6
× 100
× 0
× 0
6
“เล่าไม่ได้อ่ะพี่ ยังไงก็เล่าไม่ได้”
แม่หนูเวอร์ชั่นพูดน้อยเสียงเศร้าทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสามถึงกับหน้าเจื่อน ชัยสะกิดค่อนคอดหาว่าเอกกี้เป็นคนเริ่ม ส่วนรายนั้นก็โยนไปให้อีกคนจนได้ยินเสียงร้องอ้าว บ่นพึมพำว่าไหงโทษเขา
“โอเคๆ ไม่เล่าก็ไม่เล่า เปลี่ยนเรื่องดีกว่าเนอะ เปลี่ยนเรื่อง”
เอกราชเขย่ามือนุ่มของกะทิให้กำลังใจ ไม่รู้หรอกว่าเจออะไรมาแต่คงจะหนักหน่วง ตั้งแต่เข้าวงการมาเกือบสองปีก็มียัยมาศเป็นผู้จัดการมาตลอด เกิดตัดขาดจนไม่อยากพูดถึงแบบนี้เขาเองก็คร้านจะสะ...เอ้ย รู้
ทุกคนที่มัวแต่สนใจหล่อนจึงไม่ทราบว่าตอนนี้ไม่ได้มีกันแค่สี่คนอีกต่อไปแล้ว
เพราะคนที่ห้ากำลังนั่งกอดอก ไขว่ห้างมอง
“ว้าย! ตกใจหมด”พี่ชัยส่งเสียงดังจนคนที่เหลือหันไปมองตาม “เข้ามาตั้งแต่ตอนไหนยะเนี่ย”
เป็นคำถามที่ต้องการคำตอบเพราะเขาทำทุกคนวงแตก กรกาญจน์มองชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์อย่างนึกสงสัย ที่หน้าท้องมีป้ายกระดาษติดกลัดไว้บอกหมายเลขผู้สอบสัมภาษณ์
ยิ่งมอง คิ้วของหล่อนก็ยิ่งขมวดเข้าหากัน
ไหงผู้ชายคนนี้ถึงแต่งตัวอย่างกับจะไปเที่ยว หล่อนก็ไม่ได้จริงจังมาก แต่มันขัดกับคนอื่นก่อนหน้าที่แต่งตัวค่อนข้าง...ดีกว่านี้
“นานแล้ว”
น้ำเสียงห้วนตอบคำถามของพี่ชัย แต่นัยน์ตาคมกริบกลับจ้องเธอไม่ยอมหลบ เอ้า จะหาเรื่องกันหรือไง
ฉับพลันความรู้สึกบางอย่างก็บ่งบอกให้กรกาญจน์ระวังตัว ผู้ชายคนนี้ดูท่าทางคุกคามอย่างเหลือเชื่อ เขาจ้องเขม็งมาไม่มีหลบเลี่ยง แม้ว่าเธอจะขึงตาบอกให้เขารู้ว่ามันไร้มารยาทนะ แต่เหมือนเดิม เขาก็ยังมองเธออยู่
มองจนเธอ...
“จะมองอะไรนักคะ”
อดทนไม่ไหวต้องเอ่ยปากถาม แล้วรอยยิ้มก็วาดขึ้นบนใบหน้าคมคาย เบือนสายตาหนี ยักไหล่อย่างกวนประสาทที่สุด
“...หลงตัวเอง”
หล่อนตาโต อ้าปากค้าง “ก็คุณมองฉันนี่!”
“ไหนหลักฐาน”
เขาทวงถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย ท้าทายอย่างน่าประหลาด มีการแบมือข้างหนึ่งมากระดิกเรียกหาของที่ไม่เป็นรูปธรรม
ความรู้สึกแรกพบติดลบเกินหลักร้อย
ถ้าหล่อนมีสิทธิ์ในการประเมินจริงๆก็คงจะขีดฆ่าใบสมัครเขาจนขาดวิ่น แต่ที่ทำได้คือการกัดปากมองเขาจนแทบจะห้อเลือดแทน
“ใครๆก็เห็นว่าคุณมองฉัน”
หล่อนยักไหล่ วางท่าเหมือนถือไพ่เหนือกว่า แสร้งยกมือขึ้นกอดอกตีหน้าเข้มบ้าง ปวดคอยามต้องเชิดขึ้นแบบนี้ชะมัด
เขากระตุกยิ้ม
ใช่ เป็นการกระตุกยิ้มแบบที่ทำให้หล่อนกลายเป็นเด็กน้อยหลงตัวเองตามคำบอกเล่าในคราแรก
“ผมอาจจะมองกำแพงด้านหลังคุณก็ได้...”
สิ้นคำหล่อนก็หันขวับ หน้าตึงถึงขีดสุด นั่นมันกำแพงสีขาวธรรมดา จะปะทะคารมอีกรอบถ้าไม่ติดว่าพี่ชาติห้ามไว้เสียก่อน
“เอาล่ะ หยุดๆ จะตีรวนกันไปถึงไหน ฉันปวดหัว”
อ้าว...ไหงกลายเป็นหล่อนที่โดนเอ็ด
“แต่กะทิ...”
“พอ ไม่ฟังจ้ะ”
พี่ชาติยกนิ้วขึ้นจรดริมฝีปากเธอ บอกเป็นนัยให้หยุดพูดซะโดยดี เธอจึงได้แต่จ้องมองเขาด้วยความแค้น แล้วก็ยิ่งต้องตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อพบว่าเขาหน้าตาดีมาก หล่อนไม่ได้อวย แต่หน้าตาดีจริงๆ ใบหน้าเรียวได้รูปกับจมูกโด่งเป็นสันสวย มีฮัมพ์นิดหน่อย นัยน์ตาเรียวยาวสีดำเข้ม เรือนคิ้วสวยคมเข้มดกหนา ปากสีแดงก่ำเข้ากับผิวสีขาว
หล่อนกระหยิ่มในใจ คงจะสำอางไม่น้อย หน้างี้เนียนกริบเชียว
แต่คงจะมองมาไปเพราะทำเอาเขาที่กำลังตอบคำถามสัมภาษณ์อยู่หันขวับมามองเธอ หญิงสาวตกใจต้องแสร้งคว้าโทรศัพท์มาเนียนช่วยชีวิต ก้มจนหน้าแทบติดกับจอ
ได้ยินเสียงลอยลม ‘หึ’ มาอย่างจงใจ
อับอายเหลือทน!
ผลออกมาว่าคนที่ได้รับเลือก****ให้ทำหน้าที่อันทรงเกลียดในฐานะบอดี้การ์ดก็คือ...เขา แน่นอนว่ากรกาญจน์พูดถูกแล้วเพราะเธอเกลียดจริงๆ หล่อนถึงกับมึนงงเมื่อตำแหน่งผู้จัดการที่คนมาสมัครกลับกลายเป็นตำแหน่งบอดี้การ์ดไปหน้าตาเฉย เนื่องจากว่าทางเบื้องบนสั่ง หล่อนกลอกตา เบื้องบนอะไรกันในเมื่อตอนนี้เธออยู่ต่อหน้าประธานบริษัทอย่างคุณภีรติ
“กะทิไม่ต้องการ กะทิดูแลตัวเองได้”
หล่อนเอ่ยปาก ไม่เคยเอาแต่ใจเท่าครั้งนี้มาก่อน
“อย่าดื้อ รู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเขาโดดเด่นเรื่องนี้มากแค่ไหน มีใบรับรองทั้งไทยและเทศ เก่งกาจทั้งเทควันโด มวยไทย ยูโด และการต่อสู้อีกหลากหลาย...”
“แต่เจอปืนโป้งเดียวก็เดี้ยง”หล่อนสอด
“กะทิ!”
ภีรติถึงกับกุมขมับ เด็กในสังกัดที่แสบสุดก็คงเป็นเธอนี่แหละ พูดจาแต่ละคำบาดหูเหลือเกิน
“ก็จริงนี่คะ กะทิไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องจ้างเขามาคุ้มกันเลยสักนิด กะทิไม่ใช่นักธุรกิจร้อยล้านนะจะได้มีความแค้นกับคนอื่นไปทั่ว”
“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกันเพราะเธอไปลูบคมนายวัธนาเข้า”
“คะ...”กรกาญจน์ตะลึง ชื่อของเสี่ยบ้ากามที่จำขึ้นใจทำเธอสะท้าน
“ข่าวคาวเรื่องของหมอนั่นหนาหู ที่ฉันทำก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอนะกะทิ อย่าดื้ออีกเลย ส่วนเรื่องผู้จัดการก็ให้คุณลีทำหน้าที่นั่นควบไปด้วย ผมรู้ว่าเขาทำได้ เชิญ”
“แต่...”
หล่อนอ้าปากจะพูด แต่ลองได้ลงอีหรอบนี้แล้วปากเปียกปากแฉะท่านประธานก็คงไม่สนใจจะฟังอยู่ดี ก็เลยได้แต่เดินคอตกออกมาจากห้องโดยไม่รู้เลยว่าเขาแหงนหน้าขึ้นมามอง
ขอโทษนะ สถานการณ์มันบีบบังคับผมจริงๆ
ประธานหนุ่มถึงกับถอนหายใจหนัก เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำตามเพราะผู้ชายคนนั้นเป็นสปอนเซอร์ทุนหนา แลกกับผลประโยชน์มากมายต่อช่อง ไม่ทราบเจตนารมณ์เหมือนกันว่าทำไมคนระดับนั้นต้องลดตัวลงมาตามติดนางร้ายอย่างกรกาญจน์ ที่เขาพูดกับหล่อนไปก็ไม่ใช่เรื่องโกหกเสียทีเดียว นายวัธนานั่นต้องเล่นไม่ซื่อแน่ ส่วนคุณลีก็เก่งพอดู ได้ยินว่าเพราะตอนเด็กเคยโดนลักพาตัว ทางบ้านก็เลยให้เรียนไว้ป้องกันตัว
เอาน่า ก็สมน้ำสมเนื้อกันอยู่หรอก
ว่าแล้วก็เขียนลงในกระดาษถึงพล็อตเรื่องที่บังเอิญแว้บเข้ามาในหัว เฮ้อ...
**********************************************
เอาน้ำจิ้มของลุงกับน้องหนูไปสักติ๊ด5555
