ตอนที่ 23 : คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด
× 0
× 0
× 0
ผมมาอยู่กับคุณแยมตั้งแต่เที่ยงแล้วครับ หอบกับข้าวจากบ้านใหญ่นู้นมาให้เธอด้วยตอนนี้เธอ กำลังเลือกซื้อของอยู่ที่ห้างแห่งหนึ่ง เธอดูยิ้มแย้มกับการได้ออกมาเดินเล่นข้างนอกต่างจากผมตอนนี้ ที่รู้สึกห่อเหี่ยวใจเหลือเกิน
“ เป็นอะไรรึเปล่าวี วันนี้ดูไม่แจ่มใสเลย ” หญิงสาวสังเกตเห็นวีที่ต่างไปจากเดิม
“ เปล่าครับ ”
“ เบื่อเดินดูของแล้วเหรอ กลับก็ได้นะ ”
“ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ เชิญตามสบายเลย ” วีฝืนยิ้มนิดๆให้อีกคนสบายใจ
“ แต่นี่ฉันว่า...อืม...ฉันก็ได้ของครบแล้วนะ ” แยมมองลงไปในรถเข็นที่วีเข็นให้อยู่
“ ครับ ”
“ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าวี ”
“ ไม่มีครับ ”
“ อืมมมม....งั้นเราไปจ่ายเงินแล้วไปหาอะไรทานกัน ”
ผมเข็นรถเข็นให้เธอมายังเคาท์เตอร์คิดเงิน จากนั้นก็เข็นรถตามเธอมายังร้านอาหารที่เธออยากทาน เธอเลือกร้าน จองที่นั่งและสั่งอาหารที่เธอชอบ ดูท่าทางมีความสุขดูได้จากรอยยิ้มที่ปรากฏ
“ วี! ฉันเลี้ยงเอง อยากกินอะไรเต็มที่เลยนะ ”
“ เอ่อ... ”
“ ถ้าปฏิเสธ ฉันจะฟ้องคุณอิท ให้จัดการกับวี ”
แยมขู่อ้างถึงคนเป็นนายใหญ่จนวียอม สั่งอาหารและให้แยมเลี้ยง พอทั้งคู่ทานอาหารเสร็จก็ขับรถกลับมาที่คอนโดและก็พอดีกับอิทธิเองที่มาพร้อมกับกาเบียลและกรรณ เดินมาเจอะกันที่หน้าลิฟท์
“ ไปไหนกันมาครับ ของเต็มไม้เต็มมือเชียว ”
“ ไปซื้อของมาค่ะ ”
“ ดูคุณสดใสขึ้นนะครับ ” กาเบียลสังเกตเห็นเธอดูดีขึ้นกว่าตอนเกิดเหตุมาก
“ เวลามันเยียวยาจิตใจคนได้ เหมือนที่คุณอิทบอกจริงๆและยิ่งมีวีมาอยู่เป็นเพื่อนแยมก็แฮปปี้ขึ้น ไม่เหงาเลย ”
“ เลียแข้งเลียขาเก่ง ” อิทธิทำเป็นพูดลอยๆออกมาตั้งใจให้อีกคนได้ยิน
“ มา...ผมถือให้นะ ” กรรณเดินเข้าไปเอาของทั้งหมดจากวีมาถือเอง
ติ๊ง! และเมื่อลิฟท์เปิดที่ชั้นเป้าหมาย ทุกคนก็เดินเข้ามาในลิฟท์และขึ้นไปยังห้องพักของแยม
“ จริงๆคุณไม่ต้องมาเยี่ยมแยมเองก็ได้นะ แยมท้องไม่ได้ป่วย ”
“ นายคงจะมาแจ้งอะไรคุณน่ะครับ ” กาเบียลเอ่ยบอกหญิงสาว
“ ผมเป็นห่วงคุณกับลูก อีกอย่าง...พรุ่งนี้ผมก็จะมารับคุณกับลูกไปตรวจที่โรงพยาบาลในตอน 9 โมง เตรียมตัวรอนะ ” อิทธิบอกพลางมองไปที่ท้องของเธอ
“ ไม่ทราบว่ากี่เดือนแล้วครับ ” กรรณวางของบนโต๊ะไม้โอ๊คแล้วถามขึ้น
“ 6 เดือน 3 วีคค่ะ หมอนัดฉันสัปดาห์หน้าๆนะคะ ” หญิงสาวเปิดโทรศัพท์ดูปฏิทินที่บันทึกเอาไว้เตือนความจำ
“ จริงสิ คุณก็ฝากครรภ์และมีหมอประจำอยู่แล้ว ”
“ ค่ะ ฉันก็ไปหาหมอทุกเดือนจน...เอ่อ นั้นแหละค่ะ ”
“ นายครับ งั้นไว้วันที่หมอนัด นายค่อยพาคุณแยมไปก็ได้นี่ครับ ” กาเบียลหันไปเรียนนาย
“ อือ ”
ผมฟังทุกคนคุยกัน มันยิ่งทำให้ผมได้รู้ว่านายห่วงคุณแยมอย่างที่คุณแยมพูดจริงๆ แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ที่จู่ๆนายก็มาทำตัวเย็นชากับผม พูดจาไม่ดี ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เค้าดู....ดูอ่อนโยนกับผม ปฏิบัติกับผมอย่างดี จนผมคิดว่า นายเองก็คงมีความรู้สึกดีๆให้กับผมเช่นกัน แต่มาตอนนี้นายไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
“ วี ยืนทำไมมานั่งด้วยกันสิ ” แยมเรียกวีที่ยืนเหม่อมองอยู่จนรู้สึกตัวขึ้น
“ อ่อ ครับ ” วีตอบรับคำแล้วเดินมานั่งลงพื้นที่ว่างที่แยมเว้นไว้ให้ข้างๆ
“ มีอะไรขาดตกบกพร่องแจ้งผมได้ตลอดนะครับ ผมจะจัดการทุกอย่างให้ ” กรรณพูดอย่างยิ้มๆ
“ งั้นวันนี้ขอตัว ไว้จะมาหาใหม่ ”
“ ค่ะ ” แยมพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้กับอิทธิกลับไป
“ นายจะให้คุณวีกลับพร้อมเราเลยมั้ย ” กาเบียลถามนายในขณะที่ลุกแล้วกำลังจะเดินออก
“ ไม่ต้อง เค้าจะไปไหนก็เรื่องของเค้า ”
วีมองคนเป็นนายที่พูดออกมาแบบนั้นมันยิ่งสร้างความสะเทือนใจให้กับวีไปใหญ่ จนกระทั่งคนเป็นนายเดินออกจากห้องไป แยมจึงเอามือมาจับแขนวีเบาๆ
“ อยู่กับฉันก่อนนะ หนึ่งทุ่มค่อยกลับ ” วีพยักหน้าตอบกลับแล้วลุกไปหยิบผลไม้ในตู้เย็นไปล้าง จากนั้นก็ปลอกหั่นใส่จานมาให้หญิงสาวที่นั่งดูทีวีอยู่ได้มีอะไรที่มีประโยชน์ทานระหว่างนั่งดูไปด้วย
“ วีจะทำอะไร ” ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นหญิงสาวก็หันไปเห็นวีกำลังหยิบไม้กวาดจึงถามขึ้น
“ ผมจะทำความสะอาดห้องให้คุณแยมไงครับ ”
“ เดี๋ยวฉันให้แม่บ้านข้างล่างมาทำให้ก็ได้ ไม่ต้องทำหรอก ”
“ ไม่เป็นไร ผมว่าง นั่งเฉยๆมันเบื่อ ”
ผมบอกกับคุณแยมไปเพราะไม่อยากนั่งอยู่นิ่งๆ นั่งนิ่งแล้วหัวมันคิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง หาอะไรทำจะดีกว่า ผมก็ทั้งกวาด เช็ดทุกๆอย่าง ถูพื้น ทำแม่งหมดจนถึงช่วงเย็น ผมก็ทำกับข้าวไว้ให้คุณแยมแล้วผมก็ขอตัวกลับบ้านเพราะมืดแล้ว พี่คนขับมารอรับพอดี
“ กลับมาแล้วเหรอคะ ” ป้าภาเอ่ยทักเมื่อเห็นว่าวีเดินเข้ามาในครัว
“ ครับป้า ”
“ ผู้หญิงคนที่คุณวีไปดูแลเป็นแฟนนายเหรอคะ ” อินรีบเข้ามาถามอย่างเร็ว
“ น่าจะใช่ เค้าดูเป็นห่วงกันมากเลย ”
“ นางอิน แกไม่ต้องอยากรู้อยากเห็นให้มันมากนัก ”
“ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ ” วีมองไปที่ซิงค์ล้างจานแล้วเอ่ยถาม
“ ไม่ต้องมองเลยค่ะ อรล้างเองได้ ”
“ คุณวีกลับไปพักเถอะค่ะ ”
ระหว่างที่ร่างบางกำลังเดินกลับมาที่บ้านคอนเทนเนอร์ของตัวเอง ก็ได้มีเสียงเรียกมาจากข้างหลังทำให้ร่างบางหันกลับมา มองคนที่เรียกตนไปเมื่อครู่
“ นายเรียกพบ ” กรรณตะโกนมาจากไกลๆ
“ นายเรียกทำไมเหรอ ” ผมเดินเข้ามาถามกรรณใกล้ๆ
“ นายรออยู่ห้องรับรองนะ ”
“ ห้องรับรอง อยู่ตรงไหน ทำไมนายรอห้องนั้นล่ะ ” ผมถามเพราะไม่เคยได้ยินห้องนี้มาก่อน
“ เอ่อ... มันคือห้องระบายความใคร่นายที่บ้านน่ะ ” กรรณค่อยๆพูดออกมาแม้ไม่อยากจะพูดว่าเป็นห้องนี้ก็ตาม
“ อ่อ ”
ผมชะงักไปเหมือนกันที่นายเรียกผมไปห้องนั้น แต่ก็นะ...ผมตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านถามทางลูกน้องนายแถวนั้นจนมาถึงหน้าห้องรับรอง ประตูไม่ได้ล็อก ผมจึงค่อยๆเปิดเข้าไปด้านในไม่มีเตียง มีเพียงโซฟาตัวใหญ่ๆหลายตัว กับโต๊ะเพียงเท่านั้น
// ปั้งงงงงงงงงงง!! //
ผมหันขวับไปมองประตูที่ปิดลงดังลั่นด้วยฝีมือของนายที่เดินปรี่เข้ามาที่ตัวผมดันผมให้ถอยหลังเรื่อยๆจนชนกับผนัง จากนั้นก็ก้มลงมาซุกไซร้ที่คอของผมอย่างรุนแรงทั้งสองข้างผมจึงยกมือดันที่ หน้าอกนาย ดันเท่าไหร่ก็ไม่อาจต้านแรงนายได้เลย แล้วมือของนายก็ถลกเสื้อผมถอดออกมา
“ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าขัดขืนกู ” อิทธิพูดด้วยเสียงเรียบเย็นและก้มลงไปสูดดมวีต่อ
“ ผมจะไม่ขัดขืน นายบอกผมก่อนได้มั้ย ผมทำอะไรผิด ทำไมนายถึงทำตัวกับผมแบบนี้ นาย...ไม่เหมือนเดิม ”
“ หึ! กูไม่เหมือนเดิมยังไงเหรอ กูก็ยังเป็นกู มึงก็แค่ที่ระบาย พอกูเบื่อ กูจะทำยังไงกับมึงก็ได้ ทำไม? มึงมีสิทธิอะไรด้วยเหรอฮะ ”
“ ครับ ”
ผมเข้าใจแล้ว ที่ระบาย ที่ระบาย ที่ระบาย ผมจะท่องคำนี้ไว้ในใจ ว่ามึงมันเป็นแค่ ที่ระบายของเค้า อึ้กกกกกกก!! ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดถูกเสียบเข้ามาตรงนั้น แต่มันยังไม่เจ็บเท่าที่ใจตอนนี้เลย
อื้ออออออ ผมกัดปาก และทนจะไม่ครางออกไปให้เค้าได้ยิน ถึงแม้จะเจ็บสักเพียงไหนก็ตาม
“ เงียบเชียว แรงไม่พอเหรอฮะ ” อิทธิถามและกระแทกไม่ยั้ง ถี่ๆรัวๆ จนเสียงเนื้อกระทบเนื้อนี่ดังสนั่นห้องไปหมด คนที่ยืนก้มตัวอยู่กับโซฟาทำหน้าเหยเก ทนเจ็บสุดๆ เสียวขนาดไหนก็กำหมอนไว้แน่นจนตัวเองและคนเป็นนายถึงจุดสุดยอดไปพร้อมๆกัน
“ แม่งไม่ได้อารมณ์เลยว่ะ ไม่ร้องไม่ครางสักแอะ ” อิทธิว่าพลางก้มลงไปดอมดมที่ตัววีอีกหน
“ อยากได้อารมณ์มากนายก็ไปเอาคนอื่นสิครับ ” วีตอบกลับนายอย่างไม่ทันได้คิด
“ กูเงี่ยนตอนนี้ กูจะเอาใครมันก็เรื่องของกู ”
อิทธิจับวีดันนอนลงกับโซฟาแล้วจับขาวีแหวกออก จากนั้นตัวเองก็ลงไปนั่งจับท่อนนั้นเสียบเข้าไปในช่องของวีอีกครั้ง วีเองก็เกร็งไม่ยอมให้อิทธิเข้ามาได้ง่าย แต่อิทธิไม่คิดว่าวีจะขัดขวาง นึกว่าเกร็งตามปกติเพราะเจ็บ จึงได้นวดเคล้าที่สะโพกวี บีบเจลเพิ่ม แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะเข้าไปได้อย่างที่เคยเข้า
“ อยากลองดีกับกูใช่มั้ย ” อิทธิถามด้วยน้ำเสียงน่ากลัวกับคนที่นอนอ้าขาอยู่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับเพียงแค่มองคนเป็นนายนิ่งๆเท่านั้น
“ ท่าสบายๆไม่ชอบ ”
“ โอ๊ย!!!! เจ็บบบ ” นายบีบแขนผมแล้วดึงผมให้ลุกขึ้นมายืนตรงหน้านาย
“ นะ..นายจะทำอะไรครับ ” ผมมองเค้าที่เดินไปหยิบโทรศัพท์ เค้าคงจะไม่โทรเรียกลูกน้องให้มาเอาผมใช่มั้ย
“ กลัวเหรอ หึ!! ” อิทธิแสยะยิ้มแล้วยกโทรศัพท์แนบหู
“ นายยย!! ”
“ กูบอกมึงแล้วไง ว่าอย่าคิดขัดขืนกู ”
“ อย่านะ ไม่เอา ”
“ งั้นมึงต้องทำตัวยังไง ก็น่าจะรู้ดีนี่ ”
วีน้ำตาคลอแล้วเดินกลับไปนอนลงที่โซฟาอย่างเดิม มองนายที่เคลื่อนตัวเข้ามาทับร่างตัวเองอีกครั้ง จัดแจงท่าจนยัดท่อนเข้ามาในตัวตัวเองซึ่งคราวนี้เข้าง่ายกว่าเดิม วียังคงอดกลั้นและทนต่อแรงกระแทกของนายโดยไม่ปริปากร้อง กำมือเอาไว้แน่นเนื่องจากไม่มีผ้าปูหรืออะไรเลยบนโซฟาที่นอนอยู่
“ อื้อ!! กูจะเอามึงจนกว่ามึงจะครางให้กูได้ยิน ” มาเฟียบอกกับคนด้านล่างที่น้ำตาไหลทนกับความป่าเถื่อนของตนไม่เลิก คนด้านล่างก็ไม่ยอมปล่อยเสียงคราง กัดฟันทนกับความเสียวไปไม่รู้กี่น้ำต่อกี่น้ำ อ่าห์ เสียงครางสุดท้ายจากมาเฟียที่ปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาไหลเปื้อนขาของทั้งคู่เต็มไปหมดและวีเองก็คงยังนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอะไรอยู่แบบนั้น
“ ลุกไปแต่งตัว กลับบ้านมึงไปได้ละ ”
วีพยักหน้าแล้วค่อยๆลุกขึ้นหย่อนขาลงที่พื้นทีละข้าง หยิบเสื้อผ้ามาใส่ทีละชิ้นอย่างทุลักทุเลขาสั่นยิกๆ จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ แล้วเดินไปทางประตูเพื่อออกจากห้องระบายความใคร่ของนายไป
“ กูจะให้ค่าตัวมึง หักกับหนี้มึงละกัน ” มาเฟียยืนมองวีที่เดินช้าๆไปเรื่อยๆก็พูดไล่หลังไป วีเองได้ยินแต่ไม่ตอบรับอะไร แต่น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย ใช้เวลานานพอสมควรกว่าวีจะกลับมาถึงบ้านและทิ้งตัวลงนอนที่เตียงปล่อยสะอื้นออกมากับหมอนอย่างโศกเศร้าเสียใจทันที
2 สัปดาห์ผ่านไป วียังคงไปคอยดูแลคนสำคัญของนายอยู่และเมื่อก้าวเท้าเดินมาถึงห้องของแยมกดกริ่งจนมีพี่เลี้ยงแยมเปิดประตูรับ เธอก็รีบรายงานกับวีว่าแยมปวดหัวมาก มีอาการมึนๆหลายชั่วโมงแล้ววีจึงรีบเดินเข้าไปดู
“ ทำไมไม่โทรบอกนาย ” เมื่อเห็นสภาพหญิงสาวดูหน้าซีดเซียวไม่ค่อยจะดี วีจึงหันมาบ่นกับพี่เลี้ยงคนนั้นเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่นอนหน้าถอดสีอยู่บนเตียงนอน
“ วี! ฉันจะอาเจียน ”
“ โถค่ะคุณวี ”
สาพี่เลี้ยงที่อิทธิจ้างมาให้ดูแลแยมตามคำขอของวีรีบส่งโถให้วีถือให้แยม
อ้วกกกกกกกกก อ้วกกกกกกกกกกกกกกก
โอยยยยยยยยย อึ้กกกกกกกก
“ พี่สาโทรหากรรณเดี๋ยวนี้ เร็ว!!! ”
“ ค่ะๆ ”
อ้วกกกกกกกกกก แค่กกกกกกกกกก
แค่กกกกกก อ้วกกกกก อึ้กกกกกกก
“ ดื่มน้ำสักนิดนะครับ ยาดมครับ ”
“ ช่วยฉันด้วยวี ฉันเวียนหัว ไม่ไหวแล้ว ”
“ คุณกรรณกำลังรีบมาที่นี่นะคะ ” สาบอกกับวีแล้วเดินเอาทิชชู่มายื่นให้นายผู้หญิง
“ คุณแยม...รอยฟกช้ำนี้มาจากไหน เท้าคุณดูบวมๆด้วย ” หญิงสาวส่ายหน้าไม่รู้
“ ฉันเห็นเมื่อวานเองค่ะ คิดว่าคุณคงเดินชนอะไรเลยไม่ได้ถาม ”
สารีบบอกแล้วเสียงกริ่งประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น ลูกน้องนายรวมถึงกรรณเข้ามาในห้องและเป็นกรรณที่เข้ามาอุ้มแยมเดินออกไปขึ้นรถด้านล่างที่จอดรออยู่แล้วรีบพาเธอไปโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุด
“ นายจะรีบตามไปที่โรงพยาบาลนะครับ ”
หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆแล้วเรียกหาวี จับมือวีไว้แน่นและเมื่อรถเคลื่อนมาถึงโรงพยาบาลบุรุษพยาบาลก็เข้ามาอุ้มเธอวางที่เตียงและรีบเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันที วียืนเกาะประตูห้องฉุกเฉินไม่ห่างเพราะเป็นห่วงแยมอย่างมาก
“ นายมาแล้วครับ ” ลูกน้องคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วคนเป็นนายก็ปรี่เข้ามาถามกรรณ
“ กรรณ! แยมเป็นยังไงบ้าง ”
“ ตอนผมเข้าไปอุ้มคุณแยม เธอดูซีดๆอ่อนเพลีย มีรอยฟกช้ำตามตัวครับนาย ”
“ คุณแยมเวียนหัว อาเจียน ปวดศีรษะมากด้วยครับ ” วีบอกข้อมูลกับนาย
“ แล้วทำไมเพิ่งโทรมาบอก!! มาเฟียหันมาตวาดถามวีด้วยเสียงดัง
“ ผมไม่ทราบว่าคุณแยมเป็นมาก เพราะไปหาช่วงเที่ยงพี่เลี้ยงก็เพิ่งบอกผม ”
“ แล้วเนื้อตัวแยมฟกช้ำเพราะอะไร มึงทำอะไรแยม ” มาเฟียผลักไหล่วีนิดๆ
“ นายครับ! ใจเย็นๆนะครับนาย ไม่มีใครทำอะไรคุณแยมหรอก ” กาเบียลรีบเข้าไปห้ามเกรงว่าจะนายจะโมโหรุนแรงไปมากกว่าเดิม และนี่เป็นโรงพยาบาลด้วย
“ ถ้านายคิดว่าผมทำอะไรคุณแยมก็สั่งฆ่าผมเลยสิครับ ” วีท้ากลับ
“ คุณวีอย่าพูดกับนายแบบนี้ ” กรรณเข้าไปปรามวีไว้
“ หึ! คิดว่ากูไม่กล้าทำอะไรมึงเหรอวี เฮ้ย!!! เอามันไปซ้อม ” มาเฟียหันไปสั่งกับลูกน้องใกล้ๆ
“ นาย... ”
“ นายคะ คุณวีเค้าไม่ได้ทำอะไรคุณแยมนะคะ สารับประกันได้ ” พี่เลี้ยงเข้ามาช่วยพูด
“ เค้าอยู่กับแยมมากที่สุด แยมเชื่อใจมัน ถ้าไม่ใช่มัน แยมจะเป็นไรได้ไง ก่อนหน้านี้เธอก็ปกติสุขดีไม่เห็นมีวี่แววว่าจะเจ็บป่วยหรือเป็นอะไร ”
“ นั่นสิ ผมคงอิจฉาเธอมั้งครับ ” วีพูดแล้วน้ำตาก็หยดลงมาจากตาข้างหนึ่ง
“ กูสั่งให้เอามันไปซ้อมไง ไม่ได้ยินเหรอ!!! ”
ลูกน้อง 2 – 3 คนใกล้ๆนายเดินมาคุมตัววีออกไปจากหน้าห้องฉุกเฉินกลับมาที่บ้านลูกน้องมาเฟียต่างก็มองวีที่นั่งอยู่ที่พื้นไม่กล้าลงมือ ต่างจากวีที่นั่งรอความเจ็บปวดข้างหน้าที่จะเกิดขึ้น
“ ผมทำคุณไม่ลง ” ลูกน้องมาเฟียคหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ ทำเลย ” วีบอกกลับไป
“ คุณต่อยๆ ตบๆตัวเองได้มั้ย พวกผมไม่บอกนายหรอก ”
“ โอย!! เอาไงดีวะ ” ลูกน้องมาเฟียยังคงลังเลที่จะต้องทำร้ายวี
“ พวกพี่ก็เลือกเอานะ ระหว่างซ้อมผมหรืออยากโดนนายสั่งทำโทษ ว่าอันไหนมันหนักกว่า ”
“ ครับ ขอโทษนะครับคุณวี พวกผมจะยั้งไว้บ้างนะ ”
“ ไม่ต้อง จัดเต็มยกเหมือนที่เคยทำกับคนอื่นนั้นแหละ ” สิ้นสุดเสียงวีก็ได้ยินแต่เสียงดัง
พัวะ!! พัวะ!! ตุ้บบบบบบบบบบ
ตุ้บบบบบบบบบบบบ ตุ้บบบบบบ ทั้งมือทั้งเท้าถูกย่ำๆแบบยั้งๆ นิดหน่อยลงมาที่วีที่นอนขดตัวแน่นิ่งไปกับพื้น พวกลูกน้องซ้อมวีไปแค่ยกเดียว เพราะนายไม่ได้สั่ง จำนวน แต่แค่นี้ก็เจ็บพอสมควรแล้ว วีเองยังนอนตัวงอไม่ลุกไปไหน ไล่ให้ลูกน้องนายไปจนหมด จนกระทั่งสาวใช้มองเห็นมาจากหน้าต่างในห้องครัวก็ร้องโวยวายแล้ววิ่งเข้ามาหาวีอย่างรวดเร็ว
“ ป้าภา ป้า คุณวีโดนซ้อม ”
“ แกสองคนไปช่วยกันพยุงคุณวีเข้าบ้านไป ”
อินกับอรหิ้วปีกพยุงวีเข้ามาที่บ้านคอนเทนเนอร์ เอาน้ำและผ้ามาเช็ดซับเลือดและรอยฟกช้ำที่หน้าและตัวของวี จากนั้นก็ทำแผลให้ พร้อมจัดยาให้กินเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดและลดความบวมของแผล
“ ทำไมถึงโดนนายสั่งซ้อมล่ะคะ ”
“ ช่วงนี้นายกับคุณวีทะเลาะกันเหรอ ” สาวใช้สองคนพากันแย่งกันถามด้วยความแคลงใจ
“ นายบอกว่า...ผมทำให้คุณแยมต้องเข้าโรงพยาบาล ผมดูแลเธอไม่ดี ทำให้เธอป่วยหนักนายเป็นห่วงคุณแยมมากน่ะ เลยสั่งซ้อมผม ” วีค่อยๆตอบเนื่องจากเจ็บแผลเอามากๆ
“ แต่นายไม่น่าสั่งซ้อมคุณแบบนี้เลย ” ป้าภายกมือมากุมมือวีไว้เบาๆอย่างสงสาร
“ ทำไมจะสั่งซ้อมผมไม่ได้ล่ะครับ ผมก็แค่ลูกหนี้ โดนมากกว่านี้ก็ยังมี แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ”
“ คุณของหมดโปรแล้วแหละค่ะ นายถึงทำแบบนี้ ”
“ นั่นสิ ทีช่วงนั้นนะ ทำเป็นห่วง เป็นตาหวานเยิ้ม ผู้ชายก็อย่างงี้แหละค่ะ เรามันเก่าแล้ว ” .
“ ชู่ววววววว!! หุบปากของแกทั้งสองคนไปเลย จะไปไหนก็ไป ” ป้าภาเอามือปัดแล้วดุสาวใช้
“ ขอบคุณทุกคนนะครับ ” วีค่อยๆยกมือไหว้แล้วทุกคนก็รับไหว้พลางส่งยิ้มกลับให้วี
“ ทานยาแล้วนอนพักนะคะ ”
**** ดอกจัน 1056 ดอก ตอนนี้นิยายเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์มีดีส์ พับบลิชชิ่ง
จะวางแผงในปลายเดือนมกราคม 2562 นี้ ขอฝากไว้ให้กับผู้อ่านที่น่ารักและสนใจด้วยนะคะ ***
โอ้ยยยยยยยยยย เม้นท์ถล่มทะลายเวอออออร์ ขอบคุณนะคะ ขอบคุณทุกคน
บางทีเม้นท์จนกลัวแบบ....เฮ้ยยยยยยย เยอะขนาดนี้เลยหรอ
เพราะตั้งแต่แต่งมา ไม่เคยมีมากขนาดนี้ไง ปลื้มมมมมม ดีใจที่สุดเลย
ใครที่เชียร์ให้วีหนีออกจากบ้าน ก็...เชียร์กันนี่ไม่เกรงกลัวอิทธิพลมาเฟียกันเลยหรอ
ว่าพระเอกไรท์เป็นไบโพล่านี่ มาเคลียร์กะไรท์ด้วยนะ ไรท์เคือง 55555
ใครที่บอกติดงอมแงม ไรท์พยายามจะต่อให้ตลอด รอก่อนปั่นไม่ทันแล่ววว
ใครที่บอกว่า พระเอกชอบเย็นชา รู้ไว้นะ ว่าไรท์ชอบชาเย็น อิอิ
# เปิดให้อ่านฟรีแล้ว ช่วยไปอุดหนุนซื้อนิยายเป็นเล่มของเรื่องนี้กันหน่อยนะคะ TT
.
