​อีกชื่อหนึ่งของยูฮันจูคือ ‘ตัววุ่นวาย’

ยองจีสรุปแล้วเอนหัวไปด้านข้าง เขานั่งอยู่ในห้องอ่านหนังสือตั้งแต่เมื่อครู่ แล้วตกอยู่ในห้วงความคิดตั้งแต่เมื่อกี้ จริงๆ เขาไม่ได้คิดอะไรแบบนี้มานานมาก หลังจากฮันจูออกไปทั้งอย่างนั้นเขาก็นอนไม่หลับไปหนึ่งคืน พอถึงวันต่อมาซึ่งก็คือวันนี้ คำถามต่างๆ นานาก็ลอยไปลอยมาในหัวของยองจี

แต่นอกจากความสับสนวุ่นวายแล้ว เขายังคงอึดอัดใจเพราะยังสรุปอะไรไม่ได้ อะไรบางอย่างติดอยู่ข้างใน เหมือนใครบางคนปั้นสำลีให้เป็นก้อนแล้วเอามาอุดอยู่ตรงไหนสักที่ระหว่างหน้าอกจนถึงหลอดลม สิ่งนั้นทั้งแข็งและเปียก

ถ้าจะมีเซ็กซ์ก็ต้องใช้ช่องทางด้านหลังงั้นเหรอ หมายความว่ายังไงนะ วิธีการมีเซ็กซ์ซึ่งไม่เคยทำเลยแม้แต่ครั้งเดียวนั้น ทำให้เขาอยากรู้และอึดอัดไปพร้อมๆ กัน ในทางกลับกันก็ไม่เคยคิดเรื่องอะไรแบบนี้เลย พวกข้อยกเว้นหรือตัวแปรต่างๆ เหล่านั้นเหมือนเป็นสิ่งที่ไกลตัวยองจีอย่างไม่น่าเชื่อ ชีวิตของเขาเป็นชีวิตที่ถูกวางแผนขึ้นมาราวกับตารางประจำวัน

จนกระทั่งมาเจอฮันจู

ใบหน้าของยองจีไม่สบอารมณ์เพราะจู่ๆ ก็นึกถึงจูบของอีกฝ่าย ถึงจะไม่ได้เกลียดแล้วก็ไม่ได้ทรมาน แต่มันก็เป็นปฏิกิริยาตอบสนองแบบอัตโนมัติที่ทำออกมาโดยไม่รู้ตัว เป็นเรื่องต้องห้าม แน่นอนว่ามันเป็น ‘การกระทำที่ไม่ดี’ เดาไม่ถูกเลยว่าถ้าคุณปู่รู้แล้วจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

ความรู้สึกแบบนั้น ร่างกายมีปฏิกิริยาต่อลิ้นเรียวยาวที่กวาดต้อนไปทั่วภายในปาก เขาเริ่มสั่นตั้งแต่กระดูกสันหลัง ลำแขนกอดรัดตัวเขาแน่นขึ้น ช่างเป็นร่างกายที่แน่นหนาจริงๆ จะจับตรงไหนก็แข็งไปหมด

แม้แต่ความเป็นชายซึ่งอยู่ติดกับร่างกายส่วนล่างด้วย

พอนึกมาถึงตรงนี้ยองจีก็สะดุ้งแล้วดีดร่างกายส่วนบนที่เอนพิงอยู่ขึ้นมา การ์ดที่ยืนอยู่ด้านข้างมองเขาสะดุ้งตกใจราวกับคนฝันร้ายแล้วเอ่ยถามไถ่ออกมา ‘ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ คุณชาย’

ถึงจะน่าขำ แต่ตอนนั้นเองยองจีถึงนึกขึ้นมาได้ว่าที่นี่ไม่ได้มีเพียงแค่เขาคนเดียว

“การมีเซ็กซ์ผ่านช่องทางด้านหลังคืออะไรน่ะ”

ความกลุ้มใจซึ่งติดค้างอยู่ในหัวนั้นในที่สุดก็ออกมาจากปากของยองจี มันเป็นเรื่องที่เขาสรุปเพียงคนเดียวไม่ได้ ดวงตาของการ์ดฉายแววตกใจกับคำถามเป็นอย่างมาก และกระพริบตาสองครั้งแทนคำตอบ

“รู้ไหมว่ามันรู้สึกยังไง”

เขาถามคำถามออกมาอย่างชัดเจนและไม่สะทกสะท้าน เพียงแค่สงสัยและไม่รู้เลยถามออกไปเท่านั้น ตอนแรกอีกฝ่ายไม่คิดเลยว่าจะเป็นคำถามที่ทำให้ทำตัวไม่ถูกขนาดนี้

ความกลุ้มใจนั้นเป็นอาการที่ไม่คุ้นเคย การปรึกษาและการพูดคุยเพราะเรื่องแบบนั้นเขาก็ยิ่งไม่คุ้นเคย ไม่เพียงแค่ไม่รู้สึกถึงความจำเป็นที่จะต้องพูดคุยกันเท่านั้น  แต่เขาไม่มีกระทั่งคนจะพูดคุยด้วย ถึงคนพวกนั้นจะเป็นการ์ดที่ตัวติดกับยองจีตลอดทั้งวัน แต่แน่นอนว่ายองจีไม่เคยพูดคุยกับพวกเขาอย่างจริงจังและไม่เคยแม้แต่คุยเล่นด้วย

พออีกฝ่ายได้รับคำถามก็รู้สึกเหงื่อซึมไปทั่วแผ่นหลัง ดวงตาสีดำสนิทของยองจีกำลังบังคับให้เขาตอบ สิ่งสำคัญคือคำถามที่ยองจีถามนั้นตัวเขาเองก็มีหน้าที่ที่จะต้องตอบตามความจริง

“…คือว่า ถ้าตอนนี้คุณชายกำลังพูดถึงเซ็กซ์ทางประตูหลังล่ะก็...”

“นายก็เคยทำเหรอ”

“…”

“มันเป็นยังไงล่ะ”

พอได้ถามออกมาแล้วเขาก็ถามต่อไปเรื่อยๆ ต้องตอบตั้งแต่คำถามไหนกันนะ การ์ดนึกถึงประสบการณ์ของตัวเองอย่างสงบ แน่นอนว่าเขาต้องเคยมีเซ็กซ์ทางประตูหลังอยู่แล้ว เขาเป็นอัลฟ่าและไม่ใช่คนซีเรียสเรื่องเพศของโอเมก้า บางครั้งถ้านอกเหนือจากพวกโฮโมโฟเบียซึ่งทำตัววุ่นวาย เพศก็ไม่ได้มีความหมายมากมายอะไรเลยในโลกของพวกเขา

“ก็ต้อง... เคยอยู่แล้วสิครับ แต่คุณชายก็...น่าจะเคยทำเหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ”

“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น”

แน่นอนว่าอีกฝ่ายพูดออกมาด้วยความที่ตนเองก็อยู่ฝ่ายที่จะ ‘สอดใส่’ ยองจีส่ายหัวราวกับอึดอัด

“ฉันหมายถึงนายเคยมีเซ็กซ์ด้วยช่องทางด้านหลังไหม ไม่ใช่ตรงด้านหน้า”

เขาอธิบายจุดประสงค์ของคำถามอย่างชัดเจน พอการ์ดได้ยินอย่างนั้นก็ทำสีหน้าเหรอหรา แต่หลังจากเข้าใจคำถามของยองจีก็ตกใจเป็นอย่างมากแล้วจ้องมองมาที่เขาอีกครั้ง ใบหน้าของยองจีเต็มไปด้วยความสงสัย

“ไม่ครับ ผมไม่เคยมี... ประสบการณ์อะไรแบบนั้น”

“แล้วไม่สงสัยเหรอ”

ยองจียังคงยืนกรานถาม เพราะมีเรื่องอยากรู้มากมาย เสียงของฮันจูที่บอกว่าถ้ามีเซ็กซ์ทางช่องทางด้านหลังจะรู้สึกดีมากลอยไปมาในหัว ยิ่งกว่านั้นยังบอกว่ารู้สึกดีกว่าจูบด้วย ทันทีที่นึกถึงมัน คิ้วก็ขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ แต่ปฏิกิริยาตอบสนองนั้นเป็นนิสัยอย่างหนึ่งของเขา สุดท้ายแล้วแม้แต่นิสัยของเขาก็ไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้

สำหรับยองจีผู้ไม่มีมาตรฐานในการแยกแยะได้ว่าเรื่องไหนเป็นเรื่องปกติหรือไม่ปกตินั้น มีเรื่องสงสัยมากมาย แน่นอนว่าเขารู้อยู่ในหัวว่า พวกอัลฟ่าไม่มีทางมีเซ็กซ์ทางประตูหลัง ‘อย่างแน่นอน’ แต่แค่เขาสงสัยในเรื่องนี้ก็แปลกด้วยเหรอ ก็แค่สงสัยเองนะ

นี่เหมือนกัน แค่เขาถามออกไปใบหน้าของการ์ดก็ซีดเผือด

“ผม...ไม่ได้หรอกครับ ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย ยิ่งกว่านั้นคือผมรู้สึกต่อต้านมาตั้งแต่เกิดแล้ว...”

“อะไรนะ”

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง ข้อโต้แย้งของการ์ดก็เพิ่มมากขึ้นและตอบออกมาอย่างชัดเจน ยองจีฟังแล้วขมวดคิ้วในชั่วพริบตา ดูเหมือนอีกฝ่ายคงคิดว่าบางทียองจีอาจจะบังคับมีเซ็กซ์ทางประตูหลังกับตน ยองจีหรี่ตาลง เขาไม่มีความคิดแบบนั้นและไม่มีความคิดที่จะขืนใจใครด้วย ถึงไม่ได้แย่งชิงมาเขาก็มีทุกอย่างแล้ว ทำไมถึงจะต้องทำแบบนั้นกัน

แต่ถ้าลองคิดอีกอย่าง ปฏิกิริยาที่การ์ดได้เห็นนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรมากมาย ที่ยองจีจะกำลังสงสัยเรื่องการมีเซ็กซ์ทางประตูหลังที่ไม่สามารถเกิดขึ้นกับตัวเขาเองได้ เขาคือผู้ครอบครองลักษณะทางพันธุกรรมที่อยู่สูงกว่าการ์ดไปอีกขั้น มันคงเป็นเรื่องที่จินตนาการไม่ออกจริงๆ

มันเป็น ‘เรื่องปกติ’

ยองจีตกอยู่ในห้วงความคิดอีกครั้งแล้วถอนหายใจออกมา เขามั่นใจจากปฏิกิริยาของการ์ดว่าการที่ตนกำลังกลุ้มใจอยู่ในตอนนี้เป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ ไม่ใช่เรื่องปกติ สำหรับชายผู้ซึ่งวันข้างหน้าจะต้องกลายเป็นบรรทัดฐานของทุกสิ่ง เรื่องนี้เป็นปัญหาที่สำคัญมาก