โซระ Say... 

"หึหึ แรงจะเยอะแค่ไหนกันเชียว" พี่ขุนหัวเราะเบาๆ เหมือนไม่เชื่อ 

"พี่ขุนจะลองดูมั้ยล่ะคะ" ฉันถามด้วยน้ำเสียงท้าทาย 

"ลอง? จะให้พี่ลองด้วยวิธีไหนล่ะ โซก็ตัวแค่เนี้ย สูงก็แค่ไหล่พี่เองนะ" พี่ขุนบอก นั่นไง เค้ามองว่าเตี้ยจริงๆด้วย 

"งั้นมางัดข้อกันมั้ยล่ะคะ ไม่ต้องใช้ความสูง ใช้แค่แรงล้วนๆ" ฉันเสนอ เพราะมั่นใจว่าสู้ในระดับเดียวกัน ฉันเป็นผู้หญิงที่แรงเยอะมากๆคนนึง สู้พวกลูกน้องของพ่อได้สบายเลยล่ะ 

"ได้สิ แล้วอย่าหาว่าพี่รังแกเด็กนะ หึหึ" พี่ขุนยิ้มมุมปาก 

แล้วพี่ขุนก็จัดการดันจานข้าวที่เค้าพึ่งกินเสร็จเมื่อกี้ไปไว้ตรงมุมโต๊ะ เพื่อเคลียร์พื้นที่ แล้วฉันกับเค้าก็ยืนคนละฝั่งของโต๊ะ ก่อนจะโน้มตัวลงไปหาโต๊ะพร้อมกัน 

"พี่ขุนอย่าออมแรงให้โซก็พอค่ะ" ฉันบอกพี่พร้อมกับวางศอกลงบนโต๊ะแล้วยื่นมือไปข้างหน้า 

"หึหึ" คนตัวโตตรงหน้าฉันไม่พูดอะไร แต่วางศอกลงบนโต๊ะแล้วยื่นมือมาจับมือฉัน 

แต่แล้วฉันก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ไม่ใช่เพราะการแข่งงัดข้อที่กำลังจะเกิดขึ้น เพราะเป็นเพราะมือใหญ่ๆของพี่ขุนที่จับมือฉันไว้ต่างหาก มือของเค้านุ่มมากเลยอ่ะ แถมยังอุ่นๆดีด้วย อุ่นจนฉันรู้สึกหน้าร้อนเลยล่ะ 

"พี่ให้โซออกแรงก่อนเลย" พี่ขุนบอกฉัยด้วยสีหน้าสบายๆ 

"งั้นโซไม่ออมแรงให้นะคะ ฮึบ" พูดจบฉันก็ออกแรงงัดข้อทันที 

แขนของพี่ขุนเสียหลักเอนลงไปเล็กน้อย แต่ไม่นานเค้าก็งัดกลับมาตั้งไว้ตรงกลางได้เหมือนเดิม ฉันจึงพยายามออกแรงให้มากขึ้น แต่มือใหญ่ๆตรงหน้าก็แทบจะไม่ขยับอีกเลย ฉันเลยต้องพยายามออกแรงให้มากขึ้นเรื่อยๆ จนบีบมือพี่ขุนแน่นไปหมด 

"ยอมแพ้พี่ดีกว่าน่า เดี๋ยวจะเจ็บมือซะเปล่าๆ" พี่ขุนเตือน เมื่อเห็นฉันพยายามออกแรงอย่างหนัก แต่แขนเค้าก็ขยับแค่นิดเดียว 

ฉันมองมือของเราสองคนที่เริ่มแดงแล้วกัดปากตัวเองเพื่อฝืนแรงไว้ บ้าเหอะ ! ฉันไม่น่าท้าแบบนี้เลย ไม่คิดว่าผู้ชายที่ดูใจดีและอบอุ่นแบบพี่ขุนจะแรงเยอะเหมือนกัน พอสู้แรงกันตรงๆแบบนี้มันยากมากเลยนะที่ฉันจะชนะเค้าได้ มันไม่เหมือนศิลปะการต่อสู้ที่ใช้ทักษะแล้วก็ความเร็วสู้กัน ถ้าต่อสู้กันจริงๆฉันว่าฉันชนะพี่ขุนแน่ๆ แต่ถ้าวัดกันด้วยแรงอย่างเดียวแบบนี้ ฉันคงแพ้เค้าแน่ๆ แต่ฉันไม่อยากแพ้เค้าให้เสียหน้านี่นา เมื่อกี้ออกตัวไว้เยอะเลยด้วย 

"โซ ระวังแขนหักนะ" พี่ขุนเตือนฉันเสียงเข้มขึ้น 

"โซกระดูกแข็งอยู่แล้วค่ะ" ฉันตอบ แล้วพยายามดันแขนของพี่ขุนลงไป 

แต่แล้วอยู่ๆแรงต้านจากพี่ขุนก็หายไป ทำให้ฉันดันแขนเค้าจนแนบลงกับโต๊ะได้สำเร็จ แต่ด้วยความที่ฉันก้มตัวแล้วก็ทิ้งน้ำหนักตัวแรงมาก ทำให้ฉันเสียหลักจนหน้าแทบคะมำลงกับพื้น 

"ว๊ายยย !" ฉันร้องด้วยความตกใจที่ตัวเองเสียหลัก 

หมับ ! และโชคดีที่พี่ขุนมาช่วยดึงตัวฉันไว้ได้ทันซะก่อน แต่มือใหญ่ดันมาคว้าเข้าที่หน้าอกแล้วก็เอวของฉันซะนี่ ให้ตาย น่าอายชะมัด เพราะนมฉันเล็กมาก ฮือออ พี่ขุนจะคิดว่าจับไข่ดาวอยู่มั้ยนะ T_T 

"เอ่อ พี่ขอโทษ" พี่ขุนรีบปล่อยมือออกจากหน้าอกแล้วก็เอวฉันทันที 

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันบอกแล้วก้มหน้าด้วยความอาย ก็หุ่นฉันมันไม่ได้อวบเซ็กซี่เหมือนสาวๆนี่นา ฉันมันพวกคับเอ แถมยังผอมแล้วก็เตี้ยด้วย 

แล้วเราสองคนต่างก็ยืนเงียบกันอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่าพี่ขุนคิดอะไรอยู่ แต่สำหรับฉัน ฉันยังรู้สึกอายอยู่เลยนะ ฉันคิดว่าต้องหาเรื่องคุย เพื่อให้ลืมเรื่องน่าอายเมื่อกี้แล้วล่ะ 

"เมื่อกี้ที่พี่ขุนบอกว่าเมืองไทยอันตราย งั้นพรุ่งนี้พี่ขุนไปส่งโซที่มหาลัยได้มั้ยคะ" ฉันชวนพี่ขุนคุย 

แต่สิ่งที่ฉันพึ่งพูดออกไปก็ยิ่งทำให้รู้สึกอายหนักกว่าเดิม เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ฉันกำลังขอให้ผู้ชายไปส่งเรียนนะ น่าอายชะมัด 

"แต่เมื่อกี้โซบอกพี่ว่าป้องกันตัวเองได้ไม่ใช่หรอ" พี่ขุนตอบยิ้มๆ พร้อมกับยื่นมือมายีหัวฉัน เหมือนฉันเป็นเด็กขี้โม้ 

"แต่โซอยากให้พี่ขุนไปส่งเรียนวันแรกของเทอมนี่คะ" ด้วยนิสัยปากเร็วกว่าสมอง ทำให้ฉันพูดตามที่หัวใจตัวเองต้องการออกไปโดยไม่คิดให้ดีก่อนอีกแล้ว 

เอาวะ ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้ละ ฉันจะล่าหัวใจพี่ขุน ฉันก็ต้องอ้อนให้จนมุม เลยเงยหน้าขึ้นไปมองเค้าด้วยสายตาอ้อนๆ 

หน้าพี่ขุนอึ้งไปพักหนึ่งที่ได้ยินฉันพูดแล้วก็ทำหน้าอ้อน ก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วมองไปที่อื่น 

"เดี๋ยวเหอะ พี่ไม่ใช่พ่อเราซะหน่อยที่จะมาอ้อนให้ไปส่งเรียนวันแรก" พี่ขุนพูดด้วยน้ำเสียงเข้มๆแปลกๆ เค้ากำลังประหม่าอยู่งั้นหรอ 

"โซก็ไม่ได้บอกว่าอยากให้พี่ขุนเป็นพ่อสักหน่อย" ฉันทำเสียงงอแง 

แล้วพี่ขุนก็เงียบไปอีกแล้ว เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ ก่อนจะหันหน้ากลับมาพูดกับฉันด้วยท่าทางปกติ ไม่เหมือนเมื่อกี้เลย 

"คือ...พี่ได้ยินแม่บอกว่าจะให้โซไปกับเจ้าวานะ เพราะเรียนที่เดียวกัน แม่พี่คุยกับมันไว้ให้แล้ว" พี่ขุนบอก 

ใช่ ฉันลืมไปเลยว่ามหาวิทยาลัยที่ฉันย้ายมาเป็นที่เดียวกับวายุ วายุเรียนอยู่ปีสอง ส่วนฉันเรียนอยู่ปีสี่แล้ว 

"โอเคค่ะ โซไปกับวาก็ได้" ฉันก้มหน้าตอบพี่ขุนด้วยความเสียดาย 

แล้วเจ้าตัวที่ฉันกับพี่ขุนพูดถึงก็เดินมาที่ห้องครัวพอดี วายุเห็นฉันกับพี่ขุนยืนอยู่ก็ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ร่างสูงเดินผ่านเราสองคนไปเปิดตู้เย็น ก่อนจะหยิบน้ำออกมาขวดหนึ่ง 

"วา แม่บอกแกแล้วใช่มั้ย ว่าพรุ่งนี้พี่โซเค้าจะไปมหาลัยพร้อมแก" พี่ขุนถามวายุ 

"ครับ" วายุตอบสั้นๆ ตามนิสัยของคนพูดน้อย แล้วเดินออกไปจากห้องครัว 

วายุเป็นคนเงียบๆ เห็นพี่ขุนเงียบขรึมแบบนี้ วายุน่ะเงียบยิ่งกว่าอีก แบบว่าเงียบคนละแบบ พี่ขุนเงียบขรึมแต่ก็ดูใจดี และอบอุ่น ดูเป็นคนมั่นคงพึ่งพาได้ แต่วายุเงียบเหมือนความเงียบก่อนที่พายุจะมา อารมณ์แบบถ้ามีคนไปสะกิดเค้าก็พร้อมที่จะเหวี่ยงใส่ด้วยความหงุดหงิด ฉันเลยไม่ค่อยกล้าคุยหรือกวนใจเค้าเท่าไหร่ ต่างจากพี่ขุนที่ฉันชอบอ้อน อิอิ 

พอห้องครัวเหลือแต่ฉันกับพี่ขุนแล้ว ทั้งห้องก็มีแต่ความเงียบเหมือนเดิม ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมือนตอนแรกที่เราคุยกันเมื่อกี้ ฉันรู้สึกเหมือนพี่ขุนเปลี่ยนไป เหมือนเค้าคิดอะไรอยู่ในใจ เลยคุยกับฉันไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ 

"เอ่อ โซเอาจานไปเก็บให้นะคะ" ฉันบอกพร้อมกับยื่นมือไปยกจานข้าวของพี่ขุน ที่เค้ากินเสร็จเมื่อกี้ 

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่เก็บเอง" แต่พี่ขุนก็เอื้อมมือมาดึงจานอีกฝั่งไว้ 

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ขุน โซอยากช่วย" ฉันออกแรงดึงจานต่อ 

"ครับ" พี่ขุนเลยปล่อยให้ยกจานไปเก็บไว้ที่อ่างล้างจาน ส่วนเค้าก็หยิบแก้วที่ฉันกับเค้าดื่มเมื่อกี้มาวางในอ่างเหมือนกัน 

ร่างสูงยืนอยู่ข้างๆฉัน แถมยังมองหน้าฉันเหมือนจะพูดอะไรก็ไม่พูดออกมา ฉันเองก็ไม่กล้าถาม เพราะหน้าเค้าดูลำบากใจมาก 

"งั้นโซขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ" ฉันบอกพี่ขุน เมื่อคิดว่าไม่รู้จะชวนเค้าคุยอะไรแล้ว 

"โซ เดี๋ยว" มือใหญ่คว้าแขนฉันไว้ ก่อนที่ฉันจะเดินห่างออกมา 

"คะ?" ฉันหันหน้ากลับไปถามพี่ขุน 

"คือพี่...เอ่อ พี่อยากจะบอกว่า...เอ่อ วันหลังถ้าโซจะลงมาข้างล่าง โซควรจะใส่ เอ่อ ใส่บรามาด้วยนะ" แล้วพี่ขุนก็กลั้นใจพูดออกมา 

แต่สิ้นคำพูดของพี่ขุนแล้ว ฉันก็ก้มลงดูหน้าอกตัวเอง เฮ้ย ! ฉันไม่ได้ใส่บราเซียจริงๆด้วย 

"ว๊ายยย ! " ฉันร้องตกใจแล้วรีบยกแขนขึ้นกอดหน้าอกอันน้อยนิดของตัวเองทันที 

และภาพเมื่อกี้ก็แว๊บเข้ามาในหัวฉันจนทำให้ฉันรู้สึกหน้าชาขึ้นมา เมื่อกี้พี่ขุนจับโดนหน้าอกฉัน ! นั่นก็เท่ากับว่าเค้าจับโดนหน่มน้มของฉันเต็มๆเลยน่ะสิ ! แง๊~ ทำไม๊ ทำไมฉันเป็นคนไร้ความรู้สึกขนาดเน๊ พี่ขุนจับนมที่โนบรายังไม่รู้ตัวเลย 

ถึงว่าทำไมพี่ขุนดูเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อกี้ ฉันก็นึกว่าเค้ารู้สึกตื่นเต้นหรือประหม่าที่ได้ใกล้ชิดกัน แต่เปล่าเล้ย ที่เค้าดูเกร็งๆก็เพราะฉันโนบราลอยไปลอยมาต่อหน้าเค้าต่างหาก ฮืออ น่าอายชะมัด T_T 

"คือพี่ เอ่อ พี่ไม่ได้ทะลึ่งนะ แต่พี่เตือนเพราะว่าพี่หวังดี คือบ้านหลังนี้มันมีพี่แล้วก็เจ้าวาอยู่ด้วยน่ะ ไหนจะพวกคนงานอีก" พี่ขุนบอกด้วยน้ำเสียงหวังดี 

"ค่ะ โซเข้าใจ งั้นโซขอตัวก่อนนะคะ T///T " ฉันก้มหน้าแล้วรีบวิ่งกลับห้องนอนตัวเองทันที 

แงงงง คือปกติฉันใส่ชุดนอนจะไม่ใส่บราจนชินไปแล้วไง ก็เลยลืมตัว ฮือออ ยัยโซ้~ ทำไมแกเป็นคนแบบนี้เนี่ย ! โนบราต่อหน้าพี่ขุนตั้งนาน ! 

 

เอ๊ น้องโซขา ทั้งเปิ่นแล้วก็ขี้อายแบบนี้ น้องโซจะล่าหัวใจของพี่ขุนเขาได้มั้ยล่ะคะเนี่ย ^o^ 

สำหรับความรักของคู่นี้ ขอแบบค่อยๆแอ๊วไปละกันนะคะ จะออกแนวอ้อนๆหน่อยๆ อิอิ >o<