​

ย้อนกลับไปหลังเหตุการณ์ระเบิดตึก

พิม Talk

"ถ้าจะต้องมีใครหายออกไปจากชีวิตของใครสักคน ฉันขอเป็นคนหายไปเอง"

"ลาก่อนมาร์ค..."

ชีวิตฉันจะว่าฟ้ากลั่นแกล้งก็ไม่เชิง เจอคนที่รักในคราบของศัตรู ละครเรื่องนี้ไม่มีใครผิด ถ้าจะผิดก็ขอเป็นฉันที่ผิด ผิดที่ไปรักศัตรูอย่างเค้า

"ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด"

"ค่ะพี่วิน"

'พิมโอเคใช่มั๊ย พี่ขอโทษนะ'

"พิมโอเคค่ะพี่วินไม่ต้องเป็นห่วง"ก็แค่กลับไปอยู่ในที่เดิมที่ฉันจากมา กลับมาอยู่ตัวคนเดียวอีกครั้ง

'พิมอยากได้อะไรมั๊ยบอกพี่ได้นะ'

"พิมขอไปอยู่อเมริกาได้มั๊ยคะ จะให้พิมไปช่วยงานคุณท่านที่อเมริกาก็ได้ค่ะ"

คุณท่านที่ฉันพูดถึงคือคุณปู่ของพี่วิน

'อืมเดี๋ยวพี่จัดการให้นะ แล้วตอนนี้เราอยู่คอนโดแล้วใช่มั๊ย'

"ค่ะ พิมกำลังเก็บของ"

'งั้นพี่จะส่งคนไปรับเราก็แล้วกัน เรื่องตั๋วเดี๋ยวพี่จัดการให้ บินคืนนี้เลยมั๊ย'

"ก็ดีค่ะ ฝากด้วยนะคะ"

'ครับ'

ฉันกดวางสายจากพี่วินก่อนที่จะกลับมาสนใจกับของที่อยู่ในห้อง ฉันกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครอีกคน

คนที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่ฉันจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับเค้า

มาร์ค Talk

​บ้าที่สุดเลย นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ

ยัยนั่นหลอกผมมาตลอด หึ กล้าเล่นกับความรู้สึกของกูหรอพิม!

"นายครับของใช้คุณพิมที่อยู่ในห้องผมเอาไปทิ้งหมดแล้วครับ"

"อืมดี จะไปทำอะไรก็ไป"

"เดี๋ยวก่อนครับ ผมเจออันนี้ในห้องคุณพิมครับ"ลูกน้องของผมส่งที่ตรวจครรภ์มาให้ผมดู สองขีดหรอวะ ผมไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่าสองขีดแปลว่าอะไร

เธอท้องหรอ ท้องกับใครท้องกับผมรึป่าว แต่มันอยู่กับผมทั้งวันเอาทุกวัน ถ้าไม่ใช่ลูกผมแล้วจะลูกใครวะ!

"ออกรถกูจะไปตามพิมกลับมา" 

ผมสั่งให้ลูกน้องออกรถตามหาพิม ผมไม่รู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหนก่อนหน้าที่เธอจะมาอยู่ที่บ้านของผม เธอหลอกเข้ามาสมัครเป็นแม่บ้านโกหกว่าตัวคนเดียวมาจากบ้านนอกไม่มีบ้านอยู่ 

"เจอรึยัง"

"ยังไม่เจอครับนาย ตอนนี้คนของเรากำลังเร่งหาที่อยู่ของคุณพิมครับ"

"หาให้เจอก่อนที่พวกมึงจะหมดลมหายใจ"

"ครับนาย!"

ถ้าเจอหน้าเธอ เธอต้องไม่ยอมผมแน่ๆ แต่เธอกำลังจะพรากลูกจากผมไป ผมไม่ยอมเด็ดขาด จะมองว่าผมใจร้ายก็เชิญ

1ชั่วโมงผ่านไป

"นายครับเจอที่อยู่คุณพิมแล้วครับ แต่คนของเราบอกเห็นคุณพิมขึ้นรถตรงไปยังสนามบินแล้วครับ"

"ไปสนามบินเลย บอกให้คนของเราตามทุกฝีก้าว โทรรายงานทุกห้านาทีด้วย"

"ครับผม"

คิดจะหนีหรอยัยตัวแสบ ไม่มีวันที่จะหนีกูพ้นหรอก

สนามบิน

​พอถึงสนามบินผมก็รีบเข้าไปในสนามบินทันที 

นั่นไง เธออยู่นั่น!

"เดี๋ยวก่อนครับนาย คุณมาวินอยู่กับคุณพิมครับ"

"พวกมึงไปหลอกล่อให้ไอ้มาวินออกห่างพิมดิ"

"ครับ"

ลูกน้องของผมเข้าไปหลอกล่อไอ้มาวินจนมันวิ่งตามออกไปทิ้งพิมไว้คนเดียว เข้าทางผมละ

ผมเดินเข้าไปแล้วกระชากเธอออกมาจากสนามบิน

"คุณปล่อยฉันนะ"

"เงียบๆได้มั๊ย น่ารำคาญ"

เธอพยายามจะแกะมือผมออกจากแขนของเธอ ยิ่งเธอพยายามผมยิ่งจับมือเธอแน่นขึ้น

ผมพาเธอเดินออกมาที่รถ

"ปล่อยฉันนะ!"

"มึงจะไปไหนพิม"

"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว"

เธอดูไม่เกรงกลัวผมเลยแม้แต่สักนิด

"เกี่ยวสิเพราะมึงกำลังพาลูกกูหนี"ดูเธอจะตกใจที่ได้ยินผมพูดถึงเรื่องลูก

"ลูกอะไรของคุณ"

"ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องมึงท้องแล้วทำไมไม่บอกกูวะ"

"ฉันไม่ได้ท้อง ฉันจะท้องได้ยังไงฉันกินยาคุมตลอด"ก็จริงเมื่อก่อนผมจะบังคับให้เธอกินยาคุมตลอด วันเวลาผ่านไป เธอก็กินเองโดนที่ไม่ต้องให้ผมสั่ง

แล้วที่ตรวจครรภ์ที่พบละของใคร

"แล้วที่ตรวจตรรภ์ที่อยู่ในห้องมึงละของใคร"เธอดูอึดอัดที่จะตอบคำถามผม เวลาเธอโกหกสิ่งหนึ่งที่ผมดูออกคือมือเธอจะสั่น ถึงแม้ผมจะรู้จักเธอได้ไม่ได้แต่เพราะผมเป็นคนที่คอยสังเกตุพฤติกรรมของคนอื่นตลอดทำให้รู้เรื่องนี้ดี

"ของ...ของแม่บ้าน พี่เพ็ญแกท้อง"

"หรอ แน่ใจนะว่าของเพ็ญ"มือของเธอยังคงสั่นอยู่ อยากจะบอกเหลือเกินว่าโกหกไม่เนียนเอาซะเลย

"ค่ะ"

"แล้วทำไมมือมึงถึงสั่น มึงไม่รู้หรอว่าเวลามึงโกหกมือมึงจะสั่น"

เธอถึงกับเก็บมือไปไว้ด้านหลัง

"ฉันไม่ได้โกหก"

"มึงโกหก ลูกของกูใช่มั๊ยพิม!"ผมตะคอกใส่เธอ เธอถึงกับน้ำตาคลอ ก็แค่พูดความจริงออกมา มันยากขนาดนั้นเลยหรอ

"ถ้ามึงไม่ตอบก็กลับไปอยู่กับกู"

"ฉันไม่ไป"

"กลับไปกับกูเดี๋ยวนี้พิม"ผมจับมือของเธอแล้วกระชากเข้ามา น้ำตาที่คลออยู่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย

"เลิกยุ่งกับฉันเถอะค่ะ จบเรื่องแล้วก็ต่างคนต่างอยู่ ฮื่อๆ อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย"

"อ้าวไอ้มาร์ค หวัดดีเพื่อนรัก"ไอ้มาวินเดินยิ้มเข้ามาหาผม

"ไอ้มาวิน!"

"กูต้องขอแสดงความเสียใจกับมึงด้วยนะ ที่ปล่อยพิมให้มึงไม่ได้"

"มึง!"

"โอ๊ย!"ผมเผลอบีบแขนเธอแรงเกินไปทำให้เธอร้องออกมา

"มึงเคยคิดมั๊ยว่าตั้งแต่มีพิมมึงทำให้พิมเสียน้ำตามากี่ครั้งแล้ว ถึงเวลาแล้วที่มึงต้องปล่อยน้องกู"

"แต่พิมท้องลูกของกู"

ไอ้วินก็ดูตกใจไม่น้อย แสดงว่ามันไม่รู้เรื่องนี้

"จริงหรอพิม"

"ป่าวนะคะ พิมไม่ได้ท้อง!"

"ปล่อยน้องกูมาเดี๋ยวนี้ไอ้มาร์ค กลับไปหาเมียมึงเถอะ"

ใช่ผมมีเมียแล้ว ก็แค่เมียในนาม

"น้องกูมีค่ามากกว่าที่จะเมียน้อยของมึง"

จังหวะที่ผมกำลังเหม่อ ไอ้วินก็เข้ามากระชากพิมออกไป

"กลับหาเมียของมึงซะ แล้วเลิกยุ่งกับน้องกู"

ไอ้วินพาเธอกลับเข้าไปในสนามบิน ลูกน้องของผมก็จะตามมันไป แต่ผมเรียกเอาไว้ซะก่อน

"ไม่ต้องตาม กลับ!"

​ถ้าเธอไม่ได้ท้องจริงๆก็ขอให้เธอมีความสุขกับชีวิตใหม่ ถึงผมจะรักเธอมากแค่ไหนแต่การที่ดึงเธอกลับมาอยู่ทีเดิมนั่นเป็นการทำร้ายเธอทางอ้อม ทำร้ายด้วยการที่เธอโดนตีตราว่าเป็นเมียน้อยทั้งๆที่ผมรักเธอจริง ผมแต่งงานเพราะความจำเป็นของครอบครัว ผมไม่ได้รักเธอ และเธอก็ไม่ได้รักผม ผมควรเจอเธอให้เร็วกว่านี้

"ขอให้เธอมีความสุขนะพิม เลี้ยงลูกของเราให้เป็นคนดีนะ"

ผมรู้ว่าเธอท้องจริงๆอย่าคิดว่าผมไม่รู้ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงมีอาการอ้วกทุกเช้า เพราะเธอท้องไง

หลายปีผ่านไป

​พิม Talk

"แม่ครับ ผมไปมหาลัยก่อนนะครับ"

"จร้า ตั้งใจเรียนนะลูก"

"ครับผม แม่อย่าลืมทานยานะครับ"

"จร้า"

ฉันนั่งมองดูลูกชายวันยี่สิบปีเดินออกจากบ้านไป ตอนนี้ลูกของฉันโตเป็นหนุ่มแล้ว เค้ามีชื่อว่าแจ๊ค

แจ๊คเป็นเด็กดี นิสัยใจร้อนไม่ค่อยยอมคนสักเท่าไหร่ ยิ่งนานวันยิ่งนิสัยเหมือนคนเป็นพ่อ นี่ก็ผ่านมาเป็นยี่สิบปีแล้วที่ฉันจากเมืองไทยมา ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงเค้า คนที่ฉันรัก

ตกเย็น

"แม่ครับผมกลับมาแล้ว"

"......"

"แม่ แม่ครับ แม่อยู่ไหน!"

"......"

"แม่!"

ประเทศไทย

​มาร์ค Talk

"ท่านครับ คุณหญิงมาหาครับ"

"อืมขอบใจ"

หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นผมก็จัดการหย่ากับภรรยาในนาม แล้วแยกกันอยู่ ตลอดระยะเวลายี่สิบปีที่ผ่านมา ผมให่คนคอยติดตามดูแลพิมกับลูกมาตลอด ลูกของผมชื่อแจ๊ค ลูกที่ผมไม่เคยได้เจอตัวเจอ เห็นแค่ภาพถ่ายผมก็มีความสุขมากแล้ว

"มาร์ค เหม่ออะไรอยู่ลูก"

"ป่าวครับ ม๊ามีอะไรหรอครับ"

"ฉันอยากให้แกแต่งงานใหม่ แกจะเอาใครมาทำเมียฉันก็ไม่ว่าแต่แกต้องรีบมีลูกให้เร็วที่สุด"

"ทำไมผมต้องแต่งงานใหม่ ผมไม่อยากแต่ง"

"แกไม่แต่งฉันไม่ว่าแต่แกต้องมีหลานให้ฉัน ป๊าแกนับวันก็ยิ่งแก่ตัวลง ครอบครัวของเราไม่มีคนสืบทอดตระกูล ฉันต้องการหลาน"

"ครับ ผมจะหาหลานมาให้ม๊าเองพอใจแล้วนะครับ งั้นผมขอตัว"

"แกเป็นอะไรมาร์คเมื่อยี่สิบปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้น!"

"ไม่มีอะไรครับ"

"นายครับแย่แล้วครับ"ลูกน้องของผมวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในห้องทำงานทั้งๆที่ไม่ได้เคาะประตู แสดงว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ

"มีอะไรทำไมไม่เคาะประตูก่อน"ม๊าด่าลูกน้องผม

"คนของเราโทรมารายงานว่าเห็นคุณแจ๊คอุ้มคุณพิมไปโรงพยาบาลครับ"

"พิมเป็นอะไร!"

"เอ่อ...ผมขอโทษนะครับที่ผมไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับนาย คุณพิมป่วยเป็นมะเร็งครับ"

"อะไรนะ! ไปจัดการเรื่องเครื่องบิน กูจะไปหาพิมเดี๋ยวนี้"

"ครับนาย!"

"นี่มันเรื่องอะไรมาร์ค พิมคือใครแล้วลูกจะไปไหน"

"ลูกสะใภ้ม๊าไงครับ อ่ออยากเห็นหน้าหลานมั๊ยละครับ...."ผมหยิบกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานแล้วยื่นให้ม๊าดู

"นี่เมียแกหรอ แล้วนี่หลานฉันหรอ"

"ครับ ผมขอตัวไปหาเมียก่อนนะครับ"

ผมไม่รอให้ม๊าพูดอะไร รีบออกจากห้องทำงานไปยังห้องนอนเก็บกระเป๋าแล้วรีบไปสนามบินทันที

หลายชั่วโมงต่อมา

​ในที่สุดผมก็มายืนอยู่หน้าห้องพักฟื้นของพิม นี่จะเป็นการเจอในรอบยี่สิบปีของเราสองคน

"แอ๊ด~~~"

ผมเปิดประตูเข้าไปเจอลูกนั่งจับมือพิม ส่วนพิมตอนนี้หลับอยู่ ผมค่อยๆเดินเข้าไปด้านใน แจ๊คก็หันมามองผม

"พ่อ!"

พ่อหรอ แจ๊คเรียกผมว่าพ่อ อยู่ๆผมก็อยากออกจากห้อง ผมไม่กล้าเจอหน้าลูก ผมมันขี้ขลาด

"มาทำไมครับ มาทำไมตอนแม่จะตาย มาทำไม!"

แจ๊คลุกขึ้นมาโวยวายใส่ผม ผมไม่คิดว่าพิมจะบอกเรื่องผมกับลูก

"พ่อ...ขอโทษ"

"กลับไปเถอะครับ ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์มาหา"ผมยืนมองเจ๊คที่นั่งจับมือพิมแล้วร้องไห้ไปด้วย

ที่ผ่านมาผมทำอะไรอยู่ ผมปล่อยให้เธอเจอเรื่องเลวร้ายอย่างนี้ได้ยังไง

"แจ๊คพ่อขอโทษนะลูก"

"ผมมันก็แค่ไอ้ลูกเมียน้อย คุณไม่ต้องมาสนใจผมหรอกครับ"

"แม่บอกลูกหรอว่าเป็นลูกเมียน้อย"

"แม่ไม่ได้บอกหรอกครับ ผมรู้เอง แม่พูดกรอกหุผมตั้งแต่เล็กยันโตว่าพ่อเป็นคนดีอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ที่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เลย แม่คิดถูกแล้วละครับที่พาผมออกมา เพราะผมไม่อยากมีพ่อเลวๆอย่างคุณหรอก"

"แจ๊คฟังพ่อก่อน แม่ของลูกไม่ได้เป็นเมียน้อย พ่อรักแม่ของลูกจริงๆที่พ่อต้องแต่งงานเพราะความจำเป็น"

"หรอครับเอาเป็นว่าผมเข้าใจคุณแล้วคุณก็กลับไปเถอะครับ เอาคนของคุณกลับไปด้วย ผมรำคาญมากที่ต้องมีคนคอยตามผมตลอดเวลา"

"ลูกรู้"

"ผมไม่ได้โง่ครับ กลับไปเถอะครับแม่คนเดียวผมดูแลเองได้"

"แค่กๆ"

พิมไอขึ้นมาทำให้แจ๊คหันไปสนในเธอ

"แม่ตื่นแล้วหรอครับ"

"อืมแล้วนี่แม่มาอยู่โรงพยาบาลได้ยังไงเนี่ย"พิมยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วชะงักเมื่อเจอหน้าผม

"คุณมาร์ค"

"พิม"เธอหลบสายตาผมก่อนที่จะล้มตัวลงนอน

"แจ๊คแม่ว่งอีกแล้ว แม่ขอนอนต่อนะลูก"

"ครับแม่"

เธอคงไม่อยากเจอผมถึงได้หาเรื่องหลบหน้า

"เห็นมั๊ยว่าแม่ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ กลับไปซะไอ้พ่อเฮงซวย!"

"แจ๊คพ่อขอโทษนะลูก ขอโทษจริงๆ"

"กูบอกให้กลับไปไงวะ....ผัวะ!"

แจ๊ซัดหมัดใส่หน้าของผมหนึ่งทีทำให้ผมล้มลงนอนกับพื้น โดนคนอื่นต่อยยังไม่เจ็บเท่าลูกตัวเองต่อยเลย

แจ๊คขึ้นคร่อมจะชกผมอีกครั้ง เอาเลยลูก

"แจ๊ค!หยุดเดี๋ยวนี้นะ"แจ๊ะชะงักหมัดอยู่กลางอากาศแล้วหันไปมองพิมที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"แม่ลุกลงมาทำไม"

"แม่ไม่เคยสอนให้ลูกทำตัวเกเรแบบนี้ นั่นพ่อของลูกนะ ถ้าลูกไม่รักเค้าก็ให้เกียรติเค้าหน่อย แม่ผิดหวังในตัวของลูกจริงๆ"พิมเดินมาช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้นยืน ร่างกายของเธอดูเหมือนจะไม่มีแรง ผมรีบจับเธอเอาไว้ทันทีที่เธอจะล้ม

"แม่ครับ ผมขอโทษ"แจ๊คก้มลงไปกราบแทบเท้าพิม พิมก็ก้มลงไปพยุงให้ลูกลุกขึ้น

"คนที่ลูกต้องขอโทษไม่ใช่แม่หรอกแต่เป็นพ่อต่างหาก ก่อนที่แม่จะตายแม่ขอได้มั๊ย...."

"แม่อย่าพูดอย่างนี้สิครับ แม่ต้องอยู่กับผมไปนานๆผมไม่ยอมให้แม่ตายหรอก"

"ลูกดูแลแม่มานานด้วยถึงเวลาที่ลูกต้องกลับไปดูแลพ่อบ้างแล้วละ......ฉันขอโทษนะคุณ"

พิมพูดกับลูกเสร็จก็หันมาขอโทษผม

"ขอโทษที่พรางลูกไปจากคุณ หลังจากนี้ไปฉันฝากลูกของฉันด้วยนะ อาจจะเป็นคนใจร้อนไปหน่อยแต่ฉันเชื่อว่าคุณเอาเค้าอยู่ แจ๊ค....ไปอยู่กับพ่อนะลูกไม่ต้องเป็นห่วงแม่"

"ไม่!ถ้าผมไปแม่ก็ต้องไปกับผมด้วย"

"กลับไปอยู่ด้วยกันเถอะพิม ผมจะดูแลคุณกับลูกเอง"

"แอ๊ด~~~"

ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพร้อมคุณหมอและพยาบาล

"พรุ่งนี้คุณพิมต้องเข้ารับการผ่าตัดนะครับ โชคดีมากเลยนะครับที่ตรวจพบโรคตั้งแต่เนินๆและเข้ารักษาเร็ว หลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้น คุณพิมก็จะกลับมาเป็นปกติครับ"

"จริงหรอครับหมอ"ผมได้ยินที่หมอพูดก็รู้สึกใจชื่นขึ้นมาทันที 

"จริงครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ"

พอหมอกับพยาบาลออกไปกันจนหมดแล้ว ผมกับลูกก็ช่วยพยุงพิมไปที่เตียงนอน​

"พักผ่อนเถอะที่รัก"

ผมได้แต่ยิ้มส่งกำลังใจเธอต่อสู้กับมันไปพร้อมกับผม เราต้องผ่านเรื่องเลวร้ายไปด้วยกัน

พิมหลับไปแล้วผมก็ไปนั่งข้างๆแจ๊ค

แจ๊คนั่งคุกเข่าต่อหน้าผมก่อนที่จะก้มกราบแทบเท้า

"ผมขอโทษนะครับพ่อ ผมดีใจนะครับที่ได้เจอพ่อในวันนี้ ผมรอเวลานี้มาสิบกว่าปีแล้ว เวลาที่จะได้เจอหน้าพ่อ"

"พ่อก็รอเวลานี้มานานแล้วเหมือนกัน สบายดีนะลูกพ่อ"

"สบายดีครับพ่อละครับสบายดีมั๊ย"ผมร้องไห้อย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อน มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ผมมีความสุขมาก

"พ่อก็สบายดี มีแฟนรึยังเรา"

"หน้าอย่างผมใครจะเอาพ่อ"

"ฮ่าๆแกออกจะหล่อแจ๊ค หล่อเหมือนพ่อตอนหนุ่มๆเลย"ขอเวลาปรับตัวกับลูกก่อน

ชีวิตครอบครัวของผมกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วครับทุกคน

3เดือนผ่านไป

เมืองไทย

"มาร์ค!"

"จ๋าเมีย"

"ไปไหนมา แจ๊คด้วยพาพ่อไปไหนมา"

"พาพ่อไปแอ๋วสาวครับแม่"

"เห้ยอย่ามาใส่ร้ายพ่อนะแจ๊ค"

"ฮ่าๆ ผมไปก่อนนะครับ โชคดีนะพ่อ"

"ไอ้ลูกเวร กลับมาก่อนอย่าทิ้งพ่อดิเห้ย!"พิมเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะดึงหูผมแล้วลากเข้าไปในห้องรับแขก

"เมียจ๋า ลูกมันล้อเล่นน่ะ"

"แต่ฉันเชื่อ!"

"ลูกมันโกหกผมพาลูกไปดูงานที่บริษัทก็แค่นั่นเอง คุณยังจะเชื่อมันอีกหรอ"

"ฉันเชื่อ....เชื่อว่าคุณพูดว่าจริง มาร์คๆพิมปวดเอว"

"งั้นเราขึ้นไปเล่นจ้ำจี้มะเขือเปราะกันดีกว่า~~~"

"ว๊ายยย"

"พ่อแม่ขอน้องสาวนะ!"

"จัดไปเลยลูก ฮ่าๆ"

นี่ละครับเรื่องราวชีวิตของผม.....มาร์คพิมแจ๊ค......

​

ไรท์อัพลงตอนใหม่นะตอนเก่าไม่ขึ้นแจ้งเตือน ​มาแล้วจร้าหลังจากที่ปล่อยรอกันมานาน ไรท์แต่งไปร้องไห้ไป ตอนแรกกะว่าจะให้พิมตาย แต่มันดูโหดร้ายเกินไปหน่อย ฮ่าๆ จบแบบจริงๆแล้วสินะเรื่องนี้

ไรท์ขอบคุณทุกคนนะคะที่ช่วยมาแจ้งข่าว ไรท์ได้ลองเข้าไปอ่านแล้วก็เหมือนจริงๆยิ่งตอนที่ลูกได้เจอหน้าพ่อครั้งแรก นี่เหมือนเลย

รักครอบครัวนี้ก็อย่าลืมกดไลค์ให้ดาวกดคอมเม้นกันเยอะๆนะคะ

​

​

​