ตอนที่ 30 : โลกที่ไม่เธอ...
× 0
× 0
× 0
หลายคืนที่ผ่านมาอิทธิเป็นคนนอนเฝ้าฮันนี่เอง ฮันนี่ร้องไห้งอแงหนักเลยก็คงเพราะว่า
ติดวีอย่างมาก บางคืนร้องจนหลับไปก็มี แต่ตอนนี้พี่เลี้ยงกลับมาแล้วเค้าก็พอจะช่วยดูแลฮันนี่ได้
ทำให้อิทธิเบาใจไปบ้างที่ลูกยังมีคนดูแลอยู่ ถึงแม้ว่าจะต้องใช้เวลาปรับตัวอยู่โดยไม่มีวีก็ตาม
“ ทานข้าวเช้ามั้ยครับนาย ” กรรณเข้ามาถามคนเป็นนายก่อนจะออกไปทำงาน
แต่นายก็ส่ายหน้าปฏิเสธ แต่กาเบียลก็เข้ามาบอกว่าป้าภาจัดโต๊ะไว้รอแล้ว แต่ยังไงอิทธิก็ยังคงกินอะไรไม่ลง
“ ไม่หิว วันนี้มีงานกี่อย่าง ”
“ 3 ครับ ”
“ นายไหวมั้ยครับเนี่ย ” กาเบียลถามเนื่องจากเมื่อคืนนายดื่มหนักมาก
“ แฮ้งค์นิดหน่อย ”
“ งั้น...เดี๋ยวผมหาอะไรให้ดื่มที่บริษัทนะครับ ”
“ อือๆ ”
พอมาถึงบริษัทอิทธิก็นั่งเคลียร์เอกสารดื่มเครื่องดื่มที่กรรณเอามาให้ ก็นึกคิดถึงวีขึ้นมา
เมื่อตอนวีเคยมานั่งอ่านเอกสาร คอยเอาชาหรือกาแฟมาให้กินพร้อมกับคุ้กกี้หรือแครกเกอร์
“ ขออนุญาตครับ ”
“ เอ่อ...นายครับ ” เลขาอิทธิเรียกคนเป็นนายอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ตื่นจากความเหม่อ
“ นายครับเอกสารนี้ของนนทบุรี ต้องการด่วน ”
“ นายครับ...นาย...นาย!! ’ ผมรู้สึกตัวอีกทีก็คือเลขาเอื้อมมามาแตะที่แขนผมตีเบาๆ
เค้าเข้ามาเมื่อไรผมก็ไม่รู้ตัวเลย
“ เมื่อครู่คุณว่าอะไรนะ โทษที ”
“ นายเป็นอะไรรึเปล่าครับ เห็นเหม่อๆ 2-3 วันแล้ว ” เลขาถามนายอย่างเป็นห่วง
“ เปล่า จะให้เซ็นเอกสารนี้ใช่มั้ย ” มาเฟียหนุ่มยื่นมือไปหยิบแฟ้มมาเปิดดู
“ ครับๆ เป็นการสั่งซื้ออุปการณ์การผลิตจากจีนครับ ”
“ อ๋อ ” กวาดสายตาคร่าวๆแล้วจรดปากกาลงเซ็นอนุมัติไป
“ ขออนุญาตครับ ” กาเบียลเคาะประตูแล้วเปิดโผล่หัวออกมานิดหน่อย
“ เข้ามาเลย ”
“ ขอตัวนะครับนาย ” เลขาลุกขึ้นขอตัวลาเนื่องจากหมดธุระของตนแล้ว
“ อ้าวพี่กาเบียล ไหนบอกว่าจะไปธุระ ” กรรณเปิดประตูเข้ามาหานายเช่นกันทักขึ้น
“ กูมาขอนายก่อนไง ”
“ มีธุระอะไรก็ไปทำๆ ไม่ต้องบอกผมก็ได้ ตามสบาย ” พอกาเบียลออกจากห้องไป
กรรณก็นั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามนายหยิบแฟ้มที่เซ็นแล้วถือไว้ในมือ
“ เค้าหายไปกี่วันแล้ววะ ” อิทธิถามกรรณด้วยเสียงแผ่วเบา
“ หมายถึงใครเหรอครับ ” แต่กรรณทำเป็นไม่รู้
“ กูไม่ต่างอะไรกับฮันนี่เลยว่ะ
“ อืม...ต่างนะครับ คุณฮันนี่ไม่เคยทำให้คุณวีเสียใจ ต่างกับนาย…
“ เออ...กูยอมรับ ” ครั้งนี้อิทธิไม่ว่าอะไรกรรณที่พูดจาแบบนั้นแถมยัง ยอมรับผิด
จนสีหน้าและอาการออกอย่างชัดเจน
“ คิดถึงเค้ามากก็ไปหาเค้าสิครับ แต่ถ้ากลัวฟอร์มหลุดหรือดูไม่เท่ห์ก็แล้วแต่นายนะ ”
“ เค้ามีแฟนอยู่แล้ว
“ นายเชื่อเหรอ คุณวีอาจจะปะชดนายก็ได้ ” กรรณคิ้วชนกันไม่คิดว่านายจะเชื่อ
“ กล้าหลอกกูเหรอ ”
“ หึ!! หนีไปจากนาย ทำให้นายหงอยแดกแบบนี้เค้ายังกล้าเลยครับ ”
“ โอ๊ยยยยยยย กู..กูควรทำไงดีวะ ” อิทธิถอนหายใจยาวๆแล้วโวยวายเสียงดัง
“ นายจะทำอะไรล่ะครับ ”
“ กู... ” อิทธิมองกรรณแล้วนิ่งเงียบไป
“ นายไม่ต้องอายผมหรอกน่ะ ผมพร้อมจะช่วยนายทุกเรื่อง ” กรรณพยักหน้าให้นาย
“ กูอยากให้เค้ากลับมา ” อิทธิบอกกรรณไปตามตรงและเหมือนกรรณจะรู้อยู่แล้ว
“ แค่กลับมาเหรอครับ ”
“ กูอยากเห็นหน้า อยากอยู่ด้วย อยาก...อยากมีเค้าในชีวิต… ”
“ เก็บคำพูดเหล่านี้ไว้บอกกับคุณวีนะครับ ”
“ กูพูดไม่ได้ไง อยู่ให้กูพูดมั้ย ”
“ ในที่สุดนายก็ยอมรับความรู้สึกตัวเองสักที ” กรรณมองนายที่ทุรนทุรายอย่างหนัก
“ แม่ง...ไม่มีอันจะกินอันจะนอนหรือทำห่าเหวอะไรเลย ”
คนเป็นนายบ่นๆ นั่งจับมือถือวนไปวนมา มองไปนอกหน้าต่างบ้างอย่างคนเหงาหงอย จนตกเย็น
กรรณก็ได้ให้คนขับรถ ขับพานายไปที่ชุมชนแห่งหนึ่งห่างจากบ่อนไม่มากนักเพราะจะพานายมาเจอคนที่นาย
พร่ำเพ้อหา แต่ก็ยังไม่รู้ตัวว่ากรรณพามา
“ จอดทำไม ที่ไหนเนี่ย ” อิทธิมองไปที่กระจกก็ไม่คุ้นจึงถามลูกน้อง
“ แถวบ้านคุณวีไงครับ ” กรรณขมวดคิ้วแล้วหันกลับไปบอกนาย
“ แล้วไหนวี ”
“ นายก็ลงจากรถเดินเข้าไปในซอยข้างหน้านี้เข้าไปเกือบท้ายซอย ”
“ กูต้องลงไปเหรอ ”
“ เอ้า! อยากเจอก็ลงไป ไม่งั้นก็จะได้กลับ ”
“ ไอ้ห่า พูดกับใครให้มันรู้ซะบ้าง ” อิทธิบ่นกรรณนิดๆแล้วเปิดประตูรถเดินลงไป
มีเพียงกรรณที่เดินตามเข้ามาในซอยเกือบท้ายสุด แล้วก็เห็นลุงวัฒนั่งพับกระดาษอยู่ในบ้าน
“ เฮ้ย!! มะ...มาทำไม ลูกกูใช้หนี้หมดแล้วไม่ใช่เหรอ ” พ่อวีตกใจที่มาเฟียมาบ้าน
“ หมดแล้วครับ แต่คุณวีอยู่มั้ยลุง ” กรรณตอบอย่างสุภาพพร้อมถามหา
คนที่นายอยากเจอให้นายด้วย แต่ก็ได้คำตอบมาว่าออกไปข้างนอกกับเพื่อนยังไม่กลับ
“ ไปไหน ” มาเฟียถามอย่างไวพอได้ยินว่าวีไปข้างนอกกับเพื่อน
“ ไม่รู้มัน ตอนเช้าก็บอกไปสมัครงานเพราะที่เก่าไล่มันออกละ ป่านนี้ยังไม่กลับ
ไม่ได้บอกอะไรไว้ว่าจะกลับตอนไหน ” ลุงวัฒตอบไปพับกระดาษไป
“ เพื่อนคุณวีชื่อนนท์รึเปล่าลุง ” กรรณถามแล้วหันไปมองหน้านาย
“ เอ้อ...ที่สนิทๆลุงก็รู้จักแต่ไอ้นนท์ ”
“ สนิทกันขนาดไหน ” มาเฟียถามต่ออยากแน่ใจว่าเค้าสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน
“ อ๋อ นายหมายถึงเป็นเพื่อนกันนานรึยังน่ะครับ ”
“ สมัยเรียน ม. ปลายแหละมั้ง โอ๊ยไม่รู้โว้ย ถามไรเยอะแยะนัก ”
“ สบายดีนะลุงวัฒ ”
“ มาตั้งนานเพิ่งถาม ก็สบายดี ลุงเลิกเหล้าเลิกพนันนานละนะ ”
เมื่อมาเฟียพูดดีด้วย ลุงวัฒแกก็เปลี่ยนสรรพนามที่ใช้พูดกับมาเฟียทันทีพร้อมคุยอย่างไม่รู้สึกกลัวอีกต่อไป
“ ดีลุง งั้นนายกลับก่อนมั้ยครับ ไว้วันหลังค่อยมาใหม่ ” อิทธิชะเง้อไปที่หน้าปากซอย
“ ก็ได้ ” ผมเดินออกมาปากซอยเพื่อขึ้นรถกลับมาที่บ้าน ขนาดมาหาถึงที่ก็ยังไม่ได้แม้แต่
เห็นหน้าเค้าเลย ผมคิดถึงเค้าเหลือเกิน คิดถึงมาก มากเกินกว่าจะห้ามใจได้
“ ทานข้าวก่อนนะคะนาย ”
“ ฮันนี่ล่ะ ”
“ คุณหนูเล่นของเล่นอยู่ที่ห้องค่ะ ทานข้าวแล้วค่อยไปหาคุณหนูนะคะ ”
อิทธิพยักหน้าแล้วเดินไปกินข้าวได้สองสามคำก็ลุกจากโต๊ะอาหารเดินขึ้นไปหาลูกที่ห้อง
ของเล่น เมื่อฮันนี่เห็นก็หันมาชูแขนให้คนเป็นพ่ออุ้มทันที
“ นายคะ เดี๋ยวสาไปเตรียมข้าวให้คุณฮันนี่ก่อนนะคะ ”
“ ไปเถอะ เดี๋ยวผมอยู่กับลูกเอง ” คนเป็นนายอนุญาตและรับปากจะดูลูกน้อยให้
“ ขออนุญาตครับนาย ”
“ อือ เข้ามาสิ ” กรรณเดินเข้ามานั่งอยู่ไม่ไกลจากนายนัก ถือของเล่นมีเสียง
กรุ๊งกริ๊งๆไว้ในมือด้วยเรียกความสนใจ จากคุณหนูตัวน้อยได้เป็นอย่างมากเชียว หันมามองพร้อมส่งเสียง
ออ แอ ยื่นมือมาจะจับอีกด้วย
“ ผมเห็นเด็กน้อยมาขายเลยซื้อมาให้คุณหนูน่ะครับ ”
“ ขอบใจ ยื่นให้ฮันนี่สิ ”
“ คุณหนูฮันนี่ ป๊องแป๊งๆๆ ”
“ ยิ่งเห็นฮันนี่กูยิ่งคิดถึงวี ทำไมกูต้องคิดถึงเค้ามากขนาดนี้ด้วยวะ ”
“ นาย...มีความรู้สึกดีๆให้คุณวีจริงๆใช่มั้ยครับ ” กรรณมองนายเพื่อรอฟังคำตอบ
“ อือ กูไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้กับใครมาก่อนเลย ที่ผ่านๆมากูก็แค่นอนๆแล้วจบๆไป
แต่วี...ไม่รู้ดิ กูรู้สึกมีความสุข อบอุ่น แบบที่ไม่เคยได้รับมันมาก่อน ”
“ อย่างเนี้ย เค้าเรียกว่ารักนะครับ ” อิทธิมองกรรณที่บอกว่ามันคือความรัก
“ ผมถามตั้งแต่แรกๆก็ไม่ยอมรับ แล้วมาบ่นตอนเค้าหนีไปแล้ว ” กรรณบ่นนิดๆ
“ ตอนนั้นกูก็ไม่แน่ใจ แล้วอีกอย่างกูไม่อยากมีจุดอ่อนในชีวิต ให้ใครมาเล่นงานกูง่ายๆด้วย
แล้วกูก็ไม่คิดว่าวีจะไปจากกู ”
“ อี อี ออ แอ อี อี ” ฮันนี่ส่งเสียงเล่นอยู่กับของเล่นที่รายล้อมใกล้ๆ
“ ถ้าแน่ใจแล้วว่ารักเค้า ก็ไปตามเค้ากลับมา ”
“ กูต้องทำยังไง ” เรื่องงานเรื่องต่อสู้ไม่ต้องถามใคร แต่เรื่องหัวใจต้องการคนชี้ทาง
“ ทำตามหัวใจตัวเองไงล่ะครับ ” กรรณทิ้งท้ายแล้วก็ลุกเดินออกไปจากห้องของเล่น
ปล่อยให้อิทธินั่งคิดเอาเองว่าควรทำยังไงต่อ พร้อมมองลูกน้อยของตัวเองเล่นของเล่นไม่รู้เรื่องอะไร
“ ข้าวได้แล้วค่ะ ”
“ เอามาจะป้อนเอง ”
“ ค่ะ วันนี้สาให้คุณหนูทานช้าเพราะว่าคุณหนูเพิ่งดื่มนมไปตอน 4 โมงเย็น ร้องไห้งอแง
พอให้ดูดนมก็ดูดแล้วหลับไปน่ะค่ะ ”
“ ทีหลังก็ให้กินเป็นเวลาหน่อย นี่มันก็ดึกเกินไป ” อิทธิบ่นเล็กๆจะได้มีวินัยมากขึ้น
“ ค่ะนาย ”
“ งานมันหนักไป ถ้าไม่ไหวก็มาบอก จะหาผู้ช่วยเพิ่มให้ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ อินกับอรก็วนเวียนมาคอยช่วยอยู่ ” อิทธิบอกกับพี่เลี้ยงฮันนี่ไปป้อนข้าวฮันนี่ไป
จนฮันนี่ไม่กินต่อเพราะสนใจของเล่นมากกว่ากินข้าวแล้ว
“ พาเค้ากลับห้องนอนไปได้ละ ”
“ ค่ะนาย ” ผมสั่งพี่เลี้ยงฮันนี่แล้วก็ลุกไปอาบน้ำ จากนั้นก็เดินมาที่ห้องทำงานเพื่อนั่งอ่าน
เอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ แต่อ่านได้ไม่นานหรอก ไม่มีสมาธิไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น
“ เอาเหล้ามาให้กูที ใครก็ได้ ” มาเฟียกดโทรศัพท์สั่งลูกน้องด้านนอก
เพื่อเอาเหล้ามาเยียวยาอารมณ์และจิตใจของตัวเองในตอนนี้หน่อยและไม่นานลูกน้องก็เอามาเสิร์ฟ
โดยมาเฟียหนุ่มก็นั่งดื่มไปเหม่อมองไปตรงที่วีเคยนั่ง เคยยืนหรือเคยทำอะไรกันจนหมดไป 2 -3 ขวดก็ยังไม่พอ
“ ทำไมกูถึงคิดถึงมึงมากขนาดนี้วะวี ”
“ ไม่เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียงมึงแล้ว กูเหมือนจะหมดแรง ”
ก๊อกๆๆๆ ประตูบานใหญ่เปิดออก เป็นกรรณที่เข้ามาเนื่องจากว่าเห็นลูกน้องเดินถือเหล้า
มาให้นายบ่อยครั้ง จนอดเดินขึ้นมาดูนายไม่ได้ เกรงว่ากินมากไปจะส่งผลเสียต่อสุขภาพนาย ตับวายไตพังอีก
“ นายดื่มอีกแล้วเหรอครับ ”
“ อือ ”
“ โหว!! พอแล้วมั้งครับ 3 ขวดกว่าแล้วนาย ” กรรณหันไปเห็นขวดเปล่าที่วางก็ตกใจ
“ กูจะแดก แดกให้หายคิดถึงเค้าไปบ้าง ”
“ อย่าดื่มมากเลยนะครับนาย พอเถอะนะ ”
“ อย่ามายุ่งน่ะ จะไปไหนก็ไป ” มาเฟียหนุ่มโบกมือไล่ลูกน้องคนสนิทให้ออกไป
“ นายครับ... ”
“ ไอ้กรรณ!! ” กรรณยอมออกจากห้องแล้วก็กลับไปพักที่ห้องของตัวเอง
ในส่วนของวีที่ออกไปสมัครงานที่บริษัทเดิมของตัวเองตั้งแต่เช้า ก็กลับมาบ้านในตอนดึกๆ
“ กลับมาแล้ว กินข้าวยังพ่อ ” วีเข้าบ้านมานั่งพักเหนื่อยแล้วถามพ่อ
“ กินแล้ว เนี่ยเหลือไว้ให้มึงด้วย ”
“ ผมกินข้างนอกมาแล้ว ตกลงผมได้งานบริษัทเดิมนะพ่อ ”
“ เออดี ทำไมได้ล่ะ ” ลุงวัฒถามลูกชายอย่างแปลกใจ
“ หัวหน้าไปช่วยพูด แล้วก็เค้าเห็นว่าผมทำงานดี ”
“ วันนี้มาเฟียหน้าหล่อนั่นมาที่บ้านเรา ” รอยยิ้มที่แปะเปื้อนบนใบหน้าวีจางหายไป
ในทันทีที่ได้ยิน
“ ใครนะพ่อที่มาบ้านเรา ” วีจึงถามอีกครั้งให้แน่ใจเผื่อจะหูฝาด
“ มาเฟียที่มึงไปใช้หนี้เค้าน่ะ ”
“ เค้ามาทำไม ”
“ มาถามหามึง แต่กูบอกว่าไม่รู้จะกลับตอนไหน เค้าเลยกลับกันไป ”
“ อ่อ ฮันนี่มามั้ย ”
“ อะไรนี่ๆ ” ลุงวัฒไม่เข้าใจและก็ได้ยินไม่ชัดขมวดคิ้วงุนงงนิดๆ
“ เด็กน้อย มาด้วยมั้ย ”
“ ไม่เห็น เห็นแค่มาเฟียกับลูกน้องเค้าคนหนึ่ง ”
“ ถ้าเค้ามาถามอะไรเกี่ยวกับผม พ่อไม่ต้องบอกอะไรไปนะ ”
“ เออๆ แล้วนี่มึงไปไหนมากลับมาดึกดื่น ” ลุงวัฒถามลูกด้วยความเป็นห่วง
“ ไปเยี่ยมรองหัวหน้ามา เค้าประสบอุบัติเหตุ ”
“ เหรอ เออ...กูว่าจะไปนอนละ วันนี้ง่วงๆ ” วีช่วยพ่อเก็บกระดาษใส่ตะกร้าแล้วก็
เดินแยกไปห้องของตัวเอง พอเข้ามาในห้องก็คิดถึงหนูน้อยฮันนี่ขึ้นมา
“ ป่านนี้ฮันนี่คงหลับปุ๋ยไปแล้ว คิดถึงฮันนี่จัง ”
วีอาบน้ำเสร็จก็เดินมานอนลงที่เตียง คิดถึงหนูน้อยที่เลี้ยงมา อยากกอด อยากหอม
อยากเล่นด้วยที่สุด แต่ก็ไม่อยากไปเจอเจ้าของบ้านโหดร้ายคนนั้น คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็หลับลงไปในที่สุด
# เมามายเลยพระเอกของไรท์ น่าสงสารจังเลย โถ่วพ่อคุณ 5555
# สะใจพวกเธอรึยังจ๊ะคนอ่านทั้งหลาย
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน มาเม้นท์ มาถูกใจด้วยนะ
# พวกเธอน่ะมันคนใจร้าย ตอนวีอยู่บอกให้วีหนี ไรท์บอกสงสารฮันนี่
ก็มาว่าไรท์เข้าข้างพระเอก ให้รอก่อน พอไรท์ให้วีออกจากบ้านไป
พวกเธอก็มาบอกว่าสงสารฮันนี่ เอ๊!! ตกลงจะเอายังไงค้าาา??
# เม้นท์กันมาอีกเด้อ จะรออ่านแล้วจะมาตอบกลับ รักนะทุกคน
