​บทที่ 6

ของแลกเปลี่ยน

​

“ทำไมคะ” เขาพูดแบบนี้ทำไมกัน จะมาไม้ไหนอีก

วรรธน์ยักไหล่ แสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมแล้วเดินเข้ามาดึงรั้งร่างบางเข้าไปแนบกาย ความใกล้ชิดขนาดนี้ทำให้พริมารู้สึกถึงความตื่นตัวที่ดุนดันสะโพกด้านข้างของเธอ เสียงคำรามต่ำๆ บ่งบอกว่าเขาต้องการเธออย่างมากมาย 

ตั้งแต่จากกันวันนั้นไม่มีใครทดแทนพริมาได้ ไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว เขาคงจะได้ฟัดแม่ดาราสาวคนนั้นในโรงแรมจนหล่อนร้องขอชีวิตไปแล้วหากว่าสมองของเขาไม่คิดถึงแต่ผู้หญิงตรงหน้าจนหงุดหงิดและเสียอารมณ์

“คุณวรรธน์ เพื่อนของคุณยังอยู่ข้างนอกนะคะ” 

หญิงสาวร้องเตือนเบาๆ พยายามบิดตัวออกจากร่างกายกำยำ นั่นทำให้วรรธน์นึกถึงบางสิ่งที่ตัวเองเผลอลืมไป เขาผละออกจากหญิงสาวแล้วพูด

“เพื่อนฉันคนที่มองเธอตาเป็นมัน ชื่อธนา เขาเป็นลูกชายของนักธุรกิจที่กำลังดีลข้อเสนอที่ซับซ้อนและละเอียดอ่อนด้วยกันอยู่ และดูเหมือนเขาจะสนใจเธอมากเลยนะพริมา เพราะงั้นฉันเลยคิดว่าคิดว่า...”

“มะ ไม่นะคะ” 

พริมาเบิกตาโพลงพร้อมส่ายหน้าด้วยความคาดไม่ถึง เธอเดาได้ว่าวรรธน์ต้องการอะไรจากเธอถึงได้พูดแบบนี้ รอยยิ้มร้ายกาจของชายหนุ่มเผยออกมาทำให้น้ำตาร่วงรินอย่างคนที่หมดสิ้นทุกอย่าง

“ไปปรนนิบัติเพื่อนของฉันหน่อยสิ เขาคงพอใจและตกลงเซ็นสัญญากับฉันหากได้เธอช่วย”

“คุณวรรธน์” 

แข้งขาของพริมาอ่อนล้าจนต้องเกาะเคาน์เตอร์ครัวเอาไว้เพื่อไม่ให้ล้มลง เธอจ้องมองวรรธน์ผ่านม่านน้ำตา

“ทำได้หรือเปล่า”

“ผิงเป็นคนนะคะ มีเลือดเนื้อมีหัวใจ ถ้าคุณไม่คิดจะสงสารผิง ได้โปรดเห็นใจผิงสักนิดได้หรือเปล่าในฐานะที่เราเป็นมนุษย์เหมือนกัน”

“หยุดพล่ามคำพูดสวยหรูแล้วออกไปทำสิ่งที่เธอควรทำ” 

คำพูดเด็ดขาดทำให้พริมาหมดแรงนั่งแปะลงกับพื้นแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอถูกขายใช้หนี้ยังไม่พอยังถูกเจ้าหนี้อย่างวรรธน์ขายอีกทอดเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจอีกอย่างนั้นหรือ หัวใจของเขาทำด้วยอะไรกันมันถึงได้ด้านชาแบบนี้ เขาไม่คิดจะสงสารเธอเลยสักนิด

“คุณวรรธน์ใจร้าย ฮือๆๆ”

“อย่าประณามฉันนะพริมา!!!” 

เขาเก็บอารมณ์สงสารเอาไว้ในกล่องเหล็กแล้วล็อกมันด้วยกุญแจอย่างแน่นหนา แต่ดูเหมือนว่ามันกำลังเดือดพุ่งพล่านกระแทกกระทั้นจนกล่องใบนั้นกระทบหัวใจของเขาอย่างรุนแรงและเขาแน่ใจแล้วว่ากล่องใบนั้นถูกทำลายเมื่อเห็นแววตาหม่นแสงเงยขึ้นมาจ้องหน้า

“ให้ผิงได้หลงเหลือศักดิ์ศรีความเป็นคนไว้บ้างจะได้หรือเปล่าคะ” 

วรรธน์พยายามมองข้ามความรู้สึกบ้าบอนั้นแล้วกระชากแขนพริมาขึ้นมาจากพื้น สบตากับดวงตาเศร้าสร้อยคู่นั้นอย่างไม่กะพริบ นักธุรกิจอย่างเขาต้องฉวยโอกาสทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งผลประโยชน์ 

คงไม่ยอมให้ความง่ายดายที่มองเห็นในวันนี้ถูกทำลายลงไปเพียงเพราะเห็นน้ำตาของเจ้าหล่อนหรอก เขาจะสนทำไมก็แค่ความรู้สึกของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่แทบจะไม่มีผลกับชีวิตของเขาเลย

ท่าทางไม่อินังขังขอบของเขาทำให้หญิงสาวรู้ว่าชายหนุ่มพร้อมที่จะยกเธอให้กับใครก็ได้ราวกับเป็นสิ่งของ...

เขาไม่รักเธอไม่ว่า แต่อย่าทำแบบนี้ได้ไหม เธอเจ็บจนหัวใจแทบจะสลาย แต่คนใจร้ายก็ไม่คิดจะสงสาร

“ทำตามที่ฉันต้องการ เพื่อความอยู่รอดของครอบครัวเธอ”

“ไม่นะคะคุณวรรธน์ เห็นใจผิงเถอะค่ะได้โปรด” 

พริมาพยายามขืนตัวไว้ไม่ไปตามแรงดึง แต่วรรธน์ไม่ปล่อยง่ายๆ ให้ตายอย่างไรเขาก็จะต้องให้เธอออกไปทำเรื่องแบบนั้นให้ได้ น้ำตาของเธอไม่เคยมีค่าสำหรับวรรธน์เลย

“งั้นก็กลับไป พรุ่งนี้เตรียมตัวเก็บข้าวของออกจากบ้านหลังนั้นไปได้เลย ไสหัวออกไปทั้งโคตรนั่นแหละ” 

พริมาจ้องวรรธน์ทั้งน้ำตาพร้อมส่ายหน้า เขาจะบังคับเธอให้ได้อย่างนั้นสินะ เขาจะแคร์หรือเปล่าหากเพื่อนของเขาต้องการรังแกเธอต่อหน้าเขา...หรือนั่นเป็นสิ่งที่วรรธน์เองก็อยากจะเห็นเหมือนกัน

“ผิงขอถามอะไรคุณวรรธน์ได้ไหมคะ”

“เอาสิ” เขาดูไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

“ถ้าเขาต้องการมีอะไรกับผิงต่อหน้าคุณวรรธน์ คุณจะทำยังไงคะ”

วรรธน์กลืนน้ำลายฝืดๆ เขาไม่ได้คิดถึงข้อนี้มาก่อนและมันเป็นคำถามที่ตอบยากเหลือเกิน กระนั้นความโกรธแค้นและอยากเอาชนะกลับมีมากกว่า

“ฉันจะไปห้ามอะไรได้”

พริมาหน้าชา เธอไม่น่าถามคำถามที่รู้คำตอบอยู่แล้วเลยจนนิดเดียว หญิงสาวยืนนิ่งแล้วร้องไห้ราวจะขาดใจหัวใจที่แห้งเหี่ยวรับความเจ็บปวดไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

วรรธน์ไม่อยากมองภาพนั้น ในอกซ้ายพยายามปฏิเสธว่าไม่ได้มีความรู้สึกสงสารเห็นใจพริมา

หญิงสาวตั้งสติแล้วกลืนเสียงสะอื้นลงไปในลำคอด้วยความยากเย็น ในเมื่อเขาต้องการให้เธอเป็นโสเภณีก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนให้สมน้ำสมเนื้อเสียหน่อย เธอจะไม่ยอมเปลืองตัวมากไปกว่านี้เพียงเพื่อสนองความพอใจของวรรธน์เท่านั้นแน่

“คุณจะลดหนี้ให้ผิงเท่าไหร่คะ”

“อะไรนะ!?” 

ไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยว่าพริมาจะกล้าต่อรองขนาดนี้ ที่ผ่านมาเธอดูเหมือนจะไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเขาเลยด้วยซ้ำ

“ผิงควรได้ค่าตอบแทนที่ผิงเปลืองตัวขนาดนี้” 

แขนข้างที่ถูกวรรธน์จับถูกบีบอย่างแรงจนพริมาหน้าเหยเก วรรธน์ไม่พอใจมากจากการกระทำของเธอ

“นี่เธอจะนอนกับมันจริงๆ หรือ” 

เขาอยากบีบคอเธอให้ตายคามือนัก คำว่าปรนนิบัติมีความหมายแบบไหนกันในพจนานุกรมของเธอ

“ถ้าการที่ผิงนอนกับเขาแล้วทำให้พ่อของเขาตกลงเซ็นสัญญากับคุณได้มันก็คุ้มไม่ใช่หรือคะ”

“บ้าไปแล้วหรือพริมา!” 

ร่างเล็กถูกเหวี่ยงจนหลังชนฝา หญิงสาวเจ็บจนจุกไปหมดแต่ความกล้าที่ไม่รู้หามาจากไหนสั่งให้ดวงตาโศกเศร้าจ้องมองเขาอย่างไม่ยอมอ่อน

“มันเป็นสิทธิของผิงที่จะเรียกร้องสิทธิ์ให้ตัวเอง ในเมื่อคุณวรรธน์ต้องการให้ผิงทำแบบนั้นผิงก็ต้องได้อะไรกลับมาบ้าง”

“สองล้านเป็นไง สมนาคุณที่เธออยากจะนอนกับมันจนตัวสั่น!” 

เขาโพล่งขึ้นด้วยความโมโห แต่เขาจะไม่ยอมให้มีวันนั้นหรอก พริมาคิดว่าเขาจะยอมให้เธอนอนกับใครอย่างนั้นหรือ แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่เข้าใจ เธอฝืนยิ้มทั้งน้ำตากล้ำกลืนความขื่นขมเอาไว้ในหัวใจ

“ดีลค่ะ” มือเล็กปาดน้ำตาเร็วแล้วฉีกรอยยิ้มหวานหยดย้อยเดินไปยังห้องรับแขก

วรรธน์จ้ำอ้าวตามไปหมายจะคว้าแขนเล็กเอาไว้แต่ไม่ทันเสียแล้ว พริมานั่งลงข้างๆ เป้าหมายซึ่งเป็นผู้ชายที่ดูเจ้าชู้หูตาแพรวพราวที่สุดในกลุ่ม มือถือแก้วชงเหล้าให้ฝ่ายนั้นแต่ดูขาดทักษะและความคล่องตัวอย่างเห็นได้ชัด

ภาพนั้นทำให้วรรน์กัดฟันแน่น แค้นใจจนอยากจะกระชากพริมาออกมาให้ห่างจากเพื่อนของตน แต่เหตุผลทางด้านธุรกิจจำต้องปกปิดอารมณ์โกรธเอาไว้แล้วเดินเข้าไปนั่งที่เดิม

สาวๆ ที่เขาเรียกมาบริการมาถึงพอดีและพวกหล่อนเริ่มเฟลิร์ตหากวรรนธ์กลับไม่เกิดอารมณ์ร่วม ร่างบอบบางของสาวก้นครัวที่ทำตัวเป็นนักชงเหล้ามือหนึ่งและถูกดึงเข้าไปนั่งบนตักของเพื่อนชีกออยู่ในสายตาของวรรธน์ตลอดเวลา

“คุณตัวหอมจังเลย” 

พริมาถูกคนหล่อหน้าตี๋ที่วรรธน์บอกว่าเป็นคู่ค้าคนสำคัญกอดรัดทั้งตัว เขาดอมดมกลิ่นกายหอมสะอาดเข้าไปเต็มปอด 

“ใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไรหรือครับ”

“มะ ไม่ได้ใช้ค่ะ” 

พริมาตัวสั่น อยากร้องไห้และอยากไปจากตรงนี้แต่ก็ต้องอดทนเพื่อยอดหนี้ที่จะหายไปถึงสองล้าน

“แต่คุณตัวหอมมาก หอมจนผมทนไม่ไหว” 

ยังไม่ทันขาดคำปลายจมูกของคนพูดก็กดลงที่ไหล่มนอย่างเสน่หานาทีนั้นเองที่ความอดทนของวรรธน์ขาดสะบั้น รู้ตัวอีกทีเขาก็พบว่าตัวเองกระชากพริมาออกมาท่ามกลางความฮือฮาของทุกคน

“อะไรวะ!”

“เธอเป็นของฉัน”

*****************************

สุดท้ายก็ทนไม่ได้ซะเอง 5555