​

กึก

...ปลายฟ้า

"หยุดทำไม เขียนต่อดิวะ"

"เออ รู้แล้วน่า"

ผมตอบไอ้เพลย์กลับไปด้วยความรำคาญ มันทำหน้าเหมือนจะด่าผมต่อ แต่พอผมจ้องมันด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ ปากที่กำลังจะขยับก็หุบสนิททันที

...เมื่อกี้นี้มันอะไรกัน ทำไมอยู่ๆผมก็รู้สึกแปลกๆ มือชุ่มเหงื่อทั้งๆที่ในห้องเปิดแอร์อุณหภูมิยี่สิบองศา หัวใจก็เต้นเร็วโดยไม่มีสาเหตุ ภายในมันโหวงไปหมด ถึงมันจะเกิดขึ้นเพียงชั่ววินาทีเดียว แต่ผมก็รู้สึกได้ มันเหมือนกับ...ผมกำลังจะเสียอะไรบางอย่างไป

และสิ่งแรกที่ผมนึกถึง สิ่งที่สำคัญที่สุดกับผมในตอนนี้...ปลายฟ้า

เพราะผมใช้พลังในการลบความทรงจำของปลายฟ้าไปประกอบกับการใช้พลังอีกหลายๆครั้ง ทำให้ผมอ่อนแอลง ถ้าปลายฟ้าอยู่ห่างจากผมเกินไป ผมจะไม่รู้เลยว่าเธอเป็นยังไง

เดิมทีการใช้พลังแค่นี้ไม่มีผลกับผมมากนัก แต่ตอนนี้...อะไรๆก็เปลี่ยนไปหมด

การที่ผมเริ่มมีความรู้สึกของมนุษย์ที่เรียกว่า 'ความรัก' อีกครั้ง ทำให้ร่างกายของผมตอบสนองด้วยการอ่อนแอลง เพื่อบีบบังคับให้ผมล้มเลิกความรู้สึกแบบนี้ซะ และที่มันเป็นแบบนี้นั่นเพราะผมถูกสาป...โดยอลิเซีย

'อลิเซีย' แวมไพร์ดั้งเดิมที่เกลียดชังมนุษย์เข้ากระดูกดำ เธอเห็นมนุษย์เป็นแค่อาหาร ไร้ซึ่งความรู้สึกและหัวใจ มือบอบบางของเธอเปื้อนเลือดของมนุษย์จำนวนนับไม่ถ้วน ถึงจะล้างให้สะอาดหมดจดแต่ก็ไม่สามารถปิดบังความโหดร้ายเลือดเย็นของเธอได้มิด เธอสอนผมเสมอว่ามนุษย์คืออาหารที่ต้องกินให้หมดในครั้งเดียว ไม่เช่นนั้นเลือดของมันจะเน่าเหม็นและหมดอายุ

ผมไม่มีความรู้สึกยินดียินร้ายกับการตายของมนุษย์ด้วยน้ำมือของอลิเซียและบางส่วนจากมือของผมเอง ผมเคยชอบที่ได้เห็นพวกมันทรมานยามที่ได้ฝังเขี้ยวลงไปบนผิวหนังบอบบางนั่น จนกระทั่ง...ผมรักกับมนุษย์

'เมริด้า' คือมนุษย์คนแรกที่ผมตกหลุมรัก เธอทำให้ผมมีความเป็นมนุษย์เกิดขึ้นในจิตใจ ผมคิดว่าผมจะปกป้องเธอจากอลิเซียได้ แต่...ผมคิดผิดมหันต์ สุดท้ายเมริด้าก็ตายอย่างทรมานเพราะผม

หลังจากการตายของเมริด้า อลิเซียได้ว่าจ้างแม่มดชั้นสูงคนหนึ่งให้สาปผม โดยเมื่อผมเริ่มเกิดความรู้สึกแบบมนุษย์ขึ้นอีกครั้ง ผมจะถูกลงโทษ ร่างกายของผมจะอ่อนแอลง พลังที่มีจะใช้ได้ไม่เต็มที่ และถ้าผมยังไม่หยุดความรู้สึกนี้...ผมจะตายในที่สุด

อลิเซียคิดว่าถ้าทำแบบนี้ ผมจะไม่กลับไปทำผิดซ้ำสองอีก เธอจึงไม่ได้มายุ่งวุ่นวายกับผมหรืออาจจะเรียกได้ว่าตัดหางปล่อยวัดนั่นแหละ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอคิดผิด...ตราบใดที่อลิเซ๊ยยังไม่รู้ ผมก็ยินดีที่จะตายเพื่อปกป้องคนที่ผมรัก แค่ผมได้รักปลายฟ้า ต่อให้ต้องถูกทรมานอีกกี่ครั้ง...ผมก็ยินดี

"รีบๆทำให้เสร็จเถอะว่ะ กูอยากกลับบ้านแล้ว" เสียงหงุดหงิดของเซธดังขึ้นทำให้ผมหลุดจากภวังค์แล้วเงยหน้าขึ้นมองมันเล็กน้อย

"มึงบอกตัวมึงเองอยู่เหรอ?" ผมพูดพร้อมกับยักคิ้วให้มัน "ถ้าอยากกลับบ้านก็เลิกเล่นโทรศัพท์แล้วมาช่วยกูเขียนนี่"

"โทษทีนะ แต่หน้าที่ของกูมีแค่หาข้อมูลว่ะ" เซธพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย(หน้าด้านนั่นแหละ)ก่อนจะก้มหน้าลงไถโทรศัพท์ต่อ

...ไอ้น้องเวร

...รู้งี้น่าจะปล่อยให้โดนกระทืบตายไปซะก็ดี

"อยากกลับบ้านหรืออยากกลับไปหาเมียกันแน่" ไอ้เพลย์ผละวางปากกาลงก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาให้ไอ้เซธ...กวนส้นตีนสุดๆ

"ก็ทั้งสองอย่าง" แต่ไอ้เซธก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจคนที่(ดูเหมือน)กำลังเรียกร้องความสนใจอย่างเคย์เลยเเม้แต่น้อย มันยังคงก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน

"ดูอะไรอยู่...รูปเมีย?" ผมถามมันเสียงเรียบ

"รู้อยู่แล้วจะถามทำไม" ...และมันก็ไม่ปฏิเสธ

"ที่รักอ่ะนะ?" เพลย์ชะโงกหน้าไปดูโทรศัพท์เครื่องหรูของเซธ แต่ก็โดนเจ้าตัวผลักหัวออกอย่างแรง

"โอ๊ยยย เจ็บนะเว้ย"

"เพลย์...มึงเลิกเล่นแล้วเขียนต่อสักที" ไอ้ไวน์พูดพร้อมกับดันกรอบแว่นขึ้น มันกำลังเปิดตำราเรียนเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับอวัยวะภายใน

"รู้แล้ว ไม่ต้องมาสั่ง มึงอ่ะ...หาข้อมูลให้กูเขียนให้ได้ก่อนเถ..."

ปึง!

เสียงของสันหนังสือเล่มหนากระทบกับพื้นโต๊ะดังลั่น ไวน์ดันหนังสือให้เข้าใกล้เพลย์ก่อนที่นิ้วเรียวจะชี้ไปที่ตัวอักษรภาษาอังกฤษขยึกขยือ

"เอาไปเขียน"

"...."

"...สมน้ำหน้า" ผมกับไอ้เซธพูดขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ดูหน้าไอ้เพลย์สิ...เหวอกว่านี้มีอีกมั้ย?

"มันเยอะไปป่ะวะ"

"มันจะไม่เยอะถ้ามึงเริ่มเขียนตั้งแต่ตอนนี้" ไอ้ไวน์ทำหน้านิ่งสยบทุกความเคลื่อนไหวอีกแล้ว "มึงจะเขียนหรือจะให้กูตัดชื่อออกจากกลุ่ม?"

"เออ! เขียนก็ได้!!"

สิ้นคำขู่ของรูปปั้นอย่างไวน์ หมาป่าน้อยอย่างเพลย์ก็ได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมของตัวเองโดยไม่มีข้อโต้แย้ง มันทำเสียงฟึดฟัดแต่ก็ยอมก้มหน้าลงไปเขียนต่ออยู่ดี

"แล้วมึงเขียนเสร็จแล้วเหรอถึงได้ไปสมน้ำหน้าคนอื่น"

"...."

...นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายอาทิตย์เลยมั้งที่ไวน์คุยกับผม ผมมองหน้ามันอย่างประหลาดใจ แต่มันกลับไม่ยอมสบตากับผม ผมไม่รู้จะตอบมันว่าอะไร เสียงเพลงที่ดังออกจากหูฟังของมันจึงเป็นเสียงที่ดังที่สุดในตอนนี้

"มันถามมึงอ่ะ" ไอ้เซธสะกิดผมยิกๆพร้อมกับพยักเพยิดให้ผมตอบไวน์

"...เสร็จแล้ว" ผมตอบพร้อมกับจ้องมันนิ่ง

"งั้นเอานี่ไปเขียนต่อหน่อย" ไวน์ยื่นหนังสืออีกเล่มมาให้ผมก่อนที่ใบหน้าเย็นชาจะเงยหน้าขึ้นมองผม "เขียนได้ใช่มั้ย?"

"...อืม"

"ขอบใจ"

"...."

...ไวน์ยิ้มให้ผม? มันไม่ใช่ยิ้มแบบยินดี แต่เป็น...รอยยิ้มเศร้า

"แล้วที่รักเป็นยังไงบ้างวะเซธ" ไวน์หันไปคุยกับเซธต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมอยากอ่านใจมันแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะผมสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ใช้พลังกับเพื่อนในกลุ่ม ผมจึงทำได้แค่เดาว่ามันรู้สึกยังไงแล้วก้มหน้าลงเขียนข้อมูลต่อ

"เราปรับความเข้าใจกันแล้ว ทุกอย่างโอเค" เซธ

"ที่รักนี่ใช่ผู้หญิงที่กูเจอที่บ้านมึงมั้ย? วันที่มึงโดนคริสต่อยจนเกือบตายน่ะ" ผมถามมันด้วยความสงสัย

...'ที่รัก' มนุษย์ผู้หญิงที่เซธให้ความสนใจ ผมคุ้นหน้าเธอมาก เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่ก็จำไม่ได้สักที ผมคิดว่าเธอมีใบหน้าคล้ายกับ...คนรู้จักของผมที่หายตัวไป

"ใช่ คนนั้นแหละ" เซธ

"คิดแล้วก็สมน้ำหน้ามึงนะ อยู่ดีไม่ว่าดี ไปหาเรื่องให้คริสต่อยทำไมไม่รู้" เพลย์

"มึงไม่มีความรัก มึงไม่เข้าใจหรอก" เซธพูดพร้อมกับเหยียดยิ้ม "...หรือมึงมี?"

"บ้า! ไม่มีโว้ย" ไอ้เพลย์ปฏิเสธอย่างไว แต่...ทำไมมันต้องหน้าแดงด้วยวะ

"เขียนให้เสร็จแล้วค่อยคุยเถอะพวกมึงอ่ะ" ไอ้ไวน์เป็นคนตัดบทสนทนาทั้งหมดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย มันยื่นหนังสือให้เซธก่อนจะพูดว่า

"ถ้าว่างนักก็เอาไปเขียนซะ อย่าทำตัวเป็นตัวถ่วง...น่าเบื่อ" สีหน้าและน้ำเสียงของมันแสดงออกชัดเจนเลยว่ามันเบื่อมากจริงๆ

ก็นะ...ไวน์มันเป็นหัวกะทิของกลุ่ม มันก็คงต้องเบื่อเป็นธรรมดาที่ต้องคอยจัดแจงงานให้พวกผม

"เออ สั่งอยู่นั่นแหละ!"

.

.

.

18.15 น.

กว่าจะทำงานทั้งหมดเสร็จก็เย็นมากแล้ว เซธกับเพลย์กลับกันไปแล้ว เหลือแต่ผมกับไวน์ที่กำลังเดินออกจากห้องสมุด

...ปลายฟ้าเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ผมโทรหาก็ไม่รับสาย

"เรื่องปลายฟ้า..."

กึก

ในขณะที่ผมกำลังพิมพ์ข้อความหาปลายฟ้าอยู่นั้น ไวน์ก็พูดขึ้นเสียงเรียบ

"...ทำไม?"

"มึงไม่ได้ทำร้ายเธอแล้วใช่มั้ย?"

"...ถามทำไม?"

"กูก็แค่อยากรู้น่ะ"

"กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าไม่ต้องมายุ่งกับ..."

"กูชอบปลายฟ้า"

"...."

"ชอบมาตั้งนานแล้ว ชอบ...ก่อนที่มึงจะเจอเธออีก"

"มึง..." ผมกำลังจะเดินไปกระชากคอเสื้อมันเพื่อระบายอารมณ์แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายพูดประโยคๆหนึ่งออกมา

"แต่ปลายฟ้าไม่ได้ชอบกูว่ะ"

"...."

ใบหน้าเย็นชาของไวน์ดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

"มึงรักปลายฟ้ารึเปล่า?"

"ใช่ กูรักปลายฟ้า" ผมตอบออกไปอย่างไม่ลังเล

"หึ ดีแล้วล่ะ" ไวน์พูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ มันวางมือลงบนบ่าของผมเบาๆ "ดูแลปลายฟ้าดีๆนะ"

"...."

"ถ้ามึงทำเธอร้องไห้อีก...กูฆ่ามึงแน่" มันพูดแค่นั้นและเดินผ่านผมไป

"เดี๋ยว..."

"...."

"...ขอบใจ"

"หึ"

เสียงฝีเท้าของไวน์ค่อยๆดังไกลออกไปช้าๆ ผมหันกลับไปมองมันแต่ก็พบกับความว่างเปล่า...

"กูสัญญา...กูจะปกป้องปลายฟ้าให้ดีที่สุด"

.

.

.

ตอน ปลายฝัน มีประมาณสามพาร์ทนะคะ เพราะยาวมากกก อันนี้เป็นพาร์ทแรกค่ะ จากพาร์ทนี้ จะเห็นว่าเหตุการณ์ในเรื่องของเคย์ขนานไปกับเรื่องของเซธ (BAD LOVE) นะคะ นั่นแสดงว่าตั้งแต่เปิดเรื่องมาจนถึงตอนนี้ เคย์ยังไม่เจอกับที่รักในร่างแคทเธอรีนค่ะ เผื่อรีดงงกัน

พาร์ทหนี่งกับพาร์ทสองเปิดให้อ่านฟรีโดยไม่มีเงื่อนไขนะคะ แต่เราอยากให้รีดเม้นกันเยอะๆเหมือนเดิมนะคะ เม้นของทุกคนเป็นกำลังใจให้เราจริงๆ แต่ถ้าไม่อยากเม้นก็ช่วยกดไลค์ให้เราบ้างก็ได้ค่ะ555555

ถ้าเม้นเยอะเดี๋ยวจะรีบมาต่อพาร์ทสองให้นะคะ อ่านถึงตรงนี้แล้วยังไม่เม้นอีก ก็ไปเม้นซะนะคะ555555

ด้วยรัก...sunnie