× 0
× 0
× 0
ณ.โรงพยาบาล
"คนไข้ชื่ออะไรคะ"พยาบาลเอ่ยถามสองหนุ่มเป็นครั้งที่สามเพราะเธอยังไม่ได้รับคำตอบจากญาติคนไข้หลังจากที่รับคนไข้ไปดูแล
"เอ่อ..."ราชาทำหน้านึกคิดเพราะเขาเองก็จำไม่ได้และก็ไม่เคยสนใจไอ้เด็กนั่นมาก่อน
"มันชื่ออะไรวะ"ราชันแทบกุมขมับเขาเองก็นึกไม่ออกว่าไอ้เด็กนี่ชื่ออะไรตอนที่แม่มันพามาแนะนำตัวหรือใครๆเรียกเขาเองก็ไม่ได้สนใจที่จะฟังด้วยสิ
"อ่อ..."ราชาร้องประท้วงดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มเหมือนคนคิดออก
"คะ?"พยาบาลเตรียมกลอกข้อมูลลงประวัติผู้ป่วยลงคอมพิวเตอร์อย่างใจจดใจจ่อ
"มันชื่อไอ้เตี้ยอ่ะ...พิมพ์ไปเถอะเดี๋ยวแม่มันก็มา"ราชาว่าพลางยิ้มหล่อให้พยาบาลสาว
"เอ่อ...คือ"พยาบาลสาวทำหน้าเลิ่กลั่กไปต่อแทบไม่ถูกเพราะตอนนี้เธอทั้งเขินพ่อไอดอลหนุ่มคนดังและก็ทั้งไม่เข้าใจว่าคนอะไรมันจะชื่อว่าไอ้เตี้ยแต่ก็ไม่กล้าถามออกไป
"ตามนั้นครับ พวกผมขอตัวก่อน"ราชันว่าจบก็ลากไอ้พี่ชายตัวดีออกมาจากจุดนั้นแล้วรีบขึ้นไปหาคนป่วยทันที ขืนให้มันอยู่นานมีหวังมันดีลพยาบาลไปทำเรื่องอย่างว่าในห้องน้ำแน่ๆ
แต่ดีหน่อยที่ตอนนี้มันยอมผมเป็นสีแดงทำให้คนอื่นจำได้และไม่ต้องเข้าใจผิดว่าเป็นเขาอีกแต่ทั้งนี้และทั้งนั้นมันก็ไม่ควรหื่นในโรงพยาบาลแบบนี้
หมอบอกว่าไอ้เตี้ยแค่อ่อนเพลียแล้วก็สลบไปเนื่องจากว่านั่งอยู่ในตู้อบสมุนไพรนานเกินไปไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วงเดี๋ยวก็ฟื้นและคุณหมอก็แนะนำให้คนไข้นอนพักฟื้นในห้องรอดูอาการแต่ทว่าสองพี่น้องฝาแฝดกลับไม่ยอม เขาจึงขอให้คุณหมอตรวจให้ละเอียดอีกทียามที่อีกคนฟื้นและเลือกที่จะมาอยู่ในห้องพิเศษในราคาหลักหมื่น
"เป็นผู้ชายห่าอะไรอยากสวย"แฝดพี่พูดขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาหลังจากที่เขาเข้าไปชะโงกดูอาการอีกคนแล้วไม่เห็นความปกติ
ราชันยืนจับสายน้ำเกลือที่ตึงออกเพราะคนตัวเล็กขยับก่อนจะจัดท่าทางให้ไอ้เตี้ยมันนอนดีๆแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เงียบๆ
"เรามาถึงจุดนี้ได้ไงวะพี่"
"อะไรของมึง กูไม่เข้าใจ"
"ก็เรามาช่วยไอ้เด็กนี่ไงทั้งๆที่เห็นหน้ากันแทบทุกวันแต่ก็ไม่เคยพูดกันสักครั้งเพราะเราเกลียดที่มันเข้ามาอยู่ในบ้าน แล้วทำไมวันนี้ถึงมายืนอยู่จุดนี่ได้วะ"เขาไม่เข้าใจตัวเองเอาเสียเลยทั้งๆที่ความจริงแล้วก่อนหน้านั้นก็แสดงออกตรงๆว่ารู้สึกยังไง แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงยังจ้องมองอีกฝ่ายอยู่อีก
รู้สึกสับสนในตัวเอง
"กูก็ไม่รู้ว่ะไปไงมาไงไม่รู้แต่ที่รู้ๆเด็กมันก็ไม่เคยมาวุ่นวายกับเรานะมันออกจะกลัวเราด้วยซ้ำ"ถึงเขาจะไม่ได้สังเกตุแต่ก็พอรู้ว่าคนที่นอนหลับสนิทนั่นกลัวพวกเขาแค่ไหน
"กูว่าเราลดอคติกันหน่อยมั้ยราชันเด็กมันคงไม่มาหวังเอาฮุบสมบัติของแม่เราหรอก"ราชากำลังทำหน้าที่พี่ชายแสนดี
เขาเองก็ไม่อยากทำให้เด็กมันกลัวนักหรอกเพียงแต่ว่าพวกเขาเก็บความรู้สึกไว้ไม่ค่อยเก่งและก็กังวลไปหน่อย
"ไม่รู้ว่ะ กูขอดูพฤติกรรมก่อนแล้วกัน"ราชันว่าพลางนั่งลงข้างๆพี่ชายแล้วยกขาขึ้นมาไขว่ห้างไว้ทันที
จะให้เขาไว้ใจคนอื่นง่ายๆได้ยังไงกัน เขามันเป็นนักธุรกิจนะเว้ยเวลาจะลงทุนอะไรสักอย่างก็ต้องคิดให้รอบคอบก่อนสิ ถ้าสิ่งตรงหน้ามันทำให้เขาไว้วางใจมากพอจะเสี่ยง เขาก็พร้อมที่จะลงทุนด้วยเหมือนกัน
"ก็แล้วแต่มึงเถอะ"น้องชายว่ายังไงพี่ชายอย่างเขาก็ไม่ขัดอยู่แล้ว
"ว่าแต่มึงโทรบอกทางบ้านยัง ว่าลูกเขาอยู่โรงพยาบาลไหน"เขาเองก็มัวแต่วุ่นๆจนลืมโทรบอกทางบ้านเลย
"กูก็อยู่กับมึงตลอดเวลาถามห่าอะไรไม่คิดไอ้ไอดอลสมองฟ่อ"ราชันตอกกลับ ราชายกนิ้วกลางขึ้นมาให้สวยๆพร้อมลมปากคำว่า...
ควย...
"แต่กูว่าไม่ต้องโทรหรอกเดี๋ยวมันตื่นก็พากลับบ้านเลย"
"อะไรของมึงวะไอ้ชัน ตอนแรกหมอเขาก็บอกให้พัดอยู่ในห้องดูอาการก่อน มึงก็บอกว่าไม่ได้ไม่ยอมจะเอาห้องพิเศษให้ได้แล้วนี่ถ้าอยู่ไม่ถึงวันเสียดายเงินหมื่นเลยน่าาาา"
"เงินกู กูจ่ายและกูก็สะดวกแบบนี้"
เอาตามสบายเลยจ้าไอ้น้องเวร กูไม่เถียงแล้ว
ราชายอมรับความพ่ายแพ้ในครั้งนี้เพราะสิ่งที่ราชันมันพูดก็ถูกของมันแต่มึงจะมาเช่าห้องนอนหรูๆในราคาหลักหมื่นให้ศัตรูนอนแบบนี้ไม่ได้!
"แล้วมึงจะไปทำงานกี่โมง"เพราะนี่มันก็จะเที่ยงแล้ว พี่ชายของเขาจะไม่ไปเตรียมตัวหน่อยเหรอ
"อีกสักพักอ่ะแหละ ถ่ายแบบบ่ายสี่โมงนู้น อัดรายการก็เกือบทุ่ม"ราชันพยักหน้าเข้าใจ
"มึง กูถามอะไรหน่อยดิ"
"ว่า"
"มึงว่าไอ้เตี้ยมันรู้จักกูป่ะ"มันเป็นคำถามที่ทำให้เขาอยากรู้มาได้สักพักแล้วเพราะเขาก็ออกจะดังในระดับหนึ่ง ป้ายโฆษณา ออกทีวี ไปรายการต่างๆก็ออกจะบ่อย จะเรียกว่าทุกสัปดาห์เลยก็ว่าได้แต่ทำไมไอ้เด็กเตี้ยมันถึงทำเป็นเฉยแล้วก็เหมือนจะไม่รู้จักเขาอย่างไงอย่างงั้น
"กูจะไปรู้มั้ยล่ะกูไม่ใช่มัน"ไอ้น้องเหี้ยเนี่ยก็ชอบกวนตีนกูนักราชายกนิ้วกลางแจกน้องชายเป็นครั้งที่สอง
คิดว่าหน้าตาดีเหมือนกูแล้วกูจะไม่กล้าด่าสินะไอ้น้องเวร
.......
เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนตอนนี้ก็เกือบจะบ่ายโมงครึ่งแล้วแต่ทว่าไอ้เด็กเตี้ยก็ยังไม่ตื่นหรือว่าตื่นแล้วแต่มันไม่กล้าลืมตาขึ้นมาเพราะกลัวพวกเขาก็ไม่รู้
"จะบ่ายสองละนะ ยังไม่ตื่นจริงๆเหรอมึง"เป็นราชาที่เดินเข้ามากวนคนหลับเพราะนี่มันก็หลับไปหลายชั่วโมงแล้ว มันน่าจะตื่นได้แล้ว เขามีงานต้องทำต่อ
"อื้ออออ"คนตัวเล็กครางอื้อในลำคอพลางพลิกตัวหนีไปอีกข้างเพื่อหนีสิ่งที่มารบกวน
"เฮ้ ตื่นเถอะไอ้เตี้ย กูมีงานต้องทำเนี่ย"ราชาสะกิดพวงแก้มนุ่มเบาๆไปมาอย่างกวนๆให้อีกฝ่ายหงุดหงิดเล่น
ทำไมเขาถึงรู้ว่ามันนุ่มอ่ะเหรอก็เมื่อกี้เขาลองจิ้มๆมันเล่นแล้วมันนุ่มมือน่ะสินุ่มจนอยากจะหยิกแต่ติดที่ว่าสีผิวมันยังคงคล้ำแบบซีดๆอยู่แล้วคิดว่าคนแบบนี้จะขาวได้จริงๆน่ะเหรอคงไม่มีวันนั้นแน่ๆ
"อย่าไปกวนมันดิพี่มึงกลับไปก่อนเลยก็ได้เดี๋ยวกูอยู่ดูมันเอง"ราชาหันขวับมามองน้องชายคอแทบเคล็ดมือก็ยังจิ้มๆแก้มคนหลับสลับกับดึงไปมาเล่น
"มึงจะกลับยังไงแล้วมึงจะไม่ฆ่ามันใช่มั้ย"แอบห่วงไอ้เตี้ยมันจะผิดมั้ยยิ่งน้องแฝดของเขามันไม่น่าไว้วางใจเสียด้วยสิถ้าเกิดมันโมโหขึ้นมาแล้วฆ่าปาดคือลูกชาวบ้านล่ะ เขาจะทำยังไง
"กูโทรบอกทางบ้านแล้วว่าให้เอารถมาให้ ส่วนจะฆ่าหรือไม่ฆ่าก็คอยดูพฤติกรรมมันก่อน"พูดกับคนหัวนักธุรกิจก็จะซับซ้อนอยู่หน่อยๆเพราะคนพวกนี้มันชอบมีเหตุและผลก่อนเสมอ
"เออๆงั้นกูไปก่อนเดี๋ยวจะเตรียมตัวไม่ทัน"
"อืม ป่ะกูไปส่งข้างล่าง เริ่มหิวอีกแล้วเนี่ย"
'ดี รีบๆพากันไปให้หมดเลยพี่อ้ายกลัวจะฉี่แตกแล้ว'?
คนป่วยที่ตื่นมาได้สักพักแล้วคิดในใจพร้อมแอบถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งอกเพราะว่าเขาไม่กล้าลืมตาขึ้นมาเนื่องจากกลัวผู้ชายผมแดงกับผู้ชายผมดำซึ่งเดือนอ้ายเองก็ไม่รู้ว่าคนไหนเป็นพี่ราชา คนไหนเป็นพี่ราชันจะต่อว่าให้
ยิ่งตอนที่พี่คนนั้นมาหยิกแก้มเขาเล่น เขาแทบขาดอากาศหายใจต้องทนนอนเกร็งมาตั้งนานและนี่ก็คือโอกาสที่เขาจะต้องหนีไปจากห้องนี้ให้ได้
คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งตึงตังเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องปิดลง
"เฮ้อ...."เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก และไม่รู้เลยว่าตัวเองมาอยู่กับพวกพี่ๆได้ยังไงแล้วอยู่ที่ไหน เพราะเขาจำได้แค่ว่าเขานอนหลับอยู่ในตู้อบสมุนไพรที่บ้านนี่นา
"ไง"
"โล่งอกเชียว"
"เฮือก!"
"อะไรมันจะตกใจขนาดนั้นวะ ฮะฮ่า"
มาได้ไง? เมื่อกี้พี่อ้ายได้ยินเสียงปิดประตูแล้วนี่ แม่ดาช่วยด้วย พี่อ้ายอยากเป็นลมอีกแล้ว... ฮืออออ
______________________
พวกแกอย่าแกล้งน้อนนนนนนน
ขอบคุณจ้า
