ตอนที่ 12

เด็กดีของพี่คริส (หวานๆ)

“ไป ไปโรงพยาบาลกับฉัน” คริสโตเฟอร์ออกแรงฉุดร่างของเธอให้ออกจากผ้าห่มผืนหนาที่ห่อหุ้มร่างกายของเธออยู่

“ไม่ไป อย่ามายุ่งกับฉันนะ!!” การะเกดสะบัดมือออกจากการจับกุมของเขาอย่างแรง

การควบคุมอารมณ์ในช่วงเวลาแบบนี้เป็นเรื่องยากสำหรับเธอมากจริงๆ

คริสโตเฟอร์ค่อยๆคลายข้อมือเล็กที่เขาจับไว้ออก ก่อนจะตวัดนัยน์ตาสีฟ้านั่นขี้นมามองทอดอย่างตัดพ้อ

“ฉันขอโทษ...คือแบบ...อารมณ์ของฉันคือ..ตอนนี้มันไม่ค่อยปกติเท่าไหร่อ่ะ”

“อืม” เขาตอบกลับเพียงสั้นๆตามนิสัย แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงของการะเกด ก่อนจะเบนใบหน้าออกไปทางหน้าต่างภายในห้อง

นี่อย่าบอกว่างอน? มาเฟียตัวโตก็กำลังงอนเธอเนี้ยนะ

การะเกดค่อยๆพยุงตัวเองขี้นแล้วพิงร่างที่อ่อนปวกเปียกไว้กับหัวเตียงพลางกอดอกมองมาเฟียที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างประเมิน

“ขอโทษที่เผลอขี้นเสียงใส่นาย”

“...” คริสโตเฟอร์ยังคงนิ่งและไม่ได้หันกลับมามองการะเกด

“พี่คริส ฉันปวดท้อง...” การะเกดยื่นมือไปจิ้มที่แขนแกร่งเบาๆพลางทำน้ำเสียงออดอ้อน

เอาวะ! อ้อนนิดอ้อนหน่อยคงไม่เป็นไร

และได้ผลตามคาดคริสโตเฟอร์หันกลับมาหาการะเกดอย่างรวดเร็ว เพราะ คำเรียกพี่จากปากของเธอ ถ้าไม่อยู่ต่อหน้าลูกน้อง การะเกดก็จะไม่เรียก

หึ แล้วทีตอนนี้มาเรียกกะจะอ้อนเขาสินะ!

“จูบก่อน” นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนนั้นยังคงสบตาคนตัวเล็กกว่าอย่างไม่มีทีท่าว่าจะละสายตาไปไหน

“มาจงมาจูบอะไรเล่า ฉันไม่สบายอยู่ ดะ..เดี๋ยวนายก็ติดไข้ฉันหรอก”

“งั้นก็แล้วแต่เธอ” คริสโตเฟอร์จึงลุกขี้นพร้อมจะเดินออกไป

“ก็ได้! นะ..นายก็..ดะ..เดินมาสิ” เมื่อเห็นคนตัวโตกำลังจะเดินออกไปด้วยสีหน้าเหงาหงอย อยู่ดีๆปากเจ้ากรรมก็ดันไปรั้งเขาไว้ก่อน

เธอตกเป็นเบี้ยล่างของมาเฟียคนนี้อย่างสมบูรณ์แล้ว...

คริสโตเฟอร์ยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันหน้ากลับมาหาการะเกด แล้วนั่งลงข้างๆเธอ เขาจับปลายคางของหญิงสาวให้เชิดขี้นพร้อมความประทับนุ่มนวลลงมา

ลิ้นหนาดันเข้าหาโพรงปากร้อนของการะเกดเพราะอุณหภูมิในร่างกายสูง เขาดูดดึงกลีบปากสวยของหญิงสาวเบาๆ พร้อมใช้ลิ้นเกี่ยวตวัดลิ้นเล็กอย่างพอใจก่อนจะผละออก

“เด็กดีของฉัน” คริสโตเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ก่อนจะเอื้อมมือไปทัดปรกมือที่มาบดบังใบหน้าของการะเกดไว้หลังใบหู

“เด็กอะไร นายอายุห่างกับฉันแค่สี่ห้าปี แต่อย่าหาว่าฉันเป็นเด็กนะ”

“อืมมม แต่พอลองมาคิดดูแล้ว ฉันว่าเธอก็ไม่เด็กแล้วจริงๆแหละ” คริสโตเฟอร์มองสำรวจร่างกายของการะเกดก่อนจะพูดใหม่อีกครั้ง “เพราะหน้าอกเธอ..มันใหญ่เกินเด็กไปแล้ว”

“ไอบ้า! นายมัน หึ่ย!” เมื่อต่อปากต่อคำไม่ได้ การะเกดจึงเลื่อนตัวลงนอนอีกครั้ง พร้อมกระชับผ้าห่มขี้นมาให้สูงอีก

“ฉันจะนอน นายออกไปได้แล้ว” เธอพูดพร้อมปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลงเมื่ออาการปวดท้องของผู้หญิงพ่วงด้วยไข้อ่อนๆกำลังโจมตีเธอ

“เธอไม่สบาย ไปหาหมอก่อน”

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ฉันกินยาแก้ปวดไปแล้วด้วย เดี๋ยวนอนพักก็คงดีขี้น” การะเกดตอบกลับเขาแต่ยังไม่ได้ลืมตาขี้น เธอไม่มีแรงแม้แต่จะพูดด้วยซ้ำ

“เธอแน่ใจนะ” คริสโตเฟอร์หรี่ตาพร้อมขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อมองใบหน้าของการะเกดที่ซีดเผือด

“อื้ม ฉันเป็นแบบนี้ประจำเดี๋ยวก็หาย” ว่าแล้วเธอก็เลื่อนมือมากุมที่หน้าท้องใต้ผ้าห่มเบาๆ

แต่กว่าจะหายนะสิ! เล่นเอาแทบแย่ การเป็นผู้หญิงนี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ

“มีอะไรให้ฉันช่วยเธอได้มั้ย” คริสโตเฟอร์มองคนตัวเล็กอย่างไม่วางตาราวกับว่าถ้าละสายตาแล้วเธอจะหายไป ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกว่าในคราแรกที่จะมาฉุดเธอไปเสมือนเธอไปทำให้พายุถล่มที่บ้านเขา

“ไม่มีๆ นายไปทำงานเถอะ”

คริสโตเฟอร์มองการะเกดอย่างชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกมานอกห้องนอนของหญิงสาวพร้อมกดหาเบอร์โทรศัพท์ในมือไปด้วย

(ครับ นายท่าน) โทรได้ไม่กี่อึดใจ ปลายสายก็รับอย่างรวดเร็วราวกับว่ารอสายอยู่แล้ว

“ออสติน วันนี้ยกเลิกงานทั้งหมดของฉันด้วย” คริสโตเฟอร์บอกความต้องการไปกับบอดี้การ์ดคู่ใจพ่วงด้วยตำแหน่งเลขาของเขา

ไม่สบายขนาดนี้ใครจะกล้าทิ้งให้นอนคนเดียววะ!

(ได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ) ออสตินมองโทรศัพท์ในมือที่ปลายสายกดตัดไปแล้วก่อนจะยิ้มกว้างออกมา

เห็นทีตระกูลแอทวูลฟ์คงมีข่าวดีเร็วๆนี้แน่นอน

Time 12:00

การะเกดรู้สึกตัวในตอนเที่ยงนิดๆ อาการปวดท้องของผู้หญิงก็ค่อยๆทุเลาลงแต่ก็ยังคงไม่หายดี

ให้ตายสิ! ถ้าอยู่ประเทศไทยแล้วปวดท้องแบบนี้ได้น้ำขิงอุ่นๆสักแก้วคงจะดีสินะ

แต่ยามเมื่อเธอลืมตาขี้นดันเจอแผงอกกำยำที่เธอนอนขดอยู่ และคงไม่ต้องเดาว่าเป็นใครที่นอนให้ความอบอุ่นเธอแบบนี้

“คริส....”

———————————————————-

ขอบคุณทุกๆคน ทุกๆคอมเมนท์ ที่ชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ

ถึงไม่มีอะไรจะตอบแทนให้ได้ แต่ไรท์ก็คงจะมีแค่คำขอบคุณเท่านั้นคะ 🤟🏻 ขอบคุณมากๆๆๆจริงค่ะกับการที่ไรท์แต่งเรื่องนี้แล้วได้ผลตอบรับที่ดีแบบนี้

1 เม้น = 1 ล้านกำลังใจของนักเขียนคนนี้ ❤️

ขอบคุณมากๆค้า