ตอนที่ 2 : จะอยู่หรือจะตาย
ตุบ (เสียงวางกระเป๋า)
"เห้อ~ถึงสักทีกว่าจะลงจากเขาได้=_=;"
เอาจริงการเดินลงจากเขาที่แบกประเป๋าเงินถึงสองใบแบบนี้โคตาระเหนื่อยเลยอารม์เหมือนผู้พิชิตยอดเขาเอเวอเรสต์ แต่เหนือสิ่งอื่นใดตอนนี้ผมหิวมาก! หิวชนิดที่ว่าสามารถกินหมูได้ทั้งตัวเลยล่ะ
ร่างสูงปลายตามองไปทั่วบริเวณเพื่อหาของกินจนกระทั่งสายตามองไปเห็นบ้านหลังเล็กๆที่อยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก
"เจอแล้ว! หวานหมูเลยทีนี้"
เมื่อเดินมาถึงตัวบ้านผมก็ย่องไปทางหน้าต่างเพื่อสำรวจไปรอบๆตัวบ้าน แล้วสิ่งที่เห็นคือไฟในตัวบ้านนั้นเปิดสว่างแถบทุกดวง
"ไอ้เจ้าของบ้านนี้มันรวยมากรึไงวะ" กะจะตีเนียนทำตัวเป็นนินจาสักหน่อย หมดกัน!
"แฮ่!!"
"กรี๊ดดดดดด ฮือ~แม่จ๋า!!" เสียงร้องที่ดังมาจากในบ้านทำเอาผมหยุดและยืนฟังนิ่งๆ
"ยูนิหนีไปลูก หนีไป โอ๊ย!!" เสียงผู้หญิงอีกคนร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดเพราะผู้เป็นสามีกัดเข้าที่แขนอย่างแรง
"ฮือ~คุณพ่อเป็นอะไรทำไมต้องทำร้ายคุณแม่ด้วย ฮือ~" เสียงเด็กร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆมันเลยปลุกสัญชาตญาณ..
ฮีโร่!ในตัวผม
รอช้าผมรีบกระโดดปีนหน้าต่างข้ามเข้าไปยังตัวบ้านทันทีเพื่อเข้าไปช่วยเด็กแต่แล้วก็เกิด..
"พี่โยมาช่วยละ.."
ฟืดดดดด
สองขาที่ก้าวเร็วจนเกินไปทำให้สะดุดขาตัวเองจนล้มหน้าสไล้ไถไปกับพื้น..
เชี้ยเอ้ย! วิ่งอย่างเท่..จบอย่างหมา
ที่ทุเรศที่สุดคือตัวผมดันสไล้ไปอยู่ทางน้องเขานี่สิ
อับอายสายตาชนมาก!
"ฮือ~" พอเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับเด็กหญิงตัวเล็กๆที่กำลังยืนร้องไห้จนตาบ่วมเป่ง แถมตามเนื้อตัวก็มีแต่คราบเลือดเปื้อนชุดเต็มไปหมด
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
"ยูนิหนีไปลูก!!" เสียงจากด้านข้างทำเอาผมรีบหันไปมอง
"o_O!!"
ภาพที่ผมเห็นแทบทำผมลมจับคือสภาพของผู้หญิงคนนั้นเนื้อตัวมีแต่คราบเลือดแถมเธอยังพยายามใช้แขนที่มีแต่แผลเหวอะหวะนั่นจับตัวผู้ชายที่กำลังเอ่อ..
"แฮ่!!" คลั่ง ใช่ๆกำลังคลั่งอยู่!
นี่ผัวเมียสมัยนี้ทะเลาะกันเลือดตกยางออกขนาดนี้เลยหรอวะ?
"คุณครับใจเย็นๆกันก่อนนะครับ มีเรื่องอะไรกันก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ดะ.." แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ
"คุณคะช่วยพาลูกฉันหนีไปด้วยค่ะ!" อยู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็ตะโกนให้ผมพาเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆให้หนีไป
"ห่ะ??"
What?
งง?
"ขอร้องล่ะฉันจะจับเขาไม่ไหวแล้ว!!"
"แฮ่!!!" ผู้ชายคนนั้นร้องและพยายามจะวิ่งเข้ามาทางผมให้ได้
เชี้ย! แฮ่ทีแถบเห็นลิ้นไก่ได้อ่ะ แถมปากก็เลอะเลือดเต็มไปหมด อี๋~โยรับไม่ได้!!
"ขอร้องล่ะ! ช่วยพาลูกฉันหนีไปที!!!" สิ้นเสียงนั้นร่างทั้งร่างของเธอก็ถูกผู้ชายคนนั้นหันกลับไปกัดเข้าที่คอจนเลือดสาดกระเด็นไปทั่วห้องสร้างความตกใจให้กับโยไม่ใช่น้อย
"!!!"
"คุณแม่!!" เด็กน้อยร้องปานขาดใจเมื่อเห็นผู้เป็นแม่โดนพ่อที่ตนรักทำร้ายอย่างโหดเหี้ยม พลางจะวิ่งเข้าไปช่วยแต่ดันถูกร่างสูงข้างๆอุ้มจนตัวลอย
"ฮือ~ปล่อยหนูนะ! หนูจะไปช่วยแม่!!" เด็กน้อยดีดดิ้นอยู่ในอ้อมแขนแกร่งไปมาอย่างไม่ยอม
"นี่ยัยตัวเล็กอย่าดิ้นได้ไหมวะ!" ผมที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้ามันคืออะไร แต่สัญชาตญาณมันบอกว่าให้หนีไปจากตรงนี้โดยเร็ว
"ฮือออออ ปล่อยหนูจะไปหาแม่!!"
ผมไม่สนเสียงร้องโวยวายของยัยเด็กงี่เง่านี่แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านนี้ให้เร็วที่สุด
ตึกๆๆ
พอวิ่งออกมาจากตัวบ้านได้ไกลพอสมควรผมก็รีบวางตัวเด็กน้อยลงทันที
"ฮือ~คุณลุงใจร้ายทำไมถึงไม่ไปช่วยแม่หนู!!" พอวางเสร็จยัยเด็กน้อยก็ตะวาดใส่ผมทันที
ลุง? นี่หน้ากูแก่ขนาดนั้นเลยหรอวะ
"เรียกพี่ก็พอมั้ง ลุงมันแก่ไปโว้ย" อดที่จะโว้ยใส่เด็กไม่ได้
"ฮึก..ใจร้ายทิ้งแม่หนู" เด็กน้อยเริ่มสะอื้นเตรียมร้องอีกหน
"เฮ้ๆโอเคๆลุงยอมแล้วยอมแล้ว" ผมเลยจำต้องยกมือขึ้นยอมเด็กน้อยตรงหน้าเพื่อให้เธอรู้ว่าผมจะไม่ขัดใจเธออีก
"..." เด็กน้อยเงียบไปเมื่อเห็นร่างสูงยอมอ่อนข้อให้
"หนูชื่ออะไรคะ?" ผมนั่งยองๆตรงหน้าน้องพลางสำรวจใบหน้าที่เปื้อนเลือดไปด้วย
"ยูนิ" เด็กน้อยมองผมตาแป๋ว
"ส่วนพี่ชื่อโยนะ^[++]^" ผมแนะนำตัวพลางส่งยิ้มไปให้ยูนิแต่.
"ลุงโย-_-"
อีเด็กเปรตตต
ฟืด(หายใจเข้าหายใจออกเพื่อกั้นอารมณ์)
"ไหนลองเล่ามาให้ลุงฟังได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำให้พ่อหนูถึงทำร้ายแม่หนูกันล่ะ"
"ฮึก!หนูก็ไม่รู้ หนูกับแม่กำลังเตรียมข้าวเย็นเพื่อรอคุณพ่อกลับมาจากทำงาน ฮึก! พอได้ยินเสียงรถคุณแม่ก็รีบไปเปิดประตูให้คุณพ่อเข้ามาแต่ ละ..แล้วอยู่ดีๆคุณพ่อก็ ฮึก!วิ่งเข้ามากัดคุณแม่ ฮึก!"
พอฟังๆดูแล้วมันเอ่อ..ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ะ-_-?
"แล้วพ่อหนูไปกัดแม่หนูทำไมหรอ"
"หนูก็ไม่รู้ คุณพ่อดูเปลี่ยนไปไม่เหมือนคุณพ่อที่หนูรู้จัก คุณพ่อน่ากลัว"
ใช่ ไม่ได้น่ากลัวธรรมดานะแต่สยองด้วย
"เอางี้นะเดี๋ยวหนูรอลุงอยู่ตรงนี้อย่าไปไหนล่ะ"
"แล้วคุณลุงจะไปไหน"
"ก็จะไปเครียให้พ่อกับแม่หนูดีกันไงเนอะๆดีไหม" ผมลูบผมเธอเบาๆเพื่อปลอบไม่ให้เธอร้องไห้อีก
"หนูไปด้วยไม่ได้หรอคะ" เด็กน้อยทำหน้าเศร้าลงทันที
"ลุงว่ารออยู่นี่ดีกว่าพ่อกับแม่หนูเอ่อ..เขาทะเลาะกันรุนแรงน่ะ เดี๋ยวลุงเครียเสร็จจะรีบมาหาแล้วพาหนูไปหาพ่อกับแม่นะ โอเคไหม" ผมทำท่าโอเคแต่เด็กน้อยตรงหน้ากับนิ่ง
"..."
"อ่าๆงั้นสัญญาเลยเอ้า!" ผมยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้ายูนิ
"ลุงโยสัญญาแล้วนะ" เด็กน้อยยื่นนิ้วมาเกี่ยวก้อย
"อื้มสัญญา"
พอพลักจากยูนิมาได้ผมก็รีบวิ่งกลับไปที่บ้านน้องเช่นเดิมเพื่อไปช่วยเจรจาไม่ให้ผัวเมียเขาฆ่ากันตายยังไงล่ะ แต่พอวิ่งเข้ามาในตัวบ้านผมกลับไม่เจอสองผัวเมียนั่นซะแล้ว
อ่าว? สงสัยดีกันแล้วมั้ง
แต่ให้ตายเหอะสภาพห้องเละเทะฉิบหายเลย นึกว่าอยู่สมรภูมิรบ=_=
"เฮ้!! มีใครอยู่ไหม?"
"Hello~"
"มีคนยู.."
"แฮ่!!!" ผมที่มัวแต่ตะโกนเรียกคนในบ้านโดยไม่ทันระวังก็ถูกอะไรบางอย่างกระโจนใส่จากทางด้านหลังทำเอาผมล้มกลิ้งก้นกระแทรกกับพื้นธรณีอย่างจัง
"โอ๊ยยย ตูดกู"
พอตั้งหลักได้ก็รีบหันกลับไปดูตัวต้นเหตุทันที
แม่ของยัยเด็กยูนิ..
"มาพาดีเลยผมมีอะไรจะถะ.."
"แฮ่!!!" อยู่ๆเธอก็พุ่งเข้าใส่ผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนคราวที่แล้วเพราะผมที่เท้ายันร่างเธอไว้เพื่อไม่ให้ถึงตัว
"นี่!เป็นบ้าอะไรมาแฮ่ๆใส่วะ ถามดีๆทำไมต้องรุนแรงด้วย?"
"แฮ่!!" เธอไม่ตอบผมแล้วเอาแต่อ้างปากร้องแฮ่ๆใส่ผมมือไม้ก็ควานจะจับหน้าผม
จากที่จะจับหน้าผมเธอเปลี่ยนเป้าหมายที่คว้าที่ขาผมแทนจากนั้นก็..
งับ!
"เฮ้ย!อย่ามากัดรองเท้าคนอื่นเขาเส้!!"
เชี้ย คู่นี้ยิ่งซื้อมาแพงอยู่ด้วย เวรเอ้ย!
"แฮ่!!!" นอกจากจะไม่ฟังผมแล้วยัยบ้านี่ยังเพิ่มแรงกัดซ้ำๆเหมือนหิวโหยมาจากไหน
แต่ประเด็นมันอยู่ที่แม่งกัดไม่ยอมปล่อยนี่สิ!
"นี่คุณหยุดแทะรองเท้าผมได้แล้ว!!"
"แฮ่!!" ยังคงกัดไม่ปล่อย
"จะปล่อยไม่ปล่อย?"
"แฮ่!!!"
"ได้!จะเอาใช่ไหม?" พูดจบผมก็ใช้ขาอีกข้างถีบเข้าที่หน้าของเธอเต็มแรงจนร่างเธอกระเด็นชนเข้ากับซิ้งล้างจาน
โครม!
สุดยอดเลยไอ้โยมึงถีบหน้าผู้หญิงว่ะเฮ้ย=0=
"เอ่อ.." พอตั้งสติได้ก็รีบลุกหวังจะไปช่วยพยุงแต่แล้ว..
"แฮ่!!!" เสียงคำรามที่ดังมาจากด้านหลังทำเอาผมสะดุ้งจำต้องหันไปมองที่มาของเสียงนั้นทันที
เผยให้เห็นร่างของชายอ้วนท้วมถ้าผมจำไม่ผิดนั่นใช่พ่อของยัยเด็กยูนิรึเปล่าวะ?
ร่างอ้วนท้วมเดินขากระเพกๆมาทางผมตามเนื้อตัวมีแต่แผลและคราบเลือดเต็มใบหน้าไปหมด
หือออ สยองกว่านี้ไม่มีอีกแล้วToT
"แฮ่!!!" อยู่ๆยัยพ่อของยูนิจากทีเดินกระเพกๆเหมือนคนพิการพอเห็นผมเท่านั้นแหละก็วิ่งปรือมาหาผมชนิดที่ว่านักวิ่งโอลิมปิกยังต้องอาย
ร่างอ้วนท้วนพยายามกระโจนเข้าใส่โยแต่แล้วเขาก็หลบทันด้วยสัญชาตญาณเฉพาะตัว (บุคคลหลบลูกปืนเก่งไม่ใช่อะไรหรอก เจ้าหนี้ไล่ตามยิงบ่อยก็เท่านั้นเอง)
"นี่ลุงก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอวะ"
"แฮ่!!!" ร่างอ้วนท้วมหันกลับมาหมายจะวิ่งเข้าใส่โยอีกครั้ง
ผมว่ามันไม่ปกติแล้วล่ะ ผมต้องออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้เลย
พอกำลังจะหันหลังวิ่งก็มีร่างของแม่ยัยยูนิวิ่งพุ่งเข้าใส่ตัวผมจนผมเสียหลักล้มลงไปกับพื้นในจังหวะนั้นเองยัยแม่ยูนิก็วิ่งกรู่เข้ามาคร่อมตัวผมแล้วกำลังจะก้มลงมากัด วินาทีนี้ผมทำได้แค่หลับตาปี๋แล้วภาวนาในใจว่า..
ชาติหน้าขอให้กูรวย รวยและรวยสาธุ!!>.<
ปัง!!
ร่างของซ้อมบี้สาวถูกกระสุนปริศนายิงเข้ากลางศีรษะจากทางด้านหลังทำให้ร่างของเธอล้มลงไปนอนกับพื้นข้างๆโย
"ถ้าคุณไม่อยากเป็นเหมือนเธอ ก็รีบหนีไปเถอะครับ" น้ำเสียงสุภาพถูกเอ่ยมาพร้อมกับเงาของบุคคลปริศนาที่กำลังเดินย่างกายมาหาโย
โยมองชายหนุ่มปริศนาที่เดินมาหาเขาจนเห็นใบหน้าอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน
เดินมาก็ว่าเท่แล้วนะ..แต่เสียอย่างเดียวหล่อน้อยกว่าผมไปนิด-..-
"ผมขอเตือนคุณด้วยความหวังดีแล้วนะว่าให้รีบหนีไป"
"หนี?"
"หมู่บ้านนี้ไม่ปลอดภัยครับ"
"หมายความว่าไง?"
"เผื่อคุณจะไม่ทราบ..หมู่บ้านนี้มีผู้ติดเชื้อ"
100%