​

โซระ Say...

"โซป้องกันตัวเองเก่งอยู่แล้วค่ะ" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ เมื่อพี่ขุนบอกให้ฉันระวังเรื่องการแต่งตัว ไม่ควรใส่กระโปรงสั้นไปเรียน เพราะมันอันตราย

"แต่โซก็ตัวเล็กแค่นี้เองนะ" พี่ขุนบอก แถมยังมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาเค้าเหมือนไม่ได้มองว่าฉันตัวเล็กเลยอ่ะ เหมือนมองว่าฉันเตี้ยมากกว่า เชอะ

"ถึงโซจะตัวเล็กแต่โซแรงเยอะนะคะ" ฉันกอดอกแล้วเชิดหน้าขึ้น

"หึหึ แรงจะเยอะแค่ไหนกันเชียว" พี่ขุนหัวเราะเบาๆ เหมือนไม่เชื่อ

"พี่ขุนจะลองดูมั้ยล่ะคะ" ฉันถามด้วยน้ำเสียงท้าทาย

"ลอง? จะให้พี่ลองด้วยวิธีไหนล่ะ โซก็ตัวแค่เนี้ย สูงก็แค่ไหล่พี่เองนะ" พี่ขุนบอก นั่นไง เค้ามองว่าเตี้ยจริงๆด้วย

"งั้นมางัดข้อกันมั้ยล่ะคะ ไม่ต้องใช้ความสูง ใช้แค่แรงล้วนๆ" ฉันเสนอ เพราะมั่นใจว่าสู้ในระดับเดียวกัน ฉันเป็นผู้หญิงที่แรงเยอะมากๆคนนึง สู้พวกลูกน้องของพ่อได้สบายเลยล่ะ

"ได้สิ แล้วอย่าหาว่าพี่รังแกเด็กนะ หึหึ" พี่ขุนยิ้มมุมปาก

แล้วพี่ขุนก็จัดการดันจานข้าวที่เค้าพึ่งกินเสร็จเมื่อกี้ไปไว้ตรงมุมโต๊ะ เพื่อเคลียร์พื้นที่ แล้วฉันกับเค้าก็ยืนคนละฝั่งของโต๊ะ ก่อนจะโน้มตัวลงไปหาโต๊ะพร้อมกัน

"พี่ขุนอย่าออมแรงให้โซก็พอค่ะ" ฉันบอกพี่พร้อมกับวางศอกลงบนโต๊ะแล้วยื่นมือไปข้างหน้า

"หึหึ" คนตัวโตตรงหน้าฉันไม่พูดอะไร แต่วางศอกลงบนโต๊ะแล้วยื่นมือมาจับมือฉัน

แต่แล้วฉันก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ไม่ใช่เพราะการแข่งงัดข้อที่กำลังจะเกิดขึ้น เพราะเป็นเพราะมือใหญ่ๆของพี่ขุนที่จับมือฉันไว้ต่างหาก มือของเค้านุ่มมากเลยอ่ะ แถมยังอุ่นๆดีด้วย อุ่นจนฉันรู้สึกหน้าร้อนเลยล่ะ

"พี่ให้โซออกแรงก่อนเลย" พี่ขุนบอกฉัยด้วยสีหน้าสบายๆ

"งั้นโซไม่ออมแรงให้นะคะ ฮึบ" พูดจบฉันก็ออกแรงงัดข้อทันที

แขนของพี่ขุนเสียหลักเอนลงไปเล็กน้อย แต่ไม่นานเค้าก็งัดกลับมาตั้งไว้ตรงกลางได้เหมือนเดิม ฉันจึงพยายามออกแรงให้มากขึ้น แต่มือใหญ่ๆตรงหน้าก็แทบจะไม่ขยับอีกเลย ฉันเลยต้องพยายามออกแรงให้มากขึ้นเรื่อยๆ จนบีบมือพี่ขุนแน่นไปหมด

"ยอมแพ้พี่ดีกว่าน่า เดี๋ยวจะเจ็บมือซะเปล่าๆ" พี่ขุนเตือน เมื่อเห็นฉันพยายามออกแรงอย่างหนัก แต่แขนเค้าก็ขยับแค่นิดเดียว

ฉันมองมือของเราสองคนที่เริ่มแดงแล้วกัดปากตัวเองเพื่อฝืนแรงไว้ บ้าเหอะ ! ฉันไม่น่าท้าแบบนี้เลย ไม่คิดว่าผู้ชายที่ดูใจดีและอบอุ่นแบบพี่ขุนจะแรงเยอะเหมือนกัน พอสู้แรงกันตรงๆแบบนี้มันยากมากเลยนะที่ฉันจะชนะเค้าได้ มันไม่เหมือนศิลปะการต่อสู้ที่ใช้ทักษะแล้วก็ความเร็วสู้กัน ถ้าต่อสู้กันจริงๆฉันว่าฉันชนะพี่ขุนแน่ๆ แต่ถ้าวัดกันด้วยแรงอย่างเดียวแบบนี้ ฉันคงแพ้เค้าแน่ๆ แต่ฉันไม่อยากแพ้เค้าให้เสียหน้านี่นา เมื่อกี้ออกตัวไว้เยอะเลยด้วย

"โซ ระวังแขนหักนะ" พี่ขุนเตือนฉันเสียงเข้มขึ้น

"โซกระดูกแข็งอยู่แล้วค่ะ" ฉันตอบ แล้วพยายามดันแขนของพี่ขุนลงไป

แต่แล้วอยู่ๆแรงต้านจากพี่ขุนก็หายไป ทำให้ฉันดันแขนเค้าจนแนบลงกับโต๊ะได้สำเร็จ แต่ด้วยความที่ฉันก้มตัวแล้วก็ทิ้งน้ำหนักตัวแรงมาก ทำให้ฉันเสียหลักจนหน้าแทบคะมำลงกับพื้น

"ว๊ายยย !" ฉันร้องด้วยความตกใจที่ตัวเองเสียหลัก

หมับ ! และโชคดีที่พี่ขุนมาช่วยดึงตัวฉันไว้ได้ทันซะก่อน แต่มือใหญ่ดันมาคว้าเข้าที่หน้าอกแล้วก็เอวของฉันซะนี่ ให้ตาย น่าอายชะมัด เพราะนมฉันเล็กมาก ฮือออ พี่ขุนจะคิดว่าจับไข่ดาวอยู่มั้ยนะ T_T

"เอ่อ พี่ขอโทษ" พี่ขุนรีบปล่อยมือออกจากหน้าอกแล้วก็เอวฉันทันที

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันบอกแล้วก้มหน้าด้วยความอาย ก็หุ่นฉันมันไม่ได้อวบเซ็กซี่เหมือนสาวๆนี่นา ฉันมันพวกคับเอ แถมยังผอมแล้วก็เตี้ยด้วย

แล้วเราสองคนต่างก็ยืนเงียบกันอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่าพี่ขุนคิดอะไรอยู่ แต่สำหรับฉัน ฉันยังรู้สึกอายอยู่เลยนะ ฉันคิดว่าต้องหาเรื่องคุย เพื่อให้ลืมเรื่องน่าอายเมื่อกี้แล้วล่ะ

"เมื่อกี้ที่พี่ขุนบอกว่าเมืองไทยอันตราย งั้นพรุ่งนี้พี่ขุนไปส่งโซที่มหาลัยได้มั้ยคะ" ฉันชวนพี่ขุนคุย

แต่สิ่งที่ฉันพึ่งพูดออกไปก็ยิ่งทำให้รู้สึกอายหนักกว่าเดิม เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ฉันกำลังขอให้ผู้ชายไปส่งเรียนนะ น่าอายชะมัด

"แต่เมื่อกี้โซบอกพี่ว่าป้องกันตัวเองได้ไม่ใช่หรอ" พี่ขุนตอบยิ้มๆ พร้อมกับยื่นมือมายีหัวฉัน เหมือนฉันเป็นเด็กขี้โม้

"แต่โซอยากให้พี่ขุนไปส่งเรียนวันแรกของเทอมนี่คะ" ด้วยนิสัยปากเร็วกว่าสมอง ทำให้ฉันพูดตามที่หัวใจตัวเองต้องการออกไปโดยไม่คิดให้ดีก่อนอีกแล้ว

เอาวะ ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้ละ ฉันจะล่าหัวใจพี่ขุน ฉันก็ต้องอ้อนให้จนมุม เลยเงยหน้าขึ้นไปมองเค้าด้วยสายตาอ้อนๆ

หน้าพี่ขุนอึ้งไปพักหนึ่งที่ได้ยินฉันพูดแล้วก็ทำหน้าอ้อน ก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วมองไปที่อื่น

"เดี๋ยวเหอะ พี่ไม่ใช่พ่อเราซะหน่อยที่จะมาอ้อนให้ไปส่งเรียนวันแรก" พี่ขุนพูดด้วยน้ำเสียงเข้มๆแปลกๆ เค้ากำลังประหม่าอยู่งั้นหรอ

"โซก็ไม่ได้บอกว่าอยากให้พี่ขุนเป็นพ่อสักหน่อย" ฉันทำเสียงงอแง

แล้วพี่ขุนก็เงียบไปอีกแล้ว เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ ก่อนจะหันหน้ากลับมาพูดกับฉันด้วยท่าทางปกติ ไม่เหมือนเมื่อกี้เลย

"คือ...พี่ได้ยินแม่บอกว่าจะให้โซไปกับเจ้าวานะ เพราะเรียนที่เดียวกัน แม่พี่คุยกับมันไว้ให้แล้ว" พี่ขุนบอก

ใช่ ฉันลืมไปเลยว่ามหาวิทยาลัยที่ฉันย้ายมาเป็นที่เดียวกับวายุ วายุเรียนอยู่ปีสอง ส่วนฉันเรียนอยู่ปีสี่แล้ว

"โอเคค่ะ โซไปกับวาก็ได้" ฉันก้มหน้าตอบพี่ขุนด้วยความเสียดาย

แล้วเจ้าตัวที่ฉันกับพี่ขุนพูดถึงก็เดินมาที่ห้องครัวพอดี วายุเห็นฉันกับพี่ขุนยืนอยู่ก็ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ร่างสูงเดินผ่านเราสองคนไปเปิดตู้เย็น ก่อนจะหยิบน้ำออกมาขวดหนึ่ง

"วา แม่บอกแกแล้วใช่มั้ย ว่าพรุ่งนี้พี่โซเค้าจะไปมหาลัยพร้อมแก" พี่ขุนถามวายุ

"ครับ" วายุตอบสั้นๆ ตามนิสัยของคนพูดน้อย แล้วเดินออกไปจากห้องครัว 

วายุเป็นคนเงียบๆ เห็นพี่ขุนเงียบขรึมแบบนี้ วายุน่ะเงียบยิ่งกว่าอีก แบบว่าเงียบคนละแบบ พี่ขุนเงียบขรึมแต่ก็ดูใจดี และอบอุ่น ดูเป็นคนมั่นคงพึ่งพาได้ แต่วายุเงียบเหมือนความเงียบก่อนที่พายุจะมา อารมณ์แบบถ้ามีคนไปสะกิดเค้าก็พร้อมที่จะเหวี่ยงใส่ด้วยความหงุดหงิด ฉันเลยไม่ค่อยกล้าคุยหรือกวนใจเค้าเท่าไหร่ ต่างจากพี่ขุนที่ฉันชอบอ้อน อิอิ

พอห้องครัวเหลือแต่ฉันกับพี่ขุนแล้ว ทั้งห้องก็มีแต่ความเงียบเหมือนเดิม ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมือนตอนแรกที่เราคุยกันเมื่อกี้ ฉันรู้สึกเหมือนพี่ขุนเปลี่ยนไป เหมือนเค้าคิดอะไรอยู่ในใจ เลยคุยกับฉันไม่ค่อยปกติเท่าไหร่

"เอ่อ โซเอาจานไปเก็บให้นะคะ" ฉันบอกพร้อมกับยื่นมือไปยกจานข้าวของพี่ขุน ที่เค้ากินเสร็จเมื่อกี้

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่เก็บเอง" แต่พี่ขุนก็เอื้อมมือมาดึงจานอีกฝั่งไว้

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ขุน โซอยากช่วย" ฉันออกแรงดึงจานต่อ

"ครับ" พี่ขุนเลยปล่อยให้ยกจานไปเก็บไว้ที่อ่างล้างจาน ส่วนเค้าก็หยิบแก้วที่ฉันกับเค้าดื่มเมื่อกี้มาวางในอ่างเหมือนกัน

ร่างสูงยืนอยู่ข้างๆฉัน แถมยังมองหน้าฉันเหมือนจะพูดอะไรก็ไม่พูดออกมา ฉันเองก็ไม่กล้าถาม เพราะหน้าเค้าดูลำบากใจมาก

"งั้นโซขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ" ฉันบอกพี่ขุน เมื่อคิดว่าไม่รู้จะชวนเค้าคุยอะไรแล้ว

"โซ เดี๋ยว" มือใหญ่คว้าแขนฉันไว้ ก่อนที่ฉันจะเดินห่างออกมา

"คะ?" ฉันหันหน้ากลับไปถามพี่ขุน

"คือพี่...เอ่อ พี่อยากจะบอกว่า...เอ่อ วันหลังถ้าโซจะลงมาข้างล่าง โซควรจะใส่ เอ่อ ใส่บรามาด้วยนะ" แล้วพี่ขุนก็กลั้นใจพูดออกมา

แต่สิ้นคำพูดของพี่ขุนแล้ว ฉันก็ก้มลงดูหน้าอกตัวเอง เฮ้ย ! ฉันไม่ได้ใส่บราเซียจริงๆด้วย

"ว๊ายยย ! " ฉันร้องตกใจแล้วรีบยกแขนขึ้นกอดหน้าอกอันน้อยนิดของตัวเองทันที

และภาพเมื่อกี้ก็แว๊บเข้ามาในหัวฉันจนทำให้ฉันรู้สึกหน้าชาขึ้นมา เมื่อกี้พี่ขุนจับโดนหน้าอกฉัน ! นั่นก็เท่ากับว่าเค้าจับโดนหน่มน้มของฉันเต็มๆเลยน่ะสิ ! แง๊~ ทำไม๊ ทำไมฉันเป็นคนไร้ความรู้สึกขนาดเน๊ พี่ขุนจับนมที่โนบรายังไม่รู้ตัวเลย

ถึงว่าทำไมพี่ขุนดูเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อกี้ ฉันก็นึกว่าเค้ารู้สึกตื่นเต้นหรือประหม่าที่ได้ใกล้ชิดกัน แต่เปล่าเล้ย ที่เค้าดูเกร็งๆก็เพราะฉันโนบราลอยไปลอยมาต่อหน้าเค้าต่างหาก ฮืออ น่าอายชะมัด T_T

"คือพี่ เอ่อ พี่ไม่ได้ทะลึ่งนะ แต่พี่เตือนเพราะว่าพี่หวังดี คือบ้านหลังนี้มันมีพี่แล้วก็เจ้าวาอยู่ด้วยน่ะ ไหนจะพวกคนงานอีก" พี่ขุนบอกด้วยน้ำเสียงหวังดี

"ค่ะ โซเข้าใจ งั้นโซขอตัวก่อนนะคะ T///T " ฉันก้มหน้าแล้วรีบวิ่งกลับห้องนอนตัวเองทันที

แงงงง คือปกติฉันใส่ชุดนอนจะไม่ใส่บราจนชินไปแล้วไง ก็เลยลืมตัว ฮือออ ยัยโซ้~ ทำไมแกเป็นคนแบบนี้เนี่ย ! โนบราต่อหน้าพี่ขุนตั้งนาน !

เอ๊ น้องโซขา ทั้งเปิ่นแล้วก็ขี้อายแบบนี้ น้องโซจะล่าหัวใจของพี่ขุนเขาได้มั้ยล่ะคะเนี่ย ^o^

สำหรับความรักของคู่นี้ ขอแบบค่อยๆแอ๊วไปละกันนะคะ จะออกแนวอ้อนๆหน่อยๆ อิอิ >o<