​

2

เจ้าวาฬชอบกินผลไม้ (ที่พี่ซื้อให้)

​

บางครั้ง ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าก็เบื่ออาหาร** **

​

…

เคยรู้สึกสงสัยเหมือนผมไหมครับ

...ว่าระหว่างผลไม้หลากสีรสอร่อย กับคนที่นั่งตรงข้ามเราตอนที่ทานอาหารมื้อพิเศษ

เราจะหลงใหลสิ่งไหนได้มากกว่า

ถ้าคุณกำลังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะจะวางจุดโฟกัสสายตาไว้ที่อาหารหรือ ‘เขา’ ขอให้รู้เอาไว้ว่าคุณมีผมเป็นเพื่อน

เพราะผมเอง...ก็กำลังรู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน

​

คำบอกเล่าของรุ่นพี่เป็นจริง พอทำพิธีกล่าวคำปฏิญาณเสร็จเรียบร้อย กองสันทนาการจากชมรมสันทนาการของมหาวิทยาลัยก็เริ่มขึ้นแสดงเปิดงานเพื่อวอร์มหลอดเสียงให้กรี๊ดก่อนจะไปพบกับศิลปินจริงๆ ที่จะมาเล่นคอนเสิร์ตต้อนรับชีวิตใหม่สำหรับการเป็นเฟรชชี่ในมหาวิทยาลัย อยู่ดีๆ ฝนก็ตกลงมาเหมือนเทวดาปวดฉี่พร้อมกันหนึ่งพันองค์ เจ้าวาฬหัวเราะให้กับความคิดพิเรนทร์และยื่นมือไปรองรับน้ำฝน ต้นข้าวจะกรี๊ดพี่ตูนต่อให้ได้แม้ว่าฝนจะตกจนมาสคาร่าสีดำไหลเยิ้มลงมาเป็นลายแผนที่ประเทศไทยเต็มแก้ม ส่วนปีหนึ่งคนอื่นๆ ที่ไม่สู้ฝนก็ทยอยออกจากสนามกลับหอพักผ่อน

เจ้าวาฬเองก็ด้วย เขาไม่อยากให้ตัวเองป่วย เพราะพอป่วยขึ้นมาเจ้าโรคนั่นก็จะมีอาการแย่ลง เขาอุตส่าห์สู้มาด้วยตัวเองขนาดนี้ อะไรที่สุ่มเสี่ยงให้มันแย่ก็คงต้องเลี่ยงแล้วล่ะ

“ตุ้งติ้ง หออยู่ที่ไหนอะ เราไปส่งไหม เรามีรถ” ร่างเล็กชี้ไปที่มอเตอร์ไซค์เวสป้าของตัวเองเพื่ออาสาไปส่งเพื่อนสาวที่คงไม่ดีเท่าไหร่นักถ้าจะปล่อยให้เธอเดินกลับหอคนเดียว

“ได้ๆ หอเราอยู่หลังมอ หอวาฬอะ”

“หอเราอยู่ซอยโรงเรียนสาธิตฯ อะ ออกประตูคณะศึกษาฯ ไปแป๊บเดียวก็ถึง”

“ให้น้องติ้งไปกับพี่ก็ได้ เจ้าวาฬจะได้ไม่ต้องวนรถอ้อมไปอ้อมมา หอพี่ก็อยู่หลังมอเหมือนกัน”

“พี่ตูตูตูตูโอ้เยโอ้เย สวัสดีครับ ถ้าอย่างนั้นผมรบกวนพี่ช่วยส่งติ้งด้วยนะครับ ดูท่าเหมือนฝนจะเทลงมาอีกรอบแล้ว”

เจ้าวาฬยิ้มขณะที่โบกมือส่งเพื่อนขึ้นรถยนต์ของรุ่นพี่ในสาขากลับหอไปอย่างปลอดภัย นึกอยากจะให้หมดรับน้องเร็วๆ เหลือเกิน เพราะฉายาของรุ่นพี่แต่ละคนที่เขียนอยู่บนป้ายห้อยคอนั่นเรียกยากเย็นแสนเข็ญ บางคนก็ยาวซะนึกว่าท่อนฮุกของวงดำชมพู กว่าจะเรียกจบก็หมดลมพอดี ท้อแท้เลย

เม็ดฝนเริ่มกระหน่ำลงมาทำให้คนตัวเล็กรีบสวมหมวกกันน็อกแล้วคว้าเอาเสื้อกันฝนใต้เบาะมาสวม ก่อนจะบึ่งเจ้าเวสป้าสีเทาคู่ใจกลับมาบนเส้นทางที่คุ้นเคย ผ่านหน้าศาลตายายของคณะศึกษาฯ ไปก็เข้าซอยหอแล้ว ถึงทางนี้จะมืดนิดหน่อยแต่ก็ใกล้ที่สุดล่ะนะ

กึก...กึก...

“...”

กึก...กึก...กึก...

“อย่าเชียวนะ”

กึก...กึก...กึก...กึก...

“ไม่นะ ขอร้องล่ะ”

อยู่ดีๆ บัวลอยเจ้าเพื่อนยากก็ดันมาดับอยู่หน้าศาลพอดิบพอดี เจ้าวาฬอยากจะร้องไห้เป็นภาษาอึ่งอ่างในสระมรกตหน้าตึกคณะ แต่ก็ต้องลงจากรถมายืนงงกับน้องบัวลอยที่อยู่ดีๆ ก็งอแงขึ้นมาเสียเฉยๆ

“เป็นอะไรอะ ติดเถอะนะ ฝนมันตก เอาไว้ถึงหอแล้วค่อยดับไม่ได้เหรอ”

กึก...กึก...กึก!

“น้อง!”

เสียงตะโกนเรียกมาจากฝั่งคณะศึกษาฯ ทำให้ร่างเล็กที่กำลังใจแป้วต้องหันกลับมามอง นึกว่าต้องทิ้งน้องไว้ที่นี่แล้วเดินตากฝนกลับหอเสียแล้ว โชคดีจริงๆ ที่ยังมีรุ่นพี่กำลังแบกหีบเลือกตั้งไปสภาฯ เดินผ่านมาทางนี้

“รถเป็นอะไรเหรอ”

ร่างสูงวิ่งข้ามถนนมาแล้วกางร่มให้เขา ทิ้งหีบเลือกตั้งให้เพื่อนแบกขึ้นรถไปเสียดื้อๆ เจ้าวาฬพยายามขยี้ตาเพื่อเพ่งมองผ่านสายตาพร่ามัวอันเนื่องมาจากน้ำฝนเข้าตา ก่อนจะพบว่าการควานหาเสียงของตัวเองให้เจอในเวลานี้มันยากแค่ไหน

“ค...คือ อยู่ดีๆ มันก็ดับครับ”

พี่พระจันทร์ยิ้มอีกแล้ว

“เห้ย! ไอ้กงยูอปป้าซารางอินกาโย ยืมรถแป๊บนึงดิ”

เจ้าวาฬเหมือนไม่รู้สึกตัว หรือดีไม่ดีวิญญาณอาจจะลอยออกจากร่างไปแล้ว เงยหน้ามองพี่พระจันทร์ยิ้มที่ผมเส้นสีดำเปียกฝนลู่ลงมาตามใบหน้า ในเวลานี้สภาพของคนตากฝนมันควรจะโทรมเหมือนลูกหมาตกน้ำอย่างเขาไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมคนตรงหน้าถึงยังดูดีและเซ็กซี่ได้ขนาดนั้น เสื้อนิสิตสีขาวแนบไปกับกล้ามเนื้อหน้าท้องจนคนร่างเล็กต้องพยายามหายใจให้เบาที่สุด เพราะกลัวว่าเสียงหัวใจมันจะดังเกินไปจนคนข้างๆ ได้ยิน

น้องเฟรชชี่รู้สึกตัวอีกทีรถเก๋งสีขาวที่พี่พระจันทร์ยิ้มขับให้นั่งก็กำลังขับช้าๆ มุ่งหน้าสู่หอพักของเขาแล้ว มือทั้งสองกุมเอาไว้บนตักตัวเอง และรวมสายตาเอาไว้ที่มือ เหล่มองคนข้างๆ ในบางครั้ง แต่ก็แค่แวบเดียว เพราะเจ้าวาฬสู้เสน่ห์ที่มีมากเหลือประมาณของพี่พระจันทร์ยิ้มไม่ไหวจริงๆ

หล่อจังอะ นี่ขนาดนั่งขับรถเฉยๆ เอง

“กินยาไหม”

“ค...ครับ?”

“ยาแก้ไข้อะ ถึงจะใส่เสื้อกันฝนอยู่แต่ก็ตัวชื้นไม่ใช่เหรอ”

แผงยาแก้ปวดลดไข้ธรรมดาถูกยื่นมาให้ เจ้าตัวรับไว้ด้วยมืออันสั่นเทา โดยปกติจะมือสั่นตอนที่อารมณ์ดิ่งลงมากๆ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าเวลาเขินมากๆ ก็มือสั่นได้เหมือนกัน

ปลายนิ้วอุ่นๆ ของพี่พระจันทร์ยิ้มสัมผัสกับปลายนิ้วของเจ้าวาฬ ไอ้ความรู้สึกเหมือนไฟช็อตแบบนี้มันคืออะไรเจ้าวาฬก็ตอบไม่ได้ รู้แต่ว่ากล้ามเนื้อบนใบหน้ากำลังพยายามควบคุมตัวเองอย่างหนักตอนที่เก็บยาลงกระเป๋าและรับปากว่าจะกินมันกันไว้ไม่ให้เป็นไข้

พอรถเข้าจอดในจุดจอดรถ ร่างสูงก็ได้รู้ว่าคนตัวเล็กที่นั่งเงียบมาตลอดทางเป็นลูกชายของเจ้าของคอนโดฯ นี้เพราะลุงยามเดินมาตะโกนเสียงดังว่า ‘ถอยเลยครับคุณหนู’ อยู่หลังรถ แถมเจ้าตัวก็ยังทำหน้าปูเลี่ยนๆ ตอนที่ยอมรับว่าเจ้าของคอนโดฯ นี้ก็คือแม่ของเขาเอง

“เดินไปไหนเหรอครับ” น้องปีหนึ่งร้องถามรุ่นพี่หลังจากลังเลใจอยู่นานเมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังจะข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามคอนโดฯ เหมือนกับว่าเขามีเป้าหมายอยู่ที่ร้านหนังสือที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงซึ่งไม่มีที่ให้จอดรถ การที่พี่ขอจอดรถไว้ในช่องวีไอพีของเจ้าวาฬแล้วเดินข้ามถนนเอาเองจึงสะดวกกว่ามาก

“ร้านโน้น”

“ฝนตกขนาดนี้?”

“ยืมเสื้อกันฝนหน่อยได้ไหมล่ะ”

นิ้วมือเรียวที่ขาวซีดจากการตากฝนมานานชี้เข้าที่ตัวเองเป็นเชิงถาม พี่หมายถึงเสื้อตัวที่เขากำลังใส่อยู่นี่น่ะเหรอ

เจ้าวาฬพยักหน้าอย่างไม่ลังเล พี่พระจันทร์ยิ้มอุตส่าห์ขับรถมาส่งถึงหอ จะปล่อยให้เขาเดินตากฝนข้ามถนนไปแบบนั้นได้ยังไง

“น้องชื่ออะไร เดี๋ยวพี่เอาไปคืน”

ก้อนเนื้อเล็กๆ ในอกข้างซ้ายของคนร่างบางกระตุกนิดหนึ่ง ใจหนึ่งรู้สึกผิดหวังที่รุ่นพี่จำชื่อเขาไม่ได้ อีกใจหนึ่งก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าวันนี้คณะศึกษาศาสตร์ตั้งฐานรับน้องกันทั้งวัน เด็กเป็นพันๆ คนจะมาจำชื่อให้ได้ทั้งหมดเป็นไปไม่ได้หรอก เข้มแข็งนะเจ้าวาฬ ห้ามดิ่งตัวเองต่อหน้าพี่เค้าเด็ดขาดเลย

“เจ้าวาฬครับ วาริชศาสตร์ปีหนึ่ง”

“โอเค ขอบใจนะ ขึ้นไปพักได้แล้วนะครับคนเก่ง พรุ่งนี้มีงานเปิดโลกกิจกรรมแต่เช้า”

แม้ว่ารุ่นพี่จะพูดยิ้มๆ และทำตัวสบายๆ ราวกับว่านี่คือคำพูดที่ใช้เป็นปกติกับคนทั่วไป แต่ร่างบางของเด็กปีหนึ่งที่เดินลอยๆ ขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นเก้ากลับรู้สึกว่าตัวเบาหวิวอย่างประหลาด จะเรียกว่าเบาเหมือนอะไรดี ปุยนุ่น? ก้อนเมฆ? หรือมีอะไรที่เบากว่านี้อีกไหมนะ

น้องก้าวขาฉับๆ ตรงไปที่เตียงนอนแล้วม้วนผ้าห่มนวมสีน้ำทะเลขึ้นมาพันตัวเองเอาไว้ ก่อนจะกลิ้งตัวลงไปบนเตียงนอนสปริงขนาดกว้างแล้วดีดดิ้นราวกับว่าเขาคือหนอนน้อยที่กำลังแฮปปี้กับยอดอ่อนของใบชา ดวงตาเพ้อฝันทอประกายแห่งความสุขราวกับอยู่บนสวรรค์ พี่พระจันทร์ยิ้มเรียกเขาว่า ‘คนเก่ง’ มันเป็นคำที่เขาได้ยินมาทั้งชีวิต แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะทำให้ใจสั่นได้เท่ากับครั้งนี้

ขึ้นไปพักได้แล้วนะครับคนเก่ง

อ๊ากกก

นอกจากจะต้องกินยาลดไข้แล้ว อาจต้องกินยาคลายกล้ามเนื้อด้วย เพราะแก้มใช้งานหนักขนาดนี้ พรุ่งนี้เช้ามันอาจจะบวมตุ่ยเหมือนอมลูกมะนาวเอาไว้ก็ได้

น้องปีหนึ่งบังคับตัวเองให้หยุดความคิดบ้าบอแล้วรีบพาตัวเองไปอาบน้ำสระผมและอัดเสียงเรียบเรียงคำพูดทั้งหมดไว้ในโทรศัพท์กันลืม เป้าหมายก่อนนอนของคืนนี้คือเจ้าวาฬจะเข้าไปอัปกระทู้ ‘เจ้าวาฬเดียวดายใต้ทะเลดำมืด’ ที่ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาไม่มีเวลาเข้าไปหามันเลย วันนี้ตื่นเต้นจริงๆ ที่จะมีเรื่องใหม่ไปถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือที่เรียบเรียงให้อ่านเข้าใจได้อย่างง่ายๆ โดยเมนไอเดียของเนื้อหาในวันนี้คือ ทะเลดำมืดของเจ้าวาฬเริ่มมีแสงส่องลงมาบ้างแล้ว

Tbc.

เล่มหนังสือน้องเจ้าวาฬจะออกครั้งแรกในงานสัปดาห์หนังสือ มีนาคม 2562 นี้นะคะ :)