​

ทำงานไม่รู้เรื่องเลยโว้ย   แม่งพูดอะไรกันนักหนา  เมื่อไรจะเสร็จๆ รำคาญชิบหาย ผมบ่นกับตัวเองในใจ

            “  นายครับ  นาย  ”             

            “  เออ!  กูฟังอยู่  ”   ไอ้นี่ก็เรียกกูจริงๆ  ไหนจะกาเบียลอีกหันมามองอยู่ได้ ก็ฟังๆแทนกูไปสิวะ            

           “  คุณกาเบียลครับ  ”   

เลขายื่นแฟ้ม 3 – 4 แฟ้มให้มือขวาของอิทธิสำหรับข้อมูลบริษัทการสร้างตึกใหม่ทั้งหมด           

            “  วันนี้พอแค่นี้  แยกย้ายกันไปได้ละ  ”         

นายใหญ่ของบริษัทสั่งออกไปเสียงดังพร้อมดึงเนกไทตรงคอให้หลวงลงแล้วเอนพิงอยู่กับพนักเก้าอี้

            “  ขอบคุณครับทุกคน  ”   เลขาอิทธิกล่าวขอบคุณทุกคนที่เข้าร่วมประชุม ส่วนกรรณก็

เปิดประตูส่งและรอนายลุกจากเก้าอี้เพื่อออกจากห้องแต่นายยังไม่ลุก เลขาจึงเปิดแฟ้มอีกครั้งแล้วคุยกับนาย

            “  นายครับ ถ้าเราจะใช้บริษัทเดิมที่สร้างบ่อนแถวชานเมืองก็ได้นะครับ  ”             

          “  ไว้ผมจะนัดคุณคุยอีกที  ”   มาเฟียหนุ่มลุกจากเก้าอี้ไม่รอคนเปิดประตูให้แล้วเดินลงลิฟท์

จนมาถึงชั้นล่างก็มีลูกน้องเดินเข้ามาแจ้งนายว่ามีคนรอให้จัดการอยู่ที่ห้องเชือด

            “  ให้กาเบียลไปจัดการ  ”            

            “  ครับนาย  ”             กาเบียลพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินแยกไปจัดการ            

            “  กูจะไปเดินเล่นในบ่อนซักนิด  ”  ลูกน้องเปิดประตูรอผู้เป็นนายเข้าไปในบ่อน

ที่คนกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน คนที่รู้จักก็พากันยกมือไหว้มาเฟียกันเต็มไปหมด  อิทธิเอง

ไม่ได้สนใจเดินดูธุรกิจตัวเองทั่วๆ  เยี่ยมชมทุกคลาสทุกซอกมุม จนเดินลงมาที่บาร์ด้านล่าง

             “  นายจะดื่มมั้ยครับ  ”        กรรณเดินตามนายเข้ามาแล้วถาม             

             “  ไม่  จะนั่งเล่นซักแปป  ”

        อิทธินั่งลงที่โซฟามองผู้คนมากมายที่อยู่ในแสงสีเสียง ดูยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ทั้งสาวและหนุ่ม

หลายคนมองแล้วก็ส่งสายตายั่วยวนมาที่อิทธิ  หึ!!  อิทธิมองพวกคนเหล่านั้นไม่ได้แสดงอาการอะไร

             “  ซักคนมั้ยครับนาย  ”       ลูกน้องแถวนั้นเสนอ             

            “  มึงอยากได้ซักคนมั้ยล่ะ  กูจัดให้มึงได้นะ  ”      มาเฟียหนุ่มหันหน้ามาพูดกับลูกน้อง              

            “  จริงเหรอครับนาย  ”              

             “  อือ  ”

        อิทธิกวักมือเรียกหญิงสาวคนหนึ่ง  เธอก็รีบเดินเข้ามาทันที เธอเดินเข้ามานั่งที่โซฟาข้างๆอิทธิ  

นั่งเอานมโตๆของเธอเบียดสีแขนเจ้าของบาร์  แต่แปลกที่อิทธิดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

               “  มีอะไรให้รับใช้เหรอคะท่าน  ”                

               “  ช่วยดูแลลูกน้องฉันหน่อยสิ  ”                

               “  คนไหนคะท่าน  ”                

               “  2 คนนี้ หวังว่าเธอจะไม่ปฏิเสธคำขอจากฉันนะ  ”                

              “  เอ่อ... ค่ะ  ”   มาเฟียหันไปพยักหน้าให้กับลูกน้อง 2 คนที่ยกมือไหว้นาย

แล้วก็กอดคอพาหญิงสาวเดินไปที่ห้องไหนซักห้องที่ชั้น 5  จากนั้นมาเฟียก็หันไปเจอกรรณที่มองอยู่

                “   กาเบียลเสร็จยังเนี่ย  ”                 

                “  เดี๋ยวให้ลูกน้องไปดูให้ครับ  ”                

               “  อือ  มึงมองกูนี่ อยากให้กูดีลสาวให้ซักคนมั้ยล่ะ  ”                 

              “  ไม่ดีกว่าครับ  ”                 

            “  ของไม่ได้ใช้นาน ระวังมันจะเสื่อมเอานะ  ”   

คำพูดของคนเป็นนายทำเอาลูกน้องคนสนิทถึงกับยิ้มแล้วรีบตอบคำถามนายก่อนหน้านั้น

                “  พี่กาเบียลยังไม่เสร็จครับ บอกให้กลับไปก่อนไม่ต้องรอ  ”                  

               “  เออ..กี่โมงแล้ว  ”                 

               “  5 ทุ่มครึ่งครับนาย  ”                   

               “  กูจะกลับบ้าน  ”    มาเฟียหนุ่มบอกกับลูกน้องแล้วลุกเดินออกมาขึ้นรถที่จอดรอ

อยู่หน้าบ่อนและพอรถขับมาจอดเทียบที่บันไดหน้าบ้าน ลูกน้องมือซ้ายก็ทักนายก่อนที่นายจะเดินไป

               “  นายจะทำงานต่อมั้ยครับ  ”                

               “  มึงจะไม่ให้กูนอนเลยรึไง กรรณ  ”                

               “  เปล่าครับ ถ้านายทำงานผมจะได้อยู่ช่วย  ”                

            “  ไม่ต้อง แยกย้ายกันไปพักซะ  ”    อิทธิสั่งลูกน้องแล้วก็เดินขึ้นมาที่ห้องนอนตัวเอง 

ซึ่งไม่ได้นอนมาหลายคืนเพราะนอนแต่ห้องพักในห้องทำงาน  พอเข้ามาถึงก็อาบน้ำสระผมสวมใส่ชุดนอน 

 แล้วก็เดินลงมานอนบนเตียงทันที

                  “  นอนไม่หลับว่ะ  ”   

          ผมพลิกตัวไปมาอยู่นานสองนานเลยลุกเดินลงมาข้างล่าง เดินเล่น ดูอะไรตอนกลางคืนไปเรื่อยๆ 

จนมาหยุดอยู่หน้าบ้านคอนเทนเนอร์หลังสุดท้าย  หยิบกุญแจที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อไขประตูแล้วก็ค่อยๆ

เปิดเข้าไป  ผมเปิดประตูเข้ามาก็เห็นกล่องข้าววางอยู่ 3 กล่องจากสภาพน่าจะยังไม่ได้แกะกิน 

เจ้าของห้องนอนตะแคงข้างหลับตาพริ้มอยู่  ผมเลยเดินเข้าไปนั่งลงที่เตียงของเค้าแล้วค่อยๆเอนตัวลงนอนข้างๆ 

 พอนอนลงได้ซักพักคนข้างๆก็ลืมตาตื่นขึ้น

                  “  นาย...  ”          วีขยี้ตาเพื่อมองให้ชัดว่าเป็นนายจริงๆ                    

                 “  เออ กูเอง  ”                  

                 “  เข้ามาได้ยังไง ล็อกประตูไว้นี่  ”          วีถามแล้วลุกขึ้นนั่ง                   

                 “  กูมีกุญแจทุกที่ในบ้านนี้  ทำไม  ”                   

                “  นายมีอะไรจะใช้ผมครับ  ”                   

                “   ไม่มี  ”     ผมลุกขึ้นนั่งแล้วหันหน้าหาเค้า                  

             “  แล้ว…แล้วนายมาที่นี่ทำไม  ”   ผมไม่ตอบแล้วก็ล้มตัวลงนอน  จะตอบได้ไง

ตัวผมเองยังไม่รู้เลยว่ามาหาเค้าทำไม  รู้แค่ว่านอนไม่หลับ ก็เลยเดินเล่น จู่ๆก็เข้ามาในบ้านคอนเทนเนอร์นี่

               “  นอนดิ กูง่วงละ  ”  

 วีก้าวขาลงจากเตียง หยิบหมอนใบหนึ่งวางที่พื้นแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนข้างล่าง                   

              “  นายจะนอนที่นี่เหรอ  ”                   

              “  อือ  ”            ผมตอบกลับไปสั้นๆแล้วมองวีที่นอนถามผมอยู่ที่พื้น                   

              “  กลับไปนอนที่ห้องดีกว่ามั้ยครับ  ”                   

              “  วีรธัช!  อย่ามาสั่งกู  ”                   

              “  ผมแค่เสนอ ไม่กล้าสั่งนายหรอกครับ ”    วีบอกกับนายด้วยน้ำเสียงอย่างกลัวๆ

ทำให้อิทธิขยับตัวมาชิดเตียงด้านที่วีนอนอยู่ด้านล่างแล้วก็ก้มหน้ามองคนด้านล่างนิ่งๆ

               “  ขึ้นมานอนที่เตียงกับกู  ”                   

              “  ไม่บังอาจครับนาย  ”                   

            “  วีรธัช!  กูสั่งให้มานอนบนเตียงกับกู  ”    อิทธิใช้อำนาจของความเป็นนาย

สั่งด้วยเสียงดุจึงทำให้วีลุกขึ้นหยิบหมอนมาวางบนเตียงแล้วก็ล้มตัวลงนอนเกร็งตัวแข็งทื่อ  

เว้นช่องว่างระหว่างนายและตัวเอง อิทธิจึงมองคนข้างๆที่หลับตาปี๋  จึงจับวีเข้ามานอนบนแขน

 ซุกอยู่ที่อกและสังเกตได้ว่าวีเริ่มสั่นนิดๆ แล้วลืมตามองคนเป็นนายกลับ แต่ไม่มีคำพูดใดๆ

ออกจากปากแม้แต่คำเดียว                

            “  กลัวกูเหรอ  ”        วีไม่ตอบพร้อมหลบตา                   

           “  เตียงมันเล็ก นอนเบียดๆกันหน่อย   ”    ผมพูดพลางขยับชิดวีอีกจนหน้าเราสองคน

จะชิดติดกันอยู่แล้ว ทำวีสั่นขึ้นกว่าเดิม                   

           “  นะ..นายให้ผมนอนพื้นก็ได้  ”                    

        “  ก่อนหน้านี้ยังทำเหมือนไม่กลัวกู  พอมาตอนนี้สั่นอย่างกับหมากลัวน้ำ  ”   

วีนิ่งเงียบไม่ได้โต้อะไรกลับไป     สู้ดดดดดด  แล้วจู่ๆอิทธิก็หอมลงที่หน้าผากของวีไม่แรงมาก 

          “  ทำไมไม่กินข้าว  ”                   

         “  ไม่หิวครับ  ”                   

        “  มึงเป็นอะไรรึเปล่า  ”     หลายๆคนต่างเป็นห่วงเค้าผมจึงถามไปตรงๆว่าเค้าเป็นอะไรมั้ย                    

        “  เปล่าครับ  ”     แต่เค้าก็ยังยืนยันว่าไม่ได้เป็นอะไร                    

        “  กูร้อนว่ะ  ถอดเสื้อให้กูหน่อย  ”  เนื่องจากในบ้านคอนเทนเนอร์ไม่มีแอร์ และคนที่นอน

ก็ไม่ได้ใช้แม้กระทั่งพัดลม คนที่วันๆอยู่แต่กับอากาศเย็นๆก็เริ่มร้อนบอกให้คนที่นอนเกยกันอยู่ถอดเสื้อให้

          “  เอ่อ...  ”       วีลังเลที่จะถอดเสื้อให้นาย                     

          “  ลุกก่อน!  ถอดเสื้อให้หน่อย  กางเกงด้วย  ร้อน!!  ”

วีลุกขึ้นแล้วก็แกะกระดุมชุดนอนอิทธิทีละเม็ดๆ จากนั้นก็ถอดมันออกแล้วนั่งแช่นิ่ง ไม่กล้าที่จะถอดกางเกง

  จนนายเร่งให้ถอดวีจึงเอามือค่อยๆเอื้อมไปดึงมันลงมา

       “  เดี๋ยวผมเปิดพัดลมให้  ”     และเมื่อทำตามคำสั่งนายเสร็จวีก็รีบลุกขึ้นไปหยิบพัดลม

ตัวเล็กในตู้มาเสียบปลั๊กแล้วเปิดเบอร์ 3 หันตรงไปทางนายเพื่อเพิ่มความเย็นและคลายความร้อนให้

      “  ขึ้นมา  ”                            

      “ ครับ  ”   ผมเอาหมอนพิงกับหัวเตียงแล้วนั่งเอน  วีก็ขึ้นมานั่งขัดสมาธิไม่ยอมนอน 

อีกทั้งยังดูท่าทางเกร็งๆ ดูไม่เป็นปกติอย่างที่เคยเป็นเลย

      “  มึงไม่ร้อนเหรอ  ”                   

    “  ชินแล้วครับ  ”    ห้องนอนที่บ้านของวีก็มีเพียงพัดลม ทำให้วีไม่ได้รู้สึกอะไรนัก

ที่จะไม่มีอากาศเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศ                  

      “  นอนลงมานี่!!  ”   ผมจับวีนอนลงที่เตียง แล้วก็หยิบถุงยาสีขาวตรงข้างๆเตียง

ดูว่ามันใช้อะไรไปบ้าง  แต่ไม่มีร่องรอยการเปิดใช้ยาเลย  มีแค่กินยาแก้อักเสบไปเม็ดเดียว                  

     “  ทำไมมึงไม่ใช้ยาที่กูซื้อให้  ”                 

     “  ผมใช้ไม่เป็น  ผมทนได้ เพราะชีวิตนี้ผมก็ทนมาได้ถึงอายุเท่านี้ละ  ”                 

     “  หมายความว่าไง  ”      ผมไม่เข้าใจกับสิ่งที่เค้าพูดเท่าไหร่                  

     “ เปล่าครับ  ”      แล้วเค้าก็ไม่ยอมปริปากอธิบาย  ผมมองแววตาที่หม่นลงของเค้า 

จึงถอยตัวลงมานอนข้างๆแล้วเอาแขนเกยที่หัวหันตะแคงข้างไปทางวี  ซึ่งเค้าเองก็หลบตาไป                   

     “  ทนอะไร  ”        ร่างบางยังคงไม่ยอมพูดเพียงส่ายหน้ากลับให้คนถาม                   

    “  กูถามดีๆจะตอบดีๆหรือจะให้...  ”       มาเฟียเริ่มจะขู่แต่คำพูดของร่างบางทำให้ต้องหยุดลง                   

    “  จะสั่งเอาผมไปทรมานเลยก็ได้นะ  ”     

           ผมถึงกับนิ่งที่เค้าพูดมาแบบนั้น แล้วจู่ๆน้ำตาของเค้าก็ไหลออกจากตาข้างหนึ่ง  ผมจึงใช้มือ

จับคางเค้าหันหน้าเข้ามารับปากของผมที่ก้มลงไปประกบที่ปากบางๆของเค้า ผมไม่ได้ทำอะไรรุนแรงแค่จูบ 

และเมื่อจูบ ไปได้ซักพักผมก็เริ่มที่จะสอดลิ้นเข้าไปข้างในปากของเค้าเพิ่มความร้อนแรงในการจูบขึ้นเรื่อยๆ 

คลุกเคล้าลิ้นซึ่งกันและกันปล่อยไปตามอารมณ์  มือไม้ผมเริ่มจะอยู่ไม่สุข ผมยกมือลูบไล้ที่เนื้อตัวของเค้าไปพลาง

            “  หึๆๆ  ”      มาเฟียยิ้มออกมาอย่างพอใจเพราะร่างบางไม่ขัดขืนที่ตนจะทำอะไรแม้แต่น้อย

 ยอมให้ทั้งจูบและลูบไล้เนื้อตัวอย่างไม่ต่อต้าน                                 

           “  นาย!  นายจะทำอะไร  ”   แต่แล้วเสียงร่างบางก็ร้องทักเมื่อมาเฟียหนุ่มยกตัวเอง

ขึ้นมาบนตัวของเค้า แต่ผลักให้เค้านอนหงาย ส่วนล่างของตนจึงทับอยู่ที่เกือบถึงอกมาเฟียแทน 

 แล้วมาเฟียก็จับขาร่างบางแหวกออก เผยให้เห็นส่วนนั้นอย่างเต็มตา

           “  ยกหน่อย จะถอดกางเกง  ”   ผมจะดูช่องนั้นของวี  ว่ามันยังแดงอยู่มั้ย  เผื่อจะสอนเค้า

สอดยาเวลามีอะไรกันแต่พอถอดกางเกงมันออกแล้ว ภาพตรงหน้าทำเอาน้องชายผมตื่นอย่างรวดเร็ว

แล้วยิ่งเค้านอนทับอยู่ด้วย  ตัวก็ห๊อมหอม ไหนจะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอีก ทนไม่ไหวแล้ว!!!

            “  นาย...เอ่อ.. ”      ร่างบางจะบอกว่าส่วนล่างของนายมันดันหัวตนแต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป                  

           “  วี!  คือ...  ”       ผมกระอึกกระอักที่จะบอกเค้าตรงๆว่าผมมีอารมณ์                 

          “  ผมอายครับ นาย...นายจะทำอะไร  ”   อ๊ะ!!  เสียงร้องดังขึ้นเมื่อมาเฟียขยับตัวแล้วก็ใช้ลิ้น

บริเวณช่องทางนั้น เลียลากวนที่ก้นขาวๆ จนมาถึงที่ง่ามขา ทั้งหอมและสูดดม  ปรนนิบัติปรนเปรอ

ร่างบางอย่างลุ่มหลงในความหวานหอมของสิ่งตรงหน้า ซึ่งร่างบางก็ครางออกมาบ่งบอกถึงความเสียวซ่าน

           “  อื๊ออออออ   อืมมมมม  นาย  ”                  

          “  เรียกทำไม  ”          เพี้ยะ!     เพี้ยยยย    มือมาเฟียฟาดลงที่ก้นงอนๆของร่างบาง                  

           “  โอ๊ะ!! โอ๊ยยยยย  ” 

วีเกร็งแล้วก็ร้องออกมาอีกเพราะอิทธิเริ่มเอานิ้วแหย่เข้าไปในช่องทางนั้นทีละนิ้วๆอย่างต่อเนื่อง

          “  วีรธัช  ถอดบ็อกเซอร์ให้หน่อยดิ  ”       มาเฟียเอานิ้วออกแล้วบอกกับร่างบาง                  

         “  เอ่อ...ครับ  ”   ร่างบางไม่กล้าขัดคำสั่งจึงลงจากตัวนาย มานั่งข้างๆ

แล้วค่อยๆถอดบ็อกเซอร์ ของนายออกตามคำสั่ง  แล้วท่อนนั้นก็เด้งออกมาจนจะกระแทกหน้าวีอยู่แล้ว                  

         “  ทำให้กูสิ  มองทำไม  ”                  

        “  ทำ...ทำยังไง?  ”       เกิดมาร่างบางไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้เพราะคิดแต่ว่ามันไม่ใช่กิจ

ของผู้ชายที่ต้องมาอมในสิ่งที่ตัวเองมีเหมือนกัน                  

       “  มึงแกล้งพูด เพราะจะไม่ทำใช่มั้ย   ”        มาเฟียถามแล้วจ้องหน้าร่างบาง                  

       “  เอ่อ...ผมทำไม่เป็นจริงๆ  แล้วถ้าไม่ทำ นาย... นายจะจับผมขังห้องมืดอีกมั้ยครับ  ”

 วียังคงยังกินไม่ได้ นอนไม่หลับ จิตตกคิดแต่สิ่งไม่ดีในชีวิตจนเครียดไม่หายผลมาจากการขังในห้องมืดนั่น

      “  ก็...  ”   ผมนิ่งคิดแล้วจู่ๆก็รู้สึกอุ่นๆที่ท่อนของตัวเอง  พอมองดูก็เห็นวีเริ่มเอาลิ้นแตะที่ท่อนของผม

แล้วก็เลียอยู่ที่หัว  เค้าจ้องมองมาที่ผมอีก  แม่งน่าจับกดซะจริงๆ  

         แพล่ะ!!  ร่างบางดึงปากออกแทบไม่ทัน เพราะนายปล่อยน้ำออกมาเปื้อนเต็มไปหมด  

ทั้งกระเด็นโดนหน้าวีแล้วก็เต็มเตียงนอน หน้าขาของคนเป็นนายเองด้วย

         “  เปล่าครับ ผมก็..ลองทำๆดู   ”                     

        “  กูไม่ได้ว่าอะไร แค่ถาม ทำกลัวไปได้  มานี่มา!  ”     

อิทธิลุกขึ้นนั่งแล้วก็ชูแขนสองข้างเหยียดตรงเรียกให้วีเข้ามากอด แต่วีชะงักไม่กล้าคิดว่านายเรียกตน

 เข้ามากอด จึงนั่งนิ่งที่เดิม มองนายกลับเท่านั้น                

         “  วี!  มาหากู  ”                 

         “  ครับนาย  ”  ผมมองเรือนร่างบางๆที่ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ๆผม ผมจึงดึงเค้า

เข้ามาแล้วก็จับก้มลงไปในท่าคุกเข่า  เจลหรือถุงยางก็ไม่ได้พกมา  สดๆนี่แหละวะ

           ส้วบบบบบบ    

  โอ๊ยยยยยย        นายยยยยยยย        

         เจ็บบบบบบบ    

ร่างบางสะดุ้งโหยงเมื่อมาเฟียจับท่อนตัวเองเสียบเข้าช่องของตัวเองทันที ไม่มีตัวช่วยแม้แต่อย่างใด                 

       “  กูเอาละนะ  ”                

       “  ขยับบบบบบ  นาย ขยับหน่อย  ”       ด้วยความที่มันจุกร่างบางจึงร้องขอให้นายขยับตัว                 

       “  หึๆๆ ได้  ”    อิทธิเริ่มขยับตัวและกระแทกอย่างเน้นๆเป็นจังหวะๆ ส่งเสียงกระทบกันของเนื้อ

สนั่นลั่นห้องและที่ไม่แพ้กันคือเสียงครางของคนถูกกระแทกที่ร้องจนเสียงหลงกับความสั่นสะเทือนหลาย 

 ริกเตอร์ยาวๆยากจะหยุด

        “   อ๊ะ!  อ๊ะ!  อ๊า!    นะ....นา....นายยยยยยยย  ”  เสียงครางกระเส่าๆของวีเรียกอิทธิ                 

        “  เสียวมั้ยวี   ”           อิทธิยังคงกระแทกแล้วก็ถามวีแบบหอบๆ                 

        “  สะ...เสียววว  อ๊า!  นายยยยยย  ผม  มะ   ไม่  ไหวววววว  ”                 

        “  อย่าเพิ่ง  รอกูก่อน  ”    ทั้งคู่ต่างก็เร่งกันเต็มที่ ทั้งรัวและถี่เพื่อให้ถึงจุดสุดยอดพร้อมกัน

และ อิทธิเองก็ปล่อยในใส่ไปในตัววีเต็มกระบอกสูบ เค้าเองก็ฟุบลงกับเตียงก้นขาวๆลอยโด่คาแท่งของผม

        “  ขออยู่แบบนี้ก่อนได้มั้ย  ”                

       “  ครับ  ”      แฮ่กกกกกก          แฮ่กกกกกก  ร่างบางยังคงเหนื่อยหอบ ผมเอามือรั้งเอววีให้ลุกขึ้น

มาทาบกับตัวผม แล้วเราก็นอนลงไปพร้อมๆกันโดยนอนตะแคงไปทางซ้ายมือทั้งที่ส่วนล่างเรายังคง

ไม่หลุดออกจากกัน               

         “  ข้างในตัวมึงอุ่นและนิ่มมากเลย  ”                

       “  แต่...ผมเจ็บ ”    อิทธิได้ยินวีพูดแบบนั้นจึงดึงหัว...ตัวเองออกจากช่องทางของวี

 ซึ่งน้ำกามที่เหลือ ก็ไหลออกมาด้วย แต่อิทธิไม่ได้สนใจ กระชับตัวเองนาบเข้ากับวีแล้วก็นอนกอดไว้แน่น

        “  ถ้ามึงไม่ดื้อกับกูแบบนี้  กูก็ไม่ทำอะไรมึงหรอกวี  ”   อิทธิพูดพลางขยับเอาคางเกยไหล่คนข้างหน้า              

        “ ครับ  ”               

       “  กู..กูขอโทษที่ขังมึงในห้องนั้น  ”  ร่างบางไม่อยากจะเชื่อ ว่านายขอโทษตนจึงพลิกตัว

หันหน้าเข้ามาหานายและมองนายอย่างแปลกๆ               

        “  นาย...นายขอโทษผมเหรอครับ  ”               

       “  อือ  ”      

อิทธิตอบสั้นๆแล้วยกมือลูบแก้มใสๆของคนตรงหน้าเบาๆ ทำให้คนตรงหน้ายิ้มออกมาเล็กน้อย               

       “  ยิ้มอะไร ”               

        “  เปล่าครับ  ”               

       “  นอนได้ละ  กูง่วง!  หรืออยากจะโดนอีกซักทีสองที  ”   

           วีรีบหลับตาลงทันทีเนื่องจากคำขู่ของนาย  จึงทำให้มาเฟียยิ้มน้อยๆกับการกระทำของคนตรงหน้า 

ทั้งขยับให้วีมานอนชิดกับอกตัวเองอีกครั้งแล้วฝังจมูกลงที่หัววีเบาๆ

เดี๋ยวทำร้าย  เดี๋ยวเอา  ตกลงจะเอาไงคะคุณอิทธิ

ขอบคุณนะคะสำหรับเม้น  55555  ต้องให้นอยอ่าถึงมาเม้นกัน

ขอบคุณอีกครั้ง  ขอบคุณคนที่กดถูกใจด้วย  ขอบคุณนะคะทุกๆคนเลย

เนื้อเรื่องตอนนี้เป็นยังไงกันบ้าง สนุกมั้ย  ชอบป่าว มีความคิดเห็นกันอย่างไร??.