สุดท้ายกลายเป็นเธอ ตอนที่ 15 : #ไวท์กันต์
× 0
× 0
× 0
สุดท้ายกลายเป็นเธอ
ตอนที่ 15 : #ไวท์กันต์
นักเขียน : Puchii
-กันต์-
“ไอ้บ้า มึงเป็นบ้าอะไร ไปโมโหใส่มันแบบนั้น” เมฆว่าออกมาเสียงลั่น เมื่อผมเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ฟัง
“กูก็ไม่รู้ แต่แม่งโมโหชิบหาย ตอนที่ได้ยินมันพูดว่าให้ลืมเรื่องนั้น”
“แล้วทำไมมึงต้องโมโห ที่น้องมันพูดก็ถูกแล้ว มึงกับมันไม่ได้เป็นอะไรกัน เรื่องนั้นก็แค่พลาด ก็ควรจะปล่อยมันผ่านไป”
“ทำไมว่ะ”
“’เอ๊า งั้นมึงเอายังไง”
“กูก็ยังไม่รู้ แต่ยังไงกูก็ไม่อยากให้มันพูดแบบนั้น ถึงมันจะเป็นเรื่องผิดพลาดก็เถอะ...”
"หึ มึงนี่มัน เอาจริงๆ นะ มึงก็เคยวันไนท์มาตั้งหลายหน แล้วทำไมถึงได้วุ่นวายกับไวท์จังว่ะ"
"เพราะมันเป็นน้องกูไง กูต้องแคร์เป็นธรรมดาป่ะ"
“น้องที่มึงไม่อยากให้เป็นน้องแล้วอ่ะนะ กูว่าที่มึงก็โกรธเพราะมึงกลัวน้องจะทำกับมึงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มึงอยากให้น้องยอมรับสถานะกับมึงไปเลยมากกว่า”
พอฟังเมฆพูดมา ผมก็ต้องถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ก็จริงถ้าผมไม่ชอบมันคงไม่ลมออกหูขนาดนั้นตอนพอมันพูดย้ำว่าเราเป็นพี่น้องกัน
“กันต์กูเข้าใจนะว่ามึงเฮิร์ตเรื่องไอ้โอมห์ มึงอาจต้องการที่ยึดเหนี่ยว พอน้องเข้ามามึงก็ไม่อยากปล่อยมันไป แต่มึงจะใช้เรื่องนั้นมามัดมือชกน้องแบบนี้ไม่ได้ ถ้ามึงจะชอบมัน มึงต้องไปคิดให้ดีก่อนว่ามึงชอบมันจริงๆ หรือเปล่า แต่ถ้ามึงแค่อยากได้ใครซักคนเพราะมึงไม่มีใคร มึงก็ไม่ควรไปยุ่งกับมัน ถ้ามึงไม่อยากให้มันต้องเสียใจ”
“แต่กูไม่ได้คิดแบบนั้นนะเว้ย”
“เรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะ สิ่งที่แรกที่มึงควรทำ คือไปขอโทษมันซะ อย่าทำให้มันต้องรู้สึกแย่ ที่มันยังดูแลมึง อยู่กับมึงก็ดีแค่ไหนแล้ว ถ้าชอบมัน อยากคบกับมันมึงก็ต้องจีบ มึงจะไปตีเนียนกับน้อง ทั้งๆที่มึงยังไม่ได้คุยกับมันเลยไม่ได้"
"เออ กูรู้แล้ว....." ผมยกมือขึ้นเกาตัวเอง
กูคงบ้าไปแล้วจริงๆที่ไปโมโหใส่น้องแบบนั้น แถมยังไปพูดกับน้องอีกว่าไม่อยากเป็นพี่น้องกับมันแล้ว
"ไป กลับได้แล้ว ไปเคลียร์กะน้องซะ"
"เออๆ แล้วไอ้พีมหละ"
"มันก็นอนอยู่ในห้องมันดิ"
"มึงบอกมันแล้วใช่ป่ะ"
"เออ กูเตือนมันก่อนมึงจะบอกกูด้วยซ้ำ ว่าเจ้าที่ไอ้ไวท์แรง ให้ระวังตัวไว้"
"สัด กวนตีน"
"แหม ก็มึงฮึดฮัดขนาดนั้น พอไอ้พีมโดนตัวไอ้ไวท์อาการมึงก็ออกแหละ กูจะไม่รู้ได้ไง"
"ก็กูไม่ชอบ กูไปหละ ไวท์รอ"
"หึ ทีงี่ทำมารีบ ไปเลยมึง"
-ไวท์-
ผมกำลังอ่านไลน์ของปาล์มอยู่ พอได้ยินเสียงเปิดประตูก็หันไปเห็นพี่กันต์เดินเข้ามา
"ยังไม่นอนอีกเหรอ?"
"เพิ่งอาบน้ำเสร็จอ่ะพี่ เดี๋ยวถึงจะไปนอน"
"อ่อ ถ้ายังไม่นอนคุยกันหน่อยได้ไหม"
ผมพยักหน้ารับทันที ตอนนี้แค่พี่กันต์ไม่ทำท่าห่างเหินใส่ผมก็ดีมากแล้ว
ไลน์ ไลน์
มึงจะไลน์มาอะไรตอนนี้!!
"อ่านก่อนไหม"
ผมยกโทรศัพท์ขึ้นดูข้อความของพีมที่เด้งขึ้นมาในหน้าจอ แล้วก็ส่ายหน้า
"ไม่เป็นไร คุยก่อนก็ได้พี่"
"อืม"
พี่กันต์เดินนำผมไปที่โซฟา ผมเดินตามไป
ไลน์ ไลน์
แจ้งเตือนบนหน้าจอเป็นข้อความของปาล์มโวยวายที่อยู่ๆผมก็หายไปซะดื้อๆ
ไอ้ปาล์มมึงพอก่อนได้ไหมเนี่ย!!!
"พี่ว่าคุยก็ก่อนก็ได้นะ"
ผมส่ายหน้า มือก็กดปุ่มปิดเสียงเตือนมือถือ
"เดี๋ยวผมค่อยตอบเพื่อนก็ได้"
"ไอ้พีมเหรอ?"
"ป่าวอ่ะ เพื่อนใหม่"
"อืม พี่อยากจะขอโทษเรื่องเมื่อเช้า พี่พูดจาไม่ดี แถมยังใส่อารมณ์อีก"
“ไม่เป็นไรพี่ แค่พี่ไม่โกรธผม ยังคุยกับผมผมก็ดีใจแล้ว”
“พี่ทำให้คิดมากใช่ไหม ขอโทษนะ”
ผมได้แต่ส่ายหน้า
“ผมไม่ได้คิดมาก หรือไม่ได้อึดอัดอะไรจริงๆนะพี่ แค่ที่ผ่านมากับตอนนี้มันแตกต่างกัน จนทำให้ผมคิดว่าพี่ยังรู้สึกผิดและโทษตัวเองอยู่ ผมไม่อยากให้พี่รู้สึกผิด หรือดีกับผมเพราะสงสาร ที่ผ่านมาพี่ก็ดีกับผมมาตลอดอยู่แล้วทำเหมือนเดิมก็ได้”
“แต่พี่ไม่ได้ทำไปเพราะรู้สึกผิดนะ ไวท์พี่รู้สึกดีที่มีไวท์อยู่ด้วยจริงๆ ไวท์ก็รู้พี่ต้องเจอกับอะไร การมีไวท์อยู่ด้วยมันดีกับพี่มากๆ”
ผมมองคนตรงหน้าพร้อมกับยิ้มให้เขา พี่กันต์ก็ยิ้มให้ผมเหมือนกัน
แค่พี่กันต์ไม่คิดโทษตัวเอง หรือรู้สึกผิด ผมก็ดีใจแล้ว
“อย่างเรื่องคำพูด เวลาพี่อยู่กับน้องๆที่คณะ พี่ก็พูดแบบนี้นะ โตแล้ว ถ้าไม่ใช่กับไอ้เมฆเพื่อนคนอื่นพี่ก็ไม่ค่อยมึงกูหรอก ไวท์สบายใจได้”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับ
เฮ้ออออ
พี่กันต์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดกับผม
"พี่รู้ว่าพี่ทำอะไรไป เอาเป็นว่าหลังจากนี้พี่จะพยายามไม่ทำแบบนั้นอีก”
ผมได้แต่มองคนตรงหน้า
จะให้ผมบอกเขายังไงดี!!! ก็ถ้าพี่ทำไปเพราะรู้สึกดี ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย
“ตอนนี้พี่มีบางเรื่องที่ต้องคิด ขอเวลาคิดให้ดีก่อน แล้วไว้พี่จะบอกเราอีกทีนะ"
หืม เรื่องอะไรเล่า อย่างเกริ่นให้อยากรู้ดิ เรื่องพี่โอมห์หรือเปล่าว่ะ เอ้ย ว่าแต่.....
"พี่กันต์ไม่ได้โกรธผมพูดเมื่อเช้าใช่ไหม"
พี่กันต์ยิ้มให้ผมนิดๆ
"ก็ไม่ได้โกรธอะไรนะ แต่เอาจริง ๆ เวลาที่ไวท์ทำเหมือนไม่อยากให้พูดถึงเรื่องนั้นอีก มันทำให้พี่คิดว่าไวท์อาจจะรังเกียจพี่" พี่กันต์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ไม่ใช่นะพี่ ผมไม่ได้รังเกียจ ผมแค่ไม่อยากให้พี่ต้องอยู่กับความรู้สึกผิดเลยบอกไปแบบนั้น เพราะถ้าเป็นแบบนั้นผมก็เสียใจนะ" ผมรีบแก้ตัวเพราะดูเหมือนพี่กันต์จะเข้าใจผิด
"ขอบใจนะไวท์ พี่ไม่รู้เลยว่าถ้าช่วงก่อนหน้านี้ไม่มีไวท์พี่จะเป็นยังไง"
ในขณะที่ผมกำลังคุยกับพี่กันต์ โทรศัพท์ในมือผมก็ยังสั่นอยู่ พี่กันต์มองโทรศัพท์ในมือผม ก่อนจะถามผม
"แน่ใจนะว่าเพื่อนไม่ได้มีธุระอะไรสำคัญจริงๆ "
ผมยกโทรศัพท์ในมือขึ้นดู ปาล์มโทรไลน์เข้ามา
"ไม่สำคัญจริงๆพี่ มันไลน์มาคุยเรื่อยเปื่อยหนะ"
"เพื่อนใหม่เหรอ?"
"อืม"
"สนิทกันเร็วดีนะ"
"ปาล์มมันเป็นคนคุยเก่งอ่ะพี่ ตอนเรียนก็ชอบคุยไปเรื่อย เหมือนว่างอ่ะมัน"
"ดีแล้ว ไวท์จะได้ไม่เหงาไง มีเพื่อนคอยคุยด้วย"
"ปกติผมก็ไม่เหงานะ ก็มีพี่ไง"
พี่กันต์ยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มกลับไป ดีใจที่เรากลับมาคุยกันได้ เมื่อเช้าผมกังวลแทบตาย
"ดึกแล้วไวท์ไปนอนก่อนก็ได้ ไว้ค่อยคุยกัน"
"พี่ก็รีบนอนหละ นอนดึกตลอดเลย"
"อืม ไปได้แล้ว"
พอพี่กันต์ไล่ ผมก็เข้าห้องนอน พอนั่งลงที่ปลายเตียงก็ยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมาดู ชั่งใจว่าจะตอบไลน์ปาล์มมันเลยดีไหม แต่ผมก็ตัดสินใจปิดแจ้งเตือนไลน์แล้วก็ปิดไฟนอน
ไว้คุยพรุ่งนี้หละกัน
เช้ามาผมก็ทำอาหาร พอพี่กันต์ออกมา เรากินข้าวเสร็จก็ออกมาที่มอ พี่กันต์นัดผมว่าเย็นนี้ให้กินข้าวข้างนอกด้วยกันก่อนเข้าคอนโด ผมสบายใจขึ้นพอได้คุยกัน และก็ดีใจที่พี่กันต์ยืนยันว่าไม่ได้พยายามทำดีกับผมเพราะยังรู้สึกผิด
"เมื่อวานอยู่ๆก็หายไปเลยนะ" พอผมเดินเข้ามาที่โต๊ะที่มีทุกคนนั่งกันอยู่ครบแล้ว ปาล์มมันก็ทักคนแรกด้วยประโยคนี้
"หลับอ่ะ"
"อะไรจะขนาดนั้น หลับกลางอากาศเลยหรือไง”
“อืม ก็หลับไปเลย”
"เดี๋ยวๆๆ นี่เมื่อคืนพวกมึงโทรคุยกันเหรอ?" ไอ้มิคที่นั่งฟังอยู่โพร่งขึ้นมากลางวงเลยครับ
“เปล่า แค่ไลน์” ผมหันไปบอกมิค
“กูไลน์ไปบอกว่ากูถึงหอแล้วไง เลยคุยกัน”
“อ่ออออออออออ” ไอ้มิคทำลากเสียงยาว และมองผมกับปาล์มสลับกัน
“เป็นอะไรของมึงมิค” ผมถามเพราะหมั่นไส้ท่าทางของมัน
“กูแค่สงสัย ทำไมปาล์มมันมีไลน์มึงว่ะ”
“ก็กูขอไง จบไหม” ปาล์มบอกกับไอ้มิคที่ทำท่าหลีตามองไอ้ปาล์ม พร้อมทำท่าเหมือนจับผิดอะไรบางอย่าง
“อาย กิ๊ฟ ขึ้นห้องกัน” ผมรำคาญไอ้มิคเลยตัดจบ ชวนเพื่อนผู้หญิงเดินหนีแม่ง
“เอ้ย รอกูด้วย” ไอ้มิควิ่งตามหลังมากอดคอผม
“อะไรของมึงเนี่ย กูหนัก”
“ปาล์มมันจีบมึงป่ะ”
“อะไรของมึง”
“เอาจริงๆไวท์ เซ้นต์กูแม่งบอก”
พอไอ้ปาล์มเดินตามมาทัน ไอ้มิคก็ทำท่าเฉยๆ ผมเลยหันไปมองปาล์มมันก็ยิ้มกลับมาให้ผม พอขึ้นเรียนมันก็มานั่งข้างผมเหมือนเดิม
หรือว่าที่ไอ้มิคพูดจะจริงว่ะ เอ้ย ทำไมผู้ชายจะต้องมาจีบกูด้วย
“ไวท์ ฝากจดเลคเชอร์ด้วยนะ” ไอ้ปาล์มหันมาบอกผม
“อะไรของมึงว่ะ นี่จะฝากกูจดทุกคลาสเลยใช่ไหมเนี่ย”
“เออน่า กูไม่ได้เอากระเป๋ามา”
“แล้วทำไมไม่เอามาบ้างว่ะ จะได้ช่วยกันจด”
“อืมๆ คลาสหน้าเดี๋ยวเอามา”
-กันต์-
ผมกำลังนั่งกินข้าวกลางวันอยู่ และก็กำลังคิดเรื่องของไวท์
ที่ผ่านมาผมรัก เอ็นดูมันเหมือนน้องแท้ๆ พอเกิดเรื่องผมก็รู้สึกผิด อันนั้นก็ใช่ แต่ผมว่ามันก็ไม่ใช่แค่ความรู้สึกผิด ผมก็รู้สึกดีกับน้อง ผมพยายามทบทวนตัวเอง ระหว่างไวท์กับโอมห์ ผมควรรู้สึกกับการเลิกกันมากกว่าการวนเวียนเรื่องน้องอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ ก็เพราะว่าตอนนี้ผมรู้สึกกับน้องมากกว่า และก็ไม่ใช่เพราะหวงก้าง หรือเพราะไม่มีใครแน่ๆ
ปึก
ผมตกใจกับมือของเมฆที่วางมาบนไหล่ เรียกผมออกจากความคิดที่ผมกำลังจมดิ่งอยู่ตอนนี้
“สะดุ้งซะแรงเลยนะ คิดอะไรอยู่ว่ะ” เมฆถามผม
“มึงไม่เสือกซักเรื่องได้ไหม”
“เออ เพราะกูขี้เสือกนี่ไง กูถึงมีข่าวมาบอกมึงอยู่เนี่ย” ผมมองเมฆที่กำลังทำหน้าทำตากวนประสาทผม จนอยากจะเลิกคุยด้วยซะจริงๆ
“ข่าวอะไรของมึงถึงต้องมาบอกกู”
“ไอ้ไวท์” พอได้ยินชื่อนี้ต่อมอยากรู้ของผมทำงานทันที ผมหันไปมองหน้าคนที่ตอนแรกทำท่าอยากจะพูดซะมากมาย ได้แต่ขมวดคิ้วใส่มันที่ทำท่ายึกยักจะไม่ยอมบอกซะอย่างนั้น
“มีอะไรก็พูดมา อย่าท่าเยอะ”
“มีคนมาชอบมัน”
“ใคร?”
—————
TBC...แหะๆ มาแล้วๆ...คิดถึงคนรอทุกคนนะค่า...ตอนต่อไปก็จะรีบๆๆๆ มานะ รอด้วยนะ 🤘🏻
