​

Chapter  2

‘ไอ้ซัน!’

‘ครับ’

แล้วพอฉันมองไปทางด้านหลังของพี่ภูผาฉันก็เห็นผู้ชายคนที่ฉันวิ่งชนเมื่อกี้เขามองมาทางนี้พร้อมกับขานรับคำพี่ชายของฉัน

‘มาทำไม?’

‘มาดูน้องพี่ไง!’

เห้ยนี่เขามาดูฉันจริงๆงั้นเหรอ  แล้วทำไมต้องยิ้มหล่อซะขนาดนั้นด้วยเนี่ยใจจะละลายอยู่แล้วเว้ย!!

‘เหรออออ งั้นก็ดูกันตามสบายนะ พี่ไปเรียนก่อน!

‘พี่ผา เดี๋ยวดิ๊!’

แล้วก่อนที่พี่ภูผาจะเดินไปจากตรงนี้ฉันก็เรียกเขาเอาไว้   พร้อมกับขยับเข้าไปใกล้ๆแล้วกระซิบบอกพี่ภูผาไปว่า

‘หนูว่าหนูเจอพ่อของลูกแล้ว!’

‘อะไรนะ ไอ้ซันทำแกท้องเหรอ?’

ไอ้พี่บ้ามันก็ตะโกนออกมาซะดัง  จนทำให้ผู้ชายที่ชื่อซันขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมเลย  ฉันแค่ล้อเล่นเฉยๆป่ะ

‘จะเสียงดังทำไมเล่า!’

‘เมื่อกี้พี่ผาว่าไงนะ?’

ฉันกระซิบบอกพี่ภูผาไป  ก่อนที่ผู้ชายชื่อซันจะพูดออกมา  แล้วไอ้พี่บ้านี่ก็ดันตอบเขาไปอีกว่า…..

‘ยัยพิมพ์มันบอกว่าแกเป็นพ่อของลูกมัน ฮ่าๆๆ พี่ไปเรียนแล้วนะ บ๊าย!!’

พอพี่ภูผาพูดจบ  เขาก็ทิ้งฉันให้อยู่กับว่าที่พ่อของลูกแค่สองคน

‘ไอ้พีบ้า....อย่าให้ถึงทีฉันบ้างแล้วกันนะ!’

ฉันตะโกนไล่หลังพี่ภูผาไป  ก่อนที่จะหันไปมองทางพี่ซันที่ตอนนี้กำลังยืนจ้องหน้าฉันอยู่  แล้วจู่ๆเขาก็พูดออกมาว่า....

‘ชอบฉันเหรอ?’

อื้อหือ  ถามตรงๆแบบนี้หนูก็จะตอบแบบตรงๆเลยนะพี่

‘ชอบ.....แล้วก็อยากได้เป็นพ่อของลูกด้วย!’

เขามองหน้าฉันแบบทึ่งๆ  คิดไม่ถึงหละสิว่าฉันจะตอบไปแบบนี้  แล้วเขาก็ยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ฉันพร้อมกับกระซิบมาที่ข้างหูว่า...

‘ถ้าจะอ่อยขนาดนี้....ไปหาพี่ที่ห้องเลยก็ได้นะ!’

พอฉันได้ยินเขาพูดแบบนั้น  ฉันก็เลยตอบกลับเขาไปทันทีว่า......

‘ได้เหรอพี่....งั้นบอกเบอร์ห้องมาสิเดี๋ยวคืนนี้หนูไป!’

‘หึ!’

พอฉันพูดจบเขาก็หัวเราะในลำคอทันที  ก่อนจะหยิบปากกาออกมาแล้วเอามาเขียนบางอย่างลงบนฝ่ามือของฉัน  จากนั้นเขาก็กระซิบมาที่ข้างหูของฉันอีกครั้งว่า....   

‘ถ้าอยากได้ก็แอ๊ดไลน์มา.....แล้วพี่จะรอนะครับ!’

และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวของฉันกับพี่ซันที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ งืออออออ~~~

กลับมาที่ปัจจุบัน

"พิม....พิม....ยัยพิม!!!!"

"ห๊ะ...มีอะไรเรียกซะดังเลย!"

ฉันพูดขึ้นหลังจากที่ยัยจีมันตะโกนเรียกฉันจนคนที่นั่งอยู่แถวนี้ต่างพากันหันมามอง

"นี่ฉันเรียกแกตั้งนานแล้วนะ  นั่งยิ้มอย่างกับคนบ้าอยู่ได้!"

"อ่าวเหรอ....แหะๆ!"

"แล้วนี่แกมาที่คณะฉันทุกวันแบบนี้ แกไม่มีเรียนรึไง ห๊ะ!"

แล้วยัยจีมันก็ถามฉันออกมา คือจะบอกว่าหลังจากวันนั้นวันที่ฉันเจอพี่ซัน ฉันก็มาที่คณะวิศวะทุกวันเลย แต่ก็ไม่เคยเจอพี่เขาสักวันเช่นกัน นี่มันก็ตั้งสามวันแล้วนะ พี่เขาไม่มาเรียนกันบ้างรึไง เห้อออออ!! 

"ไม่มี....เห้ยแกเดี๋ยวฉันมานะ!"

0.0

ฉันตอบมันไปยังไม่ทันจะจบ สายตาฉันก็เหลือบไปเห็นคนที่ฉันกำลังคิดถึงเมื่อกี้เดินมาพอดี

ตึกตึกตึก!!

"พี่ซัน...แฮร่กๆ!"

ฉันรีบวิ่งไปหาพี่เขาทันที ก่อนที่จะไปยืนหอบแฮร่กๆอยู่ตรงหน้า 

"วิ่งมาซะขนาดนี้....จะรีบมาบอกรักพี่รึไงครับ!"😎

"แล้วถ้าหนูบอกรักพี่.....พี่จะรับรักหนูรึเปล่าหละ!"😉

ก็เอาดิพี่คิดว่าหนูจะยอมแพ้รึไง  ฉันมองหน้าเขาพร้อมกับยักคิ้วส่งไปให้ ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาใกล้แล้วกระซิบมาที่ข้างหูของฉันว่า......

"งั้นก็รีบแอ็ดไลน์พี่มาสักทีสิครับ หึ!"

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป~~~~~

----------------------------------------------------------------------------------

เออออออ รีบแอ๊ดไลน์อิพี่มันไปสักทีสิหนูพิม อิอิ

ปล.ตอนนี้สั้นไปหน่อย ต้องขออภัย แหะๆ