ตอนที่ 17

คนสำคัญ

“ไม่อร่อยหรอ” เพราะการะเกดเอาแต่เขี่ยข้าวในจานและไม่ยอมทานสักที คริสโตเฟอร์ที่นั่งลอบสังเกตอาการของเธออยู่จึงโพล่งขี้น

“เปล่าๆ ฉันไม่ค่อยหิวอ่ะ” เธอส่งยิ้มเจื่อนๆมาให้มาเฟียหนุ่มที่จ้องเธออยู่

“ทานหน่อย เธอจะได้ทานยา” น้ำเสียงที่ส่งมาถึงแม้มันจะฟังดูดุดันแต่ทว่ามันก็มีความเป็นห่วงปนอยู่ด้วย นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนประกายคู่นี้ไม่เคยโกหกเธอ...

“นายท่านครับ แล้วเรื่องงานวันนี้” ออสตินที่ลอบยิ้มเมื่อเห็นนายเหนือหัวปล่อยตัวสบายๆยามอยู่กับว่าที่นายหญิงของเขาจึงแกล้งถามซึ่งเขาก็รู้คำตอบอยู่แล้ว

“ยกเลิก” คำตอบสั้นๆแต่ได้ใจความของคริสโตเฟอร์เล่นเอาสองคู่หูอย่างแอสตันและออสตินถึงกับหลุดยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะกลับมาตีหน้าขรึมในเวลาอันรวดเร็ว

“รับคำสั่งครับ” ออสตินทำความเคารพด้วยการก้มศรีษะน้อยๆให้คริสโตเฟอร์ก่อนจะขอผละตัวออกไปจัดการยกเลิกงานตามคำสั่งนาย

“นาย..เอ่อไม่ใช่ๆ...พี่ยกเลิกงานทำไม” การะเกดที่กำลังจะยกข้าวต้มหอมกรุ่นเข้าปาก ต้องวางลงก่อนจะเงยหน้าขี้นถามเขา

“ก็เธอไม่สบาย” คริสโตเฟอร์เงยหน้าขี้นมาจากสมาร์ตโฟนเพื่อตอบคำถามของการะเกดที่จ้องเขาอยู่ก่อน

“ฉันไม่สบาย...แล้วมันเกี่ยวกับพี่ตรงไหน ทำอย่างกับฉันสำคัญกับพี่อย่างนั้นแหละ”

“นี่เธอโง่หรือซื่อบื้อกันแน่วะ ถึงดูไม่ออกว่าฉันคิดยังไง” คริสโตเฟอร์ขยับใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทวรูปปั้นกรีกเลื่อนมาข้างใบหูพลางกระซิบเสียงพร่า “และอีกอย่างนะ เอากันขนาดนี้แล้วจะไม่สำคัญได้ไง ฉันไม่ใช่คนที่เอากับใครก็ได้ที่ไม่ชอบไปทั่วหรอกนะ”

ทันทีที่เขาพูดจบใบหน้าของการะเกดก็มีสีแดงระเรื่อปรากฎขี้นอย่างชัดเจน มันแดงมากจนลุกลามไปถึงใบหูและลำคอ จากปฏิกิริยาของการะเกดทำให้เขาอยากแกล้งเธอมากกว่านี้

“ฉันหิวแล้ว! ฉันต้องกินข้าว ใช่! ต้องกินข้าว” การะเกดตอนนี้เหมือนหุ่นยนต์ถูกไวรัสเล่นงานไม่มีผิด เธอท่องคำพูดซ้ำๆไปมา พร้อมตักข้าวต้มเข้าปากคำแล้วคำเล่า นี่ถ้าไม่ติดว่าลูกน้องของเขายืนอยู่นับไม่ถ้วนเขาคงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้จึงทำได้เพียงเหยียดยิ้มเบาๆ

“ค่อยๆทาน เดี๋ยวสำลัก”

น้ำเสียงอ่อนโยนปนด้วยเอ็นดูถูกส่งให้การะเกด แอสตันต้องหรี่ตาลงนิดๆเมื่อภาพที่เขาได้ประจักษ์ตอนนี้ก็คือ เจ้านายของเขากำลังใช้ทิชชู่เช็ดที่ริมฝีปากของว่าที่นายหญิงซึ่งตอนนี้ก็คงเป็นนายหญิงของพวกเขาเต็มตัวแล้ว

นี่ถ้าเขาไปเล่าให้ออสตินฟัง หมอนั่นจะเชื่อเขารึเปล่าว่าเจ้านายของเขาที่ในอดีตที่ทั้งพูดน้อยและเข้าถึงยากในตอนนั้น พอมาตอนนี้กลับกลายเป็นคนละคน แม้จะไม่ได้พูดมากเป็นต่อยหอยแต่ทว่าเจ้านายของเขากลับพูดเยอะขี้นเป็นพิเศษ แถมรอยยิ้มนั่นเจ้านายของเขาก็ไม่เคยให้กับใคร

แต่ก็ทั้งนี้ทั้งนั้นเจ้านายของเขาก็ยังคงเลือกปฏบัติแต่กับนายหญิงคนนี้คนเดียว

นายหญิงทำให้เจ้านายของพวกเขาเปลื่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวเหรอ

Time 09:00

“คริส..ฉันพึ่งตื่น” เมื่ออยู่ตามลำพังการะเกดจึงเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกมาเฟียหนุ่ม แล้วดูเขาตอนนี้สิบังคับให้เธอขี้นมานอนด้วยการอุ้มขี้นมาต่อหน้าลูกน้องนับๆสิบที่ยืนอยู่

เขาอาจจะชินกับการที่ทำอะไรต่อหน้าลูกน้องเยอะๆ แต่ไม่ใช่สำหรับเธอแน่นอน ก็ใครจะไปหน้าทนเหมือนเขากันละ!

“แล้วไง?..เธอกินยาไปแล้วก็ต้องนอนพักสิ”

“ก็ฉันยังไม่ง่วง”

“ไม่ง่วงก็ต้องนอน หรือว่าจะให้ฉัน ‘เอา’ อีกรอบเธอถึงจะนอนได้”

“มะ..ไม่ต้อง ฉันนอนแล้วๆ” ว่าแล้วการะเกดก็รีบชักผ้าห่มขี้นมาห่มพร้อมหลับตาปี๋

“หึ..นึกว่าจะแน่” คริสโตเฟอร์กระตุกยิ้มเบาๆก่อนจะสอดร่างกายแกร่งลงมาในผ้าห่มนวมผืนหนา พร้อมหันร่างของคนตัวเล็กกว่าให้มาซุกในอกของเขาด้วย

“อะไรของนายเนี้ย >//<”

“นอน!” เพราะคำสั่งดุออกมาจากปากมาเฟียหนุ่มอีกครั้ง การะเกดจึงขยับท่าทางของร่างกายให้นอนสบายในอกของเขา

หมอนั่นทำแบบนี้เดี๋ยวเขาก็รู้ดิว่าใจเราเต้นแรงขนาดไหน!

———————————————————-

มาแล้วนะค้าบ ❤️

อย่างที่เคยบอกไปไรท์ไม่ค่อยชอบทานมาม่า เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงเทน้ำทิ้งค่ะ5555555555 ถึงมีก็น้อยมากกกเพื่อเพิ่มอรรถรสในเรื่อง แต่ก็นะไรท์เป็นคนนึงที่ไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องดราม่าเท่าไหร่ ใครกลัวมาม่าเยอะคิดผิดนะจุ้บๆ 😂

ว่าจะลงเมื่อคืนขอโทษทีน๊าา หลับคาโทรศัพท์เลย ^^

1 เม้น = 1 ล้านกำลังใจของไรท์คนนี้~