16 น้ำตาของยัยหนู

ผมมองน้องๆปีหนึ่งที่พึ่งได้รับช็อปกับติ้งของคณะด้วยความภูมิใจ ผมรู้ว่าน้องๆตั้งใจกับการร้องเพลงเมื่อตอนเย็นมาก ความผูกพันมันเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจการที่พวกเราเจอหน้ากันทำกิจกรรมด้วยกันมันทำให้ความผูกพันเหล่านี้ขึ้นมา เพราะไม่อย่างนั้นน้องๆคงไม่สนใจหรอกครับว่าพี่วินัยจะเป็นอย่างไรหรือจะปล่อยให้พวกผมโดนทำโทษต่อไปเรื่อยๆก็ได้ แต่พวกเขากลับมีความตั้งใจในการร้องการแสดงสปิริตให้พี่ปีสี่ได้เห็นหนึ่งในนั้นคือการลบคำสบประมาทของใครก็ตามที่ดูถูกพวกเขาส่วนการช่วยพวกผมนั้นมันก็เหมือนผลพลอยได้เมื่อพวกเขาทำออกมาได้ดี  

"พวกมึงเดี๋ยวตามไปหาพวกกูที่ห้องระเบียบด้วยนะ" พี่คาเรนเฮดวินัยปีสี่เดินมาบอกพวกผมก่อนจะเดินออกไป พวกเราประชุมกันเป็นเวลาเกือบสามชั่วโมงมองดูนาฬิกาตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้วเห็นทีคงจะได้นอนคอนโดแล้วล่ะ 

"มึงกูง่วงว่ะ" นิวตันเอ่ยพร้อมหาวเป็นหลักฐานว่ามันง่วงจริงๆ 

"กูก็ไม่ไหวว่ะ" ผมบอกมันเมื่อคืนกว่าจะถึงคอนโดก็เกือบตีหนึ่ง อาบน้ำแต่งตัวกว่าจะนอนจริงๆก็ตีสองสภาพวันนี้เลยตาคล้ำกันนิดหน่อย 

"เมื่อไรอาจารย์จะปล่อยว่ะ" ไอ้พอร์ชที่ทางในไปได้หลายรอบบ่นด้วยความหงุดหงิด เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าอาจารย์จะปล่อยคลาสพวกผมนี่แทบจะพุ่งตัวออกจากห้องทันทีที่อาจารย์เก็บปากกา ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงโรงอาหารคงคนเยอะแน่นอนพวกเราเลยตกลงกันว่าจะออกไปกินข้าวข้างนอกกันเพราะตอนบ่ายยังมีเรียน ผมเดินอ้อมไปหลังคณะเนื่องจากจอดรถไว้ที่นั่น หน้าคณะกับลานจอดรถมีคนจอดเต็มไปหมดผมเลยหลบมาจอดหลังคณะแทน ในจังหวะที่กำลังจะเดินพ้นตึกอุตสาหการอันเป็นตึกที่อยู่หลังสุดของคณะนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนทะเลาะวิวาทกัน 

"ปล่อยนะ!" "แกมันเด็กหน้าด้านกล้าดียังไงไปกอดเขาห๊ะ อ้วนก็อ้วน ยัยอ้วน!!" 

"ฮือออ ปล่อยนะ ฮือออ" 

"ฉันไม่ปล่อยวันนี้ฉันจะตบแกเอาให้จำไปเลยว่าอย่ามายุ่งกับพี่เธียร์ เขาเป็นของฉัน" ใครมาตู่ว่าผมเป็นตัวเองว่ะ 

"หยุด!" ผมเดินเข้าไปหากลุ่มผู้หญิงประมาณสามถึงสี่คนที่ยืนล้อมผู้หญิงอีกคนอยู่ 

"ถอยออกไป!" ไม่ต้องรอให้ผมได้พูดซ้ำพวกเธอทั้งสี่คนต่างพากันถอยออกไป พอได้มองดูว่าคนที่ถูกรุมทำร้ายเป็นใครผมก็ต้องหายใจเข้าลึกๆเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเองก่อนจะถอดเสื้อช็อปของตัวเองไปคลุมให้น้อง

วันนี้มาเรียนอยู่ดีๆพอจะไปกินข้าวก็โดนกลุ่มรุ่นพี่ปีสองกลุ่มที่เคยสั่งให้ฉันไปทำความสะอาดห้องเก็บลากออกมาหลังตึกอุตสาหการ ไม่ทันได้ถามไถ่อะไรพี่แกก็เล่นเอาน้ำแดงมาสาดใส่ฉันจนเปียกไปครึ่งตัวก่อนจะให้เพื่อนตัวเองมาล็อกตัวฉันให้คุณพี่แกตบ เขาบอกว่าฉันไปยุ่งกับพี่เธียร์เตอร์เขาและเขาก็เห็นวันที่พี่เธียร์กอดกับฉันด้วย ฉันสู้ไม่ไหวก็ได้แต่ร้องไห้จนจู่ๆก็มีคนมาช่วยห้ามพวกรุ่นพี่ไว้และสั่งให้พวกรุ่นพี่ถอยออกไป 

*พลึ่บ!* 

จู่ๆก็มีเสื้อช็อปสีแดงเลือดหมูหล่นมาคลุมตัวฉัน 

"ไม่ร้องไห้นะอ้วน" เสียงนี้มันคุ้นๆ 

"พี่เธียร์!! ฮืออออ" เขามาแล้ว เขามาช่วยฉันแล้ว 

"ครับพี่อยู่นี่แล้ว ไม่ต้องร้องนะ" 

"บี..ยะ..อยากกลับบ้าน" 

"ครับๆ กลับบ้านกันนะ" พี่เธียร์ช้อนตัวฉันขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว ฉันรีบกอดคอพี่เธียร์ไว้กันตกเพราะตัวฉันเองก็ไม่ใช่จะเบา ฉันไม่รู้ว่าสีหน้าท่าทางของรุ่นพี่ทั้งสี่คนจะเป็นอย่างไรนาทีนี้ฉันอยากจะออกไปจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด 

"ผมว่าพรุ่งนี้เราคงต้องเจอกันที่ห้องระเบียบ" พี่เธียร์พูดก่อนจะเดินพาฉันออกมาแล้วพาฉันเข้ามานั่งในรถยนต์ของเขาส่วนเขาก็นั่งที่ฝั่งคนขับ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครสักคนถ้าให้้เดาคงเป็นเพื่อนเขานั่นแหละ ส่วนฉันตอนนี้ก็นั่งสะอื้นพร้อมกับอาการปวดหน้าจากที่โดนฝ่ามืออรหันต์ของรุ่นพี่ปีสองมา 

"คาบบ่ายวันนี้กูไม่เข้านะ มีเรื่องนิดหน่อย" 

"....." 

"ไว้เดี๋ยวเล่าให้ฟัง" 

"...." 

"โอเค ขอบใจมากมึง" พี่เธียร์คุยอะไรไม่รู้ รู้เพียงว่าตอนนี้น้องบีไม่ไหวแล้วน้องบีขอนอนก่อนนะ

"หลับซะนะยัยหนูของพี่" ผมเช็ดน้ำตาที่ยังมีติดอยู่บนใบหน้าของน้องออกอย่างแผ่วเบาและจัดท่าทางการนอนพร้อมเอนเบาะให้น้องได้นอนสบายๆ ผมลูบผมน้องเบาๆก่อนจะขับออกจากคณะเพื่อพาน้องกลับไปพักผ่อน งานนี้คงต้องพาน้องกลับไปนอนที่บ้านใหญ่ซะแล้ว ส่วนคนที่ทำร้ายยัยหนูเดี๋ยวพรุ่งนี้ได้เคลียร์กัน!!

มาจ้าาาาา วันนี้มาซะเย็นเลย

ชอบไม่ชอบสนุกไม่สนุกยังไงติชมกันได้น้าาาา

🎊วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของปีแล้วเนอะไรท์ขอให้รีดเดอร์ที่น่ารักของไรท์ทุกคนพบเจอแต่ความสุข มีสุขภาพร่างกายแข็งเเรง เงินทองไหลมาเทมา ใครที่ทำงานแล้วก็ขอให้เจริญรุ่งเรืองในหน้าที่การงาน ใครที่เรียนอยู่ก็ขอให้เรียนได้เกรดสวยๆกันทุกคนเลยนะคะ สุขสันต์วันปีใหม่จ้าาาาาาา🎁🎁

🎉🎉Happy new year 2019🎉🎉