​

        ออ    แอ   แอ  เสียงหนูน้อยพูดอยู่บริเวณหูของมาเฟียที่นอนหลับอยู่จนทำให้มาเฟีย

ลืมตาตื่นเห็นลูกน้อยของตนนอนคว่ำหน้าอยู่ใกล้ๆหน้าตนมือสัมผัสจับผม จับหูตนเล่น  ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว

อย่างอารมณ์ดี

           “  ปลุกแด็ดดี๊เหรอ  ฮันนี่  ”                           

           “  แอ้      แอ  ออ  ”                           

           “  เค้าไปไหนกันหมดล่ะ  ทำไมปล่อยหนูตื่นนอนส่งเสียงปลุกแด็ดดี๊เองแบบนี้ฮึ้  ”

          ผมนอนหันตะแคงข้างเข้าหาลูก หอมที่แก้มฮันนี่เบาๆสองข้าง กลิ่นเด็กนี่ไม่เหมือนกับกลิ่น

ของอีกคนที่ผมชอบและอยากจะดมจริงๆ  แต่มันเป็นกลิ่นไม่ปรุงแต่งเหมือนกัน           

แอดดดดดดดด       แล้วเสียงประตูก็เปิดออก เป็นวีที่เดินถือชากับขนมจะเอามาให้นายในตอนตื่น  

           “  มึงไปเอาชาให้กูเหรอ ”                  มาเฟียหนุ่มถามร่างบางที่เดินเข้ามาพร้อมถาดของ                            

           “  ผมไม่ได้จะเอามา ป้า..ป้าภาให้เอามาให้  ”                      

           “  โกหก  ”                      

          “  จะโกหกไปทำไมครับ ”             วีมองนายแบบไม่เข้าใจ                     

          “  ถ้าคนอื่นเอามาให้กู  เค้าจะไม่เอาขนมใส่มาด้วยหรอก  ”                      

         “  ก็... ”        วีคิดในใจว่าทุกครั้งที่เอาคุ้กกี้ใส่มาด้วยก็เห็นนายกินจนหมดทุกครั้ง                     

         “   ปกติกูกินแค่ชา  จำไว้ด้วย  ”                 มาเฟียบอกกับอีกคนด้วยเสียงแข็งกร้าว                      

         “  ครับนาย  ”                      

         “  แต่กูไม่ได้ชอบกินชาอย่างเดียว เพราะไม่มีใครเคยคิดจะเอาขนมมาให้  ”                       

         “  เพราะนายสั่งแค่ชา ใครจะกล้าเอาอย่างอื่นมาเสิร์ฟล่ะครับ  ”                      

         “  มึงไง  ”               มาเฟียหนุ่มตอบชัดๆแล้วมองหน้าวีไม่ละสายตา                      

         “  ผมขออนุญาตพาฮันนี่ไปอาบน้ำเปลี่ยนแพมเพิส  ”                      

         “  มาอุ้มไปสิ  ”

           เนื่องจากฮันนี่นอนคว่ำตัวเล่นอยู่ใกล้ๆกับผมที่นอนหมิ่นเตียงอยู่ทางขวา ทำให้วีต้องเดินไปนั่ง

 บนเตียงทางซ้ายเพื่อโน้มตัวมาอุ้มฮันนี่  ผมจึงชะเง้อตัวเข้าไปหอมแก้มเค้าตอนเค้าก้มลงมาอุ้มฮันนี่ไป 

 วันนี้ผมได้หอมทั้งลูกทั้งคนเลี้ยงลูกเลยแฮ้ะ

           “  นาย!!!...ทำอะไร  ”             วีตาถลนแล้วพูดดุๆใส่มาเฟีย                       

           “  หอมแก้มไง  ไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้  ”                       

           “  ผมไม่ได้จะถามแบบนั้น  ”                       

           “  ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว  ”   ได้กลิ่นเค้าแค่แก้มก็ทำอยากจะดอมดมเค้าทั้งตัวจริงๆ

 กว่าจะได้แต่ละครั้งแล้วนานๆครั้งด้วยถึงจะได้  ไม่เหมือนแต่ก่อนตอนนั้นผมจะนอนกอดเค้าหรือทำอะไรเค้า

 เค้าก็ดูจะสมยอมผมทุกอย่าง แตกต่างกันกับตอนนี้เหลือเกิน

             “  นายคะ ห้องของเล่นเรียบร้อยแล้วนะคะ  ”        สาเคาะแล้วเปิดประตูเข้ามาแจ้งนาย                       

            “  อือ  ผมจะไปดูพร้อมฮันนี่  ”

            มาเฟียหนุ่มลุกจากเตียงเดินออกจากห้องฮันนี่ไปทางห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำ จะได้มารับฮันนี่

ไปชมห้องของเล่นที่ไปซื้อมาด้วยกันตอนบ่าย แต่ระหว่างทางก็พบกับกรรณที่เข้ามาถามนายว่าจะออก

ไปบ่อนมั้ย และมาเฟียหนุ่มก็ตอบว่าจะพาหนูน้อยไปเล่นของเล่นและจะไม่ไปทำงานในตอนเย็น

            “  ให้คุณวีพาไปก็ได้นี่ครับ  ”                        

           “  กูอยากพาลูกกูเล่นเอง ทำไม ”                        

           “  อยากอยู่กับลูกหรือ...คนเลี้ยงลูกด้วยกันแน่ครับนาย  ”     กรรณแซวอย่างคนรู้ทัน                        

            “  เอ๊!!  มึงนี่นะ  วอนซะละ  ”                        

            “  ผมไปดีกว่าครับ  ”           กรรณบอกกับนายแล้วรีบเดินออกไป

           เดี๋ยวพวกคนนอกแม่งได้รู้กันหมดว่าผมมีจุดอ่อน เพราะตอนนี้ฮันนี่ได้ชื่อว่าเป็นลูกของผม 

แต่พวกมันยังมีความเป็นคนพอที่จะไม่ทำร้ายเด็กเล็กไร้เดียงสาอย่างฮันนี่  ผมจึงกล้ามีลูกและถ้าบ่อน

ในญี่ปุ่นเปิดตัวเมื่อไร  อะไรๆของผมคงจะดีขึ้นกว่าเดิม  อย่างน้อยพวกมันจะยอมรับว่าผมมีศักยภาพ

ในการจัดการ ผู้มีอิทธิพลที่จะไม่เข้ามายุ่งในกิจการของผมที่เปิดขึ้นในซัปโปโรได้

            “  ไปไหนครับนาย  ”            กาเบียลทักเมื่ออิทธิเปิดประตูออกมาจากห้องนอน                           

            “  พาฮันนี่ไปเล่นของเล่น  ”                          

            “  ไม่ไปบ่อนแล้วเหรอครับ  ”                           

          “  งดๆสักวันจะเป็นไร ขออยู่กับลูกบ้าง  ”     ผมบอกกับกาเบียลแล้วเดินมาที่ห้องฮันนี่ 

 ก็เห็นว่าฮันนี่นอนใส่ชุดเจ้าหญิงอยู่บนเตียงมีคนยืนบดๆข้าวอยู่ไม่ไกลนักคอยมองอยู่  แต่พอผมมองเค้า  

เค้าก็หลบสายตาไปทางอื่น ซึ่งเป็นแบบนี้มาตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา

             “  นายคะ สาขอลางานซัก 2 – 3 วันได้มั้ยที่บ้านโทรมาบอกว่าแม่ป่วย  ” 

 พี่เลี้ยงฮันนี่เดินเข้ามาแจ้งนายใหญ่ของบ้านอย่างร้อนรนใจเกี่ยวกับอาการป่วยของแม่                           

            “  ได้สิ ไปบอกคนนู้นเค้าด้วย  ”                           

           “  สาบอกคุณวีแล้วค่ะ คุณวีบอกว่าดูแลคุณฮันนี่ไหว  ”                           

           “  งั้นก็ไป ถ้ายังไงจะลาเพิ่มก็แจ้งที่กรรณ  ฉันอนุญาต  ”                           

           “  ขอบคุณค่ะนาย  ”        สายกมือไหว้นายขอบคุณความใจดีแล้วรีบเดินออกจากห้องไป

            “  ผมขอลาบ้างได้มั้ยครับนาย  ”       วีเห็นและได้ยินที่นายพูดกับพี่เลี้ยงจึงลองเอ่ยขอดูบ้าง   

            “  มึงจะลาไปไหน  ”                           

           “  ไป...เอ่อ... ”   เนื่องจากคิดว่านายคงไม่อนุญาตเลยยังไม่ได้คิดว่าจะลาไปไหน ทำให้วี

ตะกุกตะกักที่จะบอกกับนายไป                           

          “  ไว้คิดได้ค่อยมาบอกกู  ”     วีมองมาเฟียหนุ่มที่จ้องตนแล้วก็คิดในใจว่า จะไปให้ไกล

จากนายนี่แหละ  เบื่อ อยู่ด้วยแล้วเจ็บใจ  แต่ก็ทำได้แค่คิดในใจ

         “  แต่สำหรับมึงนี่...ห้ามป่วยห้ามลาไม่ใช่เหรอ  ”         มาเฟียหนุ่มนึกได้แล้วก็หันมาถามวี                           

         “  แต่ตายได้ใช่มั้ยครับ  ”                           

         “  วี!!  ”    ผมเผลอตะคอกเรียกวีไปเสียงดังจนฮันนี่เหมือนจะตกใจ เบะปากน้ำตาคลอ

 ผมจึงรีบหันมาเล่นกับฮันนี่เพื่อปรับเปลี่ยนอารมณ์เธอให้สนใจอย่างอื่นไป

        “  นายจะพาฮันนี่ไปเล่นของเล่นก็ไปได้เลยนะครับ  ”  วีเปลี่ยนเรื่องแล้วลุกไปทำอย่างอื่นต่อ                          

         “  มึงมาอุ้มลูกกูไป  ”                          

         “  นายก็พาไปสิครับ  ”                          

         “  กูจะไปรอที่ห้องนั้น ภายใน 2 นาทีมึงต้องมาที่ห้อง  ”

           มาเฟียหนุ่มยื่นคำขาดแล้วเดินออกจากห้องฮันนี่ไปทันที  ทำเอาวียืนขึ้นถอนหายใจ  

ล้างมือแล้วไปอุ้มฮันนี่เดินออกไปที่ห้องของเล่นที่นายจัดไว้ให้ลูกสาวของเค้าตามคำสั่ง 

พอเข้าไปในห้องก็วางหนูน้อยลงที่พื้นที่ปูไปด้วยผ้ากำมะหยี่นิ่มๆ มีลูกบอลเต็มไปหมด 

สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับหนูน้อยอย่างมาก

          “  ยังไม่รู้หรอกอะไรเป็นอะไร มองตาแป๋วแล๋วเลย  ”     กรรณมองตาที่ฮันนี่มองไปรอบห้อง                         

         “  อย่าให้เอาของใส่ปากนะ จะติดคอ  ”      วีพูดให้ทุกคนได้ยินจะได้ช่วยกันดูหนูน้อย                          

         “  รู้แล้วน่ะ  ”

           ในห้องของเล่นที่มาเฟียหนุ่มมีไว้ให้ลูกสาว มีบ้านบอลและโซนหนังสือที่จิ้มแล้วมีเสียง

พูดนู้นนี่นั่น พร้อมตุ๊กตาหมีตัวใหญ่กว่าคนนั่งพิงอยู่ที่ผนังห้อง อีกทั้งยังมีรถ มีม้าที่เป็นตัวๆไว้ให้ขี่

 เรียกได้ว่าครบครัน

          “  คุณฮันนี่ดูจะชอบลูกบอล  ”          กรรณนั่งมองฮันนี่อย่างเอ็นดู                         

         “  ฮันนี่ฟันขึ้นแล้วเหรอ โผล่ขึ้นมานิดนึงแล้วเนี่ย ใช่มั้ย  ”                         

         “  ไหนครับ  ”   ด้วยความที่วีเลี้ยงฮันนี่เองตั้งแต่ออกจากตู้อบ ก็อยากจะเห็นการเจริญเติบโต

 ของฮันนี่ทุกๆอย่าง จึงรีบเดินไปดูฟันที่เพิ่งงอกของฮันนี่ ซึ่งก็เป็นฟันซี่แรกจริงๆ

         “  ฟันเริ่มขึ้นแล้วจริงๆด้วย  ”                           

         “  ฮันนี่    ฮันนี่   ดูนี่สิ  อะไรเอ่ย  ”

             วีปล่อยให้ฮันนี่เล่นกับนายจนผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมงนายก็อุ้มฮันนี่ลงไปด้านล่างด้วย

 แล้วจับฮันนี่ใส่รถเข็นตั้งไว้ที่ข้างๆตัวเอง นั่งกินข้าวไปเล่นกับฮันนี่ไป

          “  นั่นแน่ ปล่อยลูกบอลทิ้งให้คุณกรรณเก็บให้ ยิ้มสนุกเชียว  ”                           

          “  ฮ่าๆๆ คุณหนูจะ 10 รอบแล้วนะครับ  ”                          

         “  ยิ้มแย้มเก่งเนอะ ”             อินยืนอยู่แถวนั้นก็มองคุณหนูของบ้านด้วยรอยยิ้ม     

        “  ได้เวลากินข้าวแล้วฮันนี่  ”           วีเดินถือถ้วยข้าวเดินมาหาฮันนี่ที่อยู่ในรถเข็น                           

         “  ตอนคุณไม่อยู่ คุณฮันนี่ปล่อยบอลให้กรรณเก็บหัวเราะคิกๆเลยคุณวี  ”                          

          “  เหรอครับ ชอบเหรอ สนุกหรอลูก....  ”

          ผมมองวีที่เอียงคอซ้ายขวาเล่นกับฮันนี่ ยิ่งเค้าพูดคำว่า ลูกกับฮันนี่ ทำไมใจผมมันถึงรู้สึกเบ่งบาน

 ปลาบปลื้มผิดปกติ  ที่เห็นเค้าเล่นหรือดูแลฮันนี่  ตอนนี้วีก็นั่งอยู่ที่พื้นป้อนข้าวฮันนี่ในรถเข็น  คนในบ้าน

 ก็พากันหยอกล้อฮันนี่กัน ดูแล้วทุกคนดูมีมีความสุขจริงๆ

        “  พี่กรรณว่าคุณฮันนี่หน้าเหมือนใคร  ”   อินถามกรรณที่ขยับออกมาให้วีไปป้อนข้าวฮันนี่                           

        “  อืมมมม  จะว่าไปก็หน้าเหมือนคุณวีเนอะ  ”         กรรณพินิจพิจารณาดีๆแล้วก็พูดออกไป                           

        “  เออว่ะ  เลี้ยงกันไปเลี้ยงกันมาหน้าตาเหมือนกันเด้ะ  ”      กาเบียลก็เห็นด้วยกับเค้าอีกคน                           

       “  ผมเป็นพ่อก็ต้องหน้าเหมือนผมสิ  ”        มาเฟียหนุ่มหันไปบอกกับกาเบียล                          

        “  อย่ามาเหมือนผมเลย  เดี๋ยวบางคนเค้าจะไม่พอใจเอา  ”        วีพูดแล้วก็ป้อนข้าวอีกคำ                           

       “  ใครจะพอใจที่ลูกตัวเองหน้าเหมือนคนอื่น  ”                           

       “  อย่าทะเลาะกันต่อหน้าลูกนะคะ  ”     ป้าภาเตือนไว้ก่อนที่จะเถียงกันเพิ่มไปมากกว่าเดิม                         

       “  เอาเป็นว่า...หน้าเหมือนคุณแยมไปก็แล้วกันครับ  ”

สองสาวใช้หันไปพูดกันเบาๆเกี่ยวกับเรื่องที่นายชอบพูดแรงๆกับวีแต่บางทีก็ชอบมองการกระทำมันขัดกัน

       “  ซุบซิบอะไร  มีไรก็ไปทำ ”       มาเฟียหนุ่มเห็นไปดุจนสองสาวใช้ ทำให้วงแตกกระเจิงแม้แต่ป้าภา

 กาเบียลและกรรณก็พากันแยกย้ายกันไปหมด เหลือเพียงนายที่นั่งมองวีป้อนข้าวฮันนี่ต่อ 

      “  มึงเอาอะไรให้ลูกกูกิน  ”       หลังจากทุกคนออกไปได้สักพักก็เริ่มมีบทสนทนาเกิดขึ้น                            

       “  นมผสมกับเนื้อปลาบด  ”                              

       “  ตอนเที่ยงล่ะ ”                            

        “  นมผสมกล้วยปั่นครับ  ”      การที่มาเฟียถามมากมายวีจึงเงยขึ้นมามองแบบเคืองนิดๆ                            

        “  กูจะเพิ่มเงินเดือนให้มึง เป็นเดือนละ 18,000  ”                                     

        “  ครับ  ”                            

        “  หรือจะเอา 20,000  ”     มาเฟียเสนอจำนวนที่มากกว่าแต่วีก็ดูท่าจะไม่ได้ตื่นเต้นอะไร                            

        “  แล้วแต่นายพิจารณา  ”         

       “  รู้ตัวมั้ยว่าเปลี่ยนไปน่ะ  ”    

 วีหยิบผ้าอ้อมเช็ดปากฮันนี่เบาๆแบบไม่ได้สนใจสิ่งที่มาเฟียพูดอีกทั้งไม่ได้ตอบกลับอะไรไปด้วย                                

        “  วี  ”                               

         “  ถามตัวเองดูเหอะคำถามเนี้ย  ”                                             

        “  ยอกย้อน  ”               มาเฟียเอ่ยเบาๆชี้หน้าคาดโทษวีเอาไว้ด้วย                            

        “  ผมไม่ได้แค่เปลี่ยนไป ความรู้สึกผมมันก็เปลี่ยนไปเช่นกัน  ”                            

        “  ความรู้สึกอะไร  ”    ผมกำลังจะคาดคั้นเอาคำตอบจากวี แต่ฮันนี่ดันส่งเสียงและชูแขนขึ้น

ให้วีอุ้ม  วีจึงได้จังหวะลุกขึ้นอุ้มฮันนี่ออกจากรถเข็นแล้วก็ขอตัวเดินขึ้นบันไดบ้านไปเลยในทันที

        “  ป้าเก็บโต๊ะเลยนะคะ  ”           ป้าภาถามมาเฟียจึงพยักหน้าอนุญาตและกรรณก็เดินเข้ามา                            

         “  นายครับ ตกลงจะไปทำงานมั้ยครับ  ”                            

          “  ไปก็ไป  ”                            

          “  งั้นเดี๋ยวผมไปตามพี่กาเบียล นายไปเตรียมตัวนะครับ  ”

      อิทธิมาที่บ่อนเดินตรวจตราตั้งแต่ชั้นล่าง แวะดื่มสักแก้วสองแก้วแล้วก็เดินขึ้นมาที่บ่อน  

ดูธุรกิจของตน ที่ยังมีคนหนาแน่นไม่ลดลง แม้ว่าเงินมันจะหายากขึ้น  แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนลดอบายมุขลงได้เลย

          “  ผมไม่เห็นคุณวีมาทำงานที่บาร์นานแล้ว  ”       สองหัวหน้าลูกน้องที่บ่อนพูดกับนาย                            

          “  ทำไม?  ”        มาเฟียหนุ่มหันไปถามอย่างหงุดหงิด                            

          “  คุณวีเลี้ยงลูกน้อยน่ะ   เอ้ยเลี้ยงคุณหนูน้อยน่ะ  ”       กรรณแกล้งพูดผิดจนโดนนายมองตาขวางใส่

          “  แค่เลี้ยงคุณฮันนี่ก็เหนื่อยจะตายแล้ว ทำงานที่บ้านอีก  ”    กาเบียลเสริมจนสองเข้าใจ                            

          “  อ่อครับ  ”                           

           “  เหนื่อยอะไร  พี่เลี้ยงก็มีช่วย  ”         มาเฟียพูดลอยๆแล้วมองไปรอบๆบ่อน                            

        “  นาย...ผมว่านายก็ดูออกว่าคุณวีเหนื่อยขนาดไหน  ถึงคุณวีไม่เคยบ่น แต่ผอมลง 

หน้าตาไม่สดชื่นแจ่มใสขนาดนั้น  แล้วยิ่งนายชอบพูดจาไม่ดีกับคุณวีอีก ยิ่งเหนื่อยไปใหญ่เลย  ”

        พัวะ!!              ตุ้บบบบบ 

  กรรณล้มตึงลงกับพื้นอย่างแรงเพราะคนเป็นนายยกขาถีบจนหงายหลัง ทำให้คนที่ยืนเล่น

พนันกันอยู่หันมามองกันเป็นแถบว่าเกิดอะไรขึ้น จนกาเบียลยกมือขอโทษขอโพยทุกคนจึงหันไป

           “  ปากมากหลายทีละวันนี้  ”                             

           “  ขอโทษครับ  ”    กรรณพูดแล้วลุกขึ้นยืนเอามือจับที่มุมปากหลังจากโดนหลังมือเมื่อครู่

          อิทธิไม่ขึ้นไปที่ห้องทำงาน  ให้กาเบียลเอางานมาให้ดูด้านล่างที่บาร์แทนและนั่งดูงานไปจิบไป 

 ปล่อยอารมณ์ให้สุนทรีย์ตามเสียงเพลงและแสงไฟที่สาดส่องไปมา จนลูกน้องนั่งย่อกระซิบกับนายเบาๆว่า                  

           “  นาย...สาวสักคนมั้ย คนหนึ่งเด็ดมาก หุ่นนางแบบเลย  ”                   

           “  สนใจมั้ยครับนาย ผมจะไปสแกนให้  ”           กรรณถามพลางรอคำตอบจากคนเป็นนาย 

 แต่ไม่นาน นายก็พยักหน้าทำให้กรรณเดินไปแสกนสาวให้นาย และกาเบียลก็ไปเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ

ให้ก่อนที่หญิงสาวหุ่นดีสัดส่วนเพอร์เฟกเดินมาพร้อมกับกรรณมาโชว์ตัวด้านหน้านาย

           “  นี่นายผม  ”         กรรณผายมือไปทางมาเฟียที่นั่งไขว่ห้างมาดเท่อยู่บนโซฟา                   

           “  หล่อจังเลยนะคะ  ”                    

           “  ตามสบายนะครับนาย พวกผมรอด้านนอก  ”    ลูกน้องทั้งหมดออกมาจากบริเวณนั้น

ปล่อยให้นายอยู่กับสาวหุ่นสวยที่เดินเข้าไปนั่งลงที่พื้นที่ข้างๆอย่างรวดเร็ว

            “  ไม่เกิน 15 นาทีเดี๋ยวผู้หญิงคนสวยนั่นก็ถูกตะเพิดออกมาเชื่อผมสิ ”   กรรณพูดเบาๆอย่างรู้ดี                      

           “  อะไรทำให้มั่นใจขนาดนั้น  ”         กาเบียลคิ้วขมวดกับความมั่นของกรรณ                      

            “  ทำไมล่ะพี่กรรณ  ”                             

            “  ใจนายไม่ได้อยู่ตรงนี้ไง  ” 

          กรรณพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย  ตัดภาพไปที่หญิงสาวที่ตอนนี้นั่งจับแก้วเหล้าป้อนให้อิทธิ

ถึงปากตลอดๆ  นั่งเบียดเสียดเอามือลูบไล้อิทธิจนเธอเอานิ้วเขี่ยสายชุดเดรสตัวเองจนมันหลุดลงมาทั้งสองข้าง

  รูดซิบชุดตัวเองด้านข้างลงจนชุดมันหลวมๆร่นลงมาให้เห็นถึงเอวคอดๆและผิวเนียนขาวปรากฏแก่สายตาอิทธิ

         “ เป็นเจ้าของที่นี่เหรอคะ  ”        มาเฟียหนุ่มมองสิ่งยั่วยวนตรงหน้าแล้วพยักหน้าตอบไป              

         “  หยุดกินเหล้า...แล้วมากินอย่างอื่นดีมั้ยคะ  ”

         ตอนนี้เธอคว้ามือผมมาจับที่เต้าอวบๆของเธอ  มันล้นไม้ล้นมือผมมาก  มือของเธอก็ยื่นมากุมที่เป้า

 ของผมเช่นกัน บีบนวดจนมันขยายตัว จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนถอดชุดของเธอออกจนเหลือแค่จุกปิดหัว

และจีสตริงด้านล่างเท่านั้น

           “  ว่าไงคะ  อยากกินอย่างอื่นนอกจากเหล้าบ้างรึยัง  ”                      

            “  ยืนทำไม นั่งลงสิ  ”

         สาวหุ่นดีนั่งคร่อมลงที่ตักของอิทธิ  ก้มไปซุกไซร้ที่คอของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างนัวเนีย

  เธอลากลิ้นเลียลำคอ กกหูจนอารมณ์ของอิทธิพุ่งปรี๊ด แต่...         

           “ โอ๊ยยยยยยย  ”   

ไม่ทันไรร่างหญิงสาวก็ลอยตกลงไปกองอยู่ที่พื้นด้วยความปะหลาดใจ

          “  ทำไมล่ะคะ  ”     มาเฟียหนุ่มไม่ตอบคำถามสาวสวยแล้วเดินออกมาจากโซนนั้น อย่างรวดเร็ว

 ลูกน้องที่อยู่ด้านนอกต่างมองมาที่นายแล้วหันกลับไปมองกรรณอย่างไม่อยากจะเชื่อ

          “  เสร็จกิจแล้วเหรอครับนาย  ”                       

          “  กลับบ้าน  ”                        

          “  ทำไม...เร็วจังล่ะครับ ”          กาเบียลกล้าๆกลัวๆที่จะถามนายออกไปแบบนั้น                        

          “  ตามที่ผมบอกไว้ชัวร์  ”        กรรณเดินมาแตะแขนกาเบียลพร้อมยักคิ้วให้ไปสองที                        

          “  ไปจัดการให้กูด้วยกรรณ  ”                        

          “  ครับนาย...  ”

            ลูกน้องมือซ้ายมาเฟียหันไปยักคิ้วให้กับมือขวาอีกครั้ง  เพราะดูจากทรงนายคงยังไม่ได้

ปลดปล่อยแน่ๆพอรถแล่นมาถึงบ้าน  อิทธิก็รีบเดินลิ่วๆไปที่ห้องลูกสาว  แต่ก็เห็นลูกน้อยหลับแล้ว 

จึงมองหาคนเลี้ยง ที่ไม่ได้อยู่ด้วย  เห็นเพียงแสงไฟจากห้องน้ำที่ยังเปิดอยู่

                  ก๊อกๆๆๆ                       ก๊อกๆๆ

           “  ใครครับ   รอสักครู่นะครับ  ”       วีถามพร้อมเปิดประตูห้องน้ำและเดินออกมา  

แล้วมาเฟียหนุ่มก็เข้าจู่โจมที่ตัววีอย่างรวดเร็ว  โดยดันวีให้ชิดกับผนังหน้าห้องน้ำ  ก้มหน้าลงไปหอม

 ดอมดมที่คอของวีอย่างกระหาย

             “  นาย...อย่า!!  ”        เสียงจูบของมาเฟียหนุ่มในขณะที่เล้าโลมที่อยู่คอของวี

ดังจนได้ยินชัด การห้ามและดันออกจากวีไม่ช่วยให้มาเฟียหยุด แถมยังขบและเม้มต่ออย่างลุ่มหลง

ไม่ยอมปล่อย แม้คนที่โดนกระทำจะดิ้นและขัดขืนขนาดไหนก็ตาม

          “  นี่มันห้องฮันนี่!  อย่ามาทำอะไรบัดสีแบบนี้  ”         วีพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจนาย                         

          “  งั้น..ไปทำที่ห้องกู  ”            มาเฟียยอมหยุดสิ่งที่ทำอยู่                         

           “  ผมไม่ไป  ”                         

          “  งั้นกูก็จะทำในห้องนี้  ”        สิ้นเสียงมาเฟียก็ทำท่าว่าจะก้มลงไปจัดการต่อแต่วีก็ทักขึ้น

เมื่อได้กินเหล้าจากคนเป็นนายลอยมาเตะจมูก                         

           “  นายดื่มมาเหรอ   ”               

          “  นิดหน่อย  แต่...กู...  ”      โดนปลุกให้อารมณ์ตื่น จนต้องนั่งทนมาจนถึงบ้านเพื่อที่จะ

ได้ปลดปล่อยกับคนที่อยากจะปลดปล่อยด้วย ผมนึกในใจไม่ได้บอกเค้าไป แต่กลิ่นหอมๆจากตัวเค้า

นี่ยิ่งทำให้ผมปวดหนึบ และอยากจะกลืนกินเค้ามากตอนนี้

          “  นายออกไปได้แล้ว เดี๋ยวฮันนี่ตื่น  ”          ร่างบางบอกกับคนเป็นนายอย่างขัดขืน                         

          “  กูจะออก ถ้ามึงไปด้วย  ”                          

         “  ถ้านาย...อยากมากก็ให้กรรณเรียกคนอื่นมา  ”                          

         “  เรียกมากูก็ไม่เอา  ”           มาเฟียหนุ่มพูดแล้วก็ก้มลงไปหอมที่ไหล่ร่างบางเบาๆ                          

         “  งั้นก็ออกไป  ”                          

        “  ไม่เอา...วี..  ”  ร่างบางจะเดินหนีแต่มาเฟียก็เอาแขนยกดันกับผนังกั้นไม่ให้หนีไปไหนได้                          

        “  เอากับผมมันก็มีค่าเท่ากับเอากับคนอื่นนั่นแหละ  ”                          

        “  ถ้าเอากับมึงแล้วมีค่าเท่ากับคนอื่น ทำไมกูเอามึงแล้ว กูถึงไม่มีอารมณ์เอากับคนอื่นฮะ 

   ไม่ว่ากูจะอยากแค่ไหน  ”          

          มาเฟียพูดแล้วจ้องมองคนที่จ้องตัวเองอยู่เช่นกันทำให้ทั้งครู่เงียบไปชั่วขณะ แต่วีก็รีบสะบัดคำ

เหล่านั้นออกจากหัว เพราะคิดว่าคำที่นายชอบพูดแบบนั้นแหละ ทำให้ตัวเองหลงคิดอะไรไปคนเดียว

 จนทำให้ตัวเองต้องมาเจ็บแบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้

            “  ไม่ต้องมาพูดจาหว่านล้อม  ผมไม่ยอมนายหรอก  ”                          

             “  วี...กูปวดหนึบไปหมดแล้วเนี่ย  ”

          วียังคงยืนนิ่งเงียบจนมาเฟียหนุ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป จับตัววีดันเข้าไปในห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้า

ออกแล้วถลาตัวเข้าไปนัวเนียอยู่ที่ร่างบางตรงหน้าอย่างร้อนแรง  โดยที่มาเฟียหนุ่มเอามือจับยึดมือวี

ไว้เหนือหัวป้องกันการขัดขืนและต่อต้าน จนรู้สึกได้ว่าวีอ่อนแรงลงจึงปล่อยแล้วจัดการถอดกางเกงวีออก

เพื่อที่จะเริ่มปฏิบัติการอันเร่าร้อนในขั้นต่อไปในทันที

พรุ่งนี้แน่นอนจะมีอะไรเปลี่ยนไป  จริงๆ  สัญญา

ขอบคุณคอมเม้นท์ทุกคนนะคะ       ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านด้วย

รอก่อนเด้อ  อย่าเพิ่งเบื่อกันไป  ใจเย็นกันหน่อยน้าาคนดีของไรท์