ตอนที่ 9

ความกลัวของมาเฟีย

การะเกดเริ่มถอยหลังหนีทันทีที่สัญชาตญาณของตัวเองเริ่มร้องบอกว่าจะไม่ปลอดภัยจากคำพูดของผู้ชายตรงหน้า

“จะหนีไปไหนล่ะคนสวย”

การะเกดถอยหลังสองสามก้าวเพื่อตั้งหลักให้ตนเอง แล้วทิ้งของในมือลงโดยไม่ได้สนใจว่าราคาของที่ซื้อมานั้นมีราคามากเท่าไหร่ ก่อนจะ

วิ่ง! ตอนนี้สิ่งที่สมองของเธอประมวลผลออกมาได้ตอนนี้

เธอวิ่งหนีมายังลานจอดรถเพื่อหาบอดี้การ์ดที่จอดรถรอเธออยู่ นัยน์ตาสั่นระริกด้วยความกลัวขั้นสูงสุดที่มีผู้ชายร่างโตถึงสามคนที่เพิ่งมาสมทบใหม่มาวิ่งตามเธอ น้ำตาที่กำลังจะเอ่อออกมาเธอต้องสะกดมันไว้ก่อน

เธอจะร้องไห้ตอนนี้ไม่ได้!

เธอยังอยากกลับไปหาเขาอยู่!!

เธอต้องรอดสิการะเกด!!!

เธอพร่ำบอกตัวเองอยู่แบบนั้น ทั้งที่ตอนนี้สองขาที่วิ่งอยู่เริ่มอ่อนแรงลงขี้นเรื่อยๆ

แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเธอ...แรงผู้หญิงจะวิ่งได้สักแค่ไหนก็ต้องแพ้ผู้ชายร่างโตอยู่ดี

“ปล่อยฉันนะ!!!” การะเกดแผดเสียงใส่ผู้ชายที่เข้ามาล็อกตัวเธอไว้อย่างหวาดกลัว

ชายชุดดำร่างใหญ่คนนั้นไม่รอช้าใช้มือข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ยกขี้นมาบีบลำคอระหงของการะเกดทันที เธอทั้งพยายามดีดดิ้น และทุบตีแต่ชายชุดดำที่บีบรัดคอเธออยู่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านด้วยสรีระที่ใหญ่กว่านับเท่าตัว

“ปล่อย..ฉัน..นะ” แต่ดูเหมือนว่าเสียงและสติของเธอเริ่มจะพร่าลงเรื่อยๆ

ลมหายใจเริ่มติดขัดเมื่อร่างกายเริ่มขาดออกซิเจนนานเกินไป มือทั้งสองข้างค่อยๆทิ้งลงข้างกายอย่างช้าๆ

“เฮ้ยมึง! บอดี้การ์ดของมันมาแล้วเว้ย!!” เสียงชายชุดดำอีกสองคนที่ทำหน้าที่ดูต้นทางให้ตะโกนออกมา

“โธ่เว้ย!!!” ชายชุดดำที่บีบรัดคอของเธออยู่สบถเสียงดังก่อนจะละมือออกจากร่างกายของเธอที่สติใกล้เลือนลางเต็มทน จากนั้นก็พากันวิ่งออกไปอีกทาง

ผลปรากฏว่าไม่ใช่แค่บอดี้การ์ดประจำตัวของการะเกดเท่านั้นที่มาอยู่ ณ ที่นี้ ชายชุดดำที่ยืนจังก้าอยู่ ค่อยๆหลีกทางให้นายเหนือหัวเดินเข้าไปหาว่าที่นายหญิงเอง

เมื่อเขาเดินมาใกล้ร่างของการะเกด ยามนี้มือทั้งข้างของมาเฟียหนุ่มกลับสั่นเทา เพราะความกลัวที่กำลังเกิดขี้นเมื่อเห็นว่าร่างบางของคนตัวเล็กกว่าไม่ตอบสนองปฏิกิริยาอะไรเลย

ขอแค่อย่าเป็นอะไร!

เขายังไม่พร้อมที่จะเสียเธอไป!

ได้โปรด!! สวรรค์ช่วยเมตตาเขาที!!!

คริสโตเฟอร์ตรงเข้าไปประคองร่างของการะเกดไว้แนบอก

“นาย...คริส” เมื่อถูกแรงกระชากมหาศาลให้มาปะทะกับอกแกร่งเธอจึงค่อยปรือตาขี้นอย่างลำบาก

“ว่าไง...” เสมือนหัวใจของเขาได้เติมเต็มอีกครั้งยามได้เห็นใบหน้าของเธอที่ค่อยๆแดงขี้นเพราะมีเลือดไปหมุนเวียน

การะเกดยิ้มให้มาเฟียหนุ่มอย่างอ่อนล้าเมื่อได้เห็นใบหน้าของเขา เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องมาช่วย

คริสโตเฟอร์ช้อนร่างของคนตัวเล็กกว่ามาไว้แนบอก พลางรีบพาเธอไปที่รถลีมูซีนคันหรูที่จอดรออยู่

ปัง!!!

เสียงโลหะทุบโต๊ะที่เกิดขี้นก็พอจะบอกได้แล้วว่าตอนนี้มาเฟียอังกฤษถูกในอารมณ์ใด

“พวกแกเล่ามา!!! แกปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขี้นกับว่าที่นายหญิงของพวกแกได้ยังไง!!!!” คริสโตเฟอร์คำรามลั่นเมื่อลูกน้องของตนทำงานพลาดอย่างใหญ่หลวง

“พวกเราขอโทษครับ นายท่าน” ชายหนุ่มหนึ่งในสามก้าวออกมายืนข้างหน้าพร้อมก้มศรีษะลงช้าๆ

คริสโตเฟอร์เลือกที่จะหลับตาลง เพื่อระบายโทสะของเขา เขายังคงฆ่าบอดี้การ์ดประจำตัวสามคนของการะเกดไม่ได้ เหอะ! ดูวุ่นวายดี

“ออกไป...” ลูกน้องนับสิบชีวิตค่อยๆเดินออกจากห้องทั้งหมดรวมถึงแอสตันและออสตินด้วย เพราะรู้ว่าตอนนี้เจ้านายของเขาคงกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

@โรงพยาบาล K

คริสโตเฟอร์ยืนมองร่างบางในระยะประชิด ยามเมื่อเห็นรอยแดงที่ซอกคอของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วย เขานึกโกรธตนเองที่ปล่อยให้หญิงสาวต้องเผชิญเหตุการณ์นั้นอยู่คนเดียว

มือของเขาที่กำอยู่ค่อยๆคลายออกเมื่อคนที่เขาคิดว่าหลับเลื่อนมือเรียวมาประสานกับมือของเขาพร้อมลืมตาขี้นมาสบตากับเขา

“อย่าโทษตัวเอง ฉันดื้อด้านที่จะไปเองคนเดียว” มือบางของการะเกดค่อยๆบีบมือของเขาให้แน่นขี้นอีก

“ฉันขอโทษที่ฉันเป็นต้นเหตุ”

“ไม่เป็นไรเลยคริส ไม่เป็นไรเลย ฉันปลอดภัยแล้วไง”

———————————————————-

มาดึกหน่อยน้าาาา ไรท์พึ่งเลิกงาน ❤️