"ไม่ได้!!/ไม่ได้!!"

หลังจากที่บาสและเนตรดาวโพล่งออกไปเสียงดังลั่น 

คนที่เหลือก็พากันขมวดคิ้ว

"อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยยู เราไปดูของพวกเรากันดีกว่า" แนนท้วงขึ้น

ยูไม่ได้หันไปมองมองแต่กลับพูดออกมาแทน

"​แนน...เราไม่ได้ชวนพวกเธอมา เพราะฉะนั้นพวกเธออยากไปดูอะไรก็ไปดูกันเถอะ แต่เรามากับไอ้ไม เราจะดูอะไรมันก็เรื่องของเรา" คำพูดนี้จะเรียกว่าาหักหน้าแนนก็ว่าได้ และคำพูดของเขายังสื่อออกมากลายๆให้เนตรดาวได้รับรู้ว่าพวกเขาไม่ได้มาด้วยกัน

"เอ่อ เรา....เราดูเรื่องเดียวกันกับน้องเขาก็ได้" แนนยังคงไม่ลดละความพยายาม

ส่วนเนตรดาวกลอกตามองบนจนลูกตาแทบจะขยับลงมาไม่ได้อยู่แล้ว

"เอางี้งั้นพี่เลี้ยงทุกคนเอง โอเคนะ" เป็นยูที่เสนอความคิดนี้ออกมา

"ไม่โอเค!!/ไม่โอเค!!"

ยังคงเป็นบาสและเนตรดาวที่ตอบออกมา เด็กสาวเห็นว่าตอนนี้แผนที่เธอและบาสวางไว้กำลังพังลงมาเพราะแขกไม่ได้รับเชิญตรงหน้า

ในขณะเดียวกันอะตอมกลับสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากล จึงเสนอทางเลือกออกมา

"เราไม่ดูหนังแล้ว ไปกินไอติมกันดีกว่า"​

"ไม่ได้!!/ไม่ได้!!"

บาสกับเนตรดาวประสานเสียงกันออกมาอีกครั้ง

"เอางี้ ผมเลี้ยงเอง" พูดจบบาสก็เดินไปที่เคาน์เตอร์อีกครั้ง ได้บัตรมาทั้งหมด7 ใบ 

"เนตรลำบากแกแล้วล่ะ โชคดีนะ" ในตอนแรกเนตรดาวก็ไม่เข้าใจความหมายของบาส แต่เมื่อเด็กหนุ่มยัดตั๋วหนังที่มีที่นั่ง 5 ใบติดกันใส่มือเธอ เด็กสาวพลันตรัสรู้ในทันที

ไอ้เชี่ยบาส!!

เนตรดาวสบถในใจ

"บาส แล้วเนตรล่ะ ทำไมไม่เข้ามาพร้อมพวกเรา" อะตอมถามพลางมองไปที่เนตรดาว แต่บาสเองก็ดันหลังให้เธอเดินเข้าไปในโรงหนัง

"เนตรมันปวดขี้เดี๋ยวมันก็ตามมา"

บาสหันมาขยิบตาให้เนตรดาวที่ยืนหน้าบิดเบี้ยวอยู่หน้าโรงหนัง

"เอามา"

ยูแบมือทั้งยังยิ้มกริ่มให้คนตัวเล็กเบื้องหน้า เด็กสาวดึงตั๋วหนังออกมาหนึ่งใบอย่างรวดเร็วก่อนจะส่งสี่ใบที่เหลือให้รุ่นพี่ 

ยูขมวดคิ้ว เพราะเมื่อครู่เขาไม่ทันมองว่าเนตรดาวดึงส่วนหัวหรือส่วนท้ายออกมา 

แน่นอน...เขาอยากนั่งข้างเธอ

ตอนนี้เด็กสาวซื้อขนมกับน้ำเสร็จก็เดินลิ่วเข้าไปในโรงหนังไม่ได้สนใจรุ่นพี่ทั้งสี่เลยสักนิด

ไมตรีเองก็เป็นอีกคนที่เดินมาดึงตั๋วหนังในมือของยูออกไปใบนึง เหมือนจะดึงสุ่มๆเอา

แต่สุ่มหรือไม่เรื่องนี้ไมตรีรู้ดีที่สุด

เขาเดินไปซื้อน้ำและป๊อปคอร์นเดินเข้าไปด้านในไม่รอใคร

"ไอ้ไม ไอ้ไม รอด้วย" ยูรีบดึงตั๋วหนังออกมาหนึ่งใบ ที่เหลืออีกสองใบส่งให้ข้าวฟ่าง

ตอนที่เนตรดาวเดินเข้ามาหนังก็เริ่มฉายพอดิบพอดี เธอวางแก้วน้ำและเสบียงอาหารที่ขนเข้ามาวางไว้ หยิบโทรศัพท์ออกมาดูข้อความแชทของบาส

่ เนตรเรากับอะตอมนั่งอยู่หน้าสุด เมื่ือยคอชิบ!!  ่

่ เนตรถ้าอะตอมปฏิเสธเรา เราค่อยแลกที่กับแกนะ ทำใจไม่ได้ว่ะ ่

เนตรดาวทยอยอ่านข้อความของเพื่อนพร้อมกับล้วงลงไปในถังเอาป๊อบคอร์นส่งเข้าปาก

่ เนตรเราเริ่มหูอื้อแล้วว่ะ ถ้าเราบอกชอบอะตอมไปแล้วอะตอมได้ยินไม่ชัดทำไงดีวะ ่

เนตรดาวนั่งขำไปอ่านไป มืออีกข้างก็ไม่ว่างล้วงป๊อบคอร์นกินจนเกือบอิ่ม จนกระทั่งมานึกขึ้นได้ว่า ตัวเองซื้อขนมถุงไม่ได้ซื้อป๊อบคอร์นเข้ามา

รอยยิ้มของเธอแข็งค้างไปในทันที.....

ไมตรียื่นถังป๊อบคอร์นมาให้

"อิ่มแล้ว....ขอบคุณ" เนตรดาวตอบเสียงเบา เธอเอียงคอมองไปทางด้านขวาเล็กน้อย ถัดจากไมตรีเป็นข้าวฟ่าง แนน และยูตามลำดับ

เธอเพิ่งเห็นว่าในโรงนี้จุคนไว้เต็มทุกที่นั่ง บาสมันหาที่นั่งคู่ได้ถือว่าเป็นบุญ ส่วนกรรมนัั้นเธอจะรับไว้เอง

เธอได้ยินเสียงหวานใสของข้าวฟ่างชวนไมตรีคุยอยู่เป็นระยะ แต่เขากลับเพียงแค่ครางรับในลำคอออกมาเท่านั้น

เนตรดาวดูหนังพร้อมกับความเบื่อหน่าย เมื่อวานซืนเธอก็ดูเรื่องนี้ไปแล้วรอบนึง ดูกับคนข้างๆนี่แหละ

หนังบู๊ดุเดือดยิงกันเลือดพล่านตั้งแต่ต้นเรื่องยันจบ ไอ้บาสมันคิดยังไงถึงเลือกหนังเรื่องนี้มาเป็นฉากหลังในการขอสาวเป็นแฟน ความโรแมนติกสักนิดก็ไม่มี

ครึ่งหลังของหนังเนตรดาวเลือกที่หลับเพราะเธอกินอิ่มไม่สนใจคนที่นั่งข้างๆอีกต่อไป

ตอนนี้เธอตัดใจจากไมตรีแล้ว ตั้งแต่วันที่เขาห้ามเธอไม่ให้ตบกับยัยหน้าสวยนั่น แต่จะตัดใจได้หรือไม่นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง

ชาอึนอูเราขอโทษ ไม่มีใครดีกับเราเท่านายอีกแล้ว...

เนตรดาวพร่ำเพ้ออยู่ในใจ

บาสเดินออกมาจากโรงหนังพร้อมใบหน้าที่บานราวกับกระด้ง ส่วนอะตอมก้มหน้างุดเพราะความเขินอาย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสถานะตอนนี้ของทั้งสองเป็นอะไรกัน

"เนตรแกกลับเองนะ เราไปส่งอะตอมที่บ้านก่อน"

"บาส.....ข้ามสะพานเสร็จก็รื้อทิ้งเลยนะ แหมๆๆ" เนตรดาวแซว

"นั่นสิบาสไปส่งเนตรก่อนก็ได้" อะตอมพูดเสียงเบาทว่ากลับอ่อนหวานกว่าก่อนหน้านี้นัก

"เตง ก็ถ้าเตงกลับช้า แม่จะว่าเอาใช่ป่าว....."บาสหันไปพูดกับอะตอม

"อิบาส!! เตง...... เราขนลุก" เนตรดาวลูบแขนเอาขนที่ตั้งชี้ให้ราบลง ก่อนจะอาสาพาตัวเองกลับบ้านไม่ต้องให้บาสไปส่ง ส่วนรุ่นพี่สี่คนนั้นหายไปไหนเธอก็สุดรู้

สงสัยคงจะจับคู่กันไปส่งที่บ้านเหมือนบาสกับอะตอมล่ะมั้ง....

เนตรดาวรู้สึกขมฝาดในอกขึ้นมาเมื่อนึกภาพที่ไมตรีขับรถและมีข้าวฟ่างนั่งซ้อนท้ายโอบเอวไมตรีไว้

เนตรดาวขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านทันที เย็นวันนั้นเธอได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาสามคนพ่อแม่ลูกในรอบเกือบหนึ่งเดือน วันนี้พ่อเข้ามานอนในกรุงเทพๆเพราะว่าพรุ่งนี้ต้องพาแม่ไปฉะเชิงเทรา เนื่องจากมีปลาสองบ่อครบกำหนดจับ 

"หายปวดฟันแล้วเหรอเนตร" แม่ถาม

"หายแล้วค่ะ" เนตรตอบออกมาหน้าตายทั้งที่ในใจก็เก้อกระดากอยู่บ้างที่ต้องโกหก

"เออเนตรพรุ่งนี้ไม่ไปไหนใช่มั้ยลูก" แม่วางช้อนก่อนจะหันมาถาม

"ค่ะ ไม่ได้ไปไหน"

"งั้นพรุ่งนี้หนูเอาปลากระพงที่พ่อเอามาไปนึ่งสักสองตัว ทำน้ำจิ้มแบบที่หนูเคยทำน่ะ เอาไปให้ลุงสมโชคที่โรงพยาบาลหน่อย อ่อผักลวกด้วยนะ ซื้อผลไม้ไปสักตะกร้าด้วยล่ะ"

"สมโชค ...ลุงสมโชคข้างบ้านเนี่ยนะ"

"อืม วันนี้เข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว แม่เห็นลูกชายลุงสมโชคเขารีบกลับมาพาไปโรงพยาบาลก่อนหน้าที่หนูจะมาถึงไม่นาน"

"พี่ไมน่ะเหรอ"

"ใช่ๆๆ  พรุ่งนี้อย่าลืมไปเยี่ยมล่ะ แม่ตั้งตังค์ไว้ให้สองพัน บ้านนั้นเขาดีกับเรามากเลยนะเนตร เวลาพ่อกับแม่ไปบ่อปลาก็ได้ฝากฝังบ้านนั้นให้ช่วยดูแลหนู บ้านใกล้เรือนเคียงเราก็ต้องพึ่งพากัน"

"ค่ะ" เนตรดาวตอบเสียงเบา หวนนึกไปถึงวันนี้ หลังจากที่หนังจบเธอก็ไม่เห็นพี่ไมอีก

เป็นแบบนี้นี่เอง..........

..............................................................

​

​

ผัวไรท์คนนี้มีนามว่า ซ่งเว่ยหลงนะคะอายุ19 เท่านั้น แต่หน้าตาชวนให้ป้าอยากพรากผู้เยาว์มาก

19 นี่ป้ารอดคุกยัง....

วันนี้อีกเรื่องไม่อัพนะคะ เขียนไม่ทันลูกพันแข้งพันขาหนักมากค่ะ(นุ้งซ่งต้องกลับมาดูลูกของเราบ้างนะ)