่ทำให้จมูกเจ้าไปได้กลิ่นข้านะ” คารอสระบายยิ้มนิดๆและเดินเข้ามาในห้องน้ำ

            “อย่าเล่นนานนะเดม่อน” คารอสพูดบอกและลูบเอาฟองสบู่ที่ติดอยู่แก้มของเดม่อนออก

            “อื้ม! อีกแปบข้าก็จะออกไปแล้วละ” เดม่อนตอบกลับ คารอสก็พยักหน้ารับและเดินไปล้างสบู่อยู่มีออกก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป

            “เห้อ...เราเป็นอะไรวะ” คารอสพึมพำเพราะระหว่างที่เขาเดินทางกลับมาบ้าน ใจของเขาจดจ่ออยู่แต่ว่าเดม่อนจะกลับโลกต่างมิติ แต่พอกลับมาเห็นเดม่อนอยู่บ้านกลับรู้สึกโล่งใจแปลกๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

            เดม่อนเล่นน้ำอีกสักพักก็เดินไปล้างตัว เมื่อล้างตัวเสร็จแล้วเดม่อนก็เดินออกมาด้านนอกโดยไม่มีอะไรห่อหุ้มร่างกาย คารอสที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง มองตามสะโพกของเดม่อนก่อนจะยกยิ้มนิดๆ ร่างแกร่งของคารอสเดินไปหาเดม่อนที่กำลังจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา

            หมับ

            “หว่า...” เดม่อนร้องขึ้นเบาๆเมื่อร่างของตัวเองที่กำลังทิ้งตัวลงนอนกลับลอยขึ้นโดยแขนแกร่งของคารอส

            “เดม่อนเจ้าควรที่จะใส่เสื้อผ้านอนนะ” คารอสพูดบอกและพาเดม่อนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

            “ไม่เอา มันอึดอัด” เดม่อนพูดบอกและพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของคารอส

            “แต่ถ้าเจ้าไม่ใส่อะไรเลยมันจะทำให้ข้าอยากเลือดนะ” คารอสพูดบอกและล็อคตัวเดม่อนเอาไว้

            “ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนิ เจ้าไม่เคยกัดข้านิหน่า ข้าจะกลัวอะไร” เดม่อนพูดบอก คารอสชะงักนิ่ง

            “ถ้าข้าเผลอกัดเจ้าขึ้นมาเจ้าจะเกลียดข้ารึเปล่า” คารอสพูดถาม

            “ข้าจะเกลียดเจ้าทำไมถึงแม้ว่าเจ้าจะกัดข้า แต่แผลข้าก็หายเร็วอยู่แล้ว” เดม่อนพูดยิ้มๆ ราวกับว่ากำลังภาคภูมิใจกับพลังของตน

            ซึบ...   

            “เจ้าจะทำอะไรนะ...” เดม่อนพูดถามขึ้นเมื่อคารอสพลักตัวของเดม่อนให้ไปชิดกับกำแพง

            “เจ้าบอกเองว่าเจ้าจะไม่เกลียดข้า...งั้นข้าก็คงไม่ทนอีกต่อไป” จบคำพูดของคารอส ใบหน้าของเดม่อนก็ถูกมือแกร่งที่สอดไปด้านหลังคอเดม่อนดันคอให้เดม่อนเอียงคอ

            “ยะ...อย่าบอกนะว่าเจ้าจะ...” ไม่ทันทีเดม่อนจะพูดจบคำ ใบหน้าคมของคารอสก็ก้มลงมาที่ซอกคอของเดม่อนพร้อมกับใช้ลิ้นเย็นๆแตะที่ลำคอขาวก่อนจะลากลิ้นไปมา

            “อ๊ะ...มันจั๊กจี๊นะ...โอ๊ย!!” เดม่อนสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆคารอสก็กัดเข้าที่ซอกคอขาวอย่างจัง ขนนุ่มนิ่มที่อยู๋หางของเดม่อนฟูขึ้นมาแสดงอาการตกใจ แต่ใบหูแมวของเดม่อนกลับตกลงพร้อมกับน้ำใสๆที่ปริ่มอยู่หางตา

            “เจ็บอะ...คารอส...” เดม่อนพูดบอกและยกมือมาจับเสื้อของคารอส

            “อึก...อึก...” เสียงดูดกลืนเลือดดังออกมาจากลำคอของคารอส ทำให้ใบหน้าหวานของเดม่อนขึ้นสีนิดๆ

            “คะ...คารอส...ยืนไม่ไหว...” เดม่อนพูดบอก รู้สึกหน้ามืดและขาไม่มีแรงขึ้นมาก่อนที่ร่างเล็กจะทรุดนั่งลงโดยที่คารอสเองก็ทรุดนั่งลงไปพร้อมกันด้วยเพื่อไม่ให้เขี้ยวหลุดออกจากลำคอของเดม่อน

            “อืมม...” คารอสส่งเสียในลำคออย่างพอใจ เลือดหวานๆของเดม่อนเริ่มซึมเข้ากระแสเลือดของคารอสช้าๆ

            “อ๊ะ...เจ็บอ่า...” เดม่อนร้องเสียงสั่นเพราะรู้สึกเจ็บร้าวที่ลำคอ แต่เมื่อเดม่อนยิ่งพูดมันกลับทำให้เดม่อนยิ่งเจ็บมากเข้าไปอีก

            “โอ๊ย!...” เดม่อนร้องขึ้นเมื่อคารอสถอนเขี้ยวออกมาแต่ไม่ได้พลักหน้าออกจากลำคอของเดม่อน

            “เจ็บก็อยู่เฉยๆ จับเสื้อข้าเอาไว้” คารอสพูดบอกเท่านั้นก่อนจะก้มลงไปดูดดื่มเลือดที่ลำคอของเดม่อนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คารอสไปได้กัดเข้าไปที่ลำคอของเดม่อน เพียงแค่ดูดเลือดจากปากแผลของเดม่อนเท่านั้น

            เนิ่นนานกว่าคารอสจะพลักใบหน้าออกมา มุมปากของคารอสมีเลือดของเดม่อนติดอยู่ทั้งสองมุมปาก ซ฿งเดม่อนเองก็มองใบหน้าของคารอสด้วยสายตาสั่นระริก  เดม่อนหลับตาลงอย่างหมดแรงและทิ้งตัวมาทางคารอส ซึ่งคารอสเองก็รับตัวเดม่อนเอาไว้ ก่อนจะเอามือไปลูบที่ปากแผล ถึงแม้จะเป็นเดม่อนแต่แผลจากการถูกแวมไพร์กัดนั้นไม่หายง่ายๆเพียงแค่ทำให้เลือดหยุดไหลก็เต็มกลืนแล้วสำหรับสภาพของเดม่อนในตอนนี้

            “ขอโทษ ข้าห้ามความอยากเลือดไม่ได้” คารอสพูดกระซิบข้างใบหูของเดม่อน ซึ่งตอนนี้หลับลงไปด้วยความอ่อนล้าของร่างกาย

            คารอสอุ้มเดม่อนไปนอนบนเตียงโดยจัดการใส่เพียงเสื้อนอนตัวเดียวให้กับเดม่อนซึ่งมันสามารถคุมได้ถึงเข่าของเดม่อนเลยทีเดียว คารอสเดินไปล้างเลือดที่ติดอยู่มุมปากก่อนจะเดินไปทำข้าวต้มเพื่อไว้ให้เดม่อน

          /ถ้าหากเจ้าคิดว่าการที่เจ้ามีอะไรกับเดม่อนเพราะความรักเจ้าก็ตอบมาสิว่าเจ้ารักและชอบเดม่อนตรงไหน...ข้าไม่เอาคำตอบตอนนี้ แต่ภายใน 3 วันเดม่อนต้องกลับไปอยู่โลกแวมไพร์ถ้าเจ้ายังให้คำตอบข้าไม่ได้ แน่นอนว่าเจ้าจะไม่ได้เจอเดม่อนอีกเลย/

            จู่ๆคำพูโของดาร์คก็ผุดขึ้นมาในความคิดของคารอส ร่างสูงเดินมานั่งลงข้างๆเดม่อนและใช้มือแกร่งลูบใบหน้าหวานของเดม่อนเบาๆ

            “...” ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของเดม่อนทำให้คารอสรับรู้ได้ว่าตอนนี้เดม่อนหลับสนิทและไม่รับรู้อะไรว่าคารอสกำลังทำอะไรอยู่

            “สงสัยข้าจะต้องทำอะไรสักอย่างซะแล้วสิ” คารอสพึมพำ เพราะยิ่งคารอสมองใบหน้าเนียนของเดม่อนทีไร คารอสยิ่งเริ่มมีความต้องการมากขึ้นเท่านั้น

            Tor…Tor…Tor

            เสียงโทรศัพท์ของคารอสดังขึ้น คารอสจึงลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางเอาไว้อยู่บนโต๊ะ คารอสมองหน้าจอก็พบว่าเป็นไดม่อนนั้นเองที่โทรมา คารอสจึงเดินออกจากห้องเพื่อไม่ให้การสนทนาของเขาปลุกเดม่อนให้ตื่น

            “ว่าไง” คารอสกดรับและกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์

            “(ญาติคนไข้ที่ชื่อเซนมาขอพบคนไข้ครับ)” ไดม่อนกรอกเสียงตอบมา

            “หรอ บอกยังไม่อนุญาติให้เข้าพบ” คารอสตอบกลับ

            “(เหตุผลครับ)” ไดม่อนถามมาอีก

            “คนไข้ยังไม่ฟื้นตัว สภาพจิตใจยังไม่ดี ให้บอกไปว่า หมอจะติดต่อกลับไปเป็นการส่วนตัว” คารอสพูดบอก เพราะเดาได้ไม่ยากเลยว่าใครมาเยี่ยมเซน

            “(เข้าใจแล้วครับ)” ไดม่อนตอบรับและวางสายไป

            “พวกมนุษย์เห็นแก่ตัว...” คารอสพึมพำและเดินกลับเข้ามาในห้อง ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อนึกไปถึงว่าภายในสามวันนี้เขาจะทำอย่างไรดีที่จะไม่ให้เดม่อนกลับไปยังโลกต่างมิติ คารอสเดินวนไปวนมาสักพักก็มานั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะ รอให้เดม่อนตื่นขึ้นมา

            ..

            ..

            ..

            “อึก...อืมม...” เดม่อนขยับตัวเล็กน้อย เปลือกตาบางค่อยๆขยับลืมขึ้นช้าๆ

            “เดม่อน..เป็นไงบ้าง” เสียงทุ่มนุ่มของคารอสดังขึ้นข้างๆ เดม่อนยกมือขึ้นมาปิดตาเล็กน้อยเนื่องจากแสงจากหลอดไฟมันสว่างจนสายตาของเดม่อนสู้แสงไม่ไหว คารอสเหมือนจะรู้ทันจึงรีบไปปิดไฟและกลับมานั่งลงข้างเตียง ดวงตาของคารอสแปลเปลี่ยนเป็นสีแดงเช่นเดียวกับเดม่อนที่ตอนนี้ดวงตาของแปลเปลี่ยนเป็นสีแดงเพื่อปรับสายตามองในที่มืด

            “เวียนหัว...” เดม่อนพูดเบาๆในลำคอ คารอสจึงเอามือไปแตะหน้าผากของเดม่อน

            “ตัวเจ้าร้อนๆนะ” คารอสพึมพำ

            “ตัวเจ้าเย็นเกินไปต่างหาก” เดม่อนพูดว่าเบาๆ

            “เดี่ยวนี้หัดย้อนหรอ” คารอสพูดยิ้มๆ

            “เปล่า ข้าก็แค่พูดตามความจริง” เดม่อนพูดบอก คารอสจะก้มหน้าลงไปใกล้เดม่อน แต่กลับถูกมือเล็กมันดันคางของเดม่อนเอาไว้เสียก่อน

            “อย่านะ ข้าพึ่งหายเจ็บ เจ้าจะกัดข้าอีกแล้วหรอ” เดม่อนพูดถามเสียงสั่น

            “ข้าเปล่าจะกัดเจ้าเสียหน่อย” คารอสพูดพร้อมระบายยิ้มก่อนจะดึงมือของเดม่อนออกและก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางเบาๆ

            “ข้าทำข้าวต้มไว้ให้แล้ว เจ้าจะกินมั้ย”คารอสพูดถามโดยที่จมูกยังคลอเคลียอยู่ที่พวงแก้มใส

            “ข้ากินได้หรอ” เดม่อนพูดถามขึ้น

            “กินได้สิ อย่างน้อยอาหารของมนุษย์มันก็ช่วยให้เจ้าอิ่มท้องนะ” คารอสตอบกลับ เดม่อนจึงพยักหน้ารับ คารอสดันตัวขึ้นและเดินออกไปจากห้องเพื่อไปอุ่นข้าวต้มให้กับเดม่อน

            เดม่อนใช้แขนยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งและใช้สายตาสีแดงที่จะเปร่งประกายตอนที่อยู่ในร่างมนุษย์แต่ถ้าหากอยู่ในร่างของแมวดำแล้วละก็ดวงตาของเดม่อนก็จะแปลเปลี่ยนเป็นสีฟ้า มือเรียวเล็กยกมือขึ้นมาจับที่ต้นคอของตนเองและลูบรอยเขี้ยวของคารอสเบาๆ จริงอยู่ที่แผลของเดม่อนสามารถหายเร็วกว่ามนุษย์แต่ด้วยพลังในตอนนี้ทำให้แผลของเดม่อนหายช้ากว่าปกติ

++++++++++!!จบตอนที่แปด!!++++++++++

มาแล้วครับตามสัญญา ^_^