:: บทที่สอง ::

นักเรียนแลกเปลี่ยน II

“วันนี้เราจะจับคู่วาดภาพกันนะ หันเข้าหาเพื่อนข้างๆ ตามแนวโต๊ะที่นั่งเลยนะ เริ่มจากริมหน้าต่างมาจนถึงประตูห้อง เอาล่ะ เริ่มได้” เสียงอาจารย์วิชาศิลปะเอ่ยสั่ง นักเรียนทุกคนทำตามด้วยสีหน้าเนือยๆ ด้วยเพราะวิชานี้ค่อนข้างน่าเบื่อและชวนง่วงสุดๆ และหนึ่งในนักเรียนเหล่านั้นมีคนหนึ่งกำลังนั่งทำหน้าเหมือนปลาขาดอากาศหายใจ

ทำไมเธอต้องคู่กับหมอนี่ด้วยนะ!

ฮานะปลายตามองคู่ของเธอด้วยสีหน้าเซ็งๆ เป็นเวลากว่าสามวันแล้วที่เธอเข้ามาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ และเธอก็เริ่มจะคุ้นเคยกับสถานที่ เพื่อนร่วมห้อง หรือแม้แต่บรรดาอาจารย์แล้ว แต่มีอยู่แค่สิ่งเดียวที่ทำอย่างไรเธอก็ไม่คุ้นเคยด้วยเลยสักนิด นั่นก็คือ… ชายเจ้าของดวงตาและเรือนผมสีโกเมนโต๊ะข้างๆ เธอนี่ไงล่ะ!

ดูอย่างตอนนี้สิ… อาจารย์สั่งให้นักเรียนทุกคนจับคู่กัน และเธอก็ช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้คู่กับชิเอล ซึ่งเขาไม่แม้แต่จะชายตามองเธอสักนิด ดวงตาสีโกเมนแสนเย็นชายังคงมองทอดออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่าข้างนอกนั้นมีอะไรให้น่ามองกว่าหน้าสวยๆ ของเธอนัก

“เอาล่ะ ถ้าจับคู่กันได้แล้วก็เตรียมขนอุปกรณ์วาดภาพแล้วตามครูไปที่สวนหน้าโรงเรียน”

“ค่า…/คร้าบ…” เสียงตอบรับเอื่อยๆ ของนักเรียนในห้องพร้อมกับพากันลุกขึ้นยืนแล้วทยอยออกจากห้องไป ไอโกะได้คู่กับนารุมิเดินเข้ามาหาฮานะแล้วมองเลยไปทางชิเอล

“ไปกันเถอะฮานะจัง เดี๋ยวหมอนั่นก็ตามมาเองแหละ”

“เอ่อ…” หญิงสาวนัยน์ตาสีนิลเหลือบมองชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนหันไปหาเพื่อนสาวทั้งสอง “พวกเธอไปกันก่อนเลย พอดีฉันยังเตรียมของไม่เสร็จน่ะ เดี๋ยวตามไปนะ”

“เอางั้นเหรอ” นารุมิมองไอโกะเหมือนขอความเห็นก่อนพยักหน้ารับ “โอเคๆ รีบตามมานะ”

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องเรียนไป ภายในห้องเรียนกลับมาสู่ความเงียบสงบเหลือเพียงฮานะกับชิเอลที่ยังคงนั่งเหม่อมองนอกหน้าต่างเช่นเดิม เธอปลายตามองเขาชั่วครู่ขณะสองมือรวบอุปกรณ์วาดภาพขึ้นกอดแล้วลุกขึ้นยืน

“ฉันรู้ว่านายไม่อยากจะคู่กับฉัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วง งานครั้งนี้เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง” เธอพูดทิ้งท้ายโดยไม่มองหน้าคู่สนทนาแล้วก้าวเดินออกจากห้อง ตลอดทางเดินอันเงียบสงบมีเพียงร่างบางที่เดินอยู่ เธอมุ่งหน้าไปทางบันไดหลังตึกเพราะจำได้ว่านั่นคือทางลงที่สามารถไปสวนหน้าโรงเรียนได้ โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นนั่นมันผิด…

กึก กึก กึก

ฝีเท้าเอื่อยๆ ดังก้องโถงทางเดิน ฮานะชะงักเท้าเล็กน้อยตอนเดินมาถึงทางลงบันไดแล้วพบว่าเบื้องล่างสุดปลายทางของบันไดนั้นมันมีไอพลังงานมืดครึ้มแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจและยังคงก้าวเท้าลงบันไดต่อไป

“อ๊ะ… ฉันเจ็บนะคะระ… รุ่นพี่เอย์จิ”

“ชู่ว์… เธอต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือไง”

บทสนทนาของคนสองคนลอยเข้ามาในหูของหญิงสาวเจ้าของเรือนผมยาวสลวยสีดำสนิท เธอหยุดฝีเท้าแล้วหันมองตามทิศทางเสียงซึ่งเป็นห้องที่มีป้ายติดหน้าประตูว่าห้องดนตรี จากความเก่าของบานประตูและบริเวณโดยรอบคิดว่าที่นี่คงจะเป็นห้องดนตรีเก่าที่ทางโรงเรียนเลิกใช้ไปหลายปีแล้วตามคำบอกเล่าของไอโกะ

ฮานะยืนชังใจเล็กน้อยสายตาจดจ้องบานประตูที่กำลังแง้มอยู่ เธอรู้ว่าไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องของพวกเขา แต่ฟังจากน้ำเสียงเจ็บปวดของผู้หญิงคนนั้นแล้วมันอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

“ตะ แต่ว่า… แบบนี้ฉันเจ็บจริงๆ นะคะ อึก…”

“หุบปากซะ มันน่ารำคาญ” เสียงทุ้มคำรามต่ำจนคนแอบฟังอย่างฮานะยังรู้สึกกลัว นับประสาอะไรกับหญิงสาวที่กำลังถูกกระทำคนนั้นล่ะ ไม่ได้การ… เธอจะทำเป็นเมินต่อเหตุการณ์ความรุนแรงนี้ไม่ได้

แอ๊ด*… ปึง!*

“หยุดนะ!” เสียงหวานกังวานก้องทันทีที่ประตูห้องดนตรีถูกเปิดออกสุดแรงจนมันกระแทกกับพนังเสียงดัง ดวงตาหวานสีนิลจับจ้องไปทางร่างสูงที่กำลังคร่อมร่างบางบนโต๊ะ ทั้งคู่หันมองผู้มาใหม่ด้วยแววตาต่างกัน หญิงสาวใต้ร่างมองเธอด้วยดวงตาเอ่อคลอหยาดน้ำตา ขณะดวงตาของชายเหนือร่างตวัดมองมาอย่างแข็งกร้าว

อึก… นั่นมันอะไรกัน

พรึ่บ*… เคร้ง*!

ร่างของฮานะนิ่งงันและชาวาบไปทั้งตัวราวกับถูกดวงตาดุดันสีแดงกร่ำตึงร่างเอาไว้ อุปกรณ์วาดภาพในอ้อมแขนร่วงหล่นสู่พื้น แต่เธอกลับไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด ดวงตาสีนิลยังคงจับจ้องภาพตรงหน้าด้วยหัวใจสั่นรัว ความหวาดกลัวแล่นวาบขึ้นมา

นั่นมัน… ขะ เขี้ยวงั้นเหรอ?