ตอนที่ 12
เด็กดีของพี่คริส (หวานๆ)
“ไป ไปโรงพยาบาลกับฉัน” คริสโตเฟอร์ออกแรงฉุดร่างของเธอให้ออกจากผ้าห่มผืนหนาที่ห่อหุ้มร่างกายของเธออยู่
“ไม่ไป อย่ามายุ่งกับฉันนะ!!” การะเกดสะบัดมือออกจากการจับกุมของเขาอย่างแรง
การควบคุมอารมณ์ในช่วงเวลาแบบนี้เป็นเรื่องยากสำหรับเธอมากจริงๆ
คริสโตเฟอร์ค่อยๆคลายข้อมือเล็กที่เขาจับไว้ออก ก่อนจะตวัดนัยน์ตาสีฟ้านั่นขี้นมามองทอดอย่างตัดพ้อ
“ฉันขอโทษ...คือแบบ...อารมณ์ของฉันคือ..ตอนนี้มันไม่ค่อยปกติเท่าไหร่อ่ะ”
“อืม” เขาตอบกลับเพียงสั้นๆตามนิสัย แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงของการะเกด ก่อนจะเบนใบหน้าออกไปทางหน้าต่างภายในห้อง
นี่อย่าบอกว่างอน? มาเฟียตัวโตก็กำลังงอนเธอเนี้ยนะ
การะเกดค่อยๆพยุงตัวเองขี้นแล้วพิงร่างที่อ่อนปวกเปียกไว้กับหัวเตียงพลางกอดอกมองมาเฟียที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างประเมิน
“ขอโทษที่เผลอขี้นเสียงใส่นาย”
“...” คริสโตเฟอร์ยังคงนิ่งและไม่ได้หันกลับมามองการะเกด
“พี่คริส ฉันปวดท้อง...” การะเกดยื่นมือไปจิ้มที่แขนแกร่งเบาๆพลางทำน้ำเสียงออดอ้อน
เอาวะ! อ้อนนิดอ้อนหน่อยคงไม่เป็นไร
และได้ผลตามคาดคริสโตเฟอร์หันกลับมาหาการะเกดอย่างรวดเร็ว เพราะ คำเรียกพี่จากปากของเธอ ถ้าไม่อยู่ต่อหน้าลูกน้อง การะเกดก็จะไม่เรียก
หึ แล้วทีตอนนี้มาเรียกกะจะอ้อนเขาสินะ!
“จูบก่อน” นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนนั้นยังคงสบตาคนตัวเล็กกว่าอย่างไม่มีทีท่าว่าจะละสายตาไปไหน
“มาจงมาจูบอะไรเล่า ฉันไม่สบายอยู่ ดะ..เดี๋ยวนายก็ติดไข้ฉันหรอก”
“งั้นก็แล้วแต่เธอ” คริสโตเฟอร์จึงลุกขี้นพร้อมจะเดินออกไป
“ก็ได้! นะ..นายก็..ดะ..เดินมาสิ” เมื่อเห็นคนตัวโตกำลังจะเดินออกไปด้วยสีหน้าเหงาหงอย อยู่ดีๆปากเจ้ากรรมก็ดันไปรั้งเขาไว้ก่อน
เธอตกเป็นเบี้ยล่างของมาเฟียคนนี้อย่างสมบูรณ์แล้ว...
คริสโตเฟอร์ยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันหน้ากลับมาหาการะเกด แล้วนั่งลงข้างๆเธอ เขาจับปลายคางของหญิงสาวให้เชิดขี้นพร้อมความประทับนุ่มนวลลงมา
ลิ้นหนาดันเข้าหาโพรงปากร้อนของการะเกดเพราะอุณหภูมิในร่างกายสูง เขาดูดดึงกลีบปากสวยของหญิงสาวเบาๆ พร้อมใช้ลิ้นเกี่ยวตวัดลิ้นเล็กอย่างพอใจก่อนจะผละออก
“เด็กดีของฉัน” คริสโตเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ก่อนจะเอื้อมมือไปทัดปรกมือที่มาบดบังใบหน้าของการะเกดไว้หลังใบหู
“เด็กอะไร นายอายุห่างกับฉันแค่สี่ห้าปี แต่อย่าหาว่าฉันเป็นเด็กนะ”
“อืมมม แต่พอลองมาคิดดูแล้ว ฉันว่าเธอก็ไม่เด็กแล้วจริงๆแหละ” คริสโตเฟอร์มองสำรวจร่างกายของการะเกดก่อนจะพูดใหม่อีกครั้ง “เพราะหน้าอกเธอ..มันใหญ่เกินเด็กไปแล้ว”
“ไอบ้า! นายมัน หึ่ย!” เมื่อต่อปากต่อคำไม่ได้ การะเกดจึงเลื่อนตัวลงนอนอีกครั้ง พร้อมกระชับผ้าห่มขี้นมาให้สูงอีก
“ฉันจะนอน นายออกไปได้แล้ว” เธอพูดพร้อมปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลงเมื่ออาการปวดท้องของผู้หญิงพ่วงด้วยไข้อ่อนๆกำลังโจมตีเธอ
“เธอไม่สบาย ไปหาหมอก่อน”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ฉันกินยาแก้ปวดไปแล้วด้วย เดี๋ยวนอนพักก็คงดีขี้น” การะเกดตอบกลับเขาแต่ยังไม่ได้ลืมตาขี้น เธอไม่มีแรงแม้แต่จะพูดด้วยซ้ำ
“เธอแน่ใจนะ” คริสโตเฟอร์หรี่ตาพร้อมขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อมองใบหน้าของการะเกดที่ซีดเผือด
“อื้ม ฉันเป็นแบบนี้ประจำเดี๋ยวก็หาย” ว่าแล้วเธอก็เลื่อนมือมากุมที่หน้าท้องใต้ผ้าห่มเบาๆ
แต่กว่าจะหายนะสิ! เล่นเอาแทบแย่ การเป็นผู้หญิงนี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
“มีอะไรให้ฉันช่วยเธอได้มั้ย” คริสโตเฟอร์มองคนตัวเล็กอย่างไม่วางตาราวกับว่าถ้าละสายตาแล้วเธอจะหายไป ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกว่าในคราแรกที่จะมาฉุดเธอไปเสมือนเธอไปทำให้พายุถล่มที่บ้านเขา
“ไม่มีๆ นายไปทำงานเถอะ”
คริสโตเฟอร์มองการะเกดอย่างชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกมานอกห้องนอนของหญิงสาวพร้อมกดหาเบอร์โทรศัพท์ในมือไปด้วย
(ครับ นายท่าน) โทรได้ไม่กี่อึดใจ ปลายสายก็รับอย่างรวดเร็วราวกับว่ารอสายอยู่แล้ว
“ออสติน วันนี้ยกเลิกงานทั้งหมดของฉันด้วย” คริสโตเฟอร์บอกความต้องการไปกับบอดี้การ์ดคู่ใจพ่วงด้วยตำแหน่งเลขาของเขา
ไม่สบายขนาดนี้ใครจะกล้าทิ้งให้นอนคนเดียววะ!
(ได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ) ออสตินมองโทรศัพท์ในมือที่ปลายสายกดตัดไปแล้วก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
เห็นทีตระกูลแอทวูลฟ์คงมีข่าวดีเร็วๆนี้แน่นอน
Time 12:00
การะเกดรู้สึกตัวในตอนเที่ยงนิดๆ อาการปวดท้องของผู้หญิงก็ค่อยๆทุเลาลงแต่ก็ยังคงไม่หายดี
ให้ตายสิ! ถ้าอยู่ประเทศไทยแล้วปวดท้องแบบนี้ได้น้ำขิงอุ่นๆสักแก้วคงจะดีสินะ
แต่ยามเมื่อเธอลืมตาขี้นดันเจอแผงอกกำยำที่เธอนอนขดอยู่ และคงไม่ต้องเดาว่าเป็นใครที่นอนให้ความอบอุ่นเธอแบบนี้
“คริส....”
———————————————————-
ขอบคุณทุกๆคน ทุกๆคอมเมนท์ ที่ชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ
ถึงไม่มีอะไรจะตอบแทนให้ได้ แต่ไรท์ก็คงจะมีแค่คำขอบคุณเท่านั้นคะ 🤟🏻 ขอบคุณมากๆๆๆจริงค่ะกับการที่ไรท์แต่งเรื่องนี้แล้วได้ผลตอบรับที่ดีแบบนี้
1 เม้น = 1 ล้านกำลังใจของนักเขียนคนนี้ ❤️
ขอบคุณมากๆค้า