ตอนที่ 28 : ไหนเฮียบอกว่าแค่จูบ (100%) 

 

 

หนึ่งในความฝันของเสี่ยวหลิวคือการตกเป็นของเฮียเหวิน 

ทั้งหัวใจ...และร่างกาย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสิบกว่าปีที่เขาเฝ้ารอ แม้แต่เวลานี้ก็ยังปรารถนาการเติมเต็มจากคนตรงหน้า 

ต่างฝ่ายต่างหอบกระชั้นเมื่อสัมผัสได้ถึงผิวกายที่บดเบียดกันผ่านเนื้อผ้า ภายในเร่งเร้าให้ปลดเปลื้องจนเหลือแต่กายเปล่า ทว่ากลับไม่มีฝ่ายใดเริ่มเมื่อพบว่าการจูบยังเป็นสิ่งที่น่าหลงใหลไม่รู้เบื่อ ริมฝีปากหนากดย้ำบนกลีบปากเล็กเนิบนาบลึกซึ้ง ใช้ปลายลิ้นเกี่ยวรัดให้ตามติดชิดจนหยาดน้ำสีใสเชื่อมกันเมื่อผละออก 

ใบหน้าของเสี่ยวหลิวแดงก่ำเช่นเดียวกับผิวซึ่งเคยขาวเนียนแปรเปลี่ยนเป็นชมพูจาง เฮียเหวินไม่คิดจะถามไถ่อาการมีแต่จะทำให้เขาตัวร้อนหนักขึ้น ชายหนุ่มกดลำตัวและเข่าของเขาจมไปกับผนักโซฟา ไม่พอยังรั้งเอวเข้ามาแนบชิดกับความแข็งแกร่งใต้กางเกงสูท บั้นท้ายยกลอยให้ปลายนิ้วกดคลึงความอ่อนนุ่มสลับเลื่อนผ่านผ้าบาง ปลุกเร้าอารมณ์ให้พรึงเพริดตาลาย 

“อึก เฮีย…หลิ-” 

ถูกจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่านับครั้งไม่ถ้วน เขาที่ควรจะเอ่ยปากห้ามหรือขัดขืนในคราแรกแทบจะไม่เหลือสติให้ต่อกร ความสุขซึ่งซุกซ่อนเริ่มเผยออกมากับการหยอกล้อระหว่างเนินบั้นท้าย  หวังหย่งเหวินผ่อนลมหายใจหนัก ขนาดแค่ถูผ่านเนื้อผ้าไปมาผู้เป็นภรรยายังโต้ตอบรุนแรงเช่นนี้ แล้วถ้าได้ทำมากกว่านี้จะเป็นอย่างไร 

...ถ้าความต้องการปริ่มล้นของตัวเองได้สอดเข้าไปในนั้น 

หากคิดแล้วไม่ลงมือทำคงจะเรียกเขาว่าเป็นผู้บริหารวิสัยทัศน์กว้างไกลไม่ได้ หวังหย่งเหวินสอดมือผ่านกางเกงนอนคนตัวเล็ก ความเนียนนุ่มที่ไม่เคยเปลี่ยนทำเขาแทบคลั่ง อยากทิ้งความอดกลั้นทั้งหมดแล้วกลืนกินเสี่ยวหลิวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แมวน้อยสีขาวในอ้อมแขนตัวสั่นระริก ครางเสียงเครือเมื่อถูกสำรวจไปถ้วนทั่ว 

หวังหย่งเหวินใช้นิ้วชี้และนางเปิดทางให้นิ้วกลางแตะลงตรงจุดที่ตั้งใจไว้ ค่อย ๆ กดลึกเข้าไปในช่องทางซึ่งไม่เคยรุกล้ำ การกระทำซึ่งมากกว่าคำขอทำเอาเบิกตากว้าง งอตัวจิกเล็บเท้าลงกับเบาะ รีบกัดริมฝีปากกลั้นเสียงน่าอายแทบไม่ทัน 

“ตรงนี้...รัดแน่นมากเลย” 

ยิ่งนิ้วยาวสอดเข้ามาลึกเท่าไหร่ ความอ่อนนุ่มก็ยิ่งรัดเกร็งมากขึ้นเท่านั้น ข้อนิ้วกลางที่สองถูกตรึงอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน ต้องออกแรงดันเพิ่มถึงเข้าไปจนสุด ร่างเล็กกระตุกผวาซุกหน้ากับไหล่กว้าง 

“ไหนเฮียบอกว่าแค่จูบ” 

หวังหย่งเหวินหัวเราะในลำคอ เอ็นดูคนที่กำลังดูดกลืนนิ้วอย่างกระหาย ถามเขาแต่ตัวเองกลับรัดแน่นไม่ยอมปล่อย “มาถึงขั้นนี้แล้ว หลิวอยากให้หยุดแค่จูบจริง ๆ เหรอ” รอยยิ้มร้ายกาจเปิดเผยตัวตนของสามีที่แสนดี 

น่าหมั่นไส้ แต่ความรู้สึกดีที่ได้รับก็ทำเอาปฏิเสธไม่ลง นิ้วของเฮียเริ่มขยับเข้าออกช้า ๆ  ทุกจังหวะส่งกระแสพร่าผ่านไขสันหลังขึ้นมาถึงลำคอ 

“ว่าไงครับ” 

เสี่ยวหลิวเม้มริมฝีปากแน่น ราวกับกำลังตัดพ้อ หวังหย่งเหวินเห็นความเจ็บช้ำซึ่งซ่อนอยู่เบื้องหลังแววตาเขินอาย “เฮียไปนอนกับผู้หญิงตั้งหลายคน หลิวจะรู้ได้ยังไงว่าเฮียไม่ติดโรคอะไรมา” 

หวังหย่งเหวินรู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เวลามาอธิบายหรือสาธยายความชั่วของตัวเอง สิ่งที่เสี่ยวหลิวถามสำคัญกว่า ถูกต้องแล้วที่อีกฝ่ายจะระมัดระวัง กระนั้นก็ยังยอมจูบกับเขา ยอมความละโมบโลภมากของเขา น่ารักจริง ๆ 

หวังหย่งเหวินยิ้ม ปล่อยนิ้วให้ปลุกเร้าอารมณ์ภรรยาเรื่อย ๆ  ได้ยินเสียงครางประสานกับฝืนกลืนความสุขสมลงลำคอ อีกมือปล่อยเอวเล็กย่อตัวเปิดกระเป๋าเอกสาร หยิบแผ่นกระดาษส่งให้คนที่กำลังหอบหายใจถี่ 

ผลตรวจเลือด ทุกอย่างในนั้นรายงานออกมาว่าปกติ ชายหนุ่มมีมาตรการรักษาร่างกายตลอด ไม่ได้มั่วไปทั่ว ถึงจะหลับนอนกับคนอื่นก็ใช้ถุงยางอนามัยทุกครั้ง ยกเว้นกรณีฉุกเฉินอย่างพนักงานหญิงที่เขายังมีสติพอจะไม่สอดใส่เข้าไป นึกย้อนไปแล้ว บางทีวันนั้นที่เสี่ยวหลิวไม่ยกแจกันขึ้นมาทุ่มใส่ถือว่าเป็นความโชคดีที่สุด 

“เอาของแบบนี้ติดไว้ในกระเป๋าตลอด ? ” 

“เปล่า วันนี้เพิ่งกลับไปเอาที่ห้อง เผื่อว่าต้องใช้” แล้วก็ต้องใช้จริง ๆ 

เสี่ยวหลิวหน้าแดงกว่าเดิม เตรียมการไว้แล้วงั้นเหรอ “อ๊ะ” ไม่ทันตั้งตัว จำนวนนิ้วเพิ่มขึ้นจากหนึ่งเป็นสามในคราวเดียว ขยายช่องทางที่บีบรัดด้วยความใจร้อน มือเรียวขยำกระดาษแน่น “เฮียเหวิน ! ” โน้ตบุ๊คที่วางไว้ข้าง ๆ ถูกแรงสั่นสะเทือนตกลงไป 

“แต่ถ้าหลิวอยากให้หยุด เฮียก็จะหยุด” 

เสี่ยวหลิวอยากตีเฮียให้เจ็บ คนบ้า มาถึงขั้นนี้ใครจะอยากให้หยุด เด็กหนุ่มเองอยากให้ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการ ให้อารมณ์และความรักชักนำไปจนสุดทาง แต่ความทรงจำบางอย่างก็ทำให้รู้สึกว่ายังไม่พร้อม... ความเลวร้ายที่สามีเคยปฏิบัติใส่ การผลักเขาลงจากเตียงเท่ากับทำลายความมั่นใจไปจนหมด รู้สึกว่าตัวเองจะทำมันได้ไม่ดีพอ กลัวจะทำให้เฮียไม่พอใจ สุดท้ายก็กลายเป็นคนที่ไม่ต้องการ 

คนตัวเล็กฝังใจ ทว่าไม่ใจร้ายเกินกว่าจะทำร้ายทั้งตัวเองและคนที่รัก “ของเฮีย แค่...แค่ข้างนอกนะ” อย่างน้อยก็ให้เวลาเขาได้กลับไปทบทวนวิชาที่ร่ำเรียนมาก่อน ตอนนี้เขาปฏิบัติได้แต่ ‘พื้นฐาน’ เท่านั้น 

กังวลอย่างเห็นได้ชัด...แต่ยอมโดยไม่ขัดขืน ให้เขามากกว่าที่สมควรจะได้รับด้วยซ้ำ 

“ขอบคุณครับ” รักภรรยาคนนี้จนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วจริง ๆ 

สองมือโน้มใบหน้าสามีลงมาจูบยืนยัน ขยับช่วงล่างให้กางเกงนอนและชั้นในถูกถอดออกผ่านข้อเท้า ปล่อยให้เรื่องราวดำเนินอย่างที่มันเป็น 

แก่นกายสีชมพูสวยหมดจดเปิดเผยสู่สายตาเป็นครั้งแรก มันช่างซื่อตรงตามความต้องการเจ้าของ แข็งตั้งและร้อนผ่าว เสี่ยวหลิวยังคงหอบหายใจหนัก เอนกายพิงพนักโซฟาไร้เรี่ยวแรง แยกขากว้างดันสะโพกไปข้างหน้าด้วยกิริยาเชื้อเชิญ หลุบตามองผ่านแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลง เห็นนิ้วของเฮียผลุบเข้าออกช่องทางสีหวาน เป็นอีกครั้งที่ต้องก้าวผ่านความอายสบตากับอีกฝ่ายซึ่งจดจ้องร่างกายเขาด้วยความหลงใหล ทอดมองมาด้วยความชื่นชม 

“เราเคยบอกว่าตอนที่เฮียไม่อยู่ไทย เราต้องช่วยตัวเองทุกคืน” จมูกโด่งโน้มลงคลอเคลียข้างใบหู ซุกไซ้ลงมาถึงลำคอ “หลิวของเฮียได้ใช้นิ้วแบบนี้รึเปล่า” เอื้อมไปกอบกุมตัวตนขนาดพอดีมือ พิจารณาสีที่ไม่ผิดจากจินตาการไว้ ยังบริสุทธิ์และอ่อนเยาว์ ได้รับการดูแลเพื่อมอบให้ผู้เป็นสามีโดยเฉพาะ 

ถูกเล่นงานจากทั้งด้านหน้าและหลัง เอ่ยตอบเสียงกระท่อนกระแท่น  “อือ ...ใช้นิ้ว หลิวใช้นิ้วแล้วจินตนาการว่าเฮียกำลังเอาหลิวอยู่...ทุกคืน” สารภาพอย่างน่าไม่อาย สิ่งที่จำได้ไม่เคยลืมในตำราคือการพูดความรู้สึกอย่างซื่อตรง ให้วาจาเป็นเชื้อ โหมไฟเสน่หาลุกท่วมยิ่งกว่าเดิม 

“ได้ใช้อย่างอื่นไหม” 

เสี่ยวหลิวส่ายหน้า หลุดเสียงครางเมื่อนิ้วแข็งให้รางวัลด้วยการกระแทกเข้ามาอย่างแรง ถอนออกแล้วส่งเข้ามาลึกกว่าเดิม โดนจุดที่ทำให้ส่วนหัวซึ่งโดนท้องนิ้วถูอยู่ปลดปล่อยน้ำตาอย่างสุขสม “หลิวไม่เคยใช้อุปกรณ์อะไรเพิ่ม หลิวต้องการ อา ของของเฮียเท่านั้น” 

ขยับรูดรั้งแก่นกายคนช่างพูดรัวเร็ว ได้ยินเสียงครวญครางหวานหูไม่ขาดสาย เสี่ยวหลิวหลับตาแน่นแหงนใบหน้า แยกขารับการปรนเปรอเต็มที่ สะโพกเล็กส่ายขยับรับตามจังหวะที่กระแทกเข้ามา บางคราเสียวจนตัวยกลอยขึ้นจากเบาะ ความชุ่มฉ่ำไหลเยิ้มอาบมือใหญ่ไม่ขาดสาย หวังหย่งเหวินเห็นภรรยาเปลือยท่อนล่างแสนยั่วยวนตรงหน้า ความปรารถนาขยายใหญ่ดุดดันเป้ากางเกงชัดเจนจนไม่จำเป็นต้องสังเกต 

เสี่ยวหลิวยึดมือผู้เป็นสามีออก ภรรยาที่ดีไม่เคยเป็นผู้รับความสุขคนเดียวอยู่แล้ว ขยับร่างซึ่งเหลือแต่เสื้อนอนคุกเข่ากับโซฟา หวังหย่งเหวินหายใจแรงเมื่อกำลังถูกปลดเข็มขัด กางเกงสูทเนื้อดีถูกรูดลงไป... 

“เสี่ยวหลิว” 

เจ้าของชื่อรับรู้ถึงความร้อนที่ส่งผ่านผ้าชั้นในชายสีเข้ม ริมฝีปากทาบลงกดเม้มหนักไปทั่วความแข็งขืน มือทั้งสองลูบไล้ที่หน้าขาเปลือยแข็งแรง 

“ตรงนี้ของเฮียต้องอึดอัดมากแน่เลย” 

หวังหย่งเหวินลมหายใจขาดห้วง 

“อยากให้หลิวช่วยไหมครับ” 

เงยหน้าขึ้นพร้อมส่งสายตาออดอ้อน ไม่ใช่ประโยคคำถามแต่เป็นการขออนุญาต ให้เสี่ยวหลิวได้ทำให้เฮียเหวินมีความสุขบ้างได้ไหม 

หวังหย่งเหวินตอบกลับแบบไม่มีเสียง ‘ได้สิ’ เขา...หาเสียงตัวเองไม่เจอ ถูกดวงตาฉ่ำเยิ้มสวยสะกดให้ละไปไหนไม่ได้ เสี่ยวหลิวถอดสิ่งที่ห่อหุ้มปัญหาของชายหนุ่มช้า ๆ  แพขนตาแนบแก้มนวลเมื่อหลุบมองมัน 

ที่ระดับใบหน้า แก่นกายสีเข้มดีดตัวออกมาจากชั้นในทันทีที่ถูกทำให้เป็นอิสระ อวดโฉมความสวยงามบุรุษเพศขนาดเท่ากับท่อนแขนเด็ก แข็งตรงชี้มาจนต้องหดคอกลับเพื่อเว้นระยะห่าง ได้แต่นั่งนิ่งจดจ้องปลายหัวหยักสีแดงเข้ม หยาดน้ำสีใสผุดออกมาปริมาณมาก คล้ายกับกำลังร้องขอการปลดปล่อยจากความทรมานที่เป็นอยู่ 

กลืนน้ำลายลงคอ ใจกล้าไม่ทันไรก็อยากถอนคำพูด เสี่ยวหลิวไม่คิดว่าตัวเองจะอมสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้จนหมด มันใหญ่เกินไป... 

หวังหย่งเหวินลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา จับมือภรรยาให้ขึ้นมาทำความรู้จัก “เห็นหน้าตาน่ากลัวแบบนี้ แต่จริง ๆ แล้วอ่อนไหวต่อเรามากนะ” ดูสิ มันชอบสัมผัสจากหลิวมากแค่ไหน ยิ่งลูบไล้ก็ยิ่งขยายใหญ่ด้วยความยินดี 

หวังหย่งเหวินทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังหลอกล่อเด็กด้วยอมยิ้มสีหวาน แต่แท้จริงแล้วสิ่งที่มอบให้คืองูที่พ่นพิษได้ต่างหาก 

กอบกุมตรงโคนท่อนเนื้อใหญ่แล้วรูดขึ้นลงตามแรงชักพา ใบหน้าเห่อร้อนใจเต้นแรงแต่ก็ไม่มีสติพอจะขืนมือกลับ ที่หลิวจินตนาการไว้ของของเฮียมันไม่ควรจะใหญ่ขนาดนี้นี่ อยากถามออกไปเหลือเกินว่าเฮียเหวินป่วยเป็นอะไรรึเปล่า 

หวังหย่งเหวินซึ่งสุขสมจากการช่วยเหลือสูดปากครางเสียงต่ำ เขาปล่อยให้มือนุ่มขยับเคลื่อนไหวเอง ทุกสัมผัสพาลเกือบปลดปล่อยใส่ใบหน้าภรรยาเสียหลายที หวังหย่งเหวินข่มกลั้นจิตใจตัวเองสุดฤทธิ์ เขาไม่ใช่ไอ้ไก่อ่อนที่จะเสร็จภายในสามวินาทีหรอกนะ 

ของแบบนี้เขาฝึกมาแล้ว ถ้าเสี่ยวหลิวที่เป็นสะใภ้ได้ศึกษาตำรากามสูตรตระกูลหวัง... 

แล้วทำไมหวังหย่งเหวินซึ่งเป็นบุตรชายสายเลือดตรงจะไม่เคยศึกษามาก่อนล่ะ 

หวังไป๋ลี่มอบตำราฝุ่นจับให้เขาตั้งแต่อายุครบ 18 ปี เพียงแต่เป็นฉบับสำหรับสามีก็เท่านั้น อยากเป็นยอดชายก็ต้องฝึกวิชาให้เชี่ยวชาญ หากอยากเป็นยอดสามีก็ต้องฝึกตนจนเป็นเซียน เรื่องพรรค์นี้หวังหย่งเหวินบรรลุไปถึงขั้นไหนต่อไหน ตรงข้ามกับดอกบัวน้อยแสนบริสุทธิ์อย่างเสี่ยวหลิว 

หวังหย่งเหวินไม่ได้จะโอ้อวดว่าตัวเองเป็นเซียน เพราะเขาน่ะเป็น ‘มาร’ 

มารที่พร้อมจะทำให้ดอกบัวตรงหน้าบอบช้ำด้วยน้ำมือตน 

ความคุ้นชินทำให้เจ้าสิ่งใหญ่โตไม่ได้หน้ากลัวอย่างที่คิด แม้จะสู้มือแต่ก็ไม่ได้ทำร้ายให้บาดเจ็บ เสี่ยวหลิวกอบกุมไว้มั่น เคลื่อนใบหน้าไปใกล้อย่างอยากรู้อยากลอง จากนั้นจรดริมฝีปากนุ่มหยุ่นลงบนหัวหยักสีเข้ม ดูดเม้มแรงจนธารน้ำผุดไหลเข้าปาก 

“หลิว” เอวสอบกระตุกเกร็ง ให้ตายเถอะ เขาทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ...เขาต้องการให้เสี่ยวหลิวกลืนกินเจ้าลูกชายของเขาด้วยปากเล็ก ๆ นั่นเดี๋ยวนี้ ละเลงลิ้นกับส่วนหัวแล้วดื่มกินหยาดน้ำทั้งหมดจากกายเขา 

“ช่วยเฮียหน่อย หลิวใช้ปากช่วยเฮียหน่อย...นะครับ” หวังหย่งเหวินขอร้องเสียงพร่า ดวงตาฉ่ำเต็มไปด้วยความปรารถนา ในหัวยิ่งจินตนาการไปไกล รู้สึกปวดร้าวไปหมด 

เสี่ยวหลิวชอบที่หวังหย่งเหวินร้องขอ เด็กหนุ่มจับแท่งเนื้อร้อนถูกับกลีบปากตนไปมา รับรู้กระแสความร้อนน่าเกรงขาม แล้วส่งมันเข้าหาความอบอุ่นภายในโพรงปากช้า ๆ 

“อา เด็กดี...” 

ขณะที่กำลังเปิดคอรับแก่นกายใหญ่โตเท่าที่จะรับไว้ ใจพลันสั่นกับคำชมที่ไม่ได้ยินมาเป็นเวลานาน เสี่ยวหลิวปลดกระดุมเสื้อนอนตัวเองจนไหล่ขาวเปิดเปลือยหวังจะให้อาการอึดอัดหายไป ลำคอเขาโดนกีดขวางหายใจไม่สะดวก 

แม้จะทำทุกวิถีทาง แต่ดูเหมือนว่าจะเข้ามาได้แค่ครึ่งลำเท่านั้น เสี่ยวหลิวเริ่มขยับโยกศีรษะไปมาพร้อมกับใช้มือรูดรั้งส่วนที่เหลือเป็นจังหวะ ขณะที่ปรนเปรอก็เหลือบสังเกตสีหน้าคนรักไปด้วย 

หวังหย่งเหวินปลื้มใจกับภาพอันสวยงามตรงหน้า ยกมือลูบกระพุ้งแก้มคนรักที่นูนอย่างน่าเอ็นดู “เก่งมาก” รับอมยิ้มที่เขาเสนอให้โดยไม่สำลัก คำชมคำที่สองทำให้คนตัวเล็กมีกำลังใจ 

เสี่ยวหลิวกลืนกินใช้ลิ้นสัมผัสลากวนตามความยาวอย่างไม่รู้จักเบื่อ มือที่ว่างอีกข้างลดต่ำเร่งเร้าส่วนอ่อนไหวของตัวเองไปด้วย 

“อ-อืม อย่างนั้นแหละ ดีมากเสี่ยวหลิว” รัดแน่นเป็นบ้าเลย กะจะให้แตกคาปากหรือยังไง หวังหย่งเหวินขมวดคิ้วมุ่นกับความเสียววาบที่บังเกิดตรงท้องน้อย คนที่คุกเข่าพอได้รับคำชมก็ยิ่งห่อปากดูดของเขาจนเกิดเสียงดังจ๊วบน่าอาย ลิ้นเล็กแยงแหย่รูกวาดชิมน้ำหวานซึ่งผุดขึ้นมาไม่ขาดสาย ทันใดนั้นอารมณ์เริ่มครอบงำมากกว่าความอดทน ชายหนุ่มเผลอขยับเอวสวนกลับไป 

“อื้อ” คนตัวเล็กส่งเสียงตกใจเมื่อศีรษะถูกจับยึดเอาไว้ ผู้เป็นสามีหลับตาแหงนหน้าขึ้นส่งเสียงอย่างพึงพอใจ โยกเอวบงการสิ่งที่แข็งตัวอยู่ในปากเขาตามใจชอบ ขยับเคลื่อนครูดไปกับผนังนุ่มถี่รัว 

แก่นกายสีชมพูสวยใกล้จะปลดปล่อยเป็นคนแรก หวังหย่งเหวินสังเกตได้จากคนตัวเล็กที่ไม่สามารถครางออกมาได้ มีแต่อาการสั่นกระตุกและเสียงอึกในลำคอ เขาดึงแก่นกายเปรอะของเหลวหลากชนิดออกจากปากเสี่ยวหลิว ดันร่างเกือบเปลือยให้เอนหลังกึ่งนั่งกึ่งนอนขนานไปกับโซฟา 

“หลิว หลิวจะเสร็-” โดนดึงมือออกไม่ให้ทำอย่างนั้น เสี่ยวหลิวจึงดึงเนคไทคนตรงหน้าลงมาแล้วเป็นฝ่ายจูบอย่างดูดดื่ม ร้องขอด้วยการแทรกลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดอีกครั้ง เขาดูดลิ้นเล็กตอบ ไม่ต้องพูดอะไร สามีคนนี้เข้าใจว่าภรรยากำลังทรมานแค่ไหน 

ความใหญ่โตถูไถกับขอบทางที่เต้นตุบเป็นจังหวะ ฝากของเหลวหนืดข้นไว้รอบบริเวณราวกับประกาศว่าจะกลับมาเยี่ยมเยือนในไม่ช้า เสี่ยวหลิวตาปรือหอบหายใจแรง ก่อนที่จะกระถดตัวหนีก็พบว่ามันไม่ใช่อย่างที่ตนคิด 

“ที่เราบอก แค่ข้างนอก” หวังหย่งเหวินขบกรามจนเป็นสันนูน จับเข่าสวยหุบเข้าหากันให้ต้นขาทั้งสองหนีบแก่นกายของเขาเอาไว้ มันทาบทับอยู่บนของอีกฝ่าย เมื่อขยับเสียดสีแล้วให้ความรู้สึกดีอย่างคาดไม่ถึง 

“อะ อ๊า” 

“เรียกชื่อเฮีย” ดันเข่าที่พับอยู่ไปจนเกือบชิดอกขาว ให้ได้มุมที่พวงแฝดลากผ่านช่องฉ่ำเยิ้มพอดิบพอดี 

“เฮียเหวิน” บิดกายยกเอวขึ้นจากเบาะเมื่อโดนปลุกเร้าอย่างไร้ความปรานี ผงกเงยเห็นส่วนหัวสีเข้มจัดผลุบเข้าออกไม่หยุด​ 

“รู้สึกดีใช่ไหม” ถามแล้วดันลอดเข้าไปจนสุด ความต้องการแทบทะลักออกมาเพราะช่องทางคับแคบที่สร้างขึ้นโอบรัดแน่น 

เสี่ยวหลิวไม่มีคำตอบให้นอกจากเร่งคนตรงหน้าด้วยเสียงกระเส่า “เฮียเหวิน เร็ว- ฮึก เร็วอีก อ๊า!” ทันทีทันใดโซฟาก็ถูกเขยื้อนจากจุดเดิมด้วยแรงโถมมหาศาล เนื้ออ่อนตรงต้นขาถูกความขรุขระของเส้นเลือดครูดไถเลยมาถึงหน้าท้องแล้วชักกลับ เสี่ยวหลิวขยับเอวตามไปไม่ยอมให้หนี กระหายอยากยิ่งกว่าที่เคยเป็น สะโพกร่อนสวนทางกับแก่นกายเร็วรี่ น่าอับอายจนต้องยกมือขึ้นมาปิดใบหน้า 

หวังหย่งเหวินดึงมือเรียวออก ดวงตาสองคู่สบกันสื่อผ่านสิ่งที่อยู่ในใจโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย ภายใต้ความกระสันอยากมีความรักที่อัดแน่นอยู่เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าร่างสูงเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนถึงขยับเอวด้วยความเร็วที่มากขึ้นเรื่อย ๆ เสี่ยวหลิวร้องครางลั่นแอ่นแผ่นหลังขึ้น ปลายเท้าจิกเกร็งเมื่อความรู้สึกมารวมตัวกันอยู่ที่ปลายทาง “จะเสร็จ” กระซิบน้ำตาคลอ 

เขาก็เหมือนกัน หวังหย่งเหวินพูด “ปล่อยออกมาเลย” 

“มัน อึก จะเลอะ” 

“ไม่เป็นไร” 

“พาไป- อ๊ะ” 

ตั้งใจจะบอกให้พาไปห้องน้ำทว่าเสียงดันขาดหายไปจากลำคอพร้อมกับลำตัวที่หยัดเกร็ง แก่นกายปลดปล่อยหยาดน้ำสีขาวขุ่นเปรอะเปิ้นเต็มหน้าท้องและเสื้อนอนสีเข้ม ตามติดมาด้วยหวังหย่งเหวินที่กระแทกหน้าขากับเนื้อเนียนสองสามทีแล้วกระตุกปล่อยออกมาไล่เลี่ยกัน ของเหลวปริมาณที่มากกว่าฉีดพุ่งออกมาจากท่อนเนื้อใหญ่ รดกายคนใต้ร่างไกลจนถึงปลายคาง 

เมื่อเสร็จสมแล้วโดยรอบพลันเงียบลง มีเพียงเสียงหอบหายใจที่สอดประสานเป็นหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างจ้องกันและกันโดยไม่พูดอะไรคล้ายกับว่ายังไม่ตื่นจากห้วงฝัน หวังหย่งเหวินแช่ตัวอยู่ในท่านี้ไม่ขยับ ยันแขนสองข้างกับโซฟาทอดมองใบหน้าขึ้นสีเรื่อของคนใต้ร่างด้วยความรักใคร่ ดวงตาเรียวที่เวลานี้ไร้ซึ่งเปลวไฟปรารถนา ทว่ากลับดูเย้ายวนชวนให้หลงใหลตลอดเวลา 

มือใหญ่ช่วยเช็ดเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดขึ้นตามไรผมสีอ่อนและน้ำสีขาวขุ่นที่ปลายคางอย่างอ่อนโยน จับปอยผมที่ยาวทัดใบหูเล็กให้ จากนั้นจึงโน้มริมฝีปากเข้าไปใกล้ 

เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบชิดกลีบปากเล็กซึ่งเผยออ้ารับอย่างว่าง่าย 

“เมื่อกี้หลิวของเฮียสุดยอดจริง ๆ ” 

----------------------------------------------------------------------------------- 

ครบ 100% แล้วค่า ขออภัยที่ให้รอนานนะคะ ได้รับฟีดแบคแล้วดีใจมากเลยค่ะ ถือว่าประสบความสำเร็จงานเขียนไปอีกขั้น555 ตอนนี้ใช้เวลาเดือนนึงในการเรียบเรียง เป็นตอนที่เราตั้งใจแต่งให้สมกับการรอคอยทุกคนค่ะ แต่ว่าเฮียทำอะไรไม่ดีไว้มาก ดังนั้นจะได้ทำให้ดอกบัวน้อยบอบช้ำคงต้องรออีกนิดนึงเนอะ หลังจากนี้ไม่มีดราม่าอะไรแล้วนะคะวางใจได้ 

อาจจะหลายรอบแล้วแต่เราอยากบอกว่าขอบคุณนักอ่านที่ติดตามและรอเรามาตลอดจริง ๆ ค่ะ TT เราอาจไม่ได้เข้ามาตอบในหน้าเว็บ แต่ถ้ามีคำถามสงสัยหรืออยากทวงนิยายสามารถพูดคุยกับเราได้ในทวิตที่เคยแจ้งไปนะคะ ส่วนใหญ่เราจะสะดวกอัพเดทข่าวสารในนั้นมากกว่าค่ะ แล้วพบกันตอนหน้าค่า 

ปล. ใครที่กำลังจะสอบวันเสาร์อาทิตย์นี้สู้ ๆ นะคะ ขอให้ทุกท่านโชคดีค่ะ