​Chapter 6 : อดีต

​

เรื่องราวระหว่างความรักและมิตราภาพมันพังทลายลงเมื่ออีกคนคิดที่จะเห็นแก่ตัว..

10 ปีก่อน..

ณ บอร์ดประกาศหน้าห้องเรียนชั้น ม.3/1

ลำดับผลการสอบปลายภาคของมัธยมศึกษาต้อนต้นชั้นปีที่3/1

ลำดับที่ 1 นางสาว พิชามญชุ์ รัตนไชยนันท์

ลำดับที่ 2 นางสาว แพรไพลิน วาทศิลป์

ลำดับที่ 3 นาย สมชาย เขื่อนพักดี

.

.

.

ร่างบางในชุดนักเรียนมอต้นยืนมองชื่อตัวเองจากบอร์ดประกาศผลสอบปลายภาคด้วยรอยยิ้มกว้างสดใส

"อะไรอ่ะ? เราแพ้เจนอีกแล้วหรอ-3-" 

เด็กสาวที่ยืนข้างกันๆเบะปากอย่างงอนๆ

"แพ้เพ้ออะไรกันไม่เห็นเกี่ยวเลย" ฉันเบะปากใส่แพรไหม​เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน เราสองคนเป็นเพืื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ

พ่อแม่ของแพรไหมท่านเสียไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์จนทำให้แพรไหมต้องอยู่ตัวคนเดียวโดยไม่มีใคร ฉันก็เคยชวนมาอยู่ด้วยนะแต่ยัยเพื่อนตัวดีดันไม่ยอมมาอยู่ด้วย โดยนางให้เหตุผลว่า..

เราอยากยืนด้วยขาตัวเอง..

เราเกรงใจ..

เราไม่อยากให้เจนต้องลำบาก..

คือ..เอาตรงๆนะฉันก็ไม่ได้อยากจะอวดอะไรนักหรอก แต่บ้านฉันน่ะรวย!! ไม่ได้รวยธรรมดานะแต่โครตจะ..รวย!!-..-

แค่เพื่อนคนเดียวฉันเลี้ยงได้ทั้งชีวิตไม่เห็นจะลำบากอะไรเลย แต่ฉันดั้นดันมีเพื่อนหัวแข็งนี่สิ

"เราอยากชนะเจนสักครั้งในชีวิตจัง.." แพรไหมพูดตัดเพ้อขึ้นมาจนมันทำให้เจนนี่ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน

"จะอยากชนะฉันไปทำไมชีวิตฉันน่ะไม่เคยเห็นแกเป็นคู่แข่งเลยสักครั้งแกเป็นเพื่อนรักของฉันนะ" เจนนี่เอียงตัวเข้าไปกอดแพรไหมอย่างที่ชอบทำเวลาเธออยากอ้อนอีกฝ่าย

"อ้อนเก่งจริงๆคนๆนี้" แพรไหมส่ายหัวไปมาให้กับลูกอ้อนของเจนนี่ที่เจ้าตัวมักจะชอบกอดชอบหอมเธออยู่บ่อยๆจนพวกเพื่อนๆในห้องตั้งให้เป็นคู่จิ้นเลสเบี้ยนไปซะแล้ว

"โอ๊ะ!!"

"เจนแกเป็นอะไร?" อยู่ๆเพื่อนของเธอกับสะดุ้งแล้วยกมือขึ้นชี้ไปที่จุดที่เธอกำลังมองตาไม่กระพริบ

"นั่น!!!"

"???" 

แพรไหมอดสงสัยไม่ได้เลยหันไปมองตามมือที่ชี้ไปยังสนามบาสที่มี..

"พี่ก้าสามีในอนาคตฉันนิ!!"

10%

​-----

เรื่องมันก็จะเข้มข้นไปเรื่อยๆ

​