ตอนที่ 3

วันแรกกับตำแหน่งหวางเฟย

​

เธอเดินตามหลังเจากงกง พลางคิดในใจ กงกง นี่ คงเป็นประเภทเดียวกันกับเธอสินะ ไม่มีกระจู๋ เพียงคิดเท่านั้นก็ต้องหัวเราะคิก จนเจากงกงต้องหันหลังมามอง เธอเลยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กลับไปให้ จากนั้นขึ้นเกี้ยวแปดคนหามมาเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุดลงที่หน้าวัง นี่คงจะเป็นวังของท่านอ๋องผู้เป็นสามีหมาด ๆ ของเธอล่ะมั้ง

จากนั้นท่านกงกงก็พาเธอมายังหน้าตำหนัก ก่อนจะขอตัวจากไป เธอมองซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นจะมีคนรับใช้เลยสักคน ก็ได้แต่ถอนหายใจ นี่คงไม่ใช่องค์หญิงตกอับหรอกนะ แต่เพียงไม่นานก็เห็นองครักษ์หน้าตาโอปป้าของเธอตามมา พร้อมกับบรรดาเพื่อน ๆ องครักษ์ของเขาอีกสามคน แต่หน้าตาออกไปทางหล่อเหลา ซึ่งต้องบอกเลยว่าไม่ใช่สเปกของเธอ อย่างน้อยก็มีองครักษ์ตามมาล่ะนะ ก่อนที่เธอจะได้ก้าวเข้าตำหนัก กลับได้ยินเสียงผู้หญิงเอ่ยขึ้นเสียก่อน

"นี่น่ะหรือหวางเฟย หึ ข้าเห็นเพียงแค่สตรีตกอับนางหนึ่งที่ฝ่าบาทปฏิเสธ" เธอจ้องมองหน้าสตรีนางนี้และเพื่อนร่วมขบวนการของนางอีก 5 คน พลางส่งสายตาถามไปว่า พูดกับเธอหรือ

"พึ่งมาถึงอย่าทำเป็นอวดเบ่งหน่อยเลย ข้าจะบอกให้อย่างเจ้าอาจจะอยู่ไม่ถึงคืนนี้ก็เป็นได้ " ฟังมานานเลยเข้าใจว่าคงจะพูดกับเธอแน่นอน แต่เธอควรจะตอบแบบไหนดีล่ะ เล่นบทอ่อนแอ ให้นางร้ายโขกสับ แต่มันก็ไม่ใช่วิสัยของอดีตกะเทยหัวโปกที่เคยตบแย่งผู้ชายมาแล้ว หรือจะตบให้หน้าหันไปเลย ประเดี๋ยวจะถูกหาว่าไร้ อารยธรรม เกินไป

"หึ ช่างจองหองนัก จะตายวันตายพรุ่งก็ยังมิรู้ " ชะนีนางนี้ช่างขยันหาเรื่องเธอยิ่งนัก เอาวะ อยากมีเรื่องแม่ก็จะจัดให้ หากเธอเป็นหวางเฟย แสดงว่าเธอก็คงจะเป็นเมียหลวง แล้วบรรดาชะนีพวกนี้ก็คงจะเป็นเมียน้อยอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน นิสัยเมียน้อยย่อมขี้อิจฉาเป็นธรรมดา กลัวสามีจะไม่รัก เธอมองออกไปอย่างสมเพช

"เป็นหวางเฟยแล้วอย่างไร อีกไม่นานท่านอ๋องก็ต้องเขี่ยเจ้าทิ้งแน่ " เธอรำคาญผู้หญิงขี้อิจฉาพวกนี้เต็มทนแล้ว ไม่อยากฟังแต่จะเอ่ยคำใด ให้พวกนางไม่ต่อปากต่อคำดี คิดอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจได้ เห็นชะนีพวกนั้นมองมาด้วยแววตาเหยียดยาม ดูถูก กะเทยยิ่งไม่ชอบใจ ก่อนจะเอ่ยตอบออกไป ให้เหล่าชะนีได้หน้าแหกกันทุกนาง

"ขออภัย พอดีเปิ่นกง มินิยมสนทนากับไม้กระดาน อีกอย่างคราวนี้หากจะออกจากตำหนัก ได้โปรดส่องกระจก ก่อนออกมาสักนิด เพราะเปิ่นกงตกใจเหลือเกิน นึกว่ากำลังถูกผีหลอกกลางวันแสก ๆ ดูสิโป๊ะมาซะหนาเชียว คงมิใช่ว่า ผิวหน้าที่แท้จริงนั่นมีหนอนชอนไชอยู่กระมัง ถึงต้องปกปิดซะหนาถึงเพียงนี้ หากพวกเจ้ามิมีสิ่งใดแล้ว เปิ่นกงต้องขอตัว เพราะเปิ่นกงต้องการพักผ่อนแล้ว"

ว่าจบอดีตชะนีหัวโปกก็สะบัดหน้าหันกลับ ราวกับนางแบบกำลังเดินบนแคตวอคก็มิปาน เมื่อเปิดประตูเข้ามายังตำหนัก ถึงได้เห็นนางกำนัลที่สามีหมาด ๆ ส่งมาให้

เธอมองหน้าเพื่อจะค้นเข้าไปยังจิตใจ พวกนาง 10 คน มีเพียงผู้เดียวที่น่าจะไว้ใจได้ นอกนั้น ดูจากสายตาที่มองมาที่เธอสิดวงตาชิงชังแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้งถึงเพียงนั้นใครมันจะดูไม่ออกกัน

หากแต่ยังไม่ทันที่ก้นจะถึงเตียงนอนก็มีนางกำนัลผู้หนึ่งเอาอาหารเข้ามาให้ ก่อนจะรีบออกไป เธอเหลียวมอง แต่ตอนนี้ยังไม่หิวจึงเดินเข้าห้องนอน เพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า หากแต่ได้ยินเหมือนเสียงผู้หญิงคุยกัน เธอเลยแอบแง้มหน้าต่างเพื่อเงี่ยหูฟัง นี่เธอไม่ได้แอบฟังหรอกนะ

"นี่เจ้าว่าจะสำเร็จมั๊ย"

"ข้าว่าอีกไม่นานหรอก หวางเฟยผู้นั้นดูโง่ ๆ ไม่ทันคน" เธอเริ่มกำมือแน่น ถูกนินทาระยะเผาขนเช่นนี้ กะเทยไม่ปลื้มค่ะ

"หากหวางเฟยตาย ท่านอ๋องจะมิเอาเรื่องพระชายารองหรือ"

"ข้าว่าไม่หรอก ปกติการวางยากันเช่นนี้ หรือผู้ใดจะตาย ท่านอ๋องก็ไม่เคยกล่าวโทษ"

"เช่นนั้น เจ้าจงไปคอยดูไว้ว่าหวางเฟยกินเข้าไปหรือยัง หากนางตายแล้วข้าจะได้ไปตามคนมาจัดการ" เธอกัดฟันกรอดว่าแล้วเชียวนางกำนัลพวกนี้ไม่มีใครหวังดีกับเธอสักคน

"หึ คิดจะจัดการกับฉัน ยังเร็วไป" เธอกล่าวออกมาเช่นนั้นก่อนจะมายืนอยู่ตรงโถงกลางห้อง แล้วเรียกนางกำนัลทั้งหมดมารวมตัวกัน

"เอาล่ะเมื่อพวกเจ้ามาครบแล้ว วันนี้เปิ่นกงจะมอบของขวัญสุดพิเศษให้พวกเจ้า พอเธอกล่าวเช่นนั้นพวกนางกำนัลก็ตาโตเป็นไข่ห่าน ก่อนรอยยิ้มนั้นจะหุบลงด้วยคำกล่าวต่อมา

"อาหารตรงหน้าพวกเจ้าเปิ่นกงยกให้ มิต้องเกรงใจ กินเลย กินให้หมดด้วยล่ะ " นางกำนัลแต่ละนางมองหน้ากันเลิกลัก ก่อนจะมีนางกำนัลหน้าตาใสซื่อผู้นั้นกำลังจะกิน เธอเลยเอ่ยห้ามไว้

"เจ้าชื่ออะไรหรือ"

"ทูลหวางเฟย หม่อมฉันชื่อลี่จี เพคะ"

"ลี่จี เรามีเรื่องจะรบกวนให้เจ้าไปทำให้สักหน่อย ก่อนที่เธอจะเอ่ยกระซิบให้ได้ยินกันเพียงสองคน แล้วนำเงินถุงหนึ่งมอบให้ ก่อนจะหันมายกยิ้มให้นางกำนัลที่เหลือ

"กินสิ "

"คือพวกหม่อมฉันอิ่มแล้วเพคะ"

"ใช่อิ่มแล้วเพคะ"

"นี่พวกเจ้ากล้าขัดคำสั่งของเปิ่นกงอย่างนั้นหรือ นี่เปิ่นกงรึอุส่ามีน้ำใจมอบให้ แต่พวกเจ้ากลับกล้าปฏิเสธ" นางกำนัลแต่ละนางต่างก็ตัวสั่นงันงก สมใจเธอ

"หากพวกเจ้าไม่กิน เปิ่นกงจะใช้ฐานะหวางเฟยลงโทษพวกเจ้าเอง"

"ไม่นะเพคะ ไม่นะ "

"เหตุใดพวกเจ้าถึงมิกล้ากินเล่า"

"อ่ะ เอ่อ"นางกำนัลแต่ละนางดูสีหน้าไม่สู้ดีนัก มองหน้ากันเพื่อหาทางออก หึ ประเดี๋ยวคนงามจะหาทางออกให้พวกเจ้าเองนะแม่หนูน้อย

"หากพวกเจ้าไม่กิน ก็จงนำกลับไปให้เจ้านายที่แท้จริงของพวกเจ้า แล้วอย่ากลับมาให้เปิ่นกงเห็นหน้าอีก แล้วมอบอาหารพวกนั้นให้เจ้านายของพวกเจ้ากินเสีย จะได้ไม่เสียของ ไหน ๆ ก็ทำมาแล้ว" เธอเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนที่นางกำนัลทั้งหมดจะยกอาหารของตนวิ่งออกไปจนหมด นี่พวกนางไม่มีใครน่าคบสักคนเลยหรือนี่

เธอทิ้งตัวลงนอน นี่ขนาดวันแรก ก็ต้องเจอศึกหนักถึงเพียงนี้เลยหรือนี่ ชะนีเพลีย หากแต่ละวันต้องคอยมาสู้รบปรมมือกับบรรดาเมียน้อยทั้งหลายของสวามีหน้านิ่งผู้นั้น เกรงว่ามายเกรนคงถามหาเป็นแน่ เมื่อนึกได้ดังนั้นเธอเลยตัดสินใจว่าจะหาหนุ่มหน้าตาน่ารักสัก 10-20 คน มาปรนนิบัติในบ้านหลังเล็ก ๆ คงดีต่อใจไม่น้อยเลยทีเดียว