กุญแจๆฮือ...กุญแจหาย เฮ้อ...ยัยหลินเอ้ยลืมกุณแจไว้ที่โต๊ะทำงานอีกแล้วจะเข้าห้องยังไงวะ หลินกดกริ่งหน้าห้องซันรัวๆสักพักชายหนุ่มก็มาเปิดให้อย่างหงุดหงิด ยืนหัวฟูใส่แค่ผ้าเช็ดตัวโชว์ซิกแพค

"หมวดมีธุระอะไร"

"ขอยืมระเบียงปีนเข้าห้องหน่อลืมกุญแจไว้ที่โรงพัก"

"จะปีนระเบียง?นี่ชั้นสิบนะแม่คุณตกลงไปเละไม่เหลือซากนะ" ซันเตือนสติแต่หลินไม่ฟังเดินเข้าห้องที่ถูกตกแต่งโทนขาวดำข้าวของวางเป็นระเบียบไปยังระเบียงหลังห้องที่อยู่ใกล้กันก่อนกะระยะห่างลงมือปีนทันทีไม่รอช้าเพราะคิดถึงเตียงนุ่มๆเต็มทนแล้ว

"เฮ้ยหมวดระวังเดี๋ยวตก นอนห้องผมก่อนก็ได้" ซันดึงแขนหลินไว้ไม่ให้ปีนเธอสะบัดออกทันที

"ไม่ ฉันจะตกเพราะผู้กองเรียกนี่แหละ" หลินค่อยๆปืนไปที่ระเบียงห้องตนก่อนเปิดประตูบานเลื่อนดู

"เชี้ยยย!ล็อควะ"

"ฮ่าๆๆเห็นมะ มาๆกลับมาพักห้องนี้ก่อนเดี๋ยวโทรให้คนที่สน.เอากุญแจมาให้" หลินจำใจปีนกลับห้องซันเพราะจะนอนที่โซฟาริมระเบียงก็แดดส่องเต็มๆเพราะสิบโมงแล้ว เขาทั้งสองทำงานกันทั้งคืนจนเก้าโมงจึงแยกย้ายกันกลับที่พัก

หลินขอนอนที่โซฟาห้องรับแขกก่อนล้วงปืนออกมาวางแรงๆที่โต๊ะ พร้อมจะยิงทุกเมื่อถ้าซันทำรุ่มร่ามกับเธอ ซันส่ายหัวกลับเข้าห้องนอนไปหยิบหมอนและผ้าห่มมาให้เธอ ก่อนจะทำผ้าเช็ดตัวหลุดเห็นแต่กางเกงใน

"ไอ้บ้า!ไปแต่งตัวให้ดีๆสิหน้าไม่อาย!" ซันรีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาใส่ตามเดิมก่อนยิ้มให้หลินที่หันหน้าหนีไปทางอื่น

"เอ๊า ก็หมวดเล่นมาไม่บอกไม่กล่าวกำลังนอนแก้ผ้าสบายเลย"

"ทุเรส!" ซันพูดแย่ที่จริงเขาพึ่งอาบน้ำเสร็จเดี๋ยวนี้เองยังไม่ทันใส่เสื้อผ้า หลินบอกจะไปนอนที่อื่นดูทรงแล้วเธอไม่ควรจะอยู่กับซันไม่งั้นสติเธออาจจะหลุดก็ได้

"พูดเล่นนอนพักเฮอะตามสบายหรือไม่อยากนอนโซฟาเตียงฉันกว้างนะ^_^" หลินโยนหมอนใส่ซันไล่เขาไปไกลๆก่อนเอนตัวลงนอนอย่างอารมณ์เสีย สุดท้ายทั้งสองนอนแข่งกันจนถึงเย็นด้วยความเหนื่อยล้า

"นี่มันอะไรเนี้ย!ผู้กองคุณอยู่ไหนออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ!!" หลินลุกขึ้นงัวเงียมองดูสาวสวยหน้าตาดียืนอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมแหกปากโวยวายร้องหาซัน ชายหนุ่มเดินหาวออกจากห้องนอนก่อนตกใจผู้หญิงตรงหน้าว่าเข้าห้องเขาได้อย่างไร

"เจนนี่!คุณเข้ามาในห้องผมได้ยังไง!""

"อีนี่มันเป็นใครทำไมมานอนอยู่ในห้องคุณ!คู่นอนคุณใช้ไหมทำไมคุณทำแบบนี้!" หญิงสาวเข้าไปทุบตีซันไม่ยั่งมือ

"หยุดโวยวายสักที่ได้ไหมเจนนี่!!นี่ลูกน้องผมหมวดหลินเธอเข้าห้องไม่ได้เลยขอนอนพักที่ห้องผมก่อน!!"

"ฉันไม่เชื่อ!!"

"เรื่องของคุณ ผมไม่จำเป็นต้องอธิบายเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วเชิญคุณออกไปจากห้องของผม"

"ที่คุณบอกเลิกฉันเพราะอีนังหน้าด้านนี่ใช้ไหม!! แกแย่งแฟนฉันอย่าอยู่เลย!!" เจนนี่ปรีเข้าไปหาหลินเงื้อมือจะตบแต่โดนหลินที่เร็วกว่าสวนหมัดใส่หน้าแค่เบาๆจนเลือดจมูกออก

"กรี๊ดดดด!!!เลือด!!" เจนนี่เอามือกุมจมูกตัวเองอย่างตกใจเธออุส่าห์บินไปทำจมูกที่เก่าหลีพึ่งจะเข้าที่เอง ซันตกใจที่หลินต่อยแฟนเก่าของเขาพยายามเข้าไปห้ามก่อนดึงเจนนี่ออกจากห้องของเขาโดยไม่ลืมกระชากกุญแจในมือเธอก่อนปิดประตูใส่หน้าอย่างอารมณ์เสียเธอยังคงเคาะประตูเรียกซันไม่เลิกจนพักนึ่งเสียงเธอก็เงียบไป แม่งเลิกกันไปแล้วยังจะตามอย่างกับเจ้ากรรมนายเวรอีก เขาเดินไปดูหลินที่นั่งหลับตาระงับสติอารมณ์ของตัวเองสุดๆเมื่อกี่นี้ดีที่เธอยังยั่งมือไว้ทันไม่งั้นเจนนี่สลบแน่

"ฉันขอโทษนะหมวดที่เจนนี่มาทำกิริยาไม่ดีกับคุณแบบนั้น คือเจนนี่เป็นลูกสาวท่านผบ.และเป็นแฟนเก่าผมคบกันแป้บเดียวก็เลิกได้เป็นเดือนแล้วแต่เธอไม่ยอมเลิกแถมแม่ผมยังชอบเธอด้วย นี่แม่ผมคงให้กุญแจเธอมาถึงเปิดห้องผมได้" ซันนั่งอธิบายให้หลินฟังตัวเขาเองก็โมโหเหมือนกันที่เข้ามาโวยวายในห้องแบบนี้สงสัยต้องให้ช่างมาเปลี่ยนกุญแจไหมซะแล้ว

"เฮ้อ...ช่างเถอะไม่ใช้เรื่องของฉันนี่ก็ใกล้เวลาเข้าเวรละฉันขอนายใช้ห้องอาบน้ำหน่อยนะ" หลินลงไปเอาเสื้อผ้าที่รถก่อนกลับขึ้นมาอาบน้ำเพื่อไปทำงาน ซันนั่งแต่งตัวเตรียมไปทำงานเหมือนกันมองดูหลินที่หน้าบอกบุญไม่รับ นับวันเขายิ่งมีวีระกรรมให้เธอเกลียดเขาเข้าไปอีก ทำงานด้วยกันมาสองสามวันถ้าไม่ใช้เรื่องงานเธอแทบจะไม่คุยกับเขาเลย

"ขอโทษอีกทีนะหมวดเอางี้ขอเลี้ยงข้าวขอโทษแทนเจนนี่ได้ไหม"

"โน ฉันหากินเองได้" เธอปฏิเสธทันทีก่อนจะขึ้นรถเก๋งคันเก่าตกรุ่นของเธอออกไปอย่างเร็วซันยืนถอนหายใจขับรถบีเอ็มสุดหรูคันเก่าของตนตามเธอออกไปเขาเห็นรถเธอจอดอยู่ข้างทางนั่งทานข้าวร้านอาหารตามสั่งก่อนที่จะจอดรถไว้ไกลๆทำทีบังเอิญมาเจอกัน เขาถือวิสาสะนั่งร่วมโต๊ะกับเธอก่อนสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ เขาตักกับข้าวให้เธอไม่ขาดสายดูเธอจะเจริญอาหารได้ตลอดเวลาดูมีความสุขกับการกินเขาสังเกตุจากการที่ไปทานอาหารญี่ปุ่นด้วยกันครั้งแรก ซันแอบชื่นชมในใจที่ลูกคุณหนูอย่างเธอยอมมาเป็นตำรวจที่เงินเดือนก็น้อยงานก็หนักเวลาพักแทบจะไม่พอแถมยังทำงานเสี่ยงๆอีก ถ้าใจไม่รักจริงผู้หญิงไม่มีทางมายึดอาชีพนี้แน่ๆ

"ขอบใจนายนะที่เลี้ยง"

"ไม่เป็นไรฉันแค่อยากไถ่โทษ" ทั้งสองนั่งทานข้าวเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรก่อนได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย

"ช่วยด้วยโจรกระชากสร้อย!!" ทั้งสองมองหน้ากันก่อนออกไปดูเหตุกาณ์เห็นผู้หญิงจักรยานล้มที่พื้นนั่งร้องไห้ มีคนมุงอยู่สองสามคนมองไปข้างหน้ามีมอเตอร์ไซค์ขับไปไกลๆ

"คันนั้นใช้ไหม" หญิงสาววัยกลางคนพยักหน้าหลินจะวิ่งไปเอารถแต่ซันห้าม

"ช่วงนี้รถติดมอไซค์เร็วกว่า" ซันบอกใจเย็นก่อนจะปล้นรถวินมอเตอร์ไซค์ที่เข้ามาจอดพอดีก่อนแสดงบัตรประจำตัว หลินกระโดดซ้อนท้ายทันทีก่อนซันจะพาเธอขับไปอีกทาง

"โจรมันไปทางโน้นนายจะไปไหน!"

"ทางลัด!" ซันจอดรถคว้าไม้กวาดทางมะพร้าวโยนให้หลินก่อนบิดคันเร่งรีบตามคนร้ายไปจนสามารถขับรถมาดักข้างหน้าคนร้ายได้ หลินมองหน้าเหี้ยมยกไม้ฟาดใส่หน้าคนร้ายจนรถล้มกระเด็ดเข้าข้างทาง

"โอ้ยยย!!อีเหี้ยอะไรของพวกมึงวะ!!" คนร้ายลุกขึ้นควักมีดพกออกมาจะแทงหลินที่ลงจากรถมาดูซันกระโดดเตะก้านคอทีเดียวสลบเลยไม่ต้องลำบากวิ่งไล่จับกันให้เหนื่อยก่อนใส่กุญแจมือวิทยุเรียกลูกน้องมารับตัวไปลงโทษก่อนกลับไปเชิญเจ้าทุกข์ให้ไปแจ้งความ

"เฮียค่าข้าว โทษทีนะที่ไปไม่บอกหน้าเสียเลยนิ"

"นิดหน่อยครับนึกว่าพากันกินแล้วไม่จ่ายกำลังจะโทรเรียกตำรวจกันพอดี" เถ่าแก่ร้านอาหารยิ่มๆก่อนรับเงินค่าอาหารถามสองคนเป็นใครถึงกล้าตามคนร้ายไปแบบนั้นมันอัตราย

"ผมเป็นตำรวจครับเรียกผมผู้กองซันก็ได้ส่วนนี่หมวดหลินพวกเรายินดีรับใช้ประชาชนครับ"

 

ก๊อกแก๊ก ก๊อกแก๊ก

เสียงดังจากข้างนอกลอดเข้ามาถึงห้องหลินเธอเปิดประตูไปดูเห็นซันจ้างช่างมาทำกุญแจให้ใหม่ ซันถามกวนๆว่าสนใจจะรับกุญแจห้องเขาสักชุดไหมหลินยกกำปั่นใส่ทันที

"เออหมวด พรุ่งนี้เข้าประชุมตอนเช้านะเรื่องปฏิบัติการที่คุณถูกเรียกตัวมาอย่าสายละ"

ซันเตือนความจำเธออีกครั้งเรื่องการประชุมสำคัญที่ผู้กำกับบอกเธอก่อนหน้านี้ เธอสงสัยเหมือนกันว่างานอะไรถึงเรียกเธอมาทำงานที่กรุงเทพฯทั้งๆที่ผลงานของเธอก็ไม่ได้หน้าพิศมัยเท่าไหร่นักออกจะสร้างความเดือดร้อนให้เพื่อนร่วมงานและชาวบ้านมากกว่า

"ตกลงไม่รับสักดอกเหรอเผื่อกลางคืนอยากดอดมาหาผม"

"มะเหงก" หลินหน้ามุ้ยปิดประตูใส่หน้าทันที