เขาคือสามีของฉัน
× 0
× 0
× 0
***แก๊ก~**
แอดดด~
ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องในขณะที่กลับมาจากที่ทำงาน พอเข้าไปก็ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนเพลีย ฉันข่มตาลงนอนแผ่อยู่บนโซฟาคนเดียว ไม่รู้ว่าอีตาเตชินหายไปไหน สงสัยยังไม่กลับมาสินะ แต่จะว่าไปก็หิวเหมือนกันนะเนี่ย ฉันลืมตาขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย ทำไมวันนี้มันเหนื่อยขนาดนี้เนี่ย ฉันเดินไปยังห้องครัว แต่ในขณะที่กำลังเดินไปกลับหันไปสะดุดตรงพื้นที่มีเสื้อผ้าผู้หญิงตกอยู่ตรงพื้น นี่มันเสื้อผ้าใครไม่ใช่ของฉันแน่นอนฉันไม่เคยใส่สั้นแต่งตัวเเบบนี้เลยสักครั้ง ฉันกวาดสายตาไปมองเรื่อยๆพลางเดินไปด้วย พอเดินไปถึงห้องนอน ฉันก็ค่อยๆเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อคเข้าไป พอเปิดเข้าไปภาพแรกที่ฉันเห็นก็คือภาพผู้ชายกับผู้หญิงนอนกอดกันอยู่ ผู้ชายแถมยังเปื่อยท่อนบนอีกด้วย ฉันค่อยๆเดินเข้าไปอย่างใจคอไม่ดี นี่ไม่จริงใช่มั้ย ไม่ใช่เตชินใช่มั้ย เขาคงไม่กล้าเอาผู้หญิงมานอนในห้องแบบนี้หรอกใช่มั้ย ฉันได้เเต่เอ๊ะใจแต่ก็ยังไม่แน่ใจ ฉันจึงตัดสินใจเดินเข้าไปก่อนจะค่อยๆยื่นมือไปพลิกตัวผู้ชายดู ให้ตายเถอะ!! เป็นไปได้ยังไงเขากล้าทำกับฉันได้ยังไง เตชินกล้าเอาผู้หญิงคนอื่นมานอนถึงในห้องเลยหรอ ไม่เห็นหัวฉันบ้างเลยหรอ ฉันเป็นภรรยาของเขาแล้วนะ ไม่จริงใช่มั้ย สิ่งที่ฉันเห็นไม่จริงใช่มั้ย ไม่จริงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!
***ฟึ่บ!!!* **
เฮือกกก O_O
" อะไรกันเนี่ย ฝันไปอย่างงั้นหรอ? " อยู่ดีร่างฉันก็เด้งขึ้นนั่งก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีก็รู้แล้ววว่าเหตุการณ์เมื่อกี้คือฝัน ฉันได้แต่นั่งหอบก่อนจะหันไปมองคนข้างๆที่ยังคงนอนหลับสนิท โล่งอกไปที เห้อ....
ฉันทิ้งตัวลงนอนข้างๆอีกคนก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเขา นี่ก็เช้าแล้วยังไม่ตื่นอีกหรอ ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปกอดอีกคนในขณะที่หลับอยู่ก่อนจะกระชับกอด ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาเต็มใจอยู่กับฉันรึป่าว ฉันรู้แต่ว่าฉันรักเขาแล้วฉันก็อยากจะกอดเขาแบบนี้ตลอดไปถึงแม้ว่าเขาไม่เคยกอดฉันเลยตั้งแต่แต่งงานกันมา ฉันรู้ดีว่าที่เราแต่งงานกันก็เพราะธุระกิจทางครอบครัว แล้วฉันก็รู้ดีว่าเขาไม่มีใจให้ฉันเลยสักนิด แต่สำหรับฉัน...เขากลับเป็นรักแรกและรักเดียวที่ฉันมี แน่นอนว่าเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ที่บอกว่าเขาเป็นรักแรกและรักเดียว ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อน ฉันเคยมีแฟนมาก่อนก็จริง แต่ใจจริงๆแล้วฉันก็ยังรักเขาเหมือนเดิม จนกระทั่งเราได้แต่งงานกันอย่างที่ผู้ใหญ่ได้วางแผนเอาไว้ ยอมรับนะว่าตอนนั้นดีใจมาก แต่ก็แอบเสียใจนะที่ได้แต่งานกับคนที่ตัวเองรักแต่เขาไม่เคยรักเรา แต่ก็ช่างเถอะ สักวันเขาคงเห็นความดีของฉัน สักวันเขาคงเห็นฉันอยู่ในสายตา แต่ก็ได้แต่หวังว่าวันนั้นจะมีจริง.....
ฟึ่บ!
โอ๊ะ =0= อะไรกันเนี่ย ฉันลืมตามองอีกคนที่ผุดลุกขึ้นกะทันหัน แถมสีหน้าเขายังมองฉันด้วยความรังเกียจ ฉันค่อยๆลุกขึ้นนั่งพลางมองหน้าเตชินนิ่งๆว่าเป็นอะไร
" เธอทำบ้าอะไร ฉันเคยบอกเธอหลายครั้งแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาทำอะไรแบบนี้ ฉันอึดอัด"
" แต่ว่าฉันแค่กอดเองนะ "
" ก็ใช่ไง จะอะไรก็ช่างอย่ามาใกล้ฉัน ฉันไม่ชอบ! "
พูดจบเขาก็เหวี่ยงผ้าห่มออกก่อนจะลงจากเตียงไป ฉันก็ได้แต่นั่งมองตามหลังเขานิ่งๆ ถ้าไม่ชอบก็พูดดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องวีนใส่กันเลย เห้อ...แค่ฉันกอดยังไม่ได้เลย นี่เราแต่งงานเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ แต่ฉันไม่มีสิทธิ์อะไรในชีวิตเขาเลยสักครั้ง ก็จริงที่เราแต่งงานกันได้ไม่นาน แต่เขาก็ไม่เคยเปลี่ยนยังทำเหมือนว่าฉันเป็นคนอื่นคนไกลแถมยังทำเหมือนรังเกียจฉันอีกด้วย แต่ช่างเถอะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวสักวันเขาก็คงเปลี่ยนเองแหละ สงสัยจะยังไม่ชิน*-*
2 ชั่วโมงต่อมา
หลังจากที่ฉันและเตชินอาบน้ำกินข้าวเสร็จแล้ว ต่อจากนี้ก็ไปทำงานเหมือนทุกวัน โอ๊ะ! ลืมบอกไปเลยว่าตั้งแต่เราแต่งงานกัน บริษัทคุณพ่อของเตชินท่านก็ยกให้เขา แน่นอนว่าฉันก็มีบริษัทของฉันที่เป็นหุ้นส่วนกัน แต่ฉันจะชอบเข้าบริษัทไปกับเขามากกว่า ก็ฉันอยากอยู่กับเขา อยากใกล้ตลอดเวลานี่นา><
" เสร็จยังวันนี้มีประชุมตอนสิบโมง "
" อ้อ! เสร็จแล้วๆๆ " ฉันหันไปยิ้มให้อีกคนถึงแม้ว่าเขาจะหันหน้าหนีก็ตามเถอะ เตชินคว้าเนคไทน์มาก่อนจะใส่เข้าไป เอ๋...นั่นมันไม่ตรงเลย ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปก่อนจะยื่นมือไปจับเนคไทน์ที่คอเขา
" จะทำอะไร "
" มานี่เดี๋ยวฉันทำให้ " ฉันพยายามปรับให้มันตรงเพื่อที่จะได้สวย
" ไม่ต้องฉันทำเองได้ ออกไป "
" ไม่ เดี๋ยวฉันทำให้เดี๋ยวก็เบี้ยวอีกหรอก "
" ก็บอกว่าไม่ต้องไง! " เขาเริ่มส่งเสียงใส่ฉันแต่ฉันก็ยังไม่เลิกพยายามฉันจับเนคไทน์เขาก่อนจะพยายามแต่งให้มันดูดี
" เถอะน่า เดี๋ยวทำให้^^ " ฉันพูดไปยิ้มไป
" ก็บอกว่าไม่ต้องไงว่ะ!!! "
ฟุ่บ!!
" โอ๊ะ =0= " อยู่ดีๆเตชินก็ผลักฉันลงพื้นด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขาชักสีหน้าใส่ฉันก่อนจะเดินไปคว้ากุญแจแล้วเดินออกไปทันที ทำแบบนี้ไม่คิดว่าฉันจะเจ็บรึไงกัน ให้ตายเถอะ ฉันค่อยๆลงขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วรีบวิ่งตามอีกคนไป
" เฮ้! รอฉันด้วยสิ นี่!! รอฉัน... "
เห้อ...จะรีบไปไหนเนี่ยฉันยังไม่ขึ้นรถเลยนะ ฉันได้แต่มองรถอีกคนที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วฉันจะไปบริษัทยังไงล่ะเนี่ย ฉันรีบวิ่งไปข้างหน้าก่อนจะขึ้นแท็กซี่ไป นั่งรถไม่นานนักก็ถึง พอลงจากรถฉันก็รีบแจ้นเข้าห้องประชุมเลยทันที อีกห้านาทีเขาก็จะเริ่มประชุมแล้ว โอ๊ย! ให้ตาย ฉันรีบวิ่งสุดขีด
" อ้าว...คุณน้ำมนต์วันนี้เข้าบริษัทด้วยหรอค่ะ^0^ "
" อ๋อ! เข้าครึ่งวันน่ะ " ฉันยิ้มตอบพนักงาน
" อ๋อ! วันนี้มีประชุมลืมไปเลย ถ้าอย่างงั้นขอตัวก่อนนะค่ะ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา "
" ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวขอไปก่อนนะ รีบมาก ฮ่า//- "
" ค่ะๆคุณน้ำมนต์ " ฉันพยักหน้าตอบก่อนจะรีบเดินขึ้นลิฟท์ไปยังห้องประชุม พอไปถึงก็มีหัวหน้าพนักงานแผนกต่างๆและคนเกือบยี่สิบคนหันมามอง บางก็มีแซวมียิ้มให้บ้าง
" ครบแล้วล่ะ คุณน้ำมนต์มาแล้ว " คุณอเนกหัวหน้าฝ่ายขายพูดแทรกขึ้น
" เอ่อ...ขอโทษนะค่ะพอดีรถติดน่ะก็เลยมาช้า " ฉันโค้งอายๆให้ทุกคน
" ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้ำมนต์ มาช้าดีกว่าไม่มายังไงแล้วพวกเราก็โกรธภรรยาท่านประธานของเราไม่ลงหรอก จริงมั้ยทุกคน^^ "
" จริงค่ะ "
" ใช่แล้วครับ//- " ฉันยิ้มตอบอย่างเขิลๆก่อนจะไล่สายตาไปมองหน้าเตชินที่เขาสะบัดหน้าหนีพลางจิ๊บกาแฟไปด้วย ฉันเดินตรงเข้าไปนั่งข้างๆเขาก่อนจะหันไปยิ้มแหยๆให้พนักงานต่อ
" แล้วนี่ไม่ได้มาพร้อมกันหรอกหรอค่ะ ทำไมไม่มาด้วยกัน "
" เอ่อ... "
" เป็นนักข่าวกันรึไง ถามอยู่ได้ มาครบแล้วก็เริ่มประชุมเลยนะครับจะได้ไม่เสียเวลาเดี๋ยวผมต้องออกไปทำธุระข้างนอกต่อ "
" ครับ/ค่ะ "
30 นาทีต่อมา
" เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเราจะมีงานที่บริษัททุกคนก็พอจะรู้กันแล้วว่างานอะไร เอาเป็นว่าผมฝากทุกคนดูแลแล้วก็ช่วยกันให้งานในบริษัทเป็นไปอย่างราบรื่นด้วย ผมรู้ว่ามันเป็นงานไม่ใหญ่มากก็แค่จัดเลี้ยงพนักงานที่เข้ามาใหม่แล้วก็รวมทั้งตัวผมด้วยนั่นแหละ แต่ถึงยังไงผมก็ต้องอาศัยทุกคนอยู่ดีเพื่อให้งานทุกงานที่วางแผนกันไว้เป็นไปตามนั้น มีใครอยากเสนอหรือสงสัยอะไรมั้ยครับ " เตชินแจกแจงเรื่องงานเลี้ยงบริษัทในอาทิตย์ก่อนจะหันไปเปิดโอกาสให้ทุกคนได้แสดงความคิดเห็น
" ไม่มีปัญหาครับคุณเตชิน แล้วเรื่องงานนี่มีตรีมสีอะไรรึป่าว ผมจะได้เตรียมชุดถูก ฮ่าๆ//< "
" นั่นก็แล้วแต่ทุกคนจะใส่มาเลยก็แล้วกันครับไม่ได้กำหนดอะไร "
" ถึงจะกำหนดแต่ก็คงแต่งไม่สวยเท่าคุณน้ำมนต์หรอกค่ะ^^ " อีกคนหันมามองหน้าฉันก่อนจะหันไปมองพนักงานหญิงที่แซวฉัน
" เอาเป็นว่าตามนั้นก็แล้วกัน ปิดการประชุมครับ " จากนั้นเตชินก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที ทั้งพนักงานและฉันก็งงๆไปตามกัน แต่ก็ทำและพูดอะไรไม่ได้
" ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนนะค่ะทุกคน^^ " ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไป ทำไมอีตานั้นเดินเร็วจังเนี่ย หายไปไหนแล้ว ฉันมองซ้ายแลขวาก่อนจะเหลือบไปเห็นอีคนที่กำลังจะเดินเข้าไปในลิฟท์ ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาเขาก่อนจะวาร์ปเข้าไปในลิฟท์ทันเขาพอดิบพอดี
" นายจะออกไปข้างนอกไปทำอะไรที่ไหนหรอ? " ฉันหันไปมองหน้าอีกคน
" ไม่ต้องยุ่งได้ป่ะ ฉันจะออกไปหาลูกค้า "
" ที่ไหนหรอ ฉันขอไปด้วยคนสิ ที่บริษัทก็ไม่มีอะไรทำแล้วเหมือนกัน " พอลิฟท์เปิดฉันก็รีบเดินตามเขาไปทันที
" จะตามมาทำไม ฉันจะไปคุยเรื่องงานไม่มีเวลามาเล่นอะไรกับเธอหรอกนะ "
" ฉันก็อยากรู้ด้วยนี่นา ฉันไปด้วยจะเป็นอะไรไป-..- "
" เลิกยุ่งเรื่องของฉันได้มั้ย จะไปไหนก็ไป ไป! " เตชินเดินไปเปิดรถ แน่นอนว่าฉันก็ต้องรีบวิ่งขึ้นรถตามเขาไปด้วย พอฉันขึ้นรถไปนั่งเบาะข้างๆ เขาก็หันมามองหน้าฉันก่อนจะชักสีหน้าหงุดหงิดใส่
" ไปนั่งเบาะหลังไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ " จุกมั้ยถามใจดู ฉันได้แต่นิ่งมองหน้าเขานิ่งๆอย่างพูดไม่ออกไปไม่เป็น
" ไปเส่!! บอกแล้วยังจะมานั่งมองหน้าฉันอีก "
เตชินแว้ดใส่ฉันก่อนฉันจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถแล้วออกไปนั่งเบาะหลังตามที่เขาสั่ง ฉันได้แต่นั่งมองเขาขับรถไปเรื่อยๆ บางทีมันก็ท้อนะที่ต้องมาทนแล้วก็เก็บกดกับเรื่องแบบนี้ แต่ฉันก็ไปไหนไม่ได้ก็ใจฉันรักเขา ต่อให้เขาไล่ฉันไปไกลๆฉันก็ยังจะอยู่ตรงนี้และไม่ไปไหนด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะเข้าใจและเห็นใจฉัน ว่าฉันต้องเสียความรู้สึกมากแค่ไหนที่ต้องทนฟังคำพูดและการกระทำของเขา แต่ฉันก็ต้องทนเพราะว่าเขาคือคนที่รัก เขาคือสามีของฉัน....
**ติดตามตอนต่อไป**
