ตอนที่ 41 : มีแผนการอะไร

แบบอักษร

เช้าวันต่อมาอิทธิตื่นมานั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว รีบปั่นงานเพื่อในอีกไม่กี่วันข้างหน้า จะไปเที่ยวกับวีและฮันนี่ที่สวิตเซอร์แลนด์ ซึ่งอิทธิเองตั้งแต่เข้ามาสู่วงการนี้แทนพ่อไม่เคยได้ไปเที่ยวหรือทำอะไร ตามใจตัวเองเลยสักครั้ง เพราะต้องรับผิดชอบอะไรหลายๆอย่างและไม่อยากจะไปไหนกับใคร

“ กาแฟครับนาย ”

“ กาเบียลอยู่ไหน ”

“ อยู่ที่โต๊ะทำงานครับ ”

หลังจากที่ทราบว่ากาเบียลอยู่ที่ห้องทำงานอิทธิก็ถามถึงผลของการติดตามความเคลื่อนไหวของโจธานและ น้องสาวซึ่งก็ไม่พบพิรุธหรือสิ่งที่ส่อถึงการหักหลังเลย ยิ่งน้องสาวของโจธานที่เป็นสายปาร์ตี้ตัวยง รวมๆแล้ว ไม่น่า จะมีพิษมีภัยอะไร แต่ถึงอย่างนั้นอิทธิก็ไม่ชะล่าใจให้ตามติดสองพี่น้องนั่นต่อไปก่อน

“ นัดพบโจธานให้กูที่บาร์ก็ได้หรือถ้าทางนั้นเสนอว่าให้กูบินไปหาเค้าก็ตามนั้น ก่อนทริปเที่ยวสวิตกูนะ อย่าลืมล่ะ ”

“ นัดทำไมครับนาย ” กรรณพิมพ์บันทึกไว้เตือนความจำก่อนที่จะเงยหน้าถามนายกลับ

“ เออ...ทำตามที่กูสั่ง เรื่องนี้ไม่ต้องบอกกาเบียล ”

“ แต่นาย... ”

“ นี่เป็นคำสั่งจากปาก...กู ” อิทธิเน้นคำชัดๆด้วยน้ำเสียงอย่างดุๆกรรณจึงยอมทำตาม อย่างไม่ขัดอะไรต่อแล้วลุกเดินออกจากห้องทำงานนายกลับไปที่ห้องทำงานตัวเองซึ่งไม่ไกลจากห้องนายนัก

“ ไปหานายมาเหรอ ” เมื่อกรรณเดินเข้ามานั่งลงที่โต๊ะทำงานตัวเองกาเบียลที่นั่งอยู่โต๊ะ ร่วมห้องกันก็ส่งเสียงทักขึ้นมาทันที

“ เอากาแฟไปให้นายน่ะพี่ จะเอาซักแก้วมั้ย จะไปชงให้ ”

“ ไม่ต้อง เรียบร้อยแล้ว ”

“ เออ ที่พี่มาบอกนายว่าโจธานจะหักหลังนายอะ พี่ไปรู้มาจากไหน ” กรรณหมุนเก้าอี้หันไปถามกาเบียลอย่างจริงจังพลางคอยจับพิรุธ

“ เออน่ะ เอาเป็นว่ากูแอบรู้มาก็แล้วกัน ” กาเบียลไม่ยอมปริปากบอกอะไรจนทำให้กรรณ จ้องมองเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัวจนโดนกาเบียลบ่นเล็กน้อยจึงหันเก้าอี้กลับไปนั่งแบบเดิม

“ เมื่อกี้นายถามหาพี่ ไม่เข้าไปหานายหน่อยล่ะ ”

“ เออ ไปก็ได้ วันนี้ยังไม่ได้เข้าพบนายเลย ” กรรณฟุบหน้าลงนอนที่โต๊ะ กาเบียลจึงลุกขึ้น แล้วเดินไปหานายที่ห้องทำงานเมื่อได้รับคำอนุญาตจึงเดินเข้าไปด้านใน

“ กรรณบอกว่า...นายถามหาผม มีอะไรเหรอครับ ” กาเบียลเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานอิทธิ

“ นั่งก่อนสิ ไม่มีอะไรหรอก ก็หายหน้าหายตาตั้งแต่เช้า ”

“ ไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ อยู่ที่นี่กับบ่อนนั้นแหละ ”

“ คุณทำงานกับผมและพ่อผมรวมกันมากี่ปีนะ ” อิทธิปิดแฟ้มหมุนปากกาในมือจ้องไปที่กาเบียล

“ ก็...เกือบ 23 ปีแล้ว ทำไมเหรอครับ ”

“ นานเหมือนกันเนอะ คุณคงรู้นิสัยของพ่อและผมเป็นอย่างดีสินะว่าเวลาที่โกรธ โมโหตอนโดนหักหลัง หรือถูกหลอกนี่มันเป็นยังไง ”

“ นายจะพูดอะไรก็พูดเถอะครับ ” กาเบียลรู้ว่าการที่นายตัวเองพูดแบบนี้ต้องมีอะไรในหัวแน่ๆ

“ ผมเชื่อใจคุณมากนะกาเบียล ไม่มีคุณผมคงไม่ได้อยู่ ณ จุดๆนี้ ”

“ ผมทำอะไรให้นายไม่พอใจรึเปล่า ”

“ แล้วคุณคิดว่าคุณได้ทำอะไรที่ทำให้ผมไม่พอใจ ” อิทธิเล่นลิ้นหว่านล้อมเพื่อจับผิดกาเบียล

จนทำให้กาเบียลนั่งนิ่งแล้วหลบตาจากคนเป็นนายไป

“ มีอะไรก็บอก ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องงาน เข้าใจมั้ย ”

“ ครับ ” กาเบียลตอบกลับพลางพยักหน้าเล็กน้อยแต่สายตานั้นมองมือตนที่กุมอยู่ที่ตัก

“ เนี่ย...เสร็จแล้วกองเนี้ย เอาไปได้เลย ” อิทธิเห็นว่าสถานการณ์ดูเงียบไปสักพักจึงบอกกับ กาบียลและชี้ไปที่โต๊ะด้านข้างซึ่งมีแฟ้มวางกองอยู่ 5 – 6 แฟ้มรอการตรวจสอบอยู่ให้กาเบียลเอาไปตรวจ

“ หมดนี่เลยเหรอนาย ”

“ อือ เอาไปให้หมด ”

“ งั้นผมยกไปทำที่โต๊ะทำงานผมนะครับ ”

“ ตามสบาย ” อิทธิวางปากกาแล้วดื่มกาแฟไปอีกหนึ่งอึก ลุกขึ้นเดินออกจากห้องทำงาน ลงมาด้านล่างเพื่อเดินชมแผนกต่างๆของบริษัท ก่อนจะแวะมานั่งอยู่โซนที่มีโซฟาไว้รับรองแขกที่จะเข้ามาติดต่อหรือนั่งพัก

“ รับอะไรมั้ยคะ ฉันจะไปเอามาเสิร์ฟให้ ” พนักงานที่ล็อบบี้เดินมาก้มถามนายใหญ่ของบริษัท แต่นายใหญ่นั้นกลับปฏิเสธบอกไปว่ามานั่งเล่นดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งกวักมือเรียกลูกน้องคนหนึ่งที่เดินอยู่ แถวนั้นให้เข้ามาพบตน

“ กูมีงานให้มึงทำ คอยตามกาเบียล ไม่ว่าเค้าจะไปไหนทำอะไร แล้วรายงานกู อย่าให้กาเบียลรู้ตัว มึงจะเจอดีจากกาเบียลแล้วก็กู ”

“ ครับนาย ” ชายชุดดำยืนก้มหน้าลงรับคำสั่งอย่างว่าง่าย

“ มึงชื่อจ้อยใช่มั้ย ” ถึงแม้ว่าอิทธิจะมีลูกน้องเยอะแยะมากมาย แต่อิทธิเองก็พอจะจำได้ ลางๆว่าใครชื่ออะไร หลังจากสั่งงานเสร็จอิทธิก็ลุกเดินออกจากบริเวณนั้นไปทั่วบริษัท พนักงานมากมาย ต่างเข้ามาทักทายยกมือไหว้กันยกใหญ่ นานๆทีนายใหญ่จะปรากฏตัวโดดเดี่ยวและนานขนาดนี้

“ ไปไหนครับนาย ” กรรมการบริษัทคนหนึ่งเห็นเข้ารีบเดินเข้ามายกยิ้มให้

“ เดินเล่น มีไรทำก็ไปทำ ”

“ ผมไม่เห็นนายเดินตรวจงานนานแล้วนะครับ ส่วนใหญ่เห็นแต่กาเบียลเป็นคนเดินตรวจแทน ”

“ แล้วมีงานให้ตรวจรึยัง ” อิทธิถามพร้อมเอามือล้วงกระเป๋าก้างเกงไว้ข้างหนึ่ง

“ เอ่อ...ยะ...ยังครับ ขอตัวครับนาย ”

อิทธิส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วออกเดินต่อไปอีกสักพัก กรรณก็เดินมาบอกว่า 5 โมงเย็นแล้วซึ่งเป็นเวลาที่ต้องไป รับวีจากที่ทำงานเหมือนทุกๆวัน

“ กูขี้เกียจไปรับวีละ มึงโทรบอกวีให้ที ”

“ นายโทรเองดีกว่าครับ เดี๋ยวนายเห็นเบอร์ผมในเครื่องคุณวี นายจะมาไม่พอใจผมอีก ” เคยมีเหตุการณ์ที่อิทธิเช็คโทรศัพท์วีแล้วเห็นเบอร์โทรเข้าออกเป็นกรรณ ทำเอาอิทธิไม่พอใจไปหลายวัน จนตอนนี้กรรณไม่อยากจะโทรหาคนสำคัญของนายเท่าไรถ้าไม่จำเป็นจริงๆ

“ เออ กูโทรเองก็ได้ ”

“ นายจะมาหึงผมกับคุณวีทำไม ” กรรณพูดกับนายอย่างไม่เข้าใจ

“ บางทีมันก็เกินหน้าเกินตาไง ” อิทธิเงยหน้าจากโทรศัพท์มองกรรณนิดๆ

“ ถ้าผมคิดจะชอบคุณวี ผมคงไม่ช่วยนายให้ได้รักกับคุณวีหรอกครับ ”

“ แม้ว่าเป็นคำสั่งจากกูก็ไม่ทำ? ”

“ เรื่องของหัวใจ บังคับกันไม่ได้หรอกครับ ” กรรณยิ้มกว้างให้กับนายจนโดนสั่งให้เงียบเสียง เนื่องจากปลายสายที่คนเป็นนายโทรไปนั้นรับแล้ว อิทธิบอกกับคนปลายสายว่าจะไม่ไปรับโดยจะส่งคนรถไปรับวีแทน แต่วีนั้นปฏิเสธบอกว่ากลับเองได้ จึงทำให้อิทธิเอ่ยถามต่ออีกนิดหน่อยว่าวีจะไปที่บ้านตนหรือไม่ซึ่งวีบอกว่าไปโดย จะไปสอนฮันนี่เดินต่อ อิทธิจึงยิ้มอย่างลืมตัวแล้วบอกให้วีรอตนหลังจากเลิกงานเสร็จจะรีบกลับไปหาแล้วทั้งคู่ก็วางสาย เหลือไว้เพียงรอยยิ้มบนใบหน้าที่ยังคงมีอยู่เหมือนกัน

“ รถมารอแล้วครับนาย ” อิทธิเก็บรอยยิ้มนั้นไว้แล้วเดินไปขึ้นรถมุ่งตรงไปที่บ่อนและแวะที่ห้องเชือด เพื่อไปจัดการกับลูกหนี้รายล่าสุดที่ได้รับการแจ้งมาโดยทั้งกาเบียลและกรรณก็ตามมาติดๆ ภายในห้องเชือดนั้นมีชายวัย ประมาณ 35 เนื้อตัวฟกช้ำ ปากและหัวแตก ถูกมัดมือให้นั่งอยู่ที่พื้น

“ นายครับทวีศักดิ์ไม่จ่าย 7 แสนครับ ”

“ ก็กูไม่มีเงิน จะเอาที่ไหนจ่าย ปล่อยกูไป ”

“ แล้วปล่อยให้แม่ง 7 แสนเลยเหรอ ” อิทธิหันไปตวาดถามลูกน้องที่อยู่ประจำบ่อน

“ เอ่อ... ”

พัวะ!! ตุ้บบบบบบบ เสียงฝ่ามือตบลงไปที่หน้าของลูกน้องอย่างหงุดหงิดแล้วก็ตามด้วยเท้าย่ำไปอีกหนึ่งที

“ กี่รอบเนี่ย 7 แสน ” กรรณถามเนื่องจากเห็นว่าเป็นจำนวนเงินที่เยอะพอสมควร

“ 2 ครับพี่ ”

“ กูก็คิดว่าจะได้คืนเลยลงไปเยอะ แม่ง..ไม่ได้อะไรกลับมาเลยมีแต่เสีย ” ทวีศักดิ์บ่นเสียงดัง

“ กูได้ยินคำนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่ะ ” อิทธิมองลูกหนี้ตรงพื้นอย่างเวทนาและลูกน้อง ก็เหมือนจะรู้หน้าที่เดินเอาปืนมาส่งให้นายไว้เตรียมการปลิดชีพคนผิดคำพูด

“ อย่าฆ่ากูเลย กูขอเวลาได้มั้ย จะหาเงินมาคืนให้ ”

“ เวลาเหรอ กูเป็นคนไม่ค่อยมีเวลาด้วยสิ ขี้เกียจรอ ไม่ชอบ!! ”

“ กูยังไม่อยากตาย ”

“ เคยได้ยินมาบ้างมั้ย ถ้าครบกำหนดคืนแล้วไม่มีคืน จะโดนอะไรยังไง แล้วเคยมีใครได้รับโอกาสจากนายกูบ้างมั้ยฮะ ” กาเบียลเดินไปพูดกับทวีศักดิ์ใกล้ๆ

“ มึงทำงานอะไรเงินเดือน 20000 บวกมั้ย ” อิทธิถามเอ่ยถามลูกหนี้ตรงหน้า

“ ทำงานเป็นพนักงานบริษัทเอกชน ”

“ นายถามทำไมครับ เสียเวลาเปล่าๆ ”

“ ไม่ต้องยุ่ง ตอบกู!!! ”

“ ……………. ”

“ พ่อแม่มึงตายรึยัง ” อิทธิยังคงรัวคำถามใส่ลูกหนี้ตรงหน้าอย่างช้าๆชัดๆ

“ ยัง มีลูกด้วยหนึ่งคน ”

“ หึ! ”

ปั้งงงงงงงงงงงง!!

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดทำให้ทวีศักดิ์นั่งหลับตาเกร็งสุดฤทธิ์แต่ก็ต้องลืมตาขึ้นเมื่อพบว่ากระสุนนั้นเฉียดขาตัวเอง ไปเล็กน้อยแล้วค่อยๆเงยหน้ามองคนที่จ่อปืนมาที่ตัวเองอย่างสงสัย ไม่เพียงแค่ทวีศักดิ์ลูกน้องทุกคนที่อยู่ในห้อง ก็ประหลาดใจเพราะไม่มีเลือดสักหยดกระจายเมื่อนายยิงปืนออกไป

“ นายครับ รออะไรอยู่ ”

“ มึงคิดว่าชีวิตมึงมีค่ามากกว่าเงิน 7 แสนนี้มั้ย ” อิทธิลดปืนลงไว้ข้างขาตัวเองแล้วถาม ลูกหนี้ออกไปเสียงดังลั่นห้องและลูกหนี้อย่างทวีศักดิ์ก็ได้แต่พยักหน้าเบาๆตอบมาเฟียสุดโหดตรงหน้า

“ กูให้เวลามึง 6 เดือน กูต้องได้ 7 แสนคืน มึงทำได้มั้ย ”

“ นาย!! ” กาเบียลเรียกคนเป็นนายที่จู่ๆจะปล่อยคนที่จับมาไป

“ หุบปาก ” อิทธิหันไปตะคอกใส่กาเบียลไม่ดังนัก

“ 6 เดือนเลยเหรอ ” ทวีศักดิ์ถามซ้ำเพราะคิดว่าไม่เคยมีใครให้เวลานานขนาดนี้มาก่อน

“ หรือว่ามันนานเกินไป ”

“ ไม่นานๆ กูจะรีบหาเงินมาคืนให้เร็วที่สุด สาบานเลย ”

“ กรรณไปทำร่างสัญญาให้แม่งเซ็น ”

“ ครับนาย ”

มือซ้ายมาเฟียรับคำสั่งจากนายก็รีบกลับไปที่ห้องทำงานเพื่อจัดการทำสัญญาฉบับหนึ่งขึ้นมา ในระหว่างที่ รอใบสัญญา อิทธิยังคงพูดคุยกับลูกหนี้คนนี้ของตัวเองต่อ เพื่อสั่งสอนอะไรเพิ่มเติม

“ ลองคิดดูนะว่าถ้าครอบครัวมึงขาดมึงไปพวกเค้าจะอยู่กันยังไง เงิน 2 หมื่นกว่าในแต่ละเดือน หล่อเลี้ยงคนได้กี่ชีวิต แล้วมึงเอาเงินมาลงทุนกับสิ่งลมๆแล้งๆ เกิดมากี่ปีหัดใช้สิ่งที่มีอยู่ในหัวคิดบ้าง ”

คำพูดของอิทธิทำให้ทวีศักดิ์สลดลงไปก้มหน้าก้มตาไม่ตอบโต้จนกระทั่งกรรณเดินถือสัญญามาให้เซ็น ทวีศักดิ์จึงเอ่ยคำขอบคุณที่ไว้ชีวิตตนและพูดให้ตนได้คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่และลูกตัวเอง หลังจากเสร็จสิ้นอิทธิก็สั่งปล่อยตัวทวีศักดิ์ไปแล้วตัวเองก็เดินออกมาจากห้องเชือดท่ามกลางสายตาจากลูกน้องที่มอง นายอย่างประหลาดใจไม่หายเพราะนายของพวกเค้าให้โอกาสคนซึ่งเป็นสิ่งที่นายไม่เคยทำ

“ นายครับ นายทำแบบนี้แล้วเราจะไม่ขาดทุนเหรอครับ ” สองหัวหน้าลูกน้องประจำบ่อนเอ่ยถามนายอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ มึงลองมองดูสิ คนที่เข้ามาเล่นพนันในแต่ละวันมันลดลงหรือเพิ่มขึ้นทุกวันๆ ”

“ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆครับนาย ”

“ แต่นายไม่เคยปล่อยใครรอดกลับไปสักคนเลยนะครับ ” กรรณเลิกคิ้วถามต่อ

“ กูให้โอกาส กูเองก็ได้เงินคืน กูฆ่าไปกูไม่ได้อะไรเลยสักบาทเดียว แถมชีวิตคนๆหนึ่ง ยังมีประโยชน์ต่อคนๆอื่นอีกหลายชีวิต ก็คุ้มที่กูจะปล่อยไปไม่ใช่เหรอ คนที่ทำกูเท่านั้นแหละสมควรตาย ”

“ นะ...นายสุดยอดไปเลยครับ ”

“ แยกย้ายกันไปได้ละ ถ้ามีอะไรก็ให้กรรณมาบอกกู ”

“ ครับนาย ”

อิทธิเดินกลับขึ้นมาที่ห้องทำงาน แต่ขณะที่กำลังจะเดินผ่านทางแยกไปทางห้องอื่นก็ได้ยินเสียงเหมือน เสียงกาเบียลคุยโทรศัพท์อยู่ จึงเดินอย่างเงียบๆเข้าไปแอบฟังว่ากาเบียลคุยอะไรกับใครจนได้ยินนิดหน่อยว่า

“ จับมา!! จับให้ได้ ”

“ จับได้แล้วเอาไปขังไว้ที่คอนโดกู ”

“ เออ...ทำตามที่กูสั่ง คืบหน้ายังไง โทรหากูด่วน แค่นี้แหละ ”

เมื่ออิทธิเห็นว่ากาเบียลวางสายแล้วกำลังหันกลับมา จึงรีบเผ่นเดินเข้าห้องทำงานตัวเองไปก่อนและกาเบียล เองก็เดินเข้ามาเคาะประตูห้องทำงานตนเพื่อขอเข้าพบ อิทธิจึงรีบอนุญาตและนั่งนิ่งไม่มีพิรุธอะไร

“ ผมได้ยินเสียงนายปิดประตูเมื่อครู่ เพิ่งเข้ามาเหรอครับ ” หูตาเร็วและดีต้องยกให้กาเบียลมือขวาสุดเก่งและแกร่ง ใครทำอะไรยากที่จะรอดพ้นปฏิภาณไหวพริบของกาเบียลไปได้

“ อือ ไปห้องเชือดมา ” อิทธิตอบกลับไปและยังคงนั่งนิ่ง

“ อ๋อ ครับ ”

“ มะรืนคุณไปประชุมแทนผมหน่อยได้มั้ยที่ญี่ปุ่น ”

“ ทำไมนายไม่ไปด้วยตัวเองล่ะครับ มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า ” กาเบียลคิดสงสัย เพราะปกติงานทุกงานนายจะไปเองตลอด แต่ก็ได้คำตอบมาว่าอีก 2 วันอิทธิจะบินไปเที่ยวสวิตเซอร์แลนด์ กับวีและลูกสาวจึงไม่อยากบินไปบินกลับเลยให้กาเบียลไปประชุมแทนและกาเบียลก็ตอบตกลงไปแทนนาย

“ หรือถ้าคุณมีธุระก็ให้คุณเลขาไปคนเดียวก็ได้นะ ”

“ ปะ...ปล่าว ไม่มีธุระอะไรหรอกครับ ผมไปได้ ”

“ อืม...ดี ”

“ ไปเที่ยวก็ระวังตัวไว้ด้วยนะครับนาย ”

“ บอกให้ระวังตัวแล้วทำไมไม่ไปด้วยกันซะล่ะ ”

“ ถ้าผมไปใครจะไปประชุมแทนนาย ให้ผมอยู่ไทยคอยจับตาดูอะไรๆดีกว่า ”

“ หึ! ” อิทธิยกยิ้มมุมปากแล้วหยิบแฟ้มมาเปิดอ่านก่อนที่จะกลับบ้านไปหาคนที่นัดเอาไว้

# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน มาเม้นท์ มาถูกใจนะคะ

# หลายคนบอกว่ากาเบียลมีแฟนแน่เลย ใครล่ะ อาจจะมี ไม่มี

หรือว่าอีกไม่นานจะมีก็ได้นะ 555555 หญิงชายก็คอยดูเอา

# สำหรับคนที่เข้ามาอ่านใหม่ ยินดีต้อนรับเสมอจ้าาา

# คุณ Add บอกไรท์ว่ารออยู่ปากซอย 5555 ดูเดอะแรปเปอร์ช้ะ