เชร้ดดดดด ผมลืมตาขึ้นมาก็ตกใจ ตัวเองนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง แล้วคนปลายเตียง
ก็มองมาที่ผมอยู่ เค้าจะทำอะไรผมอีก เมื่อคืนก็ทำไปแล้วนี่
“ อ้าขา! ” มาเฟียเห็นว่าร่างบางตื่นแล้วจึงปีนขึ้นมาบนเตียงแล้วสั่งให้อ้าขา
“ นะ...นายยยย ” เอาอีกแล้วเหรอ โอ๊ย กูต้องศูนย์เสียความเป็นชายอีกแล้วเหรอเนี่ย
“ วี! กูสั่งให้มึงอ้าขาไง ” วียกขาตั้งขึ้นแล้วก็อ้าออกตามคำสั่งอย่างอายๆ อิทธิก็ขยับ
มานั่งลงปลายเตียงอยู่ใกล้ๆหว่างขาของวี
“ นายครับ นาย... ” นายไม่สนใจเสียงผมเรียก แล้วผมก็รู้สึกได้เหมือนนายใส่อะไร
เข้ามาในช่องด้านล่างนั้นของผม
“ กูสอดยาให้ กินข้าวแล้วก็กินยาแก้อักเสบด้วย ”
“ ครับนาย ” ร่างบางตอบกลับนายและเผลอยิ้มออกไปโดยไม่รู้ตัว
“ ไม่ต้องมายิ้ม ที่กูทำให้ไม่ใช่อะไรในตัวมึงนะ กูเสียดายยา ” รอยยิ้มของร่างบางหุบลง
อุตส่าห์นึกดีใจว่านายเป็นห่วงตน แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย
“ ใช่สิ เค้าจะห่วงเราทำไมล่ะ มึงอ่าวี แค่เค้าทำดีด้วยหน่อยคิดไปไกล หยุดคิด!! ”
พออิทธิออกไปจากห้อง วีลงมาหยิบเสื้อผ้าใส่แล้วก็อ่านถุงยาว่ามันต้องใช้เวลาประมาณเท่าไหร่ อะไรยังไง
“ ช่างแม่ง นอนกลิ้งอยู่บนเตียงนี่แหละวะ 5 โมงเช้าค่อยไปที่ครัว ”
@ ห้องครัว
สาวใช้คนหนึ่งออกไปสูดอากาศหลังครัวเห็นนายใหญ่ของบ้านเดินออกมาทางไปบ้าน
คอนเทนเนอร์จึงรีบวิ่งแจ้นเข้ามาในครัวแล้วเม้าส์ให้กับคนในครัวฟังพร้อมจินตนาการไปว่านาย
ต้องไปนอนกับวีแน่ๆ
“ จริงเหรอ นายเนี่ยนะจะไปนอนกับคุณวีที่บ้านคอนเทนเนอร์ แคบจะตาย ” อินไม่อยากจะเชื่อ
“ เบาๆ นายได้ยินก็โดนหรอก ”
“ ฉันว่านะ...นายต้องไปดูแลคุณวีแน่เลย ” อรเอามือนาบที่แก้มสองข้างยิ้มอย่างเขินๆ
“ เห็นนายบ้างมั้ย เมื่อเช้าเข้าไปในดูในห้องทำงานก็ไม่เจอ ห้องพักก็ไม่ได้ล็อก ไม่ได้อยู่ที่ห้องอีก
ห้องนอนก็เงียบกริบ ” กรรณเดินเข้ามาในครัวและถามหานา
“ เอ่อ...อรบอกว่าเห็นนาย... ” อินกำลังอ้าปากตอบมือซ้ายมาเฟียแต่ป้าภาก็พูดแทรกขึ้นมา
“ นายเดินเล่นอยู่รอบๆบ้านตอนสายๆน่ะ ”
“ อ๋อ ครับ ” กรรณเดินกลับขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง เคาะประตูห้องนาย จนนายปลดล็อกประตูให้กรรณเข้าไป
“ มีอะไร ”
“ วันนี้นายไปเดินเล่นรอบบ้านมาเหรอครับ ” ก่อนจะพูดธุระกรรณถามสิ่งที่ได้ยินมาก่อน
“ มึงเห็นเหรอ แล้วถ้ากูจะไปเดินเล่นหรือไปทำอะไรในบ้านกู มึงจะทำไมฮะ ”
“ ไม่ทำไมครับนาย แต่ผมแค่จะมาบอกนายว่าเฉลิมส่งเลขาส่วนตัวมานัดนายไปพบที่ โกดังย่าน RR ”
“ เออ แล้วนัดพบทำไมวะ ”
“ ผมว่าพวกมันต้องมีแผนอะไรบางอย่างแน่เลยครับ ”
กรรณคิดไปในเชิงลบก่อนไปแล้วเนื่องจากการที่ศัตรูนัดพบ ไม่น่าจะมีเรื่องดีเกิดขึ้นอย่างแน่นอนในความคิดกรรณ
“ แผนอะไร ”
“ ไปคุยที่ห้องทำงานกันนะครับ มันจะไม่ปลอดภัย ”
“ ก็ดี ” กาเบียลยืนร่วมวงเงียบๆในตอนแรกก็เห็นด้วยกับการที่ไปคุยในห้องเก็บเสียง
อย่างห้องทำงานของนาย และนายก็สั่งให้ลูกน้องทั้งสองไปรอที่ห้องทำงาน ตนจะอาบน้ำแต่งตัวทำธุระให้เสร็จก่อน
ในระหว่างรอทั้งคู่ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนมาถึงเรื่องของลูกหนี้ของนายอย่างวี
“ กรรณ! กูว่านายดูเป็นห่วงคุณวี ” กาเบียลสังเกตหลายครั้งแล้วจึงแน่ใจ
“ ผมก็คิดแบบนั้น ”
“ มึงว่านายจะมีความรู้สึกพิเศษๆให้คุณวีรึเปล่า ”
“ ผมไม่แน่ใจ ”
“ ช่วงนี้นายไม่ค่อยนอนกับใครเลย เรียกหาแต่คุณวีๆ ”
“ พี่ว่าไงล่ะ ถ้านายจะ... ”
กรรณยังไม่ทันจะพูดจบคนเป็นนายก็เปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานแล้วเอ่ยปากบอกว่าหิว
เพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะ และมื้อเช้าก็ยังไม่ได้รับประทานข้าวเลย
“ หิวว่ะ ป้าภาทำอาหารรึยังวะ ” กาเบียลชะงักเรื่องที่คุยกับกรรณไว้ก่อน
แล้วก็หันมามองมาเฟียหนุ่มที่บ่นหิวอยู่
“ กำลังทำครับ ” กรรณตอบเพราะไปหาตามหานายจากคนในครัวแล้วเห็นป้าภากำลังหุงข้าว
“ งั้นคุยก่อนก็ได้ ”
“ ผมอยากให้นายไปพบเฉลิม ” กาเบียลเริ่มสนทนาและเปิดประเด็นทันที
“ แต่มันก็เสี่ยงอยู่นะ เพราะมันอาจจะเล่นตุกติกกับเราก็ได้ ” กรรณออกความเห็น
“ กูไม่กลัว กูจะไป ” มาเฟียพูดเสียงดังฟังชัดพลางหันไปมองกรรณที่เหมือนจะไม่อยาก
ให้นายไปโดยมองถึงการณ์ไกลว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ หึๆๆ นี่แหละนายผม ” กาเบียลยกยิ้มภูมิใจกับความกล้าหาญที่ไม่มีเปลี่ยนของนายตัวเอง
“ นายไม่เสนอขอคุยที่อื่นล่ะครับ ในที่ของเรา ” กรรณยังคงห่วงเรื่องความปลอดภัยของนายอยู่
“ กรรณ! มึงอยู่บ้านมั้ยถ้างั้น ไม่ต้องไปกับกู ”
“ นายอย่าไปดุมันเลย ผมรู้ว่ากรรณมันคิดอะไร ” กาเบียลปรามนายเพราะรู้ว่ากรรณหวังดี
“ ผมไม่ได้กลัว เราจะได้แทรกแซงระบบการทำงานของมันได้ง่ายขึ้น เครือข่ายต่างๆที่มันอาจ
ใช้สั่งลูกน้องที่อาจจะซุ่มอยู่ในระยะใกล้ไกล ”
“ ครั้งนี้มันยังไม่ทำอะไรหรอก เชื่อกู ” มาเฟียพูดอย่างมั่นใจเพราะคิดว่ารู้จักศัตรูคนนี้ดีพอ
“ ใช่ ” และลูกน้องคนสนิทอย่างกาเบียลก็เห็นด้วยกับนาย
“ นัดเมื่อไหร่ ”
“ มะรืนตอนหนึ่งทุ่มครับ ” การวางแผน พูดจาหาลือกันของทั้ง 3 คนใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าๆ
คนเป็นนายก็บ่นหิวขึ้นอีกครั้งแล้วลุกเดินลงมาด้านล่างอย่างรวดเร็ว
“ กาเบียล! ไปตามวีให้มาพบผมที่โต๊ะกินข้าว ”
เมื่อออกจากห้องทำงานหลังจากคุยธุระเสร็จก็เดินลงมาด้านล่างที่โต๊ะกินข้าว และยังสั่งให้ลูกน้อง
ไปตามร่างบางมาพบอีกด้วย
“ ครับนาย ”
วีกำลังตักชิมอาหารที่ตัวเองกำลังทำอยู่ พอได้ที่แล้วก็ตักใส่จาน จัดตกแต่งเล็กน้อยเพื่อให้ดูน่ากิน
“ อาหารอิตาเลียนน่าตาดูดีเชียว ” ป้าภามองอย่างชื่นชม
“ นั่นสิ ” อินและอรก็เช่นกัน
“ ทำไมจู่ๆคุณวีถึงทำอาหารอิตาเลียนให้นายล่ะคะ ”
“ นายเค้าชอบ แต่ฉันทำไม่เป็นน่ะสิ เลยไม่เคยทำให้นาย ” ป้าภาตอบคำถามแทนวี
“ ยกไปจัดโต๊ะได้แล้วพี่อิน พี่อร ” วียิ้มเล็กๆแล้วบอกกับสาวใช้ทั้งสองคน
“ อยู่นี่ๆเอง ตามหาตั้งนาน ” ลูกน้องมือขวาของอิทธิเดินเหนื่อยหอบมาในครัว
แล้วพูดเสียงดังว่าเจอตัวเสียทีหลังจากเดินตามหาไปทั่วบ้านทำเอาคนในครัวมองหน้ากันไปมา
“ ตามหาใครคะ ” ป้าภาถามเพราะคนในครัวมีอยู่ถึง 4 คน
“ นายเรียกให้ไปพบที่โต๊ะกินข้าว ” กาเบียลมองหน้าวีแล้วรีบบอกไป
“ นายลงมาแล้วเหรอครับ ” วีก็เอ่ยถามเพราะอาหารเสร็จพอดีกำลังร้อนๆด้วย
“ กำลังลงมา ”
“ ไปพบนายเถอะค่ะ เดี๋ยวป้ายกไปเอง ”
“ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมช่วยยกไป ”
อาหารวางอยู่บนโต๊ะเสร็จ คนเป็นนายก็เดินลงมาจากข้างบน มองอาหารบนโต๊ะสลับกับคน
ที่ยืนรวมอยู่กับคนใช้ แล้วจึงค่อยนั่งลงที่เก้าอี้ หยิบช้อนแล้วก็ส้อมถือไว้ในมือเตรียมพร้อม
“ มานั่งกินกับกู ” อิทธิเอ่ยปากบอกกับคนที่ยืนรอดูปฏิกิริยาของนายตอนกินอยู่
“ คุณวีไปสิคะ นายเรียก ” อินขยับไปบอกกับร่างบางที่ยืนแน่นิ่งไม่ไหวติง
“ เค้าอาจจะบอกกาเบียลก็ได้พี่อิน ” ร่างบางกระซิบกลับเบาๆ
“ วีรธัช!! ” คนเป็นนายเรียกด้วยเสียงดังวีจึงรีบเดินมานั่งลง แล้วอรก็รู้หน้าที่
เดินไปหยิบจานช้อนมาให้พร้อมสำหรับอีกหนึ่งที่
“ รีบทานเถอะครับ มันหายร้อนแล้วจะไม่อร่อย ”
“ อือ ” กาเบียลกับกรรณแยกออกไปกินข้าว อินกับอรก็ไปเก็บกวาดครัว ทำให้อิทธิ
นั่งกินข้าวอยู่กับวีสองคนรวมป้าภาที่ยืนเฝ้าเหมือนกับทุกมื้อ คอยรับใช้ไม่เดินไปไหน
“ คุณวีรู้ใจนายเชียวนะคะ ว่านายชอบอาหารอิตาเลียน ” ป้าภาพูดขณะมองนายทานอาหาร
“ ผมเคยพาเค้าไปนั่งกินที่ร้านโปรดผม ” มาเฟียบอกกับป้าแล้วตักอีกคำใส่ปาก
“ แล้วรสชาติของคุณวีสู้กับที่ร้านนั้นได้มั้ยคะ ” คำถามของป้าภาทำให้วีไม่กล้าที่จะเงยหน้า
มองคนที่จะตอบออกมาเลย เพราะไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองเมื่อนำไปเทียบกับร้านอาหารดังขนาดนั้น
“ สู้ได้สูสีเลย ”
“ ขอบคุณครับ ” ทั้งคู่ก็นั่งกินอาหารกันไป ป้าภาก็ชวนนายคุยไปเกี่ยวกับอาหารจนอาหารหมดเกลี้ยงโต๊ะ
ลูกน้องก็เดินเข้ามาบอกนายว่ารถพร้อมแล้ว มือซ้ายและมือขวาของอิทธิก็เดินออกมากันพอดี
“ อร่อยจริงๆนายฝีมือคุณวีเยี่ยมมาก ” กาเบียลได้ชิมเพราะวีทำไว้เผื่อให้ทุกคนได้กินกันด้วย
“ ไปทำงานได้ละ ”
“ เชิญครับนาย... ” วีมองนายเล็กน้อยตอนนายออกไปขึ้นรถหน้าบ้าน จากนั้นก็ยกจานชาม
เข้ามาเก็บในครัวเพื่อล้างทำความสะอาด
“ ป้าว่านะ...นายต้องติดใจคุณวีแน่ๆเลย ”
“ ติดใจอะไรเหรอป้า ” อินถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ เค้าจะติดใจอะไรผม ”
“ คุณวี...เคยนอนกับนายรึยังคะ ” อินเดินมายืนอยู่ข้างๆร่างบางและถามเบาๆ
“ นางอิน!! ทำไมแกถามอะไรแบบนี้ ” ป้าภาดุด้วยเสียงจริงจัง
“ ฉันก็อยากรู้ แบบ...รู้สึกนายดูชอบส่งสายตาหาคุณวีบ่อยๆ ” อรเองก็เดินเข้ามารอฟัง
“ เค้าหาเรื่องจะด่าผมมากกว่า ไม่มีอะไรหรอก ” แต่ร่างบางก็ไม่ได้ตอบคำถามนั้นไป
แล้วพูดอีกเรื่องหนึ่งแทน พวกสาวใช้ก็ไม่ได้ถามซ้ำหรือคะยั้นคะยอจะเอาคำตอบ
“ นายไม่เห็นเคยกินข้าวกับใครคนไหนเลยนะคะ คุณเป็นคนแรก ”
“ เอออันนี้จริง เห็นแต่สาวๆมาทำกิจกรรมร่วมรักด้วย นอกจากธุรกิจแล้วน่าจะไม่มีเลยมั้ง ”
“ หรอ? ” วีเก็บของไปฟังไป
“ มาไม่บ่อยหรอกค่ะ งานนายท่านเยอะ ” เหมือนป้าภาจะแก้ต่างให้คนเป็นนาย
“ ที่บ้านไม่บ่อย ที่อื่นอีกล่ะ ” อินเสริม
“ แต่สาวๆแต่ละคนนี่ อย่างกับพริตตี้หรือ ดารา สวยๆทั้งนั้น ” อรพยายามนึก
“ เม้าท์นายกันสนุกปากเลยแกสองคน ไปล้างจาน ”
ป้าภาเดินเข้ามาดันสาวใช้สองคนให้แยกออกห่างจากร่างบาง
“ งั้นผมไปกวาดบ้านรอนะ ”
“ พี่ไปด้วย อินแกล้างจานไปเลย ไปค่ะคุณวี ”
ชูวี๊ดูวา จะพาเธอไปดำน้ำ ดูปะการัง ชูวี๊ดูวา จะพาเธอไปโต้คลื่น เอาให้หมดแรง
ชูวี๊ดูวา ผมล่ะขำอินกับอร เปิดเพลงแล้วก็ร้องเสียงดังเพี้ยนซะด้วย ไม่ตรงจังหวะอีก แต่เค้าก็ดูมีความสุขดี
“ โอ๊ย ทำไมจะมีบ้านใหญ่ๆอยู่บ้าง ” อินกอดไม้กวาดแล้วร้องครวญ
“ เออนั่นสิ ” อรเห็นด้วยเพราะใครๆก็อยากมีบ้านหลังใหญ่ๆอยู่
“ มีใหญ่แล้วต้องมาทำความสะอาดแบบนี้ไม่เหนื่อยเหรอ ”
ร่างบางเช็ดโต๊ะอยู่หันมาถามสาวใช้สองคนที่หยุดมือในการกวาดพื้นและใต้โต๊ะอะไรต่างๆ
“ เออว่ะ ”
“ งั้นมีบ้านเล็กๆแต่รวยได้มั้ย ”
“ ส่วนใหญ่บ้านเล็กก็แปลว่าไม่มีเงินมากไม่ใช่รึไง ” ป้าพูดขึ้นพร้อมยกน้ำมาเสริ์ฟทุกคน
“ สู้มีบ้านที่อบอุ่นไม่ดีกว่าเหรอ ” ร่างบางรับน้ำมาดื่มดับกระหายคลายความร้อน
“ อู้ยยยย ”
“ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะคุณวี ” อินถามเพราะคิดว่าคงมีอะไรสักอย่าง
“ ไม่ต้องไปสนใจสองคนที่อยากรู้ก็ได้นะ ”
วีมองป้าภาแล้วหันกลับไปมองสาวใช้สองคนที่สบตามาแต่ก็ก้มหน้าทำงานต่อ
เพราะคิดว่าถามมากไป จนวีตัดสินใจเล่ามันออกมา
“ ผมอยู่กับพ่อตั้งแต่เล็กๆ แม่ทิ้งผมไปเพราะพ่อติดพนัน ติดเหล้า แม่เห็นว่าไม่มีอนาคต
จากนั้นชีวิตผมก็...ก็ต้องดิ้นรน หางานทำตั้งแต่เด็ก ส่งตัวเองเรียน แล้วก็เลี้ยงครอบครัวจนผมเรียนจบ ”
“ โถ่ว คุณวีของอร ”
“ คุณวีทำงานอะไรเหรอคะ ” อินถามเพิ่มเติมเพราะตอนเล่าไม่ได้ระบุว่าทำงานอะไร
“ ผมเป็นวิศวกรน่ะครับ ทำงานอยู่ฝ่ายผลิตบริษัททำเครื่องใช้ไฟฟ้า ”
“ โหว เป็นวิศวะแต่ทำกับข้าวเก่งมาก ทึ่งจริงๆ ”
“ ผมก็ต้องทำกินเองบ้าง ประหยัดจากการซื้อ เวลาซื้อก็ถามๆคนขายเอาว่าอันนี้ทำยังไง
แล้วก็จำมาลองทำดูว่าจะกินได้มั้ยน่ะ กว่าจะทำเป็นก็เคยท้องเสียไปหลายวันเหมือนกันนะ ”
“ คุณวียังไม่มีแฟนใช่มั้ยคะ ”
“ สภาพแบบนี้ใครเค้าจะชอบล่ะครับ ”
“ แสดงว่าไม่เคยส่องกระจกน่ะสิ ถึงไม่รู้ตัวว่าตัวเองทั้งหล่อและน่ารักขนาดไหน ”
“ หล่อกว่าพี่กรรณอีก ” อรมองแล้วยิ้มอย่างเพ้อฝัน
“ ขอบคุณนะครับ ”
“ เราแยกย้ายกันดีกว่า ช่วงเย็นค่อยมาเจอกัน ”
เมื่องานบ้านเสร็จ หัวหน้าแม่ครัว หัวหน้าแม่บ้าน หัวหน้าคนใช้อย่างป้าภาก็บอกกับทุกคนเพื่อแยกกันไปพัก
ผมกลับมาพักที่ห้อง ก็เห็นคราบเปื้อนที่เตียง เลยเอาผ้าปูที่นอน ปลอกหมอนไปซักแล้วก็ตาก
ช่วงเย็นก็มาเก็บไปปูเหมือนเดิม ทำความสะอาดบ้านใหม่ด้วย จนทุ่มกว่าผมก็เดินมาบ้านใหญ่ที่ห้องครัว
ทุกคนเหมือนกับว่าจะยังไม่ทำกับข้าวกัน ผมจึงสงสัยว่านายยังไม่มาอีกเหรอ
“ วันนี้ไม่ทำกับข้าวกันเหรอครับ ”
“ ยังไม่มีโทรศัพท์บอกว่านายจะกลับเลยค่ะ ”
ปกติจะมีคนโทรมาบอกก่อนเสมอเพื่อให้เตรียมโต๊ะอาหารไว้ให้พร้อมก่อนนายจะกลับมา
“ นายอาจจะค้างที่นู้น ” ป้าภาบอกเพราะทุกครั้งที่เงียบไปก็แปลว่านายจะไม่กลับบ้านมา
“ ฉันไปดูละครรอนะป้า ”
วีเดินออกจากห้องครัวแล้วก็เดินเล่นรอบบ้านดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่ง 2 ทุ่ม 3 ทุ่มนายก็ยังไม่มา
“ แล้วทำไมเราต้องรอเค้าด้วยล่ะวี ” วีหยุดยืนคิดอยู่ตรงม้าหินอ่อนหน้าบ้าน
“ ไม่ได้ยินเสียงด่า นอนไม่หลับรึไงฮะ ” วียังคงบ่นกับตัวเองต่อ
“ ไม่ได้ๆ! เลิกคิดถึง ไม่! เราไม่ได้คิดถึงนาย ”
ผมตบหัวตัวเองหลายทีแล้วก็เดินเข้ามาที่ครัวอีกครั้งเห็นป้ากับสาวใช้กำลังดูละครกันอยู่
“ ดูละครด้วยกันมั้ยคะ ” สาวใช้คนหนึ่งหันมาชวน
“ พี่อร ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้มั้ย ”
“ เอาของอินก็ได้ค่ะ มีโปรโทรฟรีอยู่ ” อินหยิบมันออกจากกางเกงแล้วยื่นให้กับวี
“ ขอบคุณนะ ”
ผมรับโทรศัพท์ของอินแล้วเดินมาที่ม้าหินอ่อนไม่ไกลจากครัวนักเพื่อกดโทรหาพ่อที่ไม่ได้คุยกันเลย
“ พ่อ พ่อ วีเองนะ ” ร่างบางรีบบอกคนปลายสายว่าเป็นตัวเอง
“ เออ มึงเป็นไงบ้าง ”
“ ผม...โอเค พ่อล่ะ เป็นไงบ้าง ”
“ กูก็สบายดี ” ลุงวัฒตอบด้วยเสียงที่สดใส ทำให้วีหายห่วงไปนิดหน่อย
“ ไม่ได้ไปเล่นอีกใช่มั้ย ”
“ เล่นอะไร! กูเลิกตั้งแต่ยกมึงให้เค้าละ มาเฟียมันสั่งกูเอาไว้มันบอกกูว่าถ้าเล่นแล้ว
มันทำให้ชีวิตเดือดร้อนก็อย่าไปเล่น ” ลุงวัฒร่ายยาวถึงคำที่อิทธิบอกเอาไว้หลังปล่อยตัวกลับบ้านไป
“ ทำไมถึงเชื่อฟังเค้า ทีผมพูดไม่ฟัง ”
“ กูกลัวตายไง ”
“ พ่อ...เอาเงินที่ไหนใช้ล่ะ ” ร่างบางถามเพราะตัวเองก็ไม่อยู่ พ่อจะเอาอะไรซื้อข้าวกิน
“ 2 หมื่นนั้นมาเฟียมันไม่ได้เอา เค้าเอาให้พ่อมาใช้ แล้วเดือนที่แล้วเค้าก็ให้ลูกน้องเอาเงินมา
ให้อีก 15000 ใจดีชิบหาย ”
“ หรอ? ”
“ เออๆๆ แค่นี้แหละ กูจะไปดูมวยกะบ้านข้างๆแล้ว ”
“ ครับ ดูแลตัวเองนะพ่อ ”
ได้ยินเสียงพ่อ ท่าทางจะสบายดีอย่างที่แกว่า เลิกพนัน ไม่ใช่เสียงเมาๆ ผมก็โอเค
โทรหานนท์ดีกว่า ป่านนี้บริษัทจะไล่ผมออกจากงานไปรึยังเนี่ย
ตื๊ดด ตื๊ดดด ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดดดด
“ สวัสดีครับ ”
“ ไอ้นนท์ กูเอง ”
“ มึง! ไอ้เหี้ย หายหัวไปไหนวะ ”
คนปลายสายได้ยินเสียงเพื่อนก็รีบถามเพราะเพื่อนนั้นขาดการติดต่อ และไม่มาทำงานหลายวันมากแล้ว
“ คือกูต้องมาทำงานใช้หนี้ให้พ่อ ”
“ เออ กูไปบ้านมึง พ่อมึงบอกว่า ยกมึงให้มาเฟียไปแล้ว กูตกใจเลยไอ้สัส
คิดว่ามึงตายไปแล้วไอ้ห่า เกือบจะทำบุญไปให้แล้วด้วย ” นนท์พูดกับเพื่อนติดตลกๆ
“ สัส!! ฝากบอกหัวหน้าด้วย กูขอโทษ.. ” วีรู้สึกผิดที่จู่ๆก็ต้องหายไปจากงาน
“ เออ...มึงส่งโรเคชั่นมาดิ เผื่อกูไปหามึง ”
“ เฮ้ย เออ...กูจะส่งไป แต่มึงถ้าจะมาระวังตัวด้วย ” วียังลังเลว่าจะบอกเพื่อนดีมั้ยว่าอยู่ที่ไหน
“ มันโหดขนาดนั้นเลยเหรอ ”
“ อยากลองก็แล้วแต่มึง มึง...กูฝากพ่อด้วยนะ ”
ถึงแม้พ่อจะทำผิดหรือก่ออะไรไว้จนทำให้เดือดร้อนแต่วีก็ไม่เคยที่จะไม่ห่วงพ่อเลย
“ ได้ๆ ว่างๆจะแวะไปหาลุงวัฒบ่อยๆ ”
“ แค่นี้แหละ กูจะรีบกลับไป เติมตังเบอร์นี้ให้หน่อย ”
“ เออๆๆ โชคดีเพื่อน ”
โอ๊ย โล่งอกไปที ได้บอกเพื่อน ได้คุยกับพ่อ รู้สึกมีกำลังใจในชีวิตขึ้นมานิดนึง ผมเดินถือโทรศัพท์
ไปคืนอินในห้องครัว พร้อมบอกอินด้วยว่าเติมเงินคืนให้แล้ว จากนั้นก็เดินกลับมาที่บ้านคอนเทนเนอร์
ทิ้งตัวลงนอนที่เตียงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่นานสองนาน
สวัสดีค่าาา 555555 ตอนนี้ไรท์ทะยอยมาแก้ไขนิยายอยู่น้าาา
สวัสดีคนอ่านใหม่ๆและคนอ่านซ้ำ คิดถึงทุกคน
*** ดอกจัน 108 ดอก **** ฝากหนังสือนิยายได้มั้ยคะทุกคน
เรื่องนี้จะวางแผงปลายเดือนมกราคม 2562 นี้แล้วกับทางสำนักพิมพ์มีดีส์จ้า