เปลี่ยนแปลง
× 0
× 0
× 0
หลังเกิดเรื่องครอบครัวของจีน่าได้พาจีน่าย้ายออกจากโรงเรียนไปอยู่เมืองนอกเพราะทนอับอายรนทนไม่ไหวจากพฤติกรรมของลูกสาว
ทำให้อนาวินรู้สึกว่าโลกของตนได้กลับมาสงบสุขอีกครั้ง ทว่ามันกลับไม่ได้ทำให้หัวใจของเขากลับมีความสุขขึ้นเลย เพราะว่าหัวใจของเขามันหวนนึกถึงแต่พระพาย...พระพาย...แล้วก็พระพาย
ทุกครั้งก่อนที่เขานอนหลับ อนาวินมักจะเปิดรูปของพระพายขึ้นมาดูทีละรูปด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ แถมยังถามคำถามกับลม ดวงจันทร์และดวงดาวว่าป่านนี้เธออยู่ไหน เธอเป็นอย่างไรและเธอกำลังทำอะไรอยู่เธอจะคิดถึงเขาเหมือนที่เขาคิดถึงเธอบ้างไหม
ความคิดถึงทั้งหมดทั้งมวลได้กลับกลายมาเป็นพลังให้อนาวิน โดยที่เขาแทบจะไม่รู้ตัวเลยสักนิด
ภายหลังนั้นเขาได้ตั้งใจเรียนมากขึ้น ไม่ได้ทำตัวเกเรเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะตอนนี้เขาอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อพระพาย เพื่อที่เขาจะได้ไปเจอกับคนที่เขารักอีกครั้งหนึ่ง
4 เดือนผ่านไป
หลังสอบปลายภาคเสร็จ นักเรียนทุกคนต่างวิ่งออกมาจากโรงเรียนด้วยความดีใจ นักเรียนบางกลุ่มได้ออกไปเพื่อไปเลี้ยงฉลองที่พึ่งสอบเสร็จ
"เฮ้ยไอ้วินไปฉลองกันไหมวะ" เจมส์เดินมากอดคออนาวินด้วยความดีใจที่รู้ว่าสอบเสร็จ
"ขอบายว่ะ"
"โถ่ไมวะ วัยรุ่นเซ็งว่ะ"
อนาวินคลี่ยิ้มนิดๆและพูดว่า "กูมีเรื่องต้องไปจััดการว่ะโทษทีนะเพื่อน"
พูดจบเขาก็เดินออกไปจะไปขึ้นรถ แต่แล้วเขาก็ชะงักเมื่อเห็นคนตรงหน้า
"พ่อมาทำไมอ่ะ"
"เรามีเรื่องต้องคุยกัน" อนากรพูดแล้วจะเดินออกแต่อนาวินได้ดักคอไว้
"คุยกันตรงนี้ก็ได้มั้งครับ"
ผู้เป็นบิดาถอนลมหายใจออกมาเบาๆ
"ก็ได้...ช่วงนี้แกดูขยันขึ้นมากๆเลยนะ"
"เวลาผ่านไปอะไรๆก็เปลี่ยนครับ"
"ก็ดีแล้วเพื่อตัวแกเอง"
"ผมไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง...และก็ไม่ได้เพื่อพ่อด้วย แต่ที่ผมทำก็เพื่อพายต่างหาก"
"นี่แกยังไม่ลืมครูคนนั้นอีกเหรอเจ้าวิน...ครูพระพายเขาจะทำให้แกหมดอนาคตแล้วก็เสียใจนะ"
"ใครกันแน่ที่ทำให้ผมเสียใจ...ผมบอกเลยก็แล้วกันว่าไม่ใช่เพราะพาย แต่มันเป็นเพราะพ่อต่างหาก พ่อทำลายคนที่ผมรัก เอาคนที่ผมรักไปจากผม...ไม่เว้นแม้แต่แม่ของผม"
"นี่เรื่องแม่แกฉันไม่ผิด ฉันไม่ได้ไล่แม่แกออกจากบ้าน เธอไปของเธอเอง"
"เหรอ...แล้วพายล่ะ พ่อไล่พายออกไปจากชีวิตผมทำไม"
อนากรถึงกับยืนนิ่งเพราะไปไม่ถูก
"พ่อรู้ไหมว่าตั้งแต่ที่แม่ไป พ่อรู้ไหมว่าตอนนั้นผมรู้สึกยังไง ผมต้องทนกับอะไรมาบ้างพ่อรู้บ้างไหม...ตอนที่ผมต้องไปโรงเรียน ผมถูกเพื่อนล้อทุกวันว่าเป็นลูกไม่มีแม่ เป็นเด็กขาดความอบอุ่นพ่อเคยรู้บ้างไหม...พ่อไม่รู้พ่อไม่สนเพราะพ่อเอาแต่สนใจเรื่องของตัวเอง ไม่คิดแม้แต่จะสนใจผมด้วยซ้ำ"
ดวงตาทั้งสองของอนาวินเริ่มแดงก่ำนิดๆ
"ผมไม่เคยต้องการหรอกว่าใครจะมามองผมยังไงแต่ที่ผมต้องการก็...ใครสักคนที่รักผม คอยปลอบโยนผม คอยให้กำลังใจผม...จนกระทั่งผมได้พบพาย ผู้หญิงที่ผมไม่คิดว่าผมจะรักเขาได้ แต่พ่อรู้ไหมว่าผมมีความสุขแค่ไหนตอนที่ผมได้อยู่กับเขาอ่ะ เขาทำให้ผมรู้สึกมีค่า เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่พร้อมจะรักและดูแลผู้หญิงคนหนึ่งได้ แต่แล้วพ่อก็เอาเธอไปจากผม เพราะแค่กลัวว่าเธอจะทำลายชีวิตผม ผมขอบอกไว้ก่อนเลยว่าผมไม่สน"
เขาได้หยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาแล้ว หยิบกุญแจห้องคอนโดที่เขาใส่ไว้ใต้เบาะรถส่งให้คนตรงหน้า
"ผมคืนคอนโดให้พ่อ...เพราะผมจะไม่อยู่ที่นั่น"
"นะ...นะ...นั่นแกจะไปไหน"
"ผมจะไปตามทางของผม" เขาพูดไว้แค่นั้นก่อนจะขี่รถออกไปทันที
อนาวินได้ทำตามที่เขาพูดไว้จริง ชายหนุ่มได้ขนของจากคอนโดออกมาอยู่ที่บ้านเก่าของมารดาเขา ซึ่งมันเป็นบ้านหลังเล็ก ส่วนด้านหลังมีเป็นสวนหย่อม
กว่าเขาจะขนของ จัดของเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยแทบตาย และไหนจะต้องทำความสะอาดบ้านอีก ก็เล่นปาไปเกือบ 4 ชั่วโมง
วันต่อมาเขาก็ขี่รถออกมาหางานทำไปเรื่อย จนได้เป็นงานซ่อมเครื่องยนต์ในแบบที่เขาชอบ แต่ถึงยังไงซะเขาก็ยังไม่ย่อท้อเรื่องของพระพาย เขายังคงเฝ้ารอเวลา เพื่อที่จะได้เจอเธออีกครั้ง แม้ว่ามันอาจจะนานแต่เขาก็เลือกที่จะรอ...
"พาย...วินคิดถึงพายจัง"
วันต่อมา...
อนาวินได้ตื่นเช้าขึ้นมาเพื่อออกไปซื้อข้าวของมาเตรียมไว้ในบ้าน เดี๋ยวนี้เขาต้องฝึกทำอาหารด้วยตัวเองถึงแม้ว่าช่วงแรกๆจะดูลำบากแต่หลังจากนั้นมันก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ นั่นเป็นเพราะเขาจำในสิ่งที่พระพายเคยสอนได้ดี
ช่วงกลางวันอนาวินได้เดินออกมานั่งเล่นอยู่ในร้านกาแฟตรงซอยแถวบ้านเขาบ้างหรือไม่ก็มานั่งอ่านหนังสือในร้านบ้างพอคลายเครียด
อนาวินได้ผลักประตูเดินเข้ามาในร้าน ซึ่งทำให้กระดิ่งที่อยู่ในร้านสั่งส่งเสียงตุ้งติ้งไปมา
"ขอโกโก้ร้อนแก้วหนึ่งครับ"
เขาสั่งเสร็จก็เดินมานั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งติดกับมุมหนังสือ
เขาเลือที่จะหยิบหนังสือการ์ตูนมาอ่านแก้เบื่อไปเรื่อยๆระหว่างที่รอกาแฟ
"ได้แล้วค่ะคุณ..."
อนาวินได้หันไปมองตามเสียงสัญชาตญาณที่จำเสียงนั้นได้ดี
"วิน..."
ใครน้าาาาา ลองทายซิคริๆๆๆๆ
