ออ แอ แอ เสียงหนูน้อยพูดอยู่บริเวณหูของมาเฟียที่นอนหลับอยู่จนทำให้มาเฟีย
ลืมตาตื่นเห็นลูกน้อยของตนนอนคว่ำหน้าอยู่ใกล้ๆหน้าตนมือสัมผัสจับผม จับหูตนเล่น ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
อย่างอารมณ์ดี
“ ปลุกแด็ดดี๊เหรอ ฮันนี่ ”
“ แอ้ แอ ออ ”
“ เค้าไปไหนกันหมดล่ะ ทำไมปล่อยหนูตื่นนอนส่งเสียงปลุกแด็ดดี๊เองแบบนี้ฮึ้ ”
ผมนอนหันตะแคงข้างเข้าหาลูก หอมที่แก้มฮันนี่เบาๆสองข้าง กลิ่นเด็กนี่ไม่เหมือนกับกลิ่น
ของอีกคนที่ผมชอบและอยากจะดมจริงๆ แต่มันเป็นกลิ่นไม่ปรุงแต่งเหมือนกัน
แอดดดดดดดด แล้วเสียงประตูก็เปิดออก เป็นวีที่เดินถือชากับขนมจะเอามาให้นายในตอนตื่น
“ มึงไปเอาชาให้กูเหรอ ” มาเฟียหนุ่มถามร่างบางที่เดินเข้ามาพร้อมถาดของ
“ ผมไม่ได้จะเอามา ป้า..ป้าภาให้เอามาให้ ”
“ โกหก ”
“ จะโกหกไปทำไมครับ ” วีมองนายแบบไม่เข้าใจ
“ ถ้าคนอื่นเอามาให้กู เค้าจะไม่เอาขนมใส่มาด้วยหรอก ”
“ ก็... ” วีคิดในใจว่าทุกครั้งที่เอาคุ้กกี้ใส่มาด้วยก็เห็นนายกินจนหมดทุกครั้ง
“ ปกติกูกินแค่ชา จำไว้ด้วย ” มาเฟียบอกกับอีกคนด้วยเสียงแข็งกร้าว
“ ครับนาย ”
“ แต่กูไม่ได้ชอบกินชาอย่างเดียว เพราะไม่มีใครเคยคิดจะเอาขนมมาให้ ”
“ เพราะนายสั่งแค่ชา ใครจะกล้าเอาอย่างอื่นมาเสิร์ฟล่ะครับ ”
“ มึงไง ” มาเฟียหนุ่มตอบชัดๆแล้วมองหน้าวีไม่ละสายตา
“ ผมขออนุญาตพาฮันนี่ไปอาบน้ำเปลี่ยนแพมเพิส ”
“ มาอุ้มไปสิ ”
เนื่องจากฮันนี่นอนคว่ำตัวเล่นอยู่ใกล้ๆกับผมที่นอนหมิ่นเตียงอยู่ทางขวา ทำให้วีต้องเดินไปนั่ง
บนเตียงทางซ้ายเพื่อโน้มตัวมาอุ้มฮันนี่ ผมจึงชะเง้อตัวเข้าไปหอมแก้มเค้าตอนเค้าก้มลงมาอุ้มฮันนี่ไป
วันนี้ผมได้หอมทั้งลูกทั้งคนเลี้ยงลูกเลยแฮ้ะ
“ นาย!!!...ทำอะไร ” วีตาถลนแล้วพูดดุๆใส่มาเฟีย
“ หอมแก้มไง ไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้ ”
“ ผมไม่ได้จะถามแบบนั้น ”
“ ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว ” ได้กลิ่นเค้าแค่แก้มก็ทำอยากจะดอมดมเค้าทั้งตัวจริงๆ
กว่าจะได้แต่ละครั้งแล้วนานๆครั้งด้วยถึงจะได้ ไม่เหมือนแต่ก่อนตอนนั้นผมจะนอนกอดเค้าหรือทำอะไรเค้า
เค้าก็ดูจะสมยอมผมทุกอย่าง แตกต่างกันกับตอนนี้เหลือเกิน
“ นายคะ ห้องของเล่นเรียบร้อยแล้วนะคะ ” สาเคาะแล้วเปิดประตูเข้ามาแจ้งนาย
“ อือ ผมจะไปดูพร้อมฮันนี่ ”
มาเฟียหนุ่มลุกจากเตียงเดินออกจากห้องฮันนี่ไปทางห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำ จะได้มารับฮันนี่
ไปชมห้องของเล่นที่ไปซื้อมาด้วยกันตอนบ่าย แต่ระหว่างทางก็พบกับกรรณที่เข้ามาถามนายว่าจะออก
ไปบ่อนมั้ย และมาเฟียหนุ่มก็ตอบว่าจะพาหนูน้อยไปเล่นของเล่นและจะไม่ไปทำงานในตอนเย็น
“ ให้คุณวีพาไปก็ได้นี่ครับ ”
“ กูอยากพาลูกกูเล่นเอง ทำไม ”
“ อยากอยู่กับลูกหรือ...คนเลี้ยงลูกด้วยกันแน่ครับนาย ” กรรณแซวอย่างคนรู้ทัน
“ เอ๊!! มึงนี่นะ วอนซะละ ”
“ ผมไปดีกว่าครับ ” กรรณบอกกับนายแล้วรีบเดินออกไป
เดี๋ยวพวกคนนอกแม่งได้รู้กันหมดว่าผมมีจุดอ่อน เพราะตอนนี้ฮันนี่ได้ชื่อว่าเป็นลูกของผม
แต่พวกมันยังมีความเป็นคนพอที่จะไม่ทำร้ายเด็กเล็กไร้เดียงสาอย่างฮันนี่ ผมจึงกล้ามีลูกและถ้าบ่อน
ในญี่ปุ่นเปิดตัวเมื่อไร อะไรๆของผมคงจะดีขึ้นกว่าเดิม อย่างน้อยพวกมันจะยอมรับว่าผมมีศักยภาพ
ในการจัดการ ผู้มีอิทธิพลที่จะไม่เข้ามายุ่งในกิจการของผมที่เปิดขึ้นในซัปโปโรได้
“ ไปไหนครับนาย ” กาเบียลทักเมื่ออิทธิเปิดประตูออกมาจากห้องนอน
“ พาฮันนี่ไปเล่นของเล่น ”
“ ไม่ไปบ่อนแล้วเหรอครับ ”
“ งดๆสักวันจะเป็นไร ขออยู่กับลูกบ้าง ” ผมบอกกับกาเบียลแล้วเดินมาที่ห้องฮันนี่
ก็เห็นว่าฮันนี่นอนใส่ชุดเจ้าหญิงอยู่บนเตียงมีคนยืนบดๆข้าวอยู่ไม่ไกลนักคอยมองอยู่ แต่พอผมมองเค้า
เค้าก็หลบสายตาไปทางอื่น ซึ่งเป็นแบบนี้มาตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา
“ นายคะ สาขอลางานซัก 2 – 3 วันได้มั้ยที่บ้านโทรมาบอกว่าแม่ป่วย ”
พี่เลี้ยงฮันนี่เดินเข้ามาแจ้งนายใหญ่ของบ้านอย่างร้อนรนใจเกี่ยวกับอาการป่วยของแม่
“ ได้สิ ไปบอกคนนู้นเค้าด้วย ”
“ สาบอกคุณวีแล้วค่ะ คุณวีบอกว่าดูแลคุณฮันนี่ไหว ”
“ งั้นก็ไป ถ้ายังไงจะลาเพิ่มก็แจ้งที่กรรณ ฉันอนุญาต ”
“ ขอบคุณค่ะนาย ” สายกมือไหว้นายขอบคุณความใจดีแล้วรีบเดินออกจากห้องไป
“ ผมขอลาบ้างได้มั้ยครับนาย ” วีเห็นและได้ยินที่นายพูดกับพี่เลี้ยงจึงลองเอ่ยขอดูบ้าง
“ มึงจะลาไปไหน ”
“ ไป...เอ่อ... ” เนื่องจากคิดว่านายคงไม่อนุญาตเลยยังไม่ได้คิดว่าจะลาไปไหน ทำให้วี
ตะกุกตะกักที่จะบอกกับนายไป
“ ไว้คิดได้ค่อยมาบอกกู ” วีมองมาเฟียหนุ่มที่จ้องตนแล้วก็คิดในใจว่า จะไปให้ไกล
จากนายนี่แหละ เบื่อ อยู่ด้วยแล้วเจ็บใจ แต่ก็ทำได้แค่คิดในใจ
“ แต่สำหรับมึงนี่...ห้ามป่วยห้ามลาไม่ใช่เหรอ ” มาเฟียหนุ่มนึกได้แล้วก็หันมาถามวี
“ แต่ตายได้ใช่มั้ยครับ ”
“ วี!! ” ผมเผลอตะคอกเรียกวีไปเสียงดังจนฮันนี่เหมือนจะตกใจ เบะปากน้ำตาคลอ
ผมจึงรีบหันมาเล่นกับฮันนี่เพื่อปรับเปลี่ยนอารมณ์เธอให้สนใจอย่างอื่นไป
“ นายจะพาฮันนี่ไปเล่นของเล่นก็ไปได้เลยนะครับ ” วีเปลี่ยนเรื่องแล้วลุกไปทำอย่างอื่นต่อ
“ มึงมาอุ้มลูกกูไป ”
“ นายก็พาไปสิครับ ”
“ กูจะไปรอที่ห้องนั้น ภายใน 2 นาทีมึงต้องมาที่ห้อง ”
มาเฟียหนุ่มยื่นคำขาดแล้วเดินออกจากห้องฮันนี่ไปทันที ทำเอาวียืนขึ้นถอนหายใจ
ล้างมือแล้วไปอุ้มฮันนี่เดินออกไปที่ห้องของเล่นที่นายจัดไว้ให้ลูกสาวของเค้าตามคำสั่ง
พอเข้าไปในห้องก็วางหนูน้อยลงที่พื้นที่ปูไปด้วยผ้ากำมะหยี่นิ่มๆ มีลูกบอลเต็มไปหมด
สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับหนูน้อยอย่างมาก
“ ยังไม่รู้หรอกอะไรเป็นอะไร มองตาแป๋วแล๋วเลย ” กรรณมองตาที่ฮันนี่มองไปรอบห้อง
“ อย่าให้เอาของใส่ปากนะ จะติดคอ ” วีพูดให้ทุกคนได้ยินจะได้ช่วยกันดูหนูน้อย
“ รู้แล้วน่ะ ”
ในห้องของเล่นที่มาเฟียหนุ่มมีไว้ให้ลูกสาว มีบ้านบอลและโซนหนังสือที่จิ้มแล้วมีเสียง
พูดนู้นนี่นั่น พร้อมตุ๊กตาหมีตัวใหญ่กว่าคนนั่งพิงอยู่ที่ผนังห้อง อีกทั้งยังมีรถ มีม้าที่เป็นตัวๆไว้ให้ขี่
เรียกได้ว่าครบครัน
“ คุณฮันนี่ดูจะชอบลูกบอล ” กรรณนั่งมองฮันนี่อย่างเอ็นดู
“ ฮันนี่ฟันขึ้นแล้วเหรอ โผล่ขึ้นมานิดนึงแล้วเนี่ย ใช่มั้ย ”
“ ไหนครับ ” ด้วยความที่วีเลี้ยงฮันนี่เองตั้งแต่ออกจากตู้อบ ก็อยากจะเห็นการเจริญเติบโต
ของฮันนี่ทุกๆอย่าง จึงรีบเดินไปดูฟันที่เพิ่งงอกของฮันนี่ ซึ่งก็เป็นฟันซี่แรกจริงๆ
“ ฟันเริ่มขึ้นแล้วจริงๆด้วย ”
“ ฮันนี่ ฮันนี่ ดูนี่สิ อะไรเอ่ย ”
วีปล่อยให้ฮันนี่เล่นกับนายจนผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมงนายก็อุ้มฮันนี่ลงไปด้านล่างด้วย
แล้วจับฮันนี่ใส่รถเข็นตั้งไว้ที่ข้างๆตัวเอง นั่งกินข้าวไปเล่นกับฮันนี่ไป
“ นั่นแน่ ปล่อยลูกบอลทิ้งให้คุณกรรณเก็บให้ ยิ้มสนุกเชียว ”
“ ฮ่าๆๆ คุณหนูจะ 10 รอบแล้วนะครับ ”
“ ยิ้มแย้มเก่งเนอะ ” อินยืนอยู่แถวนั้นก็มองคุณหนูของบ้านด้วยรอยยิ้ม
“ ได้เวลากินข้าวแล้วฮันนี่ ” วีเดินถือถ้วยข้าวเดินมาหาฮันนี่ที่อยู่ในรถเข็น
“ ตอนคุณไม่อยู่ คุณฮันนี่ปล่อยบอลให้กรรณเก็บหัวเราะคิกๆเลยคุณวี ”
“ เหรอครับ ชอบเหรอ สนุกหรอลูก.... ”
ผมมองวีที่เอียงคอซ้ายขวาเล่นกับฮันนี่ ยิ่งเค้าพูดคำว่า ลูกกับฮันนี่ ทำไมใจผมมันถึงรู้สึกเบ่งบาน
ปลาบปลื้มผิดปกติ ที่เห็นเค้าเล่นหรือดูแลฮันนี่ ตอนนี้วีก็นั่งอยู่ที่พื้นป้อนข้าวฮันนี่ในรถเข็น คนในบ้าน
ก็พากันหยอกล้อฮันนี่กัน ดูแล้วทุกคนดูมีมีความสุขจริงๆ
“ พี่กรรณว่าคุณฮันนี่หน้าเหมือนใคร ” อินถามกรรณที่ขยับออกมาให้วีไปป้อนข้าวฮันนี่
“ อืมมมม จะว่าไปก็หน้าเหมือนคุณวีเนอะ ” กรรณพินิจพิจารณาดีๆแล้วก็พูดออกไป
“ เออว่ะ เลี้ยงกันไปเลี้ยงกันมาหน้าตาเหมือนกันเด้ะ ” กาเบียลก็เห็นด้วยกับเค้าอีกคน
“ ผมเป็นพ่อก็ต้องหน้าเหมือนผมสิ ” มาเฟียหนุ่มหันไปบอกกับกาเบียล
“ อย่ามาเหมือนผมเลย เดี๋ยวบางคนเค้าจะไม่พอใจเอา ” วีพูดแล้วก็ป้อนข้าวอีกคำ
“ ใครจะพอใจที่ลูกตัวเองหน้าเหมือนคนอื่น ”
“ อย่าทะเลาะกันต่อหน้าลูกนะคะ ” ป้าภาเตือนไว้ก่อนที่จะเถียงกันเพิ่มไปมากกว่าเดิม
“ เอาเป็นว่า...หน้าเหมือนคุณแยมไปก็แล้วกันครับ ”
สองสาวใช้หันไปพูดกันเบาๆเกี่ยวกับเรื่องที่นายชอบพูดแรงๆกับวีแต่บางทีก็ชอบมองการกระทำมันขัดกัน
“ ซุบซิบอะไร มีไรก็ไปทำ ” มาเฟียหนุ่มเห็นไปดุจนสองสาวใช้ ทำให้วงแตกกระเจิงแม้แต่ป้าภา
กาเบียลและกรรณก็พากันแยกย้ายกันไปหมด เหลือเพียงนายที่นั่งมองวีป้อนข้าวฮันนี่ต่อ
“ มึงเอาอะไรให้ลูกกูกิน ” หลังจากทุกคนออกไปได้สักพักก็เริ่มมีบทสนทนาเกิดขึ้น
“ นมผสมกับเนื้อปลาบด ”
“ ตอนเที่ยงล่ะ ”
“ นมผสมกล้วยปั่นครับ ” การที่มาเฟียถามมากมายวีจึงเงยขึ้นมามองแบบเคืองนิดๆ
“ กูจะเพิ่มเงินเดือนให้มึง เป็นเดือนละ 18,000 ”
“ ครับ ”
“ หรือจะเอา 20,000 ” มาเฟียเสนอจำนวนที่มากกว่าแต่วีก็ดูท่าจะไม่ได้ตื่นเต้นอะไร
“ แล้วแต่นายพิจารณา ”
“ รู้ตัวมั้ยว่าเปลี่ยนไปน่ะ ”
วีหยิบผ้าอ้อมเช็ดปากฮันนี่เบาๆแบบไม่ได้สนใจสิ่งที่มาเฟียพูดอีกทั้งไม่ได้ตอบกลับอะไรไปด้วย
“ วี ”
“ ถามตัวเองดูเหอะคำถามเนี้ย ”
“ ยอกย้อน ” มาเฟียเอ่ยเบาๆชี้หน้าคาดโทษวีเอาไว้ด้วย
“ ผมไม่ได้แค่เปลี่ยนไป ความรู้สึกผมมันก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ”
“ ความรู้สึกอะไร ” ผมกำลังจะคาดคั้นเอาคำตอบจากวี แต่ฮันนี่ดันส่งเสียงและชูแขนขึ้น
ให้วีอุ้ม วีจึงได้จังหวะลุกขึ้นอุ้มฮันนี่ออกจากรถเข็นแล้วก็ขอตัวเดินขึ้นบันไดบ้านไปเลยในทันที
“ ป้าเก็บโต๊ะเลยนะคะ ” ป้าภาถามมาเฟียจึงพยักหน้าอนุญาตและกรรณก็เดินเข้ามา
“ นายครับ ตกลงจะไปทำงานมั้ยครับ ”
“ ไปก็ไป ”
“ งั้นเดี๋ยวผมไปตามพี่กาเบียล นายไปเตรียมตัวนะครับ ”
อิทธิมาที่บ่อนเดินตรวจตราตั้งแต่ชั้นล่าง แวะดื่มสักแก้วสองแก้วแล้วก็เดินขึ้นมาที่บ่อน
ดูธุรกิจของตน ที่ยังมีคนหนาแน่นไม่ลดลง แม้ว่าเงินมันจะหายากขึ้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนลดอบายมุขลงได้เลย
“ ผมไม่เห็นคุณวีมาทำงานที่บาร์นานแล้ว ” สองหัวหน้าลูกน้องที่บ่อนพูดกับนาย
“ ทำไม? ” มาเฟียหนุ่มหันไปถามอย่างหงุดหงิด
“ คุณวีเลี้ยงลูกน้อยน่ะ เอ้ยเลี้ยงคุณหนูน้อยน่ะ ” กรรณแกล้งพูดผิดจนโดนนายมองตาขวางใส่
“ แค่เลี้ยงคุณฮันนี่ก็เหนื่อยจะตายแล้ว ทำงานที่บ้านอีก ” กาเบียลเสริมจนสองเข้าใจ
“ อ่อครับ ”
“ เหนื่อยอะไร พี่เลี้ยงก็มีช่วย ” มาเฟียพูดลอยๆแล้วมองไปรอบๆบ่อน
“ นาย...ผมว่านายก็ดูออกว่าคุณวีเหนื่อยขนาดไหน ถึงคุณวีไม่เคยบ่น แต่ผอมลง
หน้าตาไม่สดชื่นแจ่มใสขนาดนั้น แล้วยิ่งนายชอบพูดจาไม่ดีกับคุณวีอีก ยิ่งเหนื่อยไปใหญ่เลย ”
พัวะ!! ตุ้บบบบบ
กรรณล้มตึงลงกับพื้นอย่างแรงเพราะคนเป็นนายยกขาถีบจนหงายหลัง ทำให้คนที่ยืนเล่น
พนันกันอยู่หันมามองกันเป็นแถบว่าเกิดอะไรขึ้น จนกาเบียลยกมือขอโทษขอโพยทุกคนจึงหันไป
“ ปากมากหลายทีละวันนี้ ”
“ ขอโทษครับ ” กรรณพูดแล้วลุกขึ้นยืนเอามือจับที่มุมปากหลังจากโดนหลังมือเมื่อครู่
อิทธิไม่ขึ้นไปที่ห้องทำงาน ให้กาเบียลเอางานมาให้ดูด้านล่างที่บาร์แทนและนั่งดูงานไปจิบไป
ปล่อยอารมณ์ให้สุนทรีย์ตามเสียงเพลงและแสงไฟที่สาดส่องไปมา จนลูกน้องนั่งย่อกระซิบกับนายเบาๆว่า
“ นาย...สาวสักคนมั้ย คนหนึ่งเด็ดมาก หุ่นนางแบบเลย ”
“ สนใจมั้ยครับนาย ผมจะไปสแกนให้ ” กรรณถามพลางรอคำตอบจากคนเป็นนาย
แต่ไม่นาน นายก็พยักหน้าทำให้กรรณเดินไปแสกนสาวให้นาย และกาเบียลก็ไปเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
ให้ก่อนที่หญิงสาวหุ่นดีสัดส่วนเพอร์เฟกเดินมาพร้อมกับกรรณมาโชว์ตัวด้านหน้านาย
“ นี่นายผม ” กรรณผายมือไปทางมาเฟียที่นั่งไขว่ห้างมาดเท่อยู่บนโซฟา
“ หล่อจังเลยนะคะ ”
“ ตามสบายนะครับนาย พวกผมรอด้านนอก ” ลูกน้องทั้งหมดออกมาจากบริเวณนั้น
ปล่อยให้นายอยู่กับสาวหุ่นสวยที่เดินเข้าไปนั่งลงที่พื้นที่ข้างๆอย่างรวดเร็ว
“ ไม่เกิน 15 นาทีเดี๋ยวผู้หญิงคนสวยนั่นก็ถูกตะเพิดออกมาเชื่อผมสิ ” กรรณพูดเบาๆอย่างรู้ดี
“ อะไรทำให้มั่นใจขนาดนั้น ” กาเบียลคิ้วขมวดกับความมั่นของกรรณ
“ ทำไมล่ะพี่กรรณ ”
“ ใจนายไม่ได้อยู่ตรงนี้ไง ”
กรรณพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย ตัดภาพไปที่หญิงสาวที่ตอนนี้นั่งจับแก้วเหล้าป้อนให้อิทธิ
ถึงปากตลอดๆ นั่งเบียดเสียดเอามือลูบไล้อิทธิจนเธอเอานิ้วเขี่ยสายชุดเดรสตัวเองจนมันหลุดลงมาทั้งสองข้าง
รูดซิบชุดตัวเองด้านข้างลงจนชุดมันหลวมๆร่นลงมาให้เห็นถึงเอวคอดๆและผิวเนียนขาวปรากฏแก่สายตาอิทธิ
“ เป็นเจ้าของที่นี่เหรอคะ ” มาเฟียหนุ่มมองสิ่งยั่วยวนตรงหน้าแล้วพยักหน้าตอบไป
“ หยุดกินเหล้า...แล้วมากินอย่างอื่นดีมั้ยคะ ”
ตอนนี้เธอคว้ามือผมมาจับที่เต้าอวบๆของเธอ มันล้นไม้ล้นมือผมมาก มือของเธอก็ยื่นมากุมที่เป้า
ของผมเช่นกัน บีบนวดจนมันขยายตัว จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนถอดชุดของเธอออกจนเหลือแค่จุกปิดหัว
และจีสตริงด้านล่างเท่านั้น
“ ว่าไงคะ อยากกินอย่างอื่นนอกจากเหล้าบ้างรึยัง ”
“ ยืนทำไม นั่งลงสิ ”
สาวหุ่นดีนั่งคร่อมลงที่ตักของอิทธิ ก้มไปซุกไซร้ที่คอของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างนัวเนีย
เธอลากลิ้นเลียลำคอ กกหูจนอารมณ์ของอิทธิพุ่งปรี๊ด แต่...
“ โอ๊ยยยยยยย ”
ไม่ทันไรร่างหญิงสาวก็ลอยตกลงไปกองอยู่ที่พื้นด้วยความปะหลาดใจ
“ ทำไมล่ะคะ ” มาเฟียหนุ่มไม่ตอบคำถามสาวสวยแล้วเดินออกมาจากโซนนั้น อย่างรวดเร็ว
ลูกน้องที่อยู่ด้านนอกต่างมองมาที่นายแล้วหันกลับไปมองกรรณอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ เสร็จกิจแล้วเหรอครับนาย ”
“ กลับบ้าน ”
“ ทำไม...เร็วจังล่ะครับ ” กาเบียลกล้าๆกลัวๆที่จะถามนายออกไปแบบนั้น
“ ตามที่ผมบอกไว้ชัวร์ ” กรรณเดินมาแตะแขนกาเบียลพร้อมยักคิ้วให้ไปสองที
“ ไปจัดการให้กูด้วยกรรณ ”
“ ครับนาย... ”
ลูกน้องมือซ้ายมาเฟียหันไปยักคิ้วให้กับมือขวาอีกครั้ง เพราะดูจากทรงนายคงยังไม่ได้
ปลดปล่อยแน่ๆพอรถแล่นมาถึงบ้าน อิทธิก็รีบเดินลิ่วๆไปที่ห้องลูกสาว แต่ก็เห็นลูกน้อยหลับแล้ว
จึงมองหาคนเลี้ยง ที่ไม่ได้อยู่ด้วย เห็นเพียงแสงไฟจากห้องน้ำที่ยังเปิดอยู่
ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆ
“ ใครครับ รอสักครู่นะครับ ” วีถามพร้อมเปิดประตูห้องน้ำและเดินออกมา
แล้วมาเฟียหนุ่มก็เข้าจู่โจมที่ตัววีอย่างรวดเร็ว โดยดันวีให้ชิดกับผนังหน้าห้องน้ำ ก้มหน้าลงไปหอม
ดอมดมที่คอของวีอย่างกระหาย
“ นาย...อย่า!! ” เสียงจูบของมาเฟียหนุ่มในขณะที่เล้าโลมที่อยู่คอของวี
ดังจนได้ยินชัด การห้ามและดันออกจากวีไม่ช่วยให้มาเฟียหยุด แถมยังขบและเม้มต่ออย่างลุ่มหลง
ไม่ยอมปล่อย แม้คนที่โดนกระทำจะดิ้นและขัดขืนขนาดไหนก็ตาม
“ นี่มันห้องฮันนี่! อย่ามาทำอะไรบัดสีแบบนี้ ” วีพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจนาย
“ งั้น..ไปทำที่ห้องกู ” มาเฟียยอมหยุดสิ่งที่ทำอยู่
“ ผมไม่ไป ”
“ งั้นกูก็จะทำในห้องนี้ ” สิ้นเสียงมาเฟียก็ทำท่าว่าจะก้มลงไปจัดการต่อแต่วีก็ทักขึ้น
เมื่อได้กินเหล้าจากคนเป็นนายลอยมาเตะจมูก
“ นายดื่มมาเหรอ ”
“ นิดหน่อย แต่...กู... ” โดนปลุกให้อารมณ์ตื่น จนต้องนั่งทนมาจนถึงบ้านเพื่อที่จะ
ได้ปลดปล่อยกับคนที่อยากจะปลดปล่อยด้วย ผมนึกในใจไม่ได้บอกเค้าไป แต่กลิ่นหอมๆจากตัวเค้า
นี่ยิ่งทำให้ผมปวดหนึบ และอยากจะกลืนกินเค้ามากตอนนี้
“ นายออกไปได้แล้ว เดี๋ยวฮันนี่ตื่น ” ร่างบางบอกกับคนเป็นนายอย่างขัดขืน
“ กูจะออก ถ้ามึงไปด้วย ”
“ ถ้านาย...อยากมากก็ให้กรรณเรียกคนอื่นมา ”
“ เรียกมากูก็ไม่เอา ” มาเฟียหนุ่มพูดแล้วก็ก้มลงไปหอมที่ไหล่ร่างบางเบาๆ
“ งั้นก็ออกไป ”
“ ไม่เอา...วี.. ” ร่างบางจะเดินหนีแต่มาเฟียก็เอาแขนยกดันกับผนังกั้นไม่ให้หนีไปไหนได้
“ เอากับผมมันก็มีค่าเท่ากับเอากับคนอื่นนั่นแหละ ”
“ ถ้าเอากับมึงแล้วมีค่าเท่ากับคนอื่น ทำไมกูเอามึงแล้ว กูถึงไม่มีอารมณ์เอากับคนอื่นฮะ
ไม่ว่ากูจะอยากแค่ไหน ”
มาเฟียพูดแล้วจ้องมองคนที่จ้องตัวเองอยู่เช่นกันทำให้ทั้งครู่เงียบไปชั่วขณะ แต่วีก็รีบสะบัดคำ
เหล่านั้นออกจากหัว เพราะคิดว่าคำที่นายชอบพูดแบบนั้นแหละ ทำให้ตัวเองหลงคิดอะไรไปคนเดียว
จนทำให้ตัวเองต้องมาเจ็บแบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้
“ ไม่ต้องมาพูดจาหว่านล้อม ผมไม่ยอมนายหรอก ”
“ วี...กูปวดหนึบไปหมดแล้วเนี่ย ”
วียังคงยืนนิ่งเงียบจนมาเฟียหนุ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป จับตัววีดันเข้าไปในห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้า
ออกแล้วถลาตัวเข้าไปนัวเนียอยู่ที่ร่างบางตรงหน้าอย่างร้อนแรง โดยที่มาเฟียหนุ่มเอามือจับยึดมือวี
ไว้เหนือหัวป้องกันการขัดขืนและต่อต้าน จนรู้สึกได้ว่าวีอ่อนแรงลงจึงปล่อยแล้วจัดการถอดกางเกงวีออก
เพื่อที่จะเริ่มปฏิบัติการอันเร่าร้อนในขั้นต่อไปในทันที
พรุ่งนี้แน่นอนจะมีอะไรเปลี่ยนไป จริงๆ สัญญา
ขอบคุณคอมเม้นท์ทุกคนนะคะ ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านด้วย
รอก่อนเด้อ อย่าเพิ่งเบื่อกันไป ใจเย็นกันหน่อยน้าาคนดีของไรท์