× 0
× 0
× 0
ย้อนกลับไปหลังเหตุการณ์ระเบิดตึก
พิม Talk
"ถ้าจะต้องมีใครหายออกไปจากชีวิตของใครสักคน ฉันขอเป็นคนหายไปเอง"
"ลาก่อนมาร์ค..."
ชีวิตฉันจะว่าฟ้ากลั่นแกล้งก็ไม่เชิง เจอคนที่รักในคราบของศัตรู ละครเรื่องนี้ไม่มีใครผิด ถ้าจะผิดก็ขอเป็นฉันที่ผิด ผิดที่ไปรักศัตรูอย่างเค้า
"ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด"
"ค่ะพี่วิน"
'พิมโอเคใช่มั๊ย พี่ขอโทษนะ'
"พิมโอเคค่ะพี่วินไม่ต้องเป็นห่วง"ก็แค่กลับไปอยู่ในที่เดิมที่ฉันจากมา กลับมาอยู่ตัวคนเดียวอีกครั้ง
'พิมอยากได้อะไรมั๊ยบอกพี่ได้นะ'
"พิมขอไปอยู่อเมริกาได้มั๊ยคะ จะให้พิมไปช่วยงานคุณท่านที่อเมริกาก็ได้ค่ะ"
คุณท่านที่ฉันพูดถึงคือคุณปู่ของพี่วิน
'อืมเดี๋ยวพี่จัดการให้นะ แล้วตอนนี้เราอยู่คอนโดแล้วใช่มั๊ย'
"ค่ะ พิมกำลังเก็บของ"
'งั้นพี่จะส่งคนไปรับเราก็แล้วกัน เรื่องตั๋วเดี๋ยวพี่จัดการให้ บินคืนนี้เลยมั๊ย'
"ก็ดีค่ะ ฝากด้วยนะคะ"
'ครับ'
ฉันกดวางสายจากพี่วินก่อนที่จะกลับมาสนใจกับของที่อยู่ในห้อง ฉันกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครอีกคน
คนที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่ฉันจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับเค้า
มาร์ค Talk
บ้าที่สุดเลย นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ
ยัยนั่นหลอกผมมาตลอด หึ กล้าเล่นกับความรู้สึกของกูหรอพิม!
"นายครับของใช้คุณพิมที่อยู่ในห้องผมเอาไปทิ้งหมดแล้วครับ"
"อืมดี จะไปทำอะไรก็ไป"
"เดี๋ยวก่อนครับ ผมเจออันนี้ในห้องคุณพิมครับ"ลูกน้องของผมส่งที่ตรวจครรภ์มาให้ผมดู สองขีดหรอวะ ผมไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่าสองขีดแปลว่าอะไร
เธอท้องหรอ ท้องกับใครท้องกับผมรึป่าว แต่มันอยู่กับผมทั้งวันเอาทุกวัน ถ้าไม่ใช่ลูกผมแล้วจะลูกใครวะ!
"ออกรถกูจะไปตามพิมกลับมา"
ผมสั่งให้ลูกน้องออกรถตามหาพิม ผมไม่รู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหนก่อนหน้าที่เธอจะมาอยู่ที่บ้านของผม เธอหลอกเข้ามาสมัครเป็นแม่บ้านโกหกว่าตัวคนเดียวมาจากบ้านนอกไม่มีบ้านอยู่
"เจอรึยัง"
"ยังไม่เจอครับนาย ตอนนี้คนของเรากำลังเร่งหาที่อยู่ของคุณพิมครับ"
"หาให้เจอก่อนที่พวกมึงจะหมดลมหายใจ"
"ครับนาย!"
ถ้าเจอหน้าเธอ เธอต้องไม่ยอมผมแน่ๆ แต่เธอกำลังจะพรากลูกจากผมไป ผมไม่ยอมเด็ดขาด จะมองว่าผมใจร้ายก็เชิญ
1ชั่วโมงผ่านไป
"นายครับเจอที่อยู่คุณพิมแล้วครับ แต่คนของเราบอกเห็นคุณพิมขึ้นรถตรงไปยังสนามบินแล้วครับ"
"ไปสนามบินเลย บอกให้คนของเราตามทุกฝีก้าว โทรรายงานทุกห้านาทีด้วย"
"ครับผม"
คิดจะหนีหรอยัยตัวแสบ ไม่มีวันที่จะหนีกูพ้นหรอก
สนามบิน
พอถึงสนามบินผมก็รีบเข้าไปในสนามบินทันที
นั่นไง เธออยู่นั่น!
"เดี๋ยวก่อนครับนาย คุณมาวินอยู่กับคุณพิมครับ"
"พวกมึงไปหลอกล่อให้ไอ้มาวินออกห่างพิมดิ"
"ครับ"
ลูกน้องของผมเข้าไปหลอกล่อไอ้มาวินจนมันวิ่งตามออกไปทิ้งพิมไว้คนเดียว เข้าทางผมละ
ผมเดินเข้าไปแล้วกระชากเธอออกมาจากสนามบิน
"คุณปล่อยฉันนะ"
"เงียบๆได้มั๊ย น่ารำคาญ"
เธอพยายามจะแกะมือผมออกจากแขนของเธอ ยิ่งเธอพยายามผมยิ่งจับมือเธอแน่นขึ้น
ผมพาเธอเดินออกมาที่รถ
"ปล่อยฉันนะ!"
"มึงจะไปไหนพิม"
"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว"
เธอดูไม่เกรงกลัวผมเลยแม้แต่สักนิด
"เกี่ยวสิเพราะมึงกำลังพาลูกกูหนี"ดูเธอจะตกใจที่ได้ยินผมพูดถึงเรื่องลูก
"ลูกอะไรของคุณ"
"ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องมึงท้องแล้วทำไมไม่บอกกูวะ"
"ฉันไม่ได้ท้อง ฉันจะท้องได้ยังไงฉันกินยาคุมตลอด"ก็จริงเมื่อก่อนผมจะบังคับให้เธอกินยาคุมตลอด วันเวลาผ่านไป เธอก็กินเองโดนที่ไม่ต้องให้ผมสั่ง
แล้วที่ตรวจครรภ์ที่พบละของใคร
"แล้วที่ตรวจตรรภ์ที่อยู่ในห้องมึงละของใคร"เธอดูอึดอัดที่จะตอบคำถามผม เวลาเธอโกหกสิ่งหนึ่งที่ผมดูออกคือมือเธอจะสั่น ถึงแม้ผมจะรู้จักเธอได้ไม่ได้แต่เพราะผมเป็นคนที่คอยสังเกตุพฤติกรรมของคนอื่นตลอดทำให้รู้เรื่องนี้ดี
"ของ...ของแม่บ้าน พี่เพ็ญแกท้อง"
"หรอ แน่ใจนะว่าของเพ็ญ"มือของเธอยังคงสั่นอยู่ อยากจะบอกเหลือเกินว่าโกหกไม่เนียนเอาซะเลย
"ค่ะ"
"แล้วทำไมมือมึงถึงสั่น มึงไม่รู้หรอว่าเวลามึงโกหกมือมึงจะสั่น"
เธอถึงกับเก็บมือไปไว้ด้านหลัง
"ฉันไม่ได้โกหก"
"มึงโกหก ลูกของกูใช่มั๊ยพิม!"ผมตะคอกใส่เธอ เธอถึงกับน้ำตาคลอ ก็แค่พูดความจริงออกมา มันยากขนาดนั้นเลยหรอ
"ถ้ามึงไม่ตอบก็กลับไปอยู่กับกู"
"ฉันไม่ไป"
"กลับไปกับกูเดี๋ยวนี้พิม"ผมจับมือของเธอแล้วกระชากเข้ามา น้ำตาที่คลออยู่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
"เลิกยุ่งกับฉันเถอะค่ะ จบเรื่องแล้วก็ต่างคนต่างอยู่ ฮื่อๆ อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย"
"อ้าวไอ้มาร์ค หวัดดีเพื่อนรัก"ไอ้มาวินเดินยิ้มเข้ามาหาผม
"ไอ้มาวิน!"
"กูต้องขอแสดงความเสียใจกับมึงด้วยนะ ที่ปล่อยพิมให้มึงไม่ได้"
"มึง!"
"โอ๊ย!"ผมเผลอบีบแขนเธอแรงเกินไปทำให้เธอร้องออกมา
"มึงเคยคิดมั๊ยว่าตั้งแต่มีพิมมึงทำให้พิมเสียน้ำตามากี่ครั้งแล้ว ถึงเวลาแล้วที่มึงต้องปล่อยน้องกู"
"แต่พิมท้องลูกของกู"
ไอ้วินก็ดูตกใจไม่น้อย แสดงว่ามันไม่รู้เรื่องนี้
"จริงหรอพิม"
"ป่าวนะคะ พิมไม่ได้ท้อง!"
"ปล่อยน้องกูมาเดี๋ยวนี้ไอ้มาร์ค กลับไปหาเมียมึงเถอะ"
ใช่ผมมีเมียแล้ว ก็แค่เมียในนาม
"น้องกูมีค่ามากกว่าที่จะเมียน้อยของมึง"
จังหวะที่ผมกำลังเหม่อ ไอ้วินก็เข้ามากระชากพิมออกไป
"กลับหาเมียของมึงซะ แล้วเลิกยุ่งกับน้องกู"
ไอ้วินพาเธอกลับเข้าไปในสนามบิน ลูกน้องของผมก็จะตามมันไป แต่ผมเรียกเอาไว้ซะก่อน
"ไม่ต้องตาม กลับ!"
ถ้าเธอไม่ได้ท้องจริงๆก็ขอให้เธอมีความสุขกับชีวิตใหม่ ถึงผมจะรักเธอมากแค่ไหนแต่การที่ดึงเธอกลับมาอยู่ทีเดิมนั่นเป็นการทำร้ายเธอทางอ้อม ทำร้ายด้วยการที่เธอโดนตีตราว่าเป็นเมียน้อยทั้งๆที่ผมรักเธอจริง ผมแต่งงานเพราะความจำเป็นของครอบครัว ผมไม่ได้รักเธอ และเธอก็ไม่ได้รักผม ผมควรเจอเธอให้เร็วกว่านี้
"ขอให้เธอมีความสุขนะพิม เลี้ยงลูกของเราให้เป็นคนดีนะ"
ผมรู้ว่าเธอท้องจริงๆอย่าคิดว่าผมไม่รู้ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงมีอาการอ้วกทุกเช้า เพราะเธอท้องไง
หลายปีผ่านไป
พิม Talk
"แม่ครับ ผมไปมหาลัยก่อนนะครับ"
"จร้า ตั้งใจเรียนนะลูก"
"ครับผม แม่อย่าลืมทานยานะครับ"
"จร้า"
ฉันนั่งมองดูลูกชายวันยี่สิบปีเดินออกจากบ้านไป ตอนนี้ลูกของฉันโตเป็นหนุ่มแล้ว เค้ามีชื่อว่าแจ๊ค
แจ๊คเป็นเด็กดี นิสัยใจร้อนไม่ค่อยยอมคนสักเท่าไหร่ ยิ่งนานวันยิ่งนิสัยเหมือนคนเป็นพ่อ นี่ก็ผ่านมาเป็นยี่สิบปีแล้วที่ฉันจากเมืองไทยมา ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงเค้า คนที่ฉันรัก
ตกเย็น
"แม่ครับผมกลับมาแล้ว"
"......"
"แม่ แม่ครับ แม่อยู่ไหน!"
"......"
"แม่!"
ประเทศไทย
มาร์ค Talk
"ท่านครับ คุณหญิงมาหาครับ"
"อืมขอบใจ"
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นผมก็จัดการหย่ากับภรรยาในนาม แล้วแยกกันอยู่ ตลอดระยะเวลายี่สิบปีที่ผ่านมา ผมให่คนคอยติดตามดูแลพิมกับลูกมาตลอด ลูกของผมชื่อแจ๊ค ลูกที่ผมไม่เคยได้เจอตัวเจอ เห็นแค่ภาพถ่ายผมก็มีความสุขมากแล้ว
"มาร์ค เหม่ออะไรอยู่ลูก"
"ป่าวครับ ม๊ามีอะไรหรอครับ"
"ฉันอยากให้แกแต่งงานใหม่ แกจะเอาใครมาทำเมียฉันก็ไม่ว่าแต่แกต้องรีบมีลูกให้เร็วที่สุด"
"ทำไมผมต้องแต่งงานใหม่ ผมไม่อยากแต่ง"
"แกไม่แต่งฉันไม่ว่าแต่แกต้องมีหลานให้ฉัน ป๊าแกนับวันก็ยิ่งแก่ตัวลง ครอบครัวของเราไม่มีคนสืบทอดตระกูล ฉันต้องการหลาน"
"ครับ ผมจะหาหลานมาให้ม๊าเองพอใจแล้วนะครับ งั้นผมขอตัว"
"แกเป็นอะไรมาร์คเมื่อยี่สิบปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้น!"
"ไม่มีอะไรครับ"
"นายครับแย่แล้วครับ"ลูกน้องของผมวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในห้องทำงานทั้งๆที่ไม่ได้เคาะประตู แสดงว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ
"มีอะไรทำไมไม่เคาะประตูก่อน"ม๊าด่าลูกน้องผม
"คนของเราโทรมารายงานว่าเห็นคุณแจ๊คอุ้มคุณพิมไปโรงพยาบาลครับ"
"พิมเป็นอะไร!"
"เอ่อ...ผมขอโทษนะครับที่ผมไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับนาย คุณพิมป่วยเป็นมะเร็งครับ"
"อะไรนะ! ไปจัดการเรื่องเครื่องบิน กูจะไปหาพิมเดี๋ยวนี้"
"ครับนาย!"
"นี่มันเรื่องอะไรมาร์ค พิมคือใครแล้วลูกจะไปไหน"
"ลูกสะใภ้ม๊าไงครับ อ่ออยากเห็นหน้าหลานมั๊ยละครับ...."ผมหยิบกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานแล้วยื่นให้ม๊าดู
"นี่เมียแกหรอ แล้วนี่หลานฉันหรอ"
"ครับ ผมขอตัวไปหาเมียก่อนนะครับ"
ผมไม่รอให้ม๊าพูดอะไร รีบออกจากห้องทำงานไปยังห้องนอนเก็บกระเป๋าแล้วรีบไปสนามบินทันที
หลายชั่วโมงต่อมา
ในที่สุดผมก็มายืนอยู่หน้าห้องพักฟื้นของพิม นี่จะเป็นการเจอในรอบยี่สิบปีของเราสองคน
"แอ๊ด~~~"
ผมเปิดประตูเข้าไปเจอลูกนั่งจับมือพิม ส่วนพิมตอนนี้หลับอยู่ ผมค่อยๆเดินเข้าไปด้านใน แจ๊คก็หันมามองผม
"พ่อ!"
พ่อหรอ แจ๊คเรียกผมว่าพ่อ อยู่ๆผมก็อยากออกจากห้อง ผมไม่กล้าเจอหน้าลูก ผมมันขี้ขลาด
"มาทำไมครับ มาทำไมตอนแม่จะตาย มาทำไม!"
แจ๊คลุกขึ้นมาโวยวายใส่ผม ผมไม่คิดว่าพิมจะบอกเรื่องผมกับลูก
"พ่อ...ขอโทษ"
"กลับไปเถอะครับ ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์มาหา"ผมยืนมองเจ๊คที่นั่งจับมือพิมแล้วร้องไห้ไปด้วย
ที่ผ่านมาผมทำอะไรอยู่ ผมปล่อยให้เธอเจอเรื่องเลวร้ายอย่างนี้ได้ยังไง
"แจ๊คพ่อขอโทษนะลูก"
"ผมมันก็แค่ไอ้ลูกเมียน้อย คุณไม่ต้องมาสนใจผมหรอกครับ"
"แม่บอกลูกหรอว่าเป็นลูกเมียน้อย"
"แม่ไม่ได้บอกหรอกครับ ผมรู้เอง แม่พูดกรอกหุผมตั้งแต่เล็กยันโตว่าพ่อเป็นคนดีอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ที่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เลย แม่คิดถูกแล้วละครับที่พาผมออกมา เพราะผมไม่อยากมีพ่อเลวๆอย่างคุณหรอก"
"แจ๊คฟังพ่อก่อน แม่ของลูกไม่ได้เป็นเมียน้อย พ่อรักแม่ของลูกจริงๆที่พ่อต้องแต่งงานเพราะความจำเป็น"
"หรอครับเอาเป็นว่าผมเข้าใจคุณแล้วคุณก็กลับไปเถอะครับ เอาคนของคุณกลับไปด้วย ผมรำคาญมากที่ต้องมีคนคอยตามผมตลอดเวลา"
"ลูกรู้"
"ผมไม่ได้โง่ครับ กลับไปเถอะครับแม่คนเดียวผมดูแลเองได้"
"แค่กๆ"
พิมไอขึ้นมาทำให้แจ๊คหันไปสนในเธอ
"แม่ตื่นแล้วหรอครับ"
"อืมแล้วนี่แม่มาอยู่โรงพยาบาลได้ยังไงเนี่ย"พิมยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วชะงักเมื่อเจอหน้าผม
"คุณมาร์ค"
"พิม"เธอหลบสายตาผมก่อนที่จะล้มตัวลงนอน
"แจ๊คแม่ว่งอีกแล้ว แม่ขอนอนต่อนะลูก"
"ครับแม่"
เธอคงไม่อยากเจอผมถึงได้หาเรื่องหลบหน้า
"เห็นมั๊ยว่าแม่ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ กลับไปซะไอ้พ่อเฮงซวย!"
"แจ๊คพ่อขอโทษนะลูก ขอโทษจริงๆ"
"กูบอกให้กลับไปไงวะ....ผัวะ!"
แจ๊ซัดหมัดใส่หน้าของผมหนึ่งทีทำให้ผมล้มลงนอนกับพื้น โดนคนอื่นต่อยยังไม่เจ็บเท่าลูกตัวเองต่อยเลย
แจ๊คขึ้นคร่อมจะชกผมอีกครั้ง เอาเลยลูก
"แจ๊ค!หยุดเดี๋ยวนี้นะ"แจ๊ะชะงักหมัดอยู่กลางอากาศแล้วหันไปมองพิมที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"แม่ลุกลงมาทำไม"
"แม่ไม่เคยสอนให้ลูกทำตัวเกเรแบบนี้ นั่นพ่อของลูกนะ ถ้าลูกไม่รักเค้าก็ให้เกียรติเค้าหน่อย แม่ผิดหวังในตัวของลูกจริงๆ"พิมเดินมาช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้นยืน ร่างกายของเธอดูเหมือนจะไม่มีแรง ผมรีบจับเธอเอาไว้ทันทีที่เธอจะล้ม
"แม่ครับ ผมขอโทษ"แจ๊คก้มลงไปกราบแทบเท้าพิม พิมก็ก้มลงไปพยุงให้ลูกลุกขึ้น
"คนที่ลูกต้องขอโทษไม่ใช่แม่หรอกแต่เป็นพ่อต่างหาก ก่อนที่แม่จะตายแม่ขอได้มั๊ย...."
"แม่อย่าพูดอย่างนี้สิครับ แม่ต้องอยู่กับผมไปนานๆผมไม่ยอมให้แม่ตายหรอก"
"ลูกดูแลแม่มานานด้วยถึงเวลาที่ลูกต้องกลับไปดูแลพ่อบ้างแล้วละ......ฉันขอโทษนะคุณ"
พิมพูดกับลูกเสร็จก็หันมาขอโทษผม
"ขอโทษที่พรางลูกไปจากคุณ หลังจากนี้ไปฉันฝากลูกของฉันด้วยนะ อาจจะเป็นคนใจร้อนไปหน่อยแต่ฉันเชื่อว่าคุณเอาเค้าอยู่ แจ๊ค....ไปอยู่กับพ่อนะลูกไม่ต้องเป็นห่วงแม่"
"ไม่!ถ้าผมไปแม่ก็ต้องไปกับผมด้วย"
"กลับไปอยู่ด้วยกันเถอะพิม ผมจะดูแลคุณกับลูกเอง"
"แอ๊ด~~~"
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพร้อมคุณหมอและพยาบาล
"พรุ่งนี้คุณพิมต้องเข้ารับการผ่าตัดนะครับ โชคดีมากเลยนะครับที่ตรวจพบโรคตั้งแต่เนินๆและเข้ารักษาเร็ว หลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้น คุณพิมก็จะกลับมาเป็นปกติครับ"
"จริงหรอครับหมอ"ผมได้ยินที่หมอพูดก็รู้สึกใจชื่นขึ้นมาทันที
"จริงครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ"
พอหมอกับพยาบาลออกไปกันจนหมดแล้ว ผมกับลูกก็ช่วยพยุงพิมไปที่เตียงนอน
"พักผ่อนเถอะที่รัก"
ผมได้แต่ยิ้มส่งกำลังใจเธอต่อสู้กับมันไปพร้อมกับผม เราต้องผ่านเรื่องเลวร้ายไปด้วยกัน
พิมหลับไปแล้วผมก็ไปนั่งข้างๆแจ๊ค
แจ๊คนั่งคุกเข่าต่อหน้าผมก่อนที่จะก้มกราบแทบเท้า
"ผมขอโทษนะครับพ่อ ผมดีใจนะครับที่ได้เจอพ่อในวันนี้ ผมรอเวลานี้มาสิบกว่าปีแล้ว เวลาที่จะได้เจอหน้าพ่อ"
"พ่อก็รอเวลานี้มานานแล้วเหมือนกัน สบายดีนะลูกพ่อ"
"สบายดีครับพ่อละครับสบายดีมั๊ย"ผมร้องไห้อย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อน มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ผมมีความสุขมาก
"พ่อก็สบายดี มีแฟนรึยังเรา"
"หน้าอย่างผมใครจะเอาพ่อ"
"ฮ่าๆแกออกจะหล่อแจ๊ค หล่อเหมือนพ่อตอนหนุ่มๆเลย"ขอเวลาปรับตัวกับลูกก่อน
ชีวิตครอบครัวของผมกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วครับทุกคน
3เดือนผ่านไป
เมืองไทย
"มาร์ค!"
"จ๋าเมีย"
"ไปไหนมา แจ๊คด้วยพาพ่อไปไหนมา"
"พาพ่อไปแอ๋วสาวครับแม่"
"เห้ยอย่ามาใส่ร้ายพ่อนะแจ๊ค"
"ฮ่าๆ ผมไปก่อนนะครับ โชคดีนะพ่อ"
"ไอ้ลูกเวร กลับมาก่อนอย่าทิ้งพ่อดิเห้ย!"พิมเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะดึงหูผมแล้วลากเข้าไปในห้องรับแขก
"เมียจ๋า ลูกมันล้อเล่นน่ะ"
"แต่ฉันเชื่อ!"
"ลูกมันโกหกผมพาลูกไปดูงานที่บริษัทก็แค่นั่นเอง คุณยังจะเชื่อมันอีกหรอ"
"ฉันเชื่อ....เชื่อว่าคุณพูดว่าจริง มาร์คๆพิมปวดเอว"
"งั้นเราขึ้นไปเล่นจ้ำจี้มะเขือเปราะกันดีกว่า~~~"
"ว๊ายยย"
"พ่อแม่ขอน้องสาวนะ!"
"จัดไปเลยลูก ฮ่าๆ"
นี่ละครับเรื่องราวชีวิตของผม.....มาร์คพิมแจ๊ค......
ไรท์อัพลงตอนใหม่นะตอนเก่าไม่ขึ้นแจ้งเตือน มาแล้วจร้าหลังจากที่ปล่อยรอกันมานาน ไรท์แต่งไปร้องไห้ไป ตอนแรกกะว่าจะให้พิมตาย แต่มันดูโหดร้ายเกินไปหน่อย ฮ่าๆ จบแบบจริงๆแล้วสินะเรื่องนี้
ไรท์ขอบคุณทุกคนนะคะที่ช่วยมาแจ้งข่าว ไรท์ได้ลองเข้าไปอ่านแล้วก็เหมือนจริงๆยิ่งตอนที่ลูกได้เจอหน้าพ่อครั้งแรก นี่เหมือนเลย
รักครอบครัวนี้ก็อย่าลืมกดไลค์ให้ดาวกดคอมเม้นกันเยอะๆนะคะ
