​

สิ่งที่เตโชมีมากกว่าคนอื่นคือโอกาส เขาเกิดมาในบ้านที่มีเงินมากพอจะสนับสนุนเขาในทุกด้าน ไม่ว่าเขาคิดจะทำอะไร ทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นได้โดยง่าย

เมื่อสิบปีก่อนหลังจากที่คุณปู่เสียชีวิตลง เขาจำต้องแบกรับทั้งลูกน้องและธุรกิจอีกหลายชนิดที่เป็นมรดกตกทอด ทว่าหนทางก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่ใครคิด

เด็กชายวัยสิบแปดต้องต่อสู้กับบรรดาญาติผู้หิวกระหายในเม็ดเงิน ถูกลอบสังหารไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เตโชรู้ในทีนั้นเองว่าเขาจะต้องแข็งแกร่ง และเมื่อเขาแข็งแกร่งมากพอก็จะไม่มีใครกล้ามารังแกเขาอีก

และทุกวันนี้ ไม่มีใครสติแตกมากพอจะมางัดข้อกับเขา

ความสนุกในช่วงหลังๆของเขาคือการ ‘ให้โอกาสคน’ ลูกน้องแต่ละคนของเขาความสามารถแต่งต่างกันออกไป

อิฐ มือสังหารโหด เก่งเรื่องการต่อสู้ในระยะประชิด หากคิดจะปลิดชีพใครคนผู้นั้นไม่มีโอกาสแม้แต่จะต่อสู้

อรรถ มือแม่นปืน ในระยะสี่ร้อยเมตรเขาไม่เคยประหลาดเป้าสักครั้ง ต่อให้เป็นเป้าเคลื่อนไหวก็ไม่รอด

อามีน สายสืบเงา แทรกซึมอยู่ทุกพื้นที่โดยไร้ซึ่งคนสงสัย ไปมาไร้ร่องรอยจนถูกมองว่าเป็นภูตผี

สามคนนี้คือคนที่เขาเลี้ยงเอาไว้นานแล้วและเรียกใช้อยู่เนื่องๆ มีอีกหลายคนที่แทรกซึมอยู่ในพื้นที่ ฉากหน้าทำงานมีอาชีพในชีวิตจริง ทว่าฉากหลังทำงานให้เขา เช่นเดียวกับ ‘กันต์’

เด็กชายวัยสิบแปดปีที่มีความจำเป็นเลิศ เขาจดจำทุกสิ่งได้เพียงแค่ปรายตามองหนึ่งครั้ง อายุสิบเจ็ดเรียนจบนิติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเปิดแห่งหนึ่ง ตอนนี้เขาอยู่ในทีมทนายของบริษัทใหญ่ที่เตโชหมายตาเอาไว้ คาดว่าไม่เกินสิ้นปี บริษัทนั้นต้องตกมาอยู่ในเงื้อมือของเตโชอย่างไม่ยากเย็นนัก

“นายว่าอะไรนะครับ?” ชายหนุ่มที่เพิ่งแตกเนื้อเต็มตัวถามอย่างไม่เข้าใจ

กันต์เป็นเด็กหนุ่มร่างผอมตัวสูง ใบหน้านั้นมองดูอย่างไรก็รู้ว่ามีส่วนผสมของความเป็นจีนอยู่เกินครึ่ง เพราะดวงตาที่ตี่เล็กและหางตาชี้ขึ้นของเขามันฟ้องอย่างชัดเจน ริมฝีปากที่กำลังเหวออยู่ในตอนนี้หนาเล็กน้อย ช่วยให้เครื่องหน้าของเขาดูสมส่วนอย่างลงตัว

“ฉันอยากให้นายไปเรียน” เตโชบอกเสียงเรียบ สายตาก็ทอดมองไปยังวิวภูเขาด้านหน้า

เพราะกันต์ทำงานกับบริษัทอื่น ทำให้เขาไม่สามารถนัดเจอลูกน้องคนนี้ข้างนอกได้ ทำได้เพียงเรียกเด็กหนุ่มเข้ามาในบ้านพักของตน

“แล้วงานที่บริษัทละครับนาย?” กันย์อดจะกังวลถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาไม่ได้ ตอนนี้เขากำลังไต่เต้าขึ้นไปเป็นหัวหน้าทีมกฎหมาย หากลาออกจากงานตอนนี้ก็เท่ากับว่าที่ทำมาทั้งหมดสูญเปล่า

“พักเอาไว้ก่อน” คนสั่งงานดูจะไม่รู้ร้อนรู้หนาว เดินไปดูต้นไม้ในสวนของตนอย่างใจเย็น

กันต์มองตามอย่างไม่เข้าใจ ในบรรดาลูกน้องของนาย เขานับว่าเป็นคนฉลาดที่สุด เพราะคนอื่นๆจะถนัดเรื่องฆ่าล้างผลาญ ทุกครั้งที่นายตัดสินใจทำอะไร เขามักจะเข้าใจความต้องการของนายเสมอ

แต่หนนี้ เขายังมองไม่ออกว่าอะไรคือสิ่งที่นายต้องการ

“นายจะให้ผมเรียนอะไรครับ?” กันต์ถามด้วยความสงสัย สายตาก็มองดูคนรักต้นไม้ ที่กำลังตรวจกิ่งก้านของไม้ประดับในสวน

“พยาบาล” คนบอกยังคงสำรวมกิริยาเหมือนเดิน ทว่ากันต์ตอนนี้ยืนแข็งค้างมองตามร่างของนายอย่างคนไร้สติไปแล้ว

พยาบาล! บ้าน่า ทำไมต้องเป็นพยาบาล ยังไม่นับรวมระดับสมองของเขาที่สามารถเข้าเรียนแพทย์ได้อย่างสบายๆ หากนายต้องการให้เขาเรียนสายสุขภาพก็ไม่น่าจะแค่ให้เรียนพยาบาล

ให้เขาเรียนหมอยังจะเข้าใจง่ายกว่า

“รอบรับตรงมันปิดไปแล้ว เหลือรอบแอดมิดชั่น อย่าทำให้ฉันผิดหวัง” พูดแค่นั้นร่างของนายก็เดินต่อเข้าไปในเรือนกระจก ทิ้งให้กันต์ยืนอึ้งอยู่ด้านนอก

“นายสั่งอะไร?” อิฐที่ตามอยู่ห่างๆอดจะตรงเข้ามาถามด้วยความสงสัยใคร่รู้ไม่ได้

กันต์เหมือนยังช็อคกับคำสั่งไม่หายจึงต้องปรับจูนสมองอยู่พักใหญ่ก่อนจะหันมามองอิฐ ที่กำลังเฝ้ารอคำตอบจากเขาอย่างใจจดจ่อ

“สั่งให้ไปเรียน” กันต์ตอบกลับมาได้ในที่สุด

“เรียน?” อิฐถามกลับอย่างไม่เข้าใจ คิ้วข้างหนึ่งของเขายกขึ้นเหมือนอย่างเรื่องที่ได้ยินมันประหลาดเหลือทน

งานที่กันต์กำลังทำให้นายอยู่ในตอนนี้เป็นเรื่องสำคัญ ลูกน้องทุกคนรู้ในจุดนี้ดี เพราะนายมีกิจการมากมายในส่วนของร้านอาหารและสถานบันเทิง ทว่าร้านพวกนี้ต้องดูแลอย่างใกล้ชิดทำให้นายต้องเสียเวลาตรวจเยี่ยมร้านเหล่านั้นเป็นประจำ    

แต่บริษัทโภคภัณฑ์อาหารยักษ์ใหญ่นี้ หากได้มานายสามารถลากเอาร้านทั้งหมดในมือเข้าเป็นลูกข่ายของบริษัท และสั่งการตรวจสอบเพียงครั้งเดียวโดยไม่ต้องเสียเวลาลงมาดูแลด้วยตัวเอง

ทว่านั้นก็เป็นเพียงสาเหตุหนึ่งเท่านั้น แท้จริงแล้วหากได้บริษัทนั้นมา เงินทองมากมายมหาศาลจะไหลเข้ากระเป๋านายอย่างไม่มีวันหยุดหย่อน

“นายอาจจะคิดใช้บางอย่างจากสมองนายอีกแล้วน่ะสิ” อิฐจิ้มนิ้วชี้เข้าที่หนาผากของกันต์ซ้ำๆสองที ทำให้เด็กหนุ่มที่ช็อกอยู่ตื่นจากภวังค์

กันต์รีบลากแขนอิฐให้เดินออกมาห่างจากเรือนกระจก เมื่อเห็นว่าไกลพอสมควรแล้วจึงได้หยุดยืนหันซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง

“แต่นายให้ไปเรียนพยาบาล มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ? โหดแบบนายไม่มีทางคิดจะเปิดโรงพยาบาล ถึงคิดจะเปิดแล้วทำไมไม่ให้ผมไปเรียนหมอ ถ้านายอยากทำจริงๆจะให้ผมเรียนป.โท ป.เอกก็ทำให้ได้ แต่นี่มันแปลก” กันต์พูดอย่างไม่เข้าใจ

เมื่ออิฐได้ฟัง ‘มันสมอง’ วิเคราะห์ออกมา ก็คิดว่ามันแปลกมากจริงๆ คนแบบนายหากบอกว่าจะเปิดโรงเรียนฝึกนักฆ่ายังจะน่าเชื่อกว่าเปิดโรงพยาบาล

แล้วดวงตาของอิฐก็ส่องประกายเหมือนอย่างคิดบางสิ่งได้ ทว่ายังไม่ทันจะได้บอกกับกันต์ ร่างสูงของนายก็เดินมาทางพวกเขาเสียก่อน

“ไปยืดเส้นยืดสายกันหน่อย อยู่แต่บ้านเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว” พูดเปรยกับลูกน้องเสร็จก็เดินกลับเข้าไปตามทางเดินที่นำไปสู่ตัวบ้าน

อิฐตบบ่าปลอบใจกันต์ก่อนจะวิ่งตามนายไป นี่นับเป็นช่วงวิกฤตของลูกน้องก็ว่าได้ เพราะไม่มีใครเดาใจนายออกสักคนว่าคิดจะทำอะไร

ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้นายเดาใจยากอย่างนี้นานนัก เพราะพวกเขาปวดหัวกันจวนจะคลั่งแล้ว! 

******************************************************************************************************************************************

ทำไมทุกคนต้องมองพี่เตของเราไม่ดีด้วยละ เฮียอาจจะอยากให้ลูกน้องเรียนเอาไว้มาดูแลตัวเองตอนเเก่เฒ่าก็ได้อะ 5555

เมื่อคืนเผลอหลับเลยไม่ได้แต่งเผื่อไว้ ตอนนี้ลงทันกับตอนปัจจุบันที่มีอยู่แล้วนะคะ อาจต้องรอเค้าแแต่งนิดนึงน่าาา

**************************************************************************************************************************************************