ตอนที่ 28

การเช็ดตัวที่สบายตัว(?)

“นอนลง..เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้” เขาเริ่มออกคำสั่งอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาแต่นั่งกอดอกพร้อมจ้องเขม็งเขาอย่างคาดโทษ

อะไร! เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

“นายเคยทำรึไง” การะเกดหรี่ตามองอย่างจับผิดเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว แต่ก็ค่อยๆล้มตัวลงนอนตามคำสั่งของมาเฟียหนุ่ม

“ไม่เคยทำ แต่ก็แค่เช็ดตัวมันจะยากอะไร” คริสโตเฟอร์เลื่อนตัวจากเก้าอี้ไปนั่งข้างๆคนตัวเล็กพร้อมยกแขนเธอขี้นมาเพื่อเริ่มปฎิบัติการเช็ดตัว

ฆ่าคนก็ทำมาแล้ว มันยากอะไรกับอีแค่เช็ดตัววะ

“คริส..นายต้องเช็ดทวนรูขุมขนเพื่อที่มันจะได้ระบายความร้อนออกมา เอามานี่ฉันเช็ดเอง” การะเกดทำท่าจะแย่งผ้าขนหนูผืนเล็กไปจากมือเขา แต่ทว่าเขาไวกว่าเธอจึงได้แต่คว้าลม

“ฉันเช็ดเองเธอนอนลงไป”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะที่นายจะเช็ดตัวให้ฉันหน่ะ นายจะโอกาสเอาเปรียบฉันอีกใช่มั้ยล่ะ...นี่ฉันป่วยอยู่นะคริส” คริสโตเฟอร์ได้แต่เหยียดยิ้มออกมาและไม่ได้ปฏิเสธสิ่งที่การะเกดเอ่ย

สมแล้วว่าที่นายหญิงของแอทวูลฟ์...รู้ทันเขาซะขนาดนี้

การะเกดได้กลอกตาไปมาเมื่อมาเฟียหนุ่มไม่ปฏิเสธกับสิ่งที่เธอพูดออกมาให้ตายสิในหัวเขาคิดแต่เรื่องนี้รึไง!

นายนี่มาเฟียหื่น! ถึงแม้เธอจะไม่สบายเขาก็ไม่คิดจะเว้นเลย!

“เถอะหน่าฉันเช็ดเอง..ฉันสัญญาว่าจะเอาเปรียบเธอให้น้อยกว่าที่ฉันคิดไว้ตอนแรกนิดนึงก็ได้” คริสโตเฟอร์นำผ้าไปจุ่มน้ำแล้วออกแรงบิดอีกครั้งโดยไม่ได้สนใจว่าคนตัวเล็กจะทำหน้าอย่างไรเมื่อเขาพูดประโยคนั้นจบ

“คริสโตเฟอร์!”

เมื่อจะขี้นเสียงใส่เขาไป แต่ทว่าการเช็ดตัวก็ผ่านไปได้ด้วยดีพร้อมกับฉันที่สบายตัวอีกครั้ง แต่คงไม่ใช่สำหรับเขา~

ว่ากันว่าความสุขมันจะอยู่กับเราสั้นเสมอมันจะจริงรึเปล่านะ

Time 14:00

ครืนนน~ ครืนนน~

มือเล็กควานหาสมาร์ตโฟนที่สั่นอยู่บนโต๊ะข้างเตียงอย่างสะเปะสะปะ และกดรับสายโดยไม่ได้เปิดเปลือกตาขี้นมาดูรายชื่อคนโทรมา ทำให้คนตัวโตที่นั่งพิงบนเตียงข้างๆเธอซึ่งกำลังตรวจงานผ่านสมาร์ตโฟนอยู่ต้องเงยหน้าขี้นมามอง

เหมือนเหตุการณ์เดจาวูเลยแฮะ

“ฮัลโหลคะ~” การะเกดกรอกเสียงงัวเงียไปตามสายเมื่อไม่ได้ดูก่อนว่าปลายสายเป็นใคร

(ยัยเกด...เมื่อคืนไม่ได้กลับมานอนที่บ้านหรอลูก) เสียงคุณหญิงสรณีดังขี้นมาตามสาย ทำให้คนตัวเล็กเจ้าของโทรศัพท์ลืมตาขี้นมาอย่างรวดเร็วพลางปรายตาไปมองผู้ชายตัวโตที่นั่งตรวจงานผ่านสมาร์ตโฟนอยู่ซึ่งเขาก็จ้องเธออยู่เช่นกัน

“ใช่ค่ะคุณแม่...หนูนอนค้างที่ร้านค่ะ” การะเกดตอบคำถามคุณหญิงสรณีกลับพลางยันตัวขี้นพิงหัวเตียง

(ทำไมเสียงเป็นแบบนั้นละ...ไม่สบายรึเปล่า)

“นิดหน่อยค่ะคุณแม่...แต่หนูกินยาไปแล้ว” การะเกดตอบกลับด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ทำไมรู้สึกอยากนอนอีกแล้วแฮะ

(ตาพีกับหนูณิพาตาไนท์ออกไปเที่ยว เห็นก่อนไปบอกแม่ว่าจะแวะไปหาลูกด้วย ป่านี้คงกำลังจะถึงแล้วล่ะ)

“อ่อค่ะ”

อะไรนะ!

พี่พีมาที่ร้าน!!

“งั้นแค่นี้ก่อนนะคะคุณแม่” การะเกดรีบกุลีกุจอวางสายคุณหญิงสรณีพร้อมหันไปออกแรงดึงคนตัวโตให้ลุกขี้น ลืมสิ้นว่าตนเองนั้นไม่สบายอยู่

“อะไรของเธอ” คริสโตเฟอร์ได้แต่ขมวดคิ้วเมื่อจู่ดีๆคนตัวเล็กก็ลุกขี้นจากที่นอนก่อนจะเดินมาอีกด้านของเตียงด้วยสภาพร่อแร่เหมือนคนจะหมดแรงมาพลางฉุดแขนเขาขี้นด้วยแรงเพียงนิด ซึ่งเขาคิดว่าคงเป็นแรงที่มากที่สุดในตอนนี้ของหญิงสาวแล้ว

“คริส!..นายต้องกลับไปก่อน...กลับไปตอนนี้เลย...เร็วสิ”

แย่! แย่แน่ๆ! พี่พีเห็นหมอนี่ตอนนี้แย่แน่ๆ

“อะไรของเธอวะ?” เขายังคงนั่งนิ่งพลางมองหน้าเธอที่มีเหงื่อเริ่มซึมออกมาตามกรอบหน้าเรียวสวย โดยที่คนตัวเล็กยังคงออกแรงฉุดเขาไม่หยุด

นั่นเธอร้อนหรือกำลังกลัวอะไรรึเปล่า?

“พี่ชายฉันกำลังมาที่นี้ นายต้องรีบกลับไปก่อนแล้วพาลูกน้องของนายกลับไปด้วย”

เธอกำลังจะสติแตกแล้วให้ตายสิ!

“แล้วไง?” เขายักไหล่เบาๆก่อนจะแกะมือของเธอที่จับกุมแขนของเขาอยู่พร้อมยกขาทั้งข้างมาวางบนเตียงของหญิงสาวเหมือนเดิม

“ฉันให้พี่ชายฉันเห็นนายตอนนี้ไม่ได้เข้าใจรึเปล่า!”

“ฉันว่าฉันเคยบอกเธอนะแล้วว่าพี่ชายเธอไม่ได้กีดกันเรื่องของเรา” คริสโตเฟอร์ถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อต้องพูดเรื่องนี้ซ้ำสองทั้งที่เขาเคยพูดกับเธอไปแล้ว

“นายจะรู้ดีกว่าฉันได้ไงคริส นายยังไม่เคยรู้จักพี่ชายฉันเลย” การะเกดทิ้งลงนั่งข้างๆเขาอย่างหมดแรงแม้จะโดนตามฆ่าครั้งนั้นเธอคงไม่รู้สึกแบบนี้เลย

หรือเพราะว่าเขาเป็นคนที่เธอ...

รัก...รึเปล่านะ

วันนี้ถ้าพี่พีรู้เรื่องคงไม่พ้นเธอกับเขาคงต้องขาดกันเป็นแน่

เธอยังไม่พร้อม...

“ขอร้องล่ะวันนี้นายกลับไปก่อนนะ ฉันจะคุยเรื่องนี้กับพี่ชายฉันก่อน” การะเกดสูดออกซิเจนเข้าปอดอีกครั้งเมื่อต้องใช้ความคิดอย่างหนัก ก่อนจะหันไปพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงกึ่งคำสั่งและกึ่งขอร้องพร้อมด้วยท่าทางจริงจัง

“เออๆฉันไปก็ได้” มาเฟียหนุ่มยอมลุกขี้นจากที่นอนเมื่อได้สบตานัยน์ตาสีดำคู่สวยพร้อมใบหน้าและท่าทางจริงจังของคนตัวเล็กกว่า สิ่งนั่นทำให้เขายอมแพ้และยอมเดินออกไป แต่ทว่ายังไม่พ้นประตูเขาก็หยุดเดินพร้อมกล่าวขี้นอีกครั้งโดยยืนหันหลังอยู่ “เธอหน่ะไม่คิดจะจริงจังกับฉันรึไง”

น้ำเสียงเย็นชาของเขาที่เอ่ยประโยคหลังมา พาลพาให้ก้อนเนื้อเล็กๆทางหน้าอกข้างซ้ายของเธอกระตุกวูบพลัน

“ถ้านายจะโกรธหรืองอนฉัน ฉันก็ไม่ว่า เพราะเดี๋ยวฉันจะไปง้อนายเอง แต่ตอนนี้กลับไปก่อนเถอะนะ” ที่เขาถามประโยคนี้มันถูกแล้ว เพราะถ้าเป็นเธอ เธอเองก็คงถามประโยคนี้กับเขาเหมือนกัน แต่เพราะเขาเพราะเขาให้ความสำคัญกับเธอมาตลอด เขาทำให้เธอมั่นใจว่าเขาจริงใจ สายตาของเขาไม่เคยโกหกเธอ

แต่เธอล่ะ...

ทำไมเธอถึงยังไม่บอกเรื่องนี้กับครอบครัวทั้งที่เธอก็กลับไทยมานานแล้ว

ถ้าเป็นเขาทำแบบนี้ เธอเองคงคิดว่าเขาไม่จริงใจกับเธอเหมือนกัน...

คริสโตเฟอร์ก้าวออกจากห้องนอนของการะเกดไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มน้อยๆ ก่อนนัยน์ตาจะสั่นไหวอีกครั้งเมื่อเขาออกมาเจอห้องครัวที่ความเป็นจริงมันควรจะเป็นห้องครัวมากกว่านี้ เสื้อผ้าพร้อมบราเซียร์ของคนตัวเล็กที่เขาเป็นคนถอดเอง กระจัดกระจายอยู่บนพื้นกระเบี้องมันทำให้ต้องหยุดมองก่อนจะลงมือจัดการบางสิ่งอีกครั้ง

การะเกดเดินออกมาหน้าร้านเมื่อจัดการธุระในห้องน้ำของตัวเองเสร็จ อาการป่วยเมื่อเช้าก็แทบจะหายเป็นปลิดทิ้งเหลือไว้แต่อาการระบมจากการโดนทวงความคิดถึงจากมาเฟียหนุ่มเมื่อคืนตอนที่รู้ว่าพี่ชายเธอจะมาที่นี้

แต่ทว่า...ภาพที่เธอได้ประจักษ์ตอนนี้ก็คือ

พีรภพพี่ชายของเธอที่นั่งอยู่ที่โต๊ะโซนที่สามารถมองเห็นวิวข้างนอกได้พร้อมด้วยผู้ชายตัวโตที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีและคิดว่าเขาควรจะกลับไปตั้งนานแล้ว

“คริสโตเฟอร์!”

———————————————————

มาแล้วค้าบ อยากอ่านคอมเมนท์ให้ชื่นใจจะได้ปั่นอีก ❤️