ผู้ปกครองสิงร่างเหรอ
× 0
× 0
× 0
ผู้ปกครองสิงร่างเหรอ
[มินนี่ TALKS]
“ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ”
ฉันหันไปถามนายแจสเปอร์เมื่อเห็นเขาเดินตาปรือมีผ้าขนหนูพาดบ่าออกมาจากห้องนอน ทั้งที่ตอนนี้เวลาเพิ่งจะหกโมงเช้าเท่านั้น ปกติเขาจะนอนตื่นสายเพราะกว่าจะกลับมาจากทำงานก็ตีสองเกือบตีสามทุกคืน ทุกเช้าเราสองคนจึงแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย แม้นว่าจะอยู่ห้องเดียวกันก็เหอะ พอเขาตื่นขึ้นมาฉันก็ไปเรียนแล้ว พอตอนเย็นฉันกลับมาห้องเขาก็ไปทำงาน
การดำเนินชีวิตของเราสองคนค่อยข้างจะสวนทางกัน และถ้าวันไหนฉันรู้สึกอ่อนเพลียมากๆ เผลอหลับไปก่อนที่เขาจะกลับมาจากทำงาน วันนั้นเราก็จะไม่ได้เห็นหน้ากัน
“วันนี้ฉันจะไปส่งเธอที่มหาลัย”
“ห๊ะ! นายจะไปส่งฉันที่มหาลัย”
มือที่กำลังให้อาหารเจ้าเหมียวน้อยชะงักกึกทันที
“ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย แค่ฉันผ่านไปทำธุระแถวนั้นก็เลยจะไปส่งเธอด้วยเลยทีเดียว มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ”
โหย แค่ถามเฉยๆ จำเป็นต้องทำเสียงดุขนาดนั้นเลยเหรอ
“ปะ เปล่า ฉันแค่แปลกใจเฉยๆ”
อันที่จริงต้องบอกว่าโคตรจะประหลาดใจเลยตะหาก ที่จู่ๆ เขาก็ตื่นเช้าขึ้นมาหลังจากที่นอนไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงแถมยังจะไปส่งฉันอีก แล้วนี่ถ้าเพื่อนๆ ของฉันกับคนอื่นในมหาลัยเห็นนายแจสเปอร์ขับรถไปส่งฉันละก็ โหย… พวกนั้นคงเอาไปเม้าท์กันสนุกปากทั้งวันแน่
จอมวายร้ายนายแจสเปอร์มาส่งมินนี่/ได้ข่าวว่าเขาสองคนอยู่ห้องเดียวกันด้วยนะ/ฉันว่ามินนี่กับพี่แจสเปอร์ต้องมีซัมติงกันแน่เลย/เขาเป็นแฟนกันเหรอเปล่า/มินนี่คบกับนายแจสเปอร์งั้นเหรอ/ยัยมินนี่ก็ร้ายไม่เบาเลยนะ… บลาๆๆ แค่คิดฉันก็เครียดล่ะ
“นายไม่ต้องลำบากไปส่งฉันก็ได้นะ ฉันขึ้นรถเมล์ไปเองได้”
“ว่าไงนะ”
เขาหรี่ตามองฉัน หน้าหล่อๆ บูดบึ้ง งือ… ฉันทำให้เขาโกรธซะงั้น
“ฉันก็แค่กลัวว่านายจะลำบากถ้าให้ฉันติดรถไปด้วย”
“ฟังนะ ฉันจะไปอาบน้ำ แล้วเราจะออกไปพร้อมกัน ห้องนี้ฉันใหญ่ที่สุดและเธอก็ต้องเชื่อฟังที่ฉันบอกทุกอย่าง” เขาเน้นคำว่าทุกอย่างเสียงดึงเต็มสองรูหูของฉัน
“อือ แบบนั้นก็ได้”
ฉันส่งยิ้มแห้งๆ กลับไป พอเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำฉันก็ลอบเป่าปาก
“มินนี่เอ้ย เธอกลายเป็นข่าวแน่ๆ เลย งื้อ”
ฉันนั่งรอเขาเกือบสี่สิบนาทีกว่าเขาจะอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ
“วันนี้เลิกเรียนกี่โมง”
พอออกมาจากห้องเขาก็ทำให้ฉันประหลาดใจได้อีก
“เอ๋ ถามทำไมงั้นเหรอ”
ปกติไม่เห็นจะเคยสนใจเลยว่าฉันจะไปเรียนกี่โมงจะกลับถึงห้องกี่โมง วันนี้เขาดูแปลกๆ ยังกับโดนวิญญาณผู้ปกครองแฝงร่าง นี่ถ้าเกิดว่าคุณพ่อของฉันไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วละก็ ฉันต้องคิดว่านายแจสเปอร์โดนคุณพ่อฉันเข้าสิงแน่
“ฉันถาม เธอก็แค่ตอบทำไมต้องทำตัวมีปัญหา”
งื้อ โดนย้อนกลับมาอีกแล้ว เมื่อคืนนอนฝันร้ายเหรอไงเช้านี้ถึงได้มาใส่ฉันเป็นชุดแบบนี้
“บ่ายสองโมง”
“ก็แค่นั้น เรียนเสร็จก็โทร.หาฉัน เดี๋ยวฉันจะไปรับ นี่เบอร์โทรศัพท์ของฉันรับไปสิ” เขายื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่มีตัวเลขส่งมาให้ ฉันยื่นมือไปรับมาอย่างงงๆ มีแจกเบอร์ด้วยวุ้ย
“นายไม่สบายเหรอเปล่า เราไปแวะหาหมอที่โรงพยาบาลก่อนได้นะ”
“หน้าตาฉันเหมือนคนป่วยว่างั้น”
เขายกมือเท้าเอวหน้าตาหาเรื่องสุดๆ
“เปล่า ฉันก็แค่เป็นห่วง”
“เธอเตรียมตัวเสร็จเหรอยัง เสร็จก็ไปกันได้แล้ว”
“อือ เอ่อ จริงสิ ฉันเกือบลืมไปเลย เมื่อคืนนี้ฉันหาเจ้าของแมวเหมียวน้อยได้แล้วนะ เขาจะมารับมันที่คอนโดตอนประมาณสามทุ่มคืนนี้”
ข่าวดีที่ฉันยังไม่บอกเขาก็คือฉันหาเจ้าของแมวเหมียวน้อยได้แล้ว อย่างน้อยมันก็ยังโชคดีกว่าฉันที่ไม่ได้ถูกเจ้าของทอดทิ้ง แต่มันพลัดหลงมาซึ่งคาดว่าน่าจะหนีเที่ยวแล้วก็ดันหาทางกลับบ้านไม่ถูก
“เจ้าของแมวตัวนี้เป็นผู้ชาย”
นายแจสเปอร์ขมวดคิ้วอีกแล้ว
“อืม ฉันคุยกับเขาในเฟสเมื่อคืน เขาดูเป็นผู้ชายอบอุ่นใจดีเชียวแหละที่บ้านเขาเลี้ยงแมวหลายตัวเลยนะน่ารักๆ ทั้งนั้น”
“ยัยมินนี่ เธอนัดผู้ชายมาหาที่คอนโดเนี่ยนะ”
“ก็ แมวเหมียวน้อยอยู่ที่คอนโด”
เฮ้ย! นี่ฉันทำอะไรผิดอีกเนี่ยนัดผู้ชายเจ้าของแมวมารับแมวที่คอนโด แล้วมันผิดตรงไหนอ่ะ ทำไมวันนี้นายแจสเปอร์เขาดูกราดเกรี้ยวกับฉันได้ทุกเรื่องเลย
“เอาเจ้าแมวตัวนั้นติดรถฉันไปด้วย พอเธอเรียนเสร็จเราจะไปส่งมันให้เจ้าของแมวด้วยกัน”
“หือ เอาแบบนั้นเหรอ”
“เอาแบบนั้นทำตามที่ฉันบอก ฉันจะลงไปรอข้างล่างเร็วๆ ด้วยล่ะ”
สั่งฉันเสร็จเขาก็เดินอาดๆ ออกไปจากห้อง ปล่อยให้ฉันยืนงงเป็นไก่ตาแตกจับต้นชนปลายไม่ถูกกับสิ่งประหลาดๆ ที่เกิดขึ้นในเช้าวันนี้
