หลังจากที่ฉัน(+เขา) อาบน้ำจนเสร็จเขาก็เดินตามหลังฉันออกมา พร้อมกับเช็ดตัว สวมเสื้อผ้า และเป่าผมฉันจนเสร็จ ไม่ต้องถามนะว่าเสื้อผ้ามาจากไหนเพิ่ม เพราะไปกินข้าวที่ห้างนั้นแหล่ะเขาพยายามพาฉันไปร้านเสื้อผ้า เครื่องสำอางต่างๆ โดยอ้างว่าวันนี้คงไม่ถึงเวอร์จิเนีย มันเลยทำให้ช้าเข้าไปใหญ่ 

"พอแล้ว ไม่ต้อง! เดี๋ยวฉันเป่าผมเองได้"

"ไม่เอา โรมอยากทำให้เฟียนี่นา"

"แค่นี้ฉันทำเอง"

"ไม่เอา!" 

เขาพยายามเอาไดร์เป่าผมหนีมือของฉันที่พยายามจะไปแย่งของ 

"ฮ่วย!"

ฉันสบถใส่เขาก่อนจะหันหน้าไปมองกระจกปล่อยให้เขาใช้ไดร์เป่าผม เป่าผมของฉันที่เปียกไปเรื่อยๆ ฉันจึงมีโอกาสได้แอบมองเขาที่สะท้อนผ่านกระจก ใบหน้าหล่อของเขาอมยิ้มอย่างพึงพอใจ จนฉันรู้สึกตงิดๆ ก่อนหน้านี้เขาก็เคยเป็นคนน่ารักแบบนี้ และแล้วเขาก็ทิ้งฉันไป และก็กลับมาทำร้ายฉัน แต่สุดท้ายก็กลับมาทำตัวแบบนี้อีก ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนตบหัวแล้วลูบหลังยังไงไม่รู้

ถึงจะคิดแบบนั้นตัวของฉันมันกลับปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็ดีใจที่มีเขาดูแล สุขใจที่มีเขาอยู่ข้างกาย แต่ในขณะเดียวกันฉันก็กลัว กลัวว่าเดี๋ยวเขาจะกลับไปร้ายกาจทำร้ายฉันอีก 

"แอบมองกันซะขนาดนี้ ฉันก็เขินนะที่รัก" 

"บ้าหรอใครจะไปแอบมองนายกันยะ=///=!?"

"โธ่ ที่รักมองก็มองสิ ไม่เห็นเป็นไรเลย จะมามัวปากแข็งทำไมหล่ะ?"

ไม่อยากเถียงเขาละ ฉันก็ได้แต่มองการกระทำของเขาไปเรื่อยๆ เขาค่อยๆจับผมของฉันและเป่ามันอย่างนุ่มนวล เหมือนกลัวว่าฉันจะเจ็บปวดหรือร้อนเกินไปตอนเป่าเขาถึงได้ใช้ลมที่อุ่นน้อยขนาดนี้ มันขัดใจนิ ฉันอยากรีบๆเป่าและทิ้งตัวลงนอนเสียที 

"มีอะไรรึป่าวถึงมองหน้าโรมจัง?" เขาเอียงคอถามฉัน 

"ฉันแค่อยากรู้ว่านายมีแผนอะไรอีกถึงทำแบบนี้" ฉันกอดอกมองหน้าเขาคาดหวังคำตอบ

"ฮ่ะๆ ทำขนาดนี้มันยังไม่ชัดเจนอีกหรอ หืม?" เขาพูดพรางก้มลงจุมพิตกับเรือนผมของฉัน 

"นายเคยทำกับฉันแบบนี้ให้ฉันรักและหลอกทำร้ายฉันมาแล้ว มันคงยากนะที่ฉันจะเชื่อใจ" 

เขาค่อยๆถอนหายใจ ก่อนจะวางไดร์เป่าผมลงหมุนเก้าอี้หน้าโต๊ะกระจกที่ฉันนั่งอยู่ในหันมามองหน้าเขาตรงๆแทนที่จะมองกันและกันผ่านกระจก ดวงตาสีนิลของเขาจ้องมองลึกเข้ามาที่ดวงตาของฉัน เขาค่อยๆยิ้มน้อยๆออกมา 

"แต่ก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ทุกสิ่งที่ฉันทำให้เธอ ฉันก็แค่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง" 

หัวใจของฉันก็พลันเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง จนฉันสัมผัสได้ถึงความร้อนของแก้มตัวเองเลยค่ะท่านผู้ชม จากที่เป็นฝ่ายจ้องหน้ากลับต้องเป็นฝ่ายหลบหน้าเขาก่อน ให้ตายสิทำไมรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูกแบบนี้นะ ประโยคเบสิคๆแบบนี้ฉันไม่เคยรู้สึกดีเลยเพราะมีผู้ชายมากหน้าหลายตามักพูดประโยคนี้กับฉันเสทอ แต่พอเปลี่ยนเป็นผู้ชายตรงหน้าของฉัน มันกลับเป็นประโยคสั่นคลอนหัวใจของฉันได้ขนาดนี้นะ

"หลบสายตาฉันทำไมหืม?" ไม่พูดเปล่าแถมยังเอามือมาประคองหน้าฉันอีก อ๊ากกก ฉันจะทนไม่ไหวแล้วเนี้ยฮือออ "หรือว่าเธอเขิน?" ใบหน้าหล่อยิ้มเยาะเย้ยฉัน

"จะบ้าหรอทำไมฉันต้องเขินด้วย=///=? ปล่อยแล้วก็อย่ามามองฉันด้วย ฉันไม่ชอบ!"

"หรอๆ แต่ฉันชอบนะ^^"

"จะอ้วก!"

ฉันปัดแขนของเขาออกก่อนจะรีบวิ่งพาตัวเองขึ้นเตียงทันที ให้ตายสิ อย่านะ อย่าไปหลงคารมของเขา อย่าไปให้อภัยเขาง่ายๆสิ ถึงไม่เกลียดแต่ก็อย่าใจอ่อนกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาดนะโซเฟีย 

เมื่อฉันมาถึงเตียงเขาก็เดินตามฉันขึ้นมาบนเตียงด้วย

"ไปนอนที่พื้นเลย ห้ามขึ้นมาบนเตียง!" ฉันไล่เขา

"โถ่ที่รัก ฉันหนาวนะผ้าห่มก็มีผืนเดียว ไม่กลัวโรมหนาวตายบ้างหรอเฟีย"

โถ่ มันก็จริง ที่โมเต็ลแห่งนี้มีแค่โต๊ะ เตียง ทีวี ห้องน้ำแค่นั้น ไม่ได้มีอะไรหรูหราครบครันเหมือนโรงแรม จะให้เขานอนพื้นก็สงสารเขาเหมือนกัน 

"ก็ได้ แต่นายห้ามทำอะไรฉันนะ!"

"ก็ทำไปแล้วนี่ จะห้ามอะไรอีกละ"

"กรี๊ดดดดด งั้นก็นอนพื้นไปเลย!" ฉันหันไปแว้ดใส่เขาได้แค่ครู่เดียว เขาก็เดินเข้ามาสวมกอดเข้าที่เอวของฉัน พร้อมกับลูบท้องที่นูนออกมาอย่างเบามือและเอาหน้าแนบท้องของฉัน

"โอ๋ๆ โรมขอโทษนะ อย่าไล่โรมไปนอนที่พื้นเลย โรมผิดไปแล้วT^T ลูก ลูกจ๋าบอกแม่หน่อยว่าพ่อแค่ล้อเล่นพ่อไม่ได้ตั้งใจจะทำให้แม่โมโหเลยนะ" 

ทำไมฉันถึงได้มีความสุขกันนะ กับอีแค่การกระทำแค่นี้ของเขา เห้อ หมดกันโซเฟีย ลอว์สันที่แสนจะเย่อหยิ่ง 

"ปล่อยฉันนะ!"

"ไม่ปล่อย ถ้ายังไม่ให้โรมนอนกับเฟีย โรมก็ไม่ปล่อย!" ไม่พูดป่าวพร้อมส่งสายวิ้งๆมาให้ฉันด้วย ดวงตาสีนิลเปล่งประกายจนฉันใจอ่อนจนได้

"ก็ได้ๆ ปล่อยได้แล้ว และก็ไปหยิบรีโมตมาด้วย ฉันจะดูหนัง"

"เย่! ครับๆ ได้ครับ^___^" พูดจบเขาก็ชิงหอมแก้มฉันไปหนึ่งฟอดหนักๆ ก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบรีโมตที่วางไว้อยู่บนทีวีอย่างว่าง่าย 

ฉันรับรีโมตมาจากมือของเขา และทันทีเขาก็ทิ้งร่างตัวเองเข้ามาสวมกอดฉันจากข้างหลัง ฉันจึงเหวใส่เขาอีกที

"นายนี่มันจอมฉวยโอกาส"

"ก็ถ้าที่รักไม่หายโกรธหายงอนแบบนี้ โรมก็ต้องฉวยโอกาสเอาเองสิ"

โอะ เหมือนขุดหลุมฆ่าตัวเองเข้าไปทุกที ยิ่งตั้งกำแพงมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทำลายมันหนักขึ้นๆทุกที จนฉันไม่อยากจะตอบโต้อะไรเขาแล้ว ได้แต่นิ่งงัน หันกลับไปมองหนังที่ฉายอยู่บนทีวี 

และสักพักที่ฉันดูหนังความรู้สึกเหมือนถูกคนจ้องมองก็เริ่มปรากฎ แรกๆฉันก็ทำเป็นไม่ได้สนใจอะไรเขา เมินมองไปที่ทีวี แต่สุดท้ายฉันก็ยอมแพ้เมื่อเขามองไปยิ้มไปอยู่นานสองนาน

"จะมองอะไรนักหนา ไม่ดูชอบหนังรึไง!?"

"ชอบสิ โรมชอบดูหนังจะตาย"

"ชอบแล้วทำไมไม่ดู แล้วจะมาดูฉันทำไม!?" ฉันพูดอย่างไม่เข้าใจเขา

"ก็เฟียคือหนังเรื่องโปรดที่โรมอยากจะดูไปตลอดชีวิตนินา^_____^"

กรี๊ดดดดดดดดดด พระเจ้าคะเอาผู้ชายคนนี้ไปไกลๆเฟียหน่อยได้มั้ยคะ เฟียอยู่กับเขาไม่ไหวแล้ว ไม่งั้นเฟียต้องเอาหัวโขกกับแผ่นดินจนตายแน่นอนเลยฮือออ 

วันรุ่งขึ้นฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่ามันเกือบเที่ยงไปแล้ว ฉันหลับไปตอนไหนฉันก็จำไม่ได้ จำได้แค่ว่าเขินเขาหนักมาก แถมยังถูกเขากอด ถูกนัวเนีย แต่ก็พยายามอดทนหันกลับไปดูหนังได้สักพักก็หลับไปตอนไหนก้ไม่รู้ สงสัยฉันคงเพลียจัด 

ฉันค่อยๆขยับตัวกะว่าจะพาตัวเองไปอาบน้ำก่อนแต่ก็ขยับไปไหนไม่ได้เพราะร่างของฉันถูกแขนแข็งแกร่งกอดไว้แน่นเลย 

"นี่ ตื่นได้แล้วมันจะเที่ยงแล้วนะ"

"อืมมม ขออีก5นาทีนะ ฉันง่วงมากเลย" 

ใบหน้าหล่อเหลาพูดทั้งๆที่ยังหลับอยู่ ทำให้ฉันแอบคิดถึงกับท่าทางงัวเงียของเขาแบบสุด เหมือนตอนแรกๆที่เราสองคนอยู่ด้วยกันบนเกาะ ตอนนั้นฉันมีความสุขมากแค่ไหนนะ 

"ตื่นได้แล้วนะโรเมโอ อย่าขี้เซาสิ ฉันอยากรีบกลับบ้านแล้วนะ!" ฉันขึ้นเสียงหวังปลุกเขาแต่ก็ยังแน่นิ่ง 

ฉันจึงค่อยๆจับมือของเขาออกจากเอวตัวเอง แต่ก็ไร้ค่าเมื่อมันถูกตวัดกลับมาวางไว้ที่เดิม 

"โรเมโอ ตื่นสิ!" ฉันเขย่าร่างของเขา "โรเมโอ โรเมโอ ....โรม ฮึก! ฮือออ! โรมตื่นสิ" 

จู่ๆน้ำตาของฉันก็ไหลออกมา เพราะฉันรู้สึกหิวขึ้นมาเสียดื้อๆเพราะคงยังไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยบวกกับเขาไม่ยอมตื่นทำให้น้ำตาไหลออกมาดื้อๆเลย ทั้งๆที่แค่หิวเองแค่ทำไมต้องร้องไห้ด้วยเนี้ย คงเพราะเสียงร้องของฉันทำให้เขาที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาทันที 

"เฟีย เป็นอะไร? ร้องไห้ทำไม?" 

เขาลุกขึ้นมามองหน้าฉันอย่างเป็นห่วงพร้อมเอามือช่วยเช็ดน้ำตาของฉันเบาๆ

"ฮึก! ฮืออ"

"เจ็บท้องหรือปวดท้องหรอ!? งั้นเดี๋ยวฉันพาไปหาหมอ!"

"มะ...ไม่ใช่ ฮึก! ฉันแค่"

"แค่...?"

"ฮึก! หิวข้าวฮือออ"

"หะ!? หิวเนี้ยนะ?" ฉันพยักหน้าไปน้ำตาร่วงไป 

"ฮึก! ก็นายไม่ตื่นหนิ่ฮึก!"

เขานิ่งไปสักพักก่อนจะหลุดขำออกมายกใหญ่ก่อนจะเอามือของตัวเองมายีหัวฉันจนผมมันเริ่มฟู

"นี่ หยุดนะ!" น้ำตาของฉันหยุดไหลทันที

"ก็เฟียน่ารักมากเลยจนโรมอดหมันเขี้ยวไม่ได้"

"พอเลย! ฉันหิวมากรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเลย จะได้รีบออกไปหาอะไรกินสักที"

"ครับๆ"

เขาค่อยๆเลื่อนตัวออกไปจากตัวของฉัน ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ ฉันจึงค่อยๆลงจะเตียงเดินไปที่ห้องน้ำทันที