​

เกียร์สีขาวกับกาวน์สีฝุ่น

ตอนที่ 2 : อีกครั้ง

“ถ้ากูตกลงเป็นเดือน มึงจะโกรธกูเปล่าวะ”

เสียงของเขาดังขึ้นทันทีเมื่อปลายทางรับสาย ไป๋ตัดสินใจโทรหาว่านทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องพักของตนเป็นที่เรียบร้อย ว่านคือคนที่ได้คะแนนเสียงการเลือกตั้งเดือนเป็นอันดับสอง คนที่เขาเอ่ยไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะว่ามันจะต้องเป็นเดือนแทนคนที่ถูกเลือกมากที่สุดอย่างเขา

“เห้ย กูจะโกรธทำไมวะ มึงได้เลือกมึงก็ต้องเป็นดิ แล้วกูจะไปโกรธมึงเรื่องไร” ปลายสายตอบกลับมาพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“ก็ตอนแรกกูบอกจะให้มึงเป็นแทนกูไปแล้ว”

“กูยังไม่ตอบตกลงสักหน่อย หรือจะพูดให้ถูก กูยังไม่ได้เก็บมาคิดสักนิดเลยหวะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

ว่าน หรือหมอว่าน เพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่มัธยมปลายตอบออกมาด้วยเสียงร่าเริงอย่างติดนิสัย พวกเขาสนิทกันมาตั้งแต่โรงเรียนเก่าแล้ว ไอ้ว่านเป็นคนอารมณ์ดีและเฟรนลี่มาก เรียกได้ว่าแทบจะตรงกันข้ามกับเขาที่เป็นคนเงียบๆ และไม่ค่อยพูดเลย

“ว่าแต่อะไรมันดลบันดาลให้คนอย่างมึงเปลี่ยนใจได้วะ” ปลายสายถามต่อมาด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเถอะ” ไป๋พูดอย่างตัดรำคาญ

“ไอ้ไป๋ ตอบมา ตอนแรกกูไม่สงสัย แต่ตอนนี้กูเริ่มจะสงสัยแล้วเนี่ย อะไรมันทำให้คุณชายไป๋บนหอคอยงาช้างอยากจะครองตำแหน่งเดือนไปจิ๊จ๊ะกับมนุษย์ได้วะ” ว่านขู่แกมกวน แต่ก็อยากได้จากเขาอย่างจริงจัง

“กูบอกว่าไม่มีอะไร”

“ไอ้ไป๋”

“วันนี้กูเจอไอ้อิฐ”

“อิฐ ไอ้ไนท์อิฐจอมบ้าพลังอะนะ”

“เออ มันสอบติดคณะวิศวะหวะ กูเพิ่งเห็นมันวันนี้เอง”

“แล้ว”

“มันเป็นเดือนคณะ”

“ก็เหมาะสมอยู่นะ คิงคองยักษ์กล้ามเป็นมัดๆ อย่างมันก็ควรจะเป็นเดือนแหละกูว่า ตอนอยู่มัธยมก็เนื้อหอมใช่เล่นที่ไหน อันนี้ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้” ว่านตอบกลับมาอย่างพินิจพิเคราะห์

“เออ นั่นแหละ” ไป๋ตัดบท

“แล้วไงต่อไอ้ไป๋ กูไม่เห็นว่าการที่ไอ้อิฐเป็นเดือนวิศวะมันจะเกี่ยวอะไรกับมึงเลย หรือมึงอยากจะลงแข่งเดือนมหาวิทยาลัยเพื่อเอาชนะมัน ไม่มั้ง กูว่าไม่ใช่อะ” ปลายสายตอบออกมาอย่างรู้จักเพื่อนตัวเองดี

“มันบอกว่าถ้ากูชนะ มันจะคืนกาวน์ให้กู” ไป๋ตอบออกไปโดยพยายามคุมน้ำเสียงให้เรียบที่สุด

“เหรอ”

“อืม”

“ศึกการแข่งขันของพวกมึงมันยังไม่จบอีกเหรอเนี่ย กูนึกว่ามันจบไปตั้งแต่เรียนจบม.ปลายแล้วนะ” ว่านตอบออกมาพร้อมกลั้วหัวเราะ

“ใครจะไปคิดว่าจะได้มาเจอกันอีกวะ”

“เออ เอาเหอะ จะทำอะไรก็แล้วแต่มึง มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน” ว่านพูดสรุป

“เนี่ย ตอนนี้กูมีเรื่องจะให้ช่วย”

“อะไรวะ”

“มึงช่วยโทรบอกพี่ภาคให้หน่อยดิว่าเกลี้ยกล่อมให้กูยอมเป็นเดือนสำเร็จแล้ว เมื่อกี้กูปฏิเสธเขาไปเสียงแข็งเลย กูไม่อยากเสียหน้า” ไป๋พูดด้วยเสียงอ่อยๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า มึงนี่น้า ฟอร์มเยอะไม่เคยหาย” ว่านหลุดขำออกมาอย่างตลกในความเรื่องมากของเพื่อนตัวเอง

“เออ ช่วยกูหน่อยนะ”

“นี่ถ้าคนอื่นเขามารู้ว่าหมอไป๋สุดหล่อนิสัยที่แท้จริงเป็นอย่างงี้ คนอื่นเขาจะว่ายังไงวะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

ว่านพูดกระเซ้า ไอ้หมอไป๋เพื่อนเขานี่ถือว่าเป็นคนหล่อคนหนึ่งเลย มันเป็นผู้ชายตัวสูงและผอม ที่สำคัญคือมันผิวขาวมาก ผมดำ คิ้วเข้ม หน้าใส พิมพ์นิยมสไตล์หนุ่มเกาหลีไม่มีผิด แต่นิสัยของไอ้ไป๋นี่ถือว่าเป็นมนุษย์ที่เข้าถึงยากมาก จะเรียกว่าไงดีนะ คือมันสนิทกับคนยากมากและแทบไม่เคยแสดงธาตุแท้ให้ใครเห็นเลย ภายนอกมันจะดูเป็นคนเงียบๆ เย็นชา ตายด้าน แต่ความจริงมันก็เป็นคนนิสัยดีคนหนึ่งเลยแหละ เพียงแต่มันไม่ค่อยหันมุมพวกนี้ให้ใครเห็น แน่นอนว่าเพื่อนสนิทอย่างเขาเป็นข้อยกเว้น เวลาเขาเห็นไอ้ไป๋เพื่อนจอมหยิ่งไม่สนใจโลกของเขามาวุ่นวายกับเรื่องจุกจิกเล็กๆ น้อยๆ เขาจะตลกเป็นพิเศษ มันชอบแสดงออกว่ามันไม่เคยสนใจอะไร แต่ความจริงแล้ว มันเป็นมนุษย์ที่โคตรสนใจสายตาคนอื่นเลย

“เออ ครั้งหน้าถ้ามึงเจอสาวถูกใจ เดี๋ยวกูจะเดินไปขอเบอร์มาให้หนึ่งครั้ง ถือว่าเป็นอันหายกัน”

“เรื่องดิ ให้มึงไปขอเบอร์ให้กูก็อดดิ ผู้หญิงเขาก็หันไปชอบมึงกันหมด ว๊าว หมอไป๋สุดหล่อ หัดเข้าไปเล่นเฟสบุ๊คบ้างนะ จะได้รู้ว่ามีคนทักมาจีบไม่ขาดสาย”

“รำคาญ”

“เห้ย พูดงี้ได้ไงวะ ความรักมันคือสีสันของโลกเลยนะเว่ย มึงนี่น้า สงสัยอ่านหนังสือจนกลายเป็นก้อนหินศิลาจารึกไร้หัวจิตหัวใจไปเสียแล้ว”

ว่านพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี ใช่แล้ว เขานี่แหละที่โปรดปรานความรัก โปรดปรานถึงขั้นที่ว่าหากมากกว่านี้อีกหน่อยก็จะเรียกว่าหน้าหม้อแล้ว

“ไม่เห็นจำเป็นกับชีวิตเลย ไร้สาระ” ไป๋พูดออกมาด้วยเสียงเบาๆ

“ถามจริง มึงไม่ชอบใครที่ไหนบ้างเลยเหรอวะ ฮอร์โมนมึงก็ไม่น่าจะผิดปรกติน้า มึงต้องชอบๆ ใครบ้างสิ บอกกูมาเหอะ เดี๋ยวกูช่วย”

“ไม่มีหวะ กูชอบอยู่ของกูเงียบๆ แบบนี้แหละ”

“โกหกตกนรก”

“นรกไม่เปิดต้อนรับคนอย่างกูหรอก”

“อินดี้ชิบหาย”

“เออๆ ปล่อยกูไปเหอะ ฝากโทรบอกพี่ภาคด้วยนะ เดี๋ยวกูจะไปหาไรกินละ”

“เออ โชคดีมึง วันจันทร์เจอกัน”

“เออ”

ไป๋กดตัดสายพร้อมโยนมือถือไปไว้บนเตียงข้างตัว เขายกมือขึ้นมาเท้าคางพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างอยางไม่มีจุดหมาย ความรักสำหรับเขาเป็นเรื่องที่วุ่นวายและเข้าใจได้ยากมาก แต่เอาเข้าจริงแล้วเขาก็ตอบไม่ได้ว่ามันเข้าใจได้ยาก หรือเขาไม่ได้พยายามทำความเข้าใจมันจริงๆ

‘เฮ้อออ’

นายพินต้า 

ติดตามและพูดคุยกับนักเขียนได้ที่ www.twitter.com/ninepinta

อย่าลืมแนะนำติชมนิยายเพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะครับผม ^ ^