ตอนที่ 8

ว่าที่นายหญิง

เพราะไม่รู้จะตอบคำถามของมาเฟียหนุ่มอังกฤษยังไง การะเกดจึงลุกขี้นพรวดพลางก้าวยาวๆออกไปที่สนามหน้าบ้าน เพื่อระงับความประหม่าที่กำลังจะเกิดขี้น ถ้าเธอยังนั่งอยู่ตรงนั้น

ใจเย็นๆการะเกด ใจเย็นๆ!

Time 18:00

“นายหญิงครับ”

“หือ? นายเรียกฉันว่าอะไรนะ” การะเกดหันไปตามเสียงเรียก ปรากฎว่าเป็นออสตินเองที่มาตามเธอ แต่เมื่อกี้บอดี้การ์ดมือซ้ายของคริสโตเฟอร์เรียกเธอว่าอะไรนะ นายหญิงงั้นหรอ

“นายหญิงครับ”

“ฉันไม่ใช่...”

“ผมเรียกถูกแล้วครับ” ออสตินแทรกขี้น และพยักหน้าน้อยๆเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเองว่าเขาพูดไม่ผิด

“นายท่านให้ผมมาตามคุณการะเกดไปทานอาหารครับ” ออสตินรีบเอ่ยอีกประโยคที่ทำให้เขาต้องมาหาว่าที่นายหญิงของตระกูลแอทวูลฟ์

“อ๋อๆค่ะ” ว่าแล้วการะเกดก็รีบเดินเข้าบ้านทันทีด้วยใบหน้าแดงก่ำพร้อมอมยิ้มนิดๆ

“พี่คริส ออสตินเรียกฉันว่านายหญิง” เมื่อการะเกดมาถึงโต๊ะอาหารก็บอกคริสโตเฟอร์ทันที

“ก็เรียกถูกแล้วนี่” คริสโตเฟอร์ปรายตาไปมองออสตินยิ้มๆ เพราะคำตอบของมาเฟียหนุ่มเล่นเอาซะการะเกดถึงจะอยากจะหายไปจากโลกนี้สักพัก

หน้าเธอตอนนี้มันทั้งร้อนและแดงแน่ๆ!!

“เอ่อ...กินข้าวดีกว่า ฉันว่าฉันหิวแล้ว” เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรการะเกดจึงเลือกที่จะหันมาสนใจอาหารบนโต๊ะตรงหน้า

“หึ เปลื่ยนเรื่อง” แล้วคริสโตเฟอร์ก็ตั้งใจเอ่ยขี้นลอยๆเพื่อให้การะเกดได้ยิน จนคนที่นั่งตักข้าวเข้าปากอยู่ต้องก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่สนใจใคร

Time 08:30

@โรงเรียนสอนทำเบเกอรี่ V

“ขอบคุณนะ” การะเกดตรวจดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมตัวเอง ก่อนจะหันไปกล่าวขอบคุณมาเฟียหนุ่มที่นั่งข้างๆเธอ

“อืม” คริสโตเฟอร์ตอบกลับเพียงสั้นๆ ซึ่งการะเกดก็ชินแล้วเพราะเขาก็พูดน้อยเป็นประจำอย่างที่มิลินว่า เธอก็ยิ้มให้เขาก่อนจะลงจากรถไป แต่แปลกที่วันนี้เขากลับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเอาซะเลย

“วันนี้ฉันต้องรู้เรื่องนะยัยเกด! เล่ามาซะดีๆ” มิลินที่รอเธอหน้าประตูรีบวิ่งออกมาเมื่อเห็นว่าการะเกดลงมาจากรถลีมูซีนคันหรูแล้ว

“ก็ไม่มีอะไร ก็แค่เขามาส่ง” การะเกดตอบส่งๆกลับไปอย่างไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะมีอะไรน่าตื่นเต้น

“เขามาส่ง? นี่อย่าบอกนะว่าคุณคริสโตเฟอร์เค้ามาส่งแกด้วยตัวเอง กรี๊ดดดด แกได้นั่งรถคันเดียวกับเขาด้วยงั้นหรอ” การะเกดกลอกตาพลางมองมิลินที่ยืนเอามาปิดปากพลางกรี๊ดเบาๆอยู่หน้าโรงเรียน บุคลิกกับท่าทางของมิลินหน่ะมันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงเลยทีเดียว

“พอๆฉันว่าเราควรเข้าคลาสกันได้แล้วนะ มิลิน” การะเกดรีบจูงมือมิลินเดินเข้าโรงเรียนสอนทำเบเกอรี่ไปเพื่อไม่ให้เธอซักไซ้อะไรต่อ

Time 15:00

การะเกดเดินออกมานอกโรงเรียนสอนทำเบเกอรี่พร้อมด้วยบอดี้การ์ดประจำตัวเธอสามคนเหมือนเช่นทุกวัน

“คุณการะเกดอยากไปไหนมั้ยครับ” และทันทีที่ขี้นรถ บอดี้การ์ดหนึ่งในสามของเธอซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับถามเธอขี้นเหมือนเช่นทุกวัน

“อืมมม พวกนายมีที่แนะนำมั้ยล่ะ” การะเกดละสายตาจากสมาร์ตโฟนก่อนจะหันไปสนใจคำพูดของบอดี้การ์ดเธอต่อ

“ไปห้างสรรพสินค้ามั้ยครับ”

“ความคิดดี โอเคๆ ฉันไป”

@ห้าง D

“พวกนายรออยู่นี่แหละ ไม่ต้องตามขี้นไปหรอก ฉันไปแปปเดียว” ทันทีที่รถยุโรปคันหรูเข้ามาจอดในลานจอดรถส่วนตัวในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง การะเกดที่กำลังจะลงไปแต่เธอต้องรีบเอ่ยขี้นก่อน

“แต่พวกเราต้อง...” บอดี้การ์ดที่นั่งอยู่เริ่มเอ่ยขี้น

“ไม่มีแต่...ฉันไปแปปเดียวจริงๆ” เพราะไม่อยากให้ใครมองพร้อมสงสัยว่าทำไมต้องมีคนเดินตามหลัง

การมีคนเดินตามหลังมันก็ต้องตกเป็นเป้าสายตานะสิ

“เดี๋ยวนายท่าน...”

“ไม่มีอะไรหรอกนา ถ้าครึ่งชั่วโมงฉันจะไม่กลับมานายค่อยไปตาม”

“ก็ได้ครับ”

การะเกดเดินจากรถอย่างสบายใจพลางสอดส่องของในห้างสรรพสินค้าที่จะทำให้เธอแก้เบื่อได้

@ครึ่งชั่วโมงต่อมา

การะเกดยกนาฟิกาที่สวมอยู่บนข้อมือขี้นมาดู และปรากฎว่าเธอได้เวลาที่ควรกลับแล้ว เธอจึงกระชับของในมือให้แน่นขี้นพลางรีบก้าวยาวๆเพื่อให้ถึงรถให้เร็วที่สุด

ตุบ!! ผลั่ก!!!

“Sorry...” การะเกดรีบเอ่ยขอโทษทันที เพราะความรีบร้อนของเธอทำให้เธอเดินชนผู้ชายร่างสูงจนข้าวของกระจัดกระจาย

“นี่นะหรอ...ว่าที่นายหญิงแห่งตระกูลแอทวูลฟ์” ชายชุดดำที่การะเกดเดินชนเอ่ยตอบกลับด้วยภาษาอังกฤษ

การะเกดเริ่มถอยหลังหนีทันทีที่สัญชาตญาณของตัวเองเริ่มร้องบอกว่าจะไม่ปลอดภัยจากคำพูดของผู้ชายตรงหน้า

———————————————————

มาแล้วจ้าาา ช่วยกันคอมเมนท์ด้วยน้าา ขอบคุณค้าบ 🙏🏻