ตอนที่ 28
การเช็ดตัวที่สบายตัว(?)
“นอนลง..เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้” เขาเริ่มออกคำสั่งอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาแต่นั่งกอดอกพร้อมจ้องเขม็งเขาอย่างคาดโทษ
อะไร! เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
“นายเคยทำรึไง” การะเกดหรี่ตามองอย่างจับผิดเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว แต่ก็ค่อยๆล้มตัวลงนอนตามคำสั่งของมาเฟียหนุ่ม
“ไม่เคยทำ แต่ก็แค่เช็ดตัวมันจะยากอะไร” คริสโตเฟอร์เลื่อนตัวจากเก้าอี้ไปนั่งข้างๆคนตัวเล็กพร้อมยกแขนเธอขี้นมาเพื่อเริ่มปฎิบัติการเช็ดตัว
ฆ่าคนก็ทำมาแล้ว มันยากอะไรกับอีแค่เช็ดตัววะ
“คริส..นายต้องเช็ดทวนรูขุมขนเพื่อที่มันจะได้ระบายความร้อนออกมา เอามานี่ฉันเช็ดเอง” การะเกดทำท่าจะแย่งผ้าขนหนูผืนเล็กไปจากมือเขา แต่ทว่าเขาไวกว่าเธอจึงได้แต่คว้าลม
“ฉันเช็ดเองเธอนอนลงไป”
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะที่นายจะเช็ดตัวให้ฉันหน่ะ นายจะโอกาสเอาเปรียบฉันอีกใช่มั้ยล่ะ...นี่ฉันป่วยอยู่นะคริส” คริสโตเฟอร์ได้แต่เหยียดยิ้มออกมาและไม่ได้ปฏิเสธสิ่งที่การะเกดเอ่ย
สมแล้วว่าที่นายหญิงของแอทวูลฟ์...รู้ทันเขาซะขนาดนี้
การะเกดได้กลอกตาไปมาเมื่อมาเฟียหนุ่มไม่ปฏิเสธกับสิ่งที่เธอพูดออกมาให้ตายสิในหัวเขาคิดแต่เรื่องนี้รึไง!
นายนี่มาเฟียหื่น! ถึงแม้เธอจะไม่สบายเขาก็ไม่คิดจะเว้นเลย!
“เถอะหน่าฉันเช็ดเอง..ฉันสัญญาว่าจะเอาเปรียบเธอให้น้อยกว่าที่ฉันคิดไว้ตอนแรกนิดนึงก็ได้” คริสโตเฟอร์นำผ้าไปจุ่มน้ำแล้วออกแรงบิดอีกครั้งโดยไม่ได้สนใจว่าคนตัวเล็กจะทำหน้าอย่างไรเมื่อเขาพูดประโยคนั้นจบ
“คริสโตเฟอร์!”
เมื่อจะขี้นเสียงใส่เขาไป แต่ทว่าการเช็ดตัวก็ผ่านไปได้ด้วยดีพร้อมกับฉันที่สบายตัวอีกครั้ง แต่คงไม่ใช่สำหรับเขา~
ว่ากันว่าความสุขมันจะอยู่กับเราสั้นเสมอมันจะจริงรึเปล่านะ
Time 14:00
ครืนนน~ ครืนนน~
มือเล็กควานหาสมาร์ตโฟนที่สั่นอยู่บนโต๊ะข้างเตียงอย่างสะเปะสะปะ และกดรับสายโดยไม่ได้เปิดเปลือกตาขี้นมาดูรายชื่อคนโทรมา ทำให้คนตัวโตที่นั่งพิงบนเตียงข้างๆเธอซึ่งกำลังตรวจงานผ่านสมาร์ตโฟนอยู่ต้องเงยหน้าขี้นมามอง
เหมือนเหตุการณ์เดจาวูเลยแฮะ
“ฮัลโหลคะ~” การะเกดกรอกเสียงงัวเงียไปตามสายเมื่อไม่ได้ดูก่อนว่าปลายสายเป็นใคร
(ยัยเกด...เมื่อคืนไม่ได้กลับมานอนที่บ้านหรอลูก) เสียงคุณหญิงสรณีดังขี้นมาตามสาย ทำให้คนตัวเล็กเจ้าของโทรศัพท์ลืมตาขี้นมาอย่างรวดเร็วพลางปรายตาไปมองผู้ชายตัวโตที่นั่งตรวจงานผ่านสมาร์ตโฟนอยู่ซึ่งเขาก็จ้องเธออยู่เช่นกัน
“ใช่ค่ะคุณแม่...หนูนอนค้างที่ร้านค่ะ” การะเกดตอบคำถามคุณหญิงสรณีกลับพลางยันตัวขี้นพิงหัวเตียง
(ทำไมเสียงเป็นแบบนั้นละ...ไม่สบายรึเปล่า)
“นิดหน่อยค่ะคุณแม่...แต่หนูกินยาไปแล้ว” การะเกดตอบกลับด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ทำไมรู้สึกอยากนอนอีกแล้วแฮะ
(ตาพีกับหนูณิพาตาไนท์ออกไปเที่ยว เห็นก่อนไปบอกแม่ว่าจะแวะไปหาลูกด้วย ป่านี้คงกำลังจะถึงแล้วล่ะ)
“อ่อค่ะ”
อะไรนะ!
พี่พีมาที่ร้าน!!
“งั้นแค่นี้ก่อนนะคะคุณแม่” การะเกดรีบกุลีกุจอวางสายคุณหญิงสรณีพร้อมหันไปออกแรงดึงคนตัวโตให้ลุกขี้น ลืมสิ้นว่าตนเองนั้นไม่สบายอยู่
“อะไรของเธอ” คริสโตเฟอร์ได้แต่ขมวดคิ้วเมื่อจู่ดีๆคนตัวเล็กก็ลุกขี้นจากที่นอนก่อนจะเดินมาอีกด้านของเตียงด้วยสภาพร่อแร่เหมือนคนจะหมดแรงมาพลางฉุดแขนเขาขี้นด้วยแรงเพียงนิด ซึ่งเขาคิดว่าคงเป็นแรงที่มากที่สุดในตอนนี้ของหญิงสาวแล้ว
“คริส!..นายต้องกลับไปก่อน...กลับไปตอนนี้เลย...เร็วสิ”
แย่! แย่แน่ๆ! พี่พีเห็นหมอนี่ตอนนี้แย่แน่ๆ
“อะไรของเธอวะ?” เขายังคงนั่งนิ่งพลางมองหน้าเธอที่มีเหงื่อเริ่มซึมออกมาตามกรอบหน้าเรียวสวย โดยที่คนตัวเล็กยังคงออกแรงฉุดเขาไม่หยุด
นั่นเธอร้อนหรือกำลังกลัวอะไรรึเปล่า?
“พี่ชายฉันกำลังมาที่นี้ นายต้องรีบกลับไปก่อนแล้วพาลูกน้องของนายกลับไปด้วย”
เธอกำลังจะสติแตกแล้วให้ตายสิ!
“แล้วไง?” เขายักไหล่เบาๆก่อนจะแกะมือของเธอที่จับกุมแขนของเขาอยู่พร้อมยกขาทั้งข้างมาวางบนเตียงของหญิงสาวเหมือนเดิม
“ฉันให้พี่ชายฉันเห็นนายตอนนี้ไม่ได้เข้าใจรึเปล่า!”
“ฉันว่าฉันเคยบอกเธอนะแล้วว่าพี่ชายเธอไม่ได้กีดกันเรื่องของเรา” คริสโตเฟอร์ถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อต้องพูดเรื่องนี้ซ้ำสองทั้งที่เขาเคยพูดกับเธอไปแล้ว
“นายจะรู้ดีกว่าฉันได้ไงคริส นายยังไม่เคยรู้จักพี่ชายฉันเลย” การะเกดทิ้งลงนั่งข้างๆเขาอย่างหมดแรงแม้จะโดนตามฆ่าครั้งนั้นเธอคงไม่รู้สึกแบบนี้เลย
หรือเพราะว่าเขาเป็นคนที่เธอ...
รัก...รึเปล่านะ
วันนี้ถ้าพี่พีรู้เรื่องคงไม่พ้นเธอกับเขาคงต้องขาดกันเป็นแน่
เธอยังไม่พร้อม...
“ขอร้องล่ะวันนี้นายกลับไปก่อนนะ ฉันจะคุยเรื่องนี้กับพี่ชายฉันก่อน” การะเกดสูดออกซิเจนเข้าปอดอีกครั้งเมื่อต้องใช้ความคิดอย่างหนัก ก่อนจะหันไปพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงกึ่งคำสั่งและกึ่งขอร้องพร้อมด้วยท่าทางจริงจัง
“เออๆฉันไปก็ได้” มาเฟียหนุ่มยอมลุกขี้นจากที่นอนเมื่อได้สบตานัยน์ตาสีดำคู่สวยพร้อมใบหน้าและท่าทางจริงจังของคนตัวเล็กกว่า สิ่งนั่นทำให้เขายอมแพ้และยอมเดินออกไป แต่ทว่ายังไม่พ้นประตูเขาก็หยุดเดินพร้อมกล่าวขี้นอีกครั้งโดยยืนหันหลังอยู่ “เธอหน่ะไม่คิดจะจริงจังกับฉันรึไง”
น้ำเสียงเย็นชาของเขาที่เอ่ยประโยคหลังมา พาลพาให้ก้อนเนื้อเล็กๆทางหน้าอกข้างซ้ายของเธอกระตุกวูบพลัน
“ถ้านายจะโกรธหรืองอนฉัน ฉันก็ไม่ว่า เพราะเดี๋ยวฉันจะไปง้อนายเอง แต่ตอนนี้กลับไปก่อนเถอะนะ” ที่เขาถามประโยคนี้มันถูกแล้ว เพราะถ้าเป็นเธอ เธอเองก็คงถามประโยคนี้กับเขาเหมือนกัน แต่เพราะเขาเพราะเขาให้ความสำคัญกับเธอมาตลอด เขาทำให้เธอมั่นใจว่าเขาจริงใจ สายตาของเขาไม่เคยโกหกเธอ
แต่เธอล่ะ...
ทำไมเธอถึงยังไม่บอกเรื่องนี้กับครอบครัวทั้งที่เธอก็กลับไทยมานานแล้ว
ถ้าเป็นเขาทำแบบนี้ เธอเองคงคิดว่าเขาไม่จริงใจกับเธอเหมือนกัน...
คริสโตเฟอร์ก้าวออกจากห้องนอนของการะเกดไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มน้อยๆ ก่อนนัยน์ตาจะสั่นไหวอีกครั้งเมื่อเขาออกมาเจอห้องครัวที่ความเป็นจริงมันควรจะเป็นห้องครัวมากกว่านี้ เสื้อผ้าพร้อมบราเซียร์ของคนตัวเล็กที่เขาเป็นคนถอดเอง กระจัดกระจายอยู่บนพื้นกระเบี้องมันทำให้ต้องหยุดมองก่อนจะลงมือจัดการบางสิ่งอีกครั้ง
การะเกดเดินออกมาหน้าร้านเมื่อจัดการธุระในห้องน้ำของตัวเองเสร็จ อาการป่วยเมื่อเช้าก็แทบจะหายเป็นปลิดทิ้งเหลือไว้แต่อาการระบมจากการโดนทวงความคิดถึงจากมาเฟียหนุ่มเมื่อคืนตอนที่รู้ว่าพี่ชายเธอจะมาที่นี้
แต่ทว่า...ภาพที่เธอได้ประจักษ์ตอนนี้ก็คือ
พีรภพพี่ชายของเธอที่นั่งอยู่ที่โต๊ะโซนที่สามารถมองเห็นวิวข้างนอกได้พร้อมด้วยผู้ชายตัวโตที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีและคิดว่าเขาควรจะกลับไปตั้งนานแล้ว
“คริสโตเฟอร์!”
———————————————————
มาแล้วค้าบ อยากอ่านคอมเมนท์ให้ชื่นใจจะได้ปั่นอีก ❤️