​***** ฝากช่วยกันซื้อนิยาย สยบร้ายนายมาเฟียหน่อยจ้า ถ้าเป็นเล่มจบในเล่มถึงตอนนี้นะ ******** 

 

 

อิทธิรู้ว่าวีกินข้าวกับเพื่อนสนิทที่เคยบอกว่าเป็นแฟนก็รู้สึกไม่พอใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ กระทั่งรอจนถึงเย็นก็ไปรับวีจากที่ทำงานขึ้นรถมา  พอรถเคลื่อนมาจอดถึงตัวบ้าน  อิทธิก็เดินลงจากรถเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่สนใจคนเดินตามหลัง วีจึงรีบเดินตามเข้าไป ทักทายป้าภา อินและอร จากนั้นก็รีบขึ้นไปหาหนูน้อยสุดที่รักที่ห้องของเล่น  ซึ่งหนูน้อยกำลังนอนเล่นอยู่กับลูกบอลและตุ๊กตาอย่างทุกๆวัน 

“  พี่ไปพักก่อนก็ได้ ผมดูฮันนี่เอง  ” 

“  ได้ค่ะ  ”    สาค่อยๆลุกเดินออกไปพักหลังจากดูแลหนูน้อยมาทั้งวันแล้ว 

“  ฮันนี่  ใครชื่อฮันนี่ยกมือ  ฮันนี่  ” 

วีส่งเสียงเรียกฮันนี่ย้ำๆซ้ำๆ และพอถามว่าใครชื่อฮันนี่ก็จับฮันนี่ชูแขนขึ้นให้รู้ว่าชื่อตัวเอง ขณะที่ฮันนี้ก็นอนร้องไม่เป็นภาษา แอะ. แอ   ออ  อา   เล่นกับวีอยู่เรื่อยๆ ซึ่งดูเหมือนหนูน้อยจะชอบใจไปเสียทุกอย่างกับสิ่งที่วีพูด ยิ้มแย้มเล่นด้วยด้วยความชอบใจสนุกสนาน 

“  ดีจ้า  ดีจ้า  ดีจ้าฮันนี่  ” 

“  อี จ้า อี ดี ” 

“  ดีจ้า!  ทำมือแบบนี้ด้วย  ”     วีจับมือฮันนี่ขึ้นมาประกบกันและสักพักเสียงประตูก็เปิดขึ้นทำให้ฮันนี่หันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ทางประตู  จากนั้นก็หันมาสนใจวีต่อยกไม้ยกมือไปมา 

“  7 เดือนกว่าสอนพูดแล้วเหรอ  ”            มาเฟียหนุ่มเดินมานั่งลงอีกฝั่งของเตียง 

“  ก็พูดให้ได้ยินไปเรื่อยๆ เผื่อฮันนี่จำไปบ้างแล้วอยากเลียนเสียง  ” 

“  ฮันนี่ มาให้แด็ดดี๊กอดหน่อย  ” 

“  ต่อไปนี้นายต้องอุ้มฮันนี่ให้น้อยลงนะ  ผมจะฝึกให้ฮันนี่ทรงตัวนั่งเอง  ” 

“  นั่งเลยเหรอ  ”        มาเฟียถามเพราะไม่มีข้อมูลเรื่องแบบนี้มาก่อน 

“  นั่งได้แล้ว  เราก็คอยประคองอยู่ข้างหลังแบบนี้  ”. วีจับฮันนี่ให้อยู่ในท่านั่งมือร่างบางข้างหนึ่งทาบไว้ที่หลังแล้วค่อยๆปล่อยมือออกและรอรับตอนหนูน้อยจะหงายหรือเอนตัวล้มลง 

 

“  เคยมีลูกเหรอ  รู้ไปซะทุกเรื่อง  ” 

“  เคยครับ  ”. คำตอบของวีสร้างความไม่พอใจให้กับมาเฟียจนต้องถามกลับ อย่างเกรี้ยวกราด 

“  มึงมีลูกกับใคร!  กูไม่เชื่อหรอก  ” 

“  เนี่ยแล้วก็เป็นแบบเนี้ยไง  ก็ยังไม่มีมั้ย จะมีได้ไงล่ะ  ” 

“  ก็แค่ถามเอง  ”              มาเฟียหนุ่มพูดด้วยเสียงนุ่มนวลเบาๆตอบกลับไป 

“  ผมก็ไปหาอ่านๆมา จะได้มาสอนฮันนี่ คอยดูพัฒนาการของฮันนี่  ” 

“  กูไม่เห็นเคยอ่านอะไรเกี่ยวกับลูกเลย  ” 

“  ฮันนี่จะเสียใจมั้ยนะ พ่อแท้ๆยังไม่สนใจใยดีลูกเลย  คุณแยมเธอคงไม่พอใจแน่ที่นายทำกับลูกเธอแบบนี้  ”           วีลอยหน้าลอยตาพูดอย่างกวนๆ 

“  เวอร์ไปละ ” 

“  ฮันนี่!  ดูแด็ดดี๊สิ...ว่าวีเวอร์  ”          วีก้มลงไปพูดกับหนูน้อยแล้วหอมเธออย่างหมั่นเขี้ยว 

“  วีคือ...ฮันนี่ไม่ใช่...  ” 

“  นายยย  นายดูฮันนี่นั่งทรงตัวเองได้  ดูสิ  ” 

ด้วยความที่วีกำลังตื่นเต้นที่ฮันนี่นั่งเองได้นานขึ้นจึงรีบเรียกนายดู จนทำให้อิทธิไม่ได้บอกออกไปว่าฮันนี่ไม่ใช่ลูกตัวเองกับแยม แต่เป็นลูกของพี่ชายตัวเองกับแยมตางหาก  อิทธิจึงคิดว่าค่อยหาโอกาสบอกอีกครั้งแล้วมองฮันนี่ที่นั่งทรงตัวเองได้เอง 

 

“  เก่งมาก ฮันนี่  ”             มาเฟียหนุ่มยกมือลูบหัวลูกน้อยอย่างเอ็นดู 

“  ปรบมือ  ” 

“  แอะๆๆๆ   อ้าาา อี จ้า ” 

ฮันนี่ยิ้มเริงร่าเมื่อทุกคนต่างยิ้มแย้มเมื่อเห็นฮันนี่นั่งทรงตัวเองพอได้แล้ว ถ้าฝึกนานขึ้นคงนั่งได้เองอย่างถาวร  ไม่ต้องมาคอยรอรับหากเอนหลังอยู่แบบนี้  วีพูดพลางจับมือฮันนี่ให้ปรบมือ  ให้เอาปิดตาจ๊ะเอ๋ สอนเรียกนิ้วทั้ง 5 โดยพูดให้ฟังผ่านหูไปเรื่อยๆ จนอิทธิสังเกตเข้าจึงเอ่ยถามอะไรบางอย่างออกมา 

“  มึง...ออกจากงานแล้วมาเลี้ยงฮันนี่มั้ย  ” 

“  พูดเป็นเล่นน่ะ  ” 

“  กูพูดจริง ”             มาเฟียพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเพราะอยากให้ร่างบางมาดูแลลูกให้ทั้งวัน 

“  ไม่ได้  ผมรักงานที่ผมทำ ผมภูมิใจในอาชีพของผม  ”         ร่างบางเงยหน้าบอกคนตรงหน้า 

“  มึงไม่รักฮันนี่เหรอ  ” 

“  อย่าเอาฮันนี่มาอ้าง  แล้วถ้าผมบอกว่าให้นายเลิกเป็นมาเฟียมาเลี้ยงฮันนี่ลูกของนายเองบ้างล่ะนายจะทำมั้ย  ”        สิ่งที่อิทธิขอทำให้วีไม่พอใจจนพูดแบบนั้นออกไป 

 

“  วี!!  ”               อิทธิก็ไม่พอใจและโกรธที่วีพูดแบบนั้นกับตนเช่นเดียวกัน 

“  ขอโทษ...ผมรักฮันนี่  แต่ผมก็..ก็อยากทำงานที่ผมรัก  ” 

“   อือ  พูดดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องพูดแบบนั้นเลย  ” 

“  นายโกรธผมเหรอ  ”          มาเฟียหนุ่มไม่พูดไม่จาหยิบลูกบอลยื่นให้หนูน้อยเล่น จนวีเอ่ยคำขอโทษอีกครั้งและบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ จนมาเฟียหนุ่มยอมใจอ่อนยกโทษให้ 

“  ถือว่ากูไม่ได้ยินที่มึงพูดเมื่อกี้ละกัน  ” 

“  ฮันนี่ แด็ดดี๊โกรธวี  ช่วยวีด้วยเร็ว  ” 

อิทธิมองวีที่ก้มลงไปบอกฮันนี่ให้ช่วย  แต่ตาของวียังคงมองมาที่อิทธิแต่อิทธิก็ยังไม่ได้พูดตามปกติ 

“  แด็ดดี๊ไม่ยอมพูด นั่งเงียบไปแล้ว ฮันนี่ช่วยวีด้วย  ” 

“  ฮันนี่  บอกวีว่าให้มาง้อแด็ดดี๊ แด็ดดี๊จะยกโทษให้  ” 

“  ง้อยังไง  ”            ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาถามคนที่โกรธอยู่ตรงๆ 

“  มึงก็ถามฮันนี่สิ ถามกูทำไม  ” 

“  หึ!!  ”       วีส่งเสียงพลางทำปากคว่ำกระพริบตาปริบๆอย่างน่าเอ็นดู 

“  สาไปไหน เข้ามาตั้งนานยังไม่เห็นเลย  ” 

“  ผมให้เค้าไปพัก แล้วจะดูฮันนี่ให้ก่อน นายอยากได้อะไรรึเปล่า ” 

 

อิทธิก้มลงไปหอมฮันนี่แล้วลุกขึ้นเดินออกไปทางประตูห้องโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรคนในห้องเลย 

“  ไปไหนอ่า ”        ร่างบางเอ่ยถามก่อนที่นายจะปิดประตูแล้วเดินหายไป 

“  อาบน้ำ  ทำงาน  ทำไม  ” 

“  แค่ถาม  ” 

“  อยากให้อยู่ด้วยเหรอ ”           มาเฟียหนุ่มถามแล้วยิ้มแบบมีเล่ห์เหลี่ยม 

“  คิดไปเอง  ไปเลย  ” 

 

วียังคงฝึกฮันนี่ให้นั่งต่อ  สลับกับปล่อยให้นอนเล่น ฮันนี่เองก็มีโก่งตัวขึ้นเองบ้างในท่าวิดพื้นแล้วก็ทิ้งตัวนอนลงไป  วีจึงช่วยจับขึ้นมาให้นั่ง ปล่อยเอนลงไปกับหมอนบ้าง  ฝึกได้เกือบ2 ชั่วโมงก็อุ้ม ฮันนี่กลับมาที่ห้องนอน  วางลงที่เตียงแล้วไปเตรียมน้ำ จากนั้นก็พาฮันนี่ไปอาบน้ำแต่งตัวซะใหม่  หยิบนมมาด้วยเพื่อให้ฮันนี่นอนดูดไปก่อนนอน 

“  ฮันนี่  วีรักฮันนี่นะ  วี..รัก..ฮันนี่  ”     จุ้บ   จุ้บ  วีเรียกแล้วก้มลงไปจุ้บที่หัวหนูน้อยบ้างที่แขนบ้างระหว่างที่หนูน้อยนอนดูดนม ตามองมาที่ร่างบาง 

“  มาแล้วค่ะ  ว้าวกินนมเตรียมนอนแล้วใช่มั้ยเนี่ย  ” 

“  ผมอาบน้ำให้นมเรียบร้อยแล้วนะ  ” 

“  ค่ะๆ  เดี๋ยวพี่จะปล่อยให้คุณหนูนอนเล่นสักพัก จะกล่อมให้นอน ” 

“  โอเค ผมว่าจะกลับก่อนอะครับ ไว้จะมาหาใหม่นะพี่สา  ” 

วีบอกกับสาแล้วเดินไปจัดการอะไรเรียบร้อยจากนั้นก็ออกมาจากห้องฮันนี่เดินไปหานายที่ห้องทำงาน 

 

 

ก๊อกๆๆ 

 

วีเดินไปที่ห้องทำงาน เคาะประตูเล็กน้อยแล้วประตูก็เปิดออก ทำให้วีเห็นกรรณยืนอยู่คาประตูแล้วหันไปบอกนายว่าวีมาหา จากนั้นทั้งกรรณ และกาเบียลก็พากันออกมาจากห้องทำงานนายเพื่อให้วีเข้าไปแทน 

“  ทำงานกันอยู่รึเปล่าครับ ไม่รบกวนก็ได้ครับ  ”     วีถามเพราะเกรงใจคิดว่ามาผิดเวลา 

“  คุยกันเสร็จแล้วครับ  เชิญเถอะ...  ”        กาเบียลยิ้มนิดๆแล้วผายมือให้เข้าไปข้างใน 

“  เข้าไปเลยครับ นายรออยู่ ”        กรรณก็เช่นกันเปิดประตูรอให้ร่างบางเข้าและรอปิดให้วีจึงเดินเข้ามาในห้อง เดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับมาเฟียหนุ่มที่ก้มหน้าก้มตาอ่านอะไรบางอย่างอยู่ 

 

“  ถ้าไม่ได้เข้ามาง้อก็ออกไป  ”           มาเฟียหนุ่มแกล้งพูดและทำหน้านิ่งว่ายังโกรธอยู่ 

“  คิดว่าหายโกรธแล้วซะอีก  ” 

“  ยัง!  ” 

“  เดี๋ยวค่อยง้อได้มั้ย ขอคุยเรื่องฮันนี่ก่อน  ”      วีเลื่อนเก้าอี้เข้ามาพร้อมที่จะพูดคุย 

“  มีอะไร ” 

“  7 เดือนกว่าแล้วพาฮันนี่ไปฉีดวัคซีนได้แล้ว พาเธอไปพบหมอบ้าง  จะได้รับคำแนะนำในวัยนี้ด้วย  ฟังจากหมอโดยตรงน่าจะดีกว่าอ่านจากในเน็ตนะผมว่า  ” 

“  อือ กูยังไม่เคยพาไปตรวจสุขภาพดูบ้างเลย  ” 

“  ผมจะมาบอกแค่นี้แหละ  ” 

“  มึงว่างวันไหน  ไปเสาร์อาทิตย์ได้มั้ย  ” 

“  นายเป็นพ่อก็พาไปเลย  เกี่ยวอะไรกับคนนอกอย่างผม  ” 

“ แต่มึงเป็นคนสำคัญของกูนะ “ 

“  คำผมเคยได้ยินมาแล้วน่ะสิ  ”        วีเริ่มรนรานเพราะความเขิน 

“  ใครพูดกับมึง ” 

“  ไม่มีใครพูดกับผมหรอก มีแต่นาย...ที่พูดกับคนอื่นไม่ใช่รึไง  ” 

“  ใคร  กูไม่เคยรักใคร จะใช้คำนี้กับใครฮะ  ”         มาเฟียถามเพราะแน่ใจว่าไม่เคยพูดแน่ๆ 

“  คุณแยมไง นายจะไม่เคยรักใครได้ไง นายบอกว่าคุณแยมเป็นคนสำคัญในชีวิตนายแล้วเค้าก็เป็นแม่ของลูกนายด้วย  หรือไม่จริงครับ  ” 

“  ฮันนี่ไม่ใช่ลูกของกูกับแยม  ”        ได้โอกาสมาเฟียจึงพูดความจริงออกไปสักที 

“  อะไรนะ  ”        วีถึงกับตกใจค้างไปชั่วขณะ 

“  ฮันนี่เป็นลูกพี่ชายกูกับแยม แยมเป็นภรรยาพี่อัทพี่ชายกู  ” 

“  ผมเข้าใจมาโดยตลอดว่านายเป็นพ่อแท้ๆของฮันนี่  ” 

“  ตอนที่พี่อัทโดนฆ่าตาย  กูก็สงสารแยมที่กำลังตั้งท้องฮันนี่  ก็เลย...ซื้อคอนโดนั้นให้แล้วให้แยมย้ายมาอยู่เพื่อความปลอดภัยและสะดวกต่อการที่กูจะส่งให้ใครไปคอยดูแล  ” 

“  จนคุณแยม...เสียสละเพื่อให้ฮันนี่เกิดมา  ” 

“  อือ  กูก็บอกกับทุกคนว่ากูคือพ่อของฮันนี่และทุกคนก็ต้องเข้าใจว่ากูคือพ่อของฮันนี่จริงๆ กูไม่อยากให้ฮันนี่เกิดมาแล้วไม่มีพ่อแม่ เป็นลูกกำพร้าและได้ชื่อว่าเป็นเด็กขาดความอบอุ่นเหมือนที่กูเคยได้รับ เพราะกูรู้ว่ามันรู้สึกแย่แค่ไหน  ” 

 

“  นาย...นายไม่ใช่มาเฟียที่ทุกคนรู้จักจริงๆ  ”      วีพูดออกมาเพราะได้รับรู้ถึงอีกมุมหนึ่งของมาเฟียที่ขึ้นชื่อเรื่องความเหี้ยมโหด ใจยักษ์ใจมาร แต่ลึกๆแล้วเค้ามีมุมที่อ่อนโยนและอบอุ่นที่สุด 

 

“  นายโหดเหี้ยม เกรี้ยวกราดดุร้ายในสายตาทุกๆคน แต่สำหรับผมตอนนี้  นายคือ คนที่ใจดีอ่อนโยนแล้วก็...  ”     วียังพูดไม่จบ อิทธิก็เอ่ยแทรกออกมาและทำให้วีถึงกับยิ้มเขินและดีใจจนทำหน้าไม่ถูก 

“  กูจะทำแบบนี้เฉพาะกับคนที่กูรักเท่านั้นแหละ  ” 

“................” 

“  ฮันนี่จะรู้ไม่ได้ ว่ากูไม่ใช่พ่อแท้ๆ ฮันนี่คือลูกของกูมึงจำไว้ด้วย  ” 

“  ครับ  ฮันนี่คือลูกสาวของนาย  ” 

“  ตอนมึงรู้ว่ากู...พาแยมมาอยู่ที่คอนโดแล้วแยมก็ท้องด้วยนี่มึงรู้สึกยังไงทำไมถึงเข้าใจว่ากูเป็นพ่อของเด็ก  ” 

“  ผมคิดว่านายเป็นคนมีความรับผิดชอบ  พอทำผู้หญิงท้องก็เลิกยุ่งเลิกนอน กับใครไม่ซ้ำหน้าเพื่อหยุดอยู่แค่แม่ของลูกคนเดียว  แล้วก็นายเปลี่ยนไป  นายไม่ใช่นายคนเดิมของผม ” 

“  หึ!  นายของผมงั้นเหรอ ”     มาเฟียยกยิ้มปลื้มใจกับคำว่านายของผม 

“  นายก็เป็นนายของทุกคนนั้นแหละ  ”       ร่างบางถึงกับรีบแก้คำพูดตัวเองใหม่ 

“  ถึงกูจะเป็นนายของทุกคน แต่หัวใจกูเป็นของมึงคนเดียวนะ  ” 

“  นะ...นาย  พูดอะไรออกมาเนี่ย  ” 

“  แล้ว...หัวใจมึงเป็นของกูคนเดียวรึเปล่าวี  ”     อิทธิเอื้อมมือมากุมมือของร่างบางไว้ 

“  ไม่ใช่  ” 

“  ที่ทำงานมีหลายคนล่ะสิ ฮะ??  ” 

“  หัวใจผมก็ต้องเป็นของผมสิ  ”        วีเลิกคิ้วพูดออกจนมาเฟียอย่างอิทธิหน้าซีดลงไป 

“  ตามใจ  กูไม่เอาก็ได้...หัวใจของมึง  ”. อิทธิพูดแล้วก็ก้มหน้าลงไปอ่านเอกสารต่อ  ไม่ได้คาดคั้นจะเอาคำตอบจากวี แต่เห็นแวบๆว่าวีลุกขึ้นแล้วเดินมาทางทีอิทธินั่งอยู่. อิทธิจึงเงยหน้ามองวีที่ยืนเก้ๆกังอยู่ตรงหน้า ก่อนจะจับให้เค้า นั่งลงมาบนตักเองซะเลย ซึ่งวีก็ยกมือโอบคออิทธิไว้ป้องกันการตกลงไปที่พื้น 

 

“  เก้าอี้จะพังมั้ยเนี่ย  ”        ร่างบางถามขณะที่นั่งอยู่บนตักแกร่งของมาเฟีย 

“  จะทำอะไร  ” 

“  จะง้อไง  แต่คิดอยู่จะทำไงดี ” 

“  หึๆๆ  ก็ตรงดี ไม่อ้อมค้อม  ” 

“  ขอโทษนะที่พูดแบบนั้นออกไป  ส่วนเรื่องหัวใจ  มันไม่ใช่ของนายคนเดียวเพราะหัวใจผมมันเป็นทั้งของผมและของนาย โอเคมั้ยครับ ”. วีพูดเบาๆที่หูของอิทธิแล้วหอมแก้มและจุ้บแถมไปด้วยทำให้คนโดนหอมนั่งยิ้มแล้วเอามือกอดเอวบางๆของคนตรงหน้าแน่นขึ้น มองกันด้วยความรักและลุ่มหลงเต็มประดา 

 

“  ง้อแบบนี้ อยากระบมทั้งตัวรึเปล่า ” 

“  ระบมทั้งตัวอะไร!  ”                         วีถามด้วยความที่ไม่คิดทะลึ่ง 

“  หรืออยากเปลี่ยนบรรยากาศบนโต๊ะทำงานนี้ดี  ” 

“  ลองแล้วเหอะ  ”       พอวีเข้าใจก็ตอบกลับไปแบบกวนๆ 

“  มีที่ไหน ตรงไหนที่อยากลองมั้ยล่ะ จะจัดให้ถึงใจเลย  ” 

“ โอ๊ยยยยยย ไม่เอาาาาาาา  ปล่อยผมลงไปเลยนะ  ปล่อย!  ” 

“  ไม่เอาแน่เหรอ  ”           อิทธิกอดวีแน่นขึ้นไม่ให้หลุดไปง่ายๆ เช่นเดียวกับวีที่ยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ 

 

“  มึงเป็นคนเดียวที่ปฏิเสธกู รู้ตัวรึเปล่า  ” 

“ แหม...เพอร์เฟค 108 อย่างแบบนายใครก็อยากเข้าหา ” 

“  แล้วทำไมมึงถึงชอบขัดขืนเล่นตัวนัก ” 

“  ผมไม่ได้หวังอะไรจากนายไง เงินทองหรือค่าตอบแทนน่ะ ผมแค่อยากจะทำให้นายมีความสุข อยู่เป็นกำลังใจเวลานายเหนื่อยหรือท้อใจ  ” 

“  ก็เพราะมึงเป็นแบบนี้แหละ  กูถึงให้มึงเป็นคนพิเศษ  ” 

“  พอละ พูดจาเลี่ยนหูกี่ครั้งละเนี่ย ”    วียกมือปิดปากมาเฟียไว้และมาเฟียก็แกะมือออกแล้วจับมือวีไว้อย่างไม่ให้หลุดมือ 

“  ตั้งแต่ได้ของยากๆชิ้นนี้มา ของง่ายๆกูก็ไม่กินอีกเลย  ” 

“  ก็ดี...แล้วรู้ไว้ด้วย ว่าผมไม่ง่าย นอนกับใครไปทั่ว  ” 

“  หึ!!  แต่คืนนี้คงได้นอนกับกูทั่วๆห้องแน่  ”. อิทธิพูดจบก็ก้มลงไปสูดดมที่ไหล่วี หอมดอมดมหยอกๆ ซึ่งวีเองก็ดิ้นจะหนีไปให้ได้ แต่อิทธิก็คิดในใจว่าจะไม่มีปล่อยวีหลุดไปได้. ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน เพราะวีคือหัวใจ คือรอยยิ้มและทุกอย่าง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้างหน้า จะไม่มีวันเปลี่ยนใจ  

 

 

 

 

#. แล้วมาคอยดูกันว่าความสัมพันธ์ของผมกับวีว่าจะมีกันและกันไปได้อีกนานเท่าไร ❌ 

** ถ้าในเล่มถือว่าจบเล่ม 1 ในตอนนี้นะคะ *** 

#  โอ้ยมดกัดช่วยด้วย    โอ้ยยยย 

#  ขอบคุณคนอ่านทุกคน ขอบคุณคอมเม้นท์ และคนที่กดถูกใจ 

#  กินหวานกันต่อนะ