มาเฟียหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นเพราะแสงแดดจากหน้าต่างทิ่มตา มองนาฬิกาที่โต๊ะหัวเตียง
9 โมงกว่า จึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เดินไปที่ห้องทำงาน
“ มอร์นิ่งครับนาย โทมัสนัดพบที่คาเฟ่ย่าน AA ตอน 10 โมงนะครับ ”
กาเบียลบอกตารางงานแก่นายทันทีที่นายทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวหรู
“ โทมัสมาไทยเมื่อไหร่ ”
“ มาตั้งแต่เมื่อวานครับ ”
“ กรรณลงไปบอกด้านล่างอีกครึ่งชั่วโมงกูจะลงไปกินข้าว ”
“ นายครับ ไปเยี่ยมคุณแยมบ้างก็ดีนะครับ ”
“ ว่างวันไหนก็บอก จะไป ”
“ นายก็ให้คนอื่นไปเยี่ยมเธอก็ได้นี่ครับ ”
กาเบียลคุยกับอิทธิทั้งเรื่องแยมและเรื่องงานจนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงจึงเดินลงมาด้านล่าง
เพื่อรับประทานข้าวเช้าก่อนที่จะรีบออกไปพบโทมัสในตอน 10 โมง
“ ไปตามวีรธัชมาพบกู กรรณ ”
“ ครับนาย ”
มือซ้ายมาเฟียเมื่อได้รับคำสั่งก็รีบเดินไปหน้าบ้านเพื่อตามคนที่ทำงานอยู่ในสวนมาพบนาย
หลังจากไปตามวีก็รีบลุกเดินเข้ามาในบ้าน เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างกรรณและกาเบียลเพื่อรอคำสั่งจากนาย
“ กาเบียล...บอกเค้าซิ ว่างานใหม่คืออะไร ” มาเฟียหนุ่มให้ลูกน้องคนสนิทบอกกับวีเอง
“ คุณวีต้องไปเยี่ยมคุณแยมที่คอนโดตามนี้บ่อยๆ ” กาเบียลยื่นภาพคอนโดให้วีดู
“ เค้าคือใครครับ ” วีรับมาดูแล้วถามด้วยความสงสัย
“ เค้าคือ... ”
“ ไม่ต้องรู้สักเรื่องไม่ตายหรอก ” กาเบียลยังไม่ทันได้บอกคนเป็นนายก็พูดแทรกขึ้นแล้วลุก
จากโต๊ะทานข้าวเดินผ่านวีไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความงงงวยว่านายเป็นอะไรใยจึงหงุดหงิด
“ นี่เป็นที่อยู่ เดี๋ยวจะมีคนพาไป ” กรรณเดินเข้ามาบอกอีกคน
“ โอเคครับ ”
ผมเดินผ่านหน้าวีมา ก็แอบชำเลืองมองเค้าเล็กน้อย ต่อไปนับจากนี้ผมจะพยายามอยู่ห่างจากเค้า
เพราะผมรู้ตัวว่าตอนนี้ผมมีความรู้สึกอะไรบางอย่างกับวี แต่มันจะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นเพราะผม
จะไม่ยอมมีจุดอ่อนในชีวิตให้ใครเล่นงาน ผมจะต้องแข็งแกร่งให้มากกว่าที่ผมเป็นอยู่ ผมถึงต้องทำแบบนี้
@ คาเฟ่หนึ่งในตัวเมือง
รถสีดำคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอด มาเฟียหนุ่มลงจากรถแล้วเดินเข้ามาที่หน้าคาเฟ่ โดยมีลูกน้องคนสนิท
เดินตามมาไม่ทิ้งระยะห่าง ทั้งเดินไปเปิดประตูแล้วผายมือให้คนเป็นนายเดินเข้าไปด้านในได้อย่างสะดวก
“ โฮ้ๆๆ ลองไทม์โนซี มายเฟรนด์ ” โทมัสหัวเราะชอบใจเฉกเช่นแซนตาครอสเมื่อเห็นสหาย
ทำให้อิทธิพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปนั่ง แล้วพูดถามไถ่การตามมารยาทแต่พองาม
“ สบายดีนะ ”
“ เยสๆ อะไรๆก็เป็นไปด้วยดี ” อิทธิพยักหน้าตอบกลับพลางยิ้มเล็กน้อย
“ คุณกับเฉลิมมีปัญหากัน ยังไม่จบไม่สิ้นเหรอ ”
และคำถามต่อไปของโทมัสก็ทำให้รอยยิ้มของอิทธิหายไปจากบนใบหน้าหล่อเหลาทันที
“ ผมจะปล่อยไว้อีกไม่นานหรอก ”
“ ให้มันได้อย่างงั้นสิ ”
“ สั่งอะไรมาดับกระหายกันดีมั้ยครับ ” กาเบียลก้มลงมาถามอย่างคนมีมารยาท
“ เอาสิ กาเบียล ฮ่าๆๆ ” โทมัสเห็นด้วยกับกาเบียลพลางมองบรรยากาศรอบร้านไปด้วย
การมาเจอกันครั้งนี้ระหว่างโทมัสและอิทธิก็เพื่อคุยกันเพื่อสานสัมพันธ์ในด้านธุรกิจที่จะทำร่วมกัน
และผูกมิตรกันไว้ในเครือข่ายเดียวกันเท่านั้น หลังจากนั้นโทมัสก็ขอตัวกลับแต่ก็มีแอบตัดพ้อว่าอิทธิ
สหายคนสนิทไม่ไปเยี่ยมเยียนตนที่ประเทศเค้าบ้างเลย ทำให้อิทธิรับปากว่าไว้จะไปหาและทั้งคู่ก็จับมือร่ำลากัน
“ เข้าบริษัทเลยนะครับ มีเอกสารต้องเซ็น คุณเลขาธีบอกว่าเร่งด่วนด้วย ”
“ อือ ”
อิทธินั่งรถเข้ามาที่บริษัท เดินดุ่มๆเข้ามาที่ห้องทำงานอย่างรวดเร็วก็พบกองแฟ้มเป็นตั้งๆ
รอการอนุมัติและเซ็นอนุญาตมากมาย พร้อมเลขาธีที่นั่งรออยู่ไม่ไกลจากกองแฟ้มสักเท่าไหร่
“ ขอโทษนะครับที่มันเยอะขนาดนี้ ”
“ ทางญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง ” มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตำหนิอะไรและเดินไปนั่งแล้วคว้าแฟ้มมาเปิดดู
“ คืบหน้าแล้ว 5 เปอร์เซ็นต์ครับ ”
“ เร่งหน่อยก็ดี ”
กาเบียลปล่อยให้นายนั่งทำงานไปกับเลขาธี แล้วลงมาเดินตรวจดูความเรียบร้อยด้านล่าง
เช่นเดียวกับกรรณลงมาชงกาแฟขึ้นไปเสิร์ฟให้นายตามหน้าที่ และคอยยืนเฝ้ารอรับใช้นายอยู่หน้าประตู
ทางด้านของวีรธัชที่พอรดน้ำต้นไม้ ตัดกิ่งไม้นิดหน่อยก็กลับเข้าบ้านไปอาบน้ำ จากนั้นก็มาที่โรงรถ
เพื่อบอกคนขับให้เอารถออกเพื่อไปส่งที่คอนโดตามที่อยู่ที่กาเบียลให้มา แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อคนขับจะเอา
รถยนต์ออกไปส่ง แต่วีได้ร้องขอให้เอาเพียงมอเตอร์ไซค์ไปส่งก็พอ โดยให้เหตุผลไปว่ารถติดอาจไปถึงช้า
ทำให้คนขับนั้นยอมและขับไปส่งตนที่คอนโดหรู พอวีลงจากรถก็ถอดหมวกกันน็อกส่งให้คนขับและบอกให้รอ
อยู่ข้างล่างแล้วก็รีบเดินเข้าไปในคอนโดแล้วขึ้นไปยังห้องตามเลขที่จดมาในกระดาษ
ดิ๊งง!!! ดิ๊งงง!!! ไม่กี่นาทีประตูห้องก็เปิด หญิงสาวหน้าตาสวยท้องโตคนเปิดประตูแอบตกใจ
เล็กน้อยที่เห็นวีมายืนอยู่หน้าห้อง จนวีรีบพูดออกไปก่อนที่เธอจะตกใจจนปิดประตูหนีไป
“ เอ่อ...ผมมาจากบ้านของนาย นายอิทธิครับ ”
“ อ๋อ เข้ามาสิคะ ”
วีเดินเข้ามาในห้องก็พบว่าห้องนั้นไม่มีใครอยู่เลย มีเพียงสาวท้องโตอยู่คนเดียว คนเดียวจริงๆ
“ คุณ...อยู่คนเดียวเหรอครับ ” วีถามให้แน่ใจเผื่อมีใครคนอื่นแล้วตอนนี้เค้าไม่อยู่
“ ค่ะ ดื่มน้ำมั้ยคะ ฉันจะไปเอามาให้ ” แต่เธอก็ตอบมาว่าเธออยู่คนเดียว ไม่มีใคร
“ ไม่เป็นไรครับ ผมดื่มมาแล้ว ”
“ คุณอิทให้คุณมาเยี่ยมฉันเหรอคะ ” หญิงสาวถามพร้อมมีรอยยิ้มเปื้อนที่หน้าเล็กน้อย
“ ครับ เค้าสั่งให้ผมมาเยี่ยมแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนคุณบ่อยๆ ”
“ สงสัยจะเห็นว่าฉันท้องโต คงจะเป็นห่วง ” เธอยิ้มกว้างขึ้นเมื่อนึกถึงความใจดีของน้องสามี
“ อ่อครับ ” แต่กับวีรอยยิ้มเริ่มจางหายไปแทน
“ ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อแยมนะ จริงๆก็เพิ่งย้ายมาอยู่คอนโดนี้เองไม่นานหรอก
คุณอิทเค้าให้ฉันย้ายมาอยู่นี่ เพราะเห็นว่าฉันท้องน่ะ ”
วีใจกระตุกไปเล็กน้อย เพราะคิดไปว่านายมีภรรยาและกำลังมีลูกด้วย ภรรยาก็สวย
พูดจาท่าทางก็ดี แถมยังให้อยู่คอนโดใหญ่โตอีก นายดูเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้มาก มากจนทำให้วีใจหาย
“ วีทำงานอยู่กับคุณอิทเหรอ ”
“ ผมเป็นลูกหนี้เค้าน่ะครับ ทำงานใช้หนี้เค้าอยู่ เค้าสั่งอะไรก็ต้องทำ ”
“ ทำนานรึยังจ๊ะ ” แยมรู้สึกเกร็งน้อยลงแล้วรู้สึกว่าคนที่น้องสามีส่งมาท่าทางไม่มีพิษอะไร
“ หลายเดือนแล้วครับ ”
“ วีมาอยู่เป็นเพื่อนก็ดี ฉันจะได้มีเพื่อนคุยบ้าง เหงาเหลือเกิน ”
“ ทานข้าวกลางวันยังครับ ผมทำให้ได้นะ ” วีเหลือบมองนาฬิกาก็เลยถามหญิงสาว
เผื่อเธอจะยังไม่ได้ทานอะไร และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ วีจึงอาสาขอลองทำให้ทาน ถึงวีจะแอบเสียใจ
ที่นายมีเมียและกำลังมีลูก แต่ด้วยความที่แยมเป็นคนดี คุยเก่ง ทำให้วีนั้นคิดว่าเธอก็เป็นนายอีกคนหนึ่ง
ของตนที่ต้องดูแล
“ โห!!! หอมจัง ” แยมเดินเข้ามาสูดกลิ่นและเอ่ยชมเสียงดัง
“ คนท้องควรดื่มนมเยอะๆนะครับ ”
“ ฉันก็เพิ่งดื่มหมดไป ยังไม่ได้ลงไปซื้อเลย ”
“ ผมลงไปซื้อของไว้ให้มั้ยครับ คุณแยมจะได้ไม่ต้องเดินมาก ”
วีเสนอเพราะการต้องลงลิฟท์ชั้นสูงมากๆลงไปด้านล่างอาจทำให้หญิงสาวเวียนหน้าหรือเดินซื้อของ
และถือลำบาก โดยหญิงสาวเธอก็ตกลงพร้อมบอกของที่ต้องการกับวีไว้ เป็นของสำหรับการบำรุงลูกน้อย
ของเธอซะส่วนมาก แต่พอเธอบอกของที่อยากได้เสร็จเธอก็เปลี่ยนใจอยากจะไปซื้อเองโดยให้วีไปด้วย
“ กับข้าวอร่อยมาก วีนี่เก่งจริงๆ ”
“ ขอบคุณครับ ”
“ ฉันไม่ชอบอยู่เฉยๆแบบนี้เลย คุณอิทส่งเงินให้ฉันใช้เป็นเดือนๆบอกให้ฉันดูแลลูก
ให้ดีที่สุดก็พอ ไม่ต้องทำอะไรแล้ว ถ้าฉันทำแล้วเค้ารู้นะมีหวังโดนดุแน่เลย ”
“ แล้วไม่ดีเหรอครับ หายากนะผู้ชายที่จะให้ผู้หญิงอยู่บ้านดูแลลูกแล้วให้เงินเราใช้เนี่ย
แต่ต้องรวยด้วยนะ ถึงจะทำได้ ผมว่า ”
“ ปกติฉันเป็นครู แต่ก็ลาออกมานานแล้ว วีล่ะ ทำอะไรบ้าง ” หญิงสาวเริ่มอยากรู้จักวีมากขึ้น
“ จริงๆผมเรียนจบวิศวะ ตอนนี้ทำงานอยู่แผนกผลิตที่บริษัทเอกชน ”
“ อ้าวเหรอ แล้วมาอยู่บ้านคุณอิทนี่ทำอะไร ”
“ รดน้ำต้นไม้ ทำงานรอบบ้านน่ะครับ ”
“ เบื่อมั้ยล่ะ ”
“ เบื่อๆอยู่บ้างบางครั้งครับ ”
“ วีก่อนกลับ ช่วยไปซื้อยาดม ยาหม่องอะไรไว้ให้ฉันหน่อยได้มั้ย ”
“ คุณแยมมึนหัวเหรอครับ ” วีหันไปมองและสำรวจบริเวณใบหน้าหญิงสาว
“ ใช่ ช่วงนี้มึนหัว ปวดหัวบ่อยน่ะ ”
“ คุณเครียดอะไรรึเปล่าครับ ”
“ ก็อาจมีบ้าง เพราะฉันกลัวลูกเกิดมาแล้ว ฉันจะดูแลเค้าได้ไม่ดี ”
ใบหน้าหญิงสาวแสดงถึงความกังวลจนเห็นได้ชัด เพราะเธอตัวคนเดียว สามีก็ไม่อยู่แล้ว
“ อย่าเครียดเลย ไม่ดีนะครับ ” วีพูดปลอบเพราะเห็นว่าความเครียดส่งผลต่อลูกในท้องได้
“ ได้ วีก็มาคุย มาเล่นกับฉันบ่อยๆนะ ”
“ ครับ งั้นเดี๋ยวผมลงไปซื้อยาดมให้ ”
“ วี...นี่เงิน จะซื้ออะไรก็ซื้อมานะ ” ร่างบางถือเงินแบงค์สีเทาเดินลงมาที่ร้านสะดวกซื้อ
ไม่ไกลจากคอนโดนัก หยิบยาดม ยาหม่อง ลูกอม นม และก็น้ำผลไม้ใส่ตะกร้า นำไปจ่ายเงิน
แล้วก็รีบขึ้นมาบนห้องของหญิงสาวอีกครั้ง โดยใช้เวลาไปไม่นานเท่าไหร่
“ ซื้ออะไรมาเยอะแยะ ” เธอเอ่ยทักเมื่อเห็นวีเดินถือถุงใหญ่ขึ้นมาด้วย
“ ขอโทษทีนะครับ ผมซื้อนมมาด้วยขวดหนึ่ง น้ำผลไม้หนึ่งกล่อง ลูกอมเวลาคุณเวียนหัว
ก็จะได้กิน ยาหม่อง ยาดมไว้ดม ”
“ ไม่เป็นไรจ้า ”
“ เงินทอนครับ เดี๋ยวผมแกะยาดมให้เลยดีกว่า คุณจะได้ดมมันเลย ”
“ วี...มีแฟนรึยังเนี่ย ” หญิงสาวมองคนที่แกะยาดมให้แล้วเอ่ยถามขึ้น
“ ยังครับ ”
“ แหม!! ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีน่าดูเลย ดูแลเก่ง เอาอกเอาใจเก่ง นี่ขนาดเรารู้จักกัน
วันแรกนะเนี่ย ทำกับข้าวก็อร่อยอีก ดีไปเสียทุกอย่าง ”
“ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ” วีส่ายหน้าเล็กน้อยกับคำชมจำนวนมากที่ได้ยิน
แยมนั่งคุยอะไรเรื่อยเปื่อยกับวีจนถึงเกือบมืด วีก็อาสาทำกับข้าวไว้ให้แยมในมื้อเย็น
จากนั้นจึงขอตัวกลับและให้สัญญากับแยมไว้ว่า พรุ่งนี้จะมาหาใหม่ จากนั้นวีก็ลงมาขึ้นมอเตอร์ไซต์
กลับมาจนถึงบ้าน เลี้ยวตามรถหรูของคนเป็นนายเข้ามาติดๆ
“ อ้าว กลับซะมืดเลยคุณวี ” กาเบียลลงจากรถมาก็ร้องทักวี
“ คุณแยมเป็นไงบ้างครับ ” กรรณถามถึงงานใหม่ที่วีเพิ่งไปทำมา
“ เธอสบายดีครับ เห็นบอกว่ามีอาการปวดหัวบ้างเล็กน้อย ”
“ จะคุยกันตรงนี้ก็เชิญ... ” แต่แล้วอิทธิก็พูดเสียงแข็งออกมาดังลั่นแล้วเดินเข้าบ้าน
ไปในทันที เพื่อมุ่งเข้าไปที่โต๊ะอาหารที่ถูกเตรียมไว้รอแล้ว
“ วันนี้คุณวีไปเยี่ยมคุณผู้หญิง ป้าเลยทำกับข้าวเอง ”
“ ป้าทำน่ะดีแล้ว ผมเบื่ออาหารที่ป้าไม่ได้ทำ ”
“ เราสองคนก็ไม่เคยปรุงนะ นายหมายถึงใคร ” อินหันไปกระซิบคุยกับอร
“ ก็มีแค่ป้าภากับคุณวีมั้ยล่ะ ”
“ ชู่ววววว!! ” กรรณส่งเสียงให้สาวใช้สองคนเบาเสียงลง
“ ขอตัวนะครับ ” กาเบียลเอ่ยกับนาย
วียืนอยู่ใกล้ๆและมองนายที่พูดแบบนั้น ก็ก้มหัวแล้วก็รีบเดินตามกาเบียลเข้าครัวมาเช่นกัน
“ คุณแยมเธอบ่นว่าเหงา ไม่มีเพื่อนคุยเลย ”
“ คุณวีก็ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอสิครับ กาเบียลหันมาตอบเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง
“ ผมก็ไปได้แค่ช่วงบ่าย กลับมาตอนมืด เธอท้องใหญ่ละนะครับ ผมเป็นห่วง ”
“ จริงสิ งั้น...ผมจะลองบอกนาย เผื่อนายจะจ้างคนไปช่วยดูแลเธอ ”
“ ผมขอตัวนะครับ ”
“ อื้อ ไปพักเถอะ ”
วีหยิบข้าวกล่องแล้วก็กลับมานั่งกินที่พื้นหญ้าหน้าบ้านคอนเทนเนอร์ตัวเอง
“ ป้าทำน่ะดีแล้ว ผมเบื่อกับข้าวที่ไม่ใช่ฝีมือป้า ”
“ สงสัยจะเห็นว่าฉันท้องโต คงจะเป็นห่วง ”
“ ต่อจากนี้ไป มึงไม่ต้องขึ้นมาเสนอตัวที่ห้องกูอีก ”
คำพูดต่างๆที่อิทธิพูดลอยขึ้นมาในหัวของวีอยู่ตลอด ทำเอาวีนั่งเอาช้อนเขี่ยข้าวไปมา
ไม่ตักเข้าปาก สักคำมัวแต่นึกคิดถึงนาย และการกระทำของนายอยู่ จนผ่านไปหลายชั่วโมง
วีก็ยังคงนั่งกอดเข่าอยู่หน้าบ้าน คอนเทนเนอร์ มองท้องฟ้า ดูดาวและดวงจันทร์ ไม่ลุกไปไหน
จนมองเห็นกรรณเดินมาใกล้เข้าเรื่อยๆ
“ ยังไม่เข้าบ้านอีกเหรอ ”
“ นั่งเล่นน่ะ ” วีปิดกล่องข้าวใส่เอาใส่ถุงพลาสติกแล้วตอบกรรณ
“ นายเรียกพบ คงจะถามไถ่เรื่องคุณแยม ”
“ แน่ใจนะว่านายเรียก ”
“ แน่ใจสิ ผมจะหลอกคุณทำไมล่ะ ”
วีลุกขึ้นเก็บกล่องข้าว เดินถือไปด้วยเพื่อโยนทิ้งลงถังขยะก่อนขึ้นบันไดไปหานายพอเข้าไปด้านใน
คนเป็นนายก็เอ่ยปากถามถึงคนที่ให้วีไปดูแลทันที
“ แยมเป็นไงบ้าง ”
“ เธอบ่นเหงา เพราะอยู่คนเดียว ”
“ กูจะรีบจัดหาคนไปอยู่เป็นเพื่อนแยม ดูแลเธอให้ดีล่ะ เพราะเธอคือคนสำคัญของกู ”
“ ครับนาย ”
“ ออกไปได้ละ ”
ร่างบางมองหน้านายอีกครั้ง ก็หันหลังเดินออกจากประตูไปโดย ไม่หันกลับมาอีก
“ คุยเสร็จแล้วเหรอ ” มือซ้ายของมาเฟียกลับมาอีกครั้ง ถามวีเล็กน้อย
เมื่อเห็นวีเดินออกมา แล้วก็เดินเข้าห้องทำงานนายไป วีเองยังยืนอยู่หน้าประตู
เพราะยังไม่อยากก้าวเดิน เนื่องจากได้ยินคำว่า คุณแยมเป็นคนสำคัญของนายเข้า
จนกระทั่งเสียงพูดระหว่างนายกับกรรณดังขึ้น
“ นายทำไมบอกกับคุณวีแบบนั้น ”
“ บอกอะไร ” อิทธิถามลูกน้องคนสนิทอย่างไม่เข้าใจ
“ คุณแยมเป็นคนสำคัญของนาย ”
“ แล้วทำไมกูจะบอกไม่ได้วะ เพราะเค้าเป็นแค่ลูกหนี้ แล้วแม่งก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคู่นอน
ที่กูเอาไว้ระบายความใคร่เหมือนคนอื่นๆที่กูนอนด้วยเท่านั้น ”
“ นาย... ” กรรณเรียกนายเบาๆไม่คิดว่านายจะพูดแบบนั้นออกมา
“ คนอย่างกู...จะไม่ยอมมีจุดอ่อนในชีวิต มึงก็รู้นี่ ”
น้ำตาจากดวงตาทั้งสองข้างของวีไหลออกมาโดยอัตโนมัติ เมื่อได้ยินแบบนั้นก็เข้าใจทั้งหมด
วีจึงรีบยกมือปาดเช็ดน้ำตาแล้ววิ่งกลับบ้านตัวเองไปอย่างรวดเร็ว
แหมมมมมมม รักไปแล้วเพิ่งมาคิดได้หรอคะ ว่าจะไม่ยอมมีจุดอ่อนในชีวิตน่ะ
ถึงไรท์จะรักพระเอก แต่ก็สงสารนายเอกเหมือนกันนะที่พระเอกทำแบบเนี้ย
ขอบคุณคอมเม้นท์ ขอบคุณผู้อ่านและผู้กดถูกใจทุกคน
เดี๋ยวนี้เม้นท์มาเยอะมาก ปลื้มมากบอกเลย รักนะทุกคน 555555