หลังจากได้รับกุญแจห้องจากอาจารย์ผู้ดูแลหอพัก มิวก็สะพายกระเป๋าใบเดียวของตนขึ้นไปยังห้องพักของตนที่อยู่บนตึก C ห้อง 402

ตอนนี้ในหอไร้สุ่มเสียงเพราะยังเช้าอยู่มาก ด้านล่างมีผู้ปกครองบางคนยังมาส่งข้าวส่งน้ำและทำท่าน้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อเมื่อต้องห่างจากลูก

ภาพเหล่านั้นมันชวนให้มิวอิจฉา หากย่ายังอยู่เธอจะมีโอกาสได้ออดอ้อนเช่นเพื่อนคนนั้นไหม จะได้กอดเอวเหนี่ยวรั้งอย่างเด็กๆไหม... แต่พอมาคิดดูดีๆแล้ว ย่ามีแต่จะตีตูดไล่ให้เธอรีบขึ้นหอน่ะสิไม่ว่า ย่าไม่เคยเลี้ยงหลานแบบตามใจ และมิวก็รู้สึกว่าดีมากแล้วที่ย่าเขี้ยวเข็ญกับเธอมาตั้งแต่เด็ก พอมาเจอเหตุการณ์ไม่คาดคิดเช่นนี้ เธอจึงไม่ได้รู้สึกประหลาดใจอะไรมากนัก

ห้อง 402 เป็นห้องเยื่องกับบันไดอยู่บนชั้น 4 เมื่อเดินขึ้นมาบนก็พบว่ามีเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอกำลังกระโจมอกและห่มผ้าขนหนูออกมาจากห้อง เพื่อมาอาบน้ำที่ห้องน้ำร่วมซึ่งอยู่ด้านข้างบันไดของทุกๆชั้น มิวแอบชะเง้อคอมองก็พบว่าในแต่ละชั้นมีห้องน้ำอยู่เพียง 8 ห้อง หากตกอยู่ในสถานการณ์เร่งด่วน อาจไม่เพียงพอต่อจำนวนผู้อยู่อาศัยก็เป็นได้

เด็กสาวดินมาหยุดที่ห้องพักของตนในที่สุด เธอก้มลงมองกุญแจในมือแล้วเลือกที่จะเคาะประตูแทนการไขเข้าไปอย่างไร้มารยาท ไม่นานนักก็มีคนเปิดประตู เธอเป็นผู้หญิงผิวออกคล้ำ รอบดวงตาก็ยิ่งคล้ำอย่างคนนอนน้อย ใบหน้านั้นไม่ยินดียินร้าย เพียงแต่จ้องมองด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใครก็เท่านั้น

“เราชื่อมิว เพิ่งย้ายเข้าหอวันนี้” เด็กสาวฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตร เพราะหากไม่ทำร้ายบรรยากาศก็เกรงว่าจะต้องยืนค้างอยู่ตรงนี้อีกนานแน่ๆ

“อ่อ เข้ามาสิ เราชื่อพิ” อีกฝ่ายบอกก่อนจะถอยหลังออกไป เพื่อให้รูมเมทของตนเข้ามาในห้องได้สะดวกขึ้น

เมื่อเข้าไปข้างในก็พบว่าในห้องนั้นมีเตียงทั้งหมดสี่เตียงด้วยกัน โดยแต่ละคนจะแบ่งโซนกันคนละมุมห้อง ทว่าในห้องนั้นมีเพียงโซนของพิคนเดียว ที่ดูเหมือนจะมีข้าวถูกวางเอาไว้

“คนอื่นๆก็ยังไม่เข้า เมื่อวานเรานอนคนเดียว เธอเลือกเตียงเอาได้เลย” พิบอกขณะเดินกลับไปยังเตียงของตนเอง

เตียงของพิอยู่ติดกับประตู ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงเลือกตำแหน่งนั้น แต่เพราะมิวที่รู้สึกว่าพิดูน่ากลัวจนไม่กล้าอยู่ใกล้มากจนเกินไป หล่อนจึงระเห็จไปจองเตียงที่อยู่มุมตรงข้ามกับพิ จัดการย้ายข้าวของอันน้อยนิดของตนเข้าตู้อย่างขยันขันแข็ง เมื่อหันมาอีกทีก็พบว่ารูมเมทหน้าดุของตนนั้นนอนกอดหมอนข้างหลับไปอีกรอบแล้ว

เด็กสาวนึกขำตัวเอง หากเทียบกับคนโรคจิตที่เธอนอนร่วมเตียงมาเกือบครึ่งเดือนนั้น รูมเมทคนนี้นับว่าเด็กๆมากทีเดียว ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องรู้สึกกลัวสักนิด ไม่มีทางที่เด็กสาวอายุสิบแปดคนอื่นๆจะลุกขึ้นมาถือปืนฆ่าคนหรือต่อสู้กับหมีอย่างเธออีกแล้ว เช่นนั้นเธอควรจะเป็นตัวของตัวเองและเลิกหวาดระแวง

มิวนอนทอดกายลงบนฟูกนอนแข็งๆที่ยังไม่มีผ้าปูที่นอนห่อหุ้มฟูก ซึ่งมีรอยคราบต่างๆจากเจ้าของเดิมจาลึกเอาไว้ให้ดูต่างหน้า ทว่าเด็กสาวก็ไม่ได้นึกรังเกียจ ตอนอยู่บ้านพ่อเธอนอนบนกระดาษรังที่ถูกปูด้วยผ้าห่มบางๆเพียงผืนเดียว หากเทียบกันแล้วนี่นับว่าสบายกว่ามากทีเดียว

เมื่อไม่รู้จะทำอะไร เด็กสาวจึงหนิบสมาร์ทโฟนออกมาเปิดดูความเคลื่อนไหวทางโซเซียลของตน แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ายอดคนที่เข้ามาขอติดตามนั้นเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

โดยปกติแล้วเธอไม่ค่อยได้เช็คเครือข่างสังคมออนไลน์พวกนี้สักเท่าไหร่ แต่ตอนเรียนมัธยม มีงานที่อาจารย์สั่งในกลุ่มและให้ส่งในช่องแชต เธอจึงจำเป็นต้องมีบัญชีผู้ใช้เอาไว้สำหรับส่งงาน แต่มันก็เป็นบัญชีโล่งๆที่ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรมานานมากแล้ว เธอจึงไม่สนใจจะกดรับการเพิ่มเพื่อนที่ขอเข้ามาอย่างมากมายเหล่านั้น

มือเรียวเล็กวางโทรศัพท์ลงข้างๆกาย เธออดนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้ มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้นอนหลับสนิท ผู้ชายคนนั้นไม่ค่อยสบายหรือยังไง ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปเช่นนั้น...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง มิวหันไปทางเตียงของพิที่อยู่ใกล้ประตู เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนอนนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะตื่น หล่อนจึงลุกขึ้นและเดินไปเปิดประตูด้วยตัวเอง

ภาพของผู้หญิงร่างเล็กหน้าตาน่ารักซึ่งกำลังยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกระเป๋าลากหลายใบด้านหลังก็ปรากฏให้มิวได้เห็น เธอดูเป็นมิตรและกำลังฉีกยิ้มหวานมาให้อย่างไม่มีกั้ก

“เราชื่อนินา เธอชื่ออะไรเหรอ?” น้ำเสียงของผู้หญิงคนนั้นดูสดใสน่าฟัง อีกทั้งแววตาของเธอก็คล้ายจะประดับยิ้มอยู่ตลอดเวลา

“เราชื่อมิว เข้ามาก่อนสิ” มิวเชิญชวนก่อนจะเดินออกไปช่วยอีกฝ่ายลากกระเป๋าเข้ามาในห้อง

รูมเมทคนนี้เลือกเตียงใกล้กับมิวทันทีที่เดินเข้ามาเห็นใบหน้าของรูมเมทอีกคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง มิวพูดคุยกับนินาไม่กี่ประโยคอีกฝ่ายก็ขอตัวไปอาบน้ำ เธอจึงได้อยู่เงียบๆในห้องอีกครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก มิวคิดว่าคงเป็นรูมเมทอีกคนที่ยังไม่เข้ามา จึงเดินไปเปิดให้อย่างเร็วรี่ ทว่าภาพเบื้องหน้าที่เห็นกลับไม่ใช่เด็กสาวสิบแปดปีที่ควรจะเป็น

“ผู้ปกครองบอกว่าหนูลืมของ ครูก็เลยให้พวกเขาขนขึ้นมาให้แล้วน่ะจ้ะ” ครูผู้ดูแลหอพักบอกยิ้มๆก่อนจะเบี่ยงตัวหลบให้กลุ่มชายด้านหลังนำเอาของที่อ้างว่า ‘เธอลืม’ เข้ามา

เป็นฟูกนอนหนาเกือบสิบสองนิ้วที่ยังมีพลาสติกห่อหุ้ม ความขาวสดใหม่ของมันสะท้อนเข้าตาเสียจนมิวเผลออ้าปากออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ด้วยความว่องไวของกลุ่มนักฆ่า เพียงไม่นานพวกเขาก็จัดการเปลี่ยนทั้งที่นอนและผ้าปูที่นอนลายหินอ่อนดูมีรสนิยมให้จนเสร็จสรรพ

“นายฝากของให้นายหญิงด้วยครับ พวกผมขอตัวก่อน” พูดจบ ชายคนนั้นก็ยื่นกล่องใบหนึ่งให้มิวก่อนจะเดินออกจากห้องไป

มิวรับกล่องกลับไปนั่งที่เตียงของตนอีกครั้ง หล่อนหันไปทางเตียงของพิก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังลืมตาขึ้นมามองเธออยู่ ทว่าทันทีที่ถูกจับได้พิก็พลิกตัวกลับไป นอนตะแคงหลังให้เธอแทน

แม้มิวจะรู้สึกว่ามันแปลกๆ ทว่าก็ไม่ได้เก็บมาเป็นประเด็นอะไร เธอก้มหน้ากลับมาสนใจกับกล่องใบใหญ่ที่ถูกฝากมาโดยผู้ชายโรคจิต

มิวเปิดฝากล่องออกอย่างระมัดระวัง ในใจของเธอนึกกลัวอยู่เล็กน้อย ด้วยเพราะผู้ชายที่เดาใจยากแถมยังชอบแกล้งคนนั้น อาจจะคิดอะไรประหลาดๆ มากลั่นแกล้งเธออีกก็ได้

แต่พอเปิดออกดูกลับพบว่ามันเป็นนาฬิกาข้อมือเรือนเล็ก ขนาดพอเหมาะกับข้อมือน้อยๆของเธออย่างพอดิบพอดี นอกจากนั้นยังมีซองเอกสารสีน้ำตาลอยู่อีกหนึ่งซอง

มิวแกะออกอย่างไม่คิดไตร่ตรอง ภายในซองนั้นมีกระดาษหนึ่งใบซึ่งมีลายมีขยุกขยิกเขียนอยู่ไม่กี่คำ หลังจากเอียงคออ่านอย่างตั้งใจ มิวก็พบเพียงประโยคที่ว่า

‘ไม่อยู่หลายวัน นี่เป็นบัตรกดเงินของเธอ ใช้ได้เต็มที่ แต่อย่าเอาไปเปย์ผู้ชาย ฉันมองเธออยู่’

หลังจากอ่านจบเด็กสาวก็เผลอหัวเราะออกมาเบาๆคนเดียว คนอย่างเขานี่เคยพูดดีๆกับเธอบ้างไหม แล้วเมื่อเช้าก็เพิ่งเจอกัน ทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนนั้นและให้ของตั้งแต่เช้า

มิวถอนใจออกมาอย่างปลงตก คิดมากไปก็เท่านั้น มีใครเคยอ่านความคิดของเขาออกบ้างละ ขนาดนอนด้วยกันทุกคืนเธอยังเดาใจเขาไม่ถูก

มีเพียงสิ่งเดียวที่มั่นใจได้ และมั่นใจมากๆเลยก็คือ ‘เขาเป็นผู้ชายโรคจิตบ้ากามอันดับหนึ่ง ไม่เป็นสองรองจากใครแน่นอน’ ขอเอาหน้าอกที่ชอกช้ำเพราะน้ำมือเขามาเป็นประกัน แถมติ่งหูที่เต็มไปด้วยรอยกัดอีกอย่างก็ยังได้!

แต่น่าแปลกที่เธอรู้สึกหวิวในท้องอย่างประหลาด... ไม่อยู่หลายวัน

****************************************************************************************************************************

​ละอองมาแล้ววว ล้างบ้านยกใหญ่เลยย นี่แอบมาแต่งในห้องเดี๋ยวต้องไปช่วยที่บ้านทำขนมอีกกก แงงง มีใครอยากช่วยปะคะ ใครอาสาเดี๋ยวส่งนายน้อยไปบีบขยำให้ถึงที่ 555

มาน้อยอย่าน้อยใจ เค้ายังมาเรื่อยๆแน่นอน เดือนนี้ต้องจบเรื่องนี้ไปด้วยกันนะงับ ชุฟ