บทส่งท้าย ความรักเอย
× 0
× 0
× 0
สิ้นเสียงคำถามจากสกายทำเอาแสตมป์นิ่งเงียบไปหลายนาทีอยู่เหมือนกัน สกายก็เป็นเพื่อนสนิทของเมซเซจคนหนึ่งเลยนี่นาซึ่งหากจะกลับไปเล่นเกมแบบนั้นมันก็เป็นไปได้สูงมากเลยทีเดียวแต่….แสตมป์ยังนึกทบทวนอยู่เสมอว่าตลอดทุกๆวันที่ผ่านมาไม่ว่าอย่างไรคนตรงหน้าก็ไม่ได้ดูเหมือนจะเล่นเป็นเกมเลยแม้แต่น้อยเขารับรู้ถึงความจริงใจ ความหวังดีและความชัดเจนจากอีกฝ่ายยากที่จะมองว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังหลอกเขา หรือหากสกายคิดจะหลอกเขาจริงๆต้องยกย่องเลยว่าสกายแสดงเก่ง
“พี่ไม่ทำหรอกครับ…”แม้น้ำเสียงของเขาจะดูมั่นใจทว่าแววตาของแสตมป์กำลังลังเลอยู่เหมือนกัน สกายที่คอยฟังอยู่ก็อมยิ้มออกมาแล้วดีดหน้าผากของแสตมป์จนดังเปาะ
“โอ๊ย….”แสตมป์เลยมุ่ยปากแล้วลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ สกายเลยเท้าคางมองท่าทางของคนตรงข้ามแล้วส่ายหัวไปมาเบาๆ
“พี่จะไปหลอกแสตมป์ได้ไงกัน ในเมื่อออกจะรักขนาดนี้” จ้างเท่าไหร่ก็ไม่มีวันทำด้วยเพราะเขาเจอคนที่ใช่แล้วเขาจะเล่นกับความรู้สึกแล้วปล่อยให้หลุดไปจากเขาได้ยังไงกัน แสตมป์เลยพองแก้มทั้งสองข้างเล็กน้อยแล้วทำไมคนตรงหน้าต้องมาดีดหน้าผากของเขาด้วยเล่า!
“พี่รักแสตมป์นะ รักมากๆด้วย”
“อื้อ ผมก็รักพี่นะ” แสตมป์เลยอมยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วตักปลาที่สุกแล้วเข้าปากตัวเองอย่างสบายใจ เขารู้สึกดีที่ทุกอย่างมันกำลังลงเอยด้วยดี….และไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อยที่ตัวเองตัดสินใจมทางนี้
ย้อนกลับไปวันที่เชนอยู่
‘ผมมีแผนแบบหนึ่ง…คนอย่างพี่เมซต้องได้รับมันบ้างแล้วล่ะ…’
‘อะไรเหรอ?’
‘เอาคืนพี่เขาหน่อยเป็นไงครับ…’ เชนอมยิ้มออกมาในขณะที่สีหน้าของแสตมป์ก็กำลังสงสัยอยู่ไม่น้อยทีเดียวแต่ก็คอยรอฟังแผนของน้องของเขาว่ากำลังคิดอะไรอยู่แต่ดูจากรอยยิ้มแบบนั้นทำให้แสตมป์เดาไม่ถูกเลยว่าน้องชายตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่กัน
‘พี่คบกับพี่สกายซะสิ’
‘หื้ม?’
‘แล้วคอยดูท่าทางของพี่เมซเซจดีๆว่าเขารู้สึกยังไงบ้าง’ คำตอบนั้นทำเอาแสตมป์ตกใจไม่ใช่น้อยๆเลยทีเดียวแล้วโวยวายค้านออกมาทันท
‘ไม่ได้นะเซจัง แบบนั้นเท่ากับว่าเราเล่นกับความรู้สึกคนอื่นเลยนะ!’
‘เชื่อเซนะสิ ถ้าหากเขารักพี่จริงๆเขาต้องไม่ยอมปล่อยพี่ไปแน่ๆ’
‘แต่พี่สกาย…’ ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงๆแล้วสกายที่ขอเขาคบจะทำอย่างไรล่ะ? เขาต้องทิ้งสกายงั้นเหรอ? ทั้งๆที่สกายไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่นิดเดียวแสตมป์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่ค่อยเห็นด้วยกับแผนการนี้สักเท่าไหร่นักแล้วส่ายหัวออกมาเบาๆ
'พี่ไม่ทำหรอก'
‘เอ๋? ทำไมล่ะ?’
‘ความรู้สึก…มันล้อเล่นไม่ได้หรอกนะเซนะ’ แสตมป์ถอนหายใจออกมาแล้วสายตาก็ทอดมองด้านข้างอย่างเหม่อรอย ครั้งหนึ่งมันเคยเกิดขึ้นกับเขาแล้วเขาจะทำมันเองอย่างนั้นเหรอ
‘งั้นเซนะขอถามอะไรหน่อยได้ไหม? พี่ไม่กลัวพี่สกายหลอกแบบพี่เมซเหรอ?’
‘….’
แสตมป์เงียบไปทันทีแล้วคิดตามที่น้องชายของตัวเองบอกถ้าหากสกายเป็นอีกคนที่เล่นกับความรู้สึกของเขาล่ะก็…ก็คงไม่ดีเช่นกัน แต่บางสิ่งบางอย่างมันแย้งขึ้นมาว่าสกายไม่มีวันทำแบบนั้นกับเขาแน่นอน
‘พี่สกายไม่ทำหรอก’
‘อื้ม แล้วพี่คิดว่าพี่จะกลับไปหาพี่เมซเซจได้เหมือนเดิมไหม?’ แสตมป์นิ่งไปสักพักหนึ่งแล้วส่ายหัวไปมาเบาๆเขายังนึกภาพที่พวกเขาจะกลับไปคบกันไม่ออกสักเท่าไหร่เพราะตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเมซเซจกำลังรู้สึกอย่างไรกับเขาอยู่อาจจะแค่หวงเพื่อนมากกว่าก็ได้และแม้ให้เมซเซจกลับมารักเขาเหมือนเดิมอดีตที่เจ็บปวดและขมขื่นนั้นก็ไม่อาจจะลืมมัน มันอาจจะต้องมีวันทะเลาะกันและระแวงกันแน่นอน
‘พี่กำลังลังเลอะไรอยู่กัน ในเมื่อหัวใจของพี่อาจจะรักพี่สกายอยู่ก็ได้’ เชนยิ้มออกมาแล้วชี้ไปเอื้อมมือไปจิ้มอกด้านซ้ายของตัวเองอยู่เบาๆ
‘พี่ไม่มั่นใจน่ะสิเซจัง บางเวลาพี่ก็รู้สึกดีที่มีพี่สกายอยู่ด้วยบางเวลาพี่ก็รู้สึกผิดกับพี่สกายเพราะยังหวั่นกับพี่เมซอยู่บ้าง แต่บางเวลาพี่ก็กลัวว่าพี่สกายอาจจะเล่นเกมเดียวกับพี่เมซ’ แม้เขาจะเชื่อว่าสกายไม่มีวันทำแต่นั้นไม่ได้หมายความว่าเจ้าตัวจะไม่ทำสักหน่อยเดียว
‘พี่แสตมป์ พี่ลืมอดีตพวกนั้นไปได้แล้วนะเปิดใจเริ่มต้นกับคนใหม่มันไม่เป็นไร’ เชนเอื้อมมือมากุมกับมือบางของแสตมป์แล้วลูบเชิงให้กำลังใจอีกฝ่ายให้สู้ต่อไป สีหน้ากังวลของแสตมป์ก็เจือลงไปเล็กน้อย เริ่มต้นกับคนใหม่งั้นเหรอ..
‘ไม่มีอะไรเสียหายหรอกนะ พี่ลองคบกับพี่สกายดูมันก็เหมือนบทพิสูจน์ว่าเขาจริงจังกับพี่ไหมและพี่รักพี่เขาจริงๆรึเปล่า ส่วนพี่เมซเซจก็เช่นกัน เขาจะได้รู้สักทีว่าเขารู้สึกยังไงกับพี่’เพราะเรื่องราวที่แสตมป์เล่าให้เขาฟังนั้น เชนก็ไม่อาจตอบแทนเมซเซจได้เช่นกันว่าเมซเซจกำลังรู้สึกอย่างไรกับแสตมป์
‘พี่กลัวน่ะสิ…’
‘ลองดูก่อนนะครับ ถ้าหากมันไม่โอเคขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพี่แล้วล่ะ’
‘…’
‘เซนะน่ะ ไม่บังคับพี่หรอกนะว่าพี่จะทำหรือเปล่าเซนะแค่อยากแนะนำและพี่ต้องเชื่อนะว่ามีคนที่รักพี่และหวังดีกับพี่อยู่จริงๆสักคนหนึ่ง’
‘จะ จะดีเหรอเซจัง พี่ว่า…’
‘เวิร์ค! เชื่อเซนะนะ!’ เชนกำปั้นทุบอกตัวเองเบาๆก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างพร้อมแววตามุ่งมั่นให้แสตมป์เชิงว่าแสตมป์วางใจเขาได้เลย
“….”
แสตมป์อมยิ้มออกมาแม้ว่าทุกอย่างจะวุ่นวายและหนักหน่วงแค่ไหนเขาก็ผ่านมันมาได้และตอนนั้นยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัวสักเท่าไหร่สกายก็มาขอเขาคบ แรกๆแสตมป์ก็ลังเลว่าเขาควรจะตอบออกไปอย่างไรแต่เหมือนมีอะไรบางอย่างดลใจให้เขาเลือกที่จะตอบตกลงกับสกายและชีวิตของเขาก็ไปในทางที่ดีขึ้นราวกับเวทย์มนต์ แม้ว่าจะคบกันหรือไม่ได้คบกับสกายเป็นคนหนึ่งที่ให้เกียรติเขาอย่างเสมอต้นเสมอปลายไม่เหมือนคู่รักคู่อื่นที่อาจจะขอรหัสแอปต่างๆเพื่อความบริสุทธิ์ใจบ้างล่ะซึ่งแสตมป์มองว่ามันไม่ค่อยสำคัญอะไรสักเท่าไหร่เช่นเดียวกับสกายเพราะพวกเขาสองคนก็ยังคุยกันได้ปกติ สกายได้มอบหลายสิ่งหลายอย่างให้กับเขาคล้ายการเยียวยา ให้ความสุขวันละหน่อยทำให้เขาลืมความเศร้าและความเหนื่อยจากเรื่องงานและเรื่องในอดีตจนแทบไม่หลงเหลืออยู่ในชีวิตเขา
เขาค่อยๆไม่คิดมากเรื่องของเมซเซจและเขาหันกลับมาใส่ใจคนตรงหน้าและรักให้มากเท่ากับที่อีกฝ่ายรักเขาแม้ว่าวันนั้นเมซเซจจะพูดอะไรบางอย่างให้เขาตกใจและไขว้เขวแต่เขาไม่ลังเลมันและเขาไม่มีวันลืมคำนั้นเลย
‘กลับมารักกันได้ไหม’
หากเป็นแต่ก่อนเขาคงดีใจและตอบรับไปในทันทีแต่ทว่าวันนั้นเขาอยู่ในจุดที่พอแล้วเขาเลยปฎิเสธออกไป ตอนนี้เขามีคนสำคัญที่คอยอยู่เคียงข้างตัวเองแล้วและเขาจทิ้งของชิ้นนั้นได้อย่างไร แผนของเชนทำให้เขาได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างเพราะเขาก็ไม่อาจนึกถึงตอนที่เขาทิ้งผู้ชายตรงหน้าได้ลงเลย…
“แสตมป์ มันเปื่อยอีกแล้วนะ”
“เอ๊ะ….”
“เหม่ออะไรอ่ะ”
ปึ้ด
“ง่า” แสตมป์ร้องออกมาเบาๆเมื่อสกายเอื้อมมือมาบีบจมูกของเขาแสตมป์เลยถอยออกมาแล้วเอาตะเกียบตีมือของสกายให้ปล่อยจมูกของเขา สกายเลยคีบหมูนุ่มที่แสตมป์เอาใส่ไปสักพักใหญ่ๆแล้วจิ้มน้ำจิ้มก่อนจะเอามาป้อนใส่ปากคนตรงหน้า
“อ้ามเร็ว”
“ไม่เอา พี่บีบจมูกผมอ่ะ” แสตมป์โวยวายออกมาจริงๆมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรแต่เขามันชอบแถไปเรื่อยเท่านั้น(เพราะอยากแกล้งล้วนๆ) แสตมป์เลยยกมือปิดปากตัวเองพร้อมยักคิ้วให้เล็กน้อย
“งั้นเอาจูบป้อนไหม ในร้านก็ทำได้นะ”
“พี่สกาย! อื้อ!” ในตอนที่แสตมป์กำลังโวยวายอยู่นั้น สกายเลยรีบเอาหมูนุ่มที่อยู่ในตะเกียบเขาใส่ปากแสตมป์ทันที แสตมป์เลยมองค้อนออกมาแล้วยอมเคี้ยวหมูนุ่มในปากตุ้ยๆ อร่อย!
“ฮ่ะๆ ดูทำหน้าเข้า” สกายเลยหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางของแสตมป์ที่ตอนแรกดูเป็นยักษ์อยู่ดีๆพอเจอเนื้อหมูที่มันนุ่มๆกับน้ำจิ้มรสเด็ดทำเอาสีหน้าเปลี่ยนไปด้วยความอร่อยในทันทีมือของเขาก็อยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายอยู่หรอกแต่ถ้าโดนคนตรงหน้างอนเข้างานจะใหญ่เอา
หลังจากที่กินอิ่มกันจนพุงปลิ้นแล้วแสตมป์กับสกายก็เดินเล่นนั้นเข้าร้านนั้นร้านนี้ไปเรื่อยอย่างฆ่าเวลาและไม่เหนื่อยสักเท่าไหร่สำหรับแสตมป์แม้ว่าจะเพิ่งกลับมาถึงไทยก็ตามแต่ นานๆทีพวกเขาทั้งสองคนจะมีเวลาว่างด้วยกันนี่นาแค่นี้ก็เหมือนมีแรงมากมายที่จะเที่ยวด้วยกันได้ทั้งวันแล้วและแน่นอนว่ามือของทั้งสองนั้นไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็กุมกันไว้ไม่มีใครสักคนหนึ่งปล่อยและไม่มีใครบ่นว่าเมื่อยมือไม่แต่นิดเดียว
เวลา 19:05 น.
สกายได้ทำหน้าที่ไปส่งแสตมป์ถึงบ้านตามเคยแต่ที่ต่างไปจากเดิมนั้นคือมีรถสีดำคันหนึ่งถูกจอดรอเอาไว้ คันที่สกายและแสตมป์ก็น่าจะคุ้นเคยและรู้จักแม้แสตมป์จะเคยเห็นมันแค่ครั้งเดียวแต่ครั้งนี้เขาจำได้สนิทส่วนสกายเป็นอันรู้กันแน่นอน
รถเมซเซจ…
“พี่เคลียร์เอง”สกายออกตัวอาสาแล้วกำลังจะเปิดประตูรถออกไปเพื่อเคลียร์กับเมซเซจแต่แสตมป์เอื้อมมือไปจับมือของสกายไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะออกไปจากรถเสียก่อน
“ผมคุยเองครับ ไม่พี่ต้อง”
“แต่…”
“เชื่อผมนะ” สกายถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วพยักหน้าให้แสตมป์เลยอมยิ้มแล้วเปิดประตูรถฝั่งตัวเองเพื่อออกไปเอง ส่วนสกายเองก็นั่งรอในรถคอยดูท่าทางของทั้งสองคนหากมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นเขาจะรีบเข้าไปห้ามทันที
แสตมป์ก้าวเท้าเดินไปใกล้ๆรถคันนั้นแล้วผู้เป็นคนขับก็เลื่อนบานกระจกลงจนเผยเห็นเจ้าของรถและจะเป็นใครไม่ได้นอกจากเมซเซจอย่างที่พวกเขาคิดเอาไว้ เมซเซจตอนนี้ใบหน้ามีรอยแดงจากแรงตบประดับไว้และคงไม่ต้องเดาให้ยากว่าเป็นฝีมือใครนอกเสียจากเบลล่านั้นเอง
“พี่เมซเซจ…”
“ฉันตั้งใจมาขอโทษนาย” เมซเซจเปิดประเด็นออกมาเองแล้วเปิดประตูลงจากรถเพื่อยืนพูดคุยกันให้ง่ายขึ้น วันนี้เป็นไงก็ต้องเป็นกันแล้ว
“ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ฉันทำลงไปนะแสตมป์ เรื่องไม่ดีมากมายที่เกิดขึ้น….เรื่องเกมที่ทำลายความรู้สึกดีๆของนายที่มีต่อให้ฉันและเรื่องที่ทำในทริปทั้งหมดแต่มีสิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกมาตั้งนานแล้วก็คือ….พี่รักแสตมป์”น้ำเสียงตอนท้ายของเมซเซจเปลี่ยนไปเล็กน้อยพร้อมกับดวงตาที่วูบวับก่อนจะกลับไปเช่นเดิม แสตมป์เองก็เงยหน้ารอคอยฟังคำพูดของอีกฝ่ายต่อแม้ว่าแรกๆเขาจะตกใจที่อีกฝ่ายบอกว่ารักเขาก็ตาม
“มันอาจจะดูบ้าบอที่พูดเอาป่านนี้แต่พี่พูดจริง…รักมาตั้งแต่ช่วงที่เราคบกันแต่พี่ไม่กล้าพอ พี่กลัวที่จะขายหน้าพี่เลยทำเรื่องเลวๆใส่แสตมป์ทุกๆอย่างเพื่อให้แสตมป์เกลียดและขอเลิกกับพี่แต่สิ่งที่แสตมป์ทำมาตลอดคือการอดทดกับผู้ชายคนนี้ อดทนไปได้ยังไงกันนะ?”
“พี่เมซ….”
“นายไม่เคยโกรธพี่แม้แต่บ้าบอขนาดไหน คุยกับผู้หญิงก็คุยเป็นสิบๆคนเดตสักครั้งก็ไม่ทำมันและไม่ตอบไลน์นายนายก็ไม่เคยมางอแงใส่ แสตมป์ยิ้มมาให้ตลอดแม้ว่าจะทะเลาะกันแค่ไหนและเป็นแสตมป์ทุกครั้งที่เป็นฝ่ายง้อพี่เองแม้ว่าบางเรื่องพี่แค่หาเรื่องให้ทะเลาะกันเท่านั้นแต่ทำไมไม่ต่อยพี่สักทีแล้วตะคอกใส่พี่ไปเลยว่าเราเลิกกัน”เมซเซจเสยผมขึ้นเล็กน้อยแล้วแหงนหน้าขึ้นหนีจากดวงตากลมที่กำลังตั้งใจฟังเขาพูดอยู่
“พี่ก็ยังขอเลิก ทั้งๆที่มีคนที่แสนดีขนาดนี้อยู่ข้างๆแท้ๆ พี่ขอโทษ…ในทริปที่เจอกันพี่ก็ทำไม่ดีและก็ไม่พอใจทุกครั้งที่สกายมันเข้าหาแสตมป์จนพี่จูบกับเบลล่าบนรถด้วยความประชด พี่โกรธจนเผลอผลักแสตมป์ไปแบบนั้นและทุกๆอย่างมันก็เหมือนเป็นบทเรียนให้กับพี่ พี่ไม่อาจมาทวงของที่พี่เคยทิ้งมันไปได้ของล้ำค่าที่อยู่ข้างตัวแต่พี่มันไม่ใส่ใจเองกว่าจะรู้สึกตัวมันก็สายไปแล้ว พี่มันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆถ้าวันนั้นไม่ทำแบบนั้นและคอยดูแลแสตมป์ดีๆละก็”
ทุกๆอย่างที่เขาทำไปเขาจำได้ดีทั้งหมดจะให้แก้ตัวไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา
เผาะ…
น้ำใสอุ่นทั้งสองข้างจากดวงตาได้ไหลลงมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แสตมป์เช็ดน้ำตาของตัวเองเล็กน้อยบางทีเขาก็รำคาญใจตัวเองเหมือนกันที่มันอ่อนแอและร้องไห้ง่ายเหมือนผู้หญิงแบบนี้ แต่เขาไม่รู้จะห้ามตัวเองออกมาอย่างไรดี
“พี่รู้ว่าเราไม่อาจจะกลับไปรักกันได้อีกแล้ว….วันนี้แสตมป์จะให้อภัยไหมก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ก็ยินดีด้วยนะที่ได้คบกับไอ้สกาย ไอ้สกายมันเป็นคนตรงๆมันไม่โกหกแสตมป์….และมันไม่ทำให้แสตมป์เสียใจเหมือนที่พี่ทำหรอก แสตมป์พอจะให้อภัยพี่ได้ไหมครับ” ฝ่ามือหนาถูกวางลงบนเรือนผมเทาของแสตมป์เบาๆแล้วลูบเล็กน้อยแสตมป์เงยหน้าขึ้นก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเหมือนกันแล้วพูดออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง
“ทำไมจะให้อภัยพี่ไม่ได้กันครับ…ให้อภัยมาตั้งนานแล้วนะ”
หมับ!
เมซเซจคว้าแสตมป์เข้ามาอ้อมกอดของตัวเองทันทีแม้ตอนแรกแสตมป์จะตกใจเล็กน้อยแล้วก็ค่อยๆสวมกลับไปแล้วซุกเมซเซจเอาไว้เมซเซจตอนนี้ตัวสั่นนิดๆด้วยแหละ เมซเซจที่พอเห็นแสตมป์ไม่ขัดขืนอะไรเขาเขาก็ค่อยๆเอาใบหน้าซุกกับบ่าเล็กของอีกฝ่ายที่ไม่เคยคิดที่จะทำมันมาก่อนแม้มันจะเล็กและดูบางแต่มันก็พอที่จะให้เขาซุกได้
“ไม่ร้องนะครับพี่เมซ….” แสตมป์ลูบแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาไม่ว่ายังไงชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป หากเมซเซจคิดจะจริงจังกับใครสักคนมันก็ต้องมีคนนั้นที่พร้อมที่จะอยู่เมซเซจและอดทนได้เช่นเดียวกับเขาแน่ๆ
ทั้งคู่กอดกันอยู่นานพอควรจนกระทั่งสกายเปิดประตูรถเพื่อลงมาหาแสตมป์และเมซเซจแสตมป์แอบส่งสายตาให้เล็กน้อยกับสกาย สกายเลยคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะกระแฮ่มเบาๆจนเมซเซจสะดุ้งเล็กน้อย
“แฮ่มๆ กอดกันแน่นเกินไปรึเปล่าครับเนี่ย”
เมซเซจเลยค่อยๆปล่อยมือของตัวเองออกจากแสตมป์แล้วหันไปมองผู้เป็นเพื่อนรักที่อยู่ด้านข้างกับแสตมป์ ปัญหาหนึ่งสบายใจแล้วเขาเหลืออีกปัญหาเดียวเท่านั้น
“……” เมซเซจเหลือบสายมองทางอื่นทันทีปากก็เหมือนอยากจะขอโทษสกายอยู่หรอกแต่มันไม่เหมือนกันอ่ะ!
“เร็ว กูรอมึงขอโทษอยู่นะเนี่ย”
“เออ กูรู้” เมซเซจเลยถอนหายใจออกมา สิ่งที่เขาทำไปวันนั้นมันก็เป็นความผิดจนน่าต่อยตัวเองสักหมัดอยู่เหมือนกันนั้นแหละเมซเซจเบ้ปากเล็กน้อยแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาแผ่ว “กูขอโทษ…”
“ไม่ได้ยินอ่ะ แสตมป์ได้ยินรึเปล่า?” สกายที่นานๆทีจะได้เห็นเพื่อนที่ดูร้ายกาจของตัวเองเหมือนเสือหมดมาดก็อดที่จะไม่แกล้งไม่ได้เลย แสตมป์ก็แกล้งพยักหน้าเชิงเห็นด้วยโดยมีรอยยิ้มอยู่บนหน้าตัวเอง
“อะไรของมึงเนี่ย”
“เมื่อกี้ไม่ได้ยินจริงๆนะเว้ย”
“เอออ กูขอโทษษ พอใจป่ะ?” รอบนี้เมซเซจเลยตะโกนใส่หน้าสกายซะเลย สกายเลยระเบิดหัวเราะออกมาด้วยความสะใจหากต้าร์หรืออลันเห็นคงได้ล้อเป็นปีแน่นอน น่าเสียดายที่เขาไม่ทันได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอัดไว้เพื่อนๆในกลุ่มดูเลย
“สะใจขนาดนั้นเลย?”
“เออ ฮ่าๆๆ”
“กูไปล่ะ” เมซเซจที่หมดรูปแล้วก็กำลังเดินกลับไปที่รถตัวเองโดยจงใจหนีเพื่อนรักที่กำลังดูชอบอกชอบใจอยู่ สกายเลยจับไหล่เพื่อนของตัวเองไว้แน่นก่อนจะไป
“กูไม่โกรธมึง และมึงไม่ต้องห่วงหรอกกูจะดูแลแสตมป์ให้ดีๆและมีความสุขที่สุดเลย”
เมซเซจเลยหันมาอีกครั้งหนึ่งแล้วตบบ่าเพื่อนของตัวเองแม้แรงจะหนักแน่นไปตามลูกผู้ชาย แต่เขาก็ยิ้มอย่างดีใจเช่นกันที่เพื่อนรักตัวเองบอกแบบนั้น
“ก็ดี อย่าทำเขาเสียใจ ไม่งั้นรอบนี้ตากูกระทืบมึงบ้าง”
“โอ๊ยๆ กลัวจังเลยครับ แสตมป์ มันจะต่อยพี่อ่ะ” ประโยคหลังมิวายหันไปหาแรงเสริมอย่างแสตมป์ แสตมป์เลยผลักไหล่สกายเชิงเริ่มหมั่นไส้แฟนตัวเองเล็กน้อย
“ขอบคุณนะไอ้เมซ ที่มึง…”
“กูแค่อยากให้แสตมป์มีความสุขมากกว่าอยู่กับคนอย่างกู” เมซเซจพูดออกมาเสียงเบาเชิงให้พวกเขารู้กันแค่สองคนเพราะตอนนี้แสตมป์คล้ายรู้หน้าที่โดยการทำเป็นอยู่ห่างพวกเขาสองคนแล้ว
“อย่าพูดแบบนั้นเลยเพื่อน สักวันหนึ่ง คนที่เขารักมึงและมึงรักเขาก็จะมาบ้าง” สกายบีบไหล่เพื่อนของตัวเองเบาๆ ตอนนี้เพื่อนรักของเขาอาจจะกำลังเจ็บปวดแต่เขาเชื่อว่าโชคชะตาต้องนำพาสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตเพื่อนของเขาบ้าง
“กูก็รอวันนั้น และกูจะไม่ทำแบบนั้นอีก” และในวันที่เมซเซจพร้อมนั้นเขาก็จะไม่ทำลายความรู้สึกดีๆของอีกฝ่ายอีกและจะไม่ล้อเล่นเหมือนที่เคยทำมาตลอด เขาจะรอวันที่เขามีจริงๆ
“อืม โชคดีนะเว้ย”
“เออ ยินดีด้วยนะ กูไปก่อนล่ะ ”
“อืม”
ทั้งคู่ยกกำปั้นขึ้นมาชนกันเบาๆก่อนที่เมซเซจจะกลับไปที่รถของตัวเองแบบเดิมเช่นเดียวกับสกายที่รีบไปช่วยแสตมป์ที่กำลังขนของออกจากรถเพื่อนนำสัมภาระกระเป๋าและของฝากของตัวเองกลับเข้าไปในบ้าน เมซเซจมองภาพตรงหน้าเล็กน้อยและเห็นรอยยิ้มของทั้งคู่ที่กำลังมีความสุขแม้เสียงหัวเราะจะไม่ได้ยินแต่เขาก็รับรู้ได้ เมซเซจยิ้มกับภาพตรงหน้าก่อนจะสตาร์ทรถเพื่อมุ่งกลับบ้านตัวเองโดยเอื้อมมือไปเปิดวิทยุเพื่อฟังรายการหนึ่งที่อย่างน้อยก็อาจจะพออยู่เป็นเพื่อนเขาในตอนนี้ได้
[สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่สถานีวิทยุพาพักใจนะคะ ตอนนี้เราอยู่มาอยู่กับคุณอ๊อดนะคะ สวัสดีค่ะคุณอ๊อด]
[สวัสดีครับ]
[วันนี้มีอะไรระบายให้ทางเราฟังบ้างคะ?]
ดีเจสาวผู้ด้วยน้ำเสียงกระฉับกระเฉิงตามหน้าที่ของตัวเองโดยคุณอ๊อดหรือปลายสายจากวิทยุอีกฝ่ายก็ดูอ้ำอึ้งลงไปเล็กน้อยคล้ายลังเลว่าควรจะเล่ามันดีรึเปล่า เมซเซจหมุนพวงมาลัยเข้าไปทางถนนเพื่อมุ่งไปสู่ท้องถนนกว้างในการเดินทางกลับบ้านของตัวเอง
[ผมอกหักมาครับ ผู้หญิงที่ผมชอบเธอกำลังจะแต่งงาน…]
ประโยคนั้นทำให้เมซเซจเริ่มสนใจขึ้นมากดปุ่มเพิ่มเสียงเพื่อรอบุคคลที่ชื่อว่าอ๊อดได้เล่าเรื่องราวที่ตนเองนั้นทุกข์ใจถึงขั้นโทรมาทางวิทยุแบบนี้
[งั้นเหรอคะ ช่วยเล่าให้เราฟังได้ไหมคะ?]
[ผมรักเธอคนนั้นมากๆครับ แต่ผมไม่เคยบอกรักเขาจนวันหนึ่งเธอก็มีแฟนและบอกผมว่ากำลังจะแต่งงานกันเร็วๆนี้ แต่ว่า…]
[ว่า…]
ดีเจสาวที่ฟังอยู่ก็แอบลุ้นไปด้วยเล็กน้อยคล้ายกำลังตั้งใจรอฟังอยู่
[ผม…ก็ยินดีกับเธอครับ เพราะผมเห็นเธอมีความสุขตลอดเวลาที่อยู่กับแฟนเธอเลย]
น้ำเสียงของปลายสายนั้นดูจริงจังขึ้นมาแม้จะไม่เห็นใบหน้าของคนพูดอยู่ก็ตาม เมซเซจก็นั่งฟังพร้อมกับคิดตามไปด้วยโดยสายตาของเขาก็ไม่ละเลยบนท้องถนนที่ตัวกำลังขับรถอยู่
[คุณอ๊อดคะ ความรักมันมันสวยงามทุกรูปแบบเลยเนอะค่ะ การอกหักเป็นธรรมดาแล้วค่ะ ฮ่าๆ แต่หญิงก็ขอให้คุณอ๊อดสู้ต่อไปนะคะ วันนี้คุณอยากมาขอเพลงอะไรกับทางรายการเราเอ่ย?]
[คำยินดีครับ]
[เอาล่ะค่ะ งั้นเราจะมาพักเบรคกันด้วยเพลงคำยินดีของวงKlearกันนะคะ เชิญรับฟังกันได้เลย]
ไม่นานเสียงของรายการก็ได้หายไปโดยเป็นทำนองของเพลงคำยินดีตามที่ปลายสายได้ขอเอาไว้ ซึ่งมันเรียกได้ว่าบังเอิญมากเลยด้วยซ้ำที่เขาก็อยู่ในอารมณ์เดียวกับคนที่ชื่อว่าอ๊อดรึเปล่านะ
ฉันมายินดีให้กับรักที่สดใส
ยินดีที่เธอได้พบเจอ
คนที่ดี คนที่ควรคู่รักของเธอ….
เมซเซจได้แต่นึกภาพเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วหลับตาลงเมื่อรถจอดมาถึงไฟแดง จราจรที่ติดขัดจนพอมีเวลาพักสายตากับผู้คนขับรถบนท้องถนนอยู่บ้างและตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เขาได้ร้องเพลงตามเพลงที่กำลังเล่นอยู่ราวกับเป็นเพลงปลอบให้กับตัวเองมากกว่าปลอบคนชื่ออ๊อดซะอีก
ขอให้ความรักดียิ่งกว่าที่ฝัน
ขอให้คนนั้นดีกว่าฉันทุกอย่าง
ให้เขาคอยรัก คอยดูแล คอยอยู่เคียงข้าง
แบบที่ฉันเองไม่เคยทำให้เธอ
ขอให้โชคดีนะแสตมป์ ขอให้คนที่อยู่เคียงอย่างสกายดีกว่าเขาคนนี้และขอให้ทั้งคู่มีความสุขที่สุดได้เขาจะคอยมองดูอย่างห่างๆเสมอและตลอดไปเลย
“ขอบคุณนะพี่สกาย” แสตมป์เอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มของตัวเองเมื่อพวกเขาช่วยกันขนของเข้ามาในบ้านได้สำเร็จ ข้าวของตอนนั้นกลับเยอะกว่าเดิมอีกทั้งกระเป๋าเดินทางของตัวเอง ดอกคาร์เนชั่นที่เหี่ยวไปแล้วนิดหน่อยเนื่องจากอยู่แต่ในรถ ของฝากที่ไปโตเกียวมาและของเล็กๆน้อยๆที่เดินห้างด้วยกันแล้วถูกอกถูกใจแสตมป์เรียกได้ว่าเขาแพ้ของน่ารักๆเล็กๆคนหนึ่งที่เมื่อเห็นเป็นอันต้องหยิบมาจ่ายเงินแบบไม่ทันได้ตั้งตัว(แม้ว่าสกายจะเป็นฝ่ายจ่ายให้เขาก็ตาม)
“ไม่เป็นไรหรอก เราเป็นแฟนกันนี่นา” สกายพูดออกมาอย่างภูมิใจ มือของเขาวางของชิ้นสุดท้ายเสร็จก็หันมากุมมือแสตมป์แสตมป์เองก็ไม่ปฎิเสธแล้วกุมมือกลับ
“เอารางวัลไหมครับ?”
“หื้อ?”
แสตมป์เขย่งปลายเท้าของตัวเองมือก็กดท้ายทอยของสกายให้ลงมากว่านี้เล็กน้อยก่อนที่เขาจะยื่นใบหน้าไปใกล้แล้วประกบริมฝีปากจูบกับสกาย สกายมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะเป็นฝ่ายรุกเขาเสียเองเรื่องอะไรเขาจะยอมกันละ
“อื้ม”
สกายก้มลงแล้วประคองเอวบางของแสตมป์เล็กน้อยก่อนจะเป็นฝ่ายรุกและสอดเลียเข้าไปเองโดยมีการแลกลิ้นกันเล็กน้อยจนมีเสียงจูบกันดังไปมา นี่มันในบ้านของแสตมป์คงไม่ผิดหรอกใช่ไหมละ
“อื้อ…”
แสตมป์ส่งเสียงอู้อี้ออกมาเบาๆเชิงให้ปล่อยเขาได้แล้ว ตอนนี้เหมือนเขากำลังขาดอากาศหายใจอยู่อย่างไรอย่างนั้นเพราะนี่มันจูบแรกของเขาและเขาคิดหารางวัลให้สกายตั้งนานเชียวนะ! แต่แหงเหมือนเขากำลังโดนแกล้งอยู่เลยละ สกายยอมปล่อยริมฝีปากของแสตมป์ออกมาอย่างเสียดายเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเลียปากตัวเองคล้ายกำลังชิมของหวานที่อร่อยจนติดใจ สายตาตรงหน้าของแสตมป์เขาขอบอกได้เลยว่าไม่เคยเห็นมาก่อนสายตาที่เหมือนสัตว์ป่าที่กำลังลิ้มรสของเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า
“ต่อไม่ได้เหรอ?” สกายพูดเสียงอดอ้อนแล้วกอดเอวบางของแสตมป์ให้ขยับเข้าหาเขาแบบเดิม
“ไม่ครับ”
แสตมป์หน้าแดงออกมาแล้วหันไปมองทางอื่น เขาไม่อยากสบตากับเสือตรงหน้าเลยไม่แต่นิดเดียวเพราะตอนนนี้เขากำลังเสียเปรียบและอาจถูกขย้ำเอาก็ได้ แสตมป์ตีฝ่ามือของสกายที่ไม่ยอมปล่อยเอวของเขาเบาๆจนแตมป์ต้องทำหน้าหงอยลงไปเล็กน้อยคล้ายกำลังถูกขัดใจแสตมป์ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วเดินไปหยิบเครื่องรางบางอย่างที่เขาซื้อติดจากโตเกียวมาด้วย
เครื่องรางดอกลิลลี่สีขาวขนาดเล็กที่ดูน่ารักสองชิ้นได้ปรากฎตรงหน้าสกาย สกายเลยเอียงคอมองเล็กน้อยแล้วรับมาอันหนึ่งพร้อมถามอย่างสงสัย
“อันนี้?”
“เป็นเครื่องรางที่ได้รับความนิยมมากเลยครับ ตอนผมไปเหลือไม่กี่อันเอง เหมาะกับการเริ่มต้นความรักครั้งใหม่และยังเสริมความรักไปอีก” แสตมป์พูดด้วยแววตาประกายเขาแล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเพื่อนนำมาห้อยกับโทรศัพท์จนเป็นพวงเล็กๆให้สกายได้ดู
“เห็นไหมล่ะครับ น่ารักมาก!”
แสตมป์ชูโทรศัพท์ให้สกายดู สกายเลยหัวเราะออกมาเบาๆเขาล่ะยอมแพ้คนตรงหน้าเลยจริงๆ
“ไม่เห็นน่ารักเลย”
“อ๊ะ”
“แสตมป์น่ารักกว่า”
ป้าบ!
แสตมป์เลยพลั้งมือไปตีไหล่สกายดังป้าบอย่างลืมตัวทำให้เจ้าตัวรีบสะดุ้งเอาเองเพราะความตกใจ เขาไม่เคยตีสกายแรงแบบนี้มาก่อนเลยนะ สกายเลยนิ่งไปเล็กน้อยด้วยความตกใจไม่ต่างกัน
“ขะ ขอโทษนะครับ พี่สกาย…” แสตมป์เอ่ยขอโทษออกมาด้วยสีหน้าที่เหมือนลูกแมวกำลังกลัวเจ้าของทำร้ายอยู่อย่างนั้น
“ไม่หาย…”
“ง่า…ผมให้ตีคืนนะ” แสตมป์เลยตบไหล่ของตัวเองแล้วหันข้างให้เลยเพราะเขากำลังรู้สึกผิดและยอมรับผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำไปอยู่
“จริงนะ?”
“อื้อ แสตมป์ไม่โกรธ” แสตมป์แทนชื่อตัวเองด้วยความยอมแพ้แล้วสกายก็ยกมือขึ้นมาเหมือนเตรียมตีคืนทำเอาแสตมป์หลับตาปริบไม่กล้ามองดู
จุ๊บ!
จากที่คิดว่าแรงจากมือหนักๆคงได้กระทบลงเข้าที่ไหล่ของเขาแต่กลับกลายเป็นริมฝีปากอุ่นที่ประทับแก้มของตัวเองอย่างแผ่วเบาแฝงไปด้วยความอ่อนโยน แสตมป์เลยค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกสกายเข้ามาเพื่อหอมแก้มเขาอยู่จริงๆด้วย
“พี่สกาย!”
“เอาคืนแล้วไงครับ ^^” สกายยิ้มออกมาอย่างสดใสจนแสตมป์โวยวายไม่ลงนอกจากพองแก้มป่องทั้งสองข้างตัวเองที่เสียท่าให้กับผู้ชายตรงหน้าอีกแล้ว
ขอถอนคำพูดที่ว่าอีกฝ่ายให้เกียรติเขาเลยเพราะสกายชอบฉวยโอกาสตอนเขาเผลอตลอด ฮึ่ม!
“โอ๋ๆนะ” สกายชูนิ้วก้อยไปมาตรงหน้าของแสตมป์ แสตมป์เลยตั้งท่าจะงับจนสกายต้องรีบเก็บนิ้วก้อยของตัวเองก่อนที่มันจะได้หายไปอยู่ในปากคนตัวเล็กเสียก่อน
“นี่ พี่สกาย ช่วงเดือนธันวาพี่ว่างไหมครับ?” จู่ๆแสตมป์ก็เปลี่ยนเรื่งที่จะคุยทำเอาสกายทำตาปริบบ้างอย่างสงสัยกับคำถามแต่ก็ตอบออกมา
“อืมม…ก็น่าจะว่างนะ ทำไมเหรอ?”
“ไปฮอกไกโดกันนะ” แสตมป์ยิ้มร่าเริงออกมาให้สกาย สกายเลยยิ้มออกมาแล้วลูบหัวของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาต่อให้ไม่ว่างเขาก็จะหาเวลาว่างไปเที่ยวกับแสตมป์ได้เป็นอันแน่นอน
“เอาสิ ไปฮอกไกโดกันสองคนเนอะ”
“เย้!” แสตมป์เลยยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหมือนเด็กๆที่เวลาได้รับของรางวัลผู้ใหญ่อย่างดีใจแล้วสวมกอดสกายแน่น สกายก็อมยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วถามออกมาคล้ายอยากรู้
“ทำไมถึงดีใจขนาดนั้นเชียว?”
“ผมแค่มีความฝันว่าอยากจะพาคนที่ตัวเองรักไปเที่ยวฮอกไกโดด้วยกันและมีแค่เราสองคนโดยผมเป็นไกด์ให้เองครับ…พี่ไปได้ใช่ไหม?”
“ไปทุกที่ที่แสตมป์อยากไปเลยล่ะ”
สกายหัวเราะออกมาเบาๆแล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาด้วยกันอย่างมีความสุขในบ้านหลังกลางที่ดูอบอุ่นขึ้นมาทันที แสตมป์รอวันนั้นแทบไม่ไหวเลยล่ะและความฝันของเขาก็กำลังเป็นจริงซะด้วย
เขารักสกายที่สุดเลยละ!
______________________________________________________________________________________________________________________________________
ถึงตอนจบแล้วนะคะทุกคน ขอบคุณสำหรับการติดตามเรื่อง 'Begin Love! เริ่มต้นรักใหม่' ด้วยนะคะ ไรท์อยากจะขอบคุณหลายๆอย่างมากเลยค่ะฮือ TvT รู้สึกมีความสุขที่ทุกคนรอคอยและอ่านมาถึงตอนนี้เลยนะคะ นี่เป็นนิยายแรกที่ปั่นจนจบเลยก็ว่าได้ค่ะ //กราบไหว้นักอ่านทุกคน
สำหรับบางคนที่อาจจะไม่ชอบที่แสตมป์คู่กับสกาย ไรท์ต้องขอโทษนะคะ ;; ฮือ ไรท์ยอมรับเลยว่าไรท์หลายใจพอกันในเรื่องนี้แต่ไรท์พยายามหาตอนจบดีๆของเรื่องนี้ให้แล้วค่ะ ใครไม่ชอบไรท์ก็ขอโทษด้วยนะคะไรท์ขอยอมรับผิดหลายเรื่องด้วยค่ะ อาจจะไม่ได้จบสวยงามสักเท่าไหร่นักต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ! อย่าฆ่าไรท์ทิ้งเลยนะ แง อยากให้ปรับปรุงแก้ไขอะไรบอกได้นะคะ
สุดท้ายนี้ ไรท์ขอแอบกระซิบนะคะมีภาคต่อแต่เป็นคู่ไหนกันนั้นให้ปากกาทำนายกันค่ะ แฮร่ ^____^ และอาจจะไม่ค่อยว่างลงสักเท่าไหร่นะคะไรท์เองก็ม.6 กำลังต่อสู้หลายอย่างเลยอาจจะนานๆทีแวะมาอัพพยายามปั่นเรื่องนี้ให้จบก่อนเข้าสงครามสนามสอบค่ะเมื่อได้มหาลัยแล้วสัญญาเลยว่าจะกลับมาปั่นแบบไวและไวขึ้น!
ขอขอบคุณคอมเม้นทุกคนที่ช่วยไรท์หลายๆอย่างเลยนะและหากไม่มีคอมเม้นพวกคุณเลย นิยายเรื่องนี้อาจจะแต่งไม่จบก็เป็นได้ แฮะๆ โชคดีนะคะทุกคน รักทุกคนนะ !
