​

ดวงตากลมโตของพุดซ้อนยังคงเบิกกว้างด้วยความตกใจยิ่งขึ้นกว่าเดิม โดนเรียกน้องยังไม่เท่าไหร่ แต่ตกใจที่ถูกขุนพลบอกว่าตนเป็นเมียนี้สิ ในสถานการณ์แบบนี้เขาควรจะทำยังไงต่อ

ขายาวของขุนพลเดินมาปะทะกับเด็กหนุ่มนักศึกษา เรียวตาดุดันของขุนพลยังคงจ้องไปยังคนตรงหน้าไม่วางตา พุดซ้อนที่มองทั้งสองฝ่ายสลับกันไปมาทั้งๆที่คิดว่าหนุ่มนักศึกษานี้สูงแล้ว เจอขุนพลเข้าไปอีกคนดูดรอปลงไปทันที แต่เดี๋ยวก่อนนี้ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความสมบูรณ์ของร่างกายขุนพลเลยสักนิด

"มึงจะตอบคำถามกูได้หรือยังเสือกไรกับเมียกู" เป็นขุนพลที่เอ่ยปากท้วงเอาคำถามที่เคยกล่าวไปแต่แรก

"ผมไม่เชื่อว่าน้องเขาจะเป็นเมียคุณ" หนุ่มนักศึกษายังคงยึดหมั่นในความคิดตัวเอง รอยยิ้มมุมปากของขุนพลยกอย่างมีชัย

"งั้นมึงก็ถามเจ้าตัวดีกว่า" คู่ตาคมสองคู่หันไปยังพุดซ้อนพร้อมกัน คนตัวเล็กเกร็งตัวขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

"ตอบมาสิครับน้อง" พุดซ้อนยิ้มฝืดขึ้นก่อนจะเอ่ยตอบไป

"ครับ ผมเป็นภรรยาของเขา" อยากจะตัดลิ้นตัวเองขาดให้ได้ ไม่เคยคิดว่าจะได้มายอมรับว่าตัวเองจะเป็นภรรยาของขุนพลแบบนี้

คำตอบจากปากบางทำเอาคนตั้งใจฟังอย่างขุนพลยิ้มพอใจอย่างมีชัย ผิดกับหนุ่มนักศึกษาที่หน้าเสียลงทันตา

"งั้นผมก็ ขอโทษด้วยนะครับ" เอ่ยบอกแล้วรีบหอบหน้าออกจากร้านไป

กลายเป็นความเงียบที่เริ่มครอบงำ ไม่มีใครกล้าเป่งเสียงใดออกมาจนในที่สุดพุดซ้อนก็ทนไม่ไหวเขาไม่ชอบความเงียบเช่นนี้เลย

"ขอบคุณนะครับ" ไม่รู้จะขอบคุณไปทำไมทั้งๆที่เรื่องแค่นี้พุดซ้อนก็จัดการเองได้เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอแบบนี้ ตัวช่วยที่ดีที่สุดของเขาก็คือเจ้าตัวกลมของเขา

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก กูทำไปเพราะสงสารคุณราเมธ ที่ต้องได้เมียแบบมึง หึ อ่อยไปทั่ว" พุดซ้อนได้แต่ยิ้มสู้รับกับคำกล่าวร้ายจากปากหนา เขาไม่ได้เป็นแบบที่อีกคนกล่าวหาเลยสักนิดแล้วทำไมเขาจะต้องโต้แย้งให้เสียน้ำลาย สำหรับคนไม่ฟังใครแบบขุนพลพูดไปก็เหนื่อยเปล่า

"เดี๋ยวผมจะเล่าให้พี่ราเมธฟังนะครับว่าวันนี้คุณช่วยผม" รอยยิ้มที่พุดซ้อนยิ้มในตอนที่เอ่ยชื่อราเมธมันทำให้ใจเขาเจ็บอย่างบอกไม่ถูกรู้แล้วว่าพุดซ้อนไม่ได้เป็นของเขา

เสียงเด็กอนุบาลตัวน้อยทั้งหลายท่องพยัญชนะไทยโดยที่คุณครูใจดีอย่าคุณเล็กนั่งส่งยิ้มให้กำลังใจศิษย์ตัวน้อยที่พากันขยันขันแข็งท่องอย่างตั้งใจ เมื่อสิ้นสุดฮอ.นกฮูกตาโตแล้วเสียงปรบมือของครูคุณเล็กก็ดังขึ้นทำให้ทุกคนทยอยปรบมือตาม

"เด็กๆเก่งจังเลยครับ ท่องจบแบบนี้ก็เลื่อนชั้นได้สบายเลย ได้เวลาทานข้าวเที่ยงแล้วเด็กๆหิวกันไหมเอ่ย"

"หิวครับ/ค่ะ" เหล่าเจ้าตัวน้อยต่างพากันแย่งตะโกนบอก

"งั้นต่อแถวแล้วไปรับข้าวเที่ยงกันเลย" เด็กๆต่างพากันรีบแย่งกันต่อแถว ครูพี่เลี้ยงอีกคนมารับเด็กๆที่โรงอาหาร เมื่อเหล่าเจ้าลูกศิษย์ทั้งหลายออกจากห้องแล้ว คุณเล็กจึงหันมาเก็บกระเป๋าตนเองเพื่อเตรียมตัวออกไปทานข้าวบ้าง แต่อนิจังเมื่อจังหวะที่เขาหันร่างตัวเองมาอีกฝากก็ปะทะเข้ากับแผ่นอกแกร่งของบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญ

"คุณ!!" ดวงตากลมเหลือกขึ้นด้วยความตกใจ แต่กลับทำให้ราเมธอมยิ้มกับท่าทีร้อนรนของอีกฝ่าย

"ผมหิวข้าว" จากตกใจกลายเป็นงงงวย อะไรของคนตรงหน้ากันแน่

"คุณมาตั้งไกลเพื่อจะมาบอกผมว่าหิวเนี่ยน่ะ บ้า" คำกล่าวของคุณเล็กยิ่งทำให้ราเมธยิ้มขำขึ้นเอง

"ก็จะให้คุณขับรถพาไปไง คุณสารถี" ไม่รอให้อีกฝ่ายโต้แย้ง มือหนาคว้าเรียวแขนของอีกคนออกแรงเล็กน้อยให้ตามมา

รู้ตัวอีกที่คุณเล็กก็พาราเมธมาร้านอาหารข้างทาง เป็นความนึกสนุกของคุณเล็กที่จะแกล้งคนมาดเย็นชาอย่างราเมธ

"ไม่น่าเชื่อ คนอย่างคุณเล็กจะมาทานร้านข้างทาง" ทั้งๆที่คุณเล็กจะเป็นฝ่ายแกล้งเขา แต่กลับโดนราเมธตอกหน้าชัดๆ มันก็จริงอย่างที่ราเมธพูดเพราะชาติตระกลูของเขาที่ดูเหมือนจะสูงส่งแต่กลับต้อยต่ำคงไม่แปลกใจที่คิดว่าเขาไม่กินร้านข้างทาง

"ป้าครับเอากระเพราไข่ดาวพิเศษ2จานเผ็ดๆเลยนะป้า" คุณเล็กตะโกนบอกป้าเจ้าของร้านก่อนจะมานั่งร่วมโต๊ะกับราเมธ คุณเล็กมั่นใจมากที่กล้าสั่งกระเพราเผ็ดๆให้ราเมธเพราะรู้มาว่าราเมธไม่กินเผ็ด ฟันธง!!

​

Comment = ให้กำลังใจ

อยากเปลี่ยนพระเอกให้พุดซ้อนแต่สงสารน้องนินจา ไม่รู้ว่าncคู่ไหรจะมาก่อน ถ้าชอบคู่คุณเล็กกับพี่ราเมธ เราจะทำเรื่องแยกยังไงก็เม้นท์บอกด้วยเด้อออ!!