​

Chapter - 03

-ชายแปลกหน้า-

“เห้ย!ทางนั้น” 

“อะไรนักหนาว่ะเนี่ย...”

ผมบ่นอย่างอดไม่ได้ ขนาดอ้อมมาด้านหลังร้านยังมีตาดีเห็นผมได้อยู่ดี 

บ้าเอ๊ย!!! ตุบ! พลั่ก! 

“โอ๊ย! เห้ยทำอะไรของนายเนี่ย”

เป็นเสียงโวยวายของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมวิ่งเข้าไปชนก่อนที่ผมจะฉุดเธอคนนั้นให้ลุกขึ้นมาก่อนจะพาวิ่งขึ้นรถเมย์ที่มาจอดเทียบป้ายพอดี  

...แล้วผมจะพาเธอติดมือมาด้วยทำไมเนี่ย 

❇

“ไปเลย ไปสิครับลุง” 

“จ่ายเงินก่อนสิคุณ” 

ติ๊ด! 

เธอบ่นอย่างขัดใจก่อนจะเอากระเป๋าเงินในมือแตะเข้าไปที่เครื่อง 

ทำไมประตูไม่ปิดสักทีว่ะเนี่ย!!! 

“อ่าวคุณ จ่ายเงินสิ ไม่งั้นประตูมันไม่ปิดหรอกนะ”

คนขับวัยกลางคนพูดกับร่างสูงที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่คิดจะควักเงินออกมาจ่าย 

ติ๊ด! 

“เอ่อ...”

แจ็คสันมองการกระทำของอีกคนที่เอากระเป๋าเงินเเตะไปที่กล่องก่อนจะเดินไปนั่งที่ที่นั่ง ตอนนี้ทั้งคันมีเพียงเธอ แจ็คสันและคนขับรถเท่านั้น 

"ไม่เคยขึ้นรถเมย์เหรอครับ ถึงไม่รู้ว่าต้องจ่ายเงินก่อน"ยองแจเอ่ยถามร่างสูงที่เลือกที่นั่งแถวเดียวกับเค้าแต่คนละฝั่งกัน 

"ก็...ประมาณนั้นแหละ"แจ็คสันตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจนักก่อนจะหันไปมองกลุ่มชายวัยฉกรรรจ์ที่ยืนอยู่ตรงป้ายรถเมย์ 

"หู้ว!!!"

แจ็คสันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นว่าพวกที่ม๊าส่งมาไม่มีใครมีทีท่าจะตามมาสักคนเดียว 

"มีเรื่องมาเหรอครับ?" 

"...อ่า ใช่"

แจ็คสันหันไปมองหน้าอีกคนตรงๆก่อนจะพิจารณาอย่างละเอียดจึงได้รู้ว่าอีกคนไม่ใช่หญิงสาวเพียงแต่เป็นชายหนุ่มที่หน้าหวานราวกับหญิงสาวเท่านั้นเอง ตากลมโตนั่นมองมาที่แจ็คสันอย่างอยากรู้ ผิวขาวๆนั่นทำเอาแจ็คสันต้องลอบกลืนน้ำลายเงียบๆ  

นอกจากจะมองว่าเป็นผู้หญิงไม่พอ...ยังบังอาจรู้สึกแปลกๆแบบนี้อีกด้วย แก้มนั่นดูนุ่มนิ่มน่าจับชะมัด 

บ้าไปแล้วแจ็คสัน!!! 

"...แล้วรู้หรือเปล่าครับว่าต้องลงตรงไหน" 

"หื้ม เอ่อ...ไม่รู้สิ"แจ็คสันตอบตามตรงเพราะทั้งชีวิตเค้าก็ไม่เคยได้ขึ้นรถเมย์เลย ก็บ้านเค้ามีรถตั้งกี่คันต่อกี่คันจะมาขึ้นรถเมย์ทำไมล่ะ

"ได้ยังไงครับ นี่เป็นเที่ยวสุดท้ายแล้วแถมอีกไม่เท่าไหร่ก็จะถึงป้ายสุดท้ายแล้วนะครับ"ยองแจท้วงอีกคนอย่างแปลกใจ

"แล้วนายลงตรงไหนล่ะ"

แจ็คสันถามเพื่อที่บางทีเค้าอาจจะไหว้วานให้อีกคนบอกทางกลับหรืออาจจะขอหลบที่บ้านของอีกคนก่อนสักพักหากมีคนของคุณนายหวังตามมาเค้าก็คงไม่รอด 

"ผมจะลง..."

ในใจของยองแจเริ่มมีกลัวเข้ามาครอบงำ นี่เค้ากำลังคุยกับคนแปลกหน้าอยู่นะ...ถึงแม้ว่าอีกคนจะหล่อราวนายแบบที่หลุดมาจากแมกาซีนที่นาโกะชอบเอาให้ดู แต่เมื่อกี้เค้าก็มีเรื่องมาแถมยังมีเรื่องกับผู้ชายน่ากลัวตั้งหลายคนซะด้วยสิ 

...บางทีอาจจะเป็นแผนของพวกไม่หวังดีหรือว่าโจรก็ได้... 

...ไม่บอกหรอกน่า... 

"..."แจ็คสันเห็นอีกคนไม่ตอบจึงไม่ได้ถามเซ้าซี้ แค่พอตอนอีกคนลงแล้วค่อยเดินตามเอาก็แล้วกัน

10นาทีผ่านไป 

"เห้ยๆ เล่นงี้เลยเหรอ"

ร่างสูงลุกขึ้นเหยียดกายเต็มความสูงเมื่ออยู่ๆเจ้าของร่างบางก็พุ่งออกจากรถด้วยความเร็วสูงทันทีที่รถจอดที่ป้ายสุดท้าย...เหมือนต้องการหนีเค้าอย่างนั้นแหละ 

แล้วจะหนีทำไม??? 

แจ็คสันลงจากรถก่อนจะมองไปรอบๆตัว แถวนี้เป็นย่านที่พักอาศัยยังพอมีรถราสัญจรไปมาบ้างแต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ตรอกซอกซอยก็เยอะแล้วเด็กนั่นหายไปไหนแล้วเนี่ย ไวชะมัด 

"อย่าหันมานะครับไม่งั้นผมจะแจ้งตำรวจ"

แจ็คสันสัมผัสได้ถึงวัตถุเบาบางที่ถูกจ่ออยู่ที่เอว ใจกล้าดีแหะ...ยามที่เค้าขยับก็สัมผัสได้ว่าความคมค่อยๆแทรกผ่านเนื้อผ้าเนื้อดีเข้ามาทีละน้อย 

"ฉันไม่ใช่ผู้ร้ายหรอกน่า ฉันแค่...ใจเย็นน่า"แจ็คสันพูดอย่างปรานีประนอมเมื่อตอนที่อยากหันหน้ามาคุยด้วยกันดีๆหมอนี่ก็เอามีดจี้เข้าไปที่เอวเค้าอีกจนไม่กล้าขยับตัว 

"ถ้านายรู้ว่าฉันเป็นใคร นายจะไม่ทำแบบนี้กับฉันนะ..." 

"แล้วคุณเป็นใครล่ะครับก็บอกมาสิทำท่าไม่น่าไว้ใจผมจะเชื่อใจคุณได้ไง"

"ฉัน..."

"ป้ายนี่แหละไม่ผิดแน่"

ฉึบ!

เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายที่ดังขึ้นทำให้แจ็คสันจำเป็นต้องหันกลับมาพลางกระชากร่างบางเข้าหาทำให้คมของมีดพกกินเนื้อบางของแจ็คสันเข้าไปเล็กน้อย มันไม่มากพอที่จะทำให้แจ็คสันให้ความสนใจแต่สิ่งที่ต้องทำคือลากร่างบางเข้าไปในตรอกแคบๆและมืดพอที่จะบดบังทั้งสองคนจากชายร่างสูงใหญ่ที่กำลังตามเค้าอยู่ได้ 

"นี่คุณ อื้อ!!"

มือหนาเอื้อมมาปิดริมฝีปากบางยามที่พยายามจะร้องท้วงเมื่อแจ็คสันทาบทับร่างหนาเข้าหาร่างบางจนแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกัน 

มือบางที่เคยกำมีดพกเลื่อนลงไปขยุ้มเอวของอีกคนโดยไม่ได้คำนึงถึงบาดแผลที่อีกคนได้รับ มือหนาบีบไหล่บางเมื่อรับรู้ถึงความเจ็บยามมือน้อยบีบเข้าไปที่แผลโดยตรงพลางซุกหน้าคมเข้าหาซอกคอขาวที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆของกาแฟชวนให้เคลิ้มจมูกโด่งเป็นสันฝังลงบนไหล่ขาวที่โผล่พ้นเสื้อผ้าออกมาฟันคมขบกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกไป 

ยองแจในตอนนี้นอกจากจะยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกยังรู้สึกหวิวๆแปลกๆตรงท้องน้อยยามที่รู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆของอีกคนที่เป่ารดอยู่แถวๆซอกคอ หน้าเห่อร้อนทั้งชีวิตของยองแจไม่เคยคิดว่าจะได้เข้าใกล้ใครได้มากขนาดนี้ ยิ่งใกล้ขนาดรับรู้ถึงลมหายใจของอีกคนเค้ายิ่งไม่เคยคิด...ขนาดพ่อแท้ๆเค้าก็ยังไม่เคยได้ใกล้ขนาดนี้มาก่อน 

ตุบ!! 

เสียงของหนักยามหล่นกระแทกกับพื้นเรียกความสนใจให้กับกลุ่มคนที่เดินผ่านตรอกมืดนี้ไปหากแต่ความมืดของตรอกและความแคบทำให้ชายกลุ่มนั้นไม่ได้สนใจที่จะกลับมาดู แรงบีบที่หัวไหล่หายไปแล้ว ยองแจพยายามเงี่ยหูฟังว่ายังมีใครอยู่แถวนั้นรึเปล่า 

"น นี่คุณ...ปล่อยผมได้แล้ว"

ยองแจดันตัวร่างสูงออกก่อนจะรีบเดินออกมาจากตรอกแคบๆนั่นและคนที่ดูมีท่าทีคุกคามไม่น้อยเพราะยิ่งอยู่ใกล้ความรู้สึกแปลกๆมันก็ยิ่งมากขึ้นทุกที 

"นี่นาย ด เดี๋ยวสิ"

ยองแจตกใจเมื่ออยู่ๆเสียงของอีกคนก็ดังขึ้นเมื่อกี้ที่เค้าหันไปยังไม่เห็นมีใครเดินตามมาเลย 

"ตามมาทำไม ผมไม่มีอะไรให้คุณหรอกนะ...ยิ่งของมีค่าผมยิ่งไม่มีเลย"ยองแจพูดปากคอสั่นเมื่อตอนนี้อาวุธที่พอจะพึ่งพาได้ตัวเองก็ทำตกไปตอนไหนก็ไม่รู้ 

"...นายลืมนี่ไว้ ตั้งแต่บนรถเมย์"

ตากลมเบิกกว้างเมื่อมองเห็นของในมือที่อีกคนถือเอาไว้ เป็นหนังสือที่ตนเองตั้งใจจะเอาไปคืนเจ้าของแต่ว่า...นั่นไงยองแจลืมอีกแล้ว ที่จริงตลอดเดือนกว่าๆก็ตั้งใจจะเอามาคืนแต่เจ้าตัวก็คยั้นคยอให้อ่านให้จบ พอตอนนี้อ่านจบก็ลืมคืนซะอีก 

"เอ่อ ขอบคุณครับ"

ยองแจแอบกัดปากตัวเองที่ไม่ว่ายังไงนิสัยขี้หลงขี้ลืมก็ยังจะมีอยู่เรื่อยๆ มือบางเอื้อมมือไปรับหนังสือเอาไว้ก่อนจะสังเกตเห็นรอยเลือดที่เปื้อนมือของตนเอง 

เลือด??? 

นี่เค้ามีแผลตั้งแต่เมื่อไหร่ ยองแจมองไปยังอีกคนที่เดินห่างออกไปเสื้อเชิ้ตด้านข้างที่มีรอยเลือดติดอยู่ทำให้ยองแจรู้ว่านี่ไม่ใช่เลือดของตัวเอง...แต่เป็นเลือดของอีกคนต่างหาก 

"นี่คุณ" 

"...จะจับฉันส่งตำรวจรึไง..."ร่างสูงหันมาถามยองแจด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แต่สีหน้าที่บ่งบอกว่าเจ็บก็ยังคงปรากฏอยู่ให้เห็น 

"เห้อ! เดี๋ยวผมพาไปส่งโรงพยาบาล...คุณต้องทำแผล นี่คุณ..."ยองแจที่พยายามพาร่างของอีกคนเดินย้อนกลับไปทางเดิมเริ่มหงุดหงิดเมื่อไม่ว่ายังไงอีกคนก็ไม่มีท่าทีที่จะเดินตามเค้ามาง่ายๆ 

"ฉันหนีพวกนั้นอยู่ ถ้าพวกนั้นยังไม่ไปไหนแล้วเห็นฉัน...นายก็จะพลอยเดือดร้อนไปด้วย"

ยองแจที่อ้าปากพยายามจะเถียงงับปากตัวเองลงเมื่อท่าทีที่ดื้อรั้นไม่ยอมเดินตามไม่ได้เกิดจากอาการดื้อแต่เกิดจากความเป็นห่วงความปลอดภัยของยองแจเอง 

...อีกแล้ว ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว... 

บ้าน่ายองแจ นี่เค้าเป็นผู้ชายนะ ไปเผลอใจสั่นอย่างน่าไม่อายแบบนี้ได้ไงกัน 

"จะไปไหน?"แจ็คสันถามเมื่อร่างบางเปลี่ยนทิศทางพาเค้าเดินไปทางตรงกันข้าม 

"พาคุณไปทำแผลไง" 

"บอกว่าไม่ไปโรงพยาบาลไง"เสียงแหบพร่าเอ่ยอีกครั้ง 

"ผมจะพาไปบ้านผม พอใจรึยัง...เดี๋ยวผมทำแผลให้"

ยองแจพาอีกคนเดินไปจนสุดซอยก่อนจะพบกับบ้านหลังน้อยหลังหนึ่งภายในอาณาเขตมีเนื้อที่อยู่ไม่มากแต่เพราะมืดจึงไม่สามารถเห็นได้ว่ามีอะไรอยู่รอบๆบ้านบ้าง ร่างบางหยิบจับของในกระเป๋าอย่างคล่องแคล้วพลางไขกุญแจเปิดบ้านเข้าไป ภายในบ้านสว่างขึ้นเมื่อมือบางเอื้อมไปเปิดสวิตซ์ไฟที่อยู่ด้านข้างประตู แจ็คสันถูกจับให้นั่งที่โซฟาตัวน้อยที่นั่งได้เพียงแค่สองคนเท่านั้น 

"ถอดเสื้อสิครับผมจะทำแผลให้"

ผ้าเนื้อดีถูกถอดออกอย่างว่าง่ายทำให้อีกคนหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกันแต่หน้าท้องเป็นลอนสวยงามนั่นก็อดทำให้ก้อนเนื้อด้านซ้ายของยองแจเต้นระรัวไม่ได้ 

การกระทำของร่างบางที่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกทำเอาอีกคนนึกชอบใจ ใบหน้าที่แดงก่ำพอๆกับใบหูบางนั่นทำให้แจ็คสันอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้...แต่เค้าก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้ชายและเค้าก็เป็นผู้ชาย แม้เนื้อตัวของอีกคนจะดูนุ่มนิ่มจนอยากจะจับมาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวแต่ก็ต้องระงับความต้องการของตัวเองเอาไว้ 

...นี่เค้าเป็นบ้าไปแล้วรึไงถึงได้นึกอยากทำอะไรแบบนี้ได้... 

เด็กไอ้มาร์คหุ่นเด็ดกว่านี้เค้ายังเฉยๆ...แต่กับเด็กนี่...

มือที่ดูนุ่มนิ่มยามจับผ้าเช็ดตัวผืนน้อยสัมผัสลงบนเกล้ามเนื้อเหนือขอบกางเกงที่สุดแสนจะต่ำติดดินจนเห็นขอบกางเกงบ็อกเซอร์ทำให้ยองแจต้องควบคุมสติอย่างหนักแต่ถึงแม้จะควบคุมยังไงมือน้อยก็แอบสั่นไม่ได้อยู่ดี เค้าเนี่ยอาย แต่กับอีกคนดูจะสบายๆไม่เห็นเขินเหมือนที่เค้าเขินเลย 

"เสร็จแล้วครับ หู้ว~อ่าว"

ร่างบางเอ่ยบอกยามที่ติดผ้าก๊อซเป็นลำดับสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยแต่ยองแจก็ต้องมาหนักใจต่อเมื่อเงยหน้ามาก็พบกับร่างหนาที่นอนหลับเอาหัวพิงพนักพิงไปแล้วเรียบร้อย 

...นี่เค้าถูกปล่อยให้เขินอยู่ตั้งนานทั้งๆที่อีกคนหลับไปแล้วเนี่ยนะ... 

"นี่คุณ..."ยองแจชะงักคำพูดเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังนอนอย่างสบาย จะปลุกขึ้นตอนนี้ก็ดูจะใจร้ายเกินไปสักหน่อย  ร่างบางค่อยๆประคองหัวของอีกคนอย่างเบามือก่อนจะประคองร่างให้ค่อยๆล้มลงกับโซฟาตัวเล็ก 

"เฮ้อ!"

...ให้นอนที่นี่สักคืนคงไม่เป็นไรหรอกนะ... 

...

มาลุ้นเป็นเพื่อนไรท์หน่อยจิ 

ขอบคุณสำหรับการติดตามนะจ้ะ ≧ω≦

กระจ่างดาว​