​

       ตอนนี้ผมไม่อายที่จะเปิดเผยความรู้สึกตัวเองที่มีต่อวีอีกต่อไปแล้ว ผมพร้อมที่จะเปิดเผยกับทุกคน

  ผมไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นเพราะผมพร้อมที่จะเผชิญกับทุกสิ่ง  ขอเพียงมีวีอยู่กับผมในทุกๆวัน

          “  มองทำไมเนี่ย  มองแบบไม่กระพริบตาด้วยหน้ากลัว  ”   ร่างบางถามคนที่มองมาทางตน                      

          “  ไม่คิดว่ามึงจะกลับมา ”                               

          “  ทำอะไรไว้บ้างล่ะ  ”                       

         “  เยอะ ”              มาเฟียรู้ตัวดีและก็เสียใจกับสิ่งที่ตนทำลงไปทั้งหมดแล้ว                       

         “  รู้ตัวด้วยเหรอ  ”                      

         “  รู้ตัวแล้วตอนนี้ก็รู้ใจด้วย  ”          คำพูดคำจาของมาเฟียหนุ่มทำเอาวีเบ้ปากมองบนใส่                      

        “  วันที่กูกอดมึงที่สนามบิน  กูคิดว่ามึงจะใจอ่อนให้กูแต่ทำไมถึงทิ้งกูไปต่างประเทศได้ลง ”                       

         “  จริงๆก็..ก็ใจอ่อนวันนั้นแหละ  แต่งานก็สำคัญจะให้ทิ้งงานรึไง  หาคนแทนก็คงไม่ทันแล้ว ”                      

         “  ไม่ได้คิดจะแกล้งกูใช่มั้ย  ”                      

         “  คิด  ”        ร่างบางตอบไปสั้นๆและยิ้มกรุ้มกริ่มส่งไปให้มาเฟีย                      

         “  ใจร้ายชิบหาย  ”         มาเฟียหนุ่มบ่นแล้วส่ายหัวเบาๆ                       

         “  ไม่พูดแบบนี้ต่อหน้าฮันนี่ เดี๋ยวได้ยินแล้วจำ มันไม่ดี  ”                       

         “  จะหลับอยู่แล้วเนี่ย ไม่ได้ยินอะไรหรอก ”

ผมพูดพลางมองลูกน้อยของผมที่นอนกินนมตาสะลึมสลือจับมือวีไว้ข้างหนึ่งกับตัวคงกลัววีจะทิ้งไป

         “  นั้นแหละ มันไม่ดี  ”                        

        “  ทำไมต้องแกล้ง  มีความสุขใช่มั้ยเห็นกูตามง้อ หมดหวังเนี่ย  ”                        

        “  ไม่ได้คิดว่านายจะมาตามง้อ  คิดว่าแบบ...ออกไปแล้วก็จบๆเรื่องไป ”                        

        “  เหมือนมึงอยากจะออกจากบ้านกูไปมากเลยตอนนั้น  ”                        

        “  เลิกพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาเถอะ  ”  วีพูดพลางเปลี่ยนตำแหน่งมือเกาหัวกล่อมหนูน้อยให้หลับ                        

        “  ขอโทษนะ  ”        อิทธิบอกกับวีด้วยน้ำเสียงจริงจังและพูดมันออกมาจากใจ                        

       “  ครับ  ผมไม่ได้โกรธอะไรแล้ว  ”                       

       “  กูจะไม่ขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่...จะขอ..ให้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย  ”                        

       “  หื๊มมมมมม!!  ”                วีถึงกับตาโตกับสิ่งที่อิทธิพูดขอตน                        

      “  สัญญา...ว่าจะไม่ทำให้เสียใจ จะไม่ทำร้ายมึงอีก  ”      ร่างบางยังคงยิ้มกว้างและมาเฟียหนุ่ม

ก็ยื่นมือมาจับมือร่างบางอีกข้างไว้ทำเอาสีหน้าร่างบางแดงขึ้นเรื่อยๆเป็นลูกตำลึงสุก

        “  ตอบมา!  ว่าตกลงหรือไม่ตกลง  ”         มาเฟียเร่งเอาคำตอบจนอีกฝ่ายพยักหน้าตอบกลับ                         

        “  ตกลงก็ได้...  ”                       

        “  หึ!!  ขอบคุณนะ...ที่ให้โอกาสกู  ” 

         ผมอยากจะจับวีเข้ามาจูบ  เข้ามากอดมากตอนนี้ถ้าไม่ติดว่าตรงกลางที่คั่นเราเป็นฮันนี่ที่นอน

 หลับไปแล้วนี่สิ  ที่ผมไม่ขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะช่วงที่ผ่านมามันมีทั้งอะไรที่ดีและไม่ดี

  ซึ่งอาจจะมีเรื่องไม่ดีที่ผมทำกับวีมากกว่าเรื่องดีด้วยซ้ำ ผมจึงขอให้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ เพราะต่อจากนี้ไป

ผมจะทำให้มีแต่สิ่งดีๆระหว่างเราให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้  ผมจะไม่ทำให้วีเสียใจอย่างแน่นอน

       “  หลับซะแล้วฮันนี่  ”    ร่างบางพูดพลางก้มลงไปหอมฮันนี่เบาๆ หยิบขวดนมแล้วลุกขึ้น

ไปเก็บที่ตะกร้า จากนั้นก็เข้าห้องน้ำไปทำธุระ ล้างไม้ล้างมือแล้วก็เดินออกมาที่ปลายเตียงของหนูน้อย

       “  จะไปไหน ”                            

        “  ชู่ววว!!  เดี๋ยวฮันนี่ตื่นครับ ”

        เค้าบอกให้ผมเบาๆ ผมเลยลุกจากเตียงคว้ามือวีแล้วเดินออกมานอกห้องฮันนี่ เพื่อเดินมาที่ห้องนอน

 ของผม  ผมดันตัววีให้เข้าไปในห้อง แล้วเดินออกมาบอกลูกน้องว่าให้ไปบอกพี่เลี้ยงมาเฝ้าฮันนี่ต่อ 

 แล้วผมก็กลับเข้ามาในห้องนอนตัวเองอีกครั้ง

        “  คืนนี้...ค้างที่นี่ได้มั้ย ”          มาเฟียหนุ่มส่งเสียงออดอ้อนอยากให้อีกคนค้างด้วย                            

        “  ไม่ได้ ผมไม่ได้บอกพ่อไว้  ”                            

        “  โทรบอกก็ได้นี่  พ่อมึงไม่ว่าหรอก  ”                           

        “  รู้ได้ไงครับ  ”                   ร่างบางเลิกคิ้วเอ่ยถาม                            

        “  อยากนอนกอด คิดถึง  ”        มาเฟียก้มลงมาพูดอยู่ใกล้ๆหูวีทำเอาวียิ้มเพราะนายพูด

แบบอ้อนๆ พร้อมกอดวีไว้อีก ไม่อยากให้วีกลับบ้านไป

        “  ไม่ได้  นายปล่อย...ผมจะกลับบ้าน  ”                          

        “  หึ ”        มาเฟียยังคงส่ายหน้าเบาๆเป็นการปฏิเสธเหนือบ่าของีวี                           

         “  นาย...ซื้ออะไรมาเต็มบ้านผมเลย  ไหนจะห้องน้ำ แอร์ที่ห้องพ่ออีก  ”

ผมคลายกอดออกจากวี  ยกมือลูบแก้มวีเล่น  แล้วก็ตอบกลับวีไปหลังจากที่เค้าเงยหน้าขึ้นมารอฟัง

       “  กูไปบ้านมึงตั้งบ่อย  ในบ้านแทบไม่มีอะไร เลยอยากซื้อให้  พ่อมึงจะได้สบาย  

เห็นไปหาทีไรก็บอกว่าไปดูทีวีกับเพื่อนบ้าน  แกก็คงอยากมีทีวีเป็นของแกเอง  ”                           

       “  ผมเลยเหมือนลูกอกตัญญู ไม่ซื้อทีวีให้พ่อดู ปล่อยให้พ่อลำบาก  ”                            

       “  ตู้เย็นก็ไม่มี  ทีวีด้วย มึงอยู่ยังไง  ”                            

       “ แต่ก่อนก็มี ตอนพ่อเล่นพนันมากๆก็ขายทิ้งเอาเงินไปเล่น  ผมจะเอาตังไหนไปซื้อมาใหม่ 

 ถ้าซื้อมาพ่อก็เอาไปขายอีก  สู้ไม่มีให้พ่อเอาไปขายดีกว่า  ”     ร่างบางเล่าถึงสาเหตุของการไม่มีของในบ้าน

        “  กูว่าละ  ”                            

        “  ยังไงก็...ขอบคุณนะครับ  ไว้ผมทำงานแล้วจะจ่ายคืนให้  ”                           

        “  กูไม่เอา  ”                            

        “  ไม่ได้! หลายบาทเลยนะ ”       ร่างบางยังคงไม่ยอมและไม่อยากได้ของใครฟรีๆ                            

        “  อย่าดื้อน่ะ  บอกว่าไม่เอาก็ไม่เอาไง  หลายบาทกว่านี้กูก็ให้มึงได้วี  ”                          

        “  เหรอ!!...แล้วทำไมหนี้ถึงไม่ยกให้ผมซะล่ะ  ”                            

        “  จริงๆกูยกให้มึงได้ แต่ถ้ากูยกหนี้ให้มึง กูจะได้อยู่กับมึงได้เห็นหน้ามึงไปนานๆเหรอ  ”

             คำพูดของอิทธิทำเอาวีเงียบไปอีกครั้ง รู้สึกดีขึ้นมานิดๆว่าที่เค้าไม่ชอบบอกว่าใช้หนี้ไป

เท่าไรเพราะเค้าอยากอยู่ด้วยกันไปนาน  ไม่ได้คิดที่จะทรมานตนอย่างเดียว

       “  จริงๆกูรู้ตัวมานานแล้วแหละ ว่ามีความรู้สึกดีๆให้มึงมากกว่าคนอื่น ไม่ได้ให้มึงเป็นแค่ที่ระบาย 

 แต่...กู...กูไม่อยาก...  ”      มาเฟียหนุ่มชะงักที่จะพูดคำนั้นออกมาจนร่างบางเป็นฝ่ายพูดแทน                          

        “  ไม่อยากมีจุดอ่อนในชีวิตให้ใครเล่นงาน  ”                            

        “  อือ...  ”                            

        “  แล้วตอนนี้อยากมีแล้วรึไง ฮะ  ”        ร่างบางถามแบบนักเลงใส่มาเฟียหนุ่มที่ยืนยิ้มนิดๆ                           

       “  กูไม่สนใจแล้ว กูอยากมีมึงมากกว่า  มึงก็คือจุดอ่อนของกูจริงๆนั้นแหละวี

 ไม่มีมึงนะกูไม่มีแรงจะทำอะไรเลย  โดนกาเบียลดุตั้งหลายครั้ง  งานการกูไม่ทำ  ”                           

        “  ผมก็ไม่ได้อยากจะเป็นจุดอ่อนในชีวิตนาย   ถ้าเลือกได้ผมก็อยากเป็นจุดแข็ง 

 เป็นแบล็คคอยให้กำลังใจ อยู่เคียงข้างทุกย่างก้าวของนายตางหาก  ”     

ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วกับสิ่งที่เค้าพูดและตลอดเวลาเค้าก็ทำแบบนั้นมาโดยตลอดผมรับรู้ได้

        “  กลับก่อนนะ  เดี๋ยวดึกมาก  ”          ร่างบางมองมาเฟียแล้วขอตัวอีกครั้ง                             

        “  กูยอมให้มึงกลับก็ได้  แต่กูจะไปส่งที่บ้าน  ”                             

       “  ครับ ”

         อิทธิและวีเดินลงมาจากด้านบนจนมาถึงข้างล่าง  กาเบียลและกรรณก็นั่งเล่นอยู่แถวนั้น

เห็นนาย จึงลุกเดินมาหา  เผื่อนายจะออกไปไหนจะได้ติดตามไปด้วย

        “  นี่...ดีกันแล้วใช่มั้ยครับ ”     กรรณถามพลางชี้นิ้วไปที่ทั้งคู่ที่ยืนอยู่ข้างๆกัน                             

        “  ไปถามเค้านู้น  ”      มาเฟียโบ้ยให้ถามอีกคนที่เป็นฝ่ายมาหา                            

         “ เอ้า!!  ทำไมต้องมาถามผมล่ะ  ”       ร่างบางโวยวายนิดๆแล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มออกมา                            

        “  คุณวีกลับมาก็ดีครับ  นายจะได้กลับมาเป็นนายสักที  กินแต่เหล้า งานกองเต็มห้อง

  ไม่ทำอะไรเลยวันๆถ้าผมไม่บังคับ  ”                             

          “  จริงครับ  ถ้าผมไม่หลอกล่อให้ออกไปหาคุณวีหรือพ่อคุณวีนะ  นายก็จะอยู่แต่ห้อง

  เรียกหาแต่เหล้า  นั่งช้ำใจอยู่กับหน้าต่างไม่ไปไหน  ”    ลูกน้องคนสนิทสองคนพากันเล่าเรื่องนายจนหมด

         “  ไอ้กรรณ!!    เดี๋ยวเหอะมึง  ปากกล้านัก  ”         วีขอนายไปลาป้าภาและสาวใช้ในครัว 

ซึ่งกำลังนั่งดูละครกันอยู่ พอเห็นวีเดินเข้ามาก็พากันหันมาสนใจ

        “  อ้าวคุณวี  มีอะไรคะ  ”         ป้าภาลดเสียงโทรทัศน์ลงเพื่อฟังโดยเฉพาะ                             

         “  กินอะไรรึยังคุณวี  ”         อินถามไถ่เผื่อจะหาอะไรให้กิน                             

         “  ผมจะกลับบ้านแล้วน่ะครับ  ”                              

        “  อ้าว  ไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันหรอกเหรอคะ  ”     อรทำหน้าเศร้าเพราะคิดว่าวีจะกลับมา

อยู่ด้วยกันแบบเดิมตอนนั้น                              

         “  ผมจะอยู่ที่นี่ได้ไง  ผมหมดหนี้แล้วนะพี่อร  ”                             

         “  คิดว่าแบบ...มา..มาอยู่กับนาย  ”       อินพูดแล้วก็ยิ้มเขินทำเอาวีรีบส่ายหน้าเบาๆปฏิเสธ                             

         “  ตามขั้นตอนเนอะ  ฮ่าๆๆ  ”      ป้าภารู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร พูดพลางหัวเราะออกมาเบาๆ                              

        “  ไว้เจอกันค่ะ  มาหาเราบ่อยๆนะ  ”         วียกมือไหว้ทุกคนแล้วรีบเดินไปที่หน้าบ้าน

 เพราะอิทธิไปนั่งรอที่รถนานแล้ว  กรรณจึงเดินมาตามวี ที่ครัวให้รีบไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบันไดบ้าน

เพื่อจะได้ออกไปส่งตนที่บ้าน โดยการไปส่งนั้นกรรณก็ได้ตามนายไปด้วย ไม่เคยวางใจให้นายไปไหน

คนเดียวเลยแม้สถานการณ์จะสงบก็ตาม                              

           “  ผมนั่งหน้าก็ได้ครับ  ”                               

           “  มานั่งกับกู  ให้กรรณนั่งหน้าไป  ”

      กรรณหันมายิ้มแบบหมั่นไส้ให้นายหลังจากที่วีขึ้นรถมา ปิดประตูรถจากนั้นกรรณก็ขึ้นไปนั่งด้านหน้า

 พอรถเคลื่อนออกมาได้สักพักฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก  จนทำให้จราจรติดขัดมากใช้เวลานานกว่าจะถึงบ้านวี

          “  เหมือนน้ำจะท่วมเลยครับ  ”      ยศคนขับรถพูดพลางมองทุกคนผ่านกระจกคนขับ                                

           “  อย่าเรียกน้ำท่วม  เค้าเรียกน้ำรอการระบาย  ”                                 

          “  ฮ่าๆๆ ไม่เอาไม่พูด  ”          ร่างบางหัวเราะเข้าใจในมุขของกรรณจนเสียงดุๆพูดขึ้น                                

           “  เบาแอร์ลงหน่อย  ”

    ผมมองวีที่นั่งกอดอกแล้วคุยกับกรรณ  คงจะหนาวผมจึงถอดสูทตัวเองแล้วคลุมให้วี  

วีเองก็หันมามองผม  พยักหน้าให้น้อยๆส่งยิ้มให้นิดๆแล้วจับเสื้อผมคลุมตัวเองไว้คลายหนาว

จนรถเคลื่อนมาถึงบ้านในที่สุด

          “  มีร่มอยู่ใต้เบาะนะครับ  ”     ยศจอดรถแล้วหันมาบอกกับคนด้านหลัง                                

           “  ผมไปก่อนนะ  ยืมร่มก่อนเดี๋ยวเอาไปคืน  ”      ร่างบางบอกกับคนที่นั่งข้างๆ                               

          “  เดี๋ยวผมเดินเข้าไปส่งเองครับนาย  ”     กรรณอาสายอมเปียกไปส่งคนของนายให้                              

           “  ไม่ต้อง!  กูจะไปด้วย  ”                                 

           “  ฝนตก มันเฉอะแฉะนะครับนาย  ”                                

            “  กู...จะ..ไป..ส่งมึง ”

           อิทธิพูดเน้นคำให้ชัดเจน  กรรณจึงเดินลงจากรถมาเปิดประตูและกางร่มให้นาย ซึ่งอิทธิเอง

ก็รับร่ม มาถือแล้วรอให้วีเดินลงมาอยู่ด้วยกันในร่ม  เพื่อเดินไปส่งวีถึงบ้านเกือบหลังสุดท้ายของซอย

          “  บอกแล้วผมเดินมาเองได้  เปียกหมดแล้วเนี่ย  ”   วีบ่นแล้วรีบเข้าบ้านมา                                

         “ มึงก็เปียก  ”                              

          “  ก็ว่าอยู่ หายไปไหน ที่แท้ก็ไปหากันนี่เอง  ”   ลุงวัฒเห็นลูกชายจึงเอ่ยทักเสียงดัง                               

          “  อะไรพ่อ!!  ผมไปหาฮันนี่เหอะ  ”                              

          “  ดึกแล้วไม่หลับไม่นอนเหรอลุงวัฒ ”          มาเฟียทักทายอย่างเป็นกันเอง                             

           “  เนี่ยกำลังจะไป  ตามสบายนะ  ”

ลุงวัฒพูดจบก็เดินเข้าห้องตัวเองไปเลย  วีเองก็ถอดรองเท้าเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกางร่มเอาไว้หน้าบ้านด้วย

         “  ฝนจะตกแรงขึ้นเรื่อยๆนายไม่รีบกลับไปล่ะครับ  ”                                 

         “  ไม่อยากกลับ  ”                                

         “  งั้น...จะนั่งรอจนฝนหยุดมั้ยล่ะ  เข้ามานั่งที่โซฟาก็ได้  ”

           เค้าชวนผมเลยรีบถอดรองเท้า วางร่มไว้หน้าบ้านแล้วเดินเข้ามานั่งลงที่โซฟาตามที่วีบอก

 ปลดกระดุมเสื้อออกจนเหลือ 3 เม็ดเพื่อระบายอากาศนิดหน่อยแล้วนั่งมองวีที่เดินไปมาในบ้าน

        “  มึงจะไปไหน  ”                                 

       “  เข้าห้องสิ  ดึกแล้ว จะไปอาบน้ำ พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน  ”                                

        “  ทิ้งกูไว้คนเดียวตรงนี้เหรอ  ”       มาเฟียเอ่ยถามจนวีต้องชะงักที่จะเข้าห้องไป                              

        “  อะไรของนายครับเนี่ย  ”

           ผมลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินเข้ามาในห้องวีตามวีมาติดๆ  มองห้องวีไปรอบๆเพื่อสำรวจก็พบว่า

ห้องเค้าเล็กกว่าห้องในบ้านคอนเทนเนอร์ที่ผมให้เค้าอยู่อีก  สำรวจได้สักพักเจ้าของห้องก็รู้ตัวว่าผมเดินตามมา

           “  เอ้ย!!  เข้ามาทำไม  ”          วีขมวดคิ้วถามท่าทางขึงขังตึงตังใส่อีกคนที่บุกรุกพื้นที่                  

           “  ขอนอนด้วยได้มั้ย  ”                                  

           “  ไม่ได้...นายกลับไปได้แล้ว  ”                                  

           “  กูไม่อยากกลับไป กูกลัวว่ามึงจะไม่กลับไปหากูอีก  ”     มาเฟียพูดพลางเดินเข้าหาวี                         

            “  ผมไม่หนีไปไหนแล้ว  ”                                   

            “  งั้น...คืนนี้กูนอนที่นี่กับมึงนะ ”                                  

            “  ห้องมันเล็ก  แอร์ก็ไม่มี ร้อนนะ  ”     วีรู้ดีว่าอีกคนขี้ร้อนเดี๋ยวจะหงุดหงิดเอาเปล่าๆ                          

           “  ฝนตกขนาดนี้ไม่ร้อนหรอก  ขอนอนด้วย  ”                                  

          “  จะนอนตรงไหน เตียงก็เล็กกระจิ๋ว  ”                                   

          “  เตียงที่บ้านคอนเทนเนอร์เราก็นอนด้วยกันมาแล้ว  ”     

 วีเงียบไปเพราะคิดๆดูแล้วว่าขนาดเตียงที่บ้านคอนเทนเนอร์ก็เท่ากับเตียงของตัวเองที่นอนที่บ้าน

          “  กูจะนอน!  มึงจะให้ไม่ให้กูก็จะนอน  ”    ผมยื่นคำขาดพร้อมหยิบโทรศัพท์มากดโทรหากรรณ

เพื่อบอกว่าคืนนี้ผมจะนอนกับวีที่บ้านนี่ ให้กรรณและลูกน้องกลับบ้านกันไปได้เลย                                  

          “  ตามสบาย ผมไปอาบน้ำละ  ”   

 ร่างบางเข้าไปอาบน้ำ แล้วก็แต่งตัวเดินออกมา  พลางหยิบผ้าขนหนูส่งให้นายด้วย                                  

            “  เสื้อผ้ากูล่ะ  ”                                   

           “  ใส่กางเกงบอลกับเสื้อยืดได้มั้ย  ”                                

            “  เสื้อกล้ามแบบมึงก็ได้ ”                                  

            “  โอเค  ”

   ผมมองวีเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบกางเกงบอลและเสื้อกล้ามส่งมาให้ผมแล้วตัวเค้าก็เดินไป

กระโดดขึ้นเตียงนอนเล่นโทรศัพท์มือถือ  ผมจึงเข้ามาอาบน้ำ ใส่ชุดที่วีหยิบให้แล้วเดินออกมา

ที่เตียงอย่างไม่ค่อยสบายตัว

            “  กางเกงมึงตัวเล็กจังวะ  ”                                    

           “  ไม่มีไซต์อื่นแล้ว  มีกางเกงพ่อ เอามั้ยล่ะ  ”      วีถามแต่ตายังคงมองที่จอโทรศัพท์        

          “  ไม่ต้องหรอก ป่านนี้พ่อมึงหลับไปแล้ว  ”    อิทธิขึ้นมาทิ้งตัวลงนอนข้างวี เอื้อมมือ

คว้าโทรศัพท์วีมาเก็บที่โต๊ะข้างเตียง จนทำให้วีหันหน้ามาดุใส่

         “  ผมกำลังเล่นอยู่นะครับ  ”                                     

         “  อยู่กับกูต้องสนใจกูมากกว่าโทรศัพท์สิ  ”                                   

         “  ก็ได้....เดี๋ยวเปิดพัดลมให้นะ  ”  ร่างบางคลานลงไปปลายเตียงลุกขึ้นไปเสียบปลั๊ก

พัดลมแล้วยกมาวางจ่อทางที่นายนอนอยู่                                    

         “  รู้มั้ยทำไมกูไม่ติดแอร์ห้องมึง  ”                                    

        “  ทำไมอะ  ”                                    

        “  เพราะเดี๋ยวมึงก็จะไปอยู่กับกูที่บ้านเหมือนเดิมไง  ”                                    

        “ หึๆๆ  ”     ร่างบางหัวเราะออกมาผ่านลำคอ มองนายที่นอนยิ้มอยู่บนเตียงแต่ก็...ดัน

ไปเห็นสิ่งที่มันสะดุดตาเข้า  เป็นลำนูนออกมาให้เห็นชัด จึงเข้าใจทันที่ที่นายบอกว่ากางเกงมันเล็ก 

ร่างบางจึงรีบเปลี่ยนไปมองจุดอื่น เดินมาที่ปลายเตียงแล้วกลับมานอนที่เดิมของตนอย่างรวดเร็ว    

          “  ไม่หนุนหมอนรึไง เอามาให้กู  ”                                    

          “  ไม่เป็นไร เดี๋ยวนายปวดคอ  ”

         อิทธินอนหันตะแคงหันหน้าไปหาวี  ขยับเข้าไปจนชิดวีแล้วค่อยๆก้มหน้าลงไปหาวีเรื่อยๆ

แต่เหมือนวีจะรู้ทันพลิกตัวหนีแล้วหันหลังใส่อีกคนบนเตียงไปซะงั้น ทำเอาอิทธิอดจูบคนนอนข้างๆ

ก่อนนอนเลย

          “  หันหลังให้แบบนี้  นี่...  ”                                      

         “  ผมจะนอน!  นายก็นอนได้แล้ว  ”    วีรู้ว่าอิทธิจะหมายถึงอะไรจึงรีบตัดบทไปก่อน

           “ วี...  ”       อิทธิขยับเข้ามาใกล้ๆวีแล้วเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาซาบซ่านตรงกกหู

*** ประกาศๆ นิยายเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์มีดีส์พับบลิชชิ่งแล้วจำนวน 2 เล่ม

โดยเล่มแรกกำลังจะวางแผงในเดือนมกราคม 2562 นี้ ไรท์เลยอยากจะบอกกับผู้อ่าน

ที่สนใจ และเชิญชวนให้ไปช่วยกันอุดหนุนผลงานเล่มแรกของไรท์ สานฝันไรท์กันหน่อยนะคะ

****  ขอบคุณล่วงหน้า รักมากมาย จุ้บๆๆ

#  มาต่อให้แล้วววว  

#  ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน  มาเม้นท์  มาไลค์เช่นเคย

#  ความหวานน่าจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆนะ

#  คนที่บอกว่ารอ  รอที่ไหนล่ะ  ไรท์จะได้ไปหาถึงที่เลย 5555

#  ฝนตก  เน็ตไม่ค่อยดี  ถ้าบ้านใครฝนตกก็รักษาสุขภาพกันด้วยเน้ออ