​ตอนที่ 2 : จะอยู่หรือจะตาย 

​ 

ตุบ (เสียงวางกระเป๋า) 

"เห้อ~ถึงสักทีกว่าจะลงจากเขาได้=_=;" 

เอาจริงการเดินลงจากเขาที่แบกประเป๋าเงินถึงสองใบแบบนี้โคตาระเหนื่อยเลยอารม์เหมือนผู้พิชิตยอดเขาเอเวอเรสต์ แต่เหนือสิ่งอื่นใดตอนนี้ผมหิวมาก! หิวชนิดที่ว่าสามารถกินหมูได้ทั้งตัวเลยล่ะ 

ร่างสูงปลายตามองไปทั่วบริเวณเพื่อหาของกินจนกระทั่งสายตามองไปเห็นบ้านหลังเล็กๆที่อยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก 

"เจอแล้ว! หวานหมูเลยทีนี้" 

เมื่อเดินมาถึงตัวบ้านผมก็ย่องไปทางหน้าต่างเพื่อสำรวจไปรอบๆตัวบ้าน แล้วสิ่งที่เห็นคือไฟในตัวบ้านนั้นเปิดสว่างแถบทุกดวง 

"ไอ้เจ้าของบ้านนี้มันรวยมากรึไงวะ" กะจะตีเนียนทำตัวเป็นนินจาสักหน่อย หมดกัน! 

"แฮ่!!" 

"กรี๊ดดดดดด ฮือ~แม่จ๋า!!" เสียงร้องที่ดังมาจากในบ้านทำเอาผมหยุดและยืนฟังนิ่งๆ 

"ยูนิหนีไปลูก หนีไป โอ๊ย!!" เสียงผู้หญิงอีกคนร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดเพราะผู้เป็นสามีกัดเข้าที่แขนอย่างแรง 

"ฮือ~คุณพ่อเป็นอะไรทำไมต้องทำร้ายคุณแม่ด้วย ฮือ~" เสียงเด็กร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆมันเลยปลุกสัญชาตญาณ.. 

ฮีโร่!ในตัวผม 

รอช้าผมรีบกระโดดปีนหน้าต่างข้ามเข้าไปยังตัวบ้านทันทีเพื่อเข้าไปช่วยเด็กแต่แล้วก็เกิด.. 

"พี่โยมาช่วยละ.." 

ฟืดดดดด 

สองขาที่ก้าวเร็วจนเกินไปทำให้สะดุดขาตัวเองจนล้มหน้าสไล้ไถไปกับพื้น.. 

เชี้ยเอ้ย! วิ่งอย่างเท่..จบอย่างหมา 

ที่ทุเรศที่สุดคือตัวผมดันสไล้ไปอยู่ทางน้องเขานี่สิ 

อับอายสายตาชนมาก! 

"ฮือ~" พอเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับเด็กหญิงตัวเล็กๆที่กำลังยืนร้องไห้จนตาบ่วมเป่ง แถมตามเนื้อตัวก็มีแต่คราบเลือดเปื้อนชุดเต็มไปหมด 

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? 

"ยูนิหนีไปลูก!!" เสียงจากด้านข้างทำเอาผมรีบหันไปมอง 

"o_O!!" 

ภาพที่ผมเห็นแทบทำผมลมจับคือสภาพของผู้หญิงคนนั้นเนื้อตัวมีแต่คราบเลือดแถมเธอยังพยายามใช้แขนที่มีแต่แผลเหวอะหวะนั่นจับตัวผู้ชายที่กำลังเอ่อ.. 

"แฮ่!!" คลั่ง ใช่ๆกำลังคลั่งอยู่! 

นี่ผัวเมียสมัยนี้ทะเลาะกันเลือดตกยางออกขนาดนี้เลยหรอวะ? 

"คุณครับใจเย็นๆกันก่อนนะครับ มีเรื่องอะไรกันก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ดะ.." แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ 

"คุณคะช่วยพาลูกฉันหนีไปด้วยค่ะ!" อยู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็ตะโกนให้ผมพาเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆให้หนีไป 

"ห่ะ??" 

What? 

งง? 

"ขอร้องล่ะฉันจะจับเขาไม่ไหวแล้ว!!" 

"แฮ่!!!" ผู้ชายคนนั้นร้องและพยายามจะวิ่งเข้ามาทางผมให้ได้ 

เชี้ย! แฮ่ทีแถบเห็นลิ้นไก่ได้อ่ะ แถมปากก็เลอะเลือดเต็มไปหมด อี๋~โยรับไม่ได้!! 

​ 

"ขอร้องล่ะ! ช่วยพาลูกฉันหนีไปที!!!" สิ้นเสียงนั้นร่างทั้งร่างของเธอก็ถูกผู้ชายคนนั้นหันกลับไปกัดเข้าที่คอจนเลือดสาดกระเด็นไปทั่วห้องสร้างความตกใจให้กับโยไม่ใช่น้อย 

"!!!" 

"คุณแม่!!" เด็กน้อยร้องปานขาดใจเมื่อเห็นผู้เป็นแม่โดนพ่อที่ตนรักทำร้ายอย่างโหดเหี้ยม พลางจะวิ่งเข้าไปช่วยแต่ดันถูกร่างสูงข้างๆอุ้มจนตัวลอย 

"ฮือ~ปล่อยหนูนะ! หนูจะไปช่วยแม่!!" เด็กน้อยดีดดิ้นอยู่ในอ้อมแขนแกร่งไปมาอย่างไม่ยอม 

"นี่ยัยตัวเล็กอย่าดิ้นได้ไหมวะ!" ผมที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้ามันคืออะไร แต่สัญชาตญาณมันบอกว่าให้หนีไปจากตรงนี้โดยเร็ว 

"ฮือออออ ปล่อยหนูจะไปหาแม่!!" 

ผมไม่สนเสียงร้องโวยวายของยัยเด็กงี่เง่านี่แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านนี้ให้เร็วที่สุด 

ตึกๆๆ 

พอวิ่งออกมาจากตัวบ้านได้ไกลพอสมควรผมก็รีบวางตัวเด็กน้อยลงทันที 

"ฮือ~คุณลุงใจร้ายทำไมถึงไม่ไปช่วยแม่หนู!!" พอวางเสร็จยัยเด็กน้อยก็ตะวาดใส่ผมทันที 

ลุง? นี่หน้ากูแก่ขนาดนั้นเลยหรอวะ 

"เรียกพี่ก็พอมั้ง ลุงมันแก่ไปโว้ย" อดที่จะโว้ยใส่เด็กไม่ได้ 

"ฮึก..ใจร้ายทิ้งแม่หนู" เด็กน้อยเริ่มสะอื้นเตรียมร้องอีกหน 

"เฮ้ๆโอเคๆลุงยอมแล้วยอมแล้ว" ผมเลยจำต้องยกมือขึ้นยอมเด็กน้อยตรงหน้าเพื่อให้เธอรู้ว่าผมจะไม่ขัดใจเธออีก 

"..." เด็กน้อยเงียบไปเมื่อเห็นร่างสูงยอมอ่อนข้อให้ 

"หนูชื่ออะไรคะ?" ผมนั่งยองๆตรงหน้าน้องพลางสำรวจใบหน้าที่เปื้อนเลือดไปด้วย 

"ยูนิ" เด็กน้อยมองผมตาแป๋ว 

"ส่วนพี่ชื่อโยนะ^[++]^" ผมแนะนำตัวพลางส่งยิ้มไปให้ยูนิแต่. 

"ลุงโย-_-" 

อีเด็กเปรตตต 

ฟืด(หายใจเข้าหายใจออกเพื่อกั้นอารมณ์) 

"ไหนลองเล่ามาให้ลุงฟังได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำให้พ่อหนูถึงทำร้ายแม่หนูกันล่ะ" 

"ฮึก!หนูก็ไม่รู้ หนูกับแม่กำลังเตรียมข้าวเย็นเพื่อรอคุณพ่อกลับมาจากทำงาน ฮึก! พอได้ยินเสียงรถคุณแม่ก็รีบไปเปิดประตูให้คุณพ่อเข้ามาแต่ ละ..แล้วอยู่ดีๆคุณพ่อก็ ฮึก!วิ่งเข้ามากัดคุณแม่ ฮึก!" 

พอฟังๆดูแล้วมันเอ่อ..ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ะ-_-? 

"แล้วพ่อหนูไปกัดแม่หนูทำไมหรอ" 

"หนูก็ไม่รู้ คุณพ่อดูเปลี่ยนไปไม่เหมือนคุณพ่อที่หนูรู้จัก คุณพ่อน่ากลัว" 

ใช่ ไม่ได้น่ากลัวธรรมดานะแต่สยองด้วย 

"เอางี้นะเดี๋ยวหนูรอลุงอยู่ตรงนี้อย่าไปไหนล่ะ" 

"แล้วคุณลุงจะไปไหน" 

"ก็จะไปเครียให้พ่อกับแม่หนูดีกันไงเนอะๆดีไหม" ผมลูบผมเธอเบาๆเพื่อปลอบไม่ให้เธอร้องไห้อีก 

"หนูไปด้วยไม่ได้หรอคะ" เด็กน้อยทำหน้าเศร้าลงทันที 

"ลุงว่ารออยู่นี่ดีกว่าพ่อกับแม่หนูเอ่อ..เขาทะเลาะกันรุนแรงน่ะ เดี๋ยวลุงเครียเสร็จจะรีบมาหาแล้วพาหนูไปหาพ่อกับแม่นะ โอเคไหม" ผมทำท่าโอเคแต่เด็กน้อยตรงหน้ากับนิ่ง 

"..." 

"อ่าๆงั้นสัญญาเลยเอ้า!" ผมยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้ายูนิ 

"ลุงโยสัญญาแล้วนะ" เด็กน้อยยื่นนิ้วมาเกี่ยวก้อย 

"อื้มสัญญา" 

พอพลักจากยูนิมาได้ผมก็รีบวิ่งกลับไปที่บ้านน้องเช่นเดิมเพื่อไปช่วยเจรจาไม่ให้ผัวเมียเขาฆ่ากันตายยังไงล่ะ แต่พอวิ่งเข้ามาในตัวบ้านผมกลับไม่เจอสองผัวเมียนั่นซะแล้ว 

อ่าว? สงสัยดีกันแล้วมั้ง 

แต่ให้ตายเหอะสภาพห้องเละเทะฉิบหายเลย นึกว่าอยู่สมรภูมิรบ=_= 

"เฮ้!! มีใครอยู่ไหม?" 

"Hello~" 

"มีคนยู.." 

"แฮ่!!!" ผมที่มัวแต่ตะโกนเรียกคนในบ้านโดยไม่ทันระวังก็ถูกอะไรบางอย่างกระโจนใส่จากทางด้านหลังทำเอาผมล้มกลิ้งก้นกระแทรกกับพื้นธรณีอย่างจัง 

"โอ๊ยยย ตูดกู" 

พอตั้งหลักได้ก็รีบหันกลับไปดูตัวต้นเหตุทันที 

แม่ของยัยเด็กยูนิ.. 

"มาพาดีเลยผมมีอะไรจะถะ.." 

"แฮ่!!!" อยู่ๆเธอก็พุ่งเข้าใส่ผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนคราวที่แล้วเพราะผมที่เท้ายันร่างเธอไว้เพื่อไม่ให้ถึงตัว 

"นี่!เป็นบ้าอะไรมาแฮ่ๆใส่วะ ถามดีๆทำไมต้องรุนแรงด้วย?" 

"แฮ่!!" เธอไม่ตอบผมแล้วเอาแต่อ้างปากร้องแฮ่ๆใส่ผมมือไม้ก็ควานจะจับหน้าผม 

จากที่จะจับหน้าผมเธอเปลี่ยนเป้าหมายที่คว้าที่ขาผมแทนจากนั้นก็.. 

งับ! 

"เฮ้ย!อย่ามากัดรองเท้าคนอื่นเขาเส้!!" 

เชี้ย คู่นี้ยิ่งซื้อมาแพงอยู่ด้วย เวรเอ้ย! 

"แฮ่!!!" นอกจากจะไม่ฟังผมแล้วยัยบ้านี่ยังเพิ่มแรงกัดซ้ำๆเหมือนหิวโหยมาจากไหน 

แต่ประเด็นมันอยู่ที่แม่งกัดไม่ยอมปล่อยนี่สิ! 

"นี่คุณหยุดแทะรองเท้าผมได้แล้ว!!" 

"แฮ่!!" ยังคงกัดไม่ปล่อย 

"จะปล่อยไม่ปล่อย?" 

"แฮ่!!!" 

"ได้!จะเอาใช่ไหม?" พูดจบผมก็ใช้ขาอีกข้างถีบเข้าที่หน้าของเธอเต็มแรงจนร่างเธอกระเด็นชนเข้ากับซิ้งล้างจาน 

โครม! 

สุดยอดเลยไอ้โยมึงถีบหน้าผู้หญิงว่ะเฮ้ย=0= 

"เอ่อ.." พอตั้งสติได้ก็รีบลุกหวังจะไปช่วยพยุงแต่แล้ว.. 

"แฮ่!!!" เสียงคำรามที่ดังมาจากด้านหลังทำเอาผมสะดุ้งจำต้องหันไปมองที่มาของเสียงนั้นทันที 

เผยให้เห็นร่างของชายอ้วนท้วมถ้าผมจำไม่ผิดนั่นใช่พ่อของยัยเด็กยูนิรึเปล่าวะ? 

ร่างอ้วนท้วมเดินขากระเพกๆมาทางผมตามเนื้อตัวมีแต่แผลและคราบเลือดเต็มใบหน้าไปหมด  

หือออ สยองกว่านี้ไม่มีอีกแล้วToT 

"แฮ่!!!" อยู่ๆยัยพ่อของยูนิจากทีเดินกระเพกๆเหมือนคนพิการพอเห็นผมเท่านั้นแหละก็วิ่งปรือมาหาผมชนิดที่ว่านักวิ่งโอลิมปิกยังต้องอาย 

ร่างอ้วนท้วนพยายามกระโจนเข้าใส่โยแต่แล้วเขาก็หลบทันด้วยสัญชาตญาณเฉพาะตัว (บุคคลหลบลูกปืนเก่งไม่ใช่อะไรหรอก เจ้าหนี้ไล่ตามยิงบ่อยก็เท่านั้นเอง) 

"นี่ลุงก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอวะ"  

"แฮ่!!!" ร่างอ้วนท้วมหันกลับมาหมายจะวิ่งเข้าใส่โยอีกครั้ง 

ผมว่ามันไม่ปกติแล้วล่ะ ผมต้องออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้เลย 

พอกำลังจะหันหลังวิ่งก็มีร่างของแม่ยัยยูนิวิ่งพุ่งเข้าใส่ตัวผมจนผมเสียหลักล้มลงไปกับพื้นในจังหวะนั้นเองยัยแม่ยูนิก็วิ่งกรู่เข้ามาคร่อมตัวผมแล้วกำลังจะก้มลงมากัด วินาทีนี้ผมทำได้แค่หลับตาปี๋แล้วภาวนาในใจว่า.. 

ชาติหน้าขอให้กูรวย รวยและรวยสาธุ!!>.< 

ปัง!! 

ร่างของซ้อมบี้สาวถูกกระสุนปริศนายิงเข้ากลางศีรษะจากทางด้านหลังทำให้ร่างของเธอล้มลงไปนอนกับพื้นข้างๆโย 

"ถ้าคุณไม่อยากเป็นเหมือนเธอ ก็รีบหนีไปเถอะครับ" น้ำเสียงสุภาพถูกเอ่ยมาพร้อมกับเงาของบุคคลปริศนาที่กำลังเดินย่างกายมาหาโย 

โยมองชายหนุ่มปริศนาที่เดินมาหาเขาจนเห็นใบหน้าอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน 

เดินมาก็ว่าเท่แล้วนะ..แต่เสียอย่างเดียวหล่อน้อยกว่าผมไปนิด-..- 

"ผมขอเตือนคุณด้วยความหวังดีแล้วนะว่าให้รีบหนีไป" 

"หนี?" 

"หมู่บ้านนี้ไม่ปลอดภัยครับ" 

"หมายความว่าไง?" 

"เผื่อคุณจะไม่ทราบ..หมู่บ้านนี้มีผู้ติดเชื้อ" 

 

100%