15 ปีต่อมา

“ป๊า ม๊า ผมไปเรียนก่อนนะ” ผมเดินเข้าไปหาป๊ากับม๊าที่นั่งกินข้าวเช้ากันอยู่

“ทำไมรีบไปแต่เช้าล่ะลูคัสไม่กินข้าวก่อนหรอ”

“ไม่แล้วครับม๊า วันนี้มีธุระนิดหน่อย” ครับผมมีธุระก่อนเข้ามหาลัย

“ลูคัส ป๊าขอเตือนทำอะไรคิดดีดี” ป๊าก็เป็นแบบนี้รู้ดีไปทุกเรื่องที่เป็นเรื่องของผมกับม๊า

“ครับป๊า ไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ท่านทั้งสองแล้วเดินมาขึ้นรถคันหรูที่ป๊าซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดในปีนี้

ผมขับรถมาจอดหน้ามหาลัยแล้วข้ามถนนไปหาพวกเพื่อนๆทันที

“เป็นไงรอนานป่ะ” ผมทักเพื่อนๆที่นั่งอยู่ในร้าน ร้านนี้เป็นร้านอาหารกึ่งบาร์เป็นร้านของป๊าผมเอง ส่วนตรงข้าม มหาลัยที่ผมเรียนเป็นมหาลัยของลุงบอสกับน้าทิพย์

“ไม่นาน พวกกูพึ่งมาถึง” ผมพยักหน้าให้พวกมันแล้วเรียกพนักงานมารับออเดอร์

“สวัสดีค่ะน้องลูคัส วันนี้มาแต่เช้าเลย” พนักงานในร้านทักผม

“ครับ สวัสดีครับผมขอเหมือนเดิม ป๊ากับม๊าเข้่มาที่ร้านบ้างหรือเปล่าครับ” ผมสั่งเหมือนเดินแล้วถามถึงป๊ากับม๊า ปกติแล้วป๊ากับม๊าจะไม่ค่อยเข้ามาตรวจงานที่สาขานี้เท่าไหร่

“ไม่ค่อยได้มานะคะล่าสุดก็เมื่อเดือนที่แล้วน้องลูคัสมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เปล่าครับ พวกมึงเอาไรป่ะสั่งเลย” ผมหันไปถามเพื่อนๆที่นั่งอยู่

“พวกกูสั่งแล้วเดี๋ยวก็คงมา”

“เออๆ แล้วนัดกูมาแต่เช้ามีไรเปล่าวะ” ผมเปิดประเด็นทันที

“มีเรื่องนิดหน่อยว่ะ ช่วงนี้ไอ้พวกนั้นแม่งหาเรื่องไม่เลิกเลยว่ะ” พวกนั้นที่เพื่อนผมพูดถึงเป็นอริผมเองแหละครับ

“ทำไมว่ะ เราแม่งก็ไม่ได้ยุ่งกับพวกมันแล้วนะเว้ย” ผมไม่อยากมีเรื่องครับผมไม่อยากทำให้ม๊าไม่สบายใจ แล้วป๊าก็คอยเตือนผมเรื่องนี้บ่อยๆ ถึงป๊ากับม๊สจะเข้าใจแต่ผมรู้ว่าท่านเป็นห่วง

“ปล่อยนะ ปล่อยหนู” ผมมองไปตามเสียงร้องของเด็กผู้หญิงที่อยู่อีกโซนของร้าน

“นิ อย่าทำเป็นเล่นคัวหร่อยเลย” เสียงผู้ชายฟังดูคุ้นๆ

“พวกมึงรอกูอยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวกูมา” ผมบอกเพื่อนแล้วเดินไปโซนด้านหลังสำหรับลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัว

ผมเจอกับผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งเธอน่าจะอยู่มัธยมปลาย เพราะดูจากชุดที่เธอใส่แล้วมันเป็นชุดของเด็กมอปลาย

“หนูไม่รู้จักคุณอย่ามายุ่งกับหนู” ตอนนี้เธอพยายามสบัดแขนออกจากไอ้กิต ผมรู้จักผู้ชายคนนั้นมันคืออริผมเองครับ

“แต่พี่อยากรู้จักน้อง”

“ปล่อยมือของมึงออกจากเธอ” ไม่รู้อะไรทำให้ผมเดินไปกระชากไอ้กิตให้ออกจากผู้หญิงคนนี้ เธอตัวเล็กดูอ่อนแอยังไงก็ไม่รู้

“คิดว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็ไอ้ลูคัสนี้เอง” หึมันมองหน้าผมอย่างหาเรื่อง

“เออ กูเองแล้วมึงก็ปล่อยมือของมึงออกจากเธอ” ไอ้ลูคัสมันยอมปล่อยมือผู้หญิงคนนั้นแล้วหันมาเผชิญหน้ากับผมแบบตรงๆ

“มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู” มันถามผมพร้อมกับกำคอเสื้อผมด้วย ผมไม่รอช้าปล่อยหมัดใส่หน้ามันทันที ผลั๊ก

“กริ๊ดดดด” ผละ ไอ้กิตสวนหมัดคืน ทำให้ผมเซไปข้างหลังเล็กน้อย

“หยุดนะ หนูบอกให้หยุด” ระหว่างที่ไอ้กิตจะต่อยผมอีกครั้งผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งเข้าขวางไอ้กิตเอาไว้ก่อน

“นี้หยุดนะ ถ้าจะมามีเรื่องกันในร้านออกไปเลย” เสียงพนักงานชายวัยกลางคนเดินเข้ามาห้าม

“กูฝากไว้ก่อนเถอะมึง” แล้วมันก็เดินออกไปจากร้านทันที

“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

“คุณลูคัส” ผมยังไม่ตอบอะไรเธอก็มีเสียงของพนักงานที่เข้ามาห้ามพูดชื่อผมออกมาด้วยความตกใจทำให้เธอหันไปมอง

“อืม ผมเองเรื่องนี้ห้ามบอกป๊ากับม๊า” ผมบอกพนักงาน พนักงานพยักหน้ารับทราบแล้วเดินกลับไปด้านในทันที

“เอิ่ม คือ” ผมหันไปสนใจคนตัวเล็กที่ยืนมองผมแบบงงๆ

“ฉันไม่เป็นอะไรมาก ไม่ต้องเป็นห่วงทีหลังก็ระวังดีดี” ผมพูดจบก็กำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะก็ต้องหยุดเพราเเสียงเรียกของพนักงาน

“คุณลูคัส ทำแผลก่อนนะครับคุณปากแตก”

“เดี๋ยวหนูทำให้เองค่ะ” เธอรับกล่องปฐมพยาบาลมาจากพนักงานมาถือไว้

“อืม ตามฉันมา” แล้วผมก็เดินนำเธอมาที่โต๊ะที่มีพวกเพื่อนผมนั่งรออยู่

“มึงไปไหนมาว่ะคัช อาหารที่มึงสั่งได้ล่ะเนี่ย” พวกมันพูดโดยไม่ได้สังเกตหน้าผมเลย

“เอ้า แล้วหน้ามึงไปโดนไรมา แล้วนั้นใครวะ”

“ต่อยกับไอ้กิตมา ส่วนนี้ไม่รู้ว่ะ” ผมตอบมันออกไปตามความจริง ก็จริงนี้หว่าผมไม่รู้ว่าน้องเขาคือใครชื่ออะไร

“สวัสดีค่ะไอรีนค่ะ หนูขอดูแผลพี่หน่อยนะคะ” เดินวางกล่องปฐมพยาบาลลงโดยไม่สนใจเพื่อนผมเลย ผมก็นั่งอยู่เฉยๆให้เธอทำแผลให้

ตอนนี้ใบหน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันมากทำไมใจมันเต้นแรงจังหวะ แล้วเมื่อไหร่เธอจะทำแผลให้ผมเสร็จสักที

“เสร็จแล้วค่ะ ขะ”

ครื้ด ครื้ด เธอพูดยังไม่ทันจบผมก็ยกมือขึ้นห้ามเธอก่อนเพราะว่ามีคนโทรเข้ามาหาผม ผมมองชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอว่าใครเป็นคนโทรมา

“เห้อ ยังไงคงปิดไม่มิดสินะ”

“ฮัลโหลครับป๊า”

[เป็นไงบ้าง ป๊าบอกแล้วว่าให้ระวัง] รู้ไว้จริงๆอย่าให้ผมรู้นะว่าใครเป็นคนบอกป๊าผมเรื่องนี้

“ไม่เป็นไรมากหรอกครับ แค่นี้เอง”

[ม๊าแกถามว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร]

“ป๊ากับม๊ารู้”

[รู้สิ ม๊าแกนั่งดูกล้องออนไลน์อยู่] ผมว่าล่ะทำไมข่าวถึงเร็วขนาดนี้ที่แท้ก็ดูอยู่นี้เอง

“ผู้หญิงคนนี้หรอครับ” ผมขี้ไปที่เธอแล้วหันหน้าไปทางกล้องในคนที่กำลังดูอยู่เห็นชัดๆ

[ใช่คนนั้นแหละ คัชลูกว่างๆพามทหาม๊าบ้างนะ] เสียงม๊าแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ ผมเลยส่งยิ้มเข้าไปในกล้อง

“ผมยังไม่รู้จักน้องเลยครับ ไว้คุยกันที่บ้านนะครับป๊าม๊า รักครับ”

ผมเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากลางเกงแล้วหันหน้ามาหา ไอรีนที่นั่งทำหน้างง อยู่ตรงหน้าผม

“ไอ้คัช ป๊ามึงรู้เรื่องหรอ”

“อืม ทำไมวะ”

“เดี๋ยวนะคะหูนขอขัดหน่อย พ่อพี่รู้ได้ไงคะดูท่าแล้วเมื่อกี้จะพูดถึงหนูด้วย” ฉลาดเหมือนกันนิรู้ด้วยว่่เขาพูดถึงตัวเอง

“พวกมึงแล้วก็เธอ เห็นนั้นป่ะ” ผมถามพร้อมกับชี้นิ้วไปที่กล้องวงจรตัวหนึ่งของร้าน

“เห็น/เห็น”

“ป๊ากับม๊ากูดูกล้องอยู่คงจะดูตั้งแต่กูเข้ามาในร้านแล้ว” ผมตอบให้พวกมันหายสงสัยไอ้เพื่อนผมมันก็ไม่อะไรหรอกครับ แต่ไอรีนนี้สิเธอทำหน้างงหนักเข้าไปอีก

“หนูไม่เข้าใจ” เธอไม่ต้องบอกฉันก็รู้เพราะหน้าเธอมันฟ้องว่าเธอ งง

“ร้านนี้เป็นของป๊าฉัน ท่านเลยรู้ว่าฉันมีเรื่องเพื่อช่วยเธอ เพราะท่านนั่งดูเหตุการณ์อยู่ที่บ้าน”

“อ่อค่ะ อ๊ะสายแล้วเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะหายไวๆนะคะ ขอบคุณที่ช่วยหนูนะคะ” เธอพูดขึ้นแล้วรีบเดินกลับเข้ทไปในโซนด้านหลังคงเดินไปเอาของ ไม่นานเธอก็เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าแล้วก็ถุงขนมอีกหนึ่งถุง

“เดี๋ยวสิ เธอเรียนที่ไหน” ผมลุกขึ้นแล้วจับแขนเธอไว้

“อ๊ะ เรียนที่เตรียมอุดมPTค่ะ” ใช่สิทำไมผมถึงไม่สังเกตเครื่องแบบโรงเรียนเธอนะ ทั้งๆที่มันก็เป็นโรงเรียนเก่าผมชัดๆ

“เดี๋ยวฉันเดินไปส่งเพื่อไอ้กิตมันดักรอเธอ” แล้วผมจะเป็นห้องเธอทำไมนะทั้งๆที่แค่เดินข้ามถนนไปก็ถึงโรงเรียนแล้ว

“เดี๋ยวหนูไปเองก็ได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรเดินนำไปเลย” เธอไม่พูดอะไรนอกจากเดินนำผมไปเงียบๆผมก็เดินตามเธอเงียบๆพอมาถึงหน้าโรงเรียนผมก็กะว่าจะเข้ามอเลย

“ลูคัส” ผมมองผู้หญิงตรงหน้าทันทีเพราะคนที่เรียกผมไม่ใช่เธอแต่เป็น

“เจ้ฟ้าใส”

“ยังไม่เข้ามอหรอแล้วนี้ใครกันน่ารักจัง” เจ้ฟ้าใสมองไปที่ไอรีน

“รุ่นน้องครับ แล้วเจ้มาทำไร” นานๆทีผมจะเจอเจ้ฟ้าใสแต่ปกติถ้าผมเจอเจ้ฟ้าใสผมก็ค้องเจอเจ้น้ำใสเ้วยสิหายไปไหนนะ

“มองหาน้ำใสหรอ อยู่กับเฮียเมฆข้างในอ่าวันนี้เฮียมาดูโรงเรียน” อ่อ แบบนี้นี่เองถึงว่าทำไมถึงมาอยู่หน้าโรงเรียนเตรียมอุดม

“แล้วสรุปเรามาทำไร”

“ผมเดินมาส่งไอรีนนะครับเดี๋ยวจะกลับแล้วฝากเจ้พาไอ้รีนเข้าไปด้านในด้วยนะครับพอดีเกิดเรื่องขึ้นกับเธอนิดหน่อยผมเป็นห่วงเธอ” เป็นห่วงหรอนี้ฉันกำลังเป็นห่วงเธอหรอไอรีน

“ได้สิ เดี๋ยวเจ้ดูในป่ะไอรีนเดี๋ยวเข้าไปข้างในพร้อมพี่”

“เอ่อค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ลูคัสที่เดินมาส่งแล้วก็เรื่องที่ช่วยหนูวันนี้”

“อืม แล้วเจอกัน สวัสดีครับเจ้”



ตอนสุดท้ายของเรื่องนี้แล้วนะครับ อย่าลืมไปติดตามเรื่องราวของน้าพัชกับน้ามิกค์ด้วยนะครับ อ่อ แล้วก็เรื่องของเฮียเมฆาด้วยนะครับ จากใจลูคัส

สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่หน้ารักของไรท์สำหรับใครที่ติดตามไรท์ตั้งแต่เรื่องเจ้าสาวมาเฟียไรท์มีข่าวดีมาแจ้ง ไรท์เปิดเรื่องของเมฆาแล้วนะ แล้วพบกันค่ะ

ปล. ไรท์ยังไม่ได้ตรวจหรือแก้ไขคำผิดนะคะ 😅😅

“ขอบคุณที่ติดตามนะคะ”🙏✌️

“หนึ่งไลค์ หนึ่งเม้น หนึ่งกำลังใจ”❤️✌️