เวลาผ่านไปเดือนกว่าๆ หนูน้อยลูกสาวของแยมและอัทก็ได้กลับมาที่บ้านแล้ว ตอนนี้อยู่
ในอ้อมอกของวีที่กำลังเรียนรู้วิธีเลี้ยงเด็กจากพยาบาลมาสัปดาห์กว่าๆ ทั้งการอุ้ม การชงนมที่เป็นสูตร
สำหรับเด็กอ่อนมากๆที่ไม่มีน้ำนมจากแม่ให้กินและการเช็ดทำความสะอาดตัวให้กับทารก
“ จ๊ะเอ๋! มองตามคุณวีตาแป๋วเลยค่ะ ” สาคนที่ดูแลแยมกลายมาเป็นพี่เลี้ยงหนูน้อยด้วย
“ ฮันนี่ เดี๋ยววีไปชงนมให้ก่อน ”
ในขณะที่วีไปชงนมประตูห้องก็เปิดออก นายและกรรณก็เดินเข้ามาในห้องแล้วตรงไปที่หนูน้อย
“ น่าเกลียดน่าชังจังเลย ”
“ เมื่อกี้กูได้ยินใครเรียกลูกฉันว่าฮันนี่ ” อิทธิถามขึ้นเพราะตอนเปิดประตูมาแล้วได้ยิน
“ เอ่อ... ” สาไม่กล้าจะบอกจึงก้มลงมองที่พื้นอย่างกลัวๆ
“ ผมเรียกครับ ” วีพูดขึ้นพร้อมชะโงกหน้ามาจากบริเวณที่ยืนชงนม
“ นายคิดชื่อให้กับคุณหนูแล้วนะคุณวี ” กรรณบอกเพราะนายได้ไปคิดและหาชื่อมาแล้ว
“ ขอโทษครับ ”
อิทธิมองวีนิดๆแล้วก็เดินเข้าไปก้มมองเด็กทารกน้อยที่นอนขยับตัวอยู่บนเตียงที่มีที่กั้นรอบๆ
แอะ แอะ แง้ แง้ แล้วจู่ๆทารกน้อยบนเตียงก็ร้องไห้จ้าน้ำตาไหลพรากออกมาทันที
“ โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะคะ ” สาก้มลงปลอบแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะหยุด วีจึงเดินมาอุ้มขึ้น
มาอยู่ในอ้อมอกแล้วโยกตัวเบาๆเพื่อปลอบให้หยุดร้องและเสียงก็เริ่มซาลงมีเพียงคราบน้ำตาที่หลงเหลืออยู่
“ ไม่ร้องนะครับคนดี ”
“ เด็กคนนี้จะมีชื่อว่า วีรปริยา ส่วนชื่อเล่น ตามที่มึงตั้งแล้วกัน ”
อิทธิพูดขึ้นหลังจากหนูน้อยเงียบเสียงลง และกรรณก็ยิ้มกว้างเมื่อนายบอกว่าให้ใช้ชื่อเล่นตามที่วีเรียกซึ่งก็ดู
จะเข้ากันดีกับชื่อจริง
“ วีรปริยา ชื่อเพราะจังเลยค่ะ ” สาพูดแล้วมองไปที่หนูน้อย
“ นายจะอุ้มคุณฮันนี่มั้ยครับ ” วีถามพลางโยกแขนเบาๆ
“ อุ้มไม่เป็น ” อิทธิปฏิเสธเพราะตัวเองเป็นคนมือหนักคงไม่เหมาะกับการอุ้มเด็กเล็ก
“ ให้คุณวีบอกก็ได้นี่ครับ ว่าต้องทำยังไงบ้าง ” กรรณเสนอ
วีวางฮันนี่ลงบนเตียงโดยพี่เลี้ยงคอยดูให้อยู่ แล้วก็ทำท่าทำทางสอนนายจนลองให้นายอุ้มฮันนี่ขึ้นมา
อยู่ที่อกอย่างเก้ๆกังๆ จากนั้นฮันนี่ก็ส่งเสียงร้องไห้แจออกมาอีกครั้ง แง้ แง้ แง้ อิทเห็นว่าฮันนี่ร้อง
เสียงดังลั่นจึงรีบส่งให้วีคืนอย่างเร็ว
“ วีรธัช! ”
“ ครับนาย ” วีตอบแต่ไม่ได้มองนายเพราะมัวแต่มองคุณหนูตัวน้อยๆอยู่
“ มึงไม่ต้องทำงานตารางนั่นแล้ว ดูแลฮันนี่ก็พอ ”
“ ไม่เป็นไรครับ หนี้จะได้หมดไวๆ ”
“ หึ! เออ ” คำพูดของวีทำมาเฟียหนุ่มทำหน้าไม่พอใจเดินออกจากห้องไป มีเพียงกรรณ
ที่ยังดูท่าทางอยากเล่นกับคุณหนูอยู่และเดินเข้ามาจับแขนจับขาฮันนี่หยอกๆทารกน้อยอย่างเอ็นดู
“ ชื่อฮันนี่เหรอครับ หืมมม? ”
“ กรรณ...ไปแอบๆดูหรือถามนายให้ทีสิ ว่าอีกเท่าไหร่หนี้จะหมด ”
“ เอ่อ... ”
“ นะ..กรรณ ” วีคะยั้นคะยออีกฝ่าย
“ เดี๋ยวสาขอตัวสักครู่นะคะ ”
“ คุณวี...ทนนายไม่ไหวแล้วเหรอครับ ผมว่าที่นายทำอยู่เพราะนายกำลังหนีความจริง
นายไม่ได้มีความสุขที่ร้ายกับคุณแบบนี้หรอก เชื่อผม ” กรรณเห็นว่าพี่เลี้ยงออกไปข้างนอกจึงพูดตรงๆ
“ ความจริงอะไร ”
“ ความจริงที่นายรู้สึกยังไงกับคุณไงครับ ” วีหันมองไปทางอื่นก่อนจะหันกลับมา มองกรรณอีกครั้ง
“ เค้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมทั้งนั้นแหละ ผมก็แค่ที่ระบายความใคร่ เป็นลูกหนี้ เป็นที่ระบายอารมณ์
ความรู้สึกของเค้าเท่านั้น ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้นหรอก ”
“ ไม่จริง รอหน่อยนะครับ ”
“ ผมต้องรออะไร ”
“ ผมเชื่อว่าสักวันนายจะรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ” กรรณพูดอย่างจริงจังและเชื่อในสิ่งนั้น
“ เลิกพูดแบบนั้นได้ละกรรณ มันเป็นไปไม่ได้ ”
“ งั้น...ก็ถือว่าคุณอยู่เลี้ยงคุณฮันนี่ให้คุณแยมได้มั้ย ”
และเหมือนคำพูดประโยคนี้ของกรรณจะได้ผลเพราะทำให้วีหยุดนิ่งไปแล้วกรรณก็ได้พูดต่อออกมาอีกว่า
“ คุณวีเชื่อผมเถอะนะ ว่าสักวันหนึ่งนายจะยอมรับว่ารักคุณ ” กรรณพูดทิ้งท้ายแล้วเดิน
ออกจากห้องไปอีกคน ปล่อยให้วีมองฮันนี่และคิดตามคำพูดของกรรณ ที่บอกให้ตนรอ ทั้งๆที่ตนรู้ดีว่า
ไม่ควรรออย่างมาก
“ ถึงเวลาให้นมคุณฮันนี่แล้วค่ะ ” สาเข้ามาพร้อมกับบอกเวลากับคนที่ยืนเหม่ออยู่
“ อ่อ ผมลืมไปเลย ” วีเดินไปหยิบนมที่ชงไว้มาหาหนูน้อย
“ พี่ชอบแววตาที่คุณฮันนี่มองคุณวีจัง ”
“ เค้าคงบ่นอยู่รึเปล่า ว่าคนนี้เป็นใครชอบบังคับหนูจัง ใช่มั้ยครับ ”
“ บังคับอะไรกันคะ ”
“ ก็เดี๋ยวให้นอน ให้กินนม ให้ยกขา ยกแขน พูดนู้นพูดนี่หนูฟังไม่รู้เรื่องใช่มั้ย ”
ฮันนี่พอดูดนมจนอิ่ม ก็ยิ้มขยับแข้งขยับขา ขยับแขนดิ้กๆๆอย่างอารมณ์ดีมองวีที่พูดเล่นด้วยอย่างสนใจ
“ เดี๋ยวพี่เอาไปล้างให้ค่ะ ”
“ ฮันนี่หนูแฮปปี้อะไรคะ หือ!!! ” วีพูดเล่นกับทารกน้อย จากนั้นก็จับนอนลงตบก้นเบาๆ
วางบนเตียงจนหลับไป
“ คุณวีไปไหนคะ ” สาถามเมื่อเห็นวีกำลังเปิดประตูออกจากห้องไป
“ ไปทำงานในสวน ถ้าฮันนี่ตื่นก็ใช้ใครก็ได้ที่เดินผ่านไปตามผมนะ ”
“ ค่ะๆ ”
ผมปิดประตูห้องอย่างเบาๆแล้วก็เดินลงมาที่ครัวเพื่อทานข้าว จากนั้นก็หยิบไม้กวาดไปช่วยอินกับอร
ทำความสะอาดบ้านต่อ ไม่วายโดนบ่นนิดๆ
“ โอ๊ยคุณวียังจะมาช่วยอีก ” อินพูดแล้วทำท่าหงุดหงิดหยอกๆใส่วี
“ ตกลง...คุณหนูชื่ออะไรคะคุณวี ” อรวางไม้กวาดแล้วเดินมาประชิดตัวเพื่อถาม
“ ชื่อฮันนี่ครับ ” วียิ้มเล็กๆเพราะเป็นชื่อที่ตัวเองตั้งก็ว่าได้
“ ชื่อน่ารักจังเลยนะคะ แปลว่าอะไรล่ะ ” ป้าภาถามเพราะไม่รู้ภาษาอังกฤษเท่าไหร่นัก
“ แปลว่าหิวไงป้า ”
“ ไม่ใช่พี่อิน ฮันนี่แปลว่าน้ำผึ้ง หรือแปลว่าที่รักครับ ” วีขำเล็กน้อยกับการแปลของอิน
“ อุ๊ย!! หวานหยดย้อยเชียวค่ะ ” อรยิ้มปลื้มแล้วบิดตัวไปมา
“ ชื่อจริงล่ะคะ ” ป้าภามองค้อนใส่อรแล้วหันมาถามต่อ
“ ผมจำไม่ได้ ป้าถามนายเอานะครับ นายมาบอกวันนี้เอง แต่ผมลืม ”
เมื่อภารกิจทำความสะอาดบ้านเสร็จ ก็พักกันได้ครู่เดียวก็ไปช่วยกันทำกับข้าวต่อจนทยอยจัดโต๊ะอาหาร
ในตอนเกือบทุ่ม ก็มีลูกน้องเดินมาบอกกับวีว่าคุณหนูตื่นแล้ว
“ คุณวีครับ คุณหนูตื่นแล้ว ร้องไห้โฮเลย ”
“ จะรีบไปๆ ” ร่างบางรีบล้างมืออย่างสะอาดแล้วก็ขึ้นไปที่ห้องของฮันนี่ เดินไปที่เปลเรียกฮันนี่
ให้รับรู้ว่าตนมาแล้วก่อน จนฮันนี่หยุดร้องจึงไปล้างมือให้สะอาดอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
“ เดี๋ยวพี่เอาผ้าอ้อมไปซักนะคะ ” เมื่อเห็นว่าวีกลับมาแล้วสาจึงเอาผ้าไปซักให้
“ ครับ ก่อนพี่ไปเอาขวดนมมาให้ผมหน่อย ”
“ ได้ค่ะๆ ”
“ ตื่นแล้วเหรอครับฮันนี่ หม่ำนมนะ หิวมั้ย ” ฮันนี่เบี่ยงหน้าไม่ยอมกินนม วีจึงวางขวดนมลง
แล้วอุ้มฮันนี่ขึ้นมาโยกเบาๆ “ ร้องไห้ทำไม นมก็ไม่กิน ไม่หิวเหรอ ฮันนี่ หนูฮันนี่ ”
“ หลอกให้วีวิ่งขึ้นมาหารึป่าว เหนื่อยแฮ่กๆเลย แฮ่กๆๆ แบบนี้ ”
ทารกน้อยมองวีไม่วางตา ไม่ว่าวีจะพูดอะไรจะเล่นอะไรด้วยเธอก็รู้สึกชอบใจไปหมดเสียทุกอย่าง
“ คุณฮันนี่ตื่นแล้วเหรอครับ ” กาเบียลเปิดประตูเข้ามาแล้วถามขึ้น
“ ตื่นสักพักแล้วครับ ”
“ อุ้มเธอลงไปหาคุณอิทธิสิครับ ”
“ ครับๆ เอ่อ... ” ร่างบางมองขวดนมที่โต๊ะไม่กล้าจะใช้กาเบียลหยิบให้แต่กาเบียลพอจะรู้
จึงเดินไปหยิบขวดนมแล้วถือให้ วีจึงเดินไปหยิบผ้าอ้อมมาพาดไหล่แล้วอุ้มฮันนี่ลงมาหานายที่นั่งกินข้าว
อยู่ข้างล่างและกำลังจะลุกไปที่อื่นต่อ
“ ผมให้คุณวีพาคุณฮันนี่มาหาคุณ ” กาเบียลรีบบอกก่อนนายจะเดินหายไป อิทธิจึงยื่นมือไปรับ
หนูน้อยมาอุ้มโดยนึกถึงตอนที่ดูวิธีการอุ้มจากวีไปเมื่อวาน
“ จับตรงนี้ใช่มั้ย ” อิทธิเอามือรองที่คอหนูน้อยแล้วถามวี
“ ครับ ”
“ เรียกทุกคนเข้ามาในบ้านหน่อย ” กาเบียลหันไปสั่งกับลูกน้องที่ยืนอยู่แถวนั้น
“ จะเรียกให้เข้ามาทำไม ” อิทธิหันไปพูดดุๆใส่กาเบียล
“ อ้าว! นายจะได้แจ้งถึงสมาชิกใหม่ของบ้านไงครับ ” กรรณเสนอ
“ อือ...นี่คือลูกสาวของกู ชื่อฮันนี่ วีรปริยา จำไว้ว่าเค้าคือลูกสาวของกู ”
กรรณหันไปมองกับกาเบียลที่นายไม่ได้บอกว่านี่เป็นหลานแต่บอกว่าเป็นลูกของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
ซึ่งเหตุผลนั้นคืออะไรทั้งคู่ก็ไม่อาจรู้ได้เพราะไม่ได้คุยกันมาก่อน
“ ครับ/ค่ะนาย ” ทุกคนในบ้านต่างขานรับรู้กันพร้อมเพรียง
“ แยกย้ายกันไปได้ ” กาเบียลสั่งกับทุกคนจนค่อยๆสลายตัวกันไปจนหมด
“ น่าเกลียดน่าชัง อุ๊ย มองคุณวี ดูๆ ยิ้มหวานเลย ” ป้าภาชอบใจความน่าเอ็นดูของหนูน้อย
“ นายอุ้มคุณฮันนี่ดูแบบผู้ชายอบอุ่นๆจัง ” อินบอกกับอรเบาๆ
“ เนอะ! แล้วคุณวีก็เหมือนแบบ...เป็นแม่ โอ๊ย น่ารัก ” อรจินตนาการไปไกล
แอะ ทารกน้อยในอ้อมอกอิทธิเริ่มเบะปาก เตรียมจะปล่อยโฮอีกครั้ง อิทธิจึงรีบส่งให้วีที่ยืนรอ
อยู่ด้านหลัง ซึ่งวีเองก็รีบรับมาอุ้มแทนหน้าหนูน้อยฮันนี่ก็เปลี่ยนอารมณ์ในทันที
“ ฮันนี่ ฮันนี่จ๋า มองยายสิลูก ” ป้าภาตบมือแปะๆเบาๆเรียกให้ฮันนี่สนใจและสาวใช้
สองคนก็วนเวียนมาจ๊ะเอ๋ มาหยอกเย้าคุณหนูคนใหม่ของบ้านกันอย่างอารมณ์ขัน
ผมมองนายที่มองมาทางผม แต่ก็คงมองที่ลูกสาวของเค้านั่นแหละไม่ใช่ผมหรอก
เค้าจะมองผมทำไม สงสัยอยากจะเล่นกับลูก แต่ลูกไม่ชอบให้อุ้มคงกลัวแหละมั้ง แล้วทำไงได้
ก็ทำหน้าให้ลูกกลัวเอง
“ นายครับ...เอานมป้อนคุณฮันนี่สิครับ ” กาเบียลเดินไปหยิบขวดนมยื่นให้นาย
“ ไม่เอา ”
“ ลองดูครับ คุณฮันนี่จะได้ยอมให้นายอุ้มบ้าง ”
กาเบียลหยิบนมจากตะกร้าที่คล้องแขนวีอยู่ส่งให้นาย ซึ่งนายเองก็รับแล้วก็เดินเข้าไปหาฮันนี่
หยิบนมป้อนฮันนี่ แต่ฮันนี่เบี่ยงหน้าหนีและไม่ยอมดูด แถมยังทำท่าจะร้องไห้อีก
“ คงยังไม่หิวค่ะ ไว้ดึกหน่อยนายลองไปป้อนดูใหม่ ” ป้าภารีบพูดก่อนนายจะเสียใจ
“ นายทำหน้ายิ้มๆสิครับ คุณหนูจะได้ไม่กลัว ”
“ ลองดูครับ ”
อิทธิพยายามทำหน้าให้เป็นปกติ ยิ้มบางๆแล้วเดินเอาขวดนมไปป้อนลูกสาวใหม่แต่เธอก็ยังไม่ยอมกิน
“ ไม่กิน ”
“ ฮันนี่ กินนมหน่อยนะครับ แด็ดดี๊ป้อนนะ ” วีบอกกับหนูน้อยในอ้อมอกและเหมือนจะได้ผล
พอวีพูดจบฮันนี่ก็ยอมกินนมที่อิทธิป้อน แต่ให้มากไปจนหกเปื้อนเสื้อหนูน้อย วีจึงฝากให้ป้าภาอุ้มเอาไว้
แล้ววีก็รีบหยิบผ้ามาเช็ดนมที่เปียกตัวฮันนี่จนแห้ง
“ อายัย ยาย๊า คุณหนูของยาย ”
“ จะขึ้นไปทำงานละ ”
“ เดือนสองเดือนแรกป้าอยากให้คุณอิทธิเล่นแล้วก็อุ้มคุณหนูบ่อยๆเพราะคุณหนูจะได้สัมผัส
รับรู้ถึงความอบอุ่นจากคนเป็นพ่อเป็นแม่
“ ผมเห็นด้วยกับป้าภานะ ” กาเบียลสนับสนุนเพราะคิดว่าคนเป็นนายคงต้องปรับตัว
ที่จะต้องอยู่กับเด็ก โดยเฉพาะเด็กที่อิทธิเองบอกว่าเป็นลูกของตน แต่การลักษณะนิสัยของอิทธิอาจจะทำให้
อิทธิเข้าถึงเด็กยาก จึงต้องทำใจและพยายามเข้า
“ ก็...ฮันนี่จะร้องไห้ จะให้เข้าไปใกล้ทำไม ” อิทธิพูดพลางมองไปที่เด็กเล็ก
“ อุ้มบ่อยๆก็ชินมือครับ เดี๋ยวคุณหนูจะได้จำนายได้ ใช่มั้ยคุณวี ”
“ ครับ ” .
“ งั้นวันนี้นายก็ไปทำงานก่อนเถอะค่ะ ไว้วันอื่นก็ได้ ” ป้าภาบอกกับนายและหลังจากนั้น
วีก็อุ้มฮันนี่ขึ้นไปที่ห้องนอนในทันทีเกรงว่าพอดึกมากแล้ว ยุงจะกัดคุณหนู และพอถึงห้อง วีก็วางฮันนี่
ไว้บนเตียง เอานมให้ฮันนี่กิน จากนั้นก็พาฮันนี่ไปอาบน้ำแต่งตัวเข้านอนแต่เหมือนหนูน้อยจะยังไม่ง่วง
วีจึงนั่งที่พื้นหยอกล้อพูดเล่นกับฮันนี่ไปเรื่อยๆ
“ คุณวีไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามั้ยคะ ”
“ ครับ รอหลับคงอีกนาน ”
“ เดี๋ยวพี่ดูให้ค่ะ ”
“ ครับ...เดี๋ยวมานะพี่ จะรีบไปรีบกลับมาเลย ”
วีรีบเดินออกจากห้องกลับไปที่บ้านคอนเทนเนอร์เพื่ออาบน้ำ เปลี่ยนชุดจากนั้นก็รีบเดินกลับมา
ที่ห้องของฮันนี่อีกครั้ง แต่ดันมาพร้อมกับนายที่กำลังจะเข้าห้องฮันนี่เช่นกัน วีจึงผายมือเชิญให้นายเข้าไปก่อน
ตนจึงเดินเข้าไปตาม
“ เอ่อ...แช่ผ้าไว้ด้านล่าง เดี๋ยวไปตากก่อนนะคะ ” สาเห็นว่าทั้งคู่เดินเข้ามาพร้อมกันจึงขอตัว
ออกไปด้านนอก ปล่อยให้นายและวีได้อยู่ด้วยกัน
“ ฮันนี่หลับรึยัง ”
“ ยังครับ ” ผมไม่อยากจะมองนายสักเท่าไร มองแค่ผ่านๆแล้วก็มองส่วนอื่นแทน
แต่ก็เห็นว่านายเดินไปนั่งลงที่เตียง เอามือจับมือฮันนี่เหมือนพยายามจะหยอกอย่างเบาที่สุด
“ ไม่ต้องกลัวนะฮันนี่ ” อิทธิพูดกับลูกน้อยด้วยเสียงนุ่มนวล
“ ช้อนตัวอุ้มขึ้นมาสิครับ ” ผมเห็นอย่างนั้นจึงอยากให้เค้าได้อุ้มฮันนี่ขึ้นมาอีกครั้ง
“ ยังไง ”
“ เอ่อ... ”
ร่างบางเดินไปห่างกับอิทธิพอควรแล้วก็ทำท่าให้ดูอย่างช้าๆ อิทธิเองก็ลองทำตามแต่ก็กลัวว่า
ตนจะรุนแรงจนทารกน้อยเจ็บ วีจึงช่วยอุ้มขึ้นมาให้เพื่อให้อิทธิได้อุ้มลูกตัวเองอย่างสะดวก
“ ฮันนี่ จมูกเหมือนแม่เลย ฮันนี่ ฮันนี่ ” อิทธิได้เห็นลูกสาวอย่างใกล้ๆชัดๆ
“ ผมไปชงนมนะครับ ” เค้าหันมามองผมเล็กน้อย แล้วผมก็เดินมาชงนมพลางมองนาย
ที่เรียกชื่อลูกสาว ฮันนี่ยอมให้นายอุ้มแล้ว ถึงแม้จะมองแล้วจะเบะปากบ้าง แต่ก็ไม่ร้องโวยวายเหมือน
ช่วงกลางวันที่ส่งเสียงงอแงไม่ยอม
“ ใครจะนอนเฝ้าฮันนี่ ” อิทธิถามเสียงดังพอให้คนที่ชงนมอยู่ได้ยิน
“ พี่สาครับ ”
“ แล้วทำไมมึงไม่เฝ้า ”
“ ผมต้องตื่นมาทำงานแต่เช้า กลัวว่าจะทำให้ฮันนี่ตื่น ”
“ กูบอกแล้วไง...ว่าให้มึงดูแลแค่ฮันนี่ งานอื่นไม่ต้องไปทำ ”
“ ไม่เป็นไรครับ อย่างที่บอกผมจะได้ใช้หนี้หมดเร็วๆ ” .
“ อยากหมดหนี้มากนักเหรอ ”
“ ครับ ”
“ หึ! ทำไม...อยากออกไปจากที่นี่จนตัวสั่นนั้นสิ ”
“ แล้วหนี้ผมเหลือเท่าไรล่ะครับ ”
“ กูไม่รู้!! ”
“ นายทำแบบนี้ทำไม ถ้านายเบื่อผมมาก ก็รีบๆนึกสิว่าเหลือหนี้เท่าไร
ผมจะได้ รีบไปจากนายสักทีไง ”
“ ปากดีนัก กูเคยบอกเหรอว่ากูเบื่อมึง ”
ผมมองนายที่ถามมาได้หน้าตาเฉย ถ้าไม่เคย...ผมจะกล้าพูดแบบนั้นออกไปเหรอ ไม่อยากต่อล้อ
ต่อเถียงด้วยแล้ว เค้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของเค้าไปละกัน
“ มาแล้วค่ะ คุณฮันนี่ยังไม่หลับอีกเหรอคะเนี่ย ” สาเข้ามาตรงเวลาพอเหมาะพอดีก่อนที่
ทั้งคู่จะก่อสงครามทางอารมณ์
“ ฝากฮันนี่ด้วย มึงมานี่เลยวี ”
“ โอ๊ย เดี๋ยวพี่สา! กล่อมให้ฮันนี่นอนด้วยนะ ”
วีบอกกับพี่เลี้ยงแล้วเดินตามแรงฉุดกระชากของอิทธิที่ดึงแขนตนให้เดินตามมาข้างนอกห้อง
จากนั้นก็ลากวีมาที่ห้องตัวเอง พอเข้ามาด้านในก็ผลักวีลงนอนที่เตียงอย่างแรง วีเองก็รีบกลิ้งหนีก่อนที่
นายจะลงมาทับร่างแล้วจะหนีลำบาก แต่อิทธิเองกลับไม่วิ่งไล่หรืออะไรทั้งนั้น
“ คิดว่าออกได้ก็ออกไปสิ ” ผมยืนอยู่ที่ประตูห้องมองนายอย่างกลัวๆ
“ อยากหมดหนี้มากไม่ใช่รึไง นอนกับกูสิ กูให้เงินเยอะนะ ”
“ ผมไม่ได้ขายตัว ” ผมตอบกลับเค้าไปอย่างไม่พอใจ จะพอใจได้ไงดูพูดเข้าสิ
“ แต่พ่อมึงขายมึงให้กู มึงจำไม่ได้เหรอ ” ผมเงียบเพราะที่เค้าพูดนั้นมันคือความจริง
พ่อยกผมให้กับเค้า เพื่อมาใช้หนี้และไม่ว่าเค้าจะสั่งหรือทำอะไรกับผมมันก็ย่อมได้ทั้งนั้น
“ ครั้งที่แล้วกูก็ให้มึง 5,000 ครั้งนี้ถ้ามึงทำให้กูพอใจ กูให้มึงน้ำละ 5,000 ก็ยังได้เลย
ข้อเสนอดีขนาดไหนมึงคิดเอา อยากหมดหนี้นักไม่ใช่เหรอ ” อิทธิเสนอพลางยิ้มมุมปาก
อย่างเจ้าเล่ห์แต่วีกลับยืนส่ายหน้า จนกระทั่งอิทธิเร่งและลุกขึ้นยืนทำท่าว่าจะเดินเข้ามาหาวีที่ยืนจ้องตนอยู่
“ เร็ว!!! กูอยากได้มึงใจจะขาดแล้วเนี่ย ”
“ ปล่อยผมออกไปเหอะนาย ” ผมยังคงยืนหลังแนบประตูมองนายที่ยืนอยู่ปลายเตียง
ไม่ว่าเค้าจะยื่นข้อเสนอมาแพงเท่าไร แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกมีค่าเลยยิ่งรู้สึกไร้ค่ามากขึ้นมากกว่า
- อยากนอนกับเค้า อยากกลืนกินเค้า แต่ปากร้ายแบบนี้มันจะได้กินหรอวะ
คนที่ปากดีอะคือเธอ อิทธิ ไม่ใช่วีหรอก ปากอย่างใจอย่างจริงๆ ใช่มั้ยคนอ่าน
- ตัวเค้าก็อยากได้ แต่ไม่อยากจะมีจุดอ่อน เลือกสิวะ เมียกับจุดอ่อนน่ะจะเอาอะไร
- ไรท์ก็เริ่มโมโหแล้ว แต่เหมือนคนอ่านจะโมโหไรท์ที่อัพช้าใช่มั้ย 555555
- ขอบคุณเม้นท์เด้อ คนอ่านทั้งหลายด้วย รอหน่อยยยยย ปั่นให้อยู่ รักนะคะ