ผมกลับไปทำงานได้สัปดาห์หนึ่งแล้ว ชีวิตปกติแบบเดิมของผมกำลังจะกลับมา ชีวิตที่ตื่นตอนเช้า
ไปทำงานที่ผมรัก ตอนเย็นกลับบ้านมาพักผ่อน ชีวิตที่ไม่ต้องไปคอยทำตามคำสั่งของใครหรือตามใจใคร
ชีวิตที่ไม่ต้องเจ็บปวดหัวใจกับการกระทำและคำพูดที่ไม่นึกถึงใจคนฟังของมาเฟียนั่น แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผม
อยากจะทำแบบเดิมคือดูแลฮันนี่ ผมรักฮันนี่มาก ผมยังอยากมีเธออยู่กับผมในทุกๆวัน
“ เหม่อๆ ไฟฟ้าช็อตตายหรอก ” เสียงคนที่ยืนทำงานอยู่ไม่ไกลจากวีนักเตือนขึ้น
“ รู้แล้ว ไปทำงานมึงเหอะ ” วีกลับมาได้สติแล้วหันไปบอกกับนนท์ หลังจากนั้นไม่นาน
หัวหน้าก็เดินเข้ามาบอกกับวีว่ามีคนมารออยู่ที่ห้องประชุมขนาดย่อมของแผนกและไม่ยอมบอกตัวตน
ว่าเป็นใคร วีจึงถอดถุงมือแล้วเดินที่ไปห้องดังกล่าว เปิดประตูเข้าไปก็เห็นอิทธินั่งอยู่กับกรรณลูกน้องคนสนิท
“ ผมไปรอข้างนอกนะครับนาย ”
กรรณเห็นว่าว่าเข้ามาแล้วจึงปล่อยให้นายได้พูดคุยกับคนที่อยากเจอและพร่ำเพ้อหาตามลำพัง
“ มาที่นี่ทำไม ”
“ คือ...กู.. ” มาเฟียไม่พูดอะไรออกไปนั่งมองคนตรงหน้าเงียบไปซะดื้อๆ
“ ถ้านายไม่มีอะไร ผมขอตัวไปทำงานนะครับ ”
“ หยุด!! ”
“ ลืมไปแล้วเหรอครับ ว่าผมใช้หนี้นายหมดแล้ว นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งอะไรผมแล้วนะ ”
“ ฮันนี่คิดถึงมึง ร้องหามึงทุกวันเลย ” มาเฟียรีบพูดออกไปก่อนที่อีกคนจะเดินหนีไป
“ นายจะมาบอกแค่นี่ใช่มั้ย ” วีมองคนที่ใส่สูทหน้าเคร่งเครียดและรอคำตอบอยู่
“ กู...กูก็คิดถึงมึง คิดถึงมากด้วย
ผมมองนายอย่างเงียบๆไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เค้าจะมาคิดถึงผมทำไม ตอนอยู่ก็พูดให้ผมช้ำใจ
พูดเหมือนผมไร้ค่า เป็นแค่ลูกหนี้และที่ระบายของเค้า พอผมออกมาก็ดันมาหาแล้วบอกว่าคิดถึง
“ ขอตัวนะครับ ผมออกมานานแล้วหัวหน้าจะว่าเอา ” ผมพูดจบก็เดินออกจากห้องไปเลย
ไม่หันกลับมองคนด้านในด้วยว่าตอนนี้ มีสีหน้าหรืออารมณ์เศร้าใจขนาดไหน แต่ก็มาหยุด
อยู่ตรงทางเดินมาห้อง ในจุดที่กรรณยืนรอคนเป็นนาย
“ สบายดีนะครับคุณวี ”
“ คราวนี้เรียกแค่วีก็ได้แล้วมั้ง ”
“ คุณใส่ชุดแบบนี้ก็...ดูแปลกตาดีนะ ” กรรณมองวีอย่างสำรวจแล้วยิ้มนิดๆ
“ เหรอ แล้วฮันนี่เป็นไงบ้าง ”
“ สบายดีครับ แต่ร้องไห้หาคุณทุกวัน ยิ่งแรกๆนะร้องจนหลับไปเลย นายต้องนอนเฝ้าเองอยู่หลายคืน ”
คำเล่ากล่าวของกรรณทำเอาคนฟังอย่างวีน้ำตาคลอ
“ ผมก็คิดถึงฮันนี่ไม่แพ้กันหรอก คิดถึงทุกวัน ”
“ อีกคนที่ฟูมฟายก็นู้นแหละครับ ” มือซ้ายคนสนิทมาเฟียชี้ไปที่หน้าประตูเพื่อให้วีดูว่า
เป็นใครที่เรียกร้องหาวีไม่แพ้กับฮันนี่ ก็คือมาเฟียหนุ่มปากไม่ตรงกับใจคนนั้นที่เพิ่งบอกคิดถึงวีไปเมื่อครู่
“ ผมไปนะ ”
วีรีบเดินออกไปอย่างไวก่อนที่อิทธิจะเดินมาถึงตน จนเข้ามาในพื้นที่ที่ตนกำลังประกอบ
เครื่องใช้ไฟฟ้าอยู่ แอบมองไปที่ทางเข้ากลัวว่าอิทธิจะตามเข้ามาแล้วก็ไม่สนใจไปทำงานตัวเองต่อ
“ ใครมาพบล่ะ ” หัวหน้าหันมาถามวีที่ยืนหน้าตาเฉยเมยไร้อารมณ์
“ เจ้าหนี้เก่าน่ะครับ ”
“ อ๋อ เออวี พรุ่งนี้มีโอทีนะ ”
“ จริงเหรอครับ ”
“ เห็นว่าออเดอร์เข้าเพิ่มน่ะ เลยมีโอให้พวกเราทำกัน ”
“ กูไม่ทำนะ พอดี...ต้องไปเอาใจสาวหน่อย ” นนท์ยกมือลาเพราะมีกิจอื่นที่ต้องทำ
“ เชิญเถอะจ้าพ่อคุณ... ”
“ ฮ่าๆๆ ” หัวหน้าหัวเราะเสียงดังกับการที่วีเบ้ปากและพูดกระแทกใส่เพื่อน
ผมทำงานไปได้ 2 ชั่วโมงก็ดันไปนึกถึงมาเฟียนั่น ที่มาบอกว่าคิดถึงผมขึ้นมาซะงั้น เค้าจะมา
คิดถึงผมทำไม ในเมื่อเค้าไม่เคยคิดจะจริงจังอะไรกับใคร แต่ช่างแม่งเหอะ จะเอามาคิดให้รกหัวทำไมเนี่ย
“ หัวหน้า! พวกนี้ยกไปเลยป่ะ ”
“ เออ...เอาไป 100 เครื่อง ”
“ ไปหากาแฟกินก่อนนะ หัวหน้าเอาไรมั้ย ” วีเอ่ยถามในขณะที่หัวหน้าสั่งงาน
พนักงานคนอื่นอยู่ โดยสั่งเสร็จก็หันาพยักหน้าให้กับวี วีจึงเดินไปซื้ออะไรมาดื่มสลัดความคิดในหัว
อยู่ในตอนนี้ด้วยและนี่ก็ 2 ทุ่มเริ่มมีความรู้สึกต้องโด้ปสักหน่อยวีจึงเดินออกมาที่ร้านขายน้ำซื้อกาแฟ
มา 2 แก้ว แล้วก็กลับมาที่โซนทำงานของตัวเองที่เดิม
“ วี!! ฝากแฟ้มนี้ไปให้หัวหน้าวีทีสิ ” หยีหญิงสาวคนหนึ่งในออฟฟิสเรียกวีเสียงดัง
“ ได้ครับ ” วีตอบรับเธอแล้วยิ้มบางๆส่งกลับไป
“ อย่ายิ้มแบบนี้ จะละลาย... ”
“ โว้ยยย!!! ”
วีส่งเสียงแล้วรับแฟ้มมา จากนั้นก็เดินไปวางไว้บนโต๊ะหัวหน้า ส่วนตัววีเองก็ไปทำงาน
ที่โต๊ะตัวเองจนหมดเวลางาน ก็เดินไปขึ้นรถเมล์กลับถึงบ้านในตอน 4 ทุ่มครึ่ง
โฮ่งงงงงงงงงง โฮ่งงงงงงงงงงงงงงงงง
ฮู้วววววววววววววว
“ หอนทำไมเนี่ย คนนะไม่ใช่ผี ” โฮ่งงงงงงงงงงง โฮ่งงงงงงงงงงงงงงงงงง
กว่าจะถึงบ้านวีเดินขนหัวลุกตลอดซอย ไฟหน้าบ้านเปิดอยู่แต่ไม่มีใครอยู่กลางบ้านแล้ว
วีจึงคิดว่าเวลานี้พ่อคงหลับไปแล้ว จึงไม่แปลกใจอะไร แต่พอเดินเข้าไปก็พบสิ่งที่น่าประหลาดใจขึ้น
“ กระเช้าผลไม้ นม ขนมอะไรของใครเยอะแยะขนาดนั้น ’’
“ ยังไม่ได้แกะด้วย สงสัยเพิ่งได้มาสดๆ ” วีหยิบดูแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรเดินเข้าห้องตัวเอง
ไปในทันที อาบน้ำอาบท่านอนพักผ่อนหลับไปเลย
เช้าวันต่อมา
“ พ่อ! ไปทำงานนะ เงินกินข้าวอยู่ในลิ้นชัก ” วีตะโกนบอกพ่อขณะที่เดินออกมาหน้าบ้าน
“ ทำโอทีมั้ยวันนี้ ”
“ ทำๆพ่อไม่ต้องรอนะนอนไปก่อนเลย ”
“ เออๆ ”
“ พ่อ! ผลไม้ นม ขนมนั่นใครให้มา ” กำลังจะเดินออกไปแต่ก็ถอนมาถามพ่อก่อน
“ ก็มาเฟียนั่นแหละ เอามาให้เมื่อวานตอนสายๆมึงไปทำงานแล้ว ”
“ ไปรับของเค้ามาทำไม ”
“ ของฟรี กูจะได้ช่วยมึงประหยัดเงินไง ” จู่ๆลุงวัฒก็อ้างเรื่องประหยัดเงินขึ้นมา
“ ทีหลังไม่เอาแล้วนะ อยากกินอะไรผมซื้อให้พ่อเอง ” วีพูดดุๆใส่คนเป็นพ่อไป
“ เออๆ ไปทำงานของมึงเหอะ ไม่เอาก็ไม่เอาวะ ”
มาหาที่ทำงานยังไม่พอ เอาของมาให้พ่อที่บ้านอีก อะไรของเค้ากันวะ
“ โอ๊ยยย ขอโทษครับ ” ผมพูดออกไปแล้วเงยหน้ามองคนที่ผมเดินชน
“ ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ไม่มองทาง ” มาเฟียบ่นเล็กน้อยแล้วมองวีนิ่งๆ
“ บ่นถึงไม่ขาดคำก็โผล่หน้ามาให้เห็นอีก ” ผมบ่นเบาๆก็เค้านั้นตายยาก
“ จะไปทำงานเหรอ ”
“ อือ ”
“ อือกับใคร ”
ผมมองหน้าเค้าแล้วเดินไปทางขวาแต่เค้าก็เดินมาขวางผมไว้ ผมจึงเดินไปทางซ้ายเค้าก็มากั้นผม
ไว้อีก ผมจึงเดินตรงไปข้างหน้าชนเค้า แต่ผมก็ต้องกระเด็นออกมาเองเพราะเค้านั้นตัวแข็งทื่อกล้ามแน่น
“ ผมจะไปทำงาน ขอทางด้วย ”
“ กูไปส่ง ” มาเฟียหนุ่มพูดด้วยเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน
“ ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้ จะมาขวางผมทำไมเนี่ย ”
“ กูคิดถึงมึง ” มาเฟียหนุ่มพูดเสียงดังฟังชัดทำเอาคนฟังหลบตามองไปทางอื่นอย่างเร็ว
“ ถอย... ”
“ กูจะถอยก็ได้ แต่มึงต้องบอกกูก่อนว่าผู้ชายที่ชื่อนนท์อะไรนั่น ไม่ใช่แฟนมึงจริงๆ
มึงโกหกกู เพราะเค้าเป็นแค่เพื่อนกับมึง ใช่มั้ย ”
“ ผมจะเป็นอะไรกับใคร มันก็เรื่องของผม ” ผมตอบกลับเค้าพร้อมมองหน้าอย่างท้าทาย
“ ตอบกู!! มึงเป็นแค่เพื่อนกับเค้า ”
“ ผมกับนนท์เป็นแฟนกัน ”
“ แต่พ่อมึงบอกว่ามึงเป็นเพื่อนกัน ”
“ ผมอาจจะโกหกพ่อเพราะไม่อยากให้พ่อรู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชายก็ได้ ”
คำพูดของวีทำเอาอิทธิยืนมองวีอย่างแน่นิ่ง วีเองมองอิทธิได้สักครู่ก็รีบเดินผ่านแล้วไปหน้าปากซอยทันที
“ นายครับ... ” กรรณเรียกคนเป็นนายที่ยืนมองตามหลังวีไปเรื่อยๆ
“ ตกลงวีโกหกพ่อหรือโกหกกูกันแน่ ”
“ นายเท่านั้นแหละที่รู้ ว่าคุณวีโกหกใคร ”
“ ก่อนไปขึ้นเครื่อง กูจะแวะไปหาวีอีกทีนะ ”
“ ครับนาย ”
โฮ่ยยยยยยย หวังว่าจะไม่ตามมาถึงที่บริษัทหรอกนะ ผมถอนหายใจแล้วบ่นๆขณะที่เดิน
เข้ามาสแกนเช็คชื่อเข้าทำงาน จากนั้นก็เดินไปที่ห้องทำงานตัวเองเก็บสัมภาระข้าวของให้เป็นที่ก่อนจะเริ่มงาน
“ เกือบสาย รถเมล์ไม่รับมึงขึ้นเหรอ ” นนท์หันไปถามเมื่อเห็นวีเดินเข้ามา
“ เปล่า ไม่มีไรหรอก ”
“ หัวหน้าจะพาไปเลี้ยงต้อนรับวีกลับมาคืนนี้ ” พนักงานอีกคนหันมาแจ้งข่าวดีกับทุกคน
“ ว้าว! ไม่เห็นหัวหน้าบอกเลย ”
“ เออ...ตั้งแต่เข้ามายังไม่เห็นหัวหน้าเลย ” วีเอ่ยถามพลางมองหาหัวหน้าในแผนก
“ เข้าบริษัท ไปคุยเรื่องงานอยู่ มีไรรึเปล่าไอ้น้อง ” พนักงานอีกคนเปิดหน้ากากถามวี
“ ถามหาเฉยๆพี่ ไม่มีไรหรอก ”
ตลอดทั้งวันวีก็ทำงานไปตามปกติ มีแอบอู้เดินไปซื้อกาแฟกินบ้างแล้วก็มานั่งพักแล้วก็กลับมาทำงานต่อ
“ เด็กน้อยวันนั้นลูกใครวะ ” จู่ๆนนท์ก็เดินมาถามถึงหนูน้อยที่ร้องไห้ตามวี
“ ลูกนายกับคนรักเค้า ”
“ ฮึ้อ!! ใช่เหรอ หน้าตาไม่เหมือนนายมึงเลยนะ เหมือนมึงมากกว่าอีกวี ” นนท์สงสัย
“ ไอ้สัส! ไม่ใช่ลูกกูโว้ย กูเลี้ยงเฉยๆ ” จะมาบอกว่าหน้าเหมือนผมไม่ได้ ผมไม่ได้เอ่อ...
“ ไม่คิดถึงหนูน้อยนั่นเหรอมึงอะ ”
“ คิดถึงสิวะ ไม่มีวันไหนที่กูไม่คิดถึงฮันนี่เลยมึง ” สีหน้าและแววตาวีบ่งบอกได้ชัดเจน
“ คิดถึงแล้วทำไมไม่ไปหา ”
“ กูไปหาไม่ได้ ”
“ ทำไมไปไม่ได้ หรือว่ามึงมีปัญหากับมาเฟียนั่น ” นนท์หลอกถามเผื่อจะได้รู้ความจริง
“ อะไรของมึงเนี่ย...นนท์ ”
“ เปล่า แค่สงสัยอะไรบางอย่าง ”
ผมมองเพื่อนที่จู่ๆก็เดินมาถามๆ แล้วก็เดินไปทำงานเฉยเลย ผมนั่งพักไปสักพักก็ลุกขึ้น
ไปทำงานเช่นกัน เพราะอีกไม่นานเท่าไรก็หมดเวลาทำงานตอนเย็นแล้ว
“ เฮ้ยพวกมึงไปลงชื่อออกได้ละ ” หัวหน้าแผนกเดินมาสั่งการลูกน้อง
“ จะไปแล้วเหรอพี่ ”
“ จริงๆไม่ต้องเลี้ยงก็ได้นะหัวหน้า ”
“ ไม่ได้เว้ย ไปเร็วๆ ”
คนงาน 4 – 5 คนเดินเข้าบริษัทไปลงชื่อออก จากนั้นก็ออกมาแยกกันขึ้นรถของนนท์
และหัวหน้า ไปกินข้าวกันก่อน เกือบ2ทุ่มก็พากันไปที่บาร์เพื่อฉลองการกลับมาทำงานให้กับวี
“ ทำไมต้องเป็นบาร์นี้ด้วยวะ ” ผมขอบ่นหน่อยเหอะก็นี่มันบาร์ของ...ของมาเฟียนั่น
“ ทำไมวะ ” นนท์ยังคงไม่เข้าใจจะบาร์ไหนแล้วมีปัญหาอะไร
“ ไม่พากันเดินไปวะ พวกมึงรอไรเนี่ย พรุ่งนี้วันหยุดกินได้ๆ ” หันหน้าผู้เดินนำไปชะงัก
หันมาบอกกับอีกสองคนที่ไม่ก้าวขาเดินตามมาเสียที
“ เออ...ไปมึง ”
นนท์กอดคอวีเดินเข้าไปในบาร์ จังหวะเดียวกับอิทธิที่เดินออกมาเพื่อจะออกจากบาร์
จะไปหาวีที่บ้าน แต่ก็ได้เจอวีที่บาร์ตัวเองซะก่อน แต่ภาพที่อิทธิเห็นดันเป็นนนท์ที่กอดคอวีเข้ามาที่บาร์
ทำเอาอารมณ์คนที่มองเห็นพุ่งสูงขึ้นในทันใด เพราะช่วงเช้าวียังบอกว่าเป็นแฟนกันช่วงดึกมาเห็นเดินกอดคอกันอีก
“ สวัสดีครับคุณวี ” กรรณเดินเข้าไปทักทายวีในฐานะแขกและวีก็ยกมือทักทายตอบ
“ ไปรอข้างในนะ ” หัวหน้าบอกกับวีแล้วเดินเข้าไปก่อนโดยไม่รอ
“ ครับหัวหน้า ” ผมตอบกลับหัวหน้าแล้วหันมาเห็นนายมองมือนนท์ที่กอดคอผม
แล้วทำไมล่ะ หึๆๆ ผมเลยเอามือโอบเอวนนท์กลับพากันเดินเข้าไปด้านใน พอเข้ามาด้านในนนท์
มันก็รีบเอามือออกจากผมทันทีกลัวว่าสาวจะ ไม่กล้าเข้าหามัน
“ เครื่องดื่มค่ะ ”
“ ขอบคุณครับ ”
“ อ้าวน้องวี! ไม่เห็นมาทำงานนานหลายเดือนเลยนะ ” สาวเสิร์ฟทักทาย
“ ผมใช้หนี้หมดแล้วน่ะ ” วีตอบกลับพร้อมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ วี เคยมาทำงานที่นี่ด้วยเหรอ ” หัวหน้าคิ้วชนกันถามวีอย่างสงสัย
“ เออ ทำหลายอย่างชิบหาย ” นนท์พูดขึ้นพร้อมส่ายหน้าเบาๆ
“ ที่นี่ก็มาเฟียเมื่อกี้เป็นเจ้าของ ”
“ อ่าวเหรอ ”
“ กูไม่รู้ว่ะโทษที ” หัวหน้าเอ่ยคำขอโทษเนื่องจากเมื่อกี้ทำเรื่องเสียมารยาทไปบ้างแล้ว
“ ดื่มกันดีกว่า ”
“ ชนนนนนน ฮิ้วววววววววว ”
ร่างบางนั่งดื่มกับเพื่อนที่ทำงานอย่างเงียบๆ ฟังคนนู้นคนนี้เล่าเรื่องอะไรต่างๆแต่ตาก็เหลือบไปเห็น
สายตาอีกคู่หนึ่งที่นั่งมองตนอยู่ ร่างบางจึงหลบตามองทางอื่น แต่พอยกดื่มไป หันไปมองอีก สายตาคู่นั้น
ก็ยังคงมองมา ไม่ละสายตาจากตนเลย จึงทำให้รู้สึกอึดอัดเพราะโดนมองอยู่ตลอดไม่ว่าจะทำอะไร
“ ไปเข้าห้องน้ำนะ ”
“ ไหวป่ะ ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย ”
“ หึ ” ผมส่ายหน้าตอบเพื่อนไป ที่มันถามก็เพราะรู้ว่าผมคออ่อน
ดื่มนิดดื่มหน่อย ก็จะมึนๆ ผมไม่อยากนั่งแล้วถูกจ้องมอง เลยมาห้องน้ำดีกว่า ในขณะที่ผม
จัดการธุระเสร็จ กำลังจะล้างมือ ก็เห็นคนที่นั่งจ้องผมเดินเข้ามาในห้องน้ำผมมองเห็นผ่านทางกระจกตรงหน้า
“ ทำไมต้องกอดกันเดินเข้ามา ” เจ้าของบาร์ลั่นวาจาถามเสียงเยือกเย็นแต่อีกคนไม่ตอบ
“ วี!!! ”
“ จะเสียงดังทำไม อยู่กันแค่เนี้ย ”
“ กูไม่ชอบที่มึงเดินกอดกับคนอื่นแบบนั้น ”
“ คนอื่นที่ไหน นั่นแฟนผม ” ผมบอกกับเค้าพร้อมจ้องตาให้คำพูดดูน่าเชื่อถือขึ้น
“ หยุดโกหกกู หยุดปะชดกูได้แล้ว ” มาเฟียสวนกลับอย่างทันควันแต่อีกฝ่ายก็เงียบใส่
“ วี กูขอโทษ ”
“ จะมาขอโทษผมทำไม ”
“ กู...กูอยากให้มึงกลับมาอยู่กับกู ” มาเฟียจะยื่นมือมาจับมือวี แต่วีก็เอาหลบไว้ทัน
“ หึ...นายพูดอะไร ผมไม่เข้าใจ ”
ผมบอกกับเค้าแล้วเดินหลบเพื่อที่จะเดินออกจากห้องน้ำไป แต่เค้าก็จับแขนผมเอาไว้
“ เดี๋ยววี...อย่าดื่มเยอะนะ กูเป็นห่วง ”
“ ไม่มีใครเค้าคิดจะทำร้ายผมหรอกครับ ไม่ต้องห่วง ”
ร่างบางแกะมืออิทธิออกจากแขนแล้วเดินออกจากห้องน้ำกลับไปที่โต๊ะทั้งสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิม
“ กูเห็นมาเฟียนั่งมองมึงตั้งแต่เข้าร้านแล้ว ”
“ เค้ามองสอดส่องทั่วร้านแหละ ไม่ได้มองแค่กู ” ผมบอกนนท์พลางหยิบแก้วยกดื่ม
“ กูว่ามึงกับเค้ามีซัมติงกัน ”
“ แค่กๆๆ ไม่มี ” ถึงกับสำลักเลยกู ไอ้เพื่อนตัวดีกำลังถามจี้เอาความให้ได้
“ วีไหวเปล่า หน้าแดงหมดแล้ว ”
“ ไม่ไหวก็พอนะน้อง นั่งมองสาวไป สาวๆสวยๆเพียบ ” เพื่อนร่วมงานเอ่ยบอก
“ เชิญตามสบายเลยพี่ ”
อิทธิ พอรู้ว่าวีกับคนที่ทำงานมากินเหล้าที่บาร์ ก็เปลี่ยนใจกลับมานั่งข้างในเพื่อมานั่งมองวี
คอยจับ ตาดูวีกับผู้ชายคนที่นั่งข้างๆ ก็ไม่มีเห็นมีท่าทีว่าจะสวีทหวานเหมือนเป็นแฟนกันสักเท่าไร
แต่พอวีลุกขึ้นจากโต๊ะไป อิทธิก็รีบตามไปอย่างไวเพื่อที่จะได้คุยกันบ้าง จนไปถึงห้องน้ำ อิทธิก็ได้บอกวี
ไปว่าอยากให้วี กลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมกล่าวคำขอโทษ แต่วีเองทำเป็นไม่เข้าใจ ไม่ได้ยินแล้วก็เดินหนี
อิทธิออกมาเลย ทำเอาอิทธิรู้สึกหมดหวังเช่นกันที่จะได้วีคืนกลับมา....
**** ดอกจัน 2568 ดอก ขณะนี้นิยายเล่มนี้ได้ทำการตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์มีดีส์ พับบลิชชิ่ง
และจะออกเป็นเล่มปลายเดือนมกราคม 2562 นี้ ไรท์ขอฝากไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยได้มั้ย
โดยการตีพิมพ์จะแบ่งออกเป็น 2 เล่ม และเล่มที่ 2 จะมีตอนพิเศษอีก 1 ตอนที่ยังไม่มีในนี้
ฝากไว้ด้วยนะจ๊ะ ขอบพระคุณค่าาา ช่วยกันซื้อเน้อ ผลงานเล่มแรกของไรท์เลยนะเนี่ย ***
# จริงๆเมื่อวานก็อยากลงต่อให้ แต่เขียนไม่ทันจริงๆ ไรท์ขอโทษน้าาาา
# ขอบคุณคอมเม้นท์ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน
# พอไรท์เขียนให้อิทได้รับความเจ็บปวด มีส่วนหนึ่งที่บอกว่ายังไม่เจ็บพอ
อ่าาา แน่นอน ไรท์ยังไม่ยอมให้วีใจอ่อนง่ายๆหรอก แต่บางคนบอกอย่า
ดราม่าเยอะ ให้คืนดีกันเร็วๆ 55555 เฮ๊ยยเธอออ ตกลงจะเอายังไง
# ไรท์ก็มาบ่นๆตอบกลับไปอย่างงั้นแหละนะ อย่าถือโทษ ไรท์ล้อเล่น