​

​

คุณครู...โอคาดะ

​

2 วันก่อน

                “คนนี้แหละครับ”

รถหรูบงบอกถึงฐานะและชาติตระกูล บนรถยังมี CEO หนุ่มทายาทเจ้าของธุรกิจโรงแรมอย่างเขานั่งรถมาด้วย โอคาดะ

                “เธอมีแฟนแล้วนะครับ”

เขาไม่ได้สนคำพูด มองสำรวจผู้หญิงบนถนนถูกโอบไหล่โดยผู้ชายที่มาด้วยกัน เขาคิดแค่ว่าเธอคงมาทำงานขายบริการหรอกขายตัวให้เพื่อนในโรงเรียนมากกว่า เพราะสายตาผู้ชายข้างๆเธอมันหื่นจนเห็นได้ชัดในฐานะผู้ชายด้วยกันเสือมองเสือไม่ออกก็บ้าแล้ว…

เขาลดกระจกลงสูบบุหรี่รถเลื่อนไปบนถนนเธออยู่ในสายตาเขา จนถึงร้านคาราโอเกะ เดินหายเข้าไปแหล่งมั่วสุ่มของเด็กใจแตกกลับบ้านหลังตะวันตกดิน

                “ไปเถอะ อีกไม่กี่วันก็ได้เจอกันอยู่แล้ว”

The heaven กรุ๊ป

                “ขายบริษัทที่ก่อตั้งมามากกว่า 30 ปีให้กับ O w e r กรุ๊ป!!!”

                “ก็เราแบกหนี้ไว้ไม่ไหวแถมคุณก็ไม่มีลูกให้ผมสืบต่อจนอายุป่านนี้จะรักษาThe heaven​ กรุ๊ปไว้ได้อย่างไง”

สองสามีภรรยานั่งกลัดกลุ้มในห้องกว้าง วันนี้เป็นวันเซ็นสัญญาขาย The heaven​ กรุ๊ป ตึกการค้าขนาดใหญ่ 52 ชั้นใจกลางเมืองโตเกียว...

                “คุณไม่คิดจะปรึกษาฉันสักคำ”

“ปรึกษาเหรอ วันๆคุณก็เอาเงินที่ได้จากผมไปทุ่มใส่ชู้จะให้ปรึกษาอะไร!!!”

                ทั้งคู่ต่างโยนอารมณ์ใส่กันดุเดือนจนความเย็นกายเป็นร้อนอบอ้าว เสียงรองเท้าหนังเงาวับเคลือบคลานเข้ามาใกล้หน้าประตู คนกุมอนาคตของ The heaven​ กรุ๊ปคนใหม่มาถึงโดยมีเลขาสาวหน้าห้องเคาะประตูตามมาเพื่อขออนุญาตจากสองสามีภรรยา และยังถ่วงเวลาให้ทั้งคู่ได้ทันเตรียมตัว…

                “สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ.ประธานคนใหม่ของ The heaven​ กรุ๊ป”

                “ยัง…ผมขอเซ็นเอกสารก่อนดีกว่า อย่าเพิ่งรีบเยินยอกันตอนนี้เลย ขอเอกสาร…”

เขาพูดนิ่มๆทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาไขว่ห้างมองสองสามีภรรยา ผมสีดำขลับเสยกลางรองทรงนัยน์ตาสีดำจมูกโด่ง ริมฝีปากหยักสวยน่าสัมผัสหากผู้หญิงมองคงหลงในความหล่อลื่นลืมผัวที่บ้าน แต่สำหรับสองสามีภรรยาตรงหน้าเขาคงเป็นได้แค่บุคคลที่น่ากลัวซะมากกว่า…

                “ในฐานะที่เคยทำงานกับคุณมานาน ผมซื้อทั้งหมดแต่คุณสองคนจะมีสิทธิ์ถือหุ้น 10% ในบริษัท The heaven กรุ๊ป​”

                “ข...ขอบคุณครับ”

                “เพื่อทยอยใช้หนี้ให้ผมทั้งหมด ที่ผมต้องจ่ายให้พวกคุณ บริหาร 10% ของคุณให้ดีล่ะ”

เขาซื้อบริษัทนี้เพราะเห็นช่องทางในการแก้ไขปัญหาทั้งหมด และคิดถึงรายได้ที่มั่นคงระยะยาวในอนาคตที่ตัวเขาสามารถพัฒนาและกรอบโกยกลับคืนมาได้

“ส่วนเรื่องนั้นผมจัดการให้”

“ขอบคุณครับ นี่ครับเอกสาร”

ถึงมือเขาไม่รอช้าหยิบปากกาที่เหน็บกระเป๋าเสื้อสูท กดปลายเซ็นสัญญาซื้อขาย สามีกระยิ้มกระย่องดีใจ ลูบคางตัวเองเมื่อในสมองคำนวณจำนวนเงิน ขายบริษัทได้แถมยังได้หุ้นหนี้ไม่ต้องใช้ ไม่หวานหมูก็บ้าแล้ว!!!

“เซ็นเรียบร้อยผมขอตัวกับที่เหลือจะให้เลขาติดต่อมา”

“ครับ ยินดีที่ได้ทำธุรกิจกับคุณ โอคาดะ จนวิกฤตสุดท้าย”

ยังเป็น CEO ที่ไฟแรงในวงการธุรกิจ อย่างต่อเนื่องในหลายๆปีที่สองสามีภรรยาจับตามองเขามาตลอด

                “ไปสนามบิน”

                “ครับ เชิญครับ”

คนขับรถเปิดประตูให้ เดินอ้อมไปประจำหน้าที่หลัก เคลื่อนเกียร์เหยียบคันเร่งไปทางเป้าหมาย ขับเข้าถนนใหญ่ถ้าจำเป็นก็หลีกเลี่ยง ถนนเส้นที่รถติดในช่วงบ่ายได้ก็จะดี…

มีงานอีกมากรอเขาอยู่อีกหลายประเทศการบินไปกลับระหว่างสาขาแม่และสาขาลูกไหนจะรายย่อย มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับนักธุรกิจอย่างเขาเลย แต่ปัญหาคือสิ่งที่เขาได้รับมาจากสองสามีเมื่อครู่…

                “โกงเงิน…หึ!!!”

ย้อนสู่ปัจจุบัน

ฉันยืนรอ มาตาเกะเลยเวลานัดมาครึ่งชั่วโมงเขาไม่เคยมาสายนี้น่า…ทั้งโทรทั้งทักไปไม่มีตอบกลับมาสัก Messenger

                “นี่ แฟน มาตาเกะ ใช่ไหม”

ผู้ชายตัวสูงๆเดินล้อมฉันสามสี่คน และตัวหัวหน้าโจกสะกิดไหล่เรียกจากทางด้านหลัง พวกเขาดูน่ากลัวมากแต่มีหนึ่งในสามที่ฉันคุ้นๆ

“มาซารุ”

“มาตาเกะ ให้พวกเรามารับไปคาราโอเกะ”

ฉันจำเขาได้และเรียกทักในทันทีซึ่ง มาซารุ ผงกหัวรับว่าใช่เขา ก่อนจะบอกเหตุผลที่พวกเขาเข้ามาทักฉัน มาซารุ เป็นเพื่อนโรงเรียนเก่าได้เจอผ่านบ้างตอน มาตาเกะพาแวะไปเที่ยวโรงเรียนเก่าน่าจะเมื่อ สองเดือนที่แล้วแต่ไม่ได้ถูกแนะนำต่อกันแต่จำได้ มาตาเกะ ไม่มาเพราะรออยู่ที่คาราโอเกะนี้เอง…แต่ทำไมเขาไม่มารับฉันเองล่ะ ถ้าร้านคาราโอเกะต้องนั่งไปอีกประมาณ สามสถานี ฉันต้องไปกับ มาซารุ และคนพวกนี้เหรอ…

                “นี่ ไทยะ โซเคน คูโบ พวกนายนี่ โนริเอกะจัง”

ฉันก้มออกท่าทางอ่อนน้อมยินดีที่ได้รู้จักแก่พวกเขาทุกคน…มาซารุ คงดูสีหน้าท่าทางของฉันออกมันฝืนๆที่จะไปกับพวกเขา มาซารุ ถึงแนะนำให้ความสนิทและความไว้เนื้อเชื่อใจเพิ่มขึ้น

                “มาตาเกะ พูดถึง โนริเอกะ บ่อยๆเจอที่โรงเรียนเก่าสินะล่าสุด…”

                “จ้ะ มาตาเกะ ก็พูดถึง มาซารุ ให้ฟังบ่อยๆโดยเฉพาะวีรกรรมสมัยมอต้น”

                “เจ้า มาตาเกะ นี้ยังขยันเผาเพื่อนให้คนอื่นฟังเหมือนเดิมเลยสินะ”

มาซารุ หัวเราะเมื่อพูดถึง มาตาเกะ ระหว่างพาฉันยืนรอรถไฟส่วนเพื่อนของเขายืนข้างหลังเราทั้งคู่ ได้คุยกันมันก็ช่วยลดความกลัวลงไปได้เยอะเลยล่ะ…

                “โนริเอกะ น่ารักนะทำไมถึงคบกับเจ้า มาตาเกะล่ะ”

                “ทำไมถามแบบนั้นล่ะคะ”

                “ก็เจ้า มาตาเกะ ฉายาเสือผู้หญิงนี่น่า ไม่กลัวช้ำใจภายหลังรึไง”

                “จริงเหรอ เสือผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ”

                “หรือต่อหน้า โนริเอกะ เจ้านั้นวางตัวเป็นเจ้าชาย”

ตลอดที่คบกันมาสามเดือน มาตาเกะ อ่อนโยนแสดงความอบอุ่นที่เราสัมผัสได้ผ่านนิ้วมือเรียวยาวของเขาที่ลูบหัวเรากุมมือเราพูดจาสุภาพและดูแลเราดีมากไม่ล่วงเกินลวนลามเรานอกจากเราจะยินยอมให้ มาตาเกะคุง…