จากปากคนที่ฉันรัก
× 0
× 0
× 0
18.30 น.
ฉันนั่งเหม่ออยู่บนเตียงพยาบาลมาเกือบสองสามชั่วโมงแล้ว เหงาอ่ะ ฉันก็พึ่งรู้ว่าเตชินไม่สนใจฉันเลยสักนิด ขนาดฉันป่วยเขาก็ยังไม่สนใจเขาคงคิดว่าฉันเรียกร้องความสนใจจากเขาอยู่สินะ เห้อ...
ก๊อกๆๆ//-
แอดดด~
อยู่ดีๆเสียงประตูก็ดังขึ้นและถูกเปิดออก พยาบาลเข็ญโต๊ะอาหารมาให้ฉันพร้อมกับยา เธอเข้ามาตรวจเช็คร่างกายของฉันก่อนจะฉีกยิ้มให้
" ชีพจรเต้นปกติแล้วนะค่ะ กินข้าวทานยาเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วค่ะ "
" จริงหรอค่ะ "
" จริงค่ะ คุณหมอสั่งมาว่าคราวหน้าคราวหลังให้หลีกเลี่ยงอาหารที่ตัวเองแพ้ให้ได้มากที่สุด ไม่งั้นอาจจะเป็นมากกว่านี้ "
" อ๋อ ค่ะๆขอบคุณมากนะค่ะ^^ " ฉันโค้งหัวให้อีกคนก่อนจะมองไปที่อาหาร
" ถ้าอย่างนั้นมีอะไรก็เรียกดิฉันได้ตลอดเลยนะค่ะ " เธอยิ้มก่อนจะเดินออกไปในที่สุด
ฉันหันมามองอาหารที่มีแต่รสชาติจืดอย่างเดียว แต่ถึงยังไงก็ต้องกินแล้วจะได้ทานยา ฉันตัดสินใจกินมันเข้าไปถึงแม้ว่าจะไม่อยากกินก็ตาม พอกินเสร็จฉันก็หยิบยาขึ้นมากินตามที่หมอสั่ง น่าเบื่อจังออกไปเดินเล่นข้างนอกดีกว่า ว่าแล้วฉันก็ลงจากเตียงก่อนจะค่อยๆเดินจับเสาน้ำเกลือให้เข็ญตามไปด้วย ไม่คิดเลยว่าชีวิตต้องมาติดถุงน้ำเกลือแบบนี้อีก ลำบากชะมัดเลย ฉันค่อยๆเดินไปเปิดประตูก่อนจะเดินออกไปหน้าโรงพยาบาล เฮ้อ...สดชื่นขึ้นมาทันทีเลยแฮ่ะ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆรับอากาศบริสุทธิ์ก่อนจะเดินไปนั่งที่ม้านั่งแถวนั้น
" ฉันเดินไหวน่าา คุณก็>< "
" ไม่ได้หรอกเดี๋ยวเธอล้มขึ้นมาฉันคงรู้สึกผิดไปทั้งชีวิต ให้ผมประคองคุณเถอะนะ "
" เขิลอ่ะ บ้าจริงคุณนี่>//< "
ฉันได้แต่นั่งมองไปยังคู่รักคู่หนึ่งที่ผู้หญิงใส่ชุดคนไข้เธอคงป่วยอยู่ แล้วนั่นก็คงจะเป็นแฟนของเธอที่กำลังประคองร่างเธอเดินขึ้นบันไดไปช้าๆ เห็นแบบนี้แล้วก็อดอิจฉาไม่ได้จริงๆเลยแฮ่ะ ตัดมาดูที่ฉันสิ มีสามีแต่ก็อยู่ใครอยู่มัน ฉันวิ่งตามเขาแต่เขากลับวิ่งหนีไกลออกไปทุกครั้ง อิจฉานะ อยากมีโมเม้นแบบนี้บ้างแต่ฉันก็คงทำได้แค่หวังและเพ้อฝันไปวันๆแหละมั้ง เพราะสำหรับฉันแล้วคงไม่มีโอกาสได้มีโมเม้นแบบนี้กับเขาหรอก
" ต่อไปนี้เธอต้องดูแลตัวเองดีๆแล้วน้าา เห็นเธอป่วยแบบนี้แล้วฉันก็ไม่สบายใจเลย "
" ฉันรู้แล้วน่าา ขอบคุณน้าาที่อุตส่ามาเฝ้าฉันทั้งวันเลย "
" เพราะเธอคือภรรยาฉันในอนาคตไงล่ะ "
" บ้าอ่ะ^0^ "
หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินผ่านมาก่อนจะได้ยินเสียงหยอกกันนุงหนิงอย่างมีความสุข ฉันก็ทำได้แค่มอง หวังว่าสักวันตัวเองจะมีแบบนี้กับเขาบ้าง เฮ้อ...พอออกมาแล้วมาเจอแบบนี้มันก็น่าน้อยใจโชคชะตาเป็นบ้าเลยแฮ่ะ จากนั้นฉันก็ค่อยๆลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินกลับไปในโรงพยาบาล แต่อยู่ดีๆก็มีเสียงที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดีพูดแทรกขึ้นจากข้างหลัง
" ออกมาข้างนอกทำไม กินยาแล้วก็ควรนอนพักสิ " ฉันหันกลับไปมองหน้าอีกคน แน่นอนว่าเขาคือสามีฉันเอง ฉันไล่สายตามองไปที่มือของเขาก่อนจะเห็นถุงกระเป๋ากับถุงขนมและผลไม้ที่เขาหิ้วมา นี่เขาจะมานอนเฝ้าฉันหรอ?
" นายมาได้ยังไง.." ฉันพูดด้วยความดีใจที่เจอเขา
" เดินมามั้ง รีบตามเข้ามาได้ล่ะ " พูดจบเขาก็เดินนำฉันไป ฉันไม่รอช้ารีบเดินไปตามเขาทันทีพอไปถึงก็เห็นอีกคนนั่งแกะขนมกินอยู่โซฟาฉันเดินไปนั่งบนเตียงก่อนจะมองไปที่เขา
" คืนนี้นายจะค้างที่นี่กับฉันใช่มั้ย^^ "
" อื้ม "
" ฉันควรดีใจสินะที่นายอุตส่ามานอนเฝ้าฉันอ่ะ "
" พ่อแม่เธอรู้แล้วแต่ท่านติดธุระเลยมาเยี่ยมเธอไม่ได้ ท่านก็เลยให้ฉันมาดูแลเธอเเทน "
" แต่ถ้าพ่อแม่ฉันว่าง...นายก็คงจะไม่มาใช่มั้ย "
" ใช่ไง ฉันจะมาทำไมน่าเบื่อจะตายไป " เขาพูดไปกินขนมไป
" อ๋อ...อย่างงั้นหรอ แต่ก็ดีกว่าไม่มีเพื่อนคุย "
" ใครบอกว่าฉันจะคุยกับเธอกันล่ะ กินยาแล้วก็นอนๆไปซะ "
" หมอบอกว่าพรุ่งนี้ฉันก็กลับได้แล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมาก//- "
" ก็ดีแล้วนี่ "
" แล้ว...นายได้เข้าบริษัทรึป่าววันนี้ " ฉันพยายามชวนเขาคุยเพื่อที่จะไม่ได้เงียบก็ฉันยังไม่ง่วงนี่พอมีเขามาหาก็ยิ่งไม่ง่วงใหญ่เลย
" เข้า "
" อ๋อๆ แล้วกินอะไรมารึยัง "
" กินล่ะ "
" นายได้เอาเสื้อผ้าฉันมาด้วยรึป่าวพรุ่งนี้ก็ได้กลับแล้วนะ "
" ก็ใส่ชุดเดิมไปก่อน กลับคอนโนค่อยไปเปลี่ยน " เขาตอบไปเล่นมือถือไป
" แล้วนาย... "
" จะถามอะไรนักหนา นอนดิรำคาน " เจ็บมั้ยถามใจดู ก็แค่อยากคุยด้วยก็กลายเป็นรำคานซะงั้น
" ฉันอยากดูทีวีน่ะ นายช่วยเปิดให้หน่อยได้มั้ย:) "
" อะไรอีก รีโมตก็อยู่โต๊ะนั่นไง มือพิการรึไงเปิดเอาเองสิ "
คำพูดของเขาทำเอาฉันพูดไม่ออกเลย ฉันละสายตาจากเขาก่อนจะยื่นมือไปคว้ารีโมตมาเปิดทีวีดู ฉันก็แค่อยากให้เขาดูแลเอาใจใส่ฉันแค่นั้นเอง ให้เขาหันมามองหน้าฉันสักนิดก็ยังดีแต่นี่อะไรหน้าก็แทบจะไม่มอง ตอบก็ห้วน น้ำเสียงบ่งบอกเลยว่ารำคานฉันมาก ฉันก็ได้แต่อดทนและเงียบไม่โต๊เถียงเขา ฉันต้องอดทนให้ได้มากที่สุดเพื่อที่ฉันจะได้อยู่กับเขาไปนานๆเพราะฉะนั้นคำพูดของเขาจะทำฉันเจ็บสักแค่ไหนฉันก็ต้องทนมันให้ได้
22.00 น.
ฉันยังคงนอนอยู่บนเตียง พยายามจะข่มตาลงให้หลับสักเท่าไหร่ก็ไม่หลับสักที ฉันหันไปมองอีกคนที่นอนอยู่บนโซฟา เขาหลับแล้วหรอเนี่ย คงเหนื่อยสินะ ฉันค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะลงจากเตียงเดินไปหาเขา แล้วค่อยๆจับผ้ามาห่มให้เขาก่อนจะนั่งลงข้างๆโซฟา ฉันทำได้แค่นั่งมองหน้าผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยรักฉันเลยก็ตามแต่ฉันก็ยังรักเขาไม่ว่าเขาจะเป็นใคร ทำตัวยังไงยังไงใจฉันก็ยังเป็นของเขาอยู่ดี
" ฝันดีนะเตชิน<3 " ฉันเหมือนกับคนบ้าที่นั่งพูดอยู่คนเดียว
ฉันค่อยๆก้มลงเข้าไปหาเขาก่อนจะประกบริมฝีปากลงที่ปากของเขาก่อนจะแช่เอาไว้อย่างนั้น ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยได้สัมผัสหรือจูบเขาเลยสักครั้ง ฉันเลยต้องใช้โอกาสแบบนี้ เพราะนอกจากนี้ฉันก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพรุ่งนี้หรือวันต่อไปเขาจะยังอยู่กับฉันมั้ย แต่ตอตนี้ฉันรู้แค่ว่าฉันมีแต่เขา เขาคนเดียวจริงๆ จะว่าฉันบ้าก็เถอะฉันจะยอมรับทุกอย่าง ฉันค่อยๆหลับตาลงในขณะที่จูบเขาอยู่ อยู่ดีๆน้ำตาฉันกลับไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว เอาล่ะ ได้เแค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ให้ตายสิ! อีตาเตชินยังไม่หลับหรอเนี่ย เขามองมาที่ตาของฉันตอนนี้มีแต่น้ำตาฉันรีบผละปากออกจากเขาก่อนจะรีบลุกขึ้น
" เอ่อ...ฉันขอโทษนะ " ฉันยืนก้มหน้าอย่างสำนึกผิดฉันรู้ดีว่าเขาไม่ชอบให้ฉันทำอะไรแบบนี้แต่ฉันก็ยังทำอยู่เหมือนเดิม
" เธอทำแบบนี้ทำไม " เขาพูดก่อนจะลุกยืนแล้วเดินเข้ามาหาฉัน
" ฉันขอโทษ...แต่ที่ฉันทำไปเพราะฉันรักนายนะ "
" ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าต่อให้เธอถวายตัวให้ฉัน ฉันก็ไม่มีวันรักเธอ แค่นี้ยังไม่เข้าใจอีกหรอทำไมต้องให้ฉันพูดซ้าไปมาอยู่แบบนี้ล่ะ "
" ฉันจะไม่ทำอีก "
" ฉันไม่ได้ว่าอะไรหรอกที่เธอจูบฉัน แต่ให้รู้ไว้ว่าต่อให้เธอทำมากกว่านี้ฉันก็ไม่มีวันรักคนอย่างเธอ รับรู้ไว้ซะ!! " เตชินยกมือขึ้นมาผลักไหบ่ทั้งสองข้างของฉัน น้ำตาที่อุตส่ากลั้นเอาไว้ซะนานก็หลังไหลออกมาเป็นสาย
" นายจะไม่ลองเปิดใจให้ฉันบ้างเลยหรอเตชิน ฉันรู้ว่ามันยากที่นายจะรับฉันเข้าไปในหัวใจ แต่นายก็ควรให้โอกาสฉันไม่ใช่หรอ ฮึก..ฮื้อๆๆ "
" ไม่ ฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่!! "
" ทำไมเพราะอะไรนายถึงรักฉันไม่ได้ เพราะอะไรตอบมาสิฉันจะได้ปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น นายอยากให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอมหมดขอแค่นายเปิดใจให้ฉันบ้างสักครั้งก็ยังดี อีกอย่างเราก็แต่งงานกันแล้วนายจะอยู่กับฉันด้วยความรู้สึกแบบนี้ตลอดไปเลยรึไง "
" เธออย่ามั่นใจอะไรขนาดนั้นว่าฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป เพราะฉันไม่สามารถอยู่กับคนที่ฉันไม่ได้รักได้หรอก อ๋อ! แล้วอย่าลืมสิว่าฉันจะหย่ากับเธอตอนไหนก็ได้ เพียงแค่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา "
" นายหมายความว่าไง... "
" ก็หมายความว่าฉันอยากหย่าฉันก็จะหย่ายังไงล่ะ "
" ไม่นะ นายจะทำแบบนั้นไม่ได้นะเตชิน ฮื้อๆๆ "
" ถ้าเธอยังทำอะไรแบบนี้อยู่ก็เลิกกันไปซะ จบๆสักทีฉันเบื่อเต็มทนล่ะ//- "
" เตชิน...ฮื้อๆๆ ฮึก-*- "
" กลับไปนอนซะ แล้วก็เลิกร้องไห้ได้ล่ะ ฉันจะนอน "
ว่าแล้วเขาก็เดินไปนอนทันทีปล่อยให้ฉันสะอึกสะอื่ช้นอยู่คนเดียว ฉันนั่งลงบนเตียงอย่างอ่อนแรงได้แต่นั่งมองหน้าเขาไปร้องไห้ในลำคอไป มันเจ็บและทรมานกว่าการเข้าห้องฉุกเฉินเป็นร้อยเท่าพันเท่า ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเป็นแบบนี้เขาจะกล้าพูดกับฉันขนาดนี้
**ติดตามตอนต่อไป**
