มาเฟียหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นเพราะแสงแดดจากหน้าต่างทิ่มตา  มองนาฬิกาที่โต๊ะหัวเตียง

 9 โมงกว่า จึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัว  เดินไปที่ห้องทำงาน

       “  มอร์นิ่งครับนาย  โทมัสนัดพบที่คาเฟ่ย่าน AA  ตอน 10 โมงนะครับ  ”     

  กาเบียลบอกตารางงานแก่นายทันทีที่นายทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวหรู                       

       “  โทมัสมาไทยเมื่อไหร่  ”                      

       “  มาตั้งแต่เมื่อวานครับ  ”                                

      “  กรรณลงไปบอกด้านล่างอีกครึ่งชั่วโมงกูจะลงไปกินข้าว  ”                      

       “  นายครับ   ไปเยี่ยมคุณแยมบ้างก็ดีนะครับ  ”                              

       “  ว่างวันไหนก็บอก  จะไป  ”                      

       “  นายก็ให้คนอื่นไปเยี่ยมเธอก็ได้นี่ครับ  ”

     กาเบียลคุยกับอิทธิทั้งเรื่องแยมและเรื่องงานจนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงจึงเดินลงมาด้านล่าง

 เพื่อรับประทานข้าวเช้าก่อนที่จะรีบออกไปพบโทมัสในตอน 10 โมง                     

       “  ไปตามวีรธัชมาพบกู กรรณ  ”                    

       “  ครับนาย  ”

         มือซ้ายมาเฟียเมื่อได้รับคำสั่งก็รีบเดินไปหน้าบ้านเพื่อตามคนที่ทำงานอยู่ในสวนมาพบนาย 

 หลังจากไปตามวีก็รีบลุกเดินเข้ามาในบ้าน เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างกรรณและกาเบียลเพื่อรอคำสั่งจากนาย

       “  กาเบียล...บอกเค้าซิ  ว่างานใหม่คืออะไร  ”         มาเฟียหนุ่มให้ลูกน้องคนสนิทบอกกับวีเอง                   

     “  คุณวีต้องไปเยี่ยมคุณแยมที่คอนโดตามนี้บ่อยๆ  ”        กาเบียลยื่นภาพคอนโดให้วีดู                    

     “  เค้าคือใครครับ  ”         วีรับมาดูแล้วถามด้วยความสงสัย                   

     “  เค้าคือ...  ”                     

    “  ไม่ต้องรู้สักเรื่องไม่ตายหรอก  ”    กาเบียลยังไม่ทันได้บอกคนเป็นนายก็พูดแทรกขึ้นแล้วลุก

 จากโต๊ะทานข้าวเดินผ่านวีไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความงงงวยว่านายเป็นอะไรใยจึงหงุดหงิด

    “  นี่เป็นที่อยู่  เดี๋ยวจะมีคนพาไป  ”       กรรณเดินเข้ามาบอกอีกคน                    

     “  โอเคครับ  ”

         ผมเดินผ่านหน้าวีมา  ก็แอบชำเลืองมองเค้าเล็กน้อย  ต่อไปนับจากนี้ผมจะพยายามอยู่ห่างจากเค้า

  เพราะผมรู้ตัวว่าตอนนี้ผมมีความรู้สึกอะไรบางอย่างกับวี  แต่มันจะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นเพราะผม

 จะไม่ยอมมีจุดอ่อนในชีวิตให้ใครเล่นงาน  ผมจะต้องแข็งแกร่งให้มากกว่าที่ผมเป็นอยู่  ผมถึงต้องทำแบบนี้

@  คาเฟ่หนึ่งในตัวเมือง

          รถสีดำคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอด มาเฟียหนุ่มลงจากรถแล้วเดินเข้ามาที่หน้าคาเฟ่ โดยมีลูกน้องคนสนิท

เดินตามมาไม่ทิ้งระยะห่าง ทั้งเดินไปเปิดประตูแล้วผายมือให้คนเป็นนายเดินเข้าไปด้านในได้อย่างสะดวก

     “  โฮ้ๆๆ  ลองไทม์โนซี มายเฟรนด์  ”     โทมัสหัวเราะชอบใจเฉกเช่นแซนตาครอสเมื่อเห็นสหาย

 ทำให้อิทธิพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปนั่ง แล้วพูดถามไถ่การตามมารยาทแต่พองาม

     “  สบายดีนะ  ”                 

     “  เยสๆ  อะไรๆก็เป็นไปด้วยดี  ”    อิทธิพยักหน้าตอบกลับพลางยิ้มเล็กน้อย                 

   “  คุณกับเฉลิมมีปัญหากัน ยังไม่จบไม่สิ้นเหรอ  ”    

 และคำถามต่อไปของโทมัสก็ทำให้รอยยิ้มของอิทธิหายไปจากบนใบหน้าหล่อเหลาทันที                 

    “  ผมจะปล่อยไว้อีกไม่นานหรอก  ”                  

    “  ให้มันได้อย่างงั้นสิ  ”                  

     “  สั่งอะไรมาดับกระหายกันดีมั้ยครับ ”       กาเบียลก้มลงมาถามอย่างคนมีมารยาท                  

     “  เอาสิ  กาเบียล  ฮ่าๆๆ ”           โทมัสเห็นด้วยกับกาเบียลพลางมองบรรยากาศรอบร้านไปด้วย 

        การมาเจอกันครั้งนี้ระหว่างโทมัสและอิทธิก็เพื่อคุยกันเพื่อสานสัมพันธ์ในด้านธุรกิจที่จะทำร่วมกัน  

และผูกมิตรกันไว้ในเครือข่ายเดียวกันเท่านั้น หลังจากนั้นโทมัสก็ขอตัวกลับแต่ก็มีแอบตัดพ้อว่าอิทธิ

สหายคนสนิทไม่ไปเยี่ยมเยียนตนที่ประเทศเค้าบ้างเลย ทำให้อิทธิรับปากว่าไว้จะไปหาและทั้งคู่ก็จับมือร่ำลากัน

        “  เข้าบริษัทเลยนะครับ มีเอกสารต้องเซ็น คุณเลขาธีบอกว่าเร่งด่วนด้วย  ”                   

        “  อือ  ”

      อิทธินั่งรถเข้ามาที่บริษัท เดินดุ่มๆเข้ามาที่ห้องทำงานอย่างรวดเร็วก็พบกองแฟ้มเป็นตั้งๆ 

  รอการอนุมัติและเซ็นอนุญาตมากมาย  พร้อมเลขาธีที่นั่งรออยู่ไม่ไกลจากกองแฟ้มสักเท่าไหร่

          “  ขอโทษนะครับที่มันเยอะขนาดนี้  ”                 

         “  ทางญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง  ”       มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตำหนิอะไรและเดินไปนั่งแล้วคว้าแฟ้มมาเปิดดู                  

         “  คืบหน้าแล้ว 5 เปอร์เซ็นต์ครับ  ”                  

         “  เร่งหน่อยก็ดี  ”

          กาเบียลปล่อยให้นายนั่งทำงานไปกับเลขาธี แล้วลงมาเดินตรวจดูความเรียบร้อยด้านล่าง

เช่นเดียวกับกรรณลงมาชงกาแฟขึ้นไปเสิร์ฟให้นายตามหน้าที่ และคอยยืนเฝ้ารอรับใช้นายอยู่หน้าประตู

         ทางด้านของวีรธัชที่พอรดน้ำต้นไม้ ตัดกิ่งไม้นิดหน่อยก็กลับเข้าบ้านไปอาบน้ำ  จากนั้นก็มาที่โรงรถ 

 เพื่อบอกคนขับให้เอารถออกเพื่อไปส่งที่คอนโดตามที่อยู่ที่กาเบียลให้มา  แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อคนขับจะเอา

รถยนต์ออกไปส่ง แต่วีได้ร้องขอให้เอาเพียงมอเตอร์ไซค์ไปส่งก็พอ โดยให้เหตุผลไปว่ารถติดอาจไปถึงช้า 

ทำให้คนขับนั้นยอมและขับไปส่งตนที่คอนโดหรู  พอวีลงจากรถก็ถอดหมวกกันน็อกส่งให้คนขับและบอกให้รอ

อยู่ข้างล่างแล้วก็รีบเดินเข้าไปในคอนโดแล้วขึ้นไปยังห้องตามเลขที่จดมาในกระดาษ

 ดิ๊งง!!!     ดิ๊งงง!!!    ไม่กี่นาทีประตูห้องก็เปิด  หญิงสาวหน้าตาสวยท้องโตคนเปิดประตูแอบตกใจ

เล็กน้อยที่เห็นวีมายืนอยู่หน้าห้อง จนวีรีบพูดออกไปก่อนที่เธอจะตกใจจนปิดประตูหนีไป                

        “  เอ่อ...ผมมาจากบ้านของนาย  นายอิทธิครับ  ”                 

        “  อ๋อ  เข้ามาสิคะ  ”

วีเดินเข้ามาในห้องก็พบว่าห้องนั้นไม่มีใครอยู่เลย มีเพียงสาวท้องโตอยู่คนเดียว คนเดียวจริงๆ

       “  คุณ...อยู่คนเดียวเหรอครับ  ”         วีถามให้แน่ใจเผื่อมีใครคนอื่นแล้วตอนนี้เค้าไม่อยู่                

       “  ค่ะ  ดื่มน้ำมั้ยคะ  ฉันจะไปเอามาให้  ”   แต่เธอก็ตอบมาว่าเธออยู่คนเดียว ไม่มีใคร                

      “  ไม่เป็นไรครับ  ผมดื่มมาแล้ว  ”               

       “  คุณอิทให้คุณมาเยี่ยมฉันเหรอคะ  ”     หญิงสาวถามพร้อมมีรอยยิ้มเปื้อนที่หน้าเล็กน้อย               

      “  ครับ  เค้าสั่งให้ผมมาเยี่ยมแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนคุณบ่อยๆ  ”                

      “  สงสัยจะเห็นว่าฉันท้องโต คงจะเป็นห่วง  ”    เธอยิ้มกว้างขึ้นเมื่อนึกถึงความใจดีของน้องสามี                

      “  อ่อครับ  ”      แต่กับวีรอยยิ้มเริ่มจางหายไปแทน                

      “  ลืมแนะนำตัว  ฉันชื่อแยมนะ  จริงๆก็เพิ่งย้ายมาอยู่คอนโดนี้เองไม่นานหรอก 

 คุณอิทเค้าให้ฉันย้ายมาอยู่นี่  เพราะเห็นว่าฉันท้องน่ะ  ”

        วีใจกระตุกไปเล็กน้อย  เพราะคิดไปว่านายมีภรรยาและกำลังมีลูกด้วย ภรรยาก็สวย 

 พูดจาท่าทางก็ดี  แถมยังให้อยู่คอนโดใหญ่โตอีก  นายดูเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้มาก  มากจนทำให้วีใจหาย

       “  วีทำงานอยู่กับคุณอิทเหรอ  ”                 

       “  ผมเป็นลูกหนี้เค้าน่ะครับ  ทำงานใช้หนี้เค้าอยู่ เค้าสั่งอะไรก็ต้องทำ  ”                

       “  ทำนานรึยังจ๊ะ  ”       แยมรู้สึกเกร็งน้อยลงแล้วรู้สึกว่าคนที่น้องสามีส่งมาท่าทางไม่มีพิษอะไร                

       “  หลายเดือนแล้วครับ  ”                 

      “  วีมาอยู่เป็นเพื่อนก็ดี  ฉันจะได้มีเพื่อนคุยบ้าง เหงาเหลือเกิน  ”                

      “  ทานข้าวกลางวันยังครับ  ผมทำให้ได้นะ  ”      วีเหลือบมองนาฬิกาก็เลยถามหญิงสาว

เผื่อเธอจะยังไม่ได้ทานอะไร และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ วีจึงอาสาขอลองทำให้ทาน  ถึงวีจะแอบเสียใจ

ที่นายมีเมียและกำลังมีลูก  แต่ด้วยความที่แยมเป็นคนดี  คุยเก่ง  ทำให้วีนั้นคิดว่าเธอก็เป็นนายอีกคนหนึ่ง

ของตนที่ต้องดูแล

        “  โห!!!  หอมจัง  ”        แยมเดินเข้ามาสูดกลิ่นและเอ่ยชมเสียงดัง                 

       “  คนท้องควรดื่มนมเยอะๆนะครับ  ”                 

      “  ฉันก็เพิ่งดื่มหมดไป  ยังไม่ได้ลงไปซื้อเลย  ”                 

      “  ผมลงไปซื้อของไว้ให้มั้ยครับ  คุณแยมจะได้ไม่ต้องเดินมาก  ”       

 วีเสนอเพราะการต้องลงลิฟท์ชั้นสูงมากๆลงไปด้านล่างอาจทำให้หญิงสาวเวียนหน้าหรือเดินซื้อของ

และถือลำบาก  โดยหญิงสาวเธอก็ตกลงพร้อมบอกของที่ต้องการกับวีไว้ เป็นของสำหรับการบำรุงลูกน้อย

ของเธอซะส่วนมาก  แต่พอเธอบอกของที่อยากได้เสร็จเธอก็เปลี่ยนใจอยากจะไปซื้อเองโดยให้วีไปด้วย         

        “  กับข้าวอร่อยมาก  วีนี่เก่งจริงๆ  ”                     

        “  ขอบคุณครับ  ”                  

       “  ฉันไม่ชอบอยู่เฉยๆแบบนี้เลย  คุณอิทส่งเงินให้ฉันใช้เป็นเดือนๆบอกให้ฉันดูแลลูก

ให้ดีที่สุดก็พอ  ไม่ต้องทำอะไรแล้ว  ถ้าฉันทำแล้วเค้ารู้นะมีหวังโดนดุแน่เลย  ”                  

     “  แล้วไม่ดีเหรอครับ  หายากนะผู้ชายที่จะให้ผู้หญิงอยู่บ้านดูแลลูกแล้วให้เงินเราใช้เนี่ย  

  แต่ต้องรวยด้วยนะ ถึงจะทำได้ ผมว่า  ”                   

     “  ปกติฉันเป็นครู  แต่ก็ลาออกมานานแล้ว  วีล่ะ  ทำอะไรบ้าง  ”   หญิงสาวเริ่มอยากรู้จักวีมากขึ้น                   

     “  จริงๆผมเรียนจบวิศวะ ตอนนี้ทำงานอยู่แผนกผลิตที่บริษัทเอกชน  ”                   

     “  อ้าวเหรอ  แล้วมาอยู่บ้านคุณอิทนี่ทำอะไร  ”                   

     “  รดน้ำต้นไม้  ทำงานรอบบ้านน่ะครับ  ”                  

     “  เบื่อมั้ยล่ะ  ”                   

     “  เบื่อๆอยู่บ้างบางครั้งครับ  ”                        

    “  วีก่อนกลับ ช่วยไปซื้อยาดม  ยาหม่องอะไรไว้ให้ฉันหน่อยได้มั้ย  ”                   

     “  คุณแยมมึนหัวเหรอครับ  ”   วีหันไปมองและสำรวจบริเวณใบหน้าหญิงสาว                  

    “  ใช่  ช่วงนี้มึนหัว  ปวดหัวบ่อยน่ะ  ”                   

    “  คุณเครียดอะไรรึเปล่าครับ  ”                   

    “  ก็อาจมีบ้าง  เพราะฉันกลัวลูกเกิดมาแล้ว ฉันจะดูแลเค้าได้ไม่ดี  ” 

 ใบหน้าหญิงสาวแสดงถึงความกังวลจนเห็นได้ชัด เพราะเธอตัวคนเดียว สามีก็ไม่อยู่แล้ว                   

    “  อย่าเครียดเลย  ไม่ดีนะครับ  ”     วีพูดปลอบเพราะเห็นว่าความเครียดส่งผลต่อลูกในท้องได้                   

    “  ได้  วีก็มาคุย มาเล่นกับฉันบ่อยๆนะ  ”                  

     “  ครับ งั้นเดี๋ยวผมลงไปซื้อยาดมให้  ”                   

     “  วี...นี่เงิน  จะซื้ออะไรก็ซื้อมานะ  ”      ร่างบางถือเงินแบงค์สีเทาเดินลงมาที่ร้านสะดวกซื้อ

 ไม่ไกลจากคอนโดนัก  หยิบยาดม  ยาหม่อง  ลูกอม  นม  และก็น้ำผลไม้ใส่ตะกร้า นำไปจ่ายเงิน

 แล้วก็รีบขึ้นมาบนห้องของหญิงสาวอีกครั้ง โดยใช้เวลาไปไม่นานเท่าไหร่

      “  ซื้ออะไรมาเยอะแยะ  ”          เธอเอ่ยทักเมื่อเห็นวีเดินถือถุงใหญ่ขึ้นมาด้วย                       

     “  ขอโทษทีนะครับ  ผมซื้อนมมาด้วยขวดหนึ่ง น้ำผลไม้หนึ่งกล่อง  ลูกอมเวลาคุณเวียนหัว

 ก็จะได้กิน  ยาหม่อง  ยาดมไว้ดม  ”                      

      “  ไม่เป็นไรจ้า  ”                             

      “  เงินทอนครับ  เดี๋ยวผมแกะยาดมให้เลยดีกว่า คุณจะได้ดมมันเลย  ”                      

     “  วี...มีแฟนรึยังเนี่ย  ”        หญิงสาวมองคนที่แกะยาดมให้แล้วเอ่ยถามขึ้น                      

      “  ยังครับ  ”                      

       “  แหม!! ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีน่าดูเลย  ดูแลเก่ง เอาอกเอาใจเก่ง  นี่ขนาดเรารู้จักกัน 

 วันแรกนะเนี่ย   ทำกับข้าวก็อร่อยอีก ดีไปเสียทุกอย่าง ”                            

       “  ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ  ”       วีส่ายหน้าเล็กน้อยกับคำชมจำนวนมากที่ได้ยิน

         แยมนั่งคุยอะไรเรื่อยเปื่อยกับวีจนถึงเกือบมืด วีก็อาสาทำกับข้าวไว้ให้แยมในมื้อเย็น 

 จากนั้นจึงขอตัวกลับและให้สัญญากับแยมไว้ว่า พรุ่งนี้จะมาหาใหม่  จากนั้นวีก็ลงมาขึ้นมอเตอร์ไซต์

กลับมาจนถึงบ้าน  เลี้ยวตามรถหรูของคนเป็นนายเข้ามาติดๆ

      “  อ้าว กลับซะมืดเลยคุณวี  ”            กาเบียลลงจากรถมาก็ร้องทักวี                        

     “  คุณแยมเป็นไงบ้างครับ  ”             กรรณถามถึงงานใหม่ที่วีเพิ่งไปทำมา                       

     “  เธอสบายดีครับ  เห็นบอกว่ามีอาการปวดหัวบ้างเล็กน้อย  ”

     “  จะคุยกันตรงนี้ก็เชิญ...  ”   แต่แล้วอิทธิก็พูดเสียงแข็งออกมาดังลั่นแล้วเดินเข้าบ้าน

ไปในทันที  เพื่อมุ่งเข้าไปที่โต๊ะอาหารที่ถูกเตรียมไว้รอแล้ว

      “  วันนี้คุณวีไปเยี่ยมคุณผู้หญิง ป้าเลยทำกับข้าวเอง  ”                       

      “  ป้าทำน่ะดีแล้ว  ผมเบื่ออาหารที่ป้าไม่ได้ทำ  ”                       

     “  เราสองคนก็ไม่เคยปรุงนะ  นายหมายถึงใคร ”         อินหันไปกระซิบคุยกับอร                       

     “  ก็มีแค่ป้าภากับคุณวีมั้ยล่ะ  ”                      

     “ ชู่ววววว!! ”                     กรรณส่งเสียงให้สาวใช้สองคนเบาเสียงลง                      

      “  ขอตัวนะครับ  ”             กาเบียลเอ่ยกับนาย

วียืนอยู่ใกล้ๆและมองนายที่พูดแบบนั้น  ก็ก้มหัวแล้วก็รีบเดินตามกาเบียลเข้าครัวมาเช่นกัน

    “  คุณแยมเธอบ่นว่าเหงา  ไม่มีเพื่อนคุยเลย  ”                       

    “  คุณวีก็ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอสิครับ         กาเบียลหันมาตอบเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง                      

     “  ผมก็ไปได้แค่ช่วงบ่าย กลับมาตอนมืด  เธอท้องใหญ่ละนะครับ ผมเป็นห่วง ”                      

    “  จริงสิ  งั้น...ผมจะลองบอกนาย เผื่อนายจะจ้างคนไปช่วยดูแลเธอ  ”                       

    “  ผมขอตัวนะครับ  ”                      

    “  อื้อ ไปพักเถอะ  ”

 วีหยิบข้าวกล่องแล้วก็กลับมานั่งกินที่พื้นหญ้าหน้าบ้านคอนเทนเนอร์ตัวเอง

                    “   ป้าทำน่ะดีแล้ว ผมเบื่อกับข้าวที่ไม่ใช่ฝีมือป้า   ”    

                 “   สงสัยจะเห็นว่าฉันท้องโต คงจะเป็นห่วง  ”                    

              “   ต่อจากนี้ไป  มึงไม่ต้องขึ้นมาเสนอตัวที่ห้องกูอีก  ”

         คำพูดต่างๆที่อิทธิพูดลอยขึ้นมาในหัวของวีอยู่ตลอด  ทำเอาวีนั่งเอาช้อนเขี่ยข้าวไปมา

 ไม่ตักเข้าปาก สักคำมัวแต่นึกคิดถึงนาย และการกระทำของนายอยู่ จนผ่านไปหลายชั่วโมง 

วีก็ยังคงนั่งกอดเข่าอยู่หน้าบ้าน คอนเทนเนอร์ มองท้องฟ้า ดูดาวและดวงจันทร์  ไม่ลุกไปไหน  

 จนมองเห็นกรรณเดินมาใกล้เข้าเรื่อยๆ

       “  ยังไม่เข้าบ้านอีกเหรอ  ”                      

       “  นั่งเล่นน่ะ  ”     วีปิดกล่องข้าวใส่เอาใส่ถุงพลาสติกแล้วตอบกรรณ                      

       “  นายเรียกพบ  คงจะถามไถ่เรื่องคุณแยม  ”                     

       “  แน่ใจนะว่านายเรียก  ”                      

       “  แน่ใจสิ ผมจะหลอกคุณทำไมล่ะ  ”

          วีลุกขึ้นเก็บกล่องข้าว เดินถือไปด้วยเพื่อโยนทิ้งลงถังขยะก่อนขึ้นบันไดไปหานายพอเข้าไปด้านใน

  คนเป็นนายก็เอ่ยปากถามถึงคนที่ให้วีไปดูแลทันที                    

         “  แยมเป็นไงบ้าง  ”                      

         “  เธอบ่นเหงา  เพราะอยู่คนเดียว  ”                      

        “  กูจะรีบจัดหาคนไปอยู่เป็นเพื่อนแยม  ดูแลเธอให้ดีล่ะ  เพราะเธอคือคนสำคัญของกู  ”                          

        “  ครับนาย  ”                       

        “  ออกไปได้ละ  ”      

ร่างบางมองหน้านายอีกครั้ง ก็หันหลังเดินออกจากประตูไปโดย ไม่หันกลับมาอีก

       “  คุยเสร็จแล้วเหรอ  ”     มือซ้ายของมาเฟียกลับมาอีกครั้ง ถามวีเล็กน้อย

เมื่อเห็นวีเดินออกมา แล้วก็เดินเข้าห้องทำงานนายไป  วีเองยังยืนอยู่หน้าประตู  

 เพราะยังไม่อยากก้าวเดิน เนื่องจากได้ยินคำว่า คุณแยมเป็นคนสำคัญของนายเข้า 

 จนกระทั่งเสียงพูดระหว่างนายกับกรรณดังขึ้น

       “  นายทำไมบอกกับคุณวีแบบนั้น  ”                       

      “ บอกอะไร  ”           อิทธิถามลูกน้องคนสนิทอย่างไม่เข้าใจ                       

      “  คุณแยมเป็นคนสำคัญของนาย  ”                       

      “ แล้วทำไมกูจะบอกไม่ได้วะ  เพราะเค้าเป็นแค่ลูกหนี้  แล้วแม่งก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคู่นอน

 ที่กูเอาไว้ระบายความใคร่เหมือนคนอื่นๆที่กูนอนด้วยเท่านั้น  ”                        

      “  นาย...  ”     กรรณเรียกนายเบาๆไม่คิดว่านายจะพูดแบบนั้นออกมา                       

      “  คนอย่างกู...จะไม่ยอมมีจุดอ่อนในชีวิต มึงก็รู้นี่  ”

      น้ำตาจากดวงตาทั้งสองข้างของวีไหลออกมาโดยอัตโนมัติ  เมื่อได้ยินแบบนั้นก็เข้าใจทั้งหมด  

วีจึงรีบยกมือปาดเช็ดน้ำตาแล้ววิ่งกลับบ้านตัวเองไปอย่างรวดเร็ว

​

แหมมมมมมม   รักไปแล้วเพิ่งมาคิดได้หรอคะ ว่าจะไม่ยอมมีจุดอ่อนในชีวิตน่ะ

ถึงไรท์จะรักพระเอก  แต่ก็สงสารนายเอกเหมือนกันนะที่พระเอกทำแบบเนี้ย

ขอบคุณคอมเม้นท์ ขอบคุณผู้อ่านและผู้กดถูกใจทุกคน

เดี๋ยวนี้เม้นท์มาเยอะมาก  ปลื้มมากบอกเลย  รักนะทุกคน  555555