“กลับบ้านก่อนแล้วผมจะเล่าให้ฟัง”  เจสันพยุงพรรษภิรมย์เข้าห้องน้ำเพื่อให้เธอแต่งตัวเพื่อกลับบ้าน  เขาปลีกตัวเพื่อไปคุยกับหมอ  เรื่องตามหาญาติเธอเดี๋ยวผมจัดการเอง เพราะผมไม่อยากให้เป็นข่าวดัง  ไม่นานคงเจอเพราะคนของผมตามเจอได้ไม่ยากหรอก  หมอพยักหน้าตอบรับเจสันทันทีเพราะรู้ว่าอำนาจของหนุ่มน้อยนั้นไม่น้อยเลยถึงเขาจะอายุย่างสามสิบต้นๆแต่เจสันยังมีอิทธิพลมาเฟียใหญ่เมสันที่คอยหนุนหลังเขาอีกทาง  และโรงพยาบาลนี้ก็ได้ทุนจากเจสันมาทุกปี  เชื้อไม่ทิ้งแถวเสียจริงแต่ดูเหมือนคนลูกจะเบากว่าพ่อนิดนึ่ง  เรื่องเหี้ยมต้องยกให้เมสัน  เจสันคงได้ความใจดีของผู้เป็นแม่มาบ้าง   แต่ยังไม่เคยได้ยินเขาสร้างวีรกรรมใดเลย

            “หมอขอให้เธอเจอครอบครัวของเธอเจอไวๆนะครับ”  เจสันก้มศีรษะเล็กน้อย  แล้วเดินจากไป  เจคอบนายพาเธอกลับบ้านไปก่อนไม่ต้องพูดคุยอะไรกับเธอ 

            “ ให้เธอพักผ่อน  ฉันจะไปซื้อเสื้อผ้าข้าวของที่จำเป็น”    เจสันเดินแยกออกไปแล้วเดินกลับมาอีกครั้ง    “คุณกลับบ้านไปก่อนนะผมมีเรื่องต้องทำ”  เจสันเดินมาพูดกับพรรษภิรมย์แล้วก็เดินจากไป  พรรษภิรมย์ยังมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น  ถึงเธอจะจำอะไรไม่ได้แต่เธอจำได้ว่าเคยเห็นรถที่เจสัน  “ใช่รถ  คันนั้นฉันจำได้”  เจคอบได้ยินหันกลับไปถามพรรษภิรมย์  “คุณว่าอะไรนะครับ”  “ฉันคิดว่าฉันเคยเห็นรถคันนั้น”  เจคอบนิ่งงันไปทันที  “ขึ้นรถเถอะครับ”  เจคอบพยุงพรรษภิรมย์ขึ้นรถเพราะเขาเริ่มรู้ว่าความจำเธอกลับมาแล้วบางส่วน  “นี้คุณ  ฉันปวดหัว”   เจคอบมองผ่านกระจกหลัง  เห็นพรรษภิรมย์นั่งกุมขมับอยู่  

            ติ่ง!!  โทรหาเจนี่ให้ฉันหน่อยบอกว่าเจอกันที่ห้างสรรพสินค้า   ฉันรออยู่”   เจคอบจัดการปัญหาทุกอย่างจนเสร็จพร้อมพาพรรษภิรมย์เข้าอยู่ห้องรับรองซึ่งอยู่อีกฝั่งของบ้านตากอากาศสุดหรู 

            “นอนก่อนนะคะเดี๋ยวเจ้านายกลับมา”  พร้อมสั่งสาวใช้ให้ดูแลพรรษภิรมย์ไม่ให้วางสายตา  อย่าให้เธอไปไหนได้    ยานอนหลับออกฤทธิ์เป็นอย่างดี  พรรษภิรมย์หลับฝันถึงบ้านหลังใหญ่ที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่หน้าบ้านสั่งคนงานจัดสวนหย่อม  พร้อมเดินมาโอบกอดเธอ    ภาพเริ่มสลับไปมาหลายภาพ  เกิดภาพซ้อนทำให้เธอปวดหัวและตื่นจากความฝัน  พรรษภิรมย์ลุกนั่งเหงื่อแตกพลั่กๆ   เจสันเดินเลือกซื้อของกับเจนี้อย่างสบายอารมณ์   “วันนี้เจสันน่ารักจังค่ะ  ซื้อของให้เอมี่เยอะแยะเลย”  เจสันหัวเราะร่า  “เปล่าหรอกผมซื้อให้คนอื่น  แต่ที่ต้องให้คุณมาด้วยเพราะว่าเอหุ่นเท่ากันกับคุณ”   เอมี่อึ้งตาค้าง  เจสันเดินจากเอมี่ไปดื้อไม่แม้แต่จะกล่าวคำลา  ชวนให้เอมี่เต้นเร่าๆอยู่คนเดียว 

            เจสันเปิดประตูไปเจอพรรษภิรมย์กำลังยืนมองฝนที่ตกนอกหน้าต่างบานใหญ่   เจสันวางแผนทุกอย่างเสร็จสรร  

            “เป็นอย่างไรบ้าง  ได้ข่าวว่าคุณปวดหัว  ดีขึ้นหรือยัง”   พรรษภิรมย์หันกลับมาทางต้นเสียงทันที  

            “ปวดบางครั้งค่ะ”   พรรษภิรมย์ยิ้มหวาน   

             “ที่นี้บ้านใครคะ  ฉันพูดกับใครก็ไม่มีใครตอบ”  พรรษภิรมย์ถามด้วยความสงสัย  เจสันยิ้มให้พรรษภิรมย์  เขาค่อนข้างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ   

            “บ้านผมเอง”  พรรษภิรมย์ทำหน้าฉงนในคำตอบ 

            “แล้วทำไมคุณไม่พาฉันไปส่งที่บ้าน”  พรรษภิรมย์ถามด้วยความอยากรู้ 

            “คุณไม่มีบ้าน  ผมเลยให้คุณอยู่ที่นี้ไปก่อน”  หมายความว่ายังไง ไม่มีบ้าน 

            “ฉันไม่เข้าใจคะ  ไม่มีบ้านคืออะไรคะ”   เจสันเดินเข้ามาใกล้ๆพรรษภิรมย์  แล้วสูดหายใจลึกๆ 

            “คุณวิ่งตัดหน้ารถผมแล้วหัวคุณก็กระแทกกับก้อนหินทำให้คุณจำอะไรไม้ได้จนถึงตอนนี้”   เจสันพูดหน้านิ่ง  ถึงเขาจะพยายามโกหกเธอสารพันมันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นสู้บอกความจริงดีกว่า  เธอจะได้นึกอะไรขึ้นมาได้บ้าง  เขาจะได้ไม่ต้องดูแลเธออยู่แบบนี้  และที่สำคัญเขาอึดอัดที่ต้องมานั่งอธิบายและแสร้งทำเป็นคนดีอยู่   พรรษภิรมย์ยืนนิ่งกับคำตอบที่ทำให้เธอเข้าใจเหตุผลที่ทุกคนไม่ยอมตอบคำถามของเธอ   และภาพที่เธอเห็นรถของเจสันพุ่งมาหาเธอนั้น  นั่นคือภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ก่อนความจำเสื่อม 

            “อีกอย่างที่ผมจะบอก  คุณควรทบทวนความจำของคุณให้ดีๆ  คิดให้มากๆ จะได้จำได้แล้วออกไปจากชีวิตของผมสักที   เหมือนมันเป็นบ่วงมัดคอผมอยู่ตลอดเวลา  ผมหายใจไม่ออกทุกครั้งที่เห็นหน้าคุณ”   เจคอบที่ยืนฟังอยู่ข้างนอกถึงกับอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน  เขานึกว่าเจสันตกหลุมรักจนโงหัวไม่ขึ้นที่ไหนได้  เจสันก็ยังเป็นเจสันเหมือนเดิม  พรรษภิรมย์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น  คำพูดทุกคำกระทบและบาดลึกหัวใจเธอเหลือเกิน   จริงหรือที่เขาพูดมา  แล้วเธอเป็นใครกันแน่  ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว  หัวแทบจะระเบิด 

            “เราเป็นใครกันแน่   เป็นใครกัน”   พรรษภิรมย์ยังเดินไปมาไม่ยอมนอน  เธอมองออกไปยังสระว่ายน้ำเห็นเจสันกำลังว่ายน้ำอยู่  พรรษภิรมย์เปิดประตูลงไปข้างล่าง  อย่างน้อยก็เปลี่ยนบรรยากาศบ้างเผื่อจำอะไรได้  จะได้กลับบ้านเร็วๆ  เพราะดูจะคำพูดแล้วเขาก็ไม่ค่อยเต็มใจให้เธออยู่ที่นี้สักเท่าไหร่   เสียงคนคุยกับดังระลอกมาพรรษภิรมย์เดินตามเสียงนั้นไปเงียบๆ  พรรษภิรมย์เห็นผู้หญิงคนหนึ่งก้มๆเงยที่โซฟานอกบ้าน  เธอกำลังเดินเข้าไปหาแต่ภาพที่เธอเห็นกลับต้องหยุดฝีเท้า  กึก  พรรษภิรมย์  เห็นผู้หญิงคนนั้นอมดุ้นใหญ่ของเจสันอย่างน่าเอร็ดอร่อยภาพข้างน่าช่างชวนอาเจียนเสียจริง  พรรษภิรมย์ปิดปากแน่น  เธอยืนนิ่งร่างกายไม่ไหวติง